ပညာအေပၚ အာဃာတ
ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္ရဲ႕ဘလန္ဒါးေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ကို သြားလိုက္ပါဦးမယ္။
ကၽြန္ေတာ္တကယ္တာစူတာက လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားျဖစ္တဲ႔ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ႕ ဘလန္းဒါးေတြပါ။
သို႔ေသာ္သမိုင္းအစဥ္အလာနဲ႔တည္ေဆာက္ရတဲ႔ ကိစၥမို႔လို႔ ပါလီမန္ဖ်က္သိမ္းၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းနဲ႔စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အေပါင္းပါအုပ္စုက အာဏာသိမ္းလိုက္ၾကတာကို ခပ္ျမန္ျမန္လမ္းခင္းလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
စစ္တပ္ကေန အာဏာသိမ္းတယ္ဆိုတာကိုလြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ကာလတစ္ေခတ္မွာ "ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို လႊဲေျပာင္းရယူတယ္"လို႔ သံုးစြဲမွသာ စိစစ္ေရးနဲ႔ လြတ္ပါတယ္။ ဟာသဥာဏ္ရိွသူေတြကေတာ႔ ကိုလိုနီေခတ္မွာ ခ်စ္တီးေတြအေၾကြးနဲ႔သိမ္းၾကတာကိုပဲ"လယ္သမားႀကီး၏ သမီးေလးကို ခ်စ္တီးကုလားႀကီးက
လႊဲေျပာင္းရယူသြားတယ္" လို႔ေရးၾကပါေသးတယ္။ အိမ္ေစာင္႔အစိုးရ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ကိစၥက တစ္မ်ိဳးပါ။
အမွန္ေတာ႔ ဒါလည္းႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းရန္ ႀကံရြယ္မႈနဲ႔ ဇာတ္လမ္းစခဲ႔တာပါ။ အာဏာသိမ္းရင္ တိုင္းျပည္မွာသိပ္အရုပ္ဆိုးလိမ္႔မယ္။၁၉၄၉ တုန္းကလို ရန္ကုန္အစိုးရလို႔ ကမာၻက ေခၚရေလာက္ေအာင္ ကြက္ကြက္ကေလး ေသးေသးေလးပဲ က်န္ေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာင္အာဏာသိမ္းမႈ မျဖစ္ခဲ႔ဖူးဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ အေျခခံဥပေဒကို ရိုေသေလးစားေသာအားျဖင္႔ လက္ရိွအစိုးရအဖြဲ႔ကေနသင္႔ေလ်ာ္သူေတြလက္ထဲ
တိုင္းျပည္ကို ခဏအပ္မယ္ ၊ အေျခခံဥပေဒမွာပါတဲ႔အတိုင္း ၆ လ ထိန္းသိမ္းၿပီးသန္႔ရွင္းမွ်တတဲ႔
ေရြးေကာက္ပြဲတစ္ခုလုပ္ေပးရမယ္။ အဲဒီစည္းကမ္းနဲ႔ ဦးႏုဟာ အိမ္ေစာင္႔အစိုးရလက္ထဲ တိုင္းျပည္ကို
ယာယီလႊဲခဲ႔တာပါ။ အဲဒါေတာင္ ၆ လ နဲ႔ မေက်နပ္လို႔ တိုးေတာင္းလိုက္တာတစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္သြားပါတယ္။
ဘာေၾကာင္႔ ဒီလို အခ်ိန္ဆြဲခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည္႕ရင္သိပါတယ္။ အဲဒီေရြးေကာက္ပြဲက
သန္႔ရွင္း-တည္ၿမဲ အားၿပိဳင္တဲ႔ပြဲ။ သန္႔ရွင္းႏိုင္သြားလို႔ျဖစ္လာခဲ႔တဲ႔ အက်ိဳးဆက္ေတြအေၾကာင္း
အရင္ေဆာင္းပါးမွာ ေရးျပခဲ႔ပါၿပီ။
စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတယ္ဆိုတာရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မာရွယ္ေလာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာပါပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာ
သံုးရပ္စလံုးကိုဖ်က္သိမ္းၿပီး စစ္ဥပေဒနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာပါ။ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႔သားမ်ားဟာ
ေက်းရြာအဆင္႔အထိ စိတ္ထဲေကာင္းမယ္ထင္တာေတြ ျပဌာန္းၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တာျဖစ္ပါတယ္။ လံုၿခံဳမႈနဲ႔
အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာ္မတီဆိုတဲ႔ အဖြဲ႔ဖြဲ႔ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေစတယ္။ ထိပ္ဆံုးမွာေတာ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေပါ႔။
ၿပီးရင္ ဗဟို (ဗလက) ၊ တိုင္း (တလက) ၊ (ျပည္နယ္ေတြမွာလည္း ရိွတယ္) ၊ ခရိုင္ (ခလက) နဲ႔ၿမိဳ႕နယ္
(နလက) ဆိုၿပီး ဖြဲ႔တယ္။ ခလကတို႔ နလကတို႔မွာ ဥကၠဌ လုပ္ရတဲ႔ စစ္ဗိုလ္ဟာ အေတာ္အာဏာရိွပါတယ္။
ခရိုင္/ၿမို႔နယ္ တစ္ခုလံုး ကိုယ္႔လက္ကိုယ္႔ေျခ လုပ္ရံုပဲ။ တကယ္ အဓိကက်တာ နလက ေတြပါ။
ၿမိဳ႕ေတြကို တာ၀န္ယူရတာကိုး အဲဒီအဆင္႔မွာ ဗိုလ္ သို႔မဟုတ္ ဗိုလ္ႀကီးေတြကို ထားေလ႔ရိွပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရေတြအလြန္ရွားပါတယ္။ ဘြဲ႔ရလူငယ္ေတြကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ပညာေရးပိုင္းကို
၀င္ၾကတာပါပဲ။ဘြဲ႔ရၿပီးမွ စစ္ထဲ၀င္သြားသူေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ႔ ရိွပါတယ္။ အရာရိွအမ်ားစုက
ေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာတိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ ေက်ာင္းခန္းကို စြန္႔ၿပီး (ေက်ာင္းေတြလည္းပိတ္ထားတာပါ)
၀င္လာၾကတဲ႔မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ေတြပါ။ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ပါ။ ထိပ္ဆံုးရာထူးကို တစ္ခ်ိန္မွာေရာက္လာခဲ႔တဲ႔
ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဆိုရင္ ၆ တန္းနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္ထဲ ၀င္ခဲ႔သူျဖစ္ပါတယ္။ငါတို႔အရာရိွေတြ
ခုနစ္တန္းေလာက္ေတာ႔ ေအာင္ၾကဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ကာခ်ဳပ္က စီမံေပးလို႔အဂၤလိပ္စာရယ္ သခၤ်ာရယ္
ျမန္မာစာရယ္ပဲ ေျဖရမယ္႔ အထူးစာေမးပြဲ တီထြင္ၿပီး ခုနစ္တန္း ေအာင္လက္မွတ္ထုတ္ေပးခဲ႔တာပါ။
သူ႔ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္မွာေတာ႔ "ရွစ္တန္း" လို႔ျဖည္႕ထားတာ ေတြ႕မယ္။ သို႔ေသာ္ သူဟာရိုးသားသူ ႀကိဳးစားသူျဖစ္လို႔
အဂၤလိပ္စာကို အတန္အသင္႔ ေျပာႏိုင္ဖတ္ႏိုင္တဲ႔အဆင္႔ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။တကယ္ေတာ႔ ေအာင္လက္မွတ္ဆိုတာထက္
ပင္ကို အရည္အခ်င္းက ပိုအေရးႀကီးတာပါ။ ပင္ကို အရည္အခ်င္းထက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာက အျမင္ၾကည္လင္ဖို႔ပါ။
အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ႔ ေစတနာပါ။
လအကေတြ ေခတ္မွာ ေဒသငယ္ေလးေတြကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ႔ ဗိုလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔ရဖူးပါတယ္။
သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္တယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြက်ေတာ႔ အထူးကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုတာ သူတို႔နားလည္ၾကပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔ ဆယ္တန္းဆိုတာဘယ္လို တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘယ္လို ဆိုတာေတြလည္း သူတို႔ သိၾကပါတယ္။
သူတို႔လုပ္ရမွာက သူတို႔ကိုေပးအပ္ထားတဲ႔လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြအတိုင္း သက္ဆိုင္ရာ ျပည္သူလူထုကို လံုၿခံဳၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
လုပ္ေပးရမယ္၊ အစိုးရယႏ ၱရားကို အရိွမပ်က္လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးရမယ္ဆိုတာ သူတို႔သိၾကပါတယ္။
အာဏာယစ္မူးသြားတဲ႔စုန္းျပဴးတခ်ိဳ႕လည္း ရိွခဲ႔တာပါပဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဂ်ပန္ေခတ္က မာစတာေတြအလား
ထင္သြားၾကတာ။ဒါမ်ိဳးကလည္း ေဘာင္လြတ္ပါမ်ားလာရင္ လူႀကီးေတြက ျပန္ေခၚၿပီး ေရွ႕တန္း
လႊတ္လိုက္တာပါပဲ။လအကနဲ႔ ျပည္သူေတြအၾကား အဖုအထစ္ေတြ ကင္းေနေစဖို႔ ၊ မတတ္သာလို႔
အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ယူေနရတာကိုျပည္သူကၾကည္ျဖဴဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ႔တာေတြရိွပါတယ္။
၁၉၆၄ မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြျပည္သူပိုင္သိမ္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ တာ၀န္ခံ မိုးက်ေရႊကိုေတြေပၚလာပါေတာ႔တယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ တည္ေဆာက္လာခဲ႔တဲ႔ ယံုၾကည္မႈေတြ ၿပိဳလဲစျပဳလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူေတြထဲမွာ ဘီအိုစီဆိုတဲ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အႀကီးဆံုး ေရနံကုမၸဏီႀကီးက အရာရိွႀကီးေတြ ပါပါတယ္။
သူတို႔ဆီကသိရတဲ႔ဇာတ္လမ္းႏွစ္ပုဒ္ဟာ အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။
ေခ်ာက္ ၊ ေရနံေခ်ာင္းေရနံေျမဟာ ေရနံသိုက္ႀကီးႀကီးေတြ ရိွတဲ႔ ေနရပါ။ အဂၤလိပ္က (ဂ်ပန္အ၀င္မွာ)
ဆုတ္ခြာသြားေတာ႔အဲဒီေရနံေျမက ေရနံတြင္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာ
ေရနံေျမျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ဘီအိုစီတို႔ အိုင္ဘီပီတို႔နဲ႔ ပူးတြဲၿပီး ျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ႔ရပါတယ္။ ထြက္ႏႈန္းေတြလည္း ျပန္တက္လာခဲ႔ပါတယ္။ စာရင္းဇယား အေဟာင္းေတြကို ျပန္ၾကည္႕ရင္ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
၁၉၇၀ လို ကာလမ်ိဳးမွာေတာင္ ေရနံဆီဟာ လူတစ္ဦး တစ္ဂါလံက်နဲ႔ တစ္ႏွစ္ကို ဂါလံ ၃၅ သန္းေလာက္
ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ႔တာပါ။ ဓါတ္ဆီက ပိုမ်ားပါတယ္။
တြင္းသစ္ေတြလည္း တူးၾကပါတယ္။စက္သံုးဆီ လိုအပ္ခ်က္က တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ပိုမ်ားလာမွာကိုး။
တစ္ေန႔ေတာ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာေရနံေၾကာတစ္ခုကို တူးမိပါတယ္။ ဖိအားေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ
တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ႔ လက္မ၀က္ (၁/၂)လို ပိုက္ေသးေသးနဲ႔ပဲ ထုတ္ယူဖို႔ စီမံၾကပါတယ္။ ရတဲ႔ ႏႈန္းကေတာ႔ နည္းမယ္။
တစ္ေန႔ကိုဂါလံ ၅၀၀၀ ေလာက္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ထုတ္ယူႏိုင္မယ္ လို႔ တြက္ခ်က္ျပၾကတယ္။
အဲဒီမွာ တာ၀န္ခံ အုပ္ခ်ဳပ္သူပုဂၢိုလ္က လက္မ၀က္ပိုက္နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ပိုက္ႀကီးႀကီး (ေလးလက္မပိုက္)တဲ႔ ထုတ္ရင္
ရွစ္ဆ ပိုမထြက္ဘူးလား လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေလာက္အထိက ေတာ္ပါေသးတယ္။ (တကယ္ေတာ႔လက္မ၀က္နဲ႔
ေလးလက္မပိုက္ဟာ အဲဒီထက္ ပိုကြာျခားပါတယ္) ဘာက ဆိုးသြားသလဲဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ပညာတတ္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး ဒါေလးမွ မတြက္တတ္ဘူးလားလို႔ ေျပာတာပါ။ အင္ဂ်င္နီယာေတြကေတာ႔ အာဏာရိွေနသူကို ေၾကာက္လို႔ ရိုးရိုးသားသားျပန္ရွင္းျပၾကပါတယ္။ ေရနံဆိုတာ ေျမတြင္းတက္ထဲကေန
အေပၚကိုေရာက္ဖို႔ အတြင္းမွာရိွေနတဲ႔ ဓါတ္ေငြ႕အားနဲ႔ တြန္းထြက္ရတာ။ ပိုက္ႀကီးႀကီးသံုးရင္ဓါတ္ေငြ႕ေတြ အားကုန္လြယ္ၿပီး ေရနံကို မတြန္းႏိုင္ျဖစ္လိမ္႔မယ္။ ခဏနဲ႔ တြင္းကန္းသြားလိမ္႔မယ္လို႔ရွင္းျပၾကပါတယ္။
မရပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေ- ာက္ ပညာတတ္ေတြ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကို မရိွဘူး၊ တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာမထားဘူး ဆိုတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ၿပီးေတာ႔ သူလိုခ်င္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔တူးခိုင္းေရာ။
ေရနံေတြ အားရပါးရ ဒလေဟာထြက္လာေတာ႔ "ေတြ႕လား" ဆိုတဲ႔ အေပါက္မ်ိဳးခ်ိဳးၿပီး"ေ- ာက္ ပညာတတ္ေတြ" လို႔ ထပ္ဆဲျပန္ေရာ။ အဲဒီတြင္းဟာ တစ္လေလာက္နဲ႔ ကန္းသြားပါတယ္။ဘာမွ လုပ္လို႔မရေတာ႔ပါဘူး။
ႏွေျမာစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီ တာ၀န္ရိွပုဂၢိဳလ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႕ခဲ႔ဖူးတဲ႔လူေတြလို အရည္အေသြး
ေကာင္းတဲ႔လူ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာရွင္ကို အထင္ေသးတယ္ ၊ ပညာကို အထင္ေသးတယ္။ အဲဒီ အာဃာတ
စိတ္ကေလးပဲ သူ႔မွာဆိုးေနတာပါ။ ေရနံေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာရင္ငါဘယ္လို အႀကံအဖန္ေတြလုပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ယုတ္မာမ်ိဳး မရိွပါဘူး။ေစတနာလည္း မဆိုးပါဘူး။ အျမင္ပဲ မၾကည္လင္တာ။
ေနာက္တစ္ခ်ီမွာ ေဆးပညာရွင္တစ္ဦးနဲ႔ၿငိၾကပါတယ္။ တင္းနစ္ကြင္းထဲမွာပါ။ သူက အမွန္လို႔အတင္းေျပာေနတာေတြကို
ဟိုလူက တင္းနစ္ကစားပြဲဥပေဒေတြေထာက္ျပၿပီး အမွန္ရွင္းျပတယ္။ အဲဒါကို သူ လက္မခံႏိုင္ဘူး။
"ခင္ဗ်ားတို႔ေ- ာက္ပညာရွင္ေတြ လူ၀ါးကို ၀တယ္" ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေရာ။ ဟိုကလည္းဆတ္ဆတ္ထိမခံဆိုေတာ႔
ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္တတ္သလဲ ၊ ဘာလုပ္စားတတ္လဲ ၊ သတၱိရိွရင္ အလုပ္ထြက္ၿပီး အျပင္မွာ လုပ္စားၾကရေအာင္လို႔စိန္ေခၚပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ညတြင္းခ်င္း ထြက္စာတင္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၾသစေၾတးလ်ကိုထြက္သြားၿပီးပါရဂူလုပ္စားေနလိုက္ပါတယ္။ အားလံုး ေမွ်ာ္လင္႔သလိုပါပဲ။ အဲဒီ "ပညာတတ္ မုန္းတီးေရး"ပုဂၢိဳလ္ကေတာ႔ ဘယ္အလုပ္ထြက္ရဲပါ႔မလဲ။
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္မွာဒူးေနရာဒူး ၊ ေတာ္ေနရာေတာ္ ဆိုတဲ႔ သေဘာရိွပါတယ္။ ေခြးအလုပ္ကို ျမင္း၀င္လုပ္လို႔မရသလို
ျမင္းအလုပ္ကိုလည္း ေခြး၀င္လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ္႔တာကိုယ္ မသိဘဲ ေနရာတကာ လူေတာ္လူတတ္၀င္လုပ္ခ်င္တဲ႔
လူေတြ စင္ေပၚေရာက္လာရင္ တိုင္းျပည္မွာ ဘလန္းဒါးေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုႀကံဳရမွာပါပဲ။
Credit:ျပည္သူ႔ေခတ္ ဂ်ာနယ္
အတြဲ ၃ ၊ အမွတ္ ၁၃၆
၇ မတ္ ၂၀၁၃
