တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ မတည္ၿငိမ္မႈ (Stability and Instability)Written by ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို (စီးပြားေရးပညာ၊ စီးပြားေရးေပၚလစီ))

တည္ၿငိမ္မႈ (Stability) ကို ေကာင္းမြန္စြာ (ကြၽမ္းက်င္စြာ) ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ျခင္းသည္ မတည္ၿငိမ္မႈ (Instability) ျဖစ္ျခင္းကို ကာကြယ္တားဆီးရာေရာက္သည္။
ဆိုလိုသည္မွာ မတည္ၿငိမ္မႈ (Instability) ျဖစ္ေပၚျခင္းသည္ တည္ၿငိမ္မႈ (Stability) ၏ အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားကို ေကာင္းမြန္စြာ မထိန္းေက်ာင္းႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ဟုလည္း ေျပာႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
သို႔ျဖစ္လွ်င္ တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းေက်ာင္းရာတြင္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားကို ေကာင္းစြာသိရိွထားရန္ လိုအပ္သကဲ့သို႔ မတည္ၿငိမ္မႈ ျဖစ္ေပၚလာလွ်င္လည္း ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္မ်ားကို ေကာင္းစြာသိရိွနားလည္ထားရန္ လိုအပ္ေပမည္။
ဥပမာ- ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းရိွေသာ ခံုတစ္လံုးသည္ အကယ္၍ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္ထြက္ (သို႔မဟုတ္) က်ဳိးပဲ႔သြားလွ်င္ ယင္းခံု၏ တည္ၿငိမ္မႈသည္ ဟန္ခ်က္မညီ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္မႈကို ဖန္တီး (ထိန္းေက်ာင္း)ျခင္းသည္ မတည္ၿငိမ္မႈကို ဖန္တီး (ထိန္းေက်ာင္း)ျခင္းထက္ အဆမ်ားစြာ ခက္ခဲ(နက္နဲ)ပါသည္။
တည္ၿငိမ္မႈ (Stability) သည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ (Development) ကို ျဖစ္တည္ေစႏိုင္ၿပီး၊ မတည္ၿငိမ္မႈ (Instability) သည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးမတိုးတက္မႈ (undevelopment) ကို ျဖစ္တည္ေစႏိုင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္မႈကို အေျခခံထားၿပီး (အေျခခံ) ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အရွိန္(အဟုန္) ျမႇင့္တင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ အထက္တြင္ ေရးခဲ့သလို (ေျခေထာက္ေလးေခ်ာင္းပါ ခံုကဲ့သို႔) ယင္းခံု၏ ေျခေထာက္တိုင္ (ေျခေထာက္တိုင္)သည္ ထိုခံု၏ တည္ၿငိမ္မႈကို ပံ့ပိုးထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသြင္ကူးေျပာင္းေသာ ႏုိင္ငံမ်ားသည္လည္း ထိုနည္းတူပင္ တည္ၿငိမ္မႈကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တြယ္သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ေအာင္ျမင္(တိုးတက္)၍ ထိုကဲ့သို႔ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ က်ဆုံး (မတိုးတက္)ေလ့ရိွသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။
ႏိုင္ငံႏွင့္ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ အခက္အခဲ ျပႆနာမ်ားကို စုေပါင္းတိုင္ပင္၊ စုေပါင္းေဆြးေႏြး၊ စုေပါင္းတည္ေဆာက္၊ စုေပါင္းကာကြယ္ေသာ လူမႈစီးပြားစနစ္ကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တည္ၿငိမ္ေလ့ရိွၿပီး၊ လူနည္းစု အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ေရွး႐ႈ (လုပ္ေဆာင္)ေသာႏုိင္ငံမ်ား (ဥပမာ-ယေန႔ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ေနေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕) မွာမူ မတည္ၿငိမ္မႈမ်ားသည္ တစ္မ်ဳိးမဟုတ္တစ္မ်ဳိး (တစ္ခုၿပီးတစ္ခု) ျဖစ္ေပၚေနတတ္ေလ့ ရိွသည္။
ဥပမာ-လြန္ခဲ့ေသာ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ Government Shutdown ဟုပင္ေခၚေသာ အစိုးရယႏၲရားအခ်ဳိ႕ ရပ္ဆိုင္းသြားရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း၊ အဓိကႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားအၾကား အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပါက္(အေျဖ)တစ္ခုကို ရွာႏိုင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို အသြင္ကူးေျပာင္းေသာ ႏုိင္ငံမ်ားသည္လည္း ထိုနည္းတူပင္ တည္ၿငိမ္မႈကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ကိုင္တြယ္သည့္ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ ေအာင္ျမင္(တိုးတက္)၍ ထိုကဲ့သို႔ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားသည္ က်ဆုံး (မတိုးတက္)ေလ့ရိွသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္ . . . . .

အကယ္၍ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထံုးစံကို မက်င့္သံုးႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္ေနပါက ယင္းကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းေက်ာင္းရန္ လြန္စြာခက္ခဲႏိုင္ၿပီး စစ္တပ္အင္အားကို အသံုးျပဳရေသာ တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းေက်ာင္းရေပလိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းေက်ာင္းရန္ အားအေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းမွာ စုေပါင္းေဆြးေႏြး၊ စုေပါင္းတိုင္ပင္၊ စုေပါင္းတည္ေဆာက္၊ စုေပါင္းကာကြယ္ျခင္းပင္ ျဖစ္မည္ဟု စာေရးသူ ယူဆသည္။
တစ္ဖန္ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္လည္း ယခုဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ၿပီး ထိုင္းအစိုးရ၏ တည္ၿငိမ္မႈကို မည္သို႔မည္ပံုကိုင္တြယ္ (အေျဖရွာ) မည္နည္း ဆိုသည္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစား ေလ့လာၾကည့္ေနမိသည္။
အထက္တြင္ ေရးခဲ့သကဲ့သို႔ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ မတည္ၿငိမ္မႈတို႔တြင္ ရိွေလ့ရိွထ ရိွတတ္ေသာ ၀ိေသသ သေဘာတရားမ်ားကို အၿမဲမျပတ္ ေလ့လာသံုးသပ္ အေျဖရွာလွ်င္ တည္ၿငိမ္မႈကို ထိန္းေက်ာင္းရျခင္းသည္ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ ခက္ပါသည္။
ယေန႔ျမန္မာႏုိင္ငံသည္လည္း အစိုးရ၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ အရပ္ဘက္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ျဖစ္တည္ေစလိုေသာ ျပည္တြင္းျပည္ပေန ျပည္သူမ်ား၏ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲသည္လည္း တရားမွ်တေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ (Fair Competition) ျဖစ္လာမည္ဆိုလွ်င္ ၂၀၁၅ ႏွစ္လြန္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အဘက္ဘက္တြင္ အင္အားေတာင့္တင္းေသာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္ဟု ယူဆေနမိသည္
Credit To First-11