““က်င့္သုံးေရးအႏွစ္သာရ”” – အဲးခိုး

“ႏုိင္ငံေရး အရျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရး အရ ျဖစ္ေစ၊ ဖိႏွိပ္ျခင္း၊ ေခါင္းပုံျဖတ္ျခင္း လုပ္ရင္ အဓမၼျပဳျခင္း သာျဖစ္ တယ္” (ေတာင္ကေလးဆရာေတာ္)

အသုံးမက်တဲ့ စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္မႈေတြကုိ က်င့္သုံးၿပီး လူထုႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို မႀကိဳက္သလုိ ႀကိဳက္သလုိနဲ႔ ရန္တုိက္တဲ့ အခ်င္းခ်င္းအန္တုမႈေတြ လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရ . . .

 အဓမၼလူမႈအဖြဲ႕အစည္း

လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ မိမိေနထုိင္တဲ့ တုိင္းျပည္အတြင္း ညီတူညီမွ်ပုိင္စုိးတဲ့ သယံဇာတေတြကုိ တရားသျဖင့္ မေ၀ခြဲ (မခြဲေ၀)ရင္ အဓမၼလူမႈအဖြဲ႕အစည္းေပၚ ေပါက္လာၾကရစၿမဲပါပဲ။ မတရားတဲ့ (အဓမၼ) လူမႈအဖြဲ႕အစည္း ေပၚေပါက္လာရင္

(၁) Elitism = အညာအျဖန္းႀကီးစုိး ေသာ၀ါဒ

(၂) Ethno Centrism = လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒ

(၃) Racism  = ခြဲျခားမႈ၀ါဒ

(၄) Classism = ေပၚေအာက္ခြဲျခား သည့္၀ါဒ

(၅) Sexism = လိင္ခြဲျခားသည့္၀ါဒ

(၆) Nationalism = အမ်ဳိးခြဲျခားသည့္ ၀ါဒ

(၇) Heterosexism = လိင္တူအေျခ ခံသည့္၀ါဒ

(၈) Ageism = လူႀကီးလူငယ္၀ါဒ ေတြထြက္ေပၚလာၾကစၿမဲပါပဲ။ …

ျမင္ႏုိင္

အဓမၼ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္လာရင္

(၁) သဘာ၀သယံဇာတ

(၂) ႏုိင္ငံေရးအာဏာ

(၃) ပညာေရး

(၄) က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ

(၅) ဥပေဒစတဲ့ အခြင့္အေရး ေတြဟာ တန္းတူ(ရွိမႈ) ရမႈ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူမႈအဖြဲ႕ အစည္းတစ္ခုရဲ႕ တည္ေဆာက္ ဖြဲ႕စည္းပုံ မညီ မွ်ရင္ အဓမၼစနစ္ အဖြဲ႕အစည္းေၾကာင့္ လူမဆန္တဲ့ ျပဳမူမႈေတြ၊ ျဖစ္ရပ္မွန္ မဟုတ္တဲ့ တည္ေဆာက္ ပုံေတြ ေတြ႕ၾကရစၿမဲပါ။ ဒီအေျခအေနကုိ ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရးေခတ္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လုံး ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ပြဲၾကည့္သူ မျဖစ္ရ

ယေန႔ျမန္မာျပည္ကုိ ၾကည့္ပါ။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တည္ေဆာက္ပုံစနစ္ (Social Structure ) ဟာ သဘာ၀ အေလ်ာက္ျဖစ္ တည္တဲ့ လူမႈစနစ္ မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ လွည့္ကြက္ထဲက တည္ေဆာက္တဲ့ လူမႈစနစ္ တစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလုိစနစ္မ်ဳိးနဲ႔ ျမန္မာ့လူမႈ အဖြဲ႕အစည္းမွာ မရွိသင့္ပါ။ (မျဖစ္သင့္ပါ)။ ဒီလုိ လူမႈ အေဆာက္ အအုံနဲ႔ ေနရင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ေဘးဒဏ္ သင့္ခံရတဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္သြား ႏုိင္ပါတယ္။ ေဘး ဒဏ္သင့္ ခံရတဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္သြားရင္ ၀ါဒလြန္ ကဲသူေတြကုိ ဆရာတင္ခံရၿပီး ပြဲၾကည့္ သူအျဖစ္နဲ႔ (ေခါင္းညိတ္သူ အျဖစ္နဲ႔) ေနၾကရမယ္။ အရွင္တုိ႔ဟာ ဒီလုိ၀ါဒရွင္ ေအာက္က လြန္ေျမာက္ေအာင္ သူတုိ႔ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ နယ္နိမိတ္ကုိ (လက္မခံသင့္တာေတြ အားလုံးကုိ) ရယူပုိင္ဆုိင္မႈ ေရာက္တဲ့အထိ ေျပာင္းလဲယူရမယ္။

သိရမယ္

ဥပမာ မတရားသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး အာဏာ ကုိရယူတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုကုိ ဆန္႔က်င္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပါင္းစည္းမလား။ မိမိရဲ႕အေတြး၊ မိမိရဲ႕အျပဳအမူ၊ မိမိရဲ႕ဆႏၵသေဘာထားေတြကုိ အမ်ားနားလည္ ေအာင္ ဘယ္လုိေပး သိလုိပါသလဲ။ (ဘယ္လုိေပး သိမလဲ) ႏုိင္ငံေရး အာဏာဆုိတာ ဆက္ႏႊယ္ပတ္သက္ေနမႈ ထူထပ္တာေၾကာင့္ အယူအဆ အားလုံးကုိ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးလည္း မဟုတ္ပါ။ ျပန္စိစစ္ရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေဖာ္ျပတဲ့ ႏုိင္ငံေရးကုိ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ အယူအဆေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားျပားေန သလဲဆုိတာကုိ ႏုိင္ငံေရး လုပ္တဲ့သူေတြကုိ သင္ေပးေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သုံးသပ္ပါ

စက္တင္ဘာလ ၁၁၊ ၂၀၀၁ရက္ေန႔တုန္းက လူမႈအဖြဲ႕ အစည္းအလြန္ အားေကာင္းတဲ့ အေမရိကန္တုိင္းျပည္ကုိ အၾကမ္းဖက္သမားေတြက ကမၻာ့ကုန္သြယ္ ေရးဗဟုိဌာနႀကီးကုိ ေလယာဥ္နဲ႔ တုိက္လုိက္တယ္။ စီးပြားေရး အေဆာက္ အအုံႀကီး နာရီပုိင္းအတြင္း ေျမျပင္ေပၚမွာ ပ်က္စီးေပ်ာက္ ကြယ္သြားတယ္။ အၾကမ္းဖက္အုပ္စုက ၾကမ္းၾကမ္း တမ္းတမ္း ဆန္႔က်င္လုိက္လုိ႔ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အုပ္စုကုိ မေကာင္းဆုိး၀ါး အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး အာဖဂန္နဲ႔ အီရတ္ကုိ ၀င္တုိက္ၿပီး တုံ႔ျပန္လုိက္တယ္။ ဆန္႔က်င္ ဘက္ၾကမ္းတမ္းသူေတြကုိ မေကာင္းဆုိး၀ါး အျဖစ္နဲ႔ ၀င္တုိက္ တု႔ံျပန္လုိက္တာကုိ ႏုိင္ငံေရး သေဘာတရား အရ အေျဖရွာရင္ မွန္ကန္သင့္ျမတ္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကတဲ့ သူ ေတြရွိၾကမွာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ အေရး အခင္းစတင္ျဖစ္ေပၚရာကစၿပီး ၂၀၁၀ ျပည့္ ႏွစ္အထိ ဆန္႔က်င္မႈ ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ အတြင္း ႏုိင္ငံေရး  အာဏာကုိ ၀ါဒစ႐ုိက္ နည္းျဖင့္ ေဘးအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ေပၚေအာင္ လုပ္ ႀကံဖန္ တီးၾကတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အုပ္စုတစ္ စုရဲ႕လုပ္ရပ္ကုိ ျမန္မာလူထုေတြ ႏုိင္ငံေရး သိမ္းသြင္းမႈ ေအာင္ပြဲ (သို႔မဟုတ္) အခ်င္းခ်င္း သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ဟာ အလြန္ေလး စားထုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ပါပဲ။

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး လမ္းစဥ္

ပဋိပကၡ-ျဖစ္စဥ္ တစ္ခုဟာ အရင္းအျမစ္ကို မသုံးသပ္ဘဲ အေျဖရွာဖုိ႔ (ရဖုိ႔) ခဲယဥ္းပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္း၊ ၿခံစည္း႐ုိးခ်င္းနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းမ်ား ပဋိပကၡရွိၾက (ျဖစ္ၾက)သလုိ ရင္းသူ၊ စိမ္းသူတုိ႔လည္း ပဋိပကၡ(ႏွစ္စု၊ ႏွစ္ဖြဲ႕) ရွိၾကတာပါပဲ။ တစ္ဖက္သတ္(တစ္ဖက္သား) အျပစ္တင္၊ တင္းမာမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပဋိပကၡေလာက ကုိ နားလည္ေပးႏုိင္မႈ အျပည့္အ၀ထား တတ္တဲ့သူဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းကုိ ျပည့္၀တဲ့သူလုိ႔ ဆုိရမယ္။

ဒါေၾကာင့္ (၁) အဆက္အသြယ္ လုပ္ျခင္း

(၂) အရင္းအျမစ္ေတြကုိ မွ်ေ၀ျခင္းဟာ အၾကမ္းမဖက္ျခင္း လူမႈ အသုိင္းအ၀ုိင္းကုိ ဖန္တီးတာပါပဲ။ ဒီလမ္းစဥ္ ဟာ ျမန္မာေတြ သြားရမယ္။ ျမန္မာေတြ ယူထားရ မယ္။

စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္း

ျမန္မာအစုိးရထဲက အခ်ဳိ႕ေခါင္း ေဆာင္ေတြဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးတြဲ ဖက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး စားဖားႀကီးေတြ လုပ္ေန ၾကတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ အရည္အခ်င္း မဲ့ၿပီး စိတ္ထားပါ မျဖဴစင္ဘဲေတြရတယ္။ မွား ယြင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လမ္းစဥ္ေတြကုိ လက္ခံက်င့္သုံးယူၿပီး အၾကမ္းဖက္ျခင္း ေလာကကုိ ဖန္တီးတယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံတယ္။ မုန္း တီးျခင္းနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းကုိ ရန္တုိက္တယ္။ စစ္နဲ႔ႏုိင္လုိမင္းထက္သုံးတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံ လုံးသုံးတဲ့ေငြကုိ တစ္ေယာက္ တည္း သုံးခ်င္တယ္။ ေနာက္လုိက္သူေတြက သေဘာ က်လုိ႔ အတုယူၾကတယ္။ သင္းဖြဲ႕ကုိ ပါတီႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္။ အမ်ား နဲ႔ဆုိင္တဲ့ပုိင္ဆုိင္မႈကုိ စုေပါင္းၿပီး ဖြဲ႕စည္း ပုိင္ဆုိင္လုိၾကတယ္။ ပဋိပကၡမ်ားေအာင္ ဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ႏုိင္ငံေရးကုိ စည္း႐ုံးသိမ္း သြင္းတယ္။

သူ႔မူနဲ႔သူ႔လူ

ဒီလုိစည္း႐ုံး သိမ္းသြင္းတဲ့ နည္းပရိ ယာယ္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကုိ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္လားလား လႈပ္ရွား ျပတဲ့ အေျခအေနေတြထြက္လာတာကုိ ေတြ႕ရ တယ္။ အသုံးမက်တဲ့ စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္မႈ ေတြကုိ က်င့္ သုံးၿပီး လူထုႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို မႀကိဳက္သလုိ ႀကိဳက္သလုိနဲ႔ ရန္တုိက္တဲ့အခ်င္းခ်င္းအန္တုမႈေတြ လုပ္ ေနတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီအမူအက်င့္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တစ္ေလွ်ာက္ လုံးမွာ မျမင္ခ်င္ ေလာက္ ေအာင္ ေတြ႕ရတယ္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ၾကည့္ဖုိ႔ မလုိပါ။ မိတီ္ၳလာ အေရး၊ ပဲခူး အေနာက္ျခမ္းအေရး၊ လား႐ႈိး အေရးေတြဟာ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္တဲ့ သူေတြက အဖ်က္အေမွာင့္ အုပ္စုတစ္စုက လုပ္သလုိလုိနဲ႔ ထင္ရ တယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိ အစုိးရ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ ေဆာင္မႈဟာ အစုိးရကုိ လူထုကေထာက္ခံ ပြဲလုပ္ ေစခ်င္ တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ေအာ္ေပး၊ ဟစ္ေပး၊ ေထာက္ခံေပးမယ့္ အလုပ္ေတြကုိ ဖန္တီးယူတာပါပဲ။ သူ႔မူနဲ႔ သူ႔လူပါပဲ။

အကြက္ခ် ႏုိင္ငံေရး ေတြဖန္တီး

ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံတစ္ခုဟာ အစုိးရကုိ ေထာက္ခံတဲ့ လူထုျပပြဲေတြ၊ အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ လူထုျပပြဲေတြ မရွိရင္ အာဏာရ အစုိးရကို ခ်ီးမြမ္းၾကမယ့္ သူေတြ မရွိပါဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ႏုိင္ငံေရး ေတြေတာင္ ဆႏၵျပပြဲ ေတြရွိေသး တာပဲ။ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရးဆုိ ရင္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ခ်ီတက္ပြဲေတြ မရွိလုိ႔ မျဖစ္တာအမွန္ပါပဲ။ ဘယ္အစုိးရ မဆုိ ျပည္သူ႔ေထာက္ခံ အားေပးမႈကို လုိခ်င္ၾက တာပါပဲ။ တမင္တကာ အကြက္ဆင္ၿပီးလုပ္ ခုိင္းတဲ့ လူထု ဆႏၵျပပြဲေတြ လည္းရွိ တတ္ပါတယ္။ အရွင္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြက ႏုိင္ငံေရးအျမင္ မစုံၾကေသးေတာ့ ႏုိင္ငံေရး ဟာ ကုိယ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး ခ်ည္းသက္သက္ပဲ ထင္ေနမိတယ္။ အဲဒီအထင္ေၾကာင့္ ျမန္မာ ျပည္ႏုိင္ငံေရး စားဖားႀကီး ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ၿပီး အကြက္ခ်ႏုိင္ငံေရးေတြ ဖန္တီး လုပ္စားေနၾကတယ္။

ႏုိင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္တယ္လုိ႔ မျမင္ရ

ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရးဟာ အာဏာရ ပါတီေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အစုိးရဆန္႔ က်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး အစီအစဥ္ေတြ မလုပ္ဘဲ အစိုးရရဲ႕ အလုပ္ကုိ ၀င္ေရာက္ပူး ကပ္လုပ္ ကိုင္ေနၾကတာေတြကုိ ေတြ႕ရတယ္။ လူထုအက်ဳိးကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး အစုိးရရဲ႕  အဓိကမူ၀ါဒ ေတြကုိ လုိက္လံၿပီးေတာ့ ေထာက္ခံေနၾကတယ္။ အစုိးရ သိကၡာတက္ ေစေအာင္လုပ္ေပး ေနတာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရးကုိ အကဲခတ္သုံးသပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ ကေတာ့ အာဏာရတဲ့ အဲဒီပါတီႀကီးေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အေျခအေနဟာ အာဏာရွင္စနစ္ျပန္ႀကီး စုိးေရး အတြက္ပဲ လုပ္ေဆာင္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဟာ အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္တာကုိ ႏုိင္ငံေတာ္ သစၥာေဖာက္တယ္လုိ႔ မျမင္ရပါ။ အဲဒီအျမင္ဟာ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရး မူ၀ါဒနဲ႔ တျခား စီျဖစ္ေန ပါတယ္။

ဒီမုိကေရစီဆိတ္သုဥ္း

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးဟာ သည္းခံခြင့္ျပဳ ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး ရင့္က်က္မႈမ်ဳိးေတြ မရွိေသးပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ မိမိတုိ႔ ဆန႔္က်င္ေနတဲ့သူနဲ႔ ပါတီေတြကုိ ဆန္႔က်င္မႈ ခြင့္ျပဳေပးရမယ္။ သည္းခံေပးရမယ္။ မိမိကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ သူကုိ သစၥာေဖာက္သူ၊ သစၥာမဲ့သူလုိ႔ မျမင္ရပါ။ မူ၀ါဒမဲ့စြာ ဆန္႔က်င္တဲ့ သူမျဖစ္ဖုိ႔ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရးမွာ လုိအပ္တယ္။ ဒီမုိကေရစီ အေလ့အက်င့္ မျပည့္၀ေသးတဲ့ အရွင္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ဟာ အတုိက္အခံသေဘာေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေတြ႕လာရင္ မေကာင္းမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သမုတ္ ၿပီးသည္းမခံၾကတဲ့ ယုတိ္ၱမဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြ လုပ္ေန တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီယူဆ ခ်က္ဟာ အမွန္တရားအရ ယူဆတာ မဟုတ္ဘဲ သံသယအရသာ ယူဆမႈျဖစ္ တယ္။ သံသယအျဖစ္နဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးဟာ အၾကမ္းဖက္မႈျဖစ္ သြားတတ္တယ္။ အၾကမ္း ဖက္မႈ ျဖစ္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးဟာ ဒီမုိကေရစီေရး ဆိတ္သုဥ္းပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရး ဆိတ္ သုဥ္းေနရင္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အစုိးရေတြ ႀကီးစုိးမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ေနမွာပါပဲ။

လက္လြတ္ဆုံး႐ႈံး

အာဏာရွင္၊ အစုိးရႀကီးစုိးတဲ့ အခ်ိန္က ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ယူဆခ်က္ေတြ၊ အေျမာ္အျမင္ေတြ မစဥ္းစားရဲ၊ မေဆြးေႏြးရဲၾကဘဲ ေၾကာက္စိတ္စုိး ရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ တိတ္တိတ္ ကေလးႀကိတ္ မွိတ္ၿပီး ေနၾကရတယ္။ ကြဲလြဲ ဆန္႔က်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးယူဆခ်က္ အေၾကာင္း အရာေတြ တစ္ပါးပါးေျပာမိဆုိမိရင္ ““ယူဂ်ီေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ သစ္ၥာေဖာက္ေတြ””ဆုိၿပီး လူပုံအလယ္မွာ ႐ႈတ္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးဟာ ႏုိင္ငံေရးေတြ စိတ္၀င္ စားတဲ့ကေလးေတြ အလုိအေလ်ာက္ စိတ္ ဓာတ္ေရးရာ ခ်ဳိးႏွိမ္ခံခဲ့ရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကြဲလြဲဆန္႔က်င္တဲ့ အယူအဆေတြဟာ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့ လာၾကရင္ (နားေထာင္ၾကည့္ရင္) ယုတိ္ၱ ဆန္တဲ့ ယူဆမႈေတြ၊ ဆင္ျခင္တုံတရားစုေတြ၊ အက်ဳိးျပဳေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါရွိေနတာ ကုိေတြ႕ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးကုိ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္၊ ေဆြး ေႏြးခြင့္ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမွာ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္ မထားရင္ ဆန္႔က်င္အျမင္ေတြ မျမင္ရဘဲ တင္ျပခြင့္အျမင္ေတြပါ လက္လြတ္ ဆုံး႐ႈံး ၾကရတယ္။

အာဏာရွင္ အစုိးရျမင္ကြင္း

ႏုိင္ငံေရး အခ်ဳိ႕ဟာ ကြဲလြဲတဲ့ ယူဆခ်က္ရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအယူကုိ လက္မခံၾက ဘဲ အမွားလုပ္သူ အျဖစ္နဲ႔ သေဘာထား တယ္။ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ အေျခခံစနစ္ခ်င္း မတူညီၾကပါ။ ဘာသာေရးကုိ အေျခခံတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ၀ါဒပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေျခမခံတဲ့ ၀ါဒပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ျခင္တုံတရားမ်ား အေျခခံမႈ မပါရင္ လူထုလုိအပ္ခ်က္ႏုိင္ငံေရး အက်ဳိး စီးပြားေကာင္း ျဖစ္လာႏုိင္စရာ မရွိပါ။ (ရွိမယ္ မဟုတ္ပါ) အာဏာရွင္ ႏုိင္ငံေရးစနစ္ ကုိေလ့လာပါ။ ယခင္ျမန္မာျပည္ အာဏာရွင္ အစုိးရဟာ ေျပာတုိင္း၊ ခုိင္းတုိင္းလုိက္နာမွ အမွန္လုိ႔သတ္မွတ္တယ္။ မလုိက္နာ သူကို အမွားလုိ႔ ျမင္တယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ကုိ ရန္ဘက္ သတ္မွတ္တယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္သူကုိ ရင္ဆုိင္သူအျဖစ္ျမင္တယ္။ ၿပိဳင္ဘက္ကုိ ေထာင္သြင္းတယ္။ အက်ဥ္းခ်တယ္။ ၀ုိင္းတုိက္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ ဒီျပဳမူခ်က္ေတြဟာ အာဏာရွင္ အစုိးရတုိင္း လုိလုိမွာ ျမင္ေတြ႕ ႏုိင္ပါတယ္။

အားမနည္းေစပါ

ျမန္မာျပည္ဟာ တုိင္းရင္းသားေတြ (သို႔မဟုတ္) လူမ်ဳိးကုိ အေျခခံတဲ့ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ ဖြဲ႕စည္းထားတာ ရွိပါတယ္။ လူမ်ဳိးကြဲျပား ျခားနားေနမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး အာဏာက်င့္သုံးဖုိ႔ခက္ခဲလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ ႏုိင္ငံေရးကုိ သုံးသပ္တဲ့သူေတြက ယူဆၾကတယ္။ ဤအရွင္က အဲဒီလုိ မယူဆပါ။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ တုိင္းရင္း သားေတြဟာ လူမ်ဳိးေရးကုိ အဓိကထားတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြ မဟုတ္ၾကပါ။ အကယ္၍ လူမ်ဳိးေရးကုိ အဓိကထားမယ့္ တုိင္းရင္းသားေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ လူမ်ဳိးေရးကုိ အဓိကထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေတာ့ လုပ္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္ ျပည္ေထာင္စု စနစ္နဲ႔ တည္ေထာင္တဲ့ တုိင္းျပည္ဟာ လူမ်ဳိးသက္သက္ကုိ အဓိကထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဆုိ တာမ်ဳိးတူ အုပ္စုေတြနဲ႔ ပုိင္းျခားထားတာ ေၾကာင့္ ပါတီ ႏုိင္ငံေရး စနစ္ေပၚေပါက္ လာလုိ႔ မ်ဳိးတူအုပ္စုေတြ အေျခခံၿပီး ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ပါတီဟာ ႏုိင္ငံေရးကုိ ခံယူတဲ့ ေနရာမွာ တူညီတဲ့ခံယူခ်က္ေတြ ေပါင္းစည္းထား တာေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံေရးကို အားမနည္းေစႏုိင္ပါ။

ေနာက္မၾကာ ျမန္မာျပည္မွာ

ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြကုိ နာဇီေတြ ႏွိမ္နင္းတဲ့ အျဖစ္ဟာ လူမ်ဳိးေရးကို အဓိကထားလြန္းတဲ့ ႏုိင္ငံေရးေၾကာင့္ ဆုိၿပီးေတာ့ သုံးသပ္ ထားပါတယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ဖိအုပ္စီးထား လုိ႔မရပါ။ နည္းမ်ဳိး စုံနဲ႔ လုပ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မဆလပါတီႀကီးတစ္ရပ္ လုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြား သလုိပဲျဖစ္သြား တာပါပဲ။ လူမ်ဳိးအားလုံးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဟာ ႏုိင္ငံေရး သို႔မဟုတ္ ပါတီေတြနဲ႔ မသက္ဆုိင္ပါ။ လူမ်ဳိး အက်ဳိးကုိၾကည့္ၿပီး ပါတီဖြဲ႕စည္း ထားတာမဟုတ္လုိ႔ လူမ်ဳိးကုိ စည္း႐ုံးၿပီး ပါတီဖြဲ႕စည္းၿပီး အျပဳတ္တုိက္ေပမယ့္ ခု ေခတ္ကာလမွာ နာဇီ ေတာ္လွန္ေရးလုိလည္း လုပ္လုိ႔မရေတာ့ပါ။ ႏုိင္ငံေရးဟာ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈ မဟုတ္ပါ။ ပါတီကသာ ၿပိဳင္ဆုိင္ရ မွာျဖစ္ ပါတယ္။ ပါတီဖြဲ႕ၿပီး မၿပိဳင္ရင္ ဒီမုိကေရစီ အားမရွိပါ။ တစ္ပါတီစနစ္နဲ႔ ႀကီးစုိးတဲ့ ျမန္မာ့ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ ကုိျပန္ၾကည့္ပါ။ အာဏာရယူၿပီး ၿပိဳင္ဆုိင္ၾကသူ မရွိတာေၾကာင့္ အာဏာႀကီးစုိးမႈနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး က်ဆုံးသြား ၾကတယ္။ ဒီလုိအျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳရတဲ့ ပါတီေတြ ကမၻာေပၚမွာ မ်ားစြာရွိသလုိ ေနာက္မၾကာ ျမန္မာျပည္မွာ ႀကီးစုိးတဲ့ ပါတီႀကီး အခ်ဳိ႕လည္း ႀကံဳရႏုိင္မယ့္ အေနအထားေတြမွာ ရွိတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေတြ႕ထားပါတယ္။

စြမ္းႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းသာ

အရင္က ျမန္မာျပည္မွာ ဖက္ၿပိဳင္ ကင္းတဲ့ပါတီဟာ မဆလပါတီပါပဲ။ ၿပိဳင္ဘက္မရွိလုိ႔ အဂတိေတြ လုိက္စားၿပီး လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈေတြ ေဖာ္မျပႏုိင္ေလာက္ ေအာင္မ်ားျပားခဲ့တယ္။ ပါတီႀကီးစုိးတဲ့ ႏုိင္ငံေရးဟာ ဒီမုိကေရစီ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္ပါ။ ပါတီႏုိင္ငံေရးဟာ လြတ္လပ္စြာ ၿပိဳင္ဆုိင္ခြင့္မရွိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္နဲ႔ ပါတီသတ္ မွတ္ထားခ်က္ ရွိေနၿပီလုိ႔သာ မွတ္ရမယ္။ အဲဒီသေဘာတရားဟာ ယခင္ မဆလ ေခတ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးကုိ ေလ့လာရင္ ျမင္ ႏုိင္ပါတယ္။ ခုေခတ္ ႏုိင္ငံေရးဟာ ပါတီ အစြဲအလမ္း မထားၾကဘဲ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္ပဲ ေရြးတင္ၾကပါတယ္။ ပါတီေတြကုိလည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မထားသလုိ ပုဂ္ၢိဳလ္ကုိလည္း ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ မထားပါဘူး။ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အရည္အေသြး ျပည့္၀ရင္ ႏုိင္ငံေရးဟာ အစြဲအလမ္း မရွိဘဲ က်င့္သုံးတဲ့ႏုိင္ငံေရး စနစ္အတုိင္း သြားေနတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရး ပါး၀မႈ မရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပါတီေခါင္းေဆာင္၊ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ဆုိၿပီး သမုတ္ တင္ၿပီးထားၾကဦးမွာပဲ။ ေနာက္ဆုံးျပ ႏုိင္ငံေရး ပန္းတုိင္ဟာ ပုဂ္ၢိဳလ္ေရး ပါတီေရး မဟုတ္ဘဲ စြမ္းႏုိင္သည့္ အရည္အခ်င္းသာ ျဖစ္ ပါတယ္။

ႏွလုံးအိမ္မွာ စြဲၿမဲစြာ

ေခတ္ကာလ ႏုိင္ငံေရး လွည္းဘီးဟာ လူထုခ်ည္းသက္သက္ပဲ နစ္နာၿပီး ခံစား ရမယ္လုိ႔ မရွိပါ။ အခြင့္အေရး ေတြ၊ ရပုိင္ ခြင့္ေတြ၊ အကာအကြယ္ေတြ မရေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အရွင္တုိ႔လူထုေတြဟာ တရား မွ်တမႈကုိသာ က်င့္သုံးတတ္ေအာင္ တည္ ေဆာက္ထားၾကပါ။ တရားမွ်တတဲ့ ဥပေဒ ေတြ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးမႈကုိလည္း ႀကိဳး စားၾကပါ။ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးေရးရဲ႕ အႏွစ္ သာရဟာ ဒီမုိကေရစီ စနစ္ရဲ႕ပန္းတုိင္ ပါလုိ႔ သိထားရမယ္။

- လူမႈတရားမွ်တေရး

- လူထုအက်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ေရး

- မတရားဥပေဒအမိန္႔ မထုတ္ျပန္ ႏုိင္ေရးတြက္ ကုိ ျမန္မာလူထု ႏွလုံးအိမ္ မွာ စြဲၿမဲစြာတည္ရွိဖို႔ပါပဲ။

Credit To Myanmar Herald