ေသာမတ္ကာ႐ိုးသား၏ “အဆင့္လိုက္ေျပာင္းလဲမႈ ထင္ျမင္ခ်က္လြဲမွားျခင္း” (Sequencing Fallacy) ေဆာင္းပါးကို ကြၽန္ေတာ္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေထာက္ခံပါသည္။ လစ္ဘရယ္ေအာ္တိုကရက္ မ်ားကို အားေပးေထာက္ခံသည့္ အေမရိကန္ႏွင့္ အေနာက္တိုင္းအစိုးရမ်ား၏ အားထုတ္မႈမ်ားအေပၚ ကာ႐ိုးသား သံသယရွိေနမႈ ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္လက္ခံသည္။ လက္ရွိကာလမ်ားတြင္ ထြန္းကားလာေသာ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ အယူအဆမ်ားမွာ ယူဆခ်က္အသစ္မ်ား မဟုတ္ေပ။ စည္းစနစ္က်နမႈ အစီအစဥ္ကို အရင္ဦးစြာ ျပဳလုပ္၊ ထို႔ေနာက္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္၊ ယင္းေနာက္ ဒီမိုကေရစီကို တည္ေဆာက္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ကို ၁၉၆၈ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဆင္ျမဴရယ္ ေပါဟန္တင္တန္၏ “ေျပာင္းလဲေနေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အတြင္းရွိ န္ိုင္ငံေရးအစီအစဥ္” ဆိုသည့္ စာအုပ္တြင္ စနစ္တက် ေဖာ္ျပထားသည္။ ဖာရိဇာကာရီးယား၏ “လြတ္လပ္မႈအနာဂတ္” ဟူသည့္ စာအုပ္ႏွင့္ အီရတ္အေရးအၿပီး ေပၚေပါက္လာေသာ ရီရယ္လစ္သမားမ်ား၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ျဖစ္ေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသတြင္း အဆင့္လိုက္ အကူးအေျပာင္း ျပဳလုပ္ေရး အယူအဆမ်ားမွာ ယင္းအေျခခံ ျငင္းခ်က္၏ အခက္အလက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။
အေျပာင္းအလဲ လုပ္ေဆာင္ေနေသာ ႏိုင္ငံ၏ အကန္႔အသတ္ အထိန္းခ်ဳပ္ မ်ားႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားက ယင္းယူဆခ်က္ကို အလုပ္ျဖစ္ေစေသာ မဟာဗ်ဴဟာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးမည္ ဆိုပါက အဆင့္လိုက္ ေျပာင္းလဲေရး နိယာမမ်ားမွာ မွားယြင္းလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ျပႆနာမွာ ကာ႐ိုးသား ေထာက္ျပထားသကဲ႔သို႔ပင္ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးကို အလိုရွိေသာ ေအာ္တိုကရက္မ်ား ရွာေဖြေတြ႔ႏိုင္ေျခ အလြန္ နည္းပါးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အခ်ိန္အဆမ်ားကို မိမိတို႔ ဆုံးျဖတ္ေပးႏိုင္သည္ဟု ျပင္ပအင္အားႀကီး ႏိုင္ငံမ်ားက ထင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈမ်ားကို အလြန္အကြၽံ ခန္႔မွန္းတြက္ဆခဲ့ေၾကာင္း မွန္ကန္စြာ ေထာက္ျပထားသည္။
အဆင့္လိုက္ ေျပာင္းလဲမႈျဖစ္စဥ္ အားလုံးနီးပါးမွာ အေရွ႕အာရွေဒသတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ထပ္မံေဖာ္ျပလိုသည္။ ဂ်ပန္၊ ေတာင္ကိုရီးယား၊ ထိုင္ဝမ္ႏွင့္ ထိုင္း (၂၀၀၆ စက္တင္ဘာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ မတိုင္ခင္) ႏုိင္ငံမ်ား၌ ဒီမိုကရက္တစ္ အကူးအေျပာင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ စင္ကာပူႏွင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတို႔ရွိ အာဏာရွင္ အစိုးရမ်ားကလည္း အထင္ႀကီးဖြယ္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္မႈမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္အားလုံးမွာ အေရွ႕အာရွ ေဒသတြင္း စုေဝးျဖစ္ေပၚေနျခင္းမွာ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္ မဟုတ္ေပ။ အဆိုပါေဒသတြင္းရွိ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သန္စြမ္းေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အရည္အခ်င္းအေပၚ အေျချပဳထားေသာ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ စနစ္တို႔မွာ ေခတ္မီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမ်ား မျပဳလုပ္ခင္ အခ်ိန္ကတည္းက ႐ိုးရာတစ္ရပ္ အေနႏွင့္ အရွည္အၾကာ တည္ရွိခဲ့သည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဝါဒ ဆိုသည္မွာလည္း ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္ရာ နည္းဗ်ဳဟာတစ္ရပ္ျဖစ္ၿပီး ဗ်ဴ႐ိုကရက္တစ္ အာဏာပိုင္မ်ားအတြက္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားႏွင့္ အရာရွိ ေ႐ြးခ်ယ္ခန္႔အပ္မႈ ပုံစံမ်ားကို ရွင္းလင္းစြာေဖာ္ျပထားသည္။ ယင္းသည္မွာပင္ အေရွ႕အာရွေဒသမ်ားရွိ ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရး ႏိုင္ငံေတာ္ဟု ေခၚေဝၚေနၾကေသာ ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္းဆိုင္ရာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို ပံ့ပိုးေပးခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားေသာ ပညာရွင္မ်ားကို ေလးစားသည့္ အေလ့အထမ်ား လက္တင္အေမရိက၊ အာဖရိကႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမ်ား တြင္ မေတြ႔ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ကမၻာ၏ အျခားေသာအရပ္မ်ားတြင္ လီကြမ္ယုမ်ား၊ ေတာင္ကိုရီးယား စီမံကိန္းဝန္ႀကီးမ်ား မေတြ႔ရွိရျခင္းမွာ အံ့ၾသစရာ မလိုေတာ့ေပ။
ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရး အၾကားသာမက ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ လစ္ဘရယ္စနစ္အၾကား တြင္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာမ်ား ေပၚေပါက္ႏိုင္သည္ဟု ကာ႐ိုးသား၏ ေဖာ္ျပခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ထပ္မံျဖည့္စြက္ ျပဳျပင္လိုပါသည္။ ပဋိပကၡလြန္ အေျခအေနမ်ား တြင္ ဒီမိုကရက္တစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ားကို ဆိုင္းငံ့ထားရန္ႏွင့္ ႏုိင္ငံကို ယာယီ အာဏာပိုင္မ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ထားရွိရန္လိုႏိုင္သည္ဟု ကာ႐ိုးသားက ခြင့္ျပဳထားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ လစ္ဘရယ္ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိသည္ဟု ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးမွာ ယင္းႏွစ္ခုစလုံးႏွင့္ ျခားနားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ယုံၾကည္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ တည္တံ့ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကို တစ္ခါတစ္ရံ အၾကမ္းဖက္နည္းျဖင့္သာ တည္ေဆာက္ရမည္။
ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးကို ခပ္ရွင္းရွင္း အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုရလွ်င္ သတ္မွတ္ထားေသာ နယ္နိမိတ္အတြင္း တရားဝင္ အၾကမ္းဖက္မႈကို လက္ဝါးႀကီးအုပ္ျခင္းဟု ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားေပးမႈကို စုစည္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားေရးမွာ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္၏ ဗဟို အခ်က္အခ်ာပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ဗဟိုႏိုင္ငံေရးရာ အာဏာပိုင္ တစ္ရပ္ေအာက္ ထားရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းကဲ႔သို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းက အျခားေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ အင္စတီက်ဳးရွင္းမ်ား ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေရးကို ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ အစ ပထမဦးစြာ အခြန္ေကာက္ယူေရး (အနိမ့္ဆုံးအားျဖင့္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အတင္းအက်ပ္ျပဳလုပ္ရန္ အစဥ္အၿမဲလိုသည္) မွသည္ အျခားေသာ ျပည္သူ႔ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပံ့ပိုးေပးသည့္ ေအဂ်င္စီမ်ား ေပၚထြန္းေရးတို႔ ပါဝင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လစ္ဘရယ္ဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးတို႔မွာ ဗဟိုႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာပိုင္တို႔၏ အတင္းအက်ပ္ ဖိအားေပးႏိုင္မႈကို ကန္႔သတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးစြာပထမ ယင္းအာဏာတို႔ကို ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိ၍ အမ်ားစု အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္သို႔ ထားရွိလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုတိယေျမာက္ အေနႏွင့္ အာဏာက်င့္သုံးမႈကို အမ်ားစု စိတ္ဆႏၵအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာပိုင္ မ်ားကို ဒီမိုကရက္တစ္ မဲဆႏၵမ်ားျဖင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း ျဖင့္သာ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ား၏ အၾကမ္းဖက္မႈကို တရားဝင္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ႏိုင္ခြင့္ကို တရားဝင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီမိုကရက္တစ္သီအိုရီ မ်ားက လူမႈေရးအုပ္စုမ်ား ပါဝင္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ႏိုင္ငံမ်ား၏ နယ္နိမိတ္မ်ား မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေရးဆြဲရမည္ကို ကြၽႏု္ပ္တို႔ကို ေျပာျပထားျခင္းမရွိေပ။
အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံ နယ္နိမိတ္အတြင္း မည္သူတို႔ ဦးစြာပါဝင္ေနမည္နည္း။ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္၏ ေရရွည္တည္တံ့ႏိုင္မႈမွာ ယင္းအေၾကာင္းျခင္းရာကို မွန္ကန္စြာ ကိုင္တြယ္ႏိုင္မႈ အေပၚ အဓိက တည္မွီေနသည္။ နယ္နိမိတ္မ်ားကို ခြဲထုတ္မလား၊ စုစည္းမလား သို႔မဟုတ္ သတ္မွတ္ထားေသာ နယ္နိမိတ္တြင္း ေနထိုင္သည့္ လူဦးေရ၏ အမွတ္လကၡဏာမ်ားကို ေျပာင္းလဲမလား စသည့္အခ်က္မ်ားျဖင့္ စဥ္းစားရမည္။ နယ္နိမိတ္တစ္ခု အတြင္းရွိ လူအဖြဲ႕အစည္း၏ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးႏွင့္ အျခားေသာ ဖြဲ႕စည္းမႈ အမွတ္လကၡဏာ တူညီေသာအခါ အၾကမ္းဖက္မႈအား တရားဝင္ က်င့္သုံးမႈမွာ ပိုမိုလြယ္ကူသည္။
လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး ကြဲျပားျခားနားေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ား သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးစုမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ခု အျဖစ္ စုစည္းရန္မွာ အၿမဲတမ္းခက္ခဲေလ့ ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ အေျခအေနမ်ား ဥပမာအားျဖင့္ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ဆြစ္ဇာလန္ ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံ တို႔ကဲ႔သို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားတြင္ အဆိုပါ ကြဲျပားျခားနားခ်က္မ်ားကို အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားျဖင့္ ထိန္းညႇိ ေနရာခ်ထားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူအုပ္စုအမ်ဳိးမ်ဳိးအား စုစည္းျခင္း၊ ခ်န္လွပ္ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ အင္အားသုံး ေျပာင္းလဲျခင္း၊ လက္ရွိကာလ မ်ားတြင္ လူမ်ဳိးေရး ရွင္းလင္းမႈဟု ထင္ရွားေနေသာ ျဖစ္ရပ္ျဖင့္ လူဦးေရ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းမႈကို ေရာေႏွာေျပာင္းလဲျခင္းစသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္မ်ား ျပဳျပင္ ျပင္ဆင္ျခင္းမွာ ပိုမိုေတြ႔ရမ်ားသည္။ ယင္းကဲ႔သို႔ေသာ နယ္နိမိတ္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား၊ လူဦးေရ လဲလွယ္မႈမ်ား ေအာင္ျမင္ရန္ အၾကမ္းဖက္မႈ လိုအပ္သည္ဆိုသည့္ ကိစၥမွာ ေျပာစရာမလိုသည့္ အရာျဖစ္သည္။ အဆိုပါ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို လစ္ဘရယ္ဥပေဒ စိုးမိုးမႈႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ အမ်ား သေဘာတူညီခ်က္ မ်ားျဖင့္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရသည္ ဆိုသည္မွာလည္း လြန္စြာရွားပါးသည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ႏိုင္ငံတည္ ေဆာက္ေရးျဖစ္စဥ္ မ်ားတြင္လည္း အလြန္အကြၽံ အၾကမ္းဖက္မႈ အသုံးျပဳခဲ့ရသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကို အေနာက္ႏိုင္ငံသား မ်ားက လြယ္လြယ္ကူကူ ေမ့ေပ်ာက္ေန ၾကသည္။ အေမွာင္ေခတ္ ၿပီးဆုံးခါနီးကာလတြင္ ဥေရာပတိုက္၌ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ ဆိုင္ရာေဒသ ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ရွိရာမွ ပထမကမၻာစစ္ မစတင္မီ အခ်ိန္တြင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေပါင္း ၃၀ ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ယင္းကာလမ်ားတြင္ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား အဆက္မျပတ္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ ပါဝင္ေနသည္။
ခ်ားတိုင္လီ၏ နာမည္ေက်ာ္ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္အရ ဆိုလွ်င္ "စစ္ပြဲမ်ားက ႏိုင္ငံမ်ားကို ေမြးဖြားၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားက စစ္ပြဲမ်ားကို ေမြးဖြားသည္" ဟု ဆိုထားသည္။ နယ္နိမိတ္မ်ား ျပန္လည္ေရးဆြဲျခင္းႏွင့္ လူဦးေရ အေျပာင္းအလဲ ျပဳလုပ္ျခင္းမွာ ၂၀ ရာစုကာလ၌ပင္ ဆက္လက္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ဂရိလူမ်ဳိးမ်ား၊ တာ့လူမ်ဳိးမ်ား၊ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ား၊ ယူကရိန္းလူမ်ဳိးမ်ား၊ ပိုးလူမ်ဳိးမ်ား၊ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးမ်ား၊ လစ္သူေရးနီးယန္း လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ႐ုရွား လူမ်ဳိးမ်ားမွာ တရားစီရင္ေရး အာဏာသက္ေရာက္ရာ ေဒသတစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႔ အတင္းအက်ပ္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းခဲ့ရသည္။
ဥေရာပတိုက္၏ လက္ရွိႏိုင္ငံေတာ္စနစ္ တည္ၿငိမ္မႈမွာ ယင္း အၾကမ္းဖက္ေျပာင္းလဲမႈ ရလဒ္ေၾကာင့္ ေပၚထြန္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းျဖစ္စဥ္မွာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ မ်ားအထိ ဆက္လက္ျဖစ္ပြား ခဲ့သည္။ ေဘာ့စနီးယား ျပည္တြင္းစစ္ကို လူမ်ဳိးစုစုံလင္မႈ အေပၚ အေျချပဳထားေသာ ဗန္႔- အိုဝင္ အစီအစဥ္ျဖင့္ အဆုံးအစြန္ထိ ရပ္ဆိုင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ ေဘာ့စနီးယား ႏိုင္ငံတြင္းရွိ နယ္ေျမမ်ားကို လူမ်ဳိးစုေရးရာအရ တစ္မ်ဳိးတစ္စားတည္းျဖစ္ေအာင္ ခြဲျခားေပးမည့္ လူမ်ဳိးေရး ရွင္းလင္းမႈပုံစံ ျပဳလုပ္ေပးေသာ ေဒတန္ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ ရပ္ဆိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။
အေမရိကန္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ယင္းအမွန္တရားမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ၾကား ကြၽန္စနစ္အျငင္းပြားမႈကို လစ္ဘရယ္ ဒီမိုကရက္တစ္ အေျခခံဥပေဒ စနစ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းရန္ လုံေလာက္မႈမရွိေပ။ ယင္းျပႆနာ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံ၏ နယ္နိမိတ္အေရး ကိုပါ ျပည္တြင္းစစ္ျဖင့္ အေျဖရွာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရလဒ္အားျဖင့္ လူဦးေရ သန္း ၃၀ ရွိသည့္ အနက္ ၆၀၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္း ေသဆုံးခဲ့ရသည္။ ကေနဒါႏွင့္ မကၠဆီကိုႏိုင္ငံၾကား ႏိုင္ငံတစ္ခု သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခု ( အေမရိကန္ေတာင္-ေျမာက္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ) ရွိသင့္သည္ မရွိသင့္သည္ ကို ျပည္တြင္းစစ္ျဖင့္ ေျဖရွင္းခဲ့သလို ကယ္လီဖိုးနီးယား၊ တကၠဆက္စ္ႏွင့္ အေနာက္ ေတာင္ျပည္နယ္မ်ားကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၌ သြတ္သြင္းဖြဲ႕စည္းေရးကို မကၠဆီကန္-အေမရိကန္ စစ္ပြဲျဖင့္ အၾကမ္းနည္းသုံး ေျဖရွင္းခဲ့သည္။
ႏုိင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ဆိုသည္မွာ ျပည္သူ႔ဝန္ေဆာင္မႈမ်ား ေပးအပ္ေရး အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႕၏ အခ်ဳိ႕ေသာ စြမ္းရည္မ်ားကို ဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ဥ္းေျမာင္းစြာ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုၿပီး နယ္နိမိတ္ေရးရာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖရွင္းၿပီးျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါက ကာ႐ိုးသား၏ အဆို မွန္ကန္မည္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ လစ္ဘရယ္လစ္ဇင္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္တို႔ သဟဇာတ ရွိမည္ျဖစ္သည္။
အမွန္ဆိုရလွ်င္ ႏိုင္ငံေတာ္မ်ား အေျချပဳထားေသာ အၾကမ္းဖက္မႈအာဏာ တရားဝင္က်င့္သုံးမႈ ကို ဒီမိုကေရစီစနစ္က ကူညီတည္ေထာင္ေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္မ်ား၏ ေရရွည္တည္တ့ံမႈႏွင့္ ေပါင္းစည္းခိုင္မာမႈတို႔မွာ တစ္ခါတစ္ရံ နယ္နိမိတ္ သို႔မဟုတ္ လူဦးေရေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ မွီခိုေနၿပီး ယင္းမွာလည္း အၾကမ္းနည္းအသုံးျပဳျခင္း ျဖင့္သာ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္ တြင္းသို႔ ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ကာလမ်ားတြင္ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို အင္အားသုံး လက္နက္ ျဖဳတ္သိမ္းျခင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ေဒသတစ္ခုအတြင္း တည္ေထာင္ျခင္း (ကိုလံဘီယာ ကဲ႔သို႔ေသာ ႏိုင္ငံမ်ဳိးတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အမိန္႔ေတာ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေျပာက္က်ားမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ ထားသည့္ နယ္ေျမအထိ ေရာက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ျခင္း) တို႔ ပါဝင္သည္။ အျခားေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးတြင္ ႏိုင္ငံေရရွည္တည္တ့ံေရး အတြက္ ပုန္ကန္ေနေသာ ျပည္နယ္မ်ားကို ဗဟိုအစိုးရအဖြဲ႕က ဖိႏွိပ္ႏိုင္ျခင္း မရွိသည့္အခါ ခြဲထြက္ခြင့္ျပဳျခင္းတို႔ ပါဝင္သည္။
ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္ကို လစ္ဘရယ္ႏွင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ ဥပေဒမ်ား ေအာက္တြင္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္မည္ဟု ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက ခိုင္မာစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ဥပေဒစိုးမိုးမႈႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ျမႇင့္တင္ေရးကို ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္ထက္အရင္ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါက ပဋိပကၡ မ်ားကို ခဏတာ ေအးခဲထားႏိုင္မည္ ျဖစ္ၿပီး အဆုံးတြင္ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာမည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ထပ္မံ ၿခိမ္းေျခာက္ဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ကြၽႏု္ပ္ အေနႏွင့္ ေဘာ့စနီးယားႏိုင္ငံ ျဖစ္ရပ္ကို ရည္ညြန္းေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးေရးရာ ရွင္းလင္းမႈ ျဖစ္စဥ္က လူဦးေရ ေရႊ႕ေျပာင္းမႈမ်ားအေပၚ သက္ေရာက္ၿပီး လူမ်ဳိးေရးအရ ပိုမို တစ္မ်ဳိးတစ္စားတည္း က်သည့္ နယ္ေျမမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီးမွ ေဒတန္ သေဘာတူညီခ်က္အရ တည္ၿငိမ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။
ဆူဒန္ျဖစ္စဥ္ တြင္လည္း ဒီမိုကရက္တစ္ နည္းလမ္းအတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပဋိပကၡေျဖရွင္းေရး ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ပဋိပကၡမ်ားကို ပိုမိုရွည္ၾကာေစခဲ့သည္။ ဆူဒန္ဆိုသည္မွာ ကိုလိုနီေရးရာ ဖန္တီးမႈတစ္ရပ္ ျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ခ်က္ မ်ားမွာ အဓိပၸာယ္မရွိေပ။ ခါတြန္ၿမဳိ႕ေတာ္၊ အနီးရွိ အာရပ္လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ၿမဳိ႕ေတာ္ရွိ လူမ်ဳိးစုမ်ားထက္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားရွိ လူနည္းစုမ်ားႏွင့္ ပိုမိုနီးစပ္ေသာ ဆူဒန္ ေတာင္ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္းရွိ လူမည္းမ်ား စုေပါင္းၿပီး ႏိုင္ငံတည္ေထာင္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အဆိုပါေဒသမ်ားအတြင္း အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ သက္ေရာက္ႏိုင္ေရး ခါတြန္၏ ႀကဳိးပမ္းခ်က္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ဒါဖာ ေဒသဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဆူဒန္အေနာက္ပိုင္း ေဒသတြင္ လူမ်ဳိးတုံး သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ဆူဒန္ပဋိပကၡ မ်ားကို နယ္နိမိတ္ေျပာင္းလဲမႈ အေပၚ အေျခခံထားသည့္ ကာလရွည္ၾကာ အခ်ိန္ယူရေသာ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ရပ္မ်ားဟု ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက ႐ႈျမင္ျခင္းမရွိေပ။ ယင္းအစား လက္ရွိ ဆူဒန္အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ပိုင္ဆိုင္မႈအတြင္း ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ ဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္း အျဖစ္ ႐ႈျမင္ေနသည္။ ယင္းသို႔ ႐ႈျမင္ၿပီး လက္ရွိအေျခအေနမ်ားကို ေအးခဲထားလိုပါက ပဋိပကၡမ်ားကို ခဏတာ ရပ္ဆိုင္းထားႏိုင္မည္ ျဖစ္ၿပီး အေျခခံက်ေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ ပဋိပကၡမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ (လက္ရွိကာလတြင္ ေတာင္-ေျမာက္ဆူဒန္ ႏွစ္ႏုိင္ငံ သီးျခား ရပ္တည္ေနၾကၿပီ)
ဥေရာပတိုက္၌ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္၊ လစ္ဘရယ္ဥပေဒစိုးမိုးေရး တည္ေဆာက္မႈ၊ ဒီမိုကေရစီ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္မ်ားမွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆယ္စုႏွစ္ သာမက ရာစုႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ ၾကာျမင့္သည့္ သိသာစြာ ကြဲျပားျခားနားေသာ အဆင့္သုံးရပ္ျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ အတြင္း ဥေရာပတိုက္၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ အမ်ားစုမွာ ဂ်က္ ရွႏိုက္ဒါ ျငင္းခ်က္ထုတ္သကဲ႔သို႔ ဒီမိုကေရစီေရး ျပန္႔ပြားမႈႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ မရွိဘဲ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
၁၈၆၃ ခုႏွစ္၌ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခု ရွိေနၿပီး ဂတ္တီဘတ္စစ္ပြဲအၿပီး ေျမာက္ႏွင့္ေတာင္တို႔ စစ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုသင့္ေၾကာင္း အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆိုပါက အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္း မည္ကဲ႔သို႔ျဖစ္သြားမည္ကို အေမရိကန္တို႔ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစား သင့္သည္။ ျပည္တြင္းေ႐ႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ရသူမ်ား အတြက္ ႏိုင္ငံတကာက အေထာက္အပံ့မ်ား ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး အျပာေရာင္ႏွင့္ မီးခိုးေရာင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ျပန္လည္ဖ်က္သိမ္းေရး လုပ္ေဆာင္လိုက္ပါက အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ပြားေစခဲ့သည့္ အဓိက အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေသာ ကြၽန္စနစ္ကို မပ်က္မစီး တည္ရွိေနေစလိမ့္မည္။ ေျမာက္ႏွင့္ေတာင္ ပဋိပကၡ အနာဂတ္ကာလတြင္ ထပ္မံ ေပၚေပါက္လာႏိုင္သလို ဥေရာပတိုက္ကို ၂၀ ရာစုတြင္း ဝင္ေရာက္ကယ္ဆယ္မည့္သူ မရွိ ျဖစ္လိမ့္မည္။ (ပထမႏွင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း အေမရိကန္ ဝင္ေရာက္ကူညီမႈ)
အၾကမ္းဖက္သမိုင္းကို ဥေရာပတိုက္ ႀကံဳေတြ႔ရွိခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းက နယ္နိမိတ္မ်ားႏွင့္ လူဦးေရမ်ား အတင္းအက်ပ္ ေျပာင္းလဲမႈကို တားဆီးပိတ္ပင္လိုက္ၿပီး ယင္းကဲ႔သို႔ သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ရပ္ထားရွိျခင္းမွာ လြန္စြာ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ပဋိပကၡမ်ားမွာ ပါဝင္ပတ္သက္သူမ်ားကို ေဘးအႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစၿပီး ေရရွည္တည္ၿငိမ္ေရးႏွင့္ ခိုင္မာေသာႏိုင္ငံမ်ားကို ေပၚထြက္လာေရးကို ဦးတည္ေခၚေဆာင္ျခင္း မရွိဘဲ ေျပာင္းျပန္အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ မ်ားသာ ျဖစ္ေစေၾကာင္း သမိုင္းျဖစ္ရပ္ အေျမာက္အမ်ားက သက္ေသျပၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းသတ္မွတ္ခ်က္ကို တရားေသႏွင့္ ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္မႈမရွိ က်င့္သုံးျခင္းမွာ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ဥပေဒစိုးမိုးေရး သို႔မဟုတ္ ဒီမိုကေရစီေရးၾကား အဆက္အစပ္မရွိဟု ယူဆသလို ျဖစ္ေနသည္။ ယေန႔ေခတ္ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အဆက္အစပ္မရွိ ဟူေသာ ယူဆခ်က္တြင္ ပိတ္မိေနသည္။ အလုံးစုံၿခံဳငုံ ေျပာရလွ်င္ ယင္းကဲ႔သို႔ယူဆသည္ မွာလည္း မွားယြင္းသည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္က ညႊန္ျပသကဲ႔သို႔ပင္ ယင္းကဲ႔သို႔ယူဆသည္မွာ အေကာင္းဆုံး ရလဒ္မ်ား အစဥ္အၿမဲ ထြက္ေပၚမည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းေမးခြန္းႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေျပာင္းလြယ္ ျပင္လြယ္ရွိျခင္းက အစဥ္အၿမဲ လိုအပ္ေနသည္။
----------------------------------
ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ Debate on Democratization စာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ Fiancis Fukuyama ၏ Liberalism Vs State Building ကို ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္း ျဖစ္သည္။
(ေအာင္ၿငိမ္းခ်မ္း)
Credit To The Voice Weekly