သန္း ၆၀ အတြက္ ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ

‘လူ’ဟုေခၚေဝၚပညတ္အပ္ေသာ သတၱဝါကို ပရမတ္မ်က္ဝန္းႏွင့္ ၾကည့္ေတာ့ ႐ုပ္ႏွင့္ နာမ္ ႏွစ္ပါးသာရိွသည္။႐ုပ္က ၂၈ပါး၊ နာမ္က ၅၃ပါး၊ ႐ုပ္မွာလည္း ႐ုပ္သက္ ရိွသည္။ နာမ္မွာလည္း နာမ္ဇီဝိတ နာမ္သက္ရိွသည္။အသက္ဟူသည္ ထုိ႐ုပ္ဇီဝိတ၊ နာမ္ဇီဝိတ ႏွစ္ပါးသာျဖစ္သည္။ ထုိႏွစ္ပါးသည္ ပရမတ္စစ္စစ္ျဖစ္သျဖင့္အေကာင္အထည္မရိွ၊ ဝတၳဳ ျဒပ္မရိွ သေဘာမွ်သာ ရိွသည္။ အသက္ဟူသည္ လိပ္ျပာမဟုတ္၊ ဝိညာဥ္မဟုတ္၊အတၱမဟုတ္၊ ငါမဟုတ္၊ အေကာင္တစ္မ်ဳိးမဟုတ္၊ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ ဓာတ္သေဘာမွ်သာ ရိွသည္။

‘နတၳိအတၦသမံ ေပမံ’ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ခ်စ္ေသာ အခ်စ္ႏွင့္ တန္းတူရည္တူ ဒီဂရီပါဝါဟူေသာ အခ်စ္မည္သည္မရိွဟုဆုိ၏။ ရွင္းေအာင္ေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခ်စ္ဆံုးဟူသည္ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ အခ်စ္ဆံုးဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ ကမ႓ာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဟု အဆုိရိွ၏။ကမ႓ာမီးေလာင္ေသာအခါ မိခင္တစ္ေယာက္သည္ သားကို ေပြ႔ခ်ီ၍ မီးလြတ္မည္ထင္ရသည့္ဘက္ကို ေျပးေလ၏။မီးက မလြတ္၊ နင္းထားသည့္ ေျမႀကီးက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မနင္းႏိုင္ေအာင္ ပူလာေတာ့၏။ ထုိအခါအခ်စ္ဆံုးျဖစ္ေသာ သားကိုပင္ ေျမမွာခ်၍ နင္းရေလေတာ့၏။ ကိုယ့္အသက္ထက္ ဘာကိုမွ် ဘယ္အရာကိုမွ်ပို၍ မခ်စ္ႏိုင္ဟူေသာ ျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္၏။

သက္ရိွသတၱဝါတိုင္းသည္ကိုယ့္အသက္ကို အခင္တြယ္ဆံုး၊ အခ်စ္ဆံုး ျဖစ္၏။ အေရွ႕က အေနာက္၊ အေနာက္က အေရွ႕၊ ေတာင္ကေျမာက္၊ ေျမာက္က ေတာင္၊ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ တတ္သည့္ပညာႏွင့္ အစာရွာထြက္ၾကရသည္။ အသက္ေမြးဖုိ႔ျဖစ္၏။

စားနပ္ရိကၡာဆုိသည့္အတိုင္းအစားအစာဟူသမွ်ကို ရိကၡာဟု ေခၚသည္။ တိရစၧာန္ေတြမွာလည္း ဝမ္းကရိွေနသည့္အတြက္ ဝမ္းရိကၡာလုိသည္။လူေတြမွာလည္း သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ဝမ္းစာရိကၡာ လုိသည္။ ဤေနရာ၌ လူႏွင့္ တိရစၧာန္ကြဲျပားတာက တိရစၧာန္ေတြမွာ ရိကၡာသာ လုိသည္။ သိကၡာ မလုိ။ လူေတြမွာေတာ့ ရိကၡာသာမက သိကၡာပါလုိသည္။လူေတြမွာ ရိကၡာ ရိွ႐ံုႏွင့္ မလံုေလာက္ေသး၊ သိကၡာရိွဖုိ႔ပါ လုိသည္။ လူသည္ ရိကၡာကို အေလးထားသလုိသိကၡာကိုပါ အေလးထားရမည္။ သိကၡာကို အေလးမထားလွ်င္ လူႏွင့္ တိရစၧာန္ ဘာမွ်ထူးျခားေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။

ဘယ္သူေတေတ၊ငေတမာလွ်င္ၿပီးေရာ ဝါဒသည္ တိရစၧာန္ဝါဒ ျဖစ္သည္။ လူမွာလည္း ငေတဝါဒက်င့္သံုးလွ်င္ တိရစၧာန္ဝါဒက်င့္သံုးရာေရာက္သည္။ တိရစၧာန္အမ်ားစုသည္ ကိုယ့္အတြက္သာ ကိုယ္ၾကည့္သည္။ ကိုယ့္အတြက္သာကိုယ္သိသည္။ ဘယ္သူ႔အတြက္မွမၾကည့္၊ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မသိ။ လူမွာလည္း ထုိအက်င့္မ်ဳိး ရိွေနလွ်င္လူ႔တိရစၧာန္သာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ တိရစၧာန္ဟူသည္ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းသေဘာကို ေဆာင္သည္။ လူသည္လည္းႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းျပဳမူလွ်င္ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနသူျဖစ္သည္။ မႏုႆမဟုတ္၊ အမႏုႆသာ ျဖစ္သည္။ဆုတ္ကပ္အခါသမယမွာ အမႏုႆေတြ ေပါမ်ားလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပရိတ္အမႊမ္းမွာ ‘မႏုႆေတာဝါ’ လူကေပးေသာ ဒုကၡတုိ႔မွလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ။ ‘အ မႏုႆေတာဝါ’ လူမဆန္သူတုိ႔က ေပးေသာ ဒုကၡတုိ႔မွလည္းေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါဟု ဆုိသည္။ လူဆန္သူႏွင့္ လူမဆန္သူ ႏွစ္ဦးအနက္ လူမဆန္သူက ပို၍ေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ လူဆန္သူက လူစိတ္ရိွလုိ႔ ေတာ္ေသးသည္။ လူမဆန္သူမွာေတာ့ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနသည္။

ရိကၡာႏွင့္သိကၡာအစား အူမႏွင့္ သီလ ဟုလည္း သံုးၾကေသးသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕အူမကို အေလးထားသူတုိ႔က အူမေတာင့္မွသီလေစာင့္ႏိုင္မည္ဟု ဆုိသည္။ တခ်ဳိ႕ သီလအေလးထားသူတုိ႔က သီလေစာင့္လွ်င္ အူမေတာင့္ပါသည္ဟုဆိုသည္။ အူမႏွင့္ သီလ ဘယ္အရာက အေရးႀကီးသနည္း။ တိရစၧာန္ေတြကေတာ့ အူမကိုသာ နားလည္သည္။သီလကို နားမလည္။ လူေတြမွာလည္း အူမကိုသာ နားလည္ၿပီး သီလကို နားမလည္ခဲ့လွ်င္ …

ယေန႔ ကမ႓ာမွာလူဦးေရေတြ မ်ားလာသည္။ သယံဇာတေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပဳန္းတီးလုိက္လာသည္။ သိပၸံပညာ၏တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြက ေခတ္မီဆန္းျပားလြန္းေတာ့ သဘာဝေတြ ယိုယြင္းလုိက္လာသည္။ ယုိယြင္းေတာ့ေဖာက္ျပန္ကုန္သည္။ ေဖာက္ျပန္ေတာ့ ကပ္သင့္ကုန္သည္။ ဒုကၡေရာက္သည္။ တခ်ဳိ႕ေဒသေတြမွာ စားနပ္ရိကၡာေတြကရွားပါးကုန္သည္။ ရွားပါးသည္ထက္ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက ျမင့္မားေတာ့ ထုိဒဏ္ကို အေျခခံလူတန္းစားအမ်ားစုက ဦးစြာခံၾကရသည္။ ထုိအခါ အူမႏွင့္ သီလက စစ္ခင္းလာၾကေတာ့သည္။ အေျခအတင္ ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။

‘ငါ့ဝမ္းပူဆာအစာရွာ၊ မေနသာလုိ႔ ကိုက္ရသည္’ဟူေသာ ေႁမြ၏ထံုးကို ႏွလံုးမူလာၾကသူက မ်ားလာေတာ့သည္။ လြမ္းေရးထက္ဝမ္းေရးက ခက္လာေတာ့ သိကၡာကိုလည္း မလြမ္းႏိုင္ေတာ့။ သီလကိုလည္း မလြမ္းႏိုင္ေတာ့။ သိကၡာထက္ရိကၡာက ပိုအေရးႀကီးလာေတာ့သည္။ သီလထက္ အူမကို ပုိအေရးထားလာေတာ့သည္။ ထုိအခါ ငေတဝါဒကိုက်င့္သံုးလာၾကသည္။ ဂတိတုိ႔၊ သစၥာတုိ႔ ဆိုတာေတြကိုလည္း သိကၡာႏွင့္အတူ သီလႏွင့္အတူ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲကန္ခ်ပစ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။

အူမ မေတာင့္လုိ႔သီလ မေစာင့္ၾကတာကေတာ့ ျဖစ္တတ္သည့္ သဘာဝတစ္ခုလုိ႔ ဆုိရေပလိမ့္မည္။ အူမေတာင့္ပါလ်က္ သီလမေစာင့္ၾကတာကေတ့မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္၊ အူမေတြ ေဖာင္းကားေနပါလ်က္ သီလမေစာင့္ၾကေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ အူမေတာင့္သူေတြသီလ မေစာင့္ၾကေတာ့ တုိင္းျပည္တစ္ခုလံုး ကေျပာင္းကျပန္ ဆင္းရဲျခင္းဒဏ္က နလန္မထူေတာ့။၂၃ မွ်သာ အေရအတြက္ရိွေသာ လက္ဝါးႀကီးမ်ားက အုပ္ထားသျဖင့္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး ပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ထုိစီးပြားပ်က္ကပ္ဒဏ္ကို သန္း ၆၀တုိ႔ အလူးအလိမ့္ ခံခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ သန္း၆၀ ဆင္းရဲသားနင္းျပားတုိ႔အတြက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေလးေတာ့ သန္းလာပါေပါ့။ ထုိေရာင္ျခည္မွတဆင့္  နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာင္ျဖာ ထိန္ထိန္သာဖုိ႔ ဆက္လက္ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ၾကရလိမ့္ဦးမည္။ အူမေတာင့္သူေတြ သီလမေစာင့္တာက အူမမေတာင့္လုိ႔ပါဟု ဆင္ျခင္ေပးလုိ႔ရသည္။အူမေတာင့္ပါလ်က္ သီလမေစာင့္သူေတြမွာေတာ့ ဘာဆင္ေျခမွ ေပးစရာမရိွ၊ ေပးလုိ႔မရ။ အမွန္ေတာ့အူမေတာင့္ေနသည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ သီလကိုေတာ့ ေစာင့္သင့္ပါသည္။ အူမေတာင့္သူေတြ သီလေစာင့္ခဲ့ပလွ်င္… ။

အာဠာဝကဘီလူးက“အရွင္ဘုရား ဘယ္ပံုဘယ္နည္း အသက္ေမြးျခင္းက အေကာင္းဆံုးပါလဲ”ဟု ဘုရားကို ေမးေလွ်ာက္ေတာ့ဘုရားက “ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုး”ဟု ေျဖေတာ္မူခဲ့သည္။ အ႒ကထာဆရာက ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးျခင္းဟူသည္ႏွစ္ဖက္ျမင္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ အသက္ေမြးျခင္းဟု ဖြင့္ဆိုသည္။ ႏွစ္ဖက္ဟူသည္ လက္ရိွ ပစၥဳပၸန္ဘဝႏွင့္ေနာင္တမလြန္ဘဝကို ဆုိလုိသည္။ တစ္နည္း သူ႔ဖက္၊ ကိုယ့္ဖက္၊ သူ႔ဖုိ႔၊ ကိုယ့္ဖုိ႔ကို ဆုိလိုသည္။သူသူကိုယ္ကိုယ္ အသက္ေမြးၾက၊ ဝမ္းေက်ာင္းၾကရာတြင္ ပစၥဳပၸန္အေရး တမလြန္အေရး ႏွစ္ဖက္မွ်ေတြးရမည္။ ႏွစ္ဖက္မွ် ျမင္ရမည္။ သူ႔ဖုိ႔ ကုိယ့္ဖုိ႔ ႏွစ္ဖက္မွ် ေတြးရမည္ ႏွစ္ဖက္မွ်ျမင္ရမည္။

လူသည္တစ္ေယာက္ထဲေနေတာ့ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးသာ ရိွသည္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိေတာ့ ႏွစ္ဝမ္းႏွစ္ခါး ျဖစ္သြားသည္။ေနာက္ေတာ့ ဝမ္းေတြ ခါးေတြက တုိးပြားမ်ားျပားလာသည္။ ဝမ္းေတြရိွေတာ့ ဝမ္းစာရွာၾကရသည္။ထုိသုိ႔ ဝမ္းစာရွာၾကရာတြင္ တခ်ဳိ႕က ကုသိုလ္သာရသည္ ဝမ္းကား မဝ။ ပီတိစား၍ အားရိွေနရသည္။တခ်ဳိ႕က ကုသိုလ္လည္း မရ၊ ဝမ္းလည္း မဝ။ တခ်ဳိ႕က ကုသိုလ္လည္းရ၊ ဝမ္းလည္း ဝသည္။ ပညာႏွင့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဟူသည္ ကုသိုလ္လည္း ရသည္။ ဝမ္းလည္း ဝသည္။

ဤေနရာ၌ပညာဟူသည္ အသိပညာ၊ အသိစိတ္ဓာတ္၊ အသိတရား ျဖစ္သည္။ အသိစိတ္ဓာတ္ရိွသူသည္ ေကာင္းေသာ အျပဳအမူ၊ေကာင္းေသာ အေလ့အထ ရိွသည္။ ေကာင္းေသာ အျပဳအမူ၊ ေကာင္းေသာ အေလ့အထသည္ သိကၡာ ျဖစ္သည္။ အသိစိတ္ဓာတ္ရိွသူသည္ေကာင္းေသာ စိတ္ထား ရိွသည္။ စိတ္ထား ေကာင္းသည္။ ေကာင္းေသာ စိတ္ထားရိွသျဖင့္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္းသည္သမာဓိသိကၡာ ျဖစ္သည္။ သမာဓိမွာ ‘သံ’က ေကာင္ျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ထြက္သည္။ ‘မာဓိ’က စိတ္ထားဟုအဓိပၸာယ္ထြက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမာဓိဟူသည္ စိတ္ထားေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အသိစိတ္ဓာတ္၊အသိတရား၊ အသိပညာ ကိုယ္တုိင္က ပညာသိကၡာ ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္၍အသိစိတ္ဓာတ္၊ အသိတရားရိွသူမွာ ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာက တစ္သားတည္း က်ေနသည္။ အူမႏွင့္ သီလကထပ္တူထပ္မွ်ေနသည္။ ဘုရားရွင္မိန္႔ေသာ ပညာႏွင့္ အသက္ေမြးတာ အေကာင္းဆံုး ဆုိတာက ထုိသုိ႔ရိကၡာႏွင့္ သိကၡာ တစ္ထပ္တည္းက်ေသာ အသက္ေမြးျခင္း၊ အူမႏွင့္ သီလ ထပ္တူမွ်ေသာ အသက္ေမြးျခင္းကိုဆုိလုိသည္။ ထုိသုိ႔ အသက္ေမြးႏိုင္သူသည္ ေတာ္လည္းေတာ္၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္သူေတာ္ေကာင္းဟု ဆုိရသည္။

အူမႏွင့္သီလသည္ တစ္သီးတျခား ခြဲျခား၍ မရ။ တစ္ဖက္ဖက္ အစြန္းထြက္၍ မရ၊ မွ်ေနမွ သဘာဝက်သည္။ လူတုိင္းမွာအူမရိွသည္။ အူမတိုင္း ေတာင့္ဖုိလုိပါသည္။ အူမေတာင့္ျခင္းသည္ သီလေစာင့္ဖုိ႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္သလုိသီလေစာင့္ျခင္းကလည္း အူမေတာင့္ဖုိ႔အတြက္ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္ပါသည္။ သီလဟူသည္ ေကာင္းေသာအေလ့အထ၊ေကာင္းေသာ အျပဳအမူျဖစ္သည့္အတြက္ ေကာင္းေသာ အေလ့အထေတြ ရိွၾကလွ်င္ ေကာင္းေသာ အျပဳအမူေတြျပဳမူၾကလွ်င္ အူမေတြ ေတာင့္လာမွာ ေသခ်ာပါသည္။

မေတာင့္ေသးေသာအူမ သန္း၆၀တုိ႔ ေတာင့္လာဖုိ႔အတြက္ ေတာင့္ၿပီးေသာ အူမ ၂၃ပါး၊ ထုိ႔အျပင္ ႏြယ္ရာႏြယ္ရာ၂၁ ရာစု ေခတ္သစ္ ေဇာတိက၊ ဇဋိလတုိ႔ ေလာဘေဇာေတြသတ္၊ သီလေစာင့္ဖုိ႔သာ လုိပါသည္။ ထုိ႔အျပင္စာဂတရားလည္း လုိပါသည္။ စာဂကို ဖြင့္ဆုိရာ၌ ‘ပယတပါဏိ’ ျဖန္႔ထားေသာ လက္ရိွရမည္ဟူေသာ အထူးျပဳပါဠိတစ္ပုဒ္ပါသည္။ လက္သီး ဆုပ္မလား၊ လက္ဝါး ျဖန္႔မလား ဟူေသာ ကိုင္ဇာ၏ သီခ်င္းစာသားတစ္ပုဒ္အရဆုိလွ်င္ ဆုပ္ထားေသာ လက္ေတြ ျဖန္႔လုိက္ပါေတာ့။ လက္ဝါးႀကီးေတြကို အမ်ားသူငါ ပံုမွန္လက္ဝါးအဆင့္သို႔ေလ်ာ့ခ်ေပးပါ။ ဆုပ္ထားေသာ လက္ကို ျဖန္႔လုိက္ပါ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ သန္း ၆၀တုိ႔အတြက္ သမၼာအာဇီဝ(သမာအာဇီဝ)၊ သမဇီဝိတသမၸဒါ ျဖစ္၍ သိကၡာႏွင့္ ရိကၡာ၊ အားလံုးျပည့္စံုလာမွာ ေသခ်ာပါသည္။
Credit To Phillip Pyae