ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား ၀န္းရံလ်က္ရႇိေသာ ႏုိင္ငံကို...ဟုေခၚသည္( ေနထြန္းႏိုင္ )



၀၁၃ ခုႏွစ္ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားျပ ေျမပုံ (Graphic: Myanmar Peace Monitor,BNI)
ျပည္တြင္း စစ္ဒဏ္ကို ႏႇစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၾကာ ခံစားခဲ့ရေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ျခင္း မရႇိေသးေပ။ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ား လံုး၀ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီး ေသနတ္သံ တိတ္ဆိတ္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ရန္ ၾကိဳးပမ္းျခင္းမ်ား ရႇိေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ႏႇင့္အမွ် ၾကိဳၾကားျဖစ္ေပၚေနေသာ တိုက္ပြဲမ်ားက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ကို ဆက္လက္ တိုးပြားေစခဲ့သည္။ အျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဒုကၡသည္မ်ား၊ သဘာ၀ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဒုကၡသည္မ်ားလည္း ရႇိေနခဲ့ပါသည္။ လက္ရႇိ အေျခအေနမ်ားအရ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားမႇာ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အခိုင္အမာ ရႇိေနပါသည္။ ရႇမ္းျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏႇင့္ တနသၤာရီတိုင္း ေဒသၾကီး ဧရိယာမ်ားတြင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္း အမ်ားအျပား ရႇိေနပါသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္တြင္မူ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ား ရႇိေနျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းေဒသ မိထၲီလာျမိဳ႕တြင္လည္း ပဋိပကၡေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာသည့္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား ရႇိေနခဲ့ပါသည္။
စစ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ဒုကၡသည္မ်ား
ျပီးခဲ့ေသာ ၁၀ ႏႇစ္ကာလ မ်ားအတြင္း အစိုးရႏႇင့္ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး (KNU) တို႔အၾကား ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ပါသည္။ ကုလသမဂၢ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈဆိုင္ရာ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးေရး႐ံုး (UNOCHA)၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား အပါအ၀င္ ေရႊ႕ေျပာင္းဒုကၡသည္ အေရအတြက္ စုစုေပါင္း ၆၃၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရႇိေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကရင္ျပည္နယ္ တစ္၀ိုက္ရႇိ ျမိဳ႕နယ္ ၃၆ ျမိဳ႕ နယ္မႇ ကရင္တုိင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားဆံုး ပါ၀င္ၿပီး ထိုသူမ်ားမႇာ နယ္ေျမမတည္ျငိမ္မႈေၾကာင့္ အိုးအိမ္မ်ားကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့ကာ ႏႇစ္ကာလရႇည္ၾကာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ဘ၀ေရာက္ေန ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း တိုက္ပြဲအရႇိန္ ေလ်ာ့က်သြားေသာ္လည္း စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ေနရပ္ျပန္ႏိုင္ေရးမႇာ မေရရာေသာ အေျခအေနတြင္ ရႇိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ယခုႏႇစ္ပိုင္းမ်ားအတြင္း တိုင္းရင္းသား ေဒသမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚေနေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္မႇာ ဆက္လက္ တိုးပြားေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့ျငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာေနေသာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည့္ Myanmar Peace Monitor ၏ ၂၀၁၃ ခုႏႇစ္ အစီရင္ခံစာအရ ၂၀၁၁ ခုႏႇစ္ႏႇင့္ ၂၀၁၂ ခု ႏႇစ္အတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အစိုးရႏႇင့္ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (KIA) တို႔၏ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ KIOI ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ေျမအတြင္း ဒုကၡသည္စခန္း အသစ္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီး စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္ တစ္သိန္းေက်ာ္ ရႇိခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ထိုတိုက္ပြဲမ်ား ေၾကာင့္ပင္ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္ေသာ ျမစ္ၾကီးနား၊ ၀ိုင္းေမာ္ အစရႇိေသာ ျမိဳ႕မ်ားတြင္ စစ္ေျပးဒုကၡ စခန္းအသစ္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။ ခိုင္မာေသာ သတင္းရင္းျမစ္မ်ား၏ အဆိုအရ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ႏႇစ္သိန္းေက်ာ္ ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီး ထိုသူမ်ား၏ ေနရပ္ျပန္ေရး ကိစၥမႇာလည္း ေႏႇာင့္ေႏႇးေနရဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား အပါအ၀င္ ေရႊ႕ေျပာင္းဒုကၡသည္ အေရအတြက္ စုစုေပါင္း ၆၃၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရႇိေနသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကရင္ျပည္နယ္ တစ္၀ိုက္ရႇိ ျမိဳ႕နယ္ ၃၆ ျမိဳ႕ နယ္မႇ ကရင္တုိင္းရင္းသားမ်ား အမ်ားဆံုး ပါ၀င္ၿပီး ထိုသူမ်ားမႇာ နယ္ေျမမတည္ျငိမ္မႈေၾကာင့္ အိုးအိမ္မ်ားကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့ကာ  ...

ထို႔အတူ ရႇမ္းျပည္နယ္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား ဆက္လက္ ေပၚေပါက္ေနပါသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္အတြင္း အစိုးရႏႇင့္ ပေလာင္(တေအာင္း) အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ (TNLA) တို႔၏ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ အေရအတြက္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ရႇိေနရာမႇ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္မႇာ ၅၀၀၀ ေက်ာ္အထိ ရႇိလာခဲ့ပါသည္။ ပေလာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားမႇာ မန္တံုျမိဳ႕တြင္ႏႇစ္ခု၊ တန္႔ယန္း ျမိဳ႕တြင္တစ္ခု၊ ကြတ္ခိုင္ျမိဳ႕တြင္ႏႇစ္ခု၊ နမ့္ဖက္ကာ ေက်းရြာတြင္ တစ္ခုႏႇင့္ နမ့္ခမ္းျမိဳ႕တြင္ ႏႇစ္ခု အစရႇိသျဖင့္ အသစ္ေပၚေပါက္ လာခဲ့ေၾကာင္း သိရပါသည္။
၂၀၁၂ ခုႏႇစ္အတြင္း ရႇမ္းျပည္နယ္၌ အစိုးရႏႇင့္ RCSS/SSA၊ KNPP၊ KNU၊ DKBA တို႔အၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ား အပါအ၀င္ အျခားေသာ စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ ေနရပ္ကို စြန္႔ခြာျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းေဒသရႇိ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိခိုလံႈေနသူ အေရအတြက္ တိုးပြားခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
Myanmar Peace Monitor ၏ အစီရင္ခံစာအရ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္အတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားႏႇင့္ အျခားေသာ စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ အေရအတြက္မႇာ ရႇမ္းျပည္နယ္တြင္ ၆၇၀၀၊ ကယားျပည္နယ္တြင္ ၇၀၀၊ ပဲခူးတိုင္း ေဒသႀကီးတြင္ ၂၀၀၊ ကရင္ျပည္နယ္တြင္ ၁၆၀၀၊ မြန္ျပည္နယ္တြင္ ၂၀၀ဦးႏႇင့္ တနသၤာရီတိုင္း ေဒသၾကီးတြင္ ၆၀၀ ခန္႔ ရႇိခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ဒုကၡသည္မ်ား
၂၀၁၂ ခုႏႇစ္အတြင္း ရခိုင္ျပည္နယ္၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းဒုကၡသည္ အေရအတြက္မႇာ ၂၀၁၃ ခုႏႇစ္တြင္ ၁၈၀၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရႇိလာခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ အတြင္း ကထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ UNOCHA ၏ အစီရင္ခံစာအရ လူဦးေရ ၇၀၀၀၀ ေက်ာ္ခန္႔သည္ ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ဇြန္လ ပဋိပကၡမ်ား စတင္ခ်ိန္တြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီး ၂၀၁၂ ခုႏႇစ္ ေအာက္တိုဘာလ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပဋိပကၡတြင္ လူဦးေရ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ ခန္႔မႇာ ေရႊ႕ေျပာင္းဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း သိရသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္အတြင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ လာသည့္ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားမႇာ ေက်ာက္ျဖဴ၊ ေက်ာက္ေတာ္၊ မင္းျပား၊ ေျမာက္ဦး၊ ေျမပံု၊ ေပါက္ေတာ၊ ရမ္းျဗဲ၊ ရေသ့ေတာင္ႏႇင့္ စစ္ေတြၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ရႇိေၾကာင္း သိရႇိရသည္။
၂၀၁၃ ခုႏႇစ္ မတ္လအတြင္းက ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ မိထီၴလာၿမိဳ႕တြင္ ဒုကၡသည္ စခန္းအသစ္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။ လက္ရႇိအခ်ိန္အထိ ရရႇိေသာ စာရင္းမ်ားအရ မိထီၴလာၿမိဳ႕တြင္ ဒုကၡသည္စခန္း ငါးခုရႇိၿပီး ဒုကၡသည္ အေရအတြက္ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ ခိုလံႈေနရေၾကာင္း သိရသည္။ အေရအတြက္ အတိအက် အေနျဖင့္ သာသနာ့ရကၡိတ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတြင္ လူဦးေရ ၆၅၆ ဦး၊ အုတ္ဖို ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတြင္ လူဦးေရ ၁၉၁ဦး၊ ခ႐ိုင္အားကစားကြင္း ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတြင္ လူဦးေရ ၈၉၅ ဦး၊ ဗဟိုပို႔ေဆာင္ ဆက္သြယ္ေရး ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတြင္လူဦးေရ ၁၅၉၄ဦး၊ ေရအရင္း အျမစ္ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းတြင္ လူဦးေရ ၈၆၈ ဦး၊ စုစုေပါင္း လူဦးေရ ၄၂၀၄ ဦး ခိုလႈံ ေနရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း သိရႇိရသည္။
ဒုကၡသည္မ်ားႏႇင့္ အနာဂတ္
ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည့္ ဒုကၡသည္မ်ား၏ အနာဂတ္မႇာ နယ္ေျမတည္ ျငိမ္ျပီး ထိုက္သင့္ေသာ အကူအညီမ်ား ရရႇိပါက ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရႇိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အေျခခံ ေစာင့္ေရႇာက္မႈမ်ားႏႇင့္ အလုပ္အကိုင္ ဖန္တီးေပးေရးမႇာ စိန္ေခၚမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။
8.1.1
ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရႇိ မယ္လ ဒုကၡသည္စခန္းမႇ ကရင္တုိင္းရင္းသား ဒုကၡသည္တစ္ဦး (ဓာတ္ပံု-ေနထြန္းႏိုင္)
စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား၏ အနာဂတ္မႇာ ပို၍ ခက္ခဲေသာ အေျခအေနသို႔ ဦးတည္လ်က္ ရႇိေနပါသည္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ရႇိေနေသာ ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားရႇိ ဒုကၡသည္မ်ား၏ အၾကီးမားဆံုး အိပ္မက္မႇာ တတိယႏိုင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္ခြင့္ ရရႇိေရး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းၾကီး႐ံုး (UNHCR)၏ အစီအစဥ္မ်ားႏႇင့္ တတိယ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ဒုကၡသည္ လက္ခံႏိုင္စြမ္း ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားက စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား၏ တတိယႏိုင္ငံ သြားေရာက္ေရး အိပ္မက္ကို မႈန္၀ါးေစခဲ့ပါသည္။ ၎တို႔အေနျဖင့္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ျပီး အေျခခ် ေနထိုင္ရန္အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အခက္အခဲအျပင္ အေျခခံ အေဆာက္အအံု လိုအပ္ခ်က္မ်ားလည္း ရႇိေနပါသည္။ တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္ ခကာလအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ နယ္ေျမမ်ားတြင္ ႏႇစ္ဖက္တပ္ဖြဲ႕မ်ား အသံုးျပဳခဲ့ေသာ မိုင္းအႏၲရာယ္ႏႇင့္ မိုင္းရႇင္းလင္းေရး ျပႆနာမႇာကိုလည္း အျပည့္အ၀ ေျဖရႇင္းႏိုင္ျခင္း မရႇိေသးေပ။ ထို႔အျပင္ အိုးအိမ္မ်ားကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့ရျပီး ကာလရႇည္ၾကာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ျဖစ္ေနသူမ်ား ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ေနထိုင္ရန္ ျငင္းဆန္ထားပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ျမန္မာစစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားကို လက္ခံထားေသာ ထိုင္းအစိုးရက နယ္စပ္ဒုကၡသည္ စခန္းအခ်ိဳ႕ကို ဖ်က္သိမ္းလိုျပီး ဒုကၡသည္အခ်ိဳ႕ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ပို႔ရန္ ဆႏၵရႇိေနပါသည္။
သို႔ေသာ္ ျပီးခဲ့သည့္ ဇူလိုင္လအတြင္းက ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုင္ရာ UNHCR တာ၀န္ခံႏႇင့္ ညီညြတ္ေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ(UNFC) တို႔ေတြ႕ဆံုျပီး ျမန္မာစစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ား အေရးကို ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုေဆြးေႏြးမႈတြင္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရႇိေနေသးသျဖင့္ ျမန္မာစစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ားကို ေနရပ္သို႔ အတင္းအ ်ပ္ ျပန္လည္ ပို႔ေဆာင္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း UNHCR ဘက္မႇ ကတိျပဳခဲ့သည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ရႇိေနေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္းမ်ား ဆက္လက္ တည္ရႇိေနႏိုင္ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း၌ တိုက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြား ေနမည္ဆိုပါက စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္မႇာလည္း ဆက္လက္ တိုးပြားေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။
Credit To First-11
Read More »

ႀကိမ္ဖူးဟင္းခ်ဳိ ---------- ေရးသားသူ- စိုးေဇယ်ာထြန္း



ေငြေဆာင္ကမ္းေျခတြင္ ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္က ေန႔လယ္ ၂ နာရီထုိးခါနီးၿပီ။ ေနက အေတာ္ပင္ပူပါသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးပိုက္ဆြဲေနသည့္ တံငါသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေနပူပူထဲတြင္ ဓာတ္ပံုလုိက္႐ိုက္ေနသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ပိုက္ဆြဲေနသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုရွိသည္မသိ။ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ငါးမ်ား သူတုိ႔ေနပူလွန္းေနသည္ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနရင္း ေနပူလွန္းသူမ်ားထဲတြင္ ၀င္ကူေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္၏ေျခေထာက္ကို သတိထားမိလုိက္သည္။

ကေလးမေလးက အသက္ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာရွိၿပီး ေျခေထာက္တြင္ အမာရြတ္မ်ားမွာ အစင္းလုိက္အစင္းလုိက္ ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲဟုေမးေတာ့ သူ႔အေဖက ရခုိင္သံလား၊ ထား၀ယ္သံလားေတာ့ မေျပာတတ္။ ထိုကဲ့သို႔ အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ နေပါက္မပါလို႔ေလ။ ေျပာစကား၊ ဆုိစကား နားမေထာင္မလို႔ ႐ိုက္တာ။ နားမွာ အေပါက္မပါတဲ့ ကေလးေတြက အဲဒီလို႐ိုက္ေပးမွရတယ္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာသည္။

အဲဒီလူႀကီး စကားဆံုးသြားေတာ့ ကေလးေလးရဲ႕ေျခေထာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ အဲဒီေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို အမာရြတ္ေတြထင္သြားေအာင္ ႐ိုက္သင့္ရဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းကျပန္လာၿပီး ပုဆိုးလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မက လွမ္းေမးသည္။ နင့္ေျခေထာက္က အရာႀကီးေတြက ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ အစ္မကထပ္ေမးသည္ နင္ အ႐ိုက္ခံထားရတာ မဟုတ္လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးလဲထားလို႔ဟုလိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသလံုးကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခသလံုးမွာ အ႐ိႈးလိုက္အ႐ႈိးလုိက္ အညဳိအမည္းစြဲေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ႀကိဳသက္ဆိုသည့္ ဘာသာရပ္တစ္ခုကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးတြင္ ႀကိဳသက္ဘာသာသင္ရသည့္ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းငါးဆယ္ခန္႔သာရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ႀကိဳသက္ဘာသာသည္ ေယာက်္ားေလးမ်ားအတြက္ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး အေျခခံမ်ားကို သင္ၾကားရသည္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္တြင္းမႈအေျခခံကိုသင္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား သင္ရသည့္ဘာသာႏွင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ားသင္ရသည့္ ဘာသာကမတူေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းကာ ေယာက်္ားေလးသတ္သတ္၊ မိန္းကေလးသတ္သတ္ေပါင္းၿပီး သီးျခားစီသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီခန္းကျဖစ္သည္။ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘီခန္းက မိန္းကေလးမ်ားက စီခန္းသို႔သြား၍ စီခန္းမွ ေယာက်္ားေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘီခန္းကိုလာၿပီး စာသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ ထံုးစံက အတန္းတုိင္း ဘုရားေညာင္ေရအိုးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမထုိင္သည့္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖန္ပန္းအိုးေလးတစ္လံုးရွိသည္။ ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ အသင္းခြဲထားၿပီး ေယာက်္ားေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ ေသာက္ေရသြားခပ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ အခန္းကို တံျမက္စည္းလွည္းရသည္။ ပိုက္ဆံစုကာ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေလးကို ပန္းထုိးေပးရသည္။

တစ္ရက္... ႀကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက စီခန္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး စီခန္းကေယာက်္ားေလးေတြက ဘီခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ႀကိဳသက္ခ်ိန္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း စာသင္မည့္ဆရာက ေရာက္မလာေသးေပ။ ထိုအခ်ိိန္မွာ စီခန္းက စာလာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ဆရာ၊ ဆရာမ စားပြဲႏွင့္ နီးသူမ်ားက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္လွမ္းၿပီး ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ေႁခြၾကသည္။ စီခန္းကေယာက်္ားေလးေတြက ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို အဲဒီလိုလွမ္းလွမ္းၿပီး ေႁခြခ်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းက မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ပန္းေတြကို လာယူသြားသည္။ အဲဒီလိုပန္းေတြကို ယူသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မယူရန္တားရင္းက ၀ိုင္းလုၾကသည္။ အတန္းႀကီးလာမွသာ မိန္းကေလးေတြ၊ ေယာက်္ားေလးေတြက မ်က္ေထာင့္ေလးေတြ ေပေစာင္းေပေစာင္းၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအရမ္းခင္တယ္လို႔ ျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ငါးတန္းေျခာက္တန္းအရြယ္မွာေတာ့ ေယာက်္ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးသည္ ရန္သူျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း ေယာက်္ားေလးပီပီ ဘာလုိ႔ဒီလိုလာယူရမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြဘက္က၀င္ၿပီး ပန္းေတြကိုကူလုသည္။

အဲဒီလိုလုရင္းက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ႀကိဳသက္ဆရာကို ငိုၿပီးသြားတုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထုိးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ႀကိဳသက္ဆရာက ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ခုိင္းသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုလည္းမေမး ဘယ္လိုျဖစ္ၾကသည္လည္း မစံုစမ္း။ မင္း သူ႔ကိုထိုးလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္က မထိုးဘူးဆုိေတာ့ လက္ထဲက ႀကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ႐ိုက္လိုက္သည္။ အဲဒီလို႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ကၽြက္စီကၽြက္စီေျပာေနတဲ့စကားေတြ တိတ္သြားသည္။ အဲဒီလိုတိတ္သြားေတာ့မွ အေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ႀကိမ္လံုးႀကီးျပၿပီး ေမးသည္။ ဒီေကာင္မေလးေက်ာကုန္းကို သူက လက္သီးနဲ႔သြားထိုးတယ္ဆို ဟုတ္လားဆုိေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေမးျပန္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲေျဖသည္။ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္တဲ့ မင္း၀န္ခံမွာလား ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးသည္။ မင္း၀န္မခံဘူးဆိုရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘူတာ႐ံုမွာ ကူလီသာထမ္းေနေပေတာ့ဟု ေျပာသည္။ မင္း၀န္မခံဘဲ ေက်ာင္းထြက္မွာလား၊ ၀န္ခံၿပီး အ႐ိုက္ခံမွာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတြးလုိက္မိသည္က ၀န္ခံလုိက္ရင္ ႐ိုက္ခံရမည္၊ ၀န္မခံရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမည္။ ေက်ာင္းေတာ့မထြက္ႏုိင္။ အ႐ိုက္ပဲခံေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မထိုးခဲ့ေပမယ့္လည္း ထိုးပါသည္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့သည္။ ၀န္ခံလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚတက္ခုိင္းၿပီး ပုဆုိးကိုဒူးေခါင္းထိ လွန္ခုိင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညႇဳိးေလာက္ရွိေသာ ႀကိမ္လံုးျဖင့္ ေျခသလံုးကို ငါးခ်က္လႊဲ႐ိုက္သည္။ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လူႀကီးအားျဖင့္ လႊဲ႐ိုက္ခံရေသာ ငါးခ်က္သည္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သည္ ဒါေပမဲ့ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ကိုထိန္းထားလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီတုိင္းႀကိတ္ထိုင္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ အ႐ိုက္ခံရခ်င္းေန႔က ေျခသလံုးမွာ အစင္းစင္းေတြ အပိန္႔လိုက္အပိန္႔လိုက္ျဖစ္ေနၿပီး အေရခြံမ်ားပြန္းကာ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ေသြးနည္းနည္းစို႔ေနသည္။

ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အစင္းေတြေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အညိဳအမည္းစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးမွာ အခုအထိ အ႐ိုးစြဲေနၾကတာက အုိးေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာေအာင္ နာနာ႐ိုက္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀က ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြမွာ မိဘေတြ၊ မိဘေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ထက္ ဆိုးေအာင္႐ိုက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနမလဲ။ အတိအက်မသိေပမယ့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႐ိုက္ခံေနၾကရတာေတြကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆုိလွ်င္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားက အ႐ိုက္ၾကမ္းသည္ဆုိေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာပင္ ေရႊ႕ထားသည္ကို ေတြ႕ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထုိက်ဴရွင္တြင္ပင္ တက္ရပါသည္။ ဒီေန႔ မီးနင္းေတြအလြတ္က်က္ခဲ့။ ေနာက္ေန႔စာေမးလို႔ တစ္လံုးမရလွ်င္ သစ္သားေပတံျဖင့္ တစ္ခ်က္႐ိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႐ိုက္ရင္းျဖင့္ ထင္း႐ွဴးသစ္သားေပတံကြဲသြားသည္ကိုပင္ ႀကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမဲ့ စာည့ံတဲ့ကေလးကေတာ့ အ႐ိုက္ခံရလြန္းလို႔ က်ဴရွင္ေျပးခ်င္စိတ္သာ ျဖစ္လာသည္။ စာကေတာ့ ေတာ္မလာပါ။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ ႐ိုက္သင့္သည္ဆုိတာကို လက္ခံေကာင္းလက္ခံလုိ႔ရႏုိင္ေပမယ့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ အလြန္အကၽြံ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းကေတာ့ လံုး၀မျဖစ္သင့္ပါ။ အဲဒီလို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ႐ိုက္လုိက္ေတာ့ေရာ အဲဒီကေလးက နားလည္သြားလား။ အဲဒီကေလးက တကယ္လိမၼာသြားလား။ အဲဒီလိုစဥ္းစားေနရင္း ၾကည္ျဖဴသွ်င္ အေမရိကားမွာ ဆုရသည့္ ၀သုန္ရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ေျပာသြားတာ သြားသတိရလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို တစ္ခါမွမ႐ိုက္ဖူးဘူး မယံုရင္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အ႐ိုက္ခံရတယ္။ အဲဒီလိုအ႐ိုက္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆုိတာ ႐ိုက္တုိင္းလည္း လိမၼာတာမွမဟုတ္တာတဲ့။ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔မွာပါ ကေလးေတြရွိလာေပလိမ့္မည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အခုကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကေလးေတြကို ႀကိမ္ဖူးဟင္းခ်ဳိလုိ႔ တင္စားေခၚတဲ့ ႀကိမ္လံုးႀကီးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာပံုကို ႐ိုက္သြင္းတဲ့ brainwash နည္းလမ္းကို ဆက္လက္သံုးသြားၾကဦးမွာလား။

Credit To 7Day News Journal
Read More »

ေခြးၿခံအတြင္း ေက်ာခင္းၾကရျခင္း -------------------- ေရးသားသူ- ညီညီေဇာ္



ဓာတ္ပုံ- ညီညီေဇာ္
  မႏၲေလးေတာင္ေျခ ေတာင္ဆင္းလမ္းေဘးတြင္ က်ယ္၀န္းလွေသာ ၿခံႀကီးတစ္ၿခံရွိသည္။ ထိုၿခံႀကီးထဲတြင္ တဲအိမ္ေလးမ်ား ေနရာအႏွံ႔ ကြက္တိကြက္က်ားတည္ရွိၿပီး ၿခံ၀င္းႀကီး၏ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္အနီးတြင္မူ ဓနိမိုးထားေသာ တဲတန္းလ်ားႀကီးတစ္ခု တည္ရွိေနသည္။ တဲတန္းလ်ားႀကီးအနီးတြင္ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ယင္းေက်ာက္တုံးႀကီးေပၚတြင္ ပ်က္ယြင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ျပားျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ စာတန္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ “ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၊ ၄-၁-၉၀ ရက္တြင္ ဖြင့္လွစ္သည္”ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

(၁)
ေခြးေဘးမဲ့ၿခံဆိုေသာ္လည္း ေခြးေတြက တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွမရွိေတာ့။ တဲတန္းလ်ားႀကီးႏွင့္ တဲအိမ္ေလးမ်ားတြင္ လူေတြက ေနရာ၀င္ယူထားၾကသည္။

“ေခြးေတြမထားေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ ခုက်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ေနရာက အရင္ကေခြးထီးေတြ ေနခဲ့တဲ့ေနရာ”ဟုေျပာရင္း ဦးစိန္၀င္းက သံမံတလင္းေပၚ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။

ဦးစိန္၀င္းသည္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီ သန္႔ရွင္းေရးဌာနတြင္ ေျမာင္းဆယ္ရသည့္ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးစိန္၀င္းသည္ ဇနီးသည္၊ ကေလးကိုးေယာက္တို႔ႏွင့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၏ တဲတန္းလ်ားအလယ္ခန္းတြင္ ေနထုိင္ၾကသည္။

ဦးစိန္၀င္းသည္ တစ္ခ်ိန္က ခ.လ.ရ (၄)တပ္တြင္ အရာခံဗိုလ္အဆင့္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္။ အရာခံဗိုလ္ဘ၀တြင္ ပ်ဥ္းမနားေရဆင္းရွိ အမွတ္(၂)တိုးျမႇင့္သင္တန္းေက်ာင္းဟုေခၚသည့္ တုိင္းဗဟိုေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းတြင္ နည္းျပတာ၀န္ယူခဲ့ဖူးၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ သူ႔တပည့္မ်ားမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

တပ္မေတာ္မွ ေဆးပင္စင္ယူသည့္အခ်ိန္ မိသားစုမ်ားလွေသာ ဦးစိန္၀င္းအဖို႔ ႀကီးမားေသာအခက္အခဲတစ္ခု ရင္ဆုိင္လာရသည္။ ထုိအခက္အခဲမွာ ေနစရာမရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးစိန္၀င္း တပ္မေတာ္မွထြက္ၿပီး ေရထမ္းေရာင္းသည္။ ဆုိက္ကားထြက္နင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအလုပ္ေတြမွ ရသည့္ေငြႏွင့္ ေနစရာအခက္အခဲ ဘယ္လိုမွမေျဖရွင္းႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးတြင္
တပ္မေတာ္က ဆရာသမားမ်ားထံ အကူအညီေတာင္းရာ မႏၲေလးစည္ပင္တြင္ အလုပ္ရသည္။ လုပ္ရမည့္အလုပ္က ေျမာင္းဆယ္ရသည့္အလုပ္။ မႏၲေလးစည္ပင္တြင္ အလုပ္ရၿပီး ေနစရာအတြက္ မႏၲေလးေတာင္ေျခက ေခြးေတြမေနေတာ့သည့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံတြင္ သူတုိ႔မိသားစု ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အရင္က တပ္မေတာ္တြင္ အရာခံဗိုလ္အဆင့္ျဖင့္ နည္းျပဆရာအဆင့္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသည့္ ဦးစိန္၀င္းက ယခုကဲ့သို႔ ေခြးမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေနရာတြင္ ေနရမည္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ခံျပင္းမိသည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားျပားလွေသာ မိသားစုေနေရးထုိင္ေရးတုိ႔အတြက္ ဦးစိန္၀င္း အတိတ္ကာလကို ျပည္ဖုံးကားခ်လုိက္သည္။

“အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေခြးေတြသာမရွိေတာ့တာ။ ေခြးသန္းေတြ တအားကိုက္တာ။ ညကို အိပ္လို႔မရဘူး။ ျဖဳတ္ေတြကလည္း အားႀကီးေပါတာ”ဟု ဦးစိန္၀င္းကေျပာျပသည္။

ေခြးမ်ားေနထုိင္ခဲ့သျဖင့္ ႏွစ္လေလာက္က အန႔ံအသက္ေတြမေကာင္း။ ေရေတြေဆးခ်ရသည္။ တေရာ္ကင္ပြန္းေတြ ဖ်န္းခ်ရသည္။ သူ႔အသက္(၅၈)ႏွစ္ရွိၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးတစ္ခုတြင္
ေနဖူးခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ရတဲ့လုပ္အားခနဲ႔ ရွိတဲ့မိသားစုဦးေရႏွင့္က ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် အေျခအေနေပးေတာ့မည္မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ သားသမီးေတြ သူမရွိေတာ့သည့္အခ်ိန္တြင္ ေနစရာအတြက္ အခက္အခဲမျဖစ္ေအာင္ စည္ပင္မွာ အလုပ္၀င္ေစခဲ့သည္။ တံျမက္စည္းလွည္းသည့္အလုပ္၊ က်ဳံးေမွာ္ဆယ္သည့္အလုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ စည္ပင္၀န္ထမ္းျဖစ္ေနသေရြ႕ စည္ပင္မွ ေပးမည့္ေနစရာေလးေတာ့ ရေနဦးမည္ဆုိသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ျဖစ္သည္ဟု သူကဆုိသည္။

(၂)
ဦးစိန္၀င္းက သားသမီးမ်ားပါ စည္ပင္တြင္ အလုပ္၀င္ေစခဲ့သည့္အတြက္ ေနစရာအတြက္ေတာ့ ေခြးၿခံရွိေနသေရြ႕ အဆင္ေျပေနပါဦးမည္။ သိုေသာ္ ေခြးၿခံ၏ေထာင့္စြန္းကတဲတြင္ ေနထုိင္သည့္ ေဒၚေအးေအးျမင့္တုိ႔ကေတာ့ ေနစရာအတြက္ စတင္ပူပန္ေနရၿပီျဖစ္သည္။ ေဒၚေအးေအးျမင့္က တပ္မေတာ္မွ မုိင္းထိ၍ပင္စင္ယူခဲ့ရသူ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ေအး ေကာင္းမႈျဖင့္ ေခြးၿခံထဲ ေရာက္လာရသူ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေအးက ပင္စင္ယူၿပီး စည္ပင္တြင္၀င္လုပ္ရာမွ ေခြးၿခံတြင္ စာရင္းကိုင္တာ၀န္ ခ်ထားခံရသည္။ ဦးေက်ာ္ေအးအလုပ္က ေခြးေတြကို စာရင္းမွတ္ရသည္။ ေခြးမဘယ္ႏွေကာင္၊ ေခြးထီးဘယ္ႏွေကာင္၊ ဆုိးသြမ္းေခြး ဘယ္ႏွေကာင္ စသျဖင့္။

ထို႔အျပင္ ေခြးမ်ားကို ခ်က္ေကၽြးသည့္ အစားအေသာက္ကုန္က်စရိတ္စာရင္းမ်ား၊ အလွဴရွင္လာလွဴသည့္ ေငြစာရင္းမ်ားလည္း ကိုင္ရသည္။

ေခြးမ်ားကို ေန႔စဥ္အမဲသားခ်က္ေကၽြးေလ့ရွိၿပီး ေန႔စဥ္ယူေနက် အမဲသားဆုိင္က ၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ အပိုေတြေပးတတ္သည္။ အပိုေပးလုိက္သည့္ အမဲသားေတြကို ၀န္ထမ္းေတြ အလွည့္က်ခ်က္စားၾကသည္။ ေခြးကိုမွီ၍ အသားဟင္းမ်ား စားေနရသည့္အတြက္ ေဒၚေအးေအးျမင့္တို႔ ထုိေခြးေတြကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။

“ကၽြန္မေယာက်္ားကဆို အၿမဲေျပာတယ္။ ေခြးေတြေၾကာင့္သာ အလုပ္ရတာ။ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္တာဆုိၿပီး။ ဒါေၾကာင့္ သူက ေခြးေတြအေပၚလည္း သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့တယ္။ ေခြးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြရွိတဲ့အေၾကာင္းလည္း တဖြဖြေျပာတယ္”ဟု ေဒၚေအးေအးျမင့္ကေျပာျပသည္။

ေခြးေတြေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေျပလည္ေသာ္လည္း ေခြးၿခံအျပင္ဘက္က ဥေပကၡာတရားေတြေတာ့ ရင္ဆုိင္ရသည္။ “ဟိုတုန္းက လူေတြကလည္း သိပ္အျမင္မက်ယ္ေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ ေခြးၿခံကအဖဲြ႕ေတြ အနီးနားကရပ္ကြက္ထဲ ဗီဒီယိုသြားၾကည့္ရင္ ေခြးၿခံကလူေတြဆိုၿပီး အနားမထုိင္ၾကဘူး”ဟု ဆုိသည္။

အခုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က နားလည္မႈေတြ ရွိလာခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဒီေခြးၿခံမွာ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေနခြင့္ရေတာ့မည္ကို ေဒၚေအးေအးျမင့္ မေတြးရဲေတာ့။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ တပ္မေတာ္အၿငိမ္းစား စည္ပင္၀န္ထမ္းက အခုေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္ အၿပီး၀င္ေရာက္သြားေလၿပီ။ ၀န္ထမ္းမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ဘယ္ခ်ိန္ထိ ေခြးၿခံထဲမွာ ေနခြင့္ရေတာ့မည္ကို မွန္းဆ၍မရ။ ထိုၾကားထဲ ေခြးၿခံကို တ႐ုတ္ေတြပဲလာ၀ယ္မွာလိုလို။ ေရသန္႔စက္႐ုံပဲ တည္ေတာ့မွာလိုလို။ အသံေတြက မ်ဳိးစုံၾကားေနရ၍ စိတ္ပူမိသည္ဟု ေဒၚေအးေအးျမင့္ကဆုိသည္။

(၃)
ထိုေခြးၿခံတြင္ ေက်ာခ်ရသူမ်ားတြင္ ဦးဘာဖယ္ဆိုသူလည္း အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အသက္(၂၅)ႏွစ္အရြယ္ တက္ႂကြဖ်တ္လတ္ေနခ်ိန္ စစ္ဆင္ေရးတုိက္ပဲြတစ္ခုတြင္ မိုင္းထိခဲ့ရာမွ ညာဘက္ေျခေထာက္ ဒူးအထက္မွ ေအာက္ပိုင္းအထိ ျဖတ္ပစ္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ေဆးပင္စင္ယူၿပီး တပ္ကထြက္ခဲ့ရသည္။

“တပ္ကထြက္ရတာက မုိင္းထိတာထက္ ပိုခံစားခဲ့ရတယ္”ဟု ခ်င္းတုိင္းရင္းသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္သူ ဦးဘာဖယ္ေျပာျပသည္။

တပ္ကထြက္ၿပီး ေျခတစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္ရေတာ့မည့္ သူ႔ဘ၀ကို ဦးဘာဖယ္ကေျပာျပသည္။

အရာရွိအႀကီးအကဲေတြ အကူအညီျဖင့္ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံမွာ ဂိတ္ေစာင့္အလုပ္ရရွိခဲ့သည္။ သူ႔အလုပ္က ေခြးၿခံတံခါးကို ဖြင့္ပိတ္ေပး႐ုံသာမို႔ ဒုကၡိတသူ႔အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပခဲ့သည္။ အႀကီးအကဲမ်ား၏နားလည္မႈျဖင့္ တပ္မေတာ္က လစဥ္ေထာက္ပံ့သည့္ ဆန္ခုနစ္ျပည္ကိုေရာင္းစားကာ ေခြးမ်ားရိကၡာထဲကဆန္ျဖင့္ သူ႔၀မ္းစာျဖည့္ခဲ့သည္။

သူ၀ါသနာပါသည့္ ဂစ္တာေလးကို တေဒါင္ေဒါင္ေခါက္ရင္း တစ္ကိုယ္တည္း သူ႔ဘ၀ ေခြးၿခံမွာ အဆင္ေျပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူအဆင္ေျပခဲ့ခ်ိန္က မၾကာလုိက္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေခြးၿခံကို ရပ္ဆုိင္းပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေခြးၿခံပိတ္လုိက္ေတာ့ ေခြးၿခံေစာင့္အလုပ္က အလိုအေလ်ာက္ျပဳတ္သည္။

ထုိၾကားထဲ မိန္းမကရလုိက္သည္။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူအလုပ္တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္ဟုဆိုၿပီး စက္ဘီးျပင္သည့္ပညာကို သင္ယူခဲ့သည္။ တပ္ထဲတြင္ ခုိင္းတာလုပ္၊ ေကၽြးတာစား အမိန္႔အာဏာႏွင့္ ေနခဲ့ရသည့္အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ လူ႔ေလာကပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ဆိုတာ သူသိလာသည္ဟုဆုိသည္။

၀န္ေဆာင္မႈကို အေကာင္းဆုံးေပးသည္။ ဖတ္ထားတဲ့စာေတြထဲက လူမႈဆက္ဆံေရးနည္းဗ်ဴဟာေတြ ျပန္ထုတ္သုံးသည္။ ေနာက္ဆုံး သူ႔စက္ဘီးျပင္ဆုိင္ေလး ေခြးၿခံနားေလးတြင္ နာမည္ရလာခဲ့သည္။ ၀င္ေငြေလးလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ စက္ဘီးအစား ဆုိင္ကယ္ေတြ အသုံးမ်ားလာတဲ့ မႏၲေလးတြင္ သူ႔လုပ္ငန္း တျဖည္းျဖည္းပါးလာခဲ့ျပန္သည္။ မိန္းမျဖစ္သူက စည္ပင္က ဥယ်ာဥ္စိမ္းလန္းအေျခခံ၀န္ထမ္းမုိ႔ ေခြးၿခံထဲ ဆက္ေနခြင့္ရခဲ့၍ ေတာ္ေသးသည္။

ဦးဘာဖယ္တုိ႔ကဲ့သို႔ တပ္မေတာ္ကေနထြက္ၿပီး စည္ပင္တြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ကာ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံတြင္ လာေရာက္ေနထုိင္ခြင့္ရသည့္ တပ္မေတာ္သားမိသားစုေပါင္း ခုနစ္စုခန္႔ရွိသည္။ က်န္တာေတြက သန္႔ရွင္းေရးေန႔စား၀န္ထမ္းေတြႏွင့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ဌာန သစ္ပင္ပန္းပင္စုိက္သူ၊ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ရသည့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ မိသားစုေပါင္း ၃၀ ေလာက္ ရွိေသးသည္။

အခ်ဳိ႕က ေခြးေတြေနထုိင္ခဲ့သည့္ တဲတန္းလ်ားေတြမွာ ေနထုိင္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေခြးေတြ ေန႔ခင္းေန႔လယ္ တေရးတေမာအိပ္သည့္ ခ်ဳံေတြၾကားတြင္ တဲထိုးကာ ေနသူကေနသည္။ ဦးဘာဖယ္တို႔ ေနထုိင္ေနသည့္ ေခြးၿခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ တိရစာၦန္ခ်စ္သူမ်ားက ယခင္ကဲ့သို႔ ေခြးမ်ားထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ မႏၲေလးစည္ပင္မွ ငွားရမ္းမည္ဟုလည္း ဆုိေနၾကသည္။ ေခြးေဘးမဲ့ၿခံ၏ မူလပိုင္ရွင္အစစ္အမွန္ ေခြးေတြမ်ား ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာလွ်င္ေတာ့.....။

Credit To 7Day News Journal

Read More »

အိမ္ဦးနတ္ကို မေမ့ေစခ်င္လို႔တဲ့ --------- ေရးသားသူ- သင္းရီ



၁၇-၈-၂၀၁၃ ေန႔က Myanmar Peace Center တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးဦးစိုးသိန္းက အစိုးရအေနျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စနစ္ေဟာင္းမွ အက်င့္ေဟာင္းမ်ားကိုမျပင္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို တုိင္ၾကားဖို႔ ျပည္သူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည့္အေၾကာင္း အြန္လိုင္းသတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ အားတက္မိရ၏။

သို႔ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္ႏွင့္အ၀န္းရွိ ေအာက္ေျခအဖြဲ႕အစည္းဆုိသည့္ဟာေတြထံမွ အသံေတြကေတာ့ ထူးမျခားနားႏွင့္ ဒံုရင္းဒံုရင္း၌ပင္ ရွိေနေသးေၾကာင္း နားမစြင့္ဘဲႏွင့္ပင္ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းသည့္ တစ္ေတာတစ္ၾကက္ဖ တြန္ေနၾကသံေတြလားလည္းမသိ။ ခုထိကို အာဏာပါ၀ါေတြ ျပခ်င္ေနၾကတုန္းရွိသည္ထင္၏။

အာဏာဆိုသည္ကလည္း သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္သည့္အျပင္ စိတ္ထင္တုိင္းႀကဲခြင့္ရွိသည့္အာဏာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ လြယ္လြယ္ကူကူ အသံုးခ်ခဲ့ဖူးသူအဖို႔ေတာ့ လက္ႏွင့္အာဏာ ခြာခြာထားဖို႔ခက္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သည္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးက ႏုိင္ငံေရးပါတီလက္ကိုင္တုတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ ပ်ဴေစာထီးတပ္ဗိုလ္ေတြအေၾကာင္း အေတြးေရာက္မိသည္။ သည္တပ္က စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ စနစ္တက်ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ တပ္မဟုတ္ေတာ့ မည္းမည္းျမင္ရာ ျပည္သူေတြအေပၚ လက္နက္အားကိုးႏွင့္ အႏိုင္က်င့္၊ ဓားျပတုိက္ လူသတ္လုပ္သျဖင့္ လက္နက္သိမ္းၿပီး တပ္ကိုပါ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ရေလသည္။ သည္ေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးတကားကားျဖင့္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးေနလာခဲ့သည့္ ပ်ဴေစာထီးတပ္မွ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ငယ္ေတြ လက္နက္မရွိဘဲ မေနတတ္ၾကေတာ့လို႔ အခြံျဖစ္သြားသည့္ သူတုိ႔ခါးေပၚမွ ေျခာက္လံုးျပဴးအိတ္ေတြထဲ ေျပာင္းဖူးစဥ္း႐ိုးေတြ ထည့္ေပးထားရသတဲ့။ အဲ့သည့္အခါက်မွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားၾကသတဲ့။

အခုလည္း သည္လိုပဲထင္ပ။ အာဏာပါ၀ါဆိုတာ မျပဘဲေနမိလွ်င္ မိုးႀကိဳးပစ္တတ္ေလသလားမသိ။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းႏွင့္ေတာ့ ျပေနၾကသည္ထင္၏။ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ကိုင္တြယ္အသံုးခ်လို႔ရသည့္ အာဏာကိုထားဦး အာဏာဆိုသည့္စကားလံုး၏ အနက္ဂယက္ကပင္ စြဲလမ္းယစ္မူးေစတတ္သလားထင္သည္။

တေလာတေလာ အခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ မေတာ္တဆၾကားရသည့္ အသံေလးတစ္ခုကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္သည္။

အျခားမဟုတ္။ ဆုိက္ကားေပၚတင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လာသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္လံႀကီးႏွင့္ တရားပြဲဖိတ္သည့္အသံျဖစ္သည္။ တရားပြဲဖိတ္သည့္ကိစၥေပမို႔ ဓမၼာ႐ံုမွ နိဗၺာန္ေဆာ္စစ္ကဖိတ္သည္ဆုိလွ်င္ က်က္ထားမွတ္ထားသည့္ စာသံေပသံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသံႏွင့္ေပမို႔ ေထြေထြထူးထူး ျပႆနာမရွိလွေပသည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ
ရြာေဆာ္လုပ္ေနက် တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚလိုက္မိၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ၾကားရသူေတြအဖို႔ နားထဲကို နက်ယ္ေကာင္၀င္ၿပီး အသိုက္ေဆာက္သလို ခံစားရေတာ့၏။

သိၾကသည့္အတုိင္းပင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သည္ႏွယ္မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး ေဆာ္ေဆာ္ၾသၾသလုပ္ရသူေတြ အမ်ားစုဆုိသည္က ဓမၼာ႐ံုမွ နိဗၺာန္ေဆာ္မဟုတ္လွ်င္ န၀တ၊ နအဖတို႔ လက္ထက္ေတာ္မ်ား အဆက္ဆက္ကတည္းက မ၀တ၊ ရ၀တ႐ံုးမ်ားတြင္ လက္တိုလက္ေတာင္းခုိင္းထားေသာ မိုက္ကိုင္လုိင္စင္ရလာခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အဲ့သည္လုိလုိင္စင္ရသူမ်ဳိးေတြ တရားပြဲဖိတ္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အာဏာသံေလးက မေပ်ာက္ခ်င္ေသးသမို႔ ေအာ္ပံုေလးကလည္း ယဥ္သကိုဆိုသလိုျဖစ္ေတာ့၏။ နားဆင္ၾကည့္ပါ။

“ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီကေန႔ ည ၇ နာရီတိတိတြင္ ရပ္ကြက္သံဃဒါန ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ံုတြင္ ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲပညာသာမိက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္မ်ားကို ေဟာေဖာ္ၫႊန္ျပ ဆိုဆံုးမမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ယေန႔ ည ၇ နာရီတိတိအခ်ိန္ထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ံုသို႔ မပ်က္မကြက္လာေရာက္နာယူၾကပါရန္ အသိေပးေၾကညာအပ္ပါသည္..”တဲ့...။

သည္အသံက နားထဲဓားထမ္း၀င္လာလိုက္သလိုဆိုေတာ့ ဟဲ့ဘယ့္ႏွယ့္ဟာႀကီးတံုးျဖစ္ရသည္။ ၇ နာရီတိတိအခ်ိန္ထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ မပ်က္မကြက္လာေရာက္နာယူပါရန္ အသိေပးေၾကညာအပ္ပါသည္တဲ့။ အသံကလည္း ပင္ကိုဗီဇအတုိင္း မာခ်ဥ္ခ်ဥ္ဆုိေတာ့ အကယ္၍မ်ား တရားနာမလာေရာက္ခဲ့လွ်င္ပင္ အေရးယူေတာ့မည့္ပံု။

သည္ေတာ့ အာဏာကိုလက္ထဲကိုင္ၿပီး ေနရာတကာတြင္က်ယ္လာခဲ့သူ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း၊ အထက္ဗဟိုဘာညာေတြမေျပာႏွင့္ ရ၀တ႐ံုးမွ လက္တိုလက္ေတာင္း မိုက္ခြက္ကိုင္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားကပင္ အာဏာသံဖားတစ္ပုိင္းငါးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းရွိေသးသည္ဆုိသည္က ၾကား႐ံုႏွင့္သိဆုိသလို ျဖစ္ရ၏။

သည္ရက္ထဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ၾကားရျပန္သည္။ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုပြဲလုပ္မည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္နားေထာင္မိသည့္ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ဦးကို ပညာေရးဌာနက အလုပ္ကေနရပ္စဲၿပီး ပင္စင္ေပးပစ္လိုက္သည္တဲ့။ ထိုသို႔ပင္စင္ေပးခံရသည့္အေၾကာင္း သတင္းသမားေတြကို အဲ့သည့္ဆရာမေလးက ေျပာျပမိသျဖင့္ သတင္းေတြထဲပါလာသည့္အခါ ထုိသုိ႔ သတင္းစာေတြထဲပါေအာင္ လုပ္ရေကာင္းလားဆုိသည့္ ျပစ္မႈထပ္တုိးလ်က္ ေပးထားသည့္ပင္စင္ကိုပါ ထပ္ျဖဳတ္ပစ္ျပန္သတဲ့။ ဆုိသည့္အခါ အာဏာရွင္ေခတ္ႀကီးက ကုန္မကုန္ႏိုင္ေသးပါလားဟု စိုးရိမ္စိတ္၀င္သည္။

တကယ္ေတာ့သမုိင္းထဲတြင္ ေဖ်ာက္ပစ္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ ရွစ္ေလးလံုးျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုကို သမိုင္းတင္သည့္ ေငြရတုအထိမ္းအမွတ္ပြဲသည္ တရား၀င္က်င္းပသည့္ ျပည္သူ႔ပြဲျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုပြဲသို႔ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းတုိ႔ကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ကာ “သမိုင္းကုိ ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ အဲဒီသမုိင္းက အားနည္းခ်က္ေတြကိုေဖာ္ထုတ္ၿပီး အားသာခ်က္ေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔က လက္ရွိလူသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္တယ္”ဟုပင္ တရား၀င္ေျပာသြားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ပါလ်က္ လက္ရွိျပည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အဲ့သည္ဆရာမေလးက ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုအထိမ္းအမွတ္ပြဲႏွင့္ႏွီးႏႊယ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္နားေထာင္မိသည့္ ၎တြင္အျပစ္ရွိပါလားဟု ျပန္လည္ထုေခ်တင္ျပပိုင္ခြင့္မရွိခဲ့။ ထုေခ်တင္ျပခြင့္မရရွိလိုက္ဘဲ အျပစ္ဒဏ္အေပးခံရသည္ဆုိသည့္အခါ မျဖစ္မေနအျပစ္ဟု သတ္မွတ္လိုသျဖင့္ နင္မဟုတ္လွ်င္ နင့္အေဖသာျဖစ္ရမည္ဟု သိုးငယ္အားကိုက္စားေလ၏ဆုိသည့္ ၀ံပုေလြပံုျပင္လိုမ်ဳိးျဖစ္ေလေပါ့ဟု ထင္မိသည္။ ေပးခဲ့ေသာ force to retire ဆုိသည့္ အျပစ္ဒဏ္ကလည္း ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခါထပ္၍ နင္လားငါလားစိတ္ျဖင့္ ေပးၿပီးပင္စင္ကိုပါ ထပ္ျဖဳတ္ပစ္ျပန္ေသးဆုိသည့္အခါ နာယကဂုဏ္ႏွင့္ကင္းလြတ္စြာ တမင္အၿငိဳးႏွင့္ေပးေသာ မတရားအျပစ္ဒဏ္ဟုသာ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္ထင္၏။

သည္သတင္းေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မိသည္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းလည္း န၀တလက္ထက္က ၀န္ထမ္းေတြကို ၃၃ ခ်က္ ေမးခြန္းေတြေမးၿပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရခ်ဳိးႏွိမ္ကာ အလုပ္ထုတ္ပစ္ခဲ့တာေတြ ပင္စင္ေပးပစ္ခဲ့တာေတြကို သတိရသည္။ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ရေကာင္းလားဟု ရမယ္ရွာအျပစ္ႀကီးလုပ္လ်က္ သားစဥ္ေျမးဆက္ လူေတာတိုးမရေအာင္၊ ႏုိင္ငံေရးကို လွည့္မၾကည့္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္ခဲ့တာေတြ၊ မ်က္လံုးထဲသဲႏွင့္ ပက္ခဲ့တာေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးမ်က္ကန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေတြကို သတိရသည္။

စင္စစ္တြင္ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားရဲ စိတ္မ၀င္စား၀ံ့ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ခ်ဳိးႏွိမ္လုပ္ေဆာင္ပစ္ျခင္းသည္ တုိင္းျပည္၏အနာဂတ္ကို အသူတရာနက္ေသာ အေမွာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးအတြင္းသို႔ မိုက္မဲစြာတြန္းခ်ပစ္ျခင္းသာျဖစ္၏ဟု တိတိက်က်ပင္ ဆုိခ်င္သည္။ ႏုိင္ငံေရးအသိ မထြန္းကားဘဲႏွင့္ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ကို မေမြးျမဴႏုိင္။ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္မရွိဘဲလည္း ႏုိင္ငံ၏တုိးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကို ရြက္ေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဆုိသည္မွာ ျငင္းဖြယ္မရွိပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ အေၾကာင္းတစ္ခုခုက ေစ့ေဆာ္႐ိုက္သြင္းသျဖင့္ မေတာ္တဆရလာေသာ မ်က္ကန္းအာဂႏၲဳမ်ဳိးခ်စ္စိတ္လို ကသန္းကေၾကာင္ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ စိတ္ဓာတ္လိုမ်ဳိးကိုမူ အမွတ္မထင္ေကာက္ရသလို ရေကာင္းရႏုိင္ေသာ္လည္း ေၾကာင္းက်ဳိးခုိင္လံုစြာ ေတြးေခၚတတ္သည့္ ခိုင္ၿမဲတည္တံ့ေသာ၊ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ဳိးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံရဲေသာ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္မ်ဳိးကိုမူ မရႏိုင္ပါ။

ကိုယ့္အေရး ကိုယ့္ကိစၥသက္သက္ကိုသာ သိတတ္လ်က္ ႏုိင္ငံကိုမခ်စ္တတ္သည့္ ျပည္သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္ႏွင့္ ကင္းကင္းကြာကြာေနလိုေသာ ျပည္သူမ်ား မွီခိုေနထုိင္သည့္ တုိင္းျပည္သည္လည္း မတိုးတက္ႏုိင္ပါ။

လြန္ေလၿပီးခဲ့သည့္ န၀တေခတ္ဆိုသည္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဆုိသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားကို ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္ေတ့ကာ မစင္တြင္းထဲ တြန္းခ်ႏွစ္ျမႇဳပ္လ်က္ စစ္တပ္ကိုသာ ေရႊပိန္းခ်စိန္စီအမႊမ္းတင္ခဲ့သည့္ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူတုိ႔ေတြကိုယ္တုိင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကၿပီကိုမူ ထားေတာ့။ ဟိုအခါတုန္းကျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြအျဖစ္သာ သတ္မွတ္႐ႈျမင္ေစခဲ့သည္။

ယခုကား စစ္တပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စစ္အစိုးရေခတ္မဟုတ္ေတာ့။ ၂၀၁၀ တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပံုစံအားျဖင့္ကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက တာ၀န္ယူရေသာ ျပည္သူ႔အစိုးရျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစုိးရသည္လည္း ျပည္သူထဲမွ ျပည္သူသာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ျပည္သူႏွင့္တစ္သားတည္းမို႔ အာဏာကိုပိုင္စုိးေသာ အာဏာရွင္မဟုတ္ေတာ့။

မေန႔တစ္ေန႔ကမွပင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးဦးစိုးသိန္းက အစိုးရအပါအ၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူမ်ားသည္ အာဏာပိုင္မ်ားမဟုတ္ၾက။ ျပည္သူ႔အခြန္ဘ႑ာေငြကိုစားသည့္ ျပည္သူ႔တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရေသာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြသာျဖစ္သည္ဟု မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုတြင္ ေျပာသြားခဲ့ေသးတာ မွတ္သားထားမိသည္။ နား၀င္ခ်ဳိလိုက္တာဟုလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရသည္။ ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္သူသာအဖ ေခတ္စစ္စစ္သို႔ အျမန္ဆံုးျပန္လည္ေရာက္ရွိေပေတာ့အံ့ဟုလည္း ေမွ်ာ္မိရသည္။

သို႔ပါလ်က္ ၾကားရသည့္သတင္းေတြကမေမႊး။ တိုးတိုးၿပီးပြင့္ရမည့္အစား ျပန္ျပန္ၿပီးပိတ္သြားသလားဟုပင္ ခံစားလာရသည္။ သည္လိုပံုႏွင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လွ်င္ စဥ္းစားမိေတာ့ ေရွ႕ေရးက ရင္ေလးစရာအေတာ္ေကာင္းေနျပန္၏။

ေနာက္ထပ္ၾကားရျပန္ေသးသည့္သတင္းက အဘယ္သို႔ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္ဥပေဒအရ ဘာကိုစိုးရိမ္၍ ဘယ္ကစတင္ခ်မွတ္လိုက္ျပန္သည့္ အမိန္႔မွန္းေတာ့မသိ။ ခန္းမေတြ ဟိုတယ္ေတြမွာ အခမ္းအနားေတြလုပ္လိုလွ်င္ သာမန္စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲလို ပြဲေလးမွစ၍ မည္သို႔ေသာ အခမ္းအနားမ်ဳိးကိုမဆို ရက္ ၂၀ ႀကိဳတင္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာကို ခြင့္ေတာင္းရမည္တဲ့။ ခြင့္ျပဳမိန္႔က်မွ က်င္းပရမည္တဲ့။

အမွန္ေတာ့ သည္အခမ္းအနားေတြဆုိသည္က ႏုိင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ျခားနားမည့္ အခမ္းအနားေတြလည္းမဟုတ္။ ႏုိင္ငံ၏ သည္အခ်ိန္ႏွင့္ သည္အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေလတိုးမခံႏိုင္ေသးသည့္အေျခအေနမ်ဳိး၌သာ ရွိေနေသးေၾကာင္း လူတုိင္းသိျဖစ္ေပရာ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ဳိးကို အမွန္တကယ္ခ်စ္သည့္သူမွန္လွ်င္ ေလတုိးမည္စိုး၍ အသက္ကိုပင္ ျပင္းျပင္းမ႐ွဴၾက။ ဒီမိုကေရစီပ်ဳိးပင္ေပါက္ကေလး ရွင္ပါေစသန္ပါေစဟု ေရၾကည္ေလာင္း ေပါင္းသင္ေျမေတာင္ေျမႇာက္လိုၾကသူေတြသာရွိသည္။

သို႔ေသာ္ သင္ခန္းစာယူစရာသမိုင္းကိုေတာ့ ေျပာၾကေလမည္ေပါ့။ အမွားကိုျမင္ေတာ့လည္း ျပင္ေစလိုေၾကာင္း ေစတနာရင္းစြဲျဖင့္ ေထာက္ျပေ၀ဖန္သမႈေတာ့ ျပဳေကာင္းျပဳၾကေပမေပါ့။ ဒါကို စိုးရိမ္စရာအေျခအေနတစ္ရပ္ဟု မျမင္ေစခ်င္။ ၀ဲေပါက္ေနသူ ပင္လယ္ေရေၾကာက္သလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေစခ်င္။ ပြင့္လင္းျမင္သာေသာ အလင္းေရာင္သည္သာ အရာရာသံသယမွ ကင္းေ၀းေစႏုိင္၏ဟု ယံုၾကည္သင့္သည္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ တံခါးေပါက္မွန္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ထားခဲ့ေသာ လြန္ခဲ့သည့္ေခတ္ထဲမွ ေလာင္ပုပ္တက္ေနသည့္ မွားယြင္းမႈအုိင္းအနာေဆြးေတြက အနာေဖးပင္မတက္တတ္ေသးပါ။ သင္ခန္းစာယူစရာ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီးေတြပင္ ရွိေနပါေသးသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ေနရာ၌မဆို စည္းကမ္းဆုိသည္က ရွိေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း လြတ္လပ္မႈကိုခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔၊ ပြင့္လင္းမႈတံခါးေတြကို ပိတ္ဆို႔ပစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္လ်က္ျဖင့္ေတာ့ စည္းကမ္းမဟုတ္သည့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းေတြကို မခ်မွတ္သင့္၊ မေဆာင္ရြက္သင့္ဟု ျမင္မိရသည္။

ေတြးမိရင္းမွပင္ ငယ္စဥ္က ႀကံဳခဲ့ရဖူးေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထံ စိတ္ကေရာက္မိ၏။ ထိုလင္မယားတြင္ လင္က မယားကို ေန႔ရွိသေရြ႕ဆိုသလို အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာလ်က္ ႐ိုက္ပုတ္ႏွိပ္စက္တတ္ေလသည္။ သည္အေျခအေနကို အျမင္မေတာ္သူေတြက ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဇနီးသည္ကို အေၾကာင္းမဲ့ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ ေမးသည့္အခါ ေယာက်္ားလုပ္သူေျဖပံုက မွတ္သားေလာက္သည္။

“က်ဳပ္ဆုိတဲ့ အိမ္ဦးနတ္ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း မေမ့ေအာင္လို႔ ႐ိုက္႐ိုက္ေပးေနရတာ..”တဲ့။

ေၾသာ္.. ဒီလိုေပကိုးဟု ထိုေယာက်္ားကို ထိုစဥ္က တအံ့တၾသျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။

ယခုေတြ႕ႀကံဳၾကားသိေနရသည့္ အေထြေထြအေၾကာင္းေၾကာင္း ကိစၥမ်ားတြင္ေတာ့ ထိုသို႔ မအံ့ၾသပါရေစႏွင့္ေတာ့ဟုသာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာခ်င္ေနမိရသည္။

ထုိ႔အတူလည္း ေျခာက္လံုးျပဴးအိတ္ထဲ ေျပာင္းဖူးစဥ္း႐ိုးထည့္ေပးထားမွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားၾကသည့္ ပ်ဴေစာထီးဗိုလ္ေတြလိုလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မျဖစ္ၾကေစခ်င္ပါ..ဟု။ ။

Credit To 7Day News Journal
Read More »

သတိ ဗိႆႏိုးနတ္မင္းႀကီး အိပ္ေနသည္ ---------------- ေရးသားသူ- ေမာင္သာခ်ဳိ


(တစ္)
ေလယာဥ္ျဖင့္ခရီးသြားတိုင္း ေလယာဥ္ေပၚကေန ဖတ္စရာမွတ္စရာ တစ္ခုခုရတတ္ပါသည္။ နံနက္ေစာေစာ ထထၿပီးပ်ံတတ္ၾကသည့္ ေလယာဥ္ေပၚ၌ ေလယာဥ္မယ္ကေလးမ်ားက သတင္းစာပူပူေႏြးေႏြးကို ဗန္းကေလးမ်ားေပၚတြင္တင္လ်က္ ခရီးသည္မ်ားကို လိုက္လံေပးေ၀တတ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ ေလယာဥ္ေတြမ်ားက်ေတာ့ ဂ်ာနယ္မ်ားကိုပင္လွ်င္ ေလယာဥ္ေပၚ၌ တင္ေပးထားတတ္ပါသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ထိုင္ခံုေနာက္မွီ၏ အိတ္ထဲတြင္ကား မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္တေလ အၿမဲတမ္းရွိေနတတ္ပါသည္။ inflight magazine ဆိုေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံထဲတြင္ဖတ္သည့္ မဂၢဇင္းဟုပဲဆုိၾကပါစို႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံထဲ၌ ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိရာ သူ႔ေလေၾကာင္းလိုင္းႏွင့္သူ၊ သူ႔မဂၢဇင္းႏွင့္သူႀကိဳးစား၍ ထုတ္ေ၀ၾကသူမ်ားခ်ည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ေလယာဥ္ကိုပဲစီးစီး inflight magazine ကိုေတာ့ ေတာင္လွန္၊ ေျမာက္လွန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေလ့ရွိၿမဲျဖစ္ပါသည္။

တစ္ေန႔ ပုဂံ-မႏၲေလး-ဟဲဟိုးခရီးစဥ္ျဖင့္ လိုက္ပါသြားေနခဲ့စဥ္ ထံုးစံအတိုင္း inflight magzinge တစ္အုပ္ကိုဆြဲၿပီး ဖတ္႐ႈလုိက္ရာ ျမန္မာမဂၤလာေဆာင္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အခ်က္အလက္လြဲေခ်ာ္ေနမႈကေလးတစ္ခု ေတြ႕လိုက္သျဖင့္ သည္စာစုကုိ ေရးမိလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မဂၢဇင္းနာမည္ကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ မဂၢဇင္းနာမည္ကိုေျပာလွ်င္ ေလေၾကာင္းလိုင္းကို မွန္းဆႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏အမည္ကိုလည္း ထားလိုက္ပါေလေတာ့။ ေဆာင္းပါးက ပုဂံဘုရားပြဲမ်ားအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ Pagoda Festivals of Bagan တဲ့။

(ႏွစ္)
ေဆာင္းပါးရွင္က ခရစ္ႏွစ္သံုးျပကၡဒိန္အရ ဇူလိုင္မွသည္ ေအာက္တိုဘာအထိ ျမန္မာအလိုအရ ၀ါတြင္းသုံုးလသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ ဥပုသ္ကာလျဖစ္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ ခရီးသြားလာျခင္းကို တားျမစ္ထားေၾကာင္း၊ မဂၤလာပြဲက်င္းပျခင္း၊ ဘုရားပြဲက်င္းပျခင္းတုိ႔ကိုလည္း တားျမစ္ထားေၾကာင္း ေရးပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ကို ၀ါတြင္းသံုးလ ခရီးမသြားၾကရန္ ကန္႔သတ္ထားရသည့္ ပထမအေၾကာင္းကိုေရးၿပီးေနာက္ မဂၤလာမေဆာင္ၾကရသည့္ ဒုတိယအေၾကာင္းတရားကို ေရးေသာအခါ ဤသို႔ေရးပါသည္။

The second is because to celebrate a marrige with song and music would be too distracting during these months when monks are deep in study or sitting for exams. ၀ါတြင္းသံုးလ၌ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ေလ့လာဆည္းပူးေနၾကရျခင္း၊ စာေမးပြဲေျဖဆုိေနၾကရျခင္းမ်ားေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနားက်င္းပရာမွ ေတးဂီတသံမ်ားကို ၾကားေနရေသာ္ စိတ္အာ႐ံုပ်ံ႕လြင့္မည္ကိုစိုးသျဖင့္ ၀ါတြင္းသံုးလ၌ မဂၤလာမေဆာင္ရဟု ကန္႔သတ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။

ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ဖတ္႐ႈမိေသာ္ အခ်က္အလက္အမွားကို ရသြားမည္စိုး၍ သည္စာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးျဖစ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

(သံုး)
ရဟန္းတို႔သည္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွစတင္ကာ ၀ါကပ္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ါေခါင္လျပည့္၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္တို႔ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးေနာက္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၀ါတြင္းသံုးလ ျပည့္ေျမာက္ပါသည္။ ယင္းကို “ပူရိမ၀ါ”ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိသံုးလတြင္ ရဟန္းတို႔ မိမိတို႔ ၀ါကပ္သည့္ေက်ာင္းမွ အရပ္တစ္ပါးသို႔ ညအိပ္ညဥ့္ေန ခရီးမသြားၾကရန္ ၀ိနည္းေတာ္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါသည္။

သို႔ေသာ္ ရဟန္းတစ္ပါးပါးသည္ ခရီးလြန္ေနသျဖင့္ ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔တြင္ ၀ါမကပ္ႏုိင္ဘဲ တစ္လေနာက္က်ၿပီး ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔တြင္မွ ၀ါကပ္ခဲ့ေသာ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔သို႔ေရာက္ပါမွ ၀ါတြင္းသံုးလျပည့္ပါသည္။ ယင္းကို “ပစိမ၀ါ”ဟုေခၚပါသည္။ အကယ္၍ ၀ါထပ္ခဲ့ေသာ္ ဒုတိယ၀ါဆိုလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္က်မွ ၀ါတြင္းသံုးလစတင္ပါသည္။ ထိုသံုးလ၌ ရဟန္းတို႔ခရီးမသြားျခင္းသည္ ၀ိနည္းႏွင့္သက္ဆိုင္ပါသည္။

(ေလး)

ထို၀ါတြင္းသံုးလ၌ မဂၤလာမေဆာင္စေကာင္းဟူ၍လည္း ေလာကီနယ္ပယ္က ယူဆပါသည္။ ယင္းသည္ ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒကဆင္းသက္လာသည့္ ထံုးတမ္းစဥ္လာျဖစ္ပါသည္။

မဇၩိမေဒသေခၚ အိႏိၵယ၌ “ရာဇမတၱဏ္”က်မ္းသည္ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္ ထင္ရွားပါသည္။

ထုိက်မ္းအလိုအရ ၀ါဆိုလဆန္း ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိႆႏုိးနတ္မင္းႀကီး စတင္၍အိပ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္လတိတိၾကာေညာင္းခ်ိန္ ေတာ္သလင္းလဆန္း ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိႆႏိုးနတ္မင္းႀကီး အနည္းငယ္လြန္႔ကာ လက္ယာနံေတာင္းမွ လက္၀ဲနံေတာင္းသို႔ ေျပာင္းၿပီးအိပ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ တစ္ဖန္ ႏွစ္လတိတိ ဆက္အိပ္ၿပီးေနာက္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိႆႏုိးနတ္မင္းႏိုးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေလးလတိတိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟိႏၵိဴယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္တြင္ ဗိႆႏိုးနတ္မင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ေလးလအတြင္း၌ ထိမ္းျမားလက္ထပ္သမႈ မျပဳစေကာင္းပါေၾကာင္း “ရာဇမတၱဏ္”က်မ္းက ဆိုထားခဲ့ပါသည္။

ယင္းကိုအေျခခံထားကာ ၀ါတြင္းသံုးလ၌ မဂၤလာမေဆာင္သင့္ေၾကာင္း ျမန္မာတို႔က ဆင့္ပြားယူဆလ်က္ က်င့္ေဆာင္လာခဲ့ၾကပုံရပါသည္။ မဂၤလာေဆာင္က ဂီတသံမ်ားက ရဟန္းတို႔ပရိယတၱိစာေပေလ့လာမႈကို အာ႐ံုပ်က္ေစသျဖင့္ ေရွာင္ရွားခဲ့ျခင္းေတာ့ မျဖစ္တန္ရာပါ။

သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာမဂၤလာက ဘုရားေဟာျဖစ္ပါသည္။ မဂၤလာဆုိတာ ဘာလဲကို သိခ်င္သူလူသားတို႔အား နတ္သားကတစ္ဆင့္ ေဟာၾကားသည့္တရားပဲျဖစ္ပါသည္။ မဂၤလာဆယ့္ႏွစ္ပါးကမူ ေလာကီမဂၤလာျဖစ္ပါသည္။ ထုိေလာကီမဂၤလာ ဆယ့္ႏွစ္ပါးထဲ၌ မဂၤလာေဆာင္ျခင္းပါ၀င္ပါသည္။ အာ၀ါဟ၀ိ၀ါဟမဂၤလာတဲ့။

အာ၀ါဟက သမီးေဆာင္ယူျခင္းမဂၤလာ။ ေယာက္်ားကေလးအိမ္သို႔ သမီးကိုပို႔ၿပီး က်င္းပဆင္ႏႊဲသည့္မဂၤလာ။ ၀ိ၀ါဟက သမီးေပးျခင္းမဂၤလာ။ မိန္းကေလးအိမ္၌ ေယာက္်ားကေလးက လာေရာက္ၿပီး က်င္းပဆင္ႏႊဲသည့္မဂၤလာ။ ယခုေခတ္ ဟိုတယ္မ်ား၌ေဆာင္သည့္မဂၤလာကိုကား မည္သည့္မဂၤလာဟု ေခၚဆုိရမည္လည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ထားပါေတာ့။

(ငါး)
ပုဂံက ဧည့္လမ္းၫႊန္တစ္ေယာက္ကုိ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေမးပါသည္။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားမွာ ဘ၀ေပါင္းဘယ္ႏွဘ၀ရွိသလဲ။ သူက ၅၅၀ (သို႔မဟုတ္) ၅၄၇ ဇာတ္ကုိ သိထားပံုရပါသည္။ ဧည့္လမ္းၫႊန္ကမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆယ့္ေလးငါးဘ၀ေလာက္ရွိမည္ဟု ေျဖပစ္ခဲ့ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပဖူးပါသည္။

အခု ေလယာဥ္ေပၚမွာ။ inflight magazine ။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔။ ဂီတသံမွာ ရဟန္းတို႔ စိတ္မလြင့္ပါးေစရန္ ၀ါတြင္းသံုးလ မဂၤလာမေဆာင္ၾကတာပါတဲ့။

သတိ။ မဂၤလာမေဆာင္ရ။ ဗိႆႏိုးနတ္မင္းႀကီးအိပ္ေနသည္။ ။

Credit To 7Day News Journal
Read More »

ကင္းရဲ႕အိမ္မက္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ




၁၉၆၈ ၾသဂုတ္ ၂၈ ရက္က လင္ကြန္းအမွတ္တရ ေက်ာက္႐ုပ္တုရိွရာ ပန္းၿခံတြင္ မိန္႔ခြန္းေျပာအၿပီး မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာအား ေတြ႕ရစဥ္
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ အမွန္တရားေတြနဲ႔ လူတိုင္းဟာ တူတူပါပဲ (ညီမွ်တယ္)ဆိုတာကို လက္ခံလာၾကမယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာရဲ႕ ေတာင္တန္းေတြမွာ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတြရဲ႕သားေတြနဲ႔ ကြၽန္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ သားေတြဟာ ညီရင္းအစ္ကိုသဖြယ္ စားပြဲတစ္လံုးထဲမွာ အတူစားေသာက္ၾကမယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ အင္မတန္ တရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့တဲ့ မစၥစၥပီ ျပည္နယ္ထဲမွာ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တတဲ့ ေအးရိပ္သာႀကီး ျဖစ္လာမယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ လူေတြကို အသားအေရာင္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္တာ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔ရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕သား ေလးေယာက္ဟာ ေနထိုင္ၾကရမယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ အယ္လ္ဘားမားမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ကလည္း ခြဲျခားတဲ့စကားကို မေျပာေတာ့ဘဲ လူျဖဴကေလးေတြဟာ လူမည္းကေလးေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ကခုန္ႏိုင္ၾကမယ္။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ ယေန႔ျဖစ္ေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ေတြ ခြက္ေတြ ေတာင္ေတြ ေခ်ာက္ေတြ ကမ္းပါးေတြဟာ ေျပျပစ္ေခ်ာေမြ႔ၿပီး တည့္မတ္သြားမယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ေသြးစည္းသြားၾကမယ္။
လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူ မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာရဲ႕ အိပ္မက္ပါ။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၅၀ တိတိ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၈ ရက္က မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ ေျပာသြားခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ မိန္႔ခြန္းထဲကေန ေကာက္ႏုတ္တင္ျပတာပါ။
လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ဆြဲကိုင္လႈပ္လိုက္သလို ျဖစ္တဲ့မိန္႔ခြန္းပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ။ သူေျပာသြားတယ္ "ကြၽန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိတယ္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာရဲ႕ ေတာင္တန္းေတြမွာ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတြရဲ႕သားေတြနဲ႔ ကြၽန္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ သားေတြဟာ ညီရင္းအစ္ကိုသဖြယ္ စားပြဲတစ္လံုးထဲမွာ အတူစားေသာက္ၾကမယ္" တဲ့။
လူျဖဴလူမည္း လက္တြဲဖို႔ အိပ္မက္ေနဆဲ ကာလေပါ့။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံပါ။ ယေန႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအႀကီးလို႔သာ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အခိုင္အမာ ရွိတယ္။ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္တာကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပင္ခဲ့တာပဲ။ Human Rights လို႔ေခၚတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးလည္း ရွိတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူမည္းေတြကေတာ့ ခြဲျခားခံရတယ္ . . . . .
တကယ္ေတာ့ လူမည္းေတြကို ကြၽန္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့တာ ၁၈၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းသမၼတ အီဗရာဟင္လင္ကြန္း လက္ထက္က်မွပါ။ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ခြဲျခားမႈကို ခံေနရတယ္။ ဒါဟာ အေတာ္ဆိုးတာပါပဲ။
ကြန္ဒိုလီဇာ႐ိုက္စ္ရဲ႕အတၳဳပၸတၱိထဲမွာ ဒီလုိေရးထားတယ္။
"ကြၽန္မဟာ အဘြားကို ေမးတယ္" ကြၽန္မတို႔ ဘတ္စ္ကားစီးသြားတဲ့အခါ ဘာေၾကာင့္ လူျဖဴေတြလို အေရွ႕ခန္းမွာ မထိုင္ရတာလဲ။ ကြၽန္မတို႔ ထမင္းစားဖို႔အတြက္ ဘာေၾကာင့္ဟိုတယ္အခ်ိဳ႕မွာ စားခြင့္မရတာလဲ။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ဘာေၾကာင့္လူျဖဴေတြနဲ႔ တစ္ေက်ာင္းတည္း မေနၾကရတာလဲ" တဲ့။ ဒီေတာ့ အဘြားက "င့ါေျမးရယ္၊ ငါ့ေျမးစာႀကိဳးစားပါ။ ငါ့ေျမးသာ ေတာ္လို႔ရွိရင္ ေဟာဒီက ဆိုင္ေတြမွာ မေျပာနဲ႔ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာပါ သြားေရာက္စားေသာက္ ႏိုင္မွာပါ" လို႔ ေျဖတယ္။
ကြန္ဒိုလီဇာ႐ိုက္စ္က အဘြားေျပာတာ မွန္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူမဟာ စာေတာ္ထူးခြၽန္လို႔ အိမ္ျဖဴေတာ္က ေခၚသြားတယ္။ အသားမည္းတဲ့ ကပၸလီ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ ပထမဦးဆံုး ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္လာတာပါပဲ။
စင္စစ္ မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာသာ တိုက္ပြဲမ၀င္ခဲ့ရင္ ကြန္ဒိုလီဇာ႐ိုက္စ္ အဘြားေျပာတာ မွန္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။
ကြန္ဒိုလီဇာ႐ိုက္စ္သာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာလင္းပါ၀ယ္လည္း ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး မျဖစ္ႏိုင္သလို အိုဘားမားဟာလည္း သမၼတျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမည္းေတြရဲ႕ ထြက္ရပ္လမ္းကို ေဆာင္ရြက္ေပးသူကေတာ့ မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာပါပဲ။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံပါ။ ယေန႔ဆို ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအႀကီးလို႔သာ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံမွာ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ အခိုင္အမာ ရွိတယ္။ မသင့္ေတာ္ဘူး ထင္တာကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပင္ခဲ့တာပဲ။ Human Rights လို႔ေခၚတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးလည္း ရွိတယ္လို႔ ဆိုထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူမည္းေတြကေတာ့ ခြဲျခားခံရတယ္။
ၾကည့္ပါဦး။ လူမည္းအမ်ိဳးသမီး ႐ိုဆာပတ္ (Rosa Park) ဟာ လူမည္းအမ်ိဳးသမီးငယ္ပါ။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္က သူမဟာ လူမည္းေတြကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဘတ္စ္ကားထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ဒီအခါ ဘတ္စ္ကားေပၚ တက္လာတဲ့ လူျဖဴတစ္ေယာက္ စာေရွ႕ခုံေတြမွာ ေနရာမရလို႔ သူမကို ဖယ္ခိုင္းတယ္။ သူမက မဖယ္ဘူး။ ဒ႐ိုင္ဘာရဲကိုေခၚေတာ့ သူမအဖမ္းခံရတယ္။ ဒဏ္ေငြ ၁၀ ေဒၚလာ ေပးရတယ္။ ခရီးစရိတ္ ေလးေဒၚလာ ထပ္ေဆာင္းရတယ္။ ဒါကို မေက်နပ္လို႔ လူမည္းေတြက ဘတ္စ္ကားေတြကို သပိတ္ေမွာက္တယ္။ လူေပါင္းငါးေသာင္းေက်ာ္ ပါ၀င္လာတယ္။ ဒါကို မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာက ဦးေဆာင္တယ္။ သူတို႔ဟာ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပတယ္။ အဖမ္းခံရတယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွတစ္ၿမိဳ႕ လွည့္လည္သြားၿပီး ဆႏၵေတြျပတယ္။ ေဟာေျပာမႈေတြ လုပ္တယ္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ ၂၈ ရက္မွာေတာ့ သူတို႔ဟာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီရွိ လင္ကြန္းအမွတ္တရ (Lincoln Memorial) ေနရာမွာ စုေ၀းတယ္။ လူႏွစ္သန္းေက်ာ္ တက္ေရာက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကမၻာေက်ာ္ I Have a Dream မိန္႔ခြန္းကို အဲဒီမွာ ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ လူျဖဴလူမည္း လက္တြဲဖို႔ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ရဲတဲ့ ကာလေပါ့။ ကင္းရဲ႕မိန္႔ခြန္းကို လူျဖဴေတြလည္း ေထာက္ခံၾကတယ္။ ကင္းရဲ႕ အဟႎသဆိုတဲ့ ဂႏၵီရဲ႕ လမ္းစဥ္ဟာလည္း ထိေရာက္ပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္။
ဒီေန႔မွာ အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္ေတြ အစိုးရဌာန State Department ေတြမွာ လူျဖဴေတြ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၀န္ႀကီးေတြသမၼတေတြ ျဖစ္လာလို႔ ေနပါၿပီ။
ဆိုလိုတာက ဒီမိုကေရစီ ရ႐ံုမွ်နဲ႔ေတာ့ တို႔ေတာ့ အခြင့္အေရးေတြ အားလံုးရၿပီလို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ျပည္သူေတြ ပါ၀င္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လိုပါတယ္။
တို႔အစိုးရကို တို႔ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ထားတယ္။ ဒီအတြက္ တို႔အစိုးရ ဘာလုပ္လုပ္ တို႔၀ိုင္းကူရမယ္။ တို႔မွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္။
မာတင္လူသာ ကင္းဂ်ဴနီယာက အမ်ားပါ၀င္ တြန္းတင္လို႔ ေရြ႕တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြလည္း ၿပိဳင္တူတြန္းဖို႔ လိုပါတယ္။
Credit To First-11
Read More »

"ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရိွပါတယ္။ အဓိကက အေၾကာက္တရားပါ" ------------ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရးဆုိင္ရာပညာရွင္ ေဒါက္တာတတ္စ္ဆုရိွအ႐ိုင္ႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း ----------- ေရးသားသူ- ေနလင္းထြန္း



အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ဗားေမာင့္ျပည္နယ္ရိွ ႏုိင္ငံတကာေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပဋိပကၡေလ့လာေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတည္ေဆာက္ေရးဆုိင္ရာ တဲြဖက္ပါေမာကၡႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ရိွ ေဂ်ာ့ေမဆန္တကၠသုိလ္၊ ပဋိပကၡေလ့လာေရးႏွင့္ ေျဖရွင္းေရးဌာန၏ သုေတသနအဖဲြ႕၀င္ ပါေမာကၡေဒါက္တာတတ္စ္ဆုရိွအ႐ိုင္သည္ ၾသဂုတ္လအေစာပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လာေရာက္ခဲ့သည္။ ျပည္တြင္းပဋိပကၡမ်ားၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိင္ရာ ေလ့လာအေျဖရွာေရးအတြက္ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပဲြ၊ ေဟာေျပာပဲြမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့သလုိ အဖဲြ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုခဲ့ေသာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ပါေမာကၡေဒါက္တာတတ္စ္ဆုရိွအ႐ိုင္ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပဋိပကၡႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေၾကာင္း ေမးျမန္းထားသည္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။

ေမး-ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ ေရာက္လာျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာပါဦး မစၥတာတတ္စ္ဆုရိွ။
ေျဖ-ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္းလာခ်င္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့တဲ့ေဒသေတြကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အလြန္၀မ္းနည္းေၾကကဲြစရာ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ပဋိပကၡေလ့လာသူ ပါရဂူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ဘယ္အရာမွ မထိခုိက္၊ မနာက်င္ေစပါဘူး။ ဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ကူညီႏုိင္မယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ျမန္မာအေၾကာင္း သတင္းေတြကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ရခုိင္အေၾကာင္း၊ ကခ်င္အေၾကာင္းေတြကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။ အလြန္ရက္စက္တဲ့အေျခအေနေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိနာက်င္ေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမရိကန္က ဘဲြ႕လြန္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတာပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားလပ္ခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္မႈဆုိင္ရာ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပဲြေတြကေန ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံစုထားတာရိွတယ္။ အဲဒါေလးေတြကုိ ႏွစ္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ့ ဒီကုိေရာက္လာတာေပါ့။

ေမး-ျမန္မာႏုိင္ငံကုိေရာက္မလာခင္ ဒီကပဋိပကၡအေျခအေနေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ႏုိင္ငံတကာသတင္းမီဒီယာေတြကေန ဘာေတြေလ့လာထားခဲ့ပါလဲ။
ေျဖ-ျမန္မာကုိ အေမရိကကေန ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ အၿမဲတမ္း ရခိုင္နဲ႔ ကခ်င္အေျခအေနေတြက လူအားလံုးရဲ႕ အာ႐ံုစုိက္မႈရရိွေနပါတယ္။ အဲဒီသတင္းေတြကပဲ ကမၻာမွာျပန္႔ေနတာပါ။

ေမး-ဒီကုိေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေရာ ဘယ္လုိအဖဲြ႕အစည္းေတြ႕နဲ႔ေတြ႕ဆံုၿပီး ဘာေတြထပ္ေလ့လာသိရိွခဲ့ပါလဲ။
ေျဖ-ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္႐ံုေဆြးေႏြးပဲြမလုပ္ခင္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးပဲြ ၁၅ ခုေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ႏွစ္ပတ္ခဲြၾကာတယ္။ အလႊာစံုကလူေတြနဲ႔ပါ။

ေမး-အစိုးရအဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔ေရာ ေတြ႕ခြင့္ရပါသလား။
ေျဖ-အစိုးရအဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီကလူေတြ၊ ဘာသာေပါင္းစံုက ေခါင္းေဆာင္အသီးသီး၊ အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တံငါသည္၊ စီးပြားေရးသမား၊ လယ္သမား၊ ဒုကၡသည္ေတြလုိ သာမန္ျပည္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ ပထမပတ္က ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ မိတီၳလာ၊ ေတာင္ႀကီး၊ အင္းေလးကန္တုိ႔ကုိ သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတြကုိသြားခဲ့တယ္။ ရခုိင္ရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ေဒသကုိ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းကုိလည္း သြားေရာက္ခဲ့တယ္။

ေမး-အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြကေန ဘာေတြေလ့လာသိရိွခဲ့ရပါသလဲ။
ေျဖ-တစ္အခ်က္အေနနဲ႔ ျပည္သူေတြက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေတာင့္တေနၾကတယ္။ သူတုိ႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအသိပညာကုိ ဆာေလာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးေနာက္ခံေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိင္ရာပညာေရး ရိွမေနပါဘူး။ အဲဒီရလဒ္ေတြအေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ အရင္တည္းက တည္ေဆာက္ေနသူေတြရဲ႕ အခက္အခဲကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းနားလည္ပါၿပီ။ လူေတြက တစ္ေနကုန္ အတိတ္ကအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ဖဲြ႕ျပႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနာဂတ္ကုိ စိတ္ကူးပံုေဖာ္မႈမျပဳႏုိင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔က စိတ္ကူးနဲ႔ေတာင္ အနာဂတ္ကုိ အျပည့္အ၀ဖန္တီးမႈ မလုပ္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကို အနာဂတ္အေၾကာင္းေမးမယ္ဆုိရင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့တုိင္းျပည္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့တုိင္းျပည္ လုိခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ေျပာတာ ျဖစ္ေနတယ္။ ကမၻတစ္လႊားက တျခားႏိုင္ငံေတြကုိ သြားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တိက်ေသခ်ာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ၾကားရပါလိမ့္မယ္။

ေမး-ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လုိလိုအပ္ခ်က္ေတြ ရိွေနတယ္လုိ႔ ျမင္ပါလဲ။
ေျဖ-ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေတြးအေခၚက အနာဂတ္ကုိပံုေဖာ္တာပါ။ အတိတ္ကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေလးစားမယ္။ အခက္အခဲေတြကုိ နမူနာယူမယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြနဲ႔ အတိတ္ရဲ႕ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္လုိ ပိတ္ေလွာင္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ သူတုိ႔အတြက္ သင္တန္းေတြပုိ႔ခ်ေပးတာမ်ိဳး လုိအပ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ျမင္တယ္။

ေမး-ဒီမွာျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡေတြ ႀကီးထြားလာေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကုိ ဘယ္လိုသံုးသပ္ေထာက္ျပခ်င္ပါလဲ။
ေျဖ-အေၾကာင္းရင္းေတြက သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရိွေနပါတယ္။ အဓိကေထာက္ျပခ်င္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ အေၾကာက္တရားျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာက္တရားအမ်ိဳးမ်ိဳးအတြက္ အေၾကာင္းတရားရိွေနတာပါ။ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြအတြက္ တာ၀န္ယူရမယ့္ အေၾကာက္တရား၊ အေျပာင္းအလဲမွာ ႀကံဳေတြ႕ရမယ့္ အေျခအေနသစ္ကုိစုိး႐ံြ႕တဲ့ အေၾကာက္တရား၊ အသိပညာနည္းပါးမႈေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာက္တရား၊ အကူးအေျပာင္းမွာ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲေပါ့။

ေမး-လက္ရိွပဋိပကၡအေျခအေနအေပၚ ဘယ္လုိေျဖရွင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ျမင္ပါသလဲ။
ေျဖ-ရခုိင္မွာ ႏွစ္ဖက္အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အေၾကာက္တရားက နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းျဖစ္ေနတယ္။ အခုျမင္ေတြ႕ရတာက လူ႔အဖဲြ႕အစည္းႏွစ္ခုၾကား ပုိင္းျခားထားတာျဖစ္တယ္။ ျဖစ္သင့္တာက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကူးလူးဆက္ဆံေနၾကတာပါ။ ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ ကန္႔ကြက္လုိတာက အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတုိင္းက အေျခအေနလုိ အကန္႔အသတ္၊ အတားအဆီးေတြျဖစ္လာမွာပါပဲ။ ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္မထားသင့္ဘူး။ ျပႆနာေတြ ပိုမိုႀကီးထြားမလာေအာင္ လံုၿခံဳေရးထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္တာေတာ့ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အျမင္တစ္ခုက အလႊာအဆင့္အသီးသီးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္၊ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္၊ ေကာ္မတီအဆင့္အေနနဲ႔ အထက္ကေန ေအာက္ေျခအထိ ေဆာင္ရြက္မႈျဖစ္ပါတယ္။

ေမး-ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ နယ္ပယ္စံုက ေခါင္းေဆာင္ေနရာယူထားသူေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိသတင္းစကား ေပးခဲ့လုိပါသလဲ။
ေျဖ-ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈက ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အခ်င္းေပၚ မူတည္ေနပါတယ္။ နယ္ပယ္အသီးသီးက အဆင့္ဆင့္တုိင္းမွာ လုိအပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ထိပ္ပိုင္းေတြ၊ အစိုးရအရာရိွေတြ၊ အရပ္ဘက္အဖဲြ႕အစည္းေတြနဲ႔ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈအရည္အခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ဘာသာေရးက အေရးႀကီးတဲ့အခန္းက႑မွာ ရိွေနတယ္။ ဗုဒၶဘာသာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားအသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ဘာသာေရးအားလံုးအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘဲ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ပုိမိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ သမုိင္းအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနအသိပညာမ်ား ရိွထားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အခုိင္အမာ အႀကံျပဳလုိပါတယ္။

အခ်ိန္ေပးေျဖၾကားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။

ဓာတ္ပုံ- ေနလင္းထြန္း

Credit To 7Day News Journal
Read More »

အိုင္စီတီျဖင့္ အစိုးရကို ခိုင္မာေစျခင္း



ျပည္သူ႔ဝန္ေဆာင္မႈမ်ားကို ေပးေနရေသာ အစိုးရအေနႏွင့္ ျပည္သူႏွင့္ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေစရန္မွာ အိုင္စီတီကို အားကိုးရန္မွတစ္ပါး အျခားမရွိပါ။ သို႔ျဖစ္ရာ ခက္ခဲမႈ၊ ႐ႈပ္ေထြးမႈေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနသည္ဆိုေစ အိုင္စီတီကို တပ္ဆင္အသုံးျပဳႏိုင္ေရး လုပ္ေဆာင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။
tech_ictpasy_TNသို႔ေသာ္ အစိုးရဌာနမ်ားသည္ နည္းလမ္းကို သိေသာ္လည္း အစဥ္အလာ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသာ ေလွႀကီးထိုး ႐ိုး႐ိုးလမ္းမွ လိုက္ေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အသားက်ေနျခင္းႏွင့္ သက္သာျခင္းအျပင္ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္လိုေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားက ေျပာင္းလဲျခင္းကို ဆန္႔က်င္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူငါးေယာက္ စားပြဲငါးလုံးႏွင့္ လုပ္ရမည္ကို ကြန္ပ်ဴတာတစ္လုံး၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ဆိုျခင္းက အစဥ္အလာသမား ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ေသာကျဖစ္သည္။
ေဒတာသိုေလွာင္သည့္ ဌာနမ်ား ထူေထာင္ၾက၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြသုံးၾက၊ စာ႐ြက္ေတြအစား ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက၊ စာ႐ြက္မဲ့႐ုံးမ်ား တည္ေထာင္ၾက ဆိုသည္မွာ အစိုးရ ဦးမေဆာင္လွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ ယေန႔ေခတ္သည္ သာမန္ကြန္ပ်ဴတာ ေခတ္မွသည္ ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ သိုေလွာင္သည့္စနစ္ဟု တင္စားေခၚေဝၚၾကသည့္ Cloud ကြန္ပ်ဴတာေခတ္သို႔ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ ႐ုံးတစ္႐ုံးတြင္ စာ႐ြက္တစ္႐ြက္မွ် မရွိဘဲ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ အိမ္မွာေနၿပီး ႐ုံးအလုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ႐ုံးသို႔သြားသည့္ ခရီးလမ္းေပၚတြင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည္။ ႐ုံးသို႔ မလာဘဲလည္း ႐ုံးတက္ေနသကဲ့သို႔ အစည္းအေဝး ထိုင္ႏိုင္သည္။ လုပ္ငန္းမ်ား ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္သည္ ဆိုျခင္းမွာ စိတ္ကူးယဥ္ပုံျပင္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
လိုသမွ် အခ်က္အလက္ေတြကို ေကာင္းကင္ထဲတြင္ ထားၾကသည္။ လိုသမွ် ယူသုံးၾကသည္။ လိုတာေတြ ထည့္ထားၾကသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္တို႔ အေရးပါလာေသာေခတ္တြင္ Cloud ဆိုသည့္စနစ္သည္ မိုးေပၚရွိ ေဒတာဘဏ္တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ အခ်က္အလက္မ်ားကို သြင္းႏိုင္သည္။ ထုတ္ယူႏိုင္သည္။ ေခတ္သစ္နည္းပညာမ်ားျဖင့္ လုံၿခံဳေအာင္ စီမံထားႏိုင္သည္။ Cloud သည္ ႐ုံးခန္းတစ္ခန္းလည္း ျဖစ္သည္။ ေခတ္သစ္တြင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားသာမက အစိုးရမ်ားကပါ Cloud ကတစ္ဆင့္ မည္သို႔အက်ဳိးအျမတ္ ထုတ္ယူႏိုင္သနည္း ဆိုျခင္းကို ေလ့လာဆန္းစစ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ လုံၿခံဳျခင္း၊ စိတ္ခ်ရျခင္း၊ ျမန္ဆန္ျခင္း၊ အသုံးတည့္ျခင္း၊ အားကိုးအားထား ျပဳႏိုင္ျခင္း၊ အစိုးရႏွင့္ ျပည္သူ၊ အစိုးရ အခ်င္းခ်င္း၊ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း အက်ဳိးရွိေစႏိုင္မည့္ ကိစၥမ်ားျဖစ္လွ်င္ နည္းပညာကို အစိုးရတစ္ရပ္အေနႏွင့္ လက္ကမ္းႀကဳိဆိုရမည္။ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေစရန္ အားေပး ကူညီရမည္သာ ျဖစ္သည္။
အတိတ္က အိုင္စီတီကိုသုံးရန္ ဆိုသည္မွာ အတားအဆီး ပိတ္ဆို႔မႈေတြ မ်ားလွသည္။ ႀကဳိးနီစနစ္ ေၾကာင့္ တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ။ အိုင္စီတီဆိုသည္မွာ တစ္ခုတည္း ရပ္တည္ႏိုင္သည့္ ကိစၥမဟုတ္။ အစုအဖြဲ႕အလိုက္ ကြန္ရက္ျဖင့္ လႈပ္ရွားရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကို တစ္ဦးတည္း သုံးျခင္းသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအရသာ ျဖစ္သည္။ ႐ုံးကိစၥသုံးလွ်င္ တစ္စု၊ တစ္ဖြဲ႕၊ တစ္ဌာနတည္း သုံး၍မရေတာ့။ အမ်ားစုသုံး ႏိုင္ရန္၊ ဌာနအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္သုံးႏိုင္ရန္၊ အစိုးရ အဖြဲ႕အစည္း ပုဂၢလိက အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္သာမက ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ပါ ခ်ိတ္ဆက္သုံးႏိုင္ရန္ လိုအပ္လာသည္။
အခ်ိန္တိုအတြင္း၊ ကုန္က်စရိတ္ အသက္သာဆုံးႏွင့္ အထိေရာက္ဆုံး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သုံးရသည္ ဆိုသည့္ နားလည္ သေဘာေပါက္မႈမ်ားထက္ပိုေသာ အသိတရားမ်ားျဖင့္ အစိုးရသည္ အိုင္စီတီကို အေျခခ်ေပးသင့္ပါသည္။
မည္သို႔ေသာစံမ်ားကို သတ္မွတ္မည္နည္း
အစိုးရအေနျဖင့္ အိုင္စီတီ အေျခခံ အေဆာက္အဦးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရန္ ဆိုသည္မွာ လူတိုင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္မႈ၊ လူတိုင္းလက္ခံသုံးႏိုင္သည့္ အေနအထားတြင္ရွိမႈ၊ အမ်ားသုံးစံျဖစ္မႈႏွင့္ ေခတ္မီ (Update) မႈတို႔လည္း ျဖစ္ေနရမည္။ နည္းပညာဆိုသည္မွာ ကန္႔သတ္ထားသည့္ ေဘာင္အတြင္း၌ မရွိေပ။ နည္းပညာသည္ Local မဟုတ္၊ Global ျဖစ္သည္ဟု လူတိုင္းလက္ခံ ထားၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ သီးျခားစံထုတ္ၿပီး အထီးတည္း လုပ္ယူေန၍ မရေၾကာင္းကိုလည္း သေဘာေပါက္ထားရန္ လိုပါသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ နည္းပညာသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ အသုံးျပဳႏိုင္ရမည္၊ လူတိုင္းကို မွ်ေဝေပးႏိုင္ရမည္၊ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ရမည္။ ႏိုင္ငံတကာစံအတိုင္း မဟုတ္လွ်င္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ အခ်ိတ္အဆက္ ျပတ္တတ္သည္။ ျပန္လည္ ခ်ိတ္ဆက္ရသည့္ တန္ေၾကးမ်ားက ပိုၿပီးႀကီးမားႏိုင္သျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာစံအတိုင္း မူခ်ကာ လုပ္ေဆာင္ထားျခင္းသည္ အားလုံးႏွင့္ လိုက္ေလ် ညီေထြမႈ ရွိေစရန္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“အစဥ္အလာကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားသူ မ်ားကို လက္တြဲေခၚမွာလား၊ လက္တြဲျဖဳတ္ ခဲ့မည္လား ဆုံးျဖတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနလွ်င္ ထားခဲ့႐ုံကလြဲၿပီး အျခားနည္းလမ္း မရွိေပ…”
ဥပမာ အစိုးရသည္ မိမိတို႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ျပည္သူကို ဖတ္ေစခ်င္သည္၊။ သိေစခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ ျပည္သူအမ်ား လက္ခံသုံးစြဲေနသည့္ ေဆာ့ဖ္ဝဲေပၚတြင္၊ အမ်ားသုံးစြဲေနသည့္ စာမ်ားျဖင့္ ဖတ္ႏိုင္ေစရန္ စီစဥ္ေပးရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ မည္သည့္စံကိုသုံးၿပီး အမ်ားဖတ္ႏိုင္ေစရန္ စီစဥ္မည္ဆိုျခင္းသည္ အစိုးရ အေနျဖင့္ ပထမဦးစားေပး ေ႐ြးခ်ယ္ရမည့္ စံျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္ လူတိုင္းအဂၤလိပ္လို မဖတ္ႏိုင္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မည္သည့္ ဘာသာစကားျဖင့္ ဦးစားေပး စီစဥ္ရမည္ဆိုျခင္းကို ထည့္တြင္ေပးျခင္းသည္ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပည္သူထံ တိုက္႐ိုက္စီးဆင္းေစျခင္း ျဖစ္သည္။
ကမာၻတြင္လည္း အစိုးရတို႔သည္ တသီးတျခား ရပ္တည္၍ မရေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း အျမန္ဆုံးႏွင့္ အလြယ္ကူဆုံး ဆက္ဆံႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းမွာ အိုင္စီတီကို ၾကားခံျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံတကာစံကို က်င့္သုံးျခင္းျဖင့္သာ တိုးတက္မႈကို အျမန္ဆုံး ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။
အိုင္စီတီျဖင့္ ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ေဆာင္ျခင္း
ႏိုင္ငံတကာစံႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ အေျခခံအေဆာက္အဦးမ်ားကို ထူေထာင္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ထိုစံအတိုင္း ဌာနဆိုင္ရာမ်ားတြင္ တစ္ေျပးညီ အသုံးျပဳရန္ အစိုးရက ဦးေဆာင္လုပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အစိုးရက စံတစ္ခုကို သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းသည္ တစ္ႏိုင္ငံလုံးသို႔ တစ္ေျပးညီ ျဖစ္ရန္ ေၾကညာလိုက္သည့္ သေဘာလည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေရးႀကီးသည္။
အိုင္စီတီကို အသုံးျပဳရျခင္းသည္ စရိတ္သက္သာ၊ ျပည္သူေတြ အက်ဳိးရွိသည့္ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္း ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္သည္ မိုဘိုင္းလ္ျဖင့္ ေခတ္သစ္ ထူေထာင္ၿပီး ႏိုင္ငံစီးပြား ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ နည္းပညာ ဆိုျခင္းထက္ လူတိုင္း၏ ကိုယ္ႏွင့္မကြာ ယူေဆာင္ႏိုင္ေသာ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းမ်ား၏ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္းက အံ့မခမ္း ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းျဖင့္ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးႏိုင္ေရးကို အစိုးရမ်ားက အေလးထား လာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ပတ္ခုနစ္ရက္၊ တစ္ရက္ ၂၄ နာရီ ဝန္ေဆာင္မႈဆိုသည့္ သေဘာကို အစိုးရမ်ားက ဝန္ေဆာင္မႈေပးေရး လုပ္ႏိုင္လွ်င္ ျပည္သူတို႔ ကိုးစားေသာ အစိုးရမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္ပါသည္။
အစိုးရအေနျဖင့္ ျပည္သူတို႔ အားကိုးအားထားျပဳသည့္ ရင္ဖြင့္သံမ်ား ၾကားႏိုင္သည့္ေနရာကို ထူေထာင္ေပးရန္ လိုပါသည္။ လူမႈကြန္ရက္မ်ား ေခတ္စားလာျခင္းသည္ အစိုးရအေပၚ ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာမရသည့္အခါ ေျပာရသည့္ေနရာသို႔ သြားေျပာၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အစိုးရသည္ ျပည္သူတို႔ ဘာေတြေျပာေနသနည္း၊ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္သနည္း ဆိုသည္မ်ားကို သိရွိေစရန္ လူမႈကြန္ရက္မ်ားႏွင့္လည္း မ်က္ျခည္မျပတ္သင့္ေပ။
ျပည္သူတို႔၏ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ အသနားခံစာ (e-Petitions) မ်ားသည္ ႀကဳိးနီစနစ္ေၾကာင့္ အစိုးရထံ အခ်ိန္မီ မေရာက္မႈမ်ားကို တားဆီးေပးႏိုင္သည္။ အစိုးရထံ တိုင္ၾကားရန္၊ အသနားခံရန္ ကိစၥမ်ားအားလုံးကို အစိုးရက လမ္းဖြင့္ေပးထားမွသာလွ်င္ ျပည္သူႏွင့္ အစိုးရ ထိေတြ႕မႈ ျမန္ဆန္ႏိုင္သည္။
အစိုးရအေနႏွင့္ နည္းပညာကို အသုံးျပဳျခင္းသည္ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၏ ႀကဳိးနီစနစ္မ်ား၊ အတားအဆီး မ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေစရန္လည္း ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ျပည္သူ႔အသံကို အျမန္ရလွ်င္ အစိုးရအေနႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ခ်ရန္အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္သည္။
ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခု ဆိုသည္မွာ ပုဂၢလိကထက္ အစိုးရက ေႏွးေကြးတတ္သည္။ နည္းပညာသည္ ႏိုင္ငံ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးကို အမွန္တကယ္ ျဖစ္သည္ကို လက္ခံလွ်င္ နည္းပညာျဖင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ေဆာင္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အစိုးရသည္ အစဥ္အလာကို အေသဆုပ္ကိုင္ထားသူမ်ားကို လက္တြဲေခၚမွာလား၊ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့မည္လား ဆုံးျဖတ္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနလွ်င္ ထားခဲ့႐ုံကလြဲၿပီး အျခားနည္းလမ္းမရွိေပ။
ပြင့္လင္းစြာ အေထာက္အပံ့ေပးျခင္း
ျပည္သူမ်ား သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာျဖင့္ အိုင္စီတီကို သုံးစြဲေစလိုလွ်င္ အစိုးရအေနႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားျခင္း သို႔မဟုတ္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးျခင္းမ်ားကို ေရွာင္ရွားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႔ဝန္ေဆာင္မႈ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ရန္ တံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ လိုသည္။ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ရန္ ကြန္ရက္မ်ား ထူေထာင္ေပးရမည္။ အိုင္စီတီေခတ္တြင္ လူတိုင္းအတြက္ Network ခ်ိတ္ေပးလိုက္ရန္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူမ်ား၏ အခ်က္အလက္မ်ားကို လုံၿခံဳေရးအတြက္ အစိုးရက တာဝန္ယူမည္၊ ေဒတာမ်ား ေနရာတိုင္း စီးဆင္းႏိုင္ရန္ လမ္းဖြင့္ေပးမည္၊ လြတ္လပ္စြာ အင္တာနက္ သုံးခြင့္မ်ားကို ဖြင့္ေပးမည္။
အစိုးရအေနႏွင့္ ဘာေတြလုပ္မည္၊ ဘာေတြလိုအပ္သည္၊ ဘယ္ေလာက္ လိုသည္စသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကိုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ေဖာ္ထုတ္ျပထားရန္ လိုပါသည္။ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ထူေထာင္လိုေသာ အစိုးရတိုင္းသည္ သတင္းအခ်က္အလက္ႏွင့္ နည္းပညာအေပၚတြင္ အားထား လုပ္ေဆာင္ၾကရသည္။ ကုန္သြယ္မႈမ်ားတြင္ ပြင့္လင္းၿပီး ထင္သာျမင္သာ ရွိေစရန္ ေဖာ္ထုတ္ျပေနျခင္းက အစိုးရအေပၚ ယုံၾကည္မႈ ပိုရေစႏိုင္သည္။
အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ခိုင္မာေစျခင္း
အစိုးရသည္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ေစရန္ ဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္ရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဦးေဆာင္ရ၊ တာဝန္ယူရသည့္ အခန္းက႑တြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဗ်ဴဟာခ်မွတ္ၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေစသည့္ အခန္းတြင္ လုပ္ငန္းတိုင္း၌ အိုင္စီတီကို ထည့္သြင္းေပးျခင္းသည္ ၿပီးေျမာက္ အေကာင္အထည္ေပၚေစမႈ ျမန္ဆန္ေစရန္ႏွင့္ မွန္ကန္တိက်ေစရန္ ျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ဆန္းသစ္ေစလိုလွ်င္၊ ခိုင္မာေသာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ျဖစ္ေစလိုလွ်င္ နည္းပညာ အေထာက္အကူကို ရယူရန္ လိုပါသည္။
အစိုးရအဖြဲ႕တြင္ ျပည္သူ႔ေရးရာ ဝန္ေဆာင္မႈႏွင့္ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အိုင္စီတီကို မည္မွေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေစရန္ အသုံးျပဳေၾကာင္း ေစာင့္ၾကည့္သည့္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ရွိေစခ်င္သည္။ ၿဗိတိန္တြင္ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕က PEX (ER) သို႔မဟုတ္ The Public Expenditure Committee (Efficienency and Reform) ဟူ၍ ဖြဲ႕စည္းထားပုံမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ ျပည္သူထံမွ တက္လာေသာ အသံမ်ားကို စိစစ္ရသည္။ အိုင္စီတီကို အသုံးျပဳျခင္းျဖင့္ ပိုမိုထိေရာက္ေစရန္ လမ္းညႊန္ေပးရသည္။ လုပ္ငန္းမ်ား ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ျခင္းရွိ၊ မရွိကိုလည္း စိစစ္ေပးရသည္။
ထို႔ျပင္ CIO Delivery Board ဆိုသည့္ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကိုလည္း သီးျခားဖြဲ႕ေပးထားေသးသည္။ CIO အဖြဲ႕သည္ PEX(ER) အဖြဲ႕ကို အႀကံျပဳရသည္။ အထူးသျဖင့္ CIO အဖြဲ႕သည္ အိုင္စီတီဗ်ဴဟာမ်ား ခ်မွတ္ရာတြင္ အေရးႀကီးသည့္ အခန္းမွ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ရၿပီး၊ ဌာနအားလုံး အိုင္စီတီသုံးရန္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရသည္။ CIO အဖြဲ႕ႏွင့္ PEX အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕စလုံးသည္ ပါလီမန္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ကို အေထာက္အကူျပဳရန္ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ႏိုင္ငံေတာ္က ႀကီးမွဴးၿပီး အိုင္စီတီကို ထည့္သြင္းေနျခင္းသည္ နည္းပညာျဖင့္ ေျပာင္းလဲမႈကို ရယူလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္ ဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရကလည္း အိုင္စီတီကို စိတ္ဝင္စား၊ ဦးေဆာင္မႈကလည္း ခိုင္မာ၊ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးရမည့္ ဌာနမ်ားကလည္း ေစတနာပါၿပီး ဗ်ဴဟာမ်ားကို ဝိုင္းဝန္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးႏိုင္မွသာ တိုင္းျပည္ တိုးတက္မည္ဟု ခံယူထားရန္ လိုပါသည္။
အစိုးရအေနႏွင့္ အိုင္စီတီကိုသုံးစြဲရန္ ဗ်ဴဟာခ်မွတ္ေန႐ုံျဖင့္မၿပီး-
- တီထြင္သူမ်ားကို အခြင့္အလမ္းေပးျခင္း၊ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးျခင္းမ်ား ျပဳရန္လိုသည္။
- ေစ့စပ္စြာ စစ္ေဆးျခင္း၊ တိုင္းတာျခင္း၊ တြန္းအားေပးျခင္း၊ ကိုယ္တိုင္လည္း ဥပေဒကို ေလးစား လိုက္နာျခင္း၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားေပးျခင္း၊ စံအတိုင္း လိုက္နာေစျခင္း၊ အေရးယူ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း။
- ေအာင္ျမင္သည့္ ရလဒ္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေရွ႕ဆက္လုပ္ေဆာင္ခ်င္ရန္ အေျခအေနမ်ား ဖန္တီးေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ပိုၿပီးခိုင္မာေစရန္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါသည္။
(တင္ညြန္႔)
Credit To The Voice Myanmar
Read More »

ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ



‘ၾသဇာ (Influence)’ ရွိေသာ္လည္း ‘အာဏာ (Power)’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ‘အာဏာ’ ရွိေသာ္လည္း ‘ၾသဇာ’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း မိမိတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ထားရွိသည့္ မူဝါဒမ်ားမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ရတတ္ သည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ‘ၾသဇာ’ လည္းရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္းရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားသည္ ‘ၾသဇာ’ လည္း မရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္း မရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားထက္ ပိုမို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ရသည္။

စင္ကာပူႏိုင္ငံကို တတိယကမၻာမွ ပထမကမၻာသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ဖန္တီး စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ လီကြမ္းယူ သည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္ေတြးကာ အလံုးစံု စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သလို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကနဦး စတင္ခဲ့သူ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ သည္လည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ နိမ့္က်ေနခဲ့ေသာ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ား ကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၾသဇာႏွင့္ အာဏာကို ေပါင္းစပ္ အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ၾသဇာ ရွိေသာ္လည္း အာဏာ မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ် မိမိ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ (အျပည့္အဝ) ေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသလို အာဏာ ရွိေသာ္လည္း ၾသဇာ မရွိလွ်င္လည္း ယင္းေခါင္းေဆာင္တို႔၏ စိတ္ကူး ယဥ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားသည္ လက္ေတြ႕တြင္ မည္သို႔မွ် အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ (မေအာင္ျမင္ႏိုင္) တတ္ေပ။

မူဝါဒ ဟူသည္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထားရွိပံုခ်င္း မတူညီႏိုင္ (မတူညီတတ္) သလို၊ ယင္းမူဝါဒမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာတြင္လည္း ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်င္း မတူညီတတ္ပါ။

ဥပမာအားျဖင့္ လက္ရွိ ပကတိ စီးပြားေရး အေနအထားမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ ကာလတြင္ ျဖစ္တည္လာ ႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ စီးပြားေရး အေနအထားတို႔ကို ၿခံဳငံု သ႐ုပ္ခြဲျခင္း၊ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးႏွင့္ ကမၻာ့ စီးပြားေရး အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္မႈကို အေျဖရွာျခင္း၊ ယေန႔ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးတြင္ အဓိက စီးပြားေရး ျပႆနာႀကီးမ်ား (လယ္ယာက႑ႏွင့္ စက္မႈက႑ ႏွစ္ခုလံုးကို ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစရန္ လုိအပ္ေသာ မူဝါဒပိုင္း ခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ အမ်ဳိးအစား ေျပာင္းလဲလာမႈႏွင့္ ဆက္စပ္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ႏႈန္း ေျပာင္းလဲမႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ပမာဏ (Trade Volumes) သာမက ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ပံု (Trade Structure) ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ၊ ဘ႑ာေရး လိုေငြျပမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ စသျဖင့္) ကို မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သို႔ေသာ မူဝါဒ အေျခခံမ်ား (Policy Basement) ႏွင့္ မူဝါဒ ကိန္းရွင္မ်ား (Policy Variables) ကို အခ်ိန္ကိုက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္မည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္မ်ားစြာသည္ ဥပမာ အခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ၏ အာ႐ံု စူးစိုက္ခံေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အလမ္းကို ႀကံဳဆံုေနေသာ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ယင္းအခြင့္အလမ္းကို လက္လြတ္ခဲ့ပါက (မရယူႏိုင္ပါက) ေနာက္ေနာင္ မည္သို႔ေသာအခ်ိန္တြင္ ဤအခြင့္အလမ္းမ်ဳိး ရယူႏိုင္မည္ ဆိုသည္ကို မေျပာႏိုင္ပါ။

ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ အစရွိေသာ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ယင္းတို႔ ႏိုင္ငံမ်ား၌ ဘက္စံု ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသား စီးပြားေရး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ခါတစ္ႀကိမ္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရေသာ အခြင့္အလမ္း (အခင္းအက်င္း) ကို ‘အရအမိ ယူႏိုင္ျခင္း’ ဟူေသာ ယင္းႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အရည္အေသြးက ကမၻာ့စီးပြားေရး သမိုင္းတြင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ကို စီးပြားေရး ေလ့လာသူတိုင္းက အသိအမွတ္ ျပဳထားသည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတို႔အၾကား တည္ရွိေသာ မတူညီမႈမ်ားမွ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚလာေလ့ ရွိေသာ ပြတ္တိုက္မႈမ်ား (Frictions) ႏွင့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အေျခအေနမ်ားမွ ဖန္တီး (ရံဖန္ရံခါ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ) ေပးလာေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ရယူႏိုင္စြမ္း ရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ (ရယူလိုစိတ္ မရွိေသာ) ႏိုင္ငံမ်ား ဟူ၍ ရွိလာၿပီး ယင္းႏိုင္ငံတို႔၏ အနာဂတ္ကို အမွတ္မထင္ ပံုေဖာ္သြားျခင္း (ပံုသြင္းသြားျခင္း) ျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူ ယူဆသည္။

ယေန႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ စသည္တို႔သည္လည္း အခြင့္အလမ္းကို အမိအရ ရယူႏိုင္ခဲ့ (လက္မလြတ္တမ္း ရယူႏိုင္ခဲ့) ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည္။ တင္စား ေျပာရလွ်င္ ပင့္ကူအိမ္တြင္ နားလာမည့္ မိမိ၏ အစာကို မလြတ္တမ္း ဖမ္းယူႏိုင္ေသာ ပင့္ကူငယ္ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ စူးစိုက္ေသာ ဝီရိယႏွင့္ ဉာဏ္တို႔ ေပါင္းစပ္ စဥ္းစားထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

အခြင့္အလမ္းမ်ား ဟူသည့္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျခင္း သေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ မိမိက ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိပါက တစ္ပါးသူမ်ား (အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား၊ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား) ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။ ဥပမာ-တစ္ေလာက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ကမၻာ့ စီးပြားေရးဖိုရမ္ (WEF) တြင္ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားက အထူး စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုခံ ေလ့လာသြားၾကသည္ ကို စာေရးသူ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္ေရြ႕ မည္မွ်ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား (ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အထူးသျဖင့္) ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္လာႏိုင္မည့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားမွသည္ ယင္းတို႔၏ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ တိုက္႐ိုက္ သို႔မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္၍ ေကာင္းက်ဳိးမ်ား (Positive Impacts) ႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား (Negative Impacts) မ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေလမည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္ကို အဓိက ရွာေဖြ ေလ့လာရန္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မိမိႏိုင္ငံ၏ အက်ဳိးကို မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ပါက (မေပးစြမ္းႏိုင္ ပါက) တစ္ပါး ႏိုင္ငံမ်ားက ယင္းကို ရယူသြားႏိုင္မည္ ဆိုသည္က ေမးစရာ ပင္ မလိုေပ။

ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားတြင္ အၿမဲတေစ ဉာဏ္ႏွင့္ ႏွလံုးရည္ တိုက္ပြဲမ်ား (ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား) ပူးတြဲ ပါလာေလ့ ရွိသည့္အတြက္ မိမိ ႏိုင္ငံသား မ်ား အက်ဳိးအမ်ားဆံုး ျဖစ္ေစမည့္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈသည္ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည္။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္သည္လည္း ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ ေပါင္းစပ္ကာ အျပည့္အဝ အသံုးခ် ႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚတြင္ မူတည္ေပလိမ့္မည္။

ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို (စီးပြားေရးပညာ၊ စီးပြားေရးေပၚလစီ)

Credit To The Voice Weekly
Read More »

စိတ္ကူး အေတြးပံုရိပ္တုိ႔ကို သူတစ္ပါး ျမင္ႏုိင္ေသာ ကာလ ယခင္တစ္ပတ္မွ အဆက္



၁။ စိတ္ကူး ေတြးေခၚမႈတို႔ကို သူတစ္ပါးတို႔ ျမင္ႏိုင္စဥ္ ကာလတစ္ခု ျဖစ္သည္။

၂။ လူတို႔သည္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ ေတြးၾက၏။ ႀကိဳတင္ မေတြးေခၚဘဲ လုပ္ခ်င္ရာကို ဝုန္းဒိုင္း လုပ္တတ္ေသာ အေလ့တို႔ ႀကီးစိုး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မွန္သည္တို႔ ရွား၍ မွားသည္တို႔ မ်ားေလ၏။ မွားသည္တို႔ မ်ားလြန္းလာ၍ မွန္သည္တုိ႔ကို မွားသည္တို႔ဟု ထင္လာၾက၏။

၃။ ထိုသို႔ မျဖစ္ဘဲလည္း မခံႏိုင္ၾကေတာ့။ မည္သူမွ် မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ထိုအျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္လာခဲ့ ပံုကား ...။

တစ္ကမၻာလံုး မဲေပး ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ေသာ ကမၻာ့ သမၼတႀကီးမွ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္း စၾကဝဠာ ကုလသမဂၢ အစည္းအေဝး တစ္ခုတြင္ ျဖစ္၏။ ထံုးစံအတိုင္း ေစတန္ သမၼတႀကီး၏ က်ိန္စာမိျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

ေစတန္ သမၼတႀကီးက အဆိုတစ္ရပ္ကို တင္သြင္းေန၏။ ထိုစဥ္တြင္ ကမၻာ့ သမၼတႀကီးက (သူ႔အိမ္တြင္ သာ ရယ္တတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္) တခိခိ ရယ္ေလ၏။ ကမၻာ့ သမၼတႀကီး၏ ေဘးကပ္ရပ္တြင္ ထုိင္ေနေသာ ယူေရးနတ္စ္ သမၼတႀကီးက ပုခံုးပုတ္၍ အေျခအေန ထိန္းမွ ပံုမွန္ သတိဝင္ေလ၏။ ရယ္ေမာရျခင္း အေၾကာင္းက သမၼတႀကီး ကေတာ္ႏွင့္ အတူရွိခဲ့စဥ္က ျဖစ္ခဲ့သည့္ တစိမ့္စိမ့္ေတြး၊ တစိမ့္စိမ့္ ရယ္ရသည့္ ျဖစ္ရပ္ဆီ သတိလြင့္သြား၍ ျဖစ္၏။ (စၾကဝဠာ အေရးအခင္းတို႔ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ တြင္ ႏွစ္ကိုယ္ေရ ႏွစ္ကာယ ကိစၥတစ္ခုဆီ သတိလြင့္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေခ်၏။)

ႏို႔ေပတဲ့ သူ၏ အဆိုလႊာကို စၾကဝဠာ သမၼတႀကီးမ်ား အစည္းအေဝးတြင္မွ ျပက္ရယ္ျပဳျပန္ေလျခင္းဟု ေစတန္ သမၼတႀကီးက ႏွလံုးပိုက္၏။ ထို႔အတြက္ပင္ သိပၸံ-ဝိဇၨာ-ေမွာ္က်ိန္စာ တစ္ခုကို တိုက္လိုက္ ျပန္ေလ၏။

၄။ ထိုကာလသည္ ကမၻာေျမေပၚသို႔ ကမၻာ့ သမၼတႀကီး ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္လင္း စတြင္ စတင္ခဲ့ေလသည္။

သမၼတႀကီး၏ ဟိုဥပံု ႐ံုးခန္းထဲသို႔ ဒုသမၼတ နံပါတ္-၄ ဝင္လာေလ၏။ (ထိုစဥ္တုန္းက ဒုသမၼတကို ေျခာက္ေယာက္အထိ ထားသည္ဟု သိရ၏။ ဟိုဥပံုဟု ဆိုရျခင္းကေတာ့ လက္သမား ဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေျပာစဥ္က မည္သည့္ ဥပံုဟု ေျပာခဲ့သည္ကို ကြၽႏု္ပ္ မမွတ္မိေတာ့၍ ျဖစ္၏။ ဘဲဥပံု မဟုတ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာ၏။ လက္သမား ဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကို ကြၽႏု္ပ္က စတင္ ဆက္သြယ္၍ မရ။ သူတို႔ ဆက္သြယ္မႈကိုသာ ေစာင့္ေနရျခင္း ျဖစ္၏။ သို႔ေၾကာင့္ ယခုစာကို ေရးသား ေနခ်ိန္တြင္ ေမးျမန္းဖို႕အခြင့္မရေသး၍ ဟိုဥပံုဟု မမွား မယြင္းေအာင္ သံုးႏႈန္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။) ကမၻာ့သမၼတႀကီးက ထုိင္၍ တစ္ခုခု ေရးသားေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္၏။ ဒု သမၼတႀကီးက စတင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။

“ေကာင္းေသာ စကၠန္႔ပါ သမၼတႀကီး၊ မနက္စာ ၿပီးၿပီလားဗ်” (ထိုကမၻာ၏ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း အေလ့)

“အင္း ...၊ ၿပီးၿပီဗ်၊ ထုိင္ပါ”

“ေၾသာ္ ...သမၼတႀကီးက မစားရေသးဘဲကိုး၊ ကြၽန္ေတာ္ စားေသာက္တဲ့အခါ ဇြန္းသံ ပန္းကန္သံ ထြက္လြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူ မစားခ်င္တာကိုး”

ကမၻာ့သမၼတႀကီးက မ်က္လံုးျပဴးသြား၏။ သူ႔စိတ္ကူး အေတြးကို ဒုသမၼတႀကီး မည္သို႔ သိသြားသည္ လဲဟု စဥ္းစား၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ဘဲ သူ႔ေခါင္းေပၚကိုသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္၍ အံ့ၾသေနေသာ ဒုသမၼတကို ေမးျမန္းဖို႔ စကားအစ ရွာ၏။ သို႔ေသာ္ သူ မေမးျမန္းလိုက္ရ။ သူကိုယ္တိုင္ အေျဖကို ရွာေတြ႕သြား၍ ျဖစ္သည္။

ဒုသမၼတႀကီး၏ ေခါင္းေပၚတြင္ စက္ဝိုင္းႀကီး တစ္ဝိုင္း ျဖစ္ေပၚေန၏။ ထိုစက္ဝိုင္းထဲတြင္ ဒုသမၼတႀကီး ၏ စိတ္ကူးအေတြးတို႔ ေပၚေန၏။ ကမၻာ့သမၼတႀကီး ျမင္လိုက္ရသည္က သူအံ့ၾသေနမည္ကို သိ၍ ေျပာျပေတာ့မည့္ဟန္ ျပဳေနေသာ ဒုသမၼတႀကီးပံုပင္ ျဖစ္၏။ ဒုသမၼတႀကီး ျမင္ေနရသည္က သူ႔ကို ေမးျမန္းမည့္ဟန္ ျပဳၿပီးခါမွ အေျဖကို ကိုယ္တိုင္ေတြ႕သြား၍ ပီတိျဖစ္ အံ့ၾသေနေသာ ကမၻာ့သမၼတႀကီးပံု ျဖစ္ေလ၏။

ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ဦးစလံုး ခြၽဲသပ္ဖို႔ ေခ်ာင္းဟန္႔ၾက၏။

“အဟမ္း”

သိပၸံ-ဝိဇၨာ-ေမွာ္က်ိန္စာကား က်ိန္စာမိခံရသူ၏ ေခ်ာင္းဟန္႔မႈအေပၚ မူတည္၍ ကမၻာကို ပ်ံ႕ႏွံ႕၏။ အသံ တုန္ခါႏႈန္း ၁၃ ႀကိမ္ႏွင့္ ၁၆ ႀကိမ္ၾကား ရွိတိုင္း လူဦးေရ သန္းတစ္ေထာင္ေပၚ ပ်ံ႕ႏံွ႕၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မြန္းလြဲပိုင္း မတိုင္မီပင္ တစ္ကမၻာလံုး ထုိသို႔ ျဖစ္ေခ်ေပေတာ့၏။

၅။ အခ်ဳိ႕စက္ဝိုင္း စိတ္ကူးထဲမွ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုမ်ား ေပၚ၍ အခ်ဳိ႕မွာမူ ထုိသူ လုပ္ခ်င္သည့္ ကိစၥအတိုင္း စကားလံုးမ်ား ေပၚေလ၏။

ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မွ ျပန္လာေသာ ခင္ပြန္းက တံခါးေခါက္၏။ ဇနီးသည္က တံခါး ထဖြင့္ေပးရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေမး၏။

“အလုပ္ကလည္း ဒီေလာက္ေတာင္ မ်ားရသလား ေယာက်္ားရယ္”

“ေအးကြာ၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္းေတြကိုး”

ခ်က္ခ်င္းပင္ ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏ ေခါင္းေပၚ၌ မီးလင္းေနေသာ စက္ဝိုင္းစိတ္ကူး ေပၚေလ၏။ စက္ဝိုင္း ထဲတြင္ ကုမၸဏီ ႐ံုးခန္းအတြင္း ဝတ္လစ္စလစ္ ခႏၶာကိုယ္ျဖင့္ ေဖာက္ျပားေနေသာ ေယာက်္ားျဖစ္သူ ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးမေလးကို ျမင္ေနရ၏။ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးက ျပဳတ္ထြက္သြားမလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္သည့္ အရွိန္ျဖင့္ ပိတ္ျခင္း ခံရ၏။ အိပ္စက္ေနေသာ သားငယ္က ထိုအသံကို လန္႔၍ ငိုေလ၏။ မိခင္က ကပ်ာကယာ သြား၍ ႏွစ္သိမ့္ ေခ်ာ့ျမႇဴ၏။

(လူသာမန္)

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္

Credit To The Voice Weekly
Read More »

အ႐ိုက္ခံခ်င္လြန္းေသာ ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္မ်ား ------------- ေရးသားသူ- ဘစီ



ၾသဂုတ္လမွာ က်ဳပ္အသုဘ အေတာ္မ်ားမ်ား ပို႔လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိမွာပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ စာေပနယ္၊ သတင္းစာနယ္ပယ္ထဲက အထင္ကရဆရာအခ်ဳိ႕ကြယ္လြန္သြားၾကတယ္မို႔လား။ ရက္စက္လြန္းတဲ့ ေသမင္းရဲ႕ ေခၚရာေနာက္ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လုိက္သြား ၾကရရွာတယ္။

“ခ်စ္သူတုိ႔အသက္ကားတုိ၏။ မုန္းသူတို႔အသက္ကား ရွည္ၾက၏”ဆုိၿပီး ဆရာမမိုးမိုး(အင္းလ်ား)ကြယ္လြန္တုန္းက ဆရာတင္မိုးက ၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းေရးပါေသးသေကာ။ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အလကၤာေပပဲဗ်။ ဒီလိုဘယ္အၿငိဳးနဲ႔ရက္စက္သြားမွန္းမသိတဲ့ ၾသဂုတ္လႀကီးထဲမွာ ေသမင္းက က်ဳပ္တို႔ခ်စ္ရေသာ သူမ်ားကိုပဲ ေရြးေခၚသြားသဗ်။

က်ဳပ္တို႔ မုန္းပါတယ္ဆိုသူေတြက်ေတာ့ဗ်ာ။ ရွည္လိုက္ၾကတဲ့ အသက္ေတြ။ က်ဳပ္တို႔ကို ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ႏွိပ္စက္ဖို႔မ်ား ဘယ္နတ္ဘုရားေတြက အသက္ရွည္ေအာင္ ဖန္ဆင္းထားသလဲ ေမးရမလိုျဖစ္ေနသဗ်။ ယုတ္မာရက္စက္၊ အသတ္အျဖတ္မွာ ငါဆရာ၊
အမိုက္မွာ ေအာင္လံထူၾကသူေတြက်ေတာ့ အသက္ေတြရွည္သလား မေမးနဲ႔။

ဘာပဲေျပာေျပာ မုန္းသူေတြကို က်ဳပ္တို႔ ဆက္မုန္းေနရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ။ အသက္တိုၾကရွာတဲ့ ခ်စ္ရေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ လြမ္းေတးကို
ဆက္၍ သီကံုးရေပဦးမေပါ့။ ျပည္သူအားလံုး လြမ္းမဆံုးရွိေနၾကမယ္ဆုိတာလည္း က်ဳပ္ယံုတယ္။ က်ဳပ္ေမာင္ဘစီအဖို႔ ေၾကကြဲစြာ
ေနာက္ဆံုးလိုက္ပါပို႔ေဆာင္ခဲ့တာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးပဲျဖစ္သဗ်။

ေနျပည္ေတာ္အျမန္လမ္းကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ားျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး သကာလပ်ဥ္းမနားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အိမ္နားကျဖတ္ၿပီး ရွမ္းေတာင္တန္းကို တက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးဟာ သူေနခ်င္တဲ့၊ ေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ မဲဇာေက်းလက္မွာပဲ ေခါင္္းခ်သြားတာကိုး။ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ဆရာႀကီးကို ခ်စ္လွပါ တယ္ဆုိသူေတြလည္း ခရီးလမ္းပန္းအခက္အခဲေၾကာင့္ မဲဇာေအာင္ပန္းဆီ အေရာက္မလွမ္းႏိုင္ၾကဘူးထင္တယ္ခင္ဗ်။

ေအာင္ပန္းက ဆရာႀကီးေန အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔၊ ပလိုင္းကေလးေတြ ပခံုးမွာသိုင္းထားတဲ့ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားေတြသာ စု႐ံုးေနတာေပါ့။႐ိုး႐ိုးသားသားမ်က္ႏွာကေလးေတြနဲ႔ဗ်ာ။ ရန္ကုန္တုိ႔၊ မႏၲေလးတုိ႔က ေရာက္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားရဲ႕ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတဲ့ ကင္မရာမီးတဖ်ပ္ဖ်ပ္အၾကားမွာ မေနတတ္၊ မထုိင္တတ္ျဖစ္ေနပံုပဲဗ်။

ေဒသခံေတြကသာ အေနရခက္ေနတာေမာင္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးကို တစ္ေခါက္တစ္ခါအေရာက္လာၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ျပကႏုိင္ငံေရး တက္ႂကလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕ (သူတုိ႔ထဲမွာ ဆရာႀကီး အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္တုန္းက တစ္ေခါက္တစ္က်င္းေတာင္မွ အေရာက္အေပါက္မရွိသူေတြ၊ ဆရာေရးတဲ့စာေတြ မဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြ၊ နာမည္ကိုေတာင္မွ မွန္ေအာင္မေရးတတ္တဲ့သူေတြပါသဗ်)ကေတာ့ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ ျဖန္႔ခင္းထားတဲ့ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြအၾကားမွာ..။ နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီကားအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုေနာက္ခံထား ၿပီးဓာတ္ပံုေတြ အ႐ိုက္ခံေနလုိက္ၾကတာကလား။

အသုဘလား၊ မဂၤလာေဆာင္လား၊ ႏုိင္ငံေရးအခမ္းအနားလား ေ၀ခြဲမရ အမွတ္မွားေနၾကပံုရပါရဲ႕။ ၿပံဳးလိုက္ၾက၊ ရယ္လုိက္ၾကနဲ႔ပါဗ်ာတို႔ရဲ႕။ တစ္ေယာက္ ပခံုးတစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္႐ိုက္လုိ႔ပါခင္ဗ်။ ေအာင္မယ္။ ဒါတင္က႐ိုးလားဗ်ာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကို သူထမ္းမယ္၊ ငါထမ္းမယ္ဆိုသူေတြကလည္း ဆုိၾကရဲ႕။ အမ်ားျပည္သူဂါရ၀ျပဳဖုိ႔ ရာ ေဘာလံုးကြင္းထဲကို ယူေဆာင္သြားမယ္လို႔ အဆိုတင္ သူကတင္ရဲ႕။ အလံလႊမ္းၿပီး သၿဂဳဟ္မယ္ဆုိ သူကဆိုရဲ႕။ အႏွီလို အေ၀မတည့္ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ သူတစ္မင္းငါတစ္ လူျငဴျငဴစူစူေတြ ျဖစ္ကုန္သဗ်။

သုိ႔ကလို အေ၀မတည့္ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ရန္ကုန္ကအခ်ိန္မီ ေရာက္ေတာ္မူလာတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းဆိုလား၊ ကြန္ရက္ဆိုလား အသင္းအပင္းမ်ား ကလည္း မသိသားဆုိးရြားစြာ သူတုိ႔လည္း အေလာင္းကို ထမ္းပါရေစလို႔ ဆုိလာျပန္ေရာ။ အိမ္အေပၚထပ္က ျပင္ဆင္ထားတဲ့ခုတင္ေပၚမွာ ထာ၀ရအိပ္စက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီးကေတာ့ သူ႔စ်ာပနကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အိမ္အျပင္မွာ မၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေနတာကို သိမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ေၾသာ္ ဆရာႀကီးေရ.. ဆရာႀကီး ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုသူမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကိုထၿပီး ၾကည့္ပါဦး၊ ျမင္ပါဦး၊ ဆိုဆံုးမပါဦးလို႔ က်ဳပ္မွာ ေအာ္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္မိသဗ်။

ေဘာလံုးကြင္းထဲယူၿပီး သကာလအမ်ားျပည္သူ အသုဘ႐ႈ၊ ဂါရ၀ျပဳခြင့္ေပးရမယ္ဆုိသူကေတာ့ ေနရာမွားေရာက္လာတာလား။ အေျခအေနမွန္ကုိ မရိပ္မိတာလား မသိေပါင္ဗ်ာ။ ေအာင္ပန္းလို ၿမိဳ႕ကေလးက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ အခု ဆရာႀကီးအိမ္ေရွ႕မွာ စု႐ံုး ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ လူအကုန္ေလာက္နီးပါးရွိတယ္ဆုိတာ ရိပ္မိပံုရရဲ႕လား မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ အင္း မရိပ္မိဆုိလည္း အျပစ္မ တင္ပါဘူး။ သူတုိ႔က အေမရိကားက လာၾကတာကိုးခင္ဗ်။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေခါင္းတလားကို အိမ္ေရွ႕လူျမင္ကြင္းမွာ ေနရာေရႊ႕ၿပီး ျပင္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ အသုဘ႐ႈလာၾကတဲ့ ပရိသတ္နဲ႔ သတင္းသမားေတြကလည္း ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာက်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ေရာက္လာၿပီဗ်။ အႏွီလို ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၾကတဲ့
အခါ အခုနႏုိင္ငံေရးတက္ႂကြ လႈပ္ရွားအဖြဲ႕အစည္းအခ်ဳိ႕က သေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးမ်ားရဲ႕ ျဖစ္ပံုပါ။

က်ဳပ္လည္း အိတ္ထဲက ကင္မရာအစုတ္ကေလးကိုထုတ္၊ ဆရာႀကီးကို အမွတ္တရဓာတ္ပံု ႐ိုက္မယ္ လုပ္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးရဲ႕တူ၊ တူမ၊ ေျမးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ရာဇာေန၀င္းတုိ႔၊ အဆိုေတာ္ေဟမာေန၀င္းတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔အဘိုးေလး စ်ာပနမွာ ရွိေနၾကေတာ့ ေခါင္းတလားကို လူျမင္ကြင္းမွာ ထားတဲ့အခါ သူတုိ႔လည္း ရွိေနတာေပါ့။ ဒီမွာတင္ တက္ႂကလႈပ္ရွားႏုိင္ငံေရးသမားအခ်ဳိ႕ဟာ ဓာတ္ပံုကင္ မရာခ်ိန္တဲ့ေနရာမွာ အခန္႔သားလိုက္ၿပီး ေနရာေရႊ႕ရပ္ေနတာဗ်။ အခ်ဳိ႕တက္ႂကြလႈပ္ရွားသမီးပ်ဳိကေလးမ်ားက ရာဇာေန၀င္း ေနာက္မွာ မသိမသာကေလးရပ္လို႔။

အသုဘဆုိေတာ့လည္း ဣေႁႏသိပ္ပ်က္လို႔မရေတာ့ ဒိုင္လွ်ဳိကေလးေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကလည္း ကင္မရာမွန္ဘီလူးၾကားက သူတုိ႔ျဖစ္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ခ်င္လုိက္တာဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ခါတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူအခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ေခါင္းတလားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရာ မွာ ေဘးမွာေနလိုက္၊ ထိပ္မွာေနလိုက္နဲ႔ သတင္းသမားေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုထဲပါေအာင္ လုပ္ေနၾကတာေျပာပါတယ္။

ဓာတ္ပံုသမားေတြက ဆရာႀကီးရဲ႕ ညာဘက္ကေန႐ိုက္ေနရင္ သူတုိ႔ကဘယ္ဘက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ တစ္ခါဓာတ္ပံုသမားေတြက ေျခရင္းဘက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔က ေခါင္းရင္းဘက္ေရာက္သြားတယ္။ ဆရာႀကီးအေလာင္းစင္နားမွာ ၀ိုင္းႀကီးပတ္လည္လွည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုထဲမွာ ပါဖို႔ရာ အားထုတ္ေနၾကတာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ဗ်ာ။ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

က်ဳပ္မွာ အသုဘမွာ အႏွီလို႐ႈခင္းမ်ဳိးကို ျမင္ေနေတာ့ ၀မ္းနည္းရမလား၊ ၀မ္းသာရမလား မိသိန္းၾကည္ဆုိသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ငို၍ ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီၾကားတဲ့ အသုဘပို႔မယ္ဆုိေတာ့ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္းကို နာမည္ႀကီးေတြရဲ႕ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္းမွ ေရြးကိုင္ၾကတဲ့ တက္ႂကလႈပ္ရွား လူငယ္အခ်ဳိ႕ကလည္း ေရာဂါတစ္မ်ဳိးထေနျပန္သဗ်။ မိမိတို႔ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လြမ္းသူ႔ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြကို ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ေတြ၊ ႐ုပ္သံသတင္းေထာက္ေတြျမင္ေအာင္ေျမႇာက္ျပတာတစ္မ်ဳိး၊ သုသာန္သို႔ သြားရာလမ္းမွာ အုပ္စုလိုက္ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံတာတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာသလိုလို..။

မင္းသား ရာဇာေန၀င္းကေတာ့ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာရဲ႕ ပံုတူပန္းခ်ီကားႀကီးကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကကိုင္ၿပီး လုိက္သဗ်။ သူကမင္းသားဆိုေတာ့ သတင္းဓာတ္ပံုသမားေတြကလည္း ဓာတ္က်တာေပါ့ဗ်ာ။ ေဒသခံေတြကလည္း အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္သူၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွမဆန္းဘူး။
ဆန္းတာက သူ႔အနားမွာေနရင္ သတင္းဓာတ္ပံုထဲမွာ မလြဲမေသြပါမွာပဲဆုိတာ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္စြာ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့ ကိုကိုခ်စ္မ်ား ကလည္းတေမွာင့္။ ရာဇာေန၀င္းအနားက တစ္ဖ၀ါးမွမခြာ။ ငါသည္လည္း ေခသူမဟုတ္ဆုိတဲ့ လုပ္ေပါက္ေတြနဲ႔ခင္ဗ်။

အဲ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့သူမ်ားဆိုလားပဲ။ အႏွီခါေတာ္မီလႈပ္ရွားတက္ႂကြသူမ်ားကလည္း တေမွာင့္ခင္ဗ်။ သူတုိ႔ခင္ဗ်ာ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက ထင္ရွားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြလုိ လူအမ်ားအာ႐ံုစိုက္တာပဲ မခံရလို႔လား။ သို႔တည္းမဟုတ္ ၿမိဳ႕ျပမွာႏိုင္ငံေရးလုပ္ကြက္မရၾကရွာလုိ႔ပဲလား မသိပါဘူး။

အသုဘ ယာဥ္တန္းလည္း ထြက္ကေရာ သူတုိ႔ကလည္း ကားေပၚကေန အုပ္စုလိုက္လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၾကေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ “ဒီမိုကေရစီရရွိေရး.. ဒုိ႔ အေရး”လုိ႔ ေအာ္ၾကပါေရာဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မယ္ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒသခံေတြကလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငါင္လို႔။ ေအာင္ပန္းၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးတုိက္ပြဲ၀င္ေနခ်ိန္နဲ႔ ဆရာႀကီးအသုဘႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္ေန လို႔လားေပါ့။ ၿပီးမွမဟုတ္ဘူး သိရသဗ်။ ခြက်တယ္ဆုိတာ အဲဒါေျပာတာ။

အသုဘ႐ႈသူေတြ၊ မိသားစု၀င္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ေပါ့့ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္မွာဒါေတြလိုက္ၾကည့္ေနႏုိင္ပါမလဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ နဂိုကမွ ဒါမ်ဳိးစပ္စပ္စုစုဆုိ ေတာ့ကာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္မို႔ ျမင္ မိၾကားမိတာပါ။ အျခားေသာ အသုဘပို႔လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားလည္း စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတာေပါ့ခင္ဗ်။ ဆရာႀကီးအသုဘနဲ႔ ဒီမုိကေရစီရရွိေရး ဆႏၵျပတာနဲ႔ ဘာဆုိင္တံုးဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း သတင္းသမားေတြ၊ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ အာ႐ံုစိုက္မႈရရွိေအာင္လုပ္တာပဲလုိ႔ က်ဳပ္ထင္သဗ်။ အဲသလိုဆုိရင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာဆုိႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတာင္းဆိုသြားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို က်ဳပ္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အျမန္ဆံုးေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ဖို႔ တုိက္တြန္းတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံကေလးဆုိရင္ နည္းနည္းမ်ားလုိက္ဖက္ညီမလားလို႔။ ခုေတာ့ ေနရာမွားလာၾကပံုပါပဲဗ်ာတို႔။

က်ဳပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ စ်ာပနမွာ အႏွီလိုေသာ ေရာဂါႀကီးၾကရွာတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္အႀကီးအငယ္၊ ေမာင္မယ္သစ္လြင္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီးသကာလ တရားက်မိပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးအသက္ထင္ရွားရွိစဥ္ကေတာ့ ခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္း၊ သူေရးတဲ့စာေပေတြေလ့လာ မလုပ္ၾကဘဲနဲ႔ ကြယ္လြန္ခါမွ အသုဘ မွာ ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္ခါ ခ်စ္ျပလာၾကတဲ့ တက္ႂကြလႈပ္ရွား ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္မ်ားကို ဆလံေပးပါတယ္ဗ်ာ။

စာေပဖခင္ႀကီး၊ ကဗ်ာဖခင္ႀကီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဖခင္ႀကီးလုိ႔ တ စီစီေႂကြးေၾကာ္ေနၾကေပသိ ဆရာ ႀကီးစ်ာပနကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ၾကတဲ့ အဖြဲ႕ အစည္းေတြလည္းရွိသဗ်။ အစကေတာ့ သူတုိ႔ပဲ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕၊ ေလးစားလွပါခ်ည္ရဲ႕ ေျပာခဲ့ၾက တာ။ အႏွီလူႀကီးမ်ားကလည္း မသိမသာ ခပ္ခြာခြာကေလးဗ်။ ဦးဦးခ်စ္၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ေတြေပါ့ေလ။ သူတုိ႔နဲ႔စာရင္ စ်ာပနေန႔ တုန္းက ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံခ်င္ၾက လို႔ ဆရာ့ေခါင္းတလားကို ပတ္လည္လွည့္ေနတဲဲ့ ကိုကိုခ်စ္၊ မမခ်စ္တုိ႔ကမွ ေတာ္ေသး။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာဆိုႀကီးအပါအ၀င္ ဒီၾသဂုတ္လထဲမွာ ေႂကြလြင့္သြားတဲ့ ဆရာသမားမ်ားအားလံုး ေနာင္ဘ၀ဆက္တုိင္းမွာ ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ႔ မေတြ႕ပါေစနဲ႔ လို႔ က်ဳပ္တို႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ၾကရေအာင္လားဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီမိုး၊ ဒီေလေတြကို ျဖတ္သန္းရဦးမွာပါ။ ငို၍ ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။(ေဖာ္ျပပါသေရာ္စာသည္ စာေရးသူဘစီ၏
အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္)

Credit To 7Day News Journal
Read More »

အာဖရိက၏စံနမူနာ ဆီနီေဂါႏုိင္ငံ သည္းစႏၵီထြန္း



၁၉၆၀ တြင္ ျပင္သစ္ဆီမွ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးကတည္းက အေနာက္အာဖရိကတုိင္းျပည္ ဆီနီေဂါဟာ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ ဒီမုိကေရစီကုိ မျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ေဒသတြင္ ရွာမွရွားေသာ စံနမူနာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္၂၀၀၀ မွ ၂၀၁၂ အတြင္း သမၼတျဖစ္သူ အဗၺဒီလာေရးဝိတ္ဒ္ေၾကာင့္ ထုိအေနအထားဟာ ၿခိမ္းေျခာက္ခံလာခဲ့ရသည္။ ဝိတ္ဒ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း အာဏာရွင္ဆန္လာၿပီး အက်င့္ပ်က္လာသည္။ ထုိ႕အျပင္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒက ခြင့္မျပဳေသာ္လည္း သူက တတိယအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပဲြ ဝင္ရန္ ႀကိဳးစားလာခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ ၂၀၁၂ မတ္လမွာ ဆီနီေဂါ မဲဆႏၵရွင္မ်ားက သူ႕အစား ျပဳျပင္ေရးသမား မက္ကီေဆာကို ျပတ္ျပတ္သားသား အႏုိင္ေပး ေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကသည္။

ျပင္သစ္မွာ ဘူမိေဗဒ အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ေဆာဟာဝိတ္ဒ္ အစုိးရ အတြင္း ေနရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္ အမႈထမ္းခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ တြင္ေတာ့ ဝိတ္ဒ္ႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား လမ္းခဲြထြက္ခဲ့သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနႏွင့္ သူက ဝိတ္ဒ္ ဆန္႔က်င္ေရးအဖဲြ႕ကို ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အသစ္တစ္ခုကို ဖဲြ႕စည္းကာ သူ႔ဇာတိၿမိဳ႕တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ဆီနီေဂါသုိ႔ သမၼတအုိဘားမား မလာခင္ေျဖခဲ့သည့္ အင္တာဗ်ဴးတြင္ ဒီမုိကေရစီ၊ ဖံြ႕ ၿဖိဳးမႈ၊ ေဒသတြင္း လံုၿခံဳေရးႏွင့္ အိုဘားမား အေၾကာင္းတုိ႕ကို ေျပာသြားခဲ့သည္။

ေမး ။ ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက အာဖရိကႏုိင္ငံ အမ်ားစုမွာ အာဏာသိမ္းမႈ ေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ေတြပဲ ျဖစ္ပြားေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆီနီေဂါကေတာ့ အဲဒီအထဲ မပါခဲ့ဘူး။ ႏွွစ္ေပါင္း ၅၀ ၾကာ တည္ၿငိမ္မႈနဲ႔ ပါတီစံုဒီမုိကေရစီ အေျခတည္ခဲ့တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္က ဘာမ်ားျဖစ္မလဲ။

ေျဖ ။ ။ အဲဒါေတြက အလြန္ရွည္လ်ားတဲ့ သမုိင္းလုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုကေန စလာတာပါ။ အေမရိကားရဲ႕ ပထမေတာ္လွန္ေရးနဲ႕ ဆီနီေဂါရဲ႕ ပထမေတာ္လွန္ေရးက တစ္ခ်ိန္တည္း ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ၁၇၇၆ မွာ ဆီနီေဂါေျမာက္ပုိင္းမွာ တုိေရာ့ဘီ ေတာ္လွန္ေရးလုိ႔ေခၚတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေန ႏိုင္ငံရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က႑အတြက္ လမ္းညႊန္ခ်က္အသစ္ေတြ ခ်မွတ္ၿပီး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျပင္သစ္လက္ေအာက္ ကုိလုိနီေခတ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကုိလုိနီေခတ္ အတြင္းမွာေတာင္ ၁၈၄၈ ကစလုိ႔ ဆီနီေဂါ ျပည္သူေတြဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ ကုိလုိနီအရာရွိမ်ားကို မဲနဲ႔ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၁၄ မွာ ျပင္သစ္ အမ်ဳိးသားညီလာခံအတြက္ ပထမဆံုး လူမည္းကုိယ္စားလွယ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ တင္ေျမႇာက္ခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး မတုိင္မီမွာကတည္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ဒီမုိကေရစီနည္းက် မဲေပးေရြးခ်ယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈဟာ တည္ရွိၿပီးျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာရပါမယ္။
ေနာက္ထပ္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကေတာ့ ဆီနီေဂါ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အစိုးရဟာ သမၼတ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ဝန္ႀကီးအဖဲြ႕ဆိုၿပီး ႏုိင္ငံရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာကို ခဲြေဝယူတဲ့ စနစ္ပါ။ (semi-presidential system လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ သမၼတတစ္ဦးတည္းက ေခါင္းေဆာင္တဲ့ parliamentary system၊ သမၼတ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ဝန္ႀကီးမ်ားအဖဲြ႕က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ ရယူတဲ့ presidential system တုိ႔ႏွင့္ မတူပါ။) အစိုးရအဖဲြ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ တစ္ဦးပဲထားပါတယ္။ ဒါက အာဏာသိမ္းပဲြေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္တတ္တ့ဲ ႏွစ္ဖက္ၾကား တင္းမာမႈမ်ဳိးကို တားဆီးေပးပါတယ္။ ဆီနီေဂါဟာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာၿပီး ခိုင္မာတဲ့ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးကတည္း ကစၿပီး ၅၃ ႏွစ္ၾကာ အာဏာသိမ္းပဲြေတြကို ေရွာင္ရွားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ တည္ၿငိမ္တဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ ရွိတာပါ။ ေရြးေကာက္ပဲြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သမၼတအျဖစ္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္က တစ္ပတ္ပဲ ျခားပါတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း ဥပေဒအဖဲြ႕က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေၾကညာတယ္။ ဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႕အစည္းေတြက အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးကို ျပင္ဆင္တယ္။ ရဲနဲ႔ စစ္တပ္ကလည္း ေရြးေကာက္ပဲြ ရဲ႕ ရလဒ္ကို လက္ခံတယ္။ တည္ၿငိမ္တဲ့ အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြနဲ႔ ရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မရွိတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိေအာင္ျမင္မႈရမွာ မဟုတ္ဘူး။

ေမး ။ ။ ဆီနီေဂါမွာ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လူဦးေရက မြတ္ဆလင္မ်ား ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေဒသတြင္းမွာ ထူးျခားေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဘာသာ အျဖစ္ေတာ့ ျပ႒ာန္းတာ မရွိေသးပါလား။

ေျဖ ။ ။ တကယ္ေတာ့ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ဟာ မြတ္ဆလင္၊ ခရစ္ယာန္၊ နတ္ကိုးကြယ္သူ အားလံုးကုိ အကာအကြယ္ေပးဖုိ႕ တာဝန္ရွိပါတယ္။ လူတုိင္းလည္း ယံုၾကည္ရာ ကုိးကြယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ခြင့္ကို ႏုိင္ငံေတာ္ ကေလးစားပါတယ္။

ေမး ။ ။ ဘာေၾကာင့္ မဲေပးသူေတြက ဝိတ္ဒ္အစား ခင္ဗ်ားကို ေရြးခ်ယ္လုိက္တာလဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈက ဘာကိုဆုိလုိပါသလဲ။

ေျဖ ။ ။ ကြၽန္ေတာ့္ေအာင္ျမင္မႈက ဆီနီေဂါျပည္သူေတြဟာ အေျပာင္းအလဲကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ႏုိင္ငံက ႏွစ္ျခမ္းကြဲေန ခဲ့တယ္။ အရင္အစိုးရကို ေထာက္ခံသူေတြက ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကုိ ျပင္ဆင္ၿပီး ဝိတ္ဒ္ကို တတိယအႀကိမ္ ငါးႏွစ္သက္တမ္း တင္ေျမႇာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း မဲရမယ္ဆုိရင္ ဝိတ္ဒ္ အဲဒီလုိ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ခြင့္ေပးမယ့္ ဥပေဒၾကမ္း တင္သြင္းမႈကို လူထုက စုေဝးၿပီး ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။

သူတုိ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို အာဏာရလာေစတာပါပဲ။ ဒါကို ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ဟာ အဲဒီ ဒီမုိကေရစီနည္းက် ေရြးခ်ယ္မႈကို ခုိင္မာတည္တ့ံေစဖုိ႔ပါ။ အဲဒီအတြက္ အင္စတီက်ဴးရွင္း ျပဳျပင္ေရး ေကာ္မစ္ရွင္ကုိ ဖဲြ႕စည္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ တည္တံ့ဖုိ႔နဲ႔ ေနာက္ထပ္ အာဏာရွင္အစိုးရတစ္ရပ္ ေပၚေပါက္မလာဖုိ႔ပါ။

ေမး ။ ။ သမၼတႀကီးက အက်င့္ပ်က္
ျခစားမႈေတြကို တုိက္ဖ်က္ဖုိ႔ ကတိေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီလဲ။ ဘာေတြလုပ္ဖုိ႔ က်န္ေနပါေသးသလဲ။

ေျဖ ။ ။ အစိုးရထဲက လူေတြအပါအဝင္ အားလံုး လာဘ္စားတဲ့ေခတ္ ကုန္ၿပီဆုိတာ နားလည္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ႏွစ္အတြင္း အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ၿပီးခဲ့ပါတယ္။ ျခစားမႈ တုိက္ဖ်က္ေရး တရား႐ံုးကုိ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္အသက္သြင္းေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ၁၉၈၁ မွာ ဖဲြ႕စည္းခဲ့ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့တာပါ။ တရား႐ံုးရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း လုပ္ထံုးေတြနဲ႔အညီ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ သေဘာတူတဲ့ တရားသူႀကီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္က အမည္စာရင္း တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အစုိးရဘတ္ဂ်က္ကုိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိဖုိ႔ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ခုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အခုကစလုိ႔ အစိုးရဟာ သံုးလတစ္ႀကိမ္ လူထုကုိ စာရင္းျပဖုိ႔ လုိလာပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ဘတ္ဂ်က္ေရးရာ ဝန္ထမ္းေတြဟာ အမႈမထမ္းခင္ မိမိတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြကို ေၾကညာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ လိမ္လည္ ဖံုးကြယ္မႈေတြကို ကုိင္တြယ္ဖုိ႔ ႐ံုးတစ္ခုလည္း ဖဲြ႕ခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိအစုိးရအရာရွိေတြကို လာဘ္စားတယ္လုိ႔ စြပ္စဲြမႈေတြ ရွိလာမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ႐ံုးက စုံစမ္းစစ္ေဆးၿပီး တရားရံုးကုိ လႊဲေျပာင္းေပးဖုိ႔ တာဝန္ရွိပါတယ္။ ဒါေတြက ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္မႈေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ အတြက္လည္း အေရးႀကီးပါတယ္။

ေမး ။ ။ ဆီနီေဂါလုိ တုိင္းျပည္ဟာ ျပင္ပက အေမရိကန္နဲ႔ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေဒသတြင္း လံုၿခံဳေရးအတြက္ ဘယ္လုိက႑ ရယူသင့္ပါသလဲ။

ေျဖ ။ ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မဟာမိတ္လည္းျဖစ္၊ မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္တဲ့ ျပင္သစ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ျပင္သစ္က အရင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားသူပါ။ ဒါေပမဲ့ သူကကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ လူမႈစီးပြားေရး အေျခအေနေတြကို နားလည္တယ္။ အေမရိကားလည္း ဒီေဒသမွာ လံုၿခံဳေရးေပၚလစီ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ AFRICOM ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ပါတနာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆူပူအၾကမ္းဖက္ဝါဒဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္မ်ားမွာ ပလိပ္ေရာဂါလုိ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိသာပါတယ္။ အဲဒီဝါဒဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေရး အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈေတြအတြက္ အဟန္႔အတားေတြ ဖန္တီးေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လူထုရဲ႕ လံုၿခံဳေရး၊ နယ္စပ္စည္းေတြကို မခ်ဳိးေဖာက္ မက်ဴးေက်ာ္ႏုိင္ေရး၊ တုိင္းျပည္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေရးကို ခိုင္မာေသခ်ာေအာင္ လုပ္ထားမွသာလွ်င္ ဖံြ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေရးနဲ႔ ဆင္းရဲမဲြေတမႈကိစၥလုိ အရာေတြကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေကာင္းေကာင္း အာ႐ံုစုိက္နုိင္မွာပါ။

ဆီနီေဂါ စစ္တပ္ဟာလည္း အင္အားေကာင္းေနပါတယ္။ အာဖရိက တစ္လႊားမွာ စစ္သားႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ျဖန္႔ခ်ထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အုိင္ဗရီကုိ႔စ္၊ ဒါဖာ၊ ကြန္ဂိုနဲ႔ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စစ္တပ္ေတြ ရွိပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က အိမ္နီးခ်င္း မာလီႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိန္ေခၚမႈမ်ဳိးကို ခ်က္ခ်င္း ရပ္တန္႔ပစ္ႏုိင္ၿပီး အႏၲရာယ္ကို ထိန္းသိမ္းနုိင္စြမ္းရွိတဲ့ အထူးတပ္ဖဲြ႕ေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမ်ားမွာရွိဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။

ေမး ။ ။ ဒါဆုိ အာဖရိကဟာ သူ႔ျပႆနာသူ အခုကုိင္တြယ္ႏုိင္ပါၿပီလား။

ေျဖ ။ ။ မကိုင္တြယ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ အေရးေပၚ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြမွာ တပ္ေတြကို အခင္းျဖစ္ရာဆီ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ားခ်ထားၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ မရွိေသးလုိ႔ပါ။ ဒါက ျပႆနာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ဥေရာပသမဂၢတို႔နဲ႔ အထူးပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။

ေမး ။ ။ အိုဘားမားရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြက အာဖရိက လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဘယ္လုိ သေဘာေဆာင္ခဲ့သလဲ။

ေျဖ ။ ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူမည္းတစ္ေယာက္ဟာ လူျဖဴတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့ လူမ်ဳိးေရး ခဲြျခားတဲ့ အျမင္ေတြကို ေခ်ဖ်က္ပစ္ႏုိင္လုိ႔ပါ။ မွန္ပါတယ္။ သူက အေမရိကန္သမၼတျဖစ္လုိ႔ အေမရိကန္ရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို လုပ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေရြးေကာက္ပြဲက အဲဒီလုိ အတားအဆီးေတြကို ယတိျပတ္ ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေမး ။ ။ တခ်ဳိ႕က ေျပာတယ္။ အုိဘားမားဟာ သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ဘုရွ္နဲ႔ ကလင္တန္ ေလာက္ အာဖရိကနဲ႔ ကုန္သြယ္မႈ တိုးျမႇင့္ေရး၊ လူထုက်န္းမာေရး အကူအညီ တုိးျမႇင့္ေရးေတြ မလုပ္နုိင္ခဲ့ဘူး ေျပာၾကတယ္။

ေျဖ ။ ။ အုိဘားမားကို သူမလုပ္ႏုိင္တာ မလုပ္ခုိင္းသင့္ပါဘူး။ အေမရိကားမွာ သမုိင္းဝင္ အက်ပ္အတည္းေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္ သူသမၼတ ျဖစ္လာတာပါ။ စီးပြားေရးက ၿပိဳက်လုဆဲဆဲ။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္မွာ စစ္ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ၿခံေျမ အက်ပ္အတည္းကလည္း ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္ေန တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔တုိင္းျပည္ကုိ အရင္ဆံုး သူၾကည့္ရတာပါ။

သူ႔ကုိ ဆံုးျဖတ္မယ္ဆုိရင္ သမၼတသက္တမ္း ကုန္ခ်ိန္ေလာက္ သင့္ေတာ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔အရင္ သမၼတမ်ားဟာ ပထမႏွစ္သက္တမ္းအတြင္း ဘာမွပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ႏုိင္တာ မရွိၾကပါဘူး။ ဒုတိယ သက္တမ္းက်မွသာ ပုိၿပီးလြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ဦးေဆာင္ႏုိင္တာပါ။ သူအေရးပါတာ တစ္ခုခုလုပ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ သံသယမရွိ ခံစားမိေနပါတယ္။

ေမး ။ ။ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ဆီနီေဂါ အစိုးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်က္ဟာ နုိင္ငံျခား အကူအညီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔လုပ္ႏုိင္မလား။

ေျဖ ။ ။ အခု ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိရွိတဲ့ ကာလေတြေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈအတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အကူအညီ လုိပါတယ္။ အဲဒါထက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လုိပါတယ္။

ဒီေန႔ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အစိုးရနဲ႔ ပုဂၢလိကက႑ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို စတင္ေနၿပီး ပုဂၢလိက ရင္းႏွီးျမႇဳပ္နွံမႈေတြကို ဆဲြေဆာင္ေနပါတယ္။ ဒါက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းကို တုိးတက္လာေစၿပီး ညီမွ်တဲ့ ဘတ္ဂ်က္ကို ရရွိေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခား အကူအညီလည္း လုိေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အာဖရိကႏုိင္ငံေတြဟာ တျခားႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ အေႂကြးပမာဏ အလြန္မ်ားပါတယ္။ အေႂကြးမယူဘဲနဲ႔ အေျခခံအေဆာက္အဦး ဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။

ေမး ။ ။ ဆီနီေဂါရဲ႕ စီးပြားေရး တိုးတက္ႏႈန္းက အိမ္နီးခ်င္းေတြေအာက္ နည္းေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ေျဖ ။ ။ စြမ္းအင္က႑ဟာ အဓိက အခက္အခဲႀကီးပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စီးပြားေရးမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္နုိင္စြမ္း နည္းေနပါတယ္။ အဲဒါကို ေျဖရွင္းဖုိ႔ ရဲရင့္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္အခက္အခဲက စုိက္ပ်ဳိးေရးက႑ပါ။ ႏုိင္ငံရဲ႕ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈအင္ဂ်င္ ျဖစ္သင့္ေပမယ့္ အထြက္ႏႈန္းနည္းၿပီး ေျမယာအသံုးခ်မႈလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မရွိဘဲ သမား႐ိုးက် ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ အခ်ဳိ႕မိသားစု လယ္ယာပုိင္ဆုိင္မႈေတြကို မတုိ႔ထိဘဲ စက္ကိရိယာေတြသံုးၿပီး လယ္ယာက႑ကို ေခတ္မီေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ေမး ။ ။ စီးပြားေရးက႑မွာ အစိုးရရဲ႕ အပိုင္းကို ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ ရွိပါသလား။

ေျဖ ။ ။ ကြၽန္ေတာ္က လစ္ဘရယ္ပါ။ စီးပြားေရး ဆုိတာ ႏုိင္ငံေတာ္က ဖန္တီးလုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ စီးပြားေရးဆုိတာ ကုန္ထုတ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္စြမ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ တာဝန္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါက စီးပြားေရးလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဥပေဒစိုးမုိးမႈနဲ႔ ပုဂၢလိက ပုိင္ဆုိင္မႈကို အကာအကြယ္ေပးဖုိ႔ လုပ္ရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကို ကန္႔သတ္ေနတဲ့ ျခစားမႈနဲ႕ ဗ်ဴ႐ုိကေရစီ တိပ္နီေတြကို ပယ္ဖ်က္ဖုိ႔ လုပ္ရပါတယ္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစဖုိ႔ အခ်ိန္ျမန္ဆန္လာေစတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ခင္ဗ်ားမၾကာခင္ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

ေမး ။ ။ လူသားအရင္းအျမစ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေကာ။ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အထက္ ဆီနီေဂါ အမ်ဳိးသမီးမ်ားဟာ စာမတတ္ပါဘူး။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ငွက္ဖ်ားနဲ႔ အစာအာဟာရ မျပည့္ဝမႈ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လူဦးေရဟာ တစ္ရက္ကို ႏွစ္ေဒၚလာေအာက္ပဲ ဝင္ေငြရွိၾကပါတယ္။ အဲဒါေတြကို သမၼတ ဘယ္လုိေျဖရွင္းေနပါသလဲ။

ေျဖ ။ ။ ဆီနီေဂါ လူဦးေရအမ်ားစုဟာ ငယ္ရြယ္ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းက ၂ ဒသမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ ရွိပါတယ္။ ျမင့္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ စီးပြားေရး တုိးတက္ႏႈန္းက သံုးဆျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၀၁၃ မွာ ၄ ဒသမ ၃ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မခ်မ္းသာလာႏုိင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီလုိ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္း ျမန္ဆန္တာေၾကာင့္ လူငယ္အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ရွိေနပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္အာဏာ မရခင္ကတည္းက ဆီနီေဂါမွာ အထင္ကရ ပညာေရးဆုိင္ရာ တိုးတက္မႈေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ လူသား အရင္းအျမစ္သာလွ်င္ ႏုိင္ငံကို ေျပာင္းလဲေစမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္လုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာေတာ့ မရွိဘူး။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း သင္ၾကားမႈေတြ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ေပးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ဒီမွာ အလုပ္မရေတာင္ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ အျခားကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ တုိင္းျပည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဒါက္တာေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ လုိအပ္ေနတယ္။ ဆီနီေဂါက ေထာက္ပံ့ေပး ႏုိင္ပါတယ္။

ေမး ။ ။ တ႐ုတ္က အာဖရိကမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ တရစပ္လုပ္ေနတယ္။ အခ်ဳိ႕က ဒါကအာဖရိက ဒီမုိကေရစီအတြက္ အလားအလာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ စုိးရိမ္ေနတယ္။

ေျဖ ။ ။ အဲလုိျမင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တ႐ုတ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈက အေနာက္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔စာရင္ ပိုၿပီးျမန္ဆန္သလုိ တုိက္႐ုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္အစိုးရေတြက တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး စည္းမ်ဥ္းလုပ္ထံုးေတြနဲ႔ လာၾကတာ အရမ္းမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြက ထိေရာက္တဲ့ ပူးေပါင္းမႈအတြက္ အတားအဆီးပါပဲ။ အခ်ိန္လည္း ယူတယ္။ တ႐ုတ္က ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆံုးေတာ့ ပိုၿပီးျမန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ဖုိ႔လုိတယ္။

ေမး ။ ။ အာဖရိကအတြက္ အေကာင္းျမင္ပါသလား။

ေျဖ ။ ။ ကြၽန္ေတာ္က အေကာင္းျမင္ဝါဒီပါ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဒီေန႔အာဖရိကဟာ ကမာၻနဲ႔ အမီလုိက္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးေတြအားလံုး ရွိတယ္။ ငယ္ရြယ္တက္ႂကြတဲ့ လူဦးေရ၊ သဘာဝ သယံဇာတနဲ႔ အခုဒီမုိကေရစီေပါ့။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြအတြက္ အာဖရိကဟာ ပိုၿပီးျမန္ဆန္တဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အက်ဳိးရလဒ္ ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ အေၾကာင္းက သူတုိ႔အေနနဲ႔ အေျခခံ အေဆာက္အဦး၊ စြမ္းအင္နဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အားလံုးကို အုတ္ျမစ္ခ် လုပ္ေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ပါ။ ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈဟာ ဥေရာပ၊ အေမရိကားနဲ႔ အာရွကို ေရာက္ၿပီးပါၿပီ။ အခု အာဖရိက အလွည့္ေပါ့။

သည္းစႏၵီထြန္း

ရည္ညြန္း။ ။ Africa’s Turn: a conversation with Macky Sall (Foreign Affairs, 2013) မွ ေကာက္ႏုတ္ျပန္ဆုိသည္။

Credit To The Voice Weekly
Read More »