အ႐ုဏ္ဦး လြတ္လပ္ေရး (၉)

(ေနသန္ေမာင္)

အိုးေဝအယ္ဒီတာ

၁၉၃၅-၃၆ စာသင္ႏွစ္တြင္ ကိုႏုသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဥကၠ႒အျဖစ္ အေရြးခံရသလို ကိုေအာင္ဆန္းလည္း အလုပ္အမႈေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း ခံရသည္။ သမဂၢ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ တင္ေျမႇာက္ ၿပီးသည့္အခါ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူရသည္။ သမဂၢ ဒုတိယဥကၠ႒မွာ ကိုရာရွစ္ ျဖစ္သည္။

ဥကၠ႒အျဖစ္ ကိုႏုကို ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၿပီး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ရာထူးအတြက္ ကိုေအာင္ဆန္းကို ရည္စူးထားေသာ္လည္း ကိုသီဟန္ ကိုသာ ေနာက္ဆံုး ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ လူမႈဆက္ဆံေရး ညံ့ဖ်င္းျခင္း၊ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိျခင္း၊ ႐ိုင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ ခံရျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၌ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ ေရြးေကာက္ မခံခဲ့ရေပ။

ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ အေရးႀကီးေသာ ေနရာမ်ား ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စု ရယူသြားျခင္းသည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ သေဘာသဘာဝကို မ်ားစြာ ေျပာင္းလဲသြားေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢသည္ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အားကစားအရာမ်ား အတြက္သာ အဓိက ေဇာင္းေပးေသာ လူမႈေရးအသင္းအဖြဲ႕မွသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ တိုင္းေရးျပည္ရာမ်ားဘက္ ပိုမိုဦးလွည့္လာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ၏ ႏိုင္ငံေရး စ႐ိုက္လကၡဏာမ်ားမွ ပိုမိုသိသာလာသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈ ဒီေရျမင့္တက္လာျခင္း သည္ ေရွာင္လႊဲ၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဒီ၊ ေဂ်၊ စေလာ့စ္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက နားလည္ သေဘာေပါက္ခဲ့ ၾကေသာ္လည္း အဆိုပါ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ ႐ုတ္ျခည္းမဟုတ္ဘဲ တရိပ္ရိပ္သာ ျမင့္တက္လာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည္။

ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တကၠသိုလ္ ေရာက္စထက္စာလွ်င္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ အေရာက္၌ အဂၤလိပ္စကားကို ေကာင္းမြန္ သင့္တင့္စြာ ေျပာဆို လာႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ႏိုင္ငံေရးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစရန္ အတြက္ အစစအရာရာ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ ပဲခူးေဆာင္ရွိ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အခန္းေဖာ္ ေျပာဆိုခ်က္အရ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ဳံဖုတ္ထဲသို႔ သြား၍ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေနသည္။ ေက်ာင္းအားလပ္ရက္မ်ား၌ ၿဗိတိန္ပါလီမန္မွ နာမည္ေက်ာ္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား စကားေျပာဆိုပံုမ်ားကို ကိုေအာင္ဆန္း အထူးတလည္ ေလ့လာသည္။ ထိုႏွစ္၌ ဆရာအတတ္သင္ ေကာလိပ္၌ တက္ေရာက္ေနသူ ကိုသန္းထြန္းႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္လာသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ နန္းရင္းဝန္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အဂၤလိပ္ စကားေျပာဟန္မ်ားကို မ်ားစြာအတုခိုးၿပီး ေလ့က်င့္သည္။

ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ ထိုႏွစ္မွစတင္ကာ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားၿပီ ျဖစ္ၿပီး ပို၍ပင္ ႏိုင္ငံေရးဆန္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္လာသည္။ ၿဗိတိသွ် ဆန္႔က်င္ေရး၊ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ကူးအိပ္မက္ ထားၾကေသာ ခပ္စြာစြာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၌ တြင္က်ယ္လာသည့္ ကာလလည္း ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ေဝေသာ ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ ထုတ္ေဝေသာ သမဂၢမဂၢဇင္းဟူ၍ ႏွစ္ခုရွိရာ အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္သည္။ ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းသည္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး စေလာ့စ္ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္ထားေသာသူမ်ားျဖင့္ ထုတ္ေဝျခင္းျဖစ္ၿပီး အလိုေတာ္ရိ ေလသံပါသည္။ သမဂၢမဂၢဇင္းမွာ လူဆူလူပူတို႔ စုေဝးရာ ျဖစ္ သျဖင့္ ေတာ္လွန္ေသာ စာေပမ်ားကို ေမြးထုတ္ရာ အရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သမဂၢမဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာျဖစ္ၿပီး ကိုညိဳျမမွာ မဂၢဇင္း မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းက မဂၢဇင္းကို သမဂၢဟု ေခၚတြင္ျခင္း အား မႀကိဳက္သျဖင့္ အမည္ေျပာင္းလိုရာ ကိုညိဳျမ ေရြးခ်ယ္ေသာ အိုးေဝ အမည္ကို ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္လိုက္သည္။

ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ကမာၻ႔စာေပမ်ားကို အေတာ္အတန္ ေလ့လာ လိုက္စား လာျခင္းေၾကာင့္ ဗဟုသုတ တိုးတက္လာၿပီး အေရးအသားဘက္၌ ထူးခြၽန္ လာသည္။ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ျဖစ္လာေသာအခါ အမ်ားက ေၾကာင္သည္ဟု ယူဆျခင္းခံရေသာ၊ ႐ူးသည္ဟု သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားရေသာ သူ၏အရည္အခ်င္းကို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္း၌ အသိအမွတ္ ျပဳလာၾကသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား သည္။ သူသည္ နယူးဘားမား သတင္းစာသို႔ ေဆာင္းပါးမ်ား အပို႔မ်ားသည္။

တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးသည္ ‘ဗမာျပည္သည္ တို႔ျပည္၊ ဗမာစာသည္ တို႔စာ၊ ဗမာစကားသည္ တို႔စကား၊ တို႔ျပည္ကိုခ်စ္ပါ၊ တို႔စာကို ေလးစားပါ၊ တို႔စကား ကို ခ်ီးျမႇင့္ပါ’ ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္ျဖင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ လူထုအၾကား အထူး အာ႐ံုစိုက္ျခင္းကို ခံေနရေသာကာလ ျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္ တို႔ဗမာ အစည္းအရံုး ညီလာခံ၌ သာယာဝတီ သူပုန္ကို ခ်ီးက်ဴးျခင္း၊ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လူငယ္၊ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားမ်ားကို စည္း႐ံုးျခင္း၊ ေရနံေျမ အလုပ္သမားတို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား ကို ေထာက္ခံျခင္းစသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ သံုးရပ္ကို ခ်မွတ္ခဲ့ရာ ၿဗိတိသွ် အစိုးရက မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္လာေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ကိုႏု၊ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုရာရွစ္ စေသာ တိုးတက္သည့္ အျမင္ရွိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တကၠသိုလ္သမဂၢ၌ ေနရာရလာ ၿပီးေနာက္ ျပင္ပမွ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ား ျဖစ္ေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ဦးဘေဖ၊ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ကို သမဂၢသို႔ ဖိတ္ၾကားၿပီး ႏိုင္ငံေရးတရားပြဲမ်ား ေဟာေျပာေစျခင္း၊ စကား စစ္ထိုးသည့္ ျငင္းခံုပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ေစျခင္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ ပရိ၀ုဏ္အတြင္း ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈမွာ သိသိသာသာ ေျခလွမ္းက်ဲလာသည္။ သို႔ေသာ္ တရိပ္ရိပ္သာျဖစ္၏။ အိႏိၵယႏွင့္ တြဲေရး၊ ခြဲေရးတြင္လည္း တဲြေရးသည္ ေအာင္ျမင္သြားသည္။

သို႔ေသာ္ တြဲေရး၊ ခြဲေရးသည္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ကြၽမ္းက်င္ေသာ လက္ထဲတြင္ ခြဲတြဲျဖစ္သြားသည္။ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ ဗမာျပည္အား အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြင္း ထားပါက ခြဲလိုေသာအခါ ခြဲထြက္ခြင့္ရွိရမည္။ အိႏၵိယမွ ခြဲထုတ္လိုက္ပါက အိႏၵိယထက္ မညံ့ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးရမည္ ဟူသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အဆို ေအာင္ျမင္သြားသည္။ ထိုအခါ ၿဗိတိသွ် အစိုးရသည္ ဗမာျပည္အား အိႏၵိယမွ ခြဲထုတ္လိုက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။

၁၉၃၅ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရသည္ ဗမာျပည္ကို အိႏၵိယမွ ခြဲထုတ္ၿပီး ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဟု လူသိမ်ားေသာ ‘၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ဗမာျပည္ အက္ဥပေဒ’ ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္သစ္အရ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္အရ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ကုန္ေသာအခါ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ ဦးဘေဖ၏ ငါးပြင့္ဆိုင္ပါတီမွ ၄၆ ေယာက္၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသားပါတီမွ ၁၆ ေယာက္၊ ဦးခ်စ္လိႈင္၏ ၂၁ ဦးပါတီမွ ၁၂ ေယာက္၊ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးမွ သံုးေယာက္၊ ေရႊေတာင္ၾကား ပါတီမွ ႏွစ္ေယာက္၊ ေဖဘီယံ ပါတီမွ တစ္ေယာက္၊ သက္ပန္းမွ တစ္ေယာက္၊ တစ္သီးပုဂၢလ ၁၇ ေယာက္၊ ကရင္-ၿဗိတိသွ်ႏွင့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားက ၃၈ ေယာက္ စုစုေပါင္း ၁၃၆ ေယာက္ ေရြးေကာက္ခံရသည္။ မည္သည့္ပါတီကမွ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ အစိုးရ မဖြဲ႕ႏိုင္သျဖင့္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ဖြဲ႕သည္။ အဆိုပါ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရကို ေဒါက္တာဘေမာ္က ဦးေဆာင္ ရေသာေၾကာင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ဗမာျပည္၏ ပထမဆံုးေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ (နန္းရင္းဝန္) ျဖစ္လာသည္။

၁၉၃၅ ဗမာျပည္ အက္ဥပေဒသစ္အရ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္တြင္ ဦးေဆာင္ရေသာ ေဒါက္တာဘေမာ္သည္ ဆင္းရဲသား ဝံသာႏုပါတီကို ထူေထာင္ၿပီး ဓားမတံဆိပ္ကို အမွတ္အသား ျပဳသည္။ ဓားမပါတီသည္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ဂ်ီစီဘီေအ အကြဲအၿပဲေနာက္ပိုင္း လူသိမ်ား ထင္ရွားလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ သခင္ပါတီဟု အမည္တြင္ေနေသာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးရွိ သခင္မ်ားႏွင့္ ပို၍ရင္းႏွီးလာသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကား တကၠသိုလ္ ေရာက္ခါစကအတိုင္း အေနအထိုင္မွာ မေျပာင္းမလဲ ရွိသည္။ သမဂၢအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႕ဝင္ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ေနပံုထိုင္ပံုကို စာေရးဆရာ ျမေဒါင္းညိဳက ေအာက္ပါအတိုင္း ပံုေဖာ္ခဲ့သည္။

“သူေနေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္သြားရာ ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ စြပ္က်ယ္အက်ီ အစုတ္အၿပဲ၊ စုတ္ျပတ္ေနေသာ လံုခ်ည္ကို ဝတ္လ်က္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေလာကႀကီးကို အေရးမစိုက္ေသာ ပံုမ်ဳိးျဖင့္ စာကုန္းၾကည့္ေနေသာ ကိုေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ သူေနေသာ အခန္းမွာ (ပဲခူးေဆာင္ အမွတ္ ၁၁၃) အျခားေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႔ တန္ဆာဆင္ မထားေသာ္လည္း အခန္းေထာင့္ရွိ စာအုပ္စင္ေပၚ တြင္ ႏိုင္ငံေရး သိပၸံႏွင့္ ဆိုင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္”

အိုးေဝအယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဆရာအတတ္သင္ ေကာလိပ္၌ တက္ေရာက္ေနေသာ ကိုသန္းထြန္းႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးလာသလို ကိုသန္းထြန္း သည္လည္း တကၠသိုလ္သို႔ ပံုမွန္လိုလို ေရာက္လာၿပီး ခပ္စြာစြာ ေက်ာင္းသား မ်ားျဖစ္ေသာ ကိုႏုတို႔ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ တြဲမိေလသည္။ ကိုသန္းထြန္း သည္ ေနာက္ပိုင္း၌ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းရွိ ကုလားေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရးစာေပမ်ားကို လိုက္စားေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသို႔ ဝင္ကာ သခင္ျဖစ္လာသည္။ အိုးေဝမဂၢဇင္းတြင္ ဝင္ထြက္ သြားလာၾကေသာ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႔အေၾကာင္း ကိုညိဳျမက ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရးသားခဲ့သည္။

“ထမင္းအတူစားရာတြင္ ကိုေအာင္ဆန္းမွာ ေကြၽးသမွ်ဟင္းႏွင့္ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲတတ္သည္။ အျခားသူမ်ားအတြက္ ဘာမွမက်န္ေအာင္ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ အစားႀကီးသူ မဟုတ္ေပ။ ထိုအခါ သခင္သန္းထြန္း သည္ ကုလားေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္လ်က္ရွိရာ ထမင္းဝဝ မစားရ၍လား မသိ။ အိုးေဝမဂၢဇင္း ထမင္းဝိုင္းသို႔ မၾကာခဏလာ၍ စားေတာ္ေခၚတတ္သည္”

ရန္ကုန္တကၠသုိလ္၌ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာႏွင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို ‘ဆာ’ မထူးပါက ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေက်ာင္းမွထုတ္ပစ္ေလ့ ရွိသည္။ သမဂၢဥကၠ႒ ကိုႏုက ေက်ာင္းသားမ်ား တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကို ဆလံေပးရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ သည္။ သမဂၢ စင္ျမင့္ထက္ စကားေျပာတိုင္း ဆလံေပးရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမွာ ပါလာၿမဲ ျဖစ္သည္။ ကိုႏုက တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ အေျခအေနမွာ တင္းမာစ ျပဳလာသည္။ ထိုႏွစ္က ကိုႏုသည္ သူ၏ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ဥပေဒဘြဲ႕အတြက္ တတိယေျမာက္အျဖစ္ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္လာခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

မတ္လ အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီး နီးကပ္လာခ်ိန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား စာကို အသည္းအသန္ ေလ့လာေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ စစ္ကိုင္းေဆာင္ရွိ ေက်ာင္းသား ကိုေက်ာ္ျမင့္ကို ေက်ာင္းတစ္ႏွစ္ နားလိုက္သည္။ ကိုႏုက ထိုကိစၥအေပၚ ေဒါသထြက္ေနသည္။ ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ ကုန္ခါနီး၍ သမဂၢ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝး က်င္းပရာ ကိုႏုက အစည္းအေဝးသို႔ တက္လာေသာ နန္းရင္းဝန္၊ အစိုးရဝန္ႀကီးမ်ား၊ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ား အစံုအညီေရွ႕ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကို ရင့္သီးေသာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ေဝဖန္ေျပာဆိုသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုႏု၏ မိန္႔ခြန္းကို လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံၾကသည္။ အစည္းအေဝးအၿပီး ၁၅ ရက္အၾကာ ကိုယ္ပိုင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အျဖစ္ ေက်ာင္း ပိတ္လိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္၌ အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း စီစဥ္ တည္းျဖတ္သည့္ အိုးေဝမဂၢဇင္း ထြက္လာသည္။ မဂၢဇင္း မထြက္မီ တစ္ရက္အလို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ပံုႏွိပ္တိုက္မွ စာအုပ္မ်ားကို ထုပ္ပိုးကာ တကၠစီကား တစ္စီး ငွား၍ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းကို ကိုညိဳျမက ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရးသားခဲ့သည္။

“ကားေပၚတြင္ မဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ား တင္လ်က္ ေလညင္းခံကာ လိုက္ပါလာေသာ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ မနက္ျဖန္ မဂၢဇင္း ထြက္လွ်င္ ဗံုးေပါက္ကြဲသလို တစ္ေက်ာင္းလံုး၊ တစ္ျပည္လံုး ဂယက္႐ိုက္ သြားမည္ကို လားလားမွ် မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုမဂၢဇင္း စာအုပ္မ်ားကို တင္ေဆာင္ လာျခင္းမွာ အမွန္အားျဖင့္ ေပါက္ကြဲေစတတ္ေသာ လက္နက္ပုန္းမ်ားကို ခိုးယူ တင္ေဆာင္လာသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။”

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ပထမသံုးရက္အၾကာ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၁ ရက္ေန႔ တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး စေလာ့စ္၏ လက္မွတ္ျဖင့္ စာတစ္ေစာင္ ကိုႏုထံ ေရာက္လာသည္။ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္မ်ားကို တရားလက္လြတ္ ေစာ္ကားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာဆိုမႈျဖင့္ တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ပစ္ေၾကာင္း အသိေပးစာ ျဖစ္သည္။ ကိုႏုသည္ သူေက်ာင္းထုတ္ခံရျခင္းကို မည္သူ႔ကိုမွ် မေျပာဘဲေနသည္။

တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ အိုးေဝမဂၢဇင္းမွာ တကၠသိုလ္အတြင္း ျပန္႔သြား ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ႐ံုးခန္း၌ ဗံုးတစ္လံုးပမာ ေပါက္ကြဲေလေတာ့သည္။ အိုးေဝမဂၢဇင္း၌ မန္ေနဂ်ာ ကိုညိဳျမက ကေလာင္အမည္ခံၿပီး အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးတိုမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး စေလာ့စ္ႏွင့္ ကပ္ကာ မ်ဳိးခ်စ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခ်ာက္တြန္းသူ တကၠသိုလ္ဆရာ တစ္ဦးအား ေခြးနက္ႀကီးႏွင့္ ႏိႈင္းကာ ပက္ပက္စက္စက္ ေဆာ္ထည့္ လိုက္ေသာ အခ်က္မ်ား ပါဝင္ေလသည္။

“ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနၿပီ”

မဟာအဝီစိ ငရဲဘံုမွ မေကာင္းဆိုးရြား မိစၧာတစ္ေကာင္ ေခြးနက္ႀကီးအသြင္ ဖန္ဆင္း၍ လြတ္ေျမာက္သြား၏။ ၎မိစၧာေကာင္ႀကီးသည္ လူ႔ျပည္၌ ယာယီေနခဲ့စဥ္အတြင္း ဆိုးသြမ္းယုတ္မာေသာ အတၱေဘာႀကီး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့၏။

ယင္းသတၱဝါသည္ ယုတ္မာျခင္း၊ သစၥာမဲ့ျခင္း၊ ဆိုးရြားေသာ ရာဇဝတ္မႈမ်ား က်ဴးလြန္ျခင္း၊ ေစာက္တလြဲမ်ားသာ လုပ္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ မဟာအဝီစိ သို႔ ေဇာက္ထိုး က်ဆင္းခဲ့ရ၏။

ယင္းသတၱဝါသည္ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္မွ အေပါစား ဆပ္စလူးမ်ားကို ၿပီတီတီ၊ ရိတိတိျဖင့္ ျမႇဴဆြယ္ ကလိေနတတ္ေသာ ကလိန္က် ဖာေခါင္း တစ္ဦးျဖစ္၏။
၎သည္ ေက်ာင္းသားေရးရာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲႏွင့္ ကစားခုန္စားမႈမ်ားကို အရွက္မဲ့စြာ အလြန္အက်ဴး စိတ္ပါဝင္စားၿပီး ပ်ာယာခတ္ေလာက္ေအာင္ တြင္က်ယ္လိုသူလည္း ျဖစ္၏။

ဖာလိုက္စားတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္ေပၚတြင္ အဖုအပိမ့္မ်ား ရွိေန၏။ ယင္းမိစၧာေကာင္အား ေတြ႔ရွိပါက ေက်းဇူးျပဳ၍ ငရဲဘံုသို႔ ျပန္လည္ ကန္ခ်ေပးေစလိုပါေၾကာင္း ....။

ပံု
(ယမမင္း)

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး စေလာ့စ္သည္ အိုးေဝမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ကိုေအာင္ဆန္း ကို ေနာက္တစ္ေန႔၌ ေခၚေတြ႕ၿပီး ငရဲေခြးႀကီး လြတ္ေနၿပီ (A Hell Hound at Large) ေဆာင္းပါးကို ေရးသူအား ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုရန္ ဆင့္ေခၚသည္။ ယမမင္းဟု ကေလာင္အမည္ ခံထားသည့္ အဆိုပါ ေဆာင္းပါးသည္ တကၠသိုလ္ အာဏာပိုင္တစ္ဦးကို တိုက္႐ိုက္ ေဝဖန္ ထားျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္အဖြဲ႕ အင္မတန္ ေဒါသထြက္ေနၾက သည္။

ကိုေအာင္ဆန္းက အယ္ဒီတာ က်င့္ဝတ္အရ မည္သူမည္ဝါ ျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပစ္မည္ဟု အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၄ ရက္ေန႔အထိ မေၾကညာေသးဘဲ ထားသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ သမဂၢ ဥကၠ႒ ကိုႏုကို ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ေၾကာင္း သတင္းမ်ား ျပန္႔သြားခ်ိန္တြင္ ဒုတိယဥကၠ႒ ကိုရာရွစ္ ပဲခူးေဆာင္ရွိ ကိုႏုထံ ေရာက္လာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း လည္း ေက်ာင္းမွ အထုတ္ခံလိုက္ရေၾကာင္း ေကာလာဟလမ်ား ျပန္႔ေန သျဖင့္ သမဂၢ၏ အလုပ္အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝးကို ညတြင္းခ်င္း ေခၚယူ လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ မၾကာခင္ က်င္းပရန္ရွိေသာ တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲအား သမဂၢ အလုပ္အမႈေဆာင္ တစ္ဖြဲ႕လံုး ဝင္ေရာက္ မေျဖဆိုရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ကိုရာရွစ္ ဦးေဆာင္ၿပီး ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၅ ရက္ေန႔၌ ေက်ာင္းသားထု ညီလာခံ ေခၚယူၿပီး ရွင္းလင္း တင္ျပခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ ေက်ာင္းသားထု တစ္ရပ္လံုးက ‘သပိတ္ ... သပိတ္ ... ေမွာက္ ... ေမွာက္’ ဆိုေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံႀကီးသည္ ညံစီ၍ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။

ေတာ္လွန္လိုေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စု၏ ႀကိဳတင္ စီမံထားသည့္ ၿဗိတိသွ် ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ စတင္႐ုပ္လံုးေပၚလာၿပီ ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ တို႔ကို ဆန္႔က်င္ အာခံလိုေသာ ေက်ာင္းသား တစ္စုသည္ သပိတ္ တိုက္ပြဲျဖင့္ ေနမဝင္ အင္ပါယာႀကီးကို စတင္ စိန္ေခၚလိုက္ေလေတာ့သည္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္)
Credit To The Voice Weekly