စာခၽြန္ေတာ္ (ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက)

 

၁။ သူတစ္ပါးမွာ အမွားတစ္ခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္တစ္ခုခု ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္ထဲမွာ ၾကည့္ေနသလို သေဘာထားပါ။
၂။ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို တကယ္သတၱိရွိတယ္ ထင္ရင္ ကိုယ့္အမွားကို ကိုယ္ရဲရဲႀကီး ျပင္လိုက္ပါ။
၃။ အမွားအယြင္းေတြ၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြကို မေၾကာက္တဲ့သူ အမွားထဲက ပညာရေအာင္ ယူတတ္တဲ့သူဟာ အမွားကိုပဲ ေကာင္းတဲ့ဘက္က အက်ိဳးရွိေအာင္ ယူႏိုင္လို႕ မွားတာဟာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္။
၄။ အေကာင္းကို အဆိုးျဖစ္ေအာင္ ျမင္တတ္တာ (အဆိုးျမင္တတ္သူ) ဟာ အသိအျမင္ မွားယြင္းမႈေတြထဲမွာ အဆိုးဆံုး၊ အထိခိုက္ဆံုး အမွားျမင္ပံုပဲ။
၅။ အဆိုးေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳရႀကံဳရ အေကာင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၿပီး လုပ္သင့္တာကို ဆက္ၿပီး လုပ္ႏိုင္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကို သိေနတဲ့ အေလ့အက်င့္ ရွိဖို႕ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။
၆။ ကိုယ့္အဆိုးကို လက္ခံႏိုင္မွသာ အဲဒီအဆိုးဟာ အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းသြားမယ္။ လက္မခံႏိုင္ေသးသေရြ႕ ဖံုးကြယ္ထားသေရြ႕ အေကာင္းျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး။

၇။ အမွန္ေတာ့ ဘ၀နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေလးနက္ဆံုး အသိဉာဏ္ကို အဆိုးနဲ႕ ႀကံဳရၿပီး အဆိုးကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိၿပီးေတာ့ ဒီအဆိုးထဲက အသိဉာဏ္ရၿပီး လြန္ေျမာက္လာတဲ့ သူေတြကမွ ရတယ္။
၈။ သူတပါး အျပစ္ကို ေထာက္ျပရံုနဲ႕ ကိုယ့္အျပစ္က ေပ်ာက္မသြားဘူး။
၉။ ေစတနာဆိုးနဲ႕ လုပ္တာေတြ အားလံုးဟာ ကိုယ့္စိတ္ထားကို ေအာက္တန္းက်သြားေစတယ္။
၁၀။ ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္မႈ လုပ္ေနတာပဲ။ အမွားေတြကို မ်ားမ်ားျပင္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ဖို႕လိုတယ္။
၁၁။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြဟာ မွားေနမွန္း မသိဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ မွားေနမွန္း သိပါလ်က္နဲ႕ မျပင္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို လူေတြဟာ အသိဉာဏ္ မႀကီးထြားဘူး၊ မတိုးတက္ဘူး။
၁၂။ မမွားဘူးတဲ့သူ မရွိပါဘူး၊ အမွားကင္းဖို႕ ဆိုတာလည္း သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး။
၁၃။ အမွားနည္းဖို႕ပဲ ႀကိဳးစားရမွာ၊ အမွားတစ္ခုကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ မမွားဖို႕ မလုပ္မိဖို႕ပဲ လိုပါတယ္။
၁၄။ သူမ်ားမွားလို႕ ကိုယ္ခံရတာထက္ ကိုယ္မွားလို႕ ကိုယ္ခံရတာက ပိုဆိုးပါတယ္။
၁၅။ ကိုယ့္အျပစ္ကို ရွာျပတဲ့သူကို ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္လို႕ သေဘားထားပါ။
၁၆။ အေသးအမႊား အဆိုးေတြေၾကာင့္ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္တာကို မခံခ်င္ရင္ အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေနပါ။
၁၇။ အေကာင္းအဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကို နားလည္လက္ခံၿပီး ခံႏိုင္ရည္ရွိမွ ပိုၿပီး ရင့္က်က္တဲ့သူ ျဖစ္မယ္။
၁၈။ ကိုယ္က သူမ်ားကို အျပစ္တင္ေနတာ ရွံဳ႕ခ်ေနတာဟာ သူဘယ္လိုလူ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ သိပ္မေပၚလြင္ဘူး၊ ငါဘယ္လိုလူ ဆိုတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေပၚလြင္သြားၿပီ။
၁၉။ တကယ္ႀကီးတဲ့ ထိေရာက္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ေက်နပ္မႈ အမ်ားဆံုးရတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းေတြလည္း အမ်ားဆံုးထုတ္ၿပီး သံုးရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ့္သူဟာ အေသးအမႊား အဆိုးေတြကို ေတြးေနဖို႕ မသင့္ဘူး။
၂၀။ သူတစ္ပါးကို အျပစ္ျမင္လို႕ရွိရင္ အဲဒီအျပစ္မ်ိဳး ကိုယ့္မွာ ရွာၾကည့္ပါ။ ရွိေနတတ္တာပဲ မ်ားပါတယ္။ သူတစ္ပါးမွာ ေကာင္းတာ ျမင္ရင္လည္း အဲဒီလို ေကာင္းတာ ငါ့မွာေကာ မရွိဘူးလား။
၂၁။ ရွိရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မရွိေသးရင္ေတာ့ ရွိလာေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။
၂၂။ တကယ္ေတာ့ အဆိုးေတြထဲက အမွားေတြထဲက ဒုကၡေတြထဲကမွ တကယ္ေလးနက္တဲ့ အသိဉာဏ္ကို ရတာပါ။
၂၃။ အေလးနက္ဆံုး အသိဉာဏ္ကို ဘ၀ေတြ႕အႀကံဳ ထဲကပဲ ရႏိုင္တယ္၊ စာအုပ္ထဲက မရႏိုင္ဘူး။ ဘ၀ဟာ အေလးနက္ဆံုး စာအုပ္ပဲ။
၂၄။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒုကၡေပးရင္ ေလာကႀကီး ဒုကၡေရာက္တယ္။
၂၅။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခ်င္ရင္ ငါ ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ၊ ဘာကို မုန္းသလဲဆိုတာကို အရင္ဆံုးသိေအာင္လုပ္ပါ။ အဲဒီက စ, ပါ။
၂၆။ သူမ်ားအျပစ္ကို မ်ားမ်ားရွာၿပီး ေျပာေနတဲ့သူဟာ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကိုယ္ခ်တာပဲ။
၂၇။ သူမ်ားကို ဂုဏ္သိကၡာခ်ၿပီးမွ ကိုယ့္ဂုဏ္ကို တင္လို႕ရမယ့္ ဘ၀ကို ေရာက္ေနရၿပီ။

ဆရာေတာ္ ေဇာတိက (မဟာၿမဳိင္)

သံသရာခရီးသည္ (ဓမၼစာေပ စုစည္းမႈ)ဆိုဒ္မွတဆင့္ကူးယူတင္ျပဓမၼဒါနျပဳပါသည္ ။

 

Read More »

ဘိနပ္ခ်ဳပ္သမားဘ၀မွ သာသနာျပဳဆရာျဖစ္လာသူ

၀ီလီယမ္ကယ္ရီ(William Carey) (၁၇၆၀ - ၁၈၃၄)

တဲအိမ္ကုပ္ကေလးအတြင္း ဖိနပ္ေဟာင္းမ်ားကို ခ်ဳပ္ေနေသာ လူကေလး၀ီလီယမ္ကယ္ရီကုိသင္

ေတြ႔ျမင္ခဲ့လွ်င္ေနာင္အခါက်မ္းစာကို ကမၻာ့ဘာသာစကားေပါငး္မ်ားစြာ၏ ၁/၃ သုိ႔ဘာသာျပန္ေပးေသာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း၏ ဖခင္ႀကီးျဖစ္လာမည့္ဟု လုံး၀ထင္ျမင္ခဲ့မည္မဟုတ္ေခ်။


ကေလးဘ၀

ကေလးဘ၀၌ပင္ ဇဲြလုံ႔လရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားခဲ့သည္။ စြန္႔စားရေသာအလုပ္ကို သူအၿမဲႏွစ္သက္ ခဲ့၏။ တစ္ခ်ိန္ကငွက္သိုက္ကုိစူးစမ္းရန္သစ္ပင္ေပၚတက္ရင္းေျခေခ်ာ္လိမ့္

က်ခဲ့၏။ ကုိယ္ေပၚ၌ ျခစ္႐ွရာဒဏ္ခ်က္ မ်ားျဖင့္အိမ္ျပန္ခဲ့၏။ သူ၏မိခင္ကဒဏ္ရာမ်ားကုိေဆးထည့္၊ ပတ္တီးစည္းေ်ပးၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္လဲေလ်ာင္းေစ ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္အလြယ္တကူႏွင့္အေလ်ာ့ေပးတတ္သူမဟုတ္ေခ်။ မိခင္အလစ္တြင္ အျပင္ထြက္သြား ရာသူမသတိရ၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါလက္ထဲ၌ငွက္သိုက္ကိုင္လ်က္ျပန္လာေသာ သားကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။

၀ီလီယံသည္အားကစားႏွင့္ခရီးသြားျခင္းကုိႏွစ္သက္သည္။

သူအႏွစ္သက္ဆုံးသူရဲေကာင္းမွာ ကိုလံဗတ္ ျဖစ္ၿပီး ထုိသူ၏

အေၾကာင္းကိုမၾကာခဏေျပာခဲ့ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္းသူ႔အားအျခားေသာကေလးမ်ားက “ကိုလံဗတ္” ဟုခ်စ္စႏုိးေခၚခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ပတ္၀န္းက်င္သေဘာ

သဘာ၀ကိုႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးၿပီး လယ္ကြင္းျပင္၌ေတြ႔ခဲ့ေသာ

သစ္ပင္မ်ား၊အင္းဆက္ပုိးမ်ား၊ငွက္ကေလးမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္စုေဆာင္း

ၿပီးေလ့လာ သည္။ ထိုအရာမ်ားထက္ စာေပမ်ားကုိ

သူႏွစ္သက္ျမတ္ႏုိးဆုံးျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ခရီးသြားမွတ္တမ္းႏွင့္ စြန္႔စား ခန္းမ်ားအေၾကာင္းပါေသာစာအုပ္မ်ားျဖစ္၏။ သူသည္ဘာသာစကားမ်ားကိုေလ့လာရန္လည္းစိတ္၀င္စားခဲ့၏။

ကေလးဘ၀၌ပင္ လက္တင္ဘာသာစကားကိုစတင္ေလ့လာခဲ့၏။


ဘိနပ္ခ်ဳပ္သမားဘ၀

အသက္(၁၂) ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ေက်ာင္းထြက္ရသည္။ အသက္(၁၄)ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူကဘိနပ္ ခ်ဳပ္သမားတစ္ဦးထံတြင္အပ္ႏွံကာဘိနပ္ခ်ဳပ္အတတ္ပညာကုိသင္ယူေစခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကသူသည္ ဘာသာ ေရး၌စိတ္၀င္စားမႈလုံး၀မရွိေသးေခ်။ သူသည္အသင္းေတာ္ေတာ္သံစံုသီခ်င္းအဖြဲ႔၌ ပါ၀င္သီဆိုခဲ့ၿပီး ေကာင္းမြန္ ေသာခရစ္ယာန္အိမ္ေထာင္၌ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ္လည္း တခါတရံအျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းကာ ဆဲေရး တိုင္းထြာျခင္း၊ မုသာေျပာျခင္း၊ ညစ္ညမ္းေသာပုံမ်ားေျပာျခင္းျပဳခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္လည္းသူႏွင့္အတူဘိနပ္ခ်ဳပ္သင္ သူတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ၀ါး(Warr) ၏ပုံသက္ေသေကာင္းေၾကာင့္မၾကာခဏၾသတၱပၸစိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ကာစတင္ ၍ဆုေတာင္းတတ္လာ၏။ တစ္ေန႔အလုပ္ရွင္၏ေငြတစ္သွ်ီလင္ (shilling) ကိုသုံးမိေသာေၾကာင့္ဖမ္းဆီးၿပီးလူပံု အလယ္၌အရွက္ခဲြခံခဲ့ရ၏။ ဤျဖစ္ရပ္အားျဖင့္ႏွိမ့္ခ်စိိတ္ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီးစိတ္ႏွလုံး၌ ဘုရားသခင္အမႈေဆာင္ အလုပ္ လုပ္ရန္ပိုမိုလြယ္ကူေစခဲ့သည္။ မိမိသည္အျပစ္သားျဖစ္ေၾကာင္းသိလာသည္။ သင္းအုပ္ဆရာက “လူတစ္ဦး သည္ဘုရားရွစ္ခိုးျခင္းျဖင့္ ခရစ္ယာန္မျဖစ္ႏိုင္၊ ခရစ္ေတာ္ကိုမိမိ၏ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ယုံၾကည္လက္ခံျခင္းျဖင့္ သာခရစ္ယာန္ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပခဲ့၏။ ထိုျဖစ္ရပ္အားလံုးက သူ႔အသက္တာကိုေဆာက္တည္ရာမရ (ေနမထိ၊ ထိုင္မသာ)ျဖစ္ေစၿပီးေနာက္ဆုံးဒူးေထာက္လ်က္ ခရစ္ေတာ္ကိုလက္ခံကာ အသက္တာေျပာင္းလဲသြားခဲ့၏။

သူသည္ဘိနပ္ခ်ဳပ္လ်က္ပင္ အဂၤလန္ျပည္၊ မူလတန္(MOULTON) ရပ္ကြက္ အသင္းေတာ္တစ္ခု၌ သင္းအုပ္ ဆရာအျဖစ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ “ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕အလုပ္မွာ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ႏို္င္ငံေတာ္က်ယ္ျပန္႔ေရးအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဘိနပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ ျပင္ျခင္းသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ျဖစ္ပါတယ္” ဟုသူေျပာေလ့ရွိ၏။ သူနံေဘးတြင္စာအုပ္ အၿမဲထားကာဘိနပ္ခ်ဳပ္ရင္းႏွင့္ ဖတ္ေနတတ္၏။ ဤနည္းျဖင့္ ဂရိႏွင့္ လက္တင္ဘာသာစကားကုိေလ့လာခဲ့၏ ေဟၿဗဲ၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဒတ္ခ်္ဘာသာစကားမ်ားကိုလည္းေလ့လာ၏။ ေဟၿဗဲဘာသာစကားေလ့လာရန္ (၉)မိုင္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္၍ ဆရာျဖစ္သူထံသြားရ၏။



အမႈေတာ္ေဆာင္ဘ၀

ထိုအခ်ိန္က ကယ္ရီသည္ကပၸတိ္န္ကုတ္(ခ) (CAPTAIN COOK) ေရးသားေသာပင္လယ္ခရီးစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာင္ဘက္ပင္လယ္ကၽြန္းမ်ားရွိေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာလူမ်ားထံသို႔ဧ၀ံေဂလိတရားေဟာရန္စိတ္ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ သူအလုပ္ရုံနံရံမွသံမႈိႏွင့္ခ်ိတ္ဆဲြထားေသာအိမ္လုပ္ကမၻာ႔ေျမပုံေပၚ၌သူဖတ္႐ႈခဲ့ရေသာတုိင္းျပည္မ်ား၏ အေၾကာင္းႏွင့္ လူဦးေရကိုေရးမွတ္ထားခဲ့၏။ နံနက္တိုင္းသူ၏ခံုတန္းလ်ား(ခံုေရွ)နားတြင္ဒူးေထာက္၍ ကမၠာ႔ေျမ ပံုကိုၾကည့္ကာ ခရစ္ေတာ္မရေသးေသာတိုင္းႏို္င္ငံမ်ားအတြက္ဆုေတာင္းေလ့ရွိ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ဧ၀့ေဂလိတရားကုိ တစ္ခါမွ်မၾကားဖူးေသးသူမ်ားထံ သတင္းေကာင္းေရာက္ရန္ စိတ္ႏွလုံးတြင္အၿမဲတေစစုိးရိမ္ခဲ့ေပသည္။

သူသည္အျခားေသာအမႈေတာ္ေဆာင္မ်ားအားသာသနာျပဳမ်ား၏လိုအပ္ခ်က္မ်ားေျပာခ့ဲၿပီး ခရစ္ေတာ္ အေၾကာင္းတစ္ခါမွ်မၾကားဖူးေသးသူမ်ားအတြက္ ဆုေတာင္းရန္ ဆုေတာင္းအဖြဲ႕ဖြဲ႕စည္းခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ “သာသနာ ျပဳမ်ား၏လိုအပ္ခ်က္မ်ား” ကိုလည္းေရးသားခဲ့၏။ အမႈေတာ္ေဆာင္မ်ား အစည္းအေ၀းတစ္ခု၌ အယူလြဲကာ ကိုး ကြယ္မႈမွားယြင္းေနသူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍စုိးရိမ္ပူပန္ေၾကာင့္ၾကေၾကာင္း ေ၀ငွေျပာဆိုခဲ့ၿပီး၊ အမႈေတာ္ေဆာင္မ်ား ၌လည္းတာ၀န္ရွိေၾကာင္းတိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ခဲ့၏။ ထိုအခ်ိန္၌အသက္ႀကီးေသာအမႈေတာ္ေဆာင္တစ္ဦးက “လူကေလး” ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း၊ ဘုရားသခင္ကလူေတြေျပာင္းလဲေစခ်င္ရင္ ငါတို႔အကူအညီမပါပဲ သူ႔ဖာသာ သူလုပ္လိမ့္မယ္” ဟုေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုခဲ့၏။ အျခားေသာအမႈေတာ္ေဆာင္မ်ာအားလုံးေရွ႕၌ကယ္ရီသည္ ႏွိမ့္ခ် ျခင္းခံခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္လည္းငယ္စဥ္အခါကရခဲ့ေသာအေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္စိတ္ဓါတ္မက်ဘဲရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည္။

(၁၇၉၁) ခုႏွစ္၌ကယ္ရီသည္သိကၡာေတာ္ရဆရာျဖစ္လာခဲ့သည္။ (အျခားေသာ) ဘုရားသခင္၏လူမ်ား ၾကား၌ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာခဲ့၏။ (၁၇၉၂) ခုႏွစ္ ႏွစ္ျခင္းအမႈေတာ္ေဆာင္မ်ားႏွစ္ပတ္လည္အစည္းအေ၀း၌ သူ႔အားတရားေဟာခြင့္ေပးခဲ့၏။ထိုအခ်ိန္က သူေဟာေျပာခဲ့ေသာတရား၏အဓိကအေၾကာင္းမွာ “ဘုရားသခင္” ထံမွႀကီးမားေသာအရာမ်ား၊ ေျမွာ္လင့္ပါ။ ဘုရားသခင္အတြက္ႀကီးမားစြာလုပ္ေဆာင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းပါ” ျဖစ္၏။

ဤအခ်က္သည္ သူ၏အဓိကေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့၏။

ဤအစည္းအေ၀း၏ရလဒ္မွာ “ႏွစ္ျခင္းသာသနာျပဳအသင္းႀကီး” စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ျခင္းေပတည္း။ သူတို႔သည္ပထမဆုံးသာသနာျပဳဆရာကို ေစလႊတ္ရန္ဆႏၵျပင္းထန္ခဲ့ၾကေပသည္။



အိႏိၵယျပည္၌ကယ္ရီအသက္တာ

ကယ္ရီအတြက္သာသနာျပဳသြားရန္လမ္းပြင့္ခဲ့ၿပီ။ သုိ႔ေသာ္သူဘယ္ကိုသြားသင့္သလဲ။ ေတာင္ပင္လယ္ ကၽြန္းမ်ားႏွင့္အေနာက္အာဖရိကတိုက္သို႔သြားရန္ သူစဥ္းစားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ကယ္ရိအားအိႏၵိယသို႔သြားရန္ဘုရား သခင္အႀကံအစည္ရွိေတာ္မူခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္အိႏၵိယ၌ေနခဲ့ဖူးေသာ ေဒါက္တာေသာမတ္(စ္)ကိုသူ႔ထံသို႔ေစလႊတ္ ေတာ္မူခဲ့၏။ ကယ္ရီသည္ ေဒါက္တာေသာမတ္(စ္)အားျဖင့္အိႏိၵယသို႔သာသနာျပဳသြားရန္ဆုံးျဖတ္ခဲ့၏။ အသစ္္ ဖဲြ႔စည္းထားေသာ သာသနာျပဳအသင္းႀကီး၏ ဥကၠ႒ျဖစ္သူႏွင့္အျခား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအနည္းစုက ကယ္ရီ အတြက္ဆုေတာင္းျခင္းအား၎၊ ေငြေၾကးအားျဖင့္၎ကူညီရန္ဂတိျပဳခဲ့ၾက၏။ သာသနာျပဳအေနျဖင့္အိႏိၵယသုိ႔ သြားရန္ဆုံးျဖတ္စဥ္ကကယ္ရီ၏အသက္မွာ (၃၃) ႏွစ္မွ်သာရွိေသး၏။ အိႏိၵယသြားရန္ျပင္ဆင္ျခင္းႏွင့္ အျခားအ ေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ၾကန္႔ၾကာခဲ့ၿပီးမွ(၁၇၉၃)ခု၊ ဇြန္(၁၃)၇က္ေန႔တြင္ကယ္ရီႏွင့္ သူ၏မိသားစု၊ ေဒါက္တာေသာမတ္(စ္)တို႔အိႏိၵယျပည္သို႔ေရလမ္းခရီးျဖင့္သြားခဲ့ၾကသည္။ ခရီးစဥ္၌အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဴးေတြ႔ ႀကံဳခဲ့ၿပီး၊ ႏို၀င္ဘာလတြင္အိႏိၵယျပည္ကာလကတၱားၿမိဳ႕သို႔ဆုိက္ေရာက္ခဲ့သည္။ကယ္ရီႏွင့္အတူသူ၏ဇနီး၊ ကေလး(၄)ေယာက္၊ခယ္မ/မရီးႏွင့္အတူပါလာၾကေသာ္လည္းအိႏိၵယလူမ်ိဳးမ်ား၏၀ိညာဥ္အတြက္တစ္ေယာက္ တစ္ေလမွ်စိတ္မ၀င္စားၾကေခ်။ ကယ္ရီ၏မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေဆြမ်ိဳးမ်ားကေငါအနည္းငယ္ႏွင့္အျခားတိုင္းႏိုင္ငံ တြင္သြားေရာက္ေနထိုင္ျခင္းေၾကာင့္သူအား႐ူးေနၿပီဟုထင္မွတ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ကယ္ရိသည္အလြန္စိတ္အား ထက္သန္ၿပီးေျမွာ္လင့္ခ်က္လည္းရွိခဲ့၏။ အိႏိၵယျပည္လာစဥ္ပင္လယ္ခရီး၌သေဘၤာေပၚတြင္ ဘဂၤါလီဘာသာ စကားကိုစတင္ေလ့လာခဲ့၏။ ေနာင္အခါဟိႏၵဴစတန္နီ၊ မာရတီ ႏွင့္ပါ႒ိဘာသာစကားကိုသင္ယူသည္။ အိႏိၵယ ျပည္သို႔ေရာက္ၿပီးမၾကာမွီပင္ အိႏၵိယလူမ်ဳိးမ်ားကုိစတင္တရားေဟာခဲ့ကာ၊ သမၼာက်မ္းကို ဘဂၤါလီဘာသာျဖင့္ ျပန္ဆိုခဲ့၏။ ဘုရားသခင္သည္ဤအမႈေတာ္ျမတ္ႀကီးအတြက္သူ႔အားဘာသာစကားမ်ားကိုႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစိတ္ရွိ ေစရန္ျပင္ဆင္ေတာ္မူခဲ့သည္။

အိႏၵိယျပည္၌ေရာက္ၿပီးတစ္ႏွစ္အတြင္းမိသားစုအားလံုးတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ဖ်ားနာခဲ့ၾကသည္။ အသက္(၅)ႏွစ္အရြယ္ျဖစ္သူ ပီတာသည္ဖ်ားနာေရာဂါျဖင့္အသက္ဆုံးပါးခဲ့သည္။ သခၤ်ဳိင္းတြင္းတူးရန္အဘယ္ သူမွ်ဆႏၵမရွိေသာေၾကာင့္ဖ်ားနာေနသည့္ၾကားမွ ကယ္ရီကုိယ္တုိင္တူးခဲ့သည္။ေနာက္မွအေစခံႏွစ္ဦးေရာက္လာ ၿပီးကူညီေသာေၾကာင့္ကယ္ရီချမာေက်းဇူးတင္ကာငိုလုနီးပါးျဖစ္ခဲ့၏။

ကယ္ရီသည္စား၀တ္ေနေရးအတြက္မဲနယ္စက္ရုံမန္ေနဂ်ာအလုပ္လုပ္ခဲ့၏။ သမၼာက်မ္းစာပုံႏွိပ္ရန္စက္ တစ္လုံးရွိခဲ့၏။ ေနာင္တြင္မဲနယ္လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္သျဖင့္ထို္အလုပ္ကိုလက္လႊတ္ခဲ့ၿပီးပုံႏွိပ္စက္မွာလည္းမီး ေလာင္ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးခဲ့၏။သုိ႔ေသာ္လည္းဤအရာမ်ားကသူ႔အားစိတ္ဓါတ္က်ေစရန္မတတ္စြမ္းႏိုင္ခဲ့ေခ်။သူ႔ကိုယ္ သူေမးေသာေမးခြန္းမွာ “အိႏိၵယျပည္ကို ငါဘယ္လိုကူညီရမလဲ” ျဖစ္၏။

ကယ္ရီအား ဘုရားသခင္အသုံးျပဳပုံ

ခုႏွစ္ႏွစ္မွ်ပင္ပန္းစြာလုပ္ေဆာင္ခဲ့ရၿပီးေနာက္၊ ပထမဦးဆုံးယုံၾကည္လာေသာ လက္သမားတစ္ဦးျဖစ္ သူခရစ္ရွႏူးပါ(လ္)အားဗတိၱဇံမဂၤလာေပးခဲ့၏။ ထုိသူသည္လည္းခရစ္ယာန္ျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္မ်ားစြာဒုကၡဆင္း ရဲခံရေသာ္လည္းသစၥာရွိရွိအသက္ရွင္ၿပီးလူမ်ားစြာကိုခရစ္ေတာ္ထံသုိ႔ပုိရေဆာင္ခဲ့သည္။

၁၇၈၉ ခုႏွစ္တြင္ကယ္ရီႏွင့္အတူပါ၀င္ရန္အဂၤလန္ျပည္မွလူ(၄)ဦးေရာက္လာ၏။ သူတို႔သည္ ေဆရမ္ပုိ (Serampore) အရပ္၌သာသနာျပဳဗဟိုတည္ေထာင္ခဲ့ၿပီးအိႏိၵယျပည္အရပ္ရပ္သို႔သြားကာခရစ္ေတာ္အေၾကာင္း ေဟာကာစာသင္ေက်ာင္းမ်ားလည္းေဆာင္လုပ္ေပးၾက၏။ သူတို႔၌က်မ္းစာ၊ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ဆိုင္ရာစာအုပ္ ေလးမ်ားပုံႏွိပ္ရန္ ပုံႏွိပ္စက္ႀကီးတစ္ခုလည္းရွိခဲ့၏။

၁၈၀၀ ျပည့္ႏွစ္၌ကယ္ရီသည္ ေဆရမ္ပုိေကာလိပ္ကိုတည္ေထာင္ခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ေဂဟာတစ္ခုႏွင့္အနာ

ၾကီးေရာဂါသည္(ႏူနာ)ေဆးရုံတစ္ေဆာင္လည္းတည္ေထာင္ခဲ့၏။ အိႏိၵျပည္၌(၂၂)ႏွစ္နီးပါးေနခဲ့ၿပီး(၁၈၁၅) ခုႏွစ္ ၌ကယ္ရီအားျဖင့္ယုံၾကည္သူ(၇၆၅)ဦးရွိခဲ့၏။သူမေသဆုံးခင္၊အိႏိၵယ၌အသင္းေတာ္(၂၆)ပါးတည္ေထာင္ခဲ့သည္။

ကယ္ရီအားကာလကတၱားရွိအစုိးရေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ဘဂၤါလီပါေမာကၡအျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့၏။ေနာင္အခါသူသည္ထိုေကာလိပ္ေက်ာင္း၌မာရတိႏွင့္ပါ႒ိဘာသာစကားတို႔ကိုပါသင္သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ ပါေမာကၡအေနျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း(၃၀)တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးရရွိေသာလစာအမ်ားစုကိုဘုရားသခင္၏အမႈေတာ္ျမတ္ႀကီးအတြက္ပါ၀င္ခဲ့ၿပီးမိမိအတြက္အနည္းငယ္မွ်သာအသံုးျပဳခဲ့သည္။

(၁၈၀၀) ျပည့္ႏွစ္တြင္ဓမၼသစ္က်မ္းကုိဘဂၤါလီဘာသာသုိ႔ျပန္ဆိုၿပီးခဲ့၏။ မေသဆုံးမီ သမၼာက်မ္းတစ္အုပ္လုံးကို ဘာသာစကား(၂၀)နီးပါးမွ်ျပန္ဆိုခဲ့ၿပီး အေရွ႕တိုင္းဘာသာစကားျဖင့္ဓမၼသစ္က်မ္းကုိဘာသားစကား(၄၀) ေက်ာ္ဘာသာ

ျပန္ဆုိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင္သူ႔အားကမ ၠာတစ္ခုံးလုံး၏ ၁/၃ အတြက္သမၼာက်မ္းကုိဘာသာျပန္ေပးခဲ့သူဟု ေျပာစမွတ္ျပဳခဲ့ၾက ေပသည္။

ကယ္ရီအားျဖင့္အစုိးရကျပန္လည္ျပဳျပင္ေသာ ဥပေဒတစ္၇ပ္မွာေသဆုံးသူခင္ပြန္းသည္အေလာင္းကုိမီး႐ိႈ႔စဥ္ထင္း ပုံထဲသုိ႔အသက္ရွင္ေနေသာဇနီးကုိပါထည့္မီး႐ႈိ႕ျခင္းကုိတားျမစ္ေသာဥပေဒျဖစ္သည္။ဂဂၤါျမစ္ထဲသို႔ကေလးသူငယ္မ်ားပူေဇာ္ ဆက္သျခင္းကုိရပ္ဆိုင္းရန္လည္းသူ၌တာ၀န္ရွိခဲ့ေပသည္။

ဤမွ်ေလာက္ေျမာက္ျမားစြာစြမ္းေေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္းသူသည္တာ၀န္ေက်ရုံသာျပဳေသာအေစခံတစ္ဦးကဲ့သုိ႔မိမိကုိယ္ကိုအၿမဲမွတ္ယူၿပီးအနည္းငယ္မွ်သာအသုံး၀င္ေသာသူျဖစ္သည္ဟုေျပာခဲ့သည္။သူ၏ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္မ်ားအတြင္းသူ႔ထံေရာက္ခဲ့ေသာမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အား “ငါေသတဲ့အခါ ေဒါက္တာကယ္ရီအေၾကာင္းဘာမွ်မေျပာပါနဲ႔။ ေဒါက္တာ ကယ္ရီရဲ႕ကယ္တင္ရွင္အေၾကာင္းကုိသာေျပာၾကပါ” ဟုမွာခဲ့ေပသည္။

ဘဂၤါလီဘာသာျဖင့္သဘာသာျပန္ထားေသာဘဂၤါလီဓမၼသစ္က်မ္းကို(၈)ႀကိမ္ေျမာက္တည္းျဖတ္ၿပီး၊ အသက္(၇၂) ႏွစ္တြင္ “ငါ့အလုပ္ၿပီးၿပီ၊ လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘုရားသခင္အလိုေတာ္ကုိေစာင့္ရန္သာရွိေတာ့တယ္”ဟုတျပာသည္။ (၂) ႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္(၁၈၃၄)ခု၊ ဇြန္လတြင္သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီးခႏၼာကုိ သူခ်စ္ျမတ္ႏုိးေသာအိႏိၵယျပည္၌ပင္ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ေပသည္။ သူသည္သူ၏မိခင္တိုင္းျပည္သုိ႔တစ္ခါမွ်မျပန္ပဲ အိႏိၵယျပည္၌(၄၁)ႏွစ္အမႈေတာ္ျမတ္ကုိေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာ အသီးအပြင့္မ်ား သည္ယေန႕တိုင္က်န္ရစ္လ်က္ရွိၿပီးသူ႔အား “ေခတ္သစ္သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား၏ ဖခင္ႀကီး”ဟုေခၚဆိုထိုက္ေပသည္။

ဆရာဦးအုန္းျမင့္ ဘာသာျပန္ဆိုသည္႔ လက္၀ါးကပ္တို္င္ေတာ္၏အေစခံမ်ား စာအုပ္မွျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

Credit To [https://www.facebook.com/newsofmyanmar]

Read More »

အေတြးမ်ား - လက္ထပ္ျခင္း

လူေတြ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသလဲ ?

“ ခ်စ္လို႔ ”လို႔ ေျဖမယ့္ သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။

“ တစ္ေယာက္တည္း မေနခ်င္လို႔ ” လို႔ ေျဖတဲ့သူလည္း ရွိမွာပဲ။

“အသက္ႀကီးတဲ့အခါ အထီးက်န္မွာ စိုးလို႔ ”ဆိုတာလည္း ၾကားရႏိုင္တယ္။

တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ေျဖၾကမွာေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲ ေျဖၾက ေျဖၾက၊ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့.....

ဘယ္သူမွ “ စိတ္ဆင္းရဲမယ္ထင္လို႔ ” အိမ္ေထာင္ျပဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္လို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။

တစ္ေခတ္တစ္ခါတုန္းကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာဟာ “အားကိုးရာ”ရွာၾကတဲ့သေဘာ အမ်ားႀကီးေဆာင္တယ္။ “အိမ္ေထာင္ဦးစီး” “အိမ္ဦးနတ္”စတဲ့ ေဝါဟာရေတြ ေပၚေပါက္လာတာဟာ သည္အခ်က္ကို အထင္အရွား ျပဆိုေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ အိမ္ဦးနတ္ႀကီးက ဘာအလုပ္မွ မလုပ္၊ ဘာတာဝန္မွ မယူတာမို႔လို႔ အရာရာမွာ ကိုယ္ကခ်ည္း ဦးေဆာင္ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ေတြလည္း သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ရွိခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့ေခတ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္အထိေတာင္... အဲဒီ့ အားကိုးရာရွာတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးက တယ္မေပ်ာက္ခ်င္ေသးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ အခုေရာ လံုးလံုး အကင္းေသၿပီလားလို႔ ေမးရင္ ေခါင္းရမ္းျပရမယ့္ အဆင့္မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွးကထက္ စာရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လုပ္ငန္းခြင္ေတြဆီ ပိုေရာက္လာေနၾကၿပီ ၊

အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ထက္ျမက္တဲ့ အစြမ္းအစကို အမ်ားႀကီး ပိုျမင္ေနၾကရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မိ႐ိုးဖလာအစြဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပ်ာက္ခဲေလေတာ့ အဲသလို မမေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္လည္း.....

အျပည့္အဝ အားကိုးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ မွီခ်င္၊ ခိုခ်င္၊ ႏြဲ႕ခ်င္တဲ့သေဘာထားေလးေတြက ဆက္လက္ ခိုင္ျမဲေနဆဲပါပဲ။

ထားပါေတာ့…

ေယာက္်ားေတြကက်ေတာ့ေရာ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာလဲဆိုတာကို ဆန္းစစ္ျပန္ရင္... အဟဲ… ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မိန္းမေတြကို အားကိုးလို႔ပါပဲ ခင္ဗ်။ စီးပြားေရးအရ အားကိုးတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အပ်င္းထူတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက်္ားသားမ်ားကို ေနမႈ ထိုင္မႈ အစုစုမွာ... လုပ္ေပး၊ ကိုင္ေပး၊ ခ်က္ေပး၊ ျပဳတ္ေပး၊ ေလွ်ာ္ေပး၊ ဖြပ္ေပးခ်ည္ေသးရဲ႕ဆိုတာရယ္၊ ဟိုဟာေလးရယ္အတြက္ အဓိကထားလို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတာပါပဲခင္ဗ်ား။

အဲဒီ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေျဖာင့္ကြယ္ကြယ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ႀကီးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ေျပာရရင္ေတာ့လား၊ ဟား… မ်ိဳးဆက္ ခ်န္ခဲ့ခ်င္လို႔၊ လူ႔တာဝန္ေက်ခ်င္လို႔၊ ဘာလို႔ ညာလို႔ေတြ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ ဝန္မခံရင္သာ ရွိရမယ္၊ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္က အေမေတြ၊ အစ္မေတြ ကိုယ့္ကို ယုယခဲ့သလို ျပဳစုယုယ ေပးမယ့္ သူကို ရွာတာနဲ႔ လူတို႔ဘာဝ ထိုကိစၥအတြက္ တစ္ဦးတည္း မူပိုင္ လက္ကားဒိုင္ႀကီး ဖြင့္လိုက္တာပါပဲ။

အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္သလား ?

အဲသလိုမ်ား ေမးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေယာက္်ားဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းမိမွာ ျဖစ္သလို မိန္းမဆိုရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳဖို႔ အားေပးမိမွာပါပဲ။


ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္လိုက္တဲ့အခါမွာ... အျမတ္ထြက္တဲ့သူက ေယာက်္ားေတြသာျဖစ္ၿပီး အ႐ံႈးေပၚသူက မိန္းမသားေတြ ျဖစ္ေနတတ္လို႔ပါပဲ။ ေလွ်ာ့ေလွ်ာေပါ့ေပါ့ ေျပာရင္ သည္အခ်က္ဟာ အိမ္ေထာင္ တစ္ရာမွာ ၆၀-၇၀ေလာက္အတြက္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနပါလိမ့္မယ္။ သာသာထိုးထိုး အေလးခိုးၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ရာမွာ ၉၀-၉၅ေလာက္ေေတာင္လို႔ ေျပာရမယ္။

မိန္းမေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တဲ့အခါ အပ်ိဳဘဝကို ဆံုး႐ံႈးပါတယ္။ ေယာက္်ားေတြကေရာ လူပ်ိဳဘဝကို မဆံုးလို႔လားလို႔ ေမးစရာ ရွိေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ရွင္တန္မဲ့နဲ႔ လူပ်ိဳေလးလို ကိုးကြ်င္းကိုးကြ်င္း လုပ္ေနသူေတြ၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေနခ်င္သလို ေနေနသူေတြ၊ လူပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္မွတစ္ပါး အျခားမိန္းမသားေတြကို ထိကပါးရိကပါး လုပ္ေနသူေတြ..... က်ားတို႔ နယ္ပယ္မွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိေနပါတယ္။

မိန္းမသားေတြ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အိုးကိုယ့္အိမ္နဲ႔ ေနခြင့္ရလာတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ မိဘအိမ္မွာ ေနရစဥ္ကထက္ ပိုမိုလြတ္လပ္လာ၊ အပ်ိဳဘဝတုန္းကထက္ က်ယ္ေျပာတဲ့ လူ႔ေလာကနဲ႔ ပိုမိုထိေတြ႕ခြင့္ရလာႏိုင္တာမွန္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ အိမ္ေထာင့္ဝန္ေတြ ဖိစီးလာတဲ့အခါ၊ သားသမီးတာဝန္ ယူလာရတဲ့အခါေတြမွာ အရာရာမွာ ကိုယ္ဟာ အလိုလိုေနရင္း ဒုတိယ ေနရာ၊ တတိယ ေနရာကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ လင္က ပထမ၊ သားက ဒုတိယ၊ သမီးက တတိယမ်ားျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္က စတုတၳဘဝကို ေရာက္သြားတယ္။

သည္ေတာ့ကာ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ကလည္း ေယာက္်ားေတြဟာ ပထမ၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့လည္း ေယာက္်ားေတြဟာ ပထမ ေနရာမွာပဲ အစဥ္အလာအရ ဆက္လက္ ခိုင္ျမဲေနတာမို႔

ေယာက္်ားေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳတာဟာ တစ္စက္ကမွ မ႐ံႈးပါဘူး။ မိန္းမသားေတြအတြက္က်ေတာ့ မိဘ လက္ထဲမွာတုန္းက အေဖ့ကို ပထမေနရာမွာ ေပးခဲ့ရလို႔၊ အစ္ကို႔ကို ဒုတိယေနရာမွာ ထားခဲ့ရလို႔၊ ကိုယ္က တတိယေနရာမွာ ရွိခဲ့တယ္ဆိုဦး၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့မွ စတုတၳေနရာ ေရာက္သြားရၿပီဆိုရင္ အဖ်ဥ္းဆံုး တစ္ဆင့္ေတာ့ က်သြားတာပါပဲ၊ ႐ံႈးသြားတာပါပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား ကိုယ္က သမီးဦးမို႔လို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ခံဆိုရင္ ဒုတိယေနရာက စတုတၳေနရာကို ဆင္းရတာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီ၊ အ႐ံႈးက ႀကီးသြားၿပီ။

ဒါလည္း လင္က ကိုယ့္အေပၚ သစၥာရွိေနဦးမွ။

သူက သစၥာမရွိဘဲနဲ႔ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ လုပ္၊ ေနာက္ထပ္ တစ္အိုးတစ္အိမ္မ်ား ထူမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အဆင့္က ပထမဇနီးလို႔ နာမည္သာခံတယ္၊ တကယ္ ေနရာရေတာ့ ဟိုးေအာက္ေျခအထိ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္သြားႏိုင္ေသးတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ မျမတ္တဲ့အျပင္ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ အ႐ံႈးက ေပၚၿပီ။

တျခားဟာေတြ ခဏထားဦး။ ကိုယ္ကလည္း အလုပ္လုပ္၊ သူကလည္း အလုပ္လုပ္၊ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ တက္ညီလက္ညီ ရွိေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြမွာေတာင္ အေရးရယ္၊ အေၾကာင္းရယ္၊

သားေတြ၊ သမီးေတြ ေနမေကာင္း ထိုင္မသာ ျဖစ္လို႔မ်ား ခြင့္ယူရ၊ အလုပ္ ဖ်က္ရစတမ္းဆိုရင္ မယားကသာ ခြင့္ယူရ၊ အလုပ္ဖ်က္ရတာ။ လင္သားေတြကေတာ့ အလုပ္ဖ်က္ဖို႔ ေနေနသာသာ၊ အိပ္ေရးေလး အပ်က္ခံဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။

ကိုင္း… အဲေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳတာ ဘယ္သူျမတ္ၿပီး ဘယ္သူ႐ံႈးသလဲ၊ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပေရာ့…

ေျပာမယ္ဆိုရင္ နံပါတ္စဥ္ထိုးၿပီးေတာင္ အမ်ားႀကီး ေျပာလို႔ရပါတယ္။ လိုတိုရွင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကတဲ့အခါ ဘယ္ဖက္က တြက္တြက္၊ အျမတ္ထြက္တာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုေရႊေယာက်္ားသားေတြ၊ ခြက္ခြက္လန္တာက မမတို႔ စိန္စိန္မိန္းမသားေတြသာျဖစ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

အမ်ိဳးသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ၾကံရင္…

သည္ေလာက္ေျပာေနတဲ့ၾကားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္မ်ား ၾကံရင္ ေအာက္ပါ အမွန္တရားမ်ားကို လက္ကိုင္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။

(၁) အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လို႔ တစ္ကိုယ္ေရ ေနရတဲ့ဘဝထက္ ထူးၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာလာရမွာ မဟုတ္ဘူး။

သည္အခ်က္ဟာ နိဒါန္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးပါ သိပၸံနည္းက် သုေတသနအရ ထင္ရွားေနပါတယ္။

(၂) ေယာက်ာ္းေတြဟာ မရခင္ ဖ်ာလိုလိပ္၊ ထိပ္ေပၚတင္တတ္၊ ရၿပီးရင္ ဖ်ာလိုခင္းၿပီး တက္နင္းတတ္တယ္။

သည္အခ်က္ကို မယံုရင္ ကိုယ့္အေမ၊ ကိုယ့္အေဒၚအပါအဝင္ အိမ္ေထာင္သက္ ၾကာရွည္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မ်ားဆီက သက္ေသခံထြက္ခ်က္ေတြ ေတာင္းၾကည့္ႏိုင္ၾကပါတယ္။

(၃) ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးသစၥာကို ဘယ္၊ ဘယ္ေသာအခါမွ မယံုစားထိုက္ဘူး။

ခႏၶာေဗဒသေဘာ၊ စိတ္ပညာအရ လူသတၱဝါေတြမွာ ျဖစ္ေပၚျမဲ တပ္မက္စိတ္နဲ႔ ရမၼက္ေဇာ သေဘာေတြမွာ က်ားနဲ႔ မတို႔ဟာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္ ျခားနားလွတာမို႔ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ နားလည္လို႔ မရႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေပြလီမႈအစံုဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္်ားေတြကို ထံုမႊမ္းထားပါတယ္။ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ လိင္တူခ်င္း စံုမက္သူမ်ားသာ ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လို တည္ၾကည္တာလို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ျမင္ျမင္ရာကို အထင္ေတာ္ မႀကီးလိုက္ၾကပါနဲ႔ဦး။ တည့္တည့္ေျပာပါရေစ။ နားရြက္နဲ႔မနာ၊ ေျခေထာက္နဲ႔သာ နာေတာ္မူၾကပါ။

ဟုတ္ကဲ့…

အခေၾကးေငြ ေပးရတဲ့ အေပ်ာ္အေဖာ္ဆီသြားတယ္ဆိုတာ အျမန္ဆံုး ၁၅မိနစ္၊ အၾကာဆံုးမွ ႏွစ္နာရီပါ။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ညီအစ္ကိုရင္းခ်င္းေတာင္ လူလံုး မကြဲေလာက္တဲ့ အကာလ ညအခါမ်ားမွာ တစ္ခါတေလ ၾကတာပါ။ အဲဒါကိုပဲ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ “အေမႀကီးေရ… အေဖႀကီးေတာ့ အေပ်ာ္အေဖာ္ဆီက ျပန္လာတယ္ေဟ့”လို႔ ဘယ္သူမွ ထုတ္မေျပာပါဘူးခင္ဗ်ား။

သူ အဲသလို သြားလာေနတာကို ဘယ္သူကမွလည္း ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္၊ ရိပ္မိလိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လို တည္တံ့တာဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးနဲ႔ ဟုတ္ႏိုးႏိုး မေအာက္ေမ့ၾကပါနဲ႔။ စာတစ္အုပ္ ေကာင္းမေကာင္းကို စာအုပ္အဖံုးနဲ႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ သိုးေဆာင္းဆို႐ိုးကို မေမ့ၾကေစခ်င္ဘူး။

(၄) အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာနဲ႔ မိန္းမသားေတြဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးစံုကို လြယ္ရပါေတာ့မယ္။

လင့္တာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္ေတြ ထမ္းရေတာ့မွာကို ဆိုလိုတာပါ။ ေယာက္်ားေတြလည္း ထမ္းရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္း ရွာေပးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ က်န္တာေတြ ေပယ်ာလကန္ ထားလို႔ရပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးမွာေတာ့ ကိုယ္ဝန္စတင္ေဆာင္ကတည္းက ကာယိကဒုကၡ စတင္ ခံစားရၿပီ။ သည္ကမွ ဆက္တိုက္ထမ္းရမယ့္ဝန္ဟာ အမယ္မင္း… အစံု ခင္ဗ်၊ အစံု၊ အစံု။

(၅) ေယာက္်ားသားမ်ားရဲ႕ ဝင္စားမႈဟာ အိမ္ထဲမွာ အလြန္ရွိခဲတယ္။

ေဘာလံုးပြဲ၊ ေဂါက္ကြင္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ က်ားဝိုင္း၊ ဘိလိယက္ဝိုင္း စတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဘယ္သူေတြ ေနရာအယူဆံုးလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္နဲ႔တင္ သည္အခ်က္ကလည္း ဒက္ထိျဖစ္ေနပါၿပီ။ အားအား ရွိ၊ အိမ္က မိန္းမနား ကပ္ေနတဲ့ ေယာက်ာ္းဆိုတာ မပဋာ ရွာမေတြ႕ခဲ့တဲ့ မံုညင္းဆီေလာက ္နီးနီး ရွားလွပါတယ္။ အဲ…ျခြင္းခ်က္ေတာ့ ရွိသေပါ့။ အိုလာတဲ့အခါ၊ နာလာတဲ့အခါ၊ မစြမ္းေတာ့တဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ အိမ္က ၾကက္နာမႀကီးနားမွာ တဖဝါး မခြာ ရွိတတ္တယ္။ မအို မနာေသးဘဲ စြမ္းေနသမွ်ေတာ့လား၊ အိမ္ေစာင့္နတ္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊

ယမယ္မ်ိဳးစံု ရွာၿပီး အိမ္ကခြာဖို႔ စဥ္းစားေနတတ္ၾကတာ တစ္ရာမွာ ၉၅ေယာက္ အထက္ပါပဲ။ ဒါ အေလးခိုးၿပီး ေျပာတာ။ ေလွ်ာ့ေျပာရင္ေတာ့ ၆၀%ရဲ႕အထက္မွာ ရွိေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္သလဲ ?

ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးစာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုးက ပါပါတယ္။ မိမိဘဝရပ္တည္မႈအတြက္၊ ေနသာဖို႔အတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳတာပဲေပါ့။

ဒုတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ လူရည္ အင္မတန္လည္တဲ့၊ ပါးနပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေယာက္်ားက်မ္း ေက်ညက္သူေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ဩဘာေပးထိုက္ပါတယ္။ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေတြကို သိသလို ညံ့ကြက္ေတြကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေနၿပီး ေကာင္းကြက္ေတြကို အသံုးခ်၊ ညံ့ကြက္ေတြနဲ႔ အညႇာကိုင္တတ္မယ္ဆိုရင္ ေအာက္သြားမပါတဲ့ ႏြားျပာႀကီးမ်ား ေမြးႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို အရည္အခ်င္းမ်ိဳးရွိဖို႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ပါရမီမ်ိဳးနဲ႔ မလြယ္ပါဘူး။

သူ႐ို႕ မေအေတြ ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္လင္သားကို အပိုင္ကိုင္ထားျပမွရင္လည္းျဖစ္မယ္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေယာက်ာ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္စြာ ေနတတ္ၿပီး လွစ္လွစ္ လွစ္လွစ္ေနေအာင္ ပါးနပ္မွရင္လည္း ျဖစ္ပါမယ္။

သည္ႏွစ္မ်ိဳးကလြဲရင္ က်န္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး ဆယ္ႀကိမ္ဆယ္ခါ ျပန္စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ဆံုး အမ်ိဳးသမီးေတြ

ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ အျပည့္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ လံုးလံုး အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ ေကာင္းေကာင္း ေက်ာင္းႏိုင္ေနတဲ့အျပင္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ သံုးသံုးစြဲစြဲေနႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား

အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အားကို မေပးခ်င္ဘူး။ အဲသလို အမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳတာဟာ ဒုကၡရွာတာလို႔ခ်ည္း ျမင္ေနလို႔ပါပဲ။ မယံုမရွိပါနဲ႔၊

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ အတန္အသင့္ ရင့္မာလာတဲ့ လူမႈေရးအတိုင္ပင္ခံ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာေရာ၊ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာပါ အိုးဒယ္နစ္၊ နစ္ေနရွာၾကတဲ့ စြမ္းေဆာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ မၾကာခဏ ေတြ႕ေတြ႕ေနရပါတယ္။

ဒုတိယကေတာ့ ဘဝမွာ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မေနဖူးသူေတြပါ။ ရွိတာ၊ မရွိတာနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာေလးနဲ႔ကိုယ္ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာေအာင္ ေနက်င့္ရွိျခင္း/မရွိျခင္းနဲ႔ပဲဆိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား စာဖတ္သူဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ သိပ္မေနဖူးခဲ့ရင္

အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာလာမယ္ဆိုတဲ့အေတြးဟာ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေတာ့မယ့္ စိတ္ကူးဆိုတာ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။

အခ်စ္ရဲ႕ အခန္းက႑

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ အခ်စ္ရဲ႕အခန္းက႑ကို တစ္လံုးမွ ထည့္ေဆြးေႏြးမသြားပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဖိုမခ်စ္ကို သိပ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မယံုၾကည္လွလို႔ပါပဲ။

မျမဲတဲ့ အနိစၥသေဘာတရားထဲမွာ အဲဒီ့ ေရႊအခ်စ္လည္း အတိအက် ပါပါတယ္။ ဘာဝနာနဲ႔ ပြားမ်ား ယူရတဲ့ ေမတၲာကို မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ေလာကီလူ႔ေဘာင္က အဖိုနဲ႔အမၾကားမွာ ေပၚေပါက္ ေပ်ာက္ကြယ္တတ္ျမဲ အခ်စ္ဆိုတဲ့ “အစြဲ”ကို ေျပာတာပါ။

တကယ္လို႔မ်ား၊ စာဖတ္သူ မမဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ေနတယ္၊ တစ္သက္လံုး ဆက္ခ်စ္ခ်င္ေနခ်င္တယ္၊ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ေလးအထိ ခ်စ္သြားခ်င္တယ္ဆိုပါရင္ေလ…

ကြ်န္ေတာ္ ေပးခ်င္တဲ့အၾကံကေတာ့ အဲဒီ့လူကို ယူကို မယူဘဲနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ အသာေလး၊ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ေနလိုက္စမ္းပါ။ အဲဒါက သူ႔ကို ေသတစ္ပန္ သက္တစ္ဆံုး ခ်စ္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲ… ခ်စ္သူကို လက္ထပ္လိုက္မိလို႔ကေတာ့ အင္း… ေႏွးတာနဲ႔ ျမန္တာပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္၊ ခ်စ္သူဘဝကေန မုန္းသူ၊ ရြံရွာသူ၊ စက္ဆုပ္သူအျဖစ္ ေျပာင္းသြားႏိုင္တဲ့ကိန္းက ၅၀%ဝန္းက်င္မွာ ရွိေၾကာင္းပါ။ ဒါ အေလးခိုးထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္း မဟုတ္ပါဘူး။ အပိုင္ေျပာႏိုင္တဲ့ ပမာဏပါ။

ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီ့အခ်စ္ဆိုတဲ့ (ဘာမွန္းမသိလွတဲ့) ခံစားမႈနဲ႔ပဲ စံုလံုး ကန္းကန္း ကုန္ျပန္တဲ့အခါမွာေတာ့ အေမလည္း မေနရ၊ အေဖလည္း မေနရ၊ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြလည္း မေနရ၊ ေဘးလူေတြလည္း မေနရနဲ႔ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါေတြျဖစ္ရတဲ့ သာဓကေတြလည္း မနည္းဘူး။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ဖက္က စံုလံုးကန္းခဲ့မိတာကို ျပန္မျမင္ေတာ့ဘဲ သင္းကိုက ဘယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ခ်မ္းသာေတြျဖစ္ကုန္တာလည္း အဲဒီ့မမေတြပဲ။

သို႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ…

ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ၊ ကြ်န္ေတာ္မကလို႔ သိၾကားမင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ပဲ ဆင္းလာၿပီး တားဦးတားဦး၊ ကာမဘံုသား ဆံုလည္ႏြားဆိုတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ပါေနၾကတဲ့ သူသူကိုယ္ကိုယ္ဟာ အရြယ္ေလး ေရာက္လာ၊ ေက်ာ္လာ၊ လြန္လာတဲ့အခါ အိမ္ေထာင္မွ မရွိရင္ မူမမွန္တဲ့သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမင္မိၾကရင္းကေန မရအရ အိမ္ရာထူေထာင္ ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါပဲ။

အခု ကြ်န္ေတာ္ ေရးလိုက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ မျပဳေရးဆိုတဲ့ အဆိုျုပေဆြးေႏြးခ်က္ဟာ... မျဖစ္မေန အိမ္ေထာင္ျပဳကို ျပဳေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူမ်ားအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။

အိမ္ေထာင္ျပဳရ ေကာင္းႏိုး၊ မျပဳရ ေကာင္းႏိုးျဖစ္ေနသူေတြ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အိမ္ေထာင္ မျပဳခ်င္လွေပမယ့္ လူေျပာ သူေျပာနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ရင္မ်ား ေကာင္းမလားလို႔ ေတြးေနသူေတြအတြက္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက စဥ္းစားစရာရေအာင္ အၾကံျပဳ ေဆြးေႏြးလိုက္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

Credit To အတၱေက်ာ္

Read More »

ကံကိုခ်ည္းပုံခ်တတ္ေသာ အမွား

ျဖဴစင္ေသာ အ၀တ္အစားမ်ားကို အစြန္းအထင္းမ်ား စြန္းေပခဲ့ေသာ္ ေဆးမ်ားျဖင့္ ဖ်က္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ခဏခဏ စြန္းေပပါမ်ားလာလွ်င္ (သို႔) လက္ႏွီးစုတ္ျဖစ္သြား လွ်င္ကား ဖ်က္ဖို႔ခဲရင္းသြားပါသည္။ ထို႔အတူပင္ အေတြးမွားအၾကံမွား အယူအဆမွား မ်ားကို လူတိုင္းလို က်င့္သုံးဖန္မ်ားလာ လွ်င္ အမွားၾကာ အမွန္ျဖစ္ဆိုသလို အယူအဆ မွားကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ခဲယင္းလွပါသည္။

လူ႔ေလာက၌ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ရွိၾကေလရာ စိတ္ဆႏၵမ်ိဳးစုံ အယူ၀ါဒမ်ိဳးစုံ ကြဲျပားေနၾကပါသည္။ စိတ္ဆႏၵခ်င္း အယူ၀ါဒခ်င္း မတူေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေကာင္းကြက္ကို ရွာေဖြကာ သည္းခံေပါင္းသင္းေနၾကရသည္..။ လူအမ်ားစုသည္ကား အေတြးမွား အၾကံမွား အယူအဆမွားတို႔ ျဖင့္ အမွားသံသရာႀကီးထဲမွာ မွားၿပီးယင္းမွားက ဆင္းရဲတြင္း နစ္ေနၾကပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္းမ်ားပင္ အေတြးမွား အၾကံမွား အယူအဆမွားႀကီးမ်ားကို အမွန္ဟုယူဆကာ က်င့္သုံးေနၾကဆဲျဖစ္ ပါသည္။ ထိုအမွား ႀကီးမ်ားကို ဖယ္ရွားေပးကာ လမ္းမွန္ကိုညႊန္ျပေပးဖို႔ရန္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ တာ၀န္ျဖစ္ပါ၏။

ကံကိုခ်ည္းပုံခ်တတ္ေသာ အမွားတစ္ခု


ဗုဒၶဘာသာမွန္လွ်င္ နံပါတ္(၁)အခ်က္က ကံႏွင့္ကံ၏အက်ိဳးကို ယုံၾကည္ရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔ကာ လူမတန္ ကံကိုခ် အပ်င္းေမြးသူ ဆင္းရဲလွ ဆိုသကဲ့သို႔ အတိတ္ကံကိုခ်ည္းပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးတာမ်ိဳးသည္ အလြန္မွားယြင္းေသာ မဟာအမွားႀကီးျဖစ္ပါသည္။

လူကမစြမ္းႏိုင္သည့္အခါ၊ လူကအသုံးမက်သည့္အခါ ကံဉာဏ္၀ီရိယကို ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႀကိဳးစားရမည့္ အစား ဒို႔ကေတာ့ ကံမေကာင္းဘူး ဒို႔လုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုကာ ကံကိုပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးသြားတတ္ၾကသည္။ ကံတရားကိုပုံခ်ရုံတင္မက အတိတ္က ကုသိုလ္ကံေလးမ်ား ကိုယ့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာသာေပးလိုေပးျငား ၂လုံးထီ သုံးလုံးထီမ်ားကို အားကိုးကာ အလြယ္လမ္းကို လိုက္ၾကေလသည္။ တစ္ေန႔ေပါက္နိဳး ႏွစ္ေန႔ေပါက္ႏိုးႏွင့္ပင္ ေငြေမ်ာေငြႏွင့္လိုက္ရင္း ဆင္းရဲသည္ထက္ ဆင္းရဲလာၾကေလသည္။

မဃေဒ၀ဆရာေတာ္ႀကီးက

"အယူတစ္ေစာင္း၊ ကံတစ္ေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလဲကံ၊ ေကာင္းလည္းကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ကံမြဲဉာဏ္ႏုံ႔ ၊ မလုံ႔မလ၊ နတ္မမဘူး"

ဟု စပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ကံကိုခ်ည္းပုံမခ်လိုက္ပါႏွင့္၊ ကံကမြဲ ဉာဏ္ကမြဲ၊ လုံ႔လကမြဲလွ်င္ မည္သို႔မွ် မႀကီးပြားႏိုင္ ဟုဆိုလိုပါသည္။

နိမ့္ေနေသာ ကံကို ျမင့္ေအာင္၊ ဆိုးေနေသာကံကို ေကာင္းေအာင္ ကံကိုႀကိဳးစား ျပဳျပင္ဘို႔ လိုပါသည္။ ကံဆိုသည္မွာ အလုပ္။ အလုပ္ေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းပါမည္။ သို႔ေသာ္ အခု ေရတြင္းတူး အခုေရၾကည္ေသာက္ခ်င္လို႔ မရႏိုင္ပါ။ အတိတ္ကျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ေနေသာ္လည္း လက္ရွိဘ၀မွာ ကံျမင့္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳလုပ္သည့္အတြက္ အကုသိုလ္ကံ၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ား ေလွ်ာ့ပါးသြားႏိုင္သည္ကို နားလည္သင့္လွေပသည္။

အတိတ္ေ၀းစြာ ေရွးအခါက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီး၏ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနခ်ိန္ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္၏ ဇာတာစန္းလဂ္ အညံ့ေတြေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္အတြင္းေသမည့္ကိန္းအတိအက်ေတြ႔ရွိလာသည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ပရိယာယ္မာယာသုံးကာ တပည့္ကို မိဘမ်ားထံ အလြမ္းေျပ အလည္ျပန္ခိုင္းလိုက္ေလသည္..။ တပည့္ကေတာ့ သူေသမွာကို မသိရွာ။

ခရီးေ၀းလြန္းလွေသာ အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ ပ်က္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ျပင္သြားသည္။ ႀကိဳးေနေသာ တံတားမ်ားကို အသစ္ျပဳျပင္သြားသည္။ ရႈပ္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ရွင္းလင္းသြားသည္။ ေသေဘးၾကဳံေနေသာ တိရစၦာန္ေလးမ်ားကို အသက္ကယ္ သြားသည္။ နိမ့္က်ေနေသာ ေညာင္ကိုင္းမ်ားကို ျမင့္ေအာင္ ေထာက္သြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ အိမ္ကို ေရာက္သြားပါသည္။ အိမ္မွာ မိဘမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူတကြေနထိုင္။ မိဘကိုလုပ္ေကၽြးျပဳစုကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

ခုနစ္ရက္ေက်ာ္မွ မေသဘဲျပန္လာေသာ တပည့္ကိုၾကည့္ကာ ဆရာႀကီး အံ့ၾသသြား ေလသည္။ တပည့္က သူ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ ခဲ့သည္မ်ားကို ေျပာျပသည္။ တပည့္က အသက္ရွည္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈမ်ားကို ျပဳသည့္အတြက္ အသက္ရွည္သြားခဲ့သည္ကို ဆရာႀကီးနားလည္သြား ပါသည္။

ထို႔အတူပင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္းပဲ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည့္အခါ၊ ျဖစ္ခ်င္သည့္ဆႏၵ အေလွ်ာက္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရသည့္အခါ ငါနဲ႔မထိုက္လို႔သာ၊ ငါ့ကံကိုက ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ မပါလာဘူးနဲ႔တူပါတယ္..လို႔ ကံကိုပုံခ်ကာ ဘ၀ကို အရႈံးေပးၾက မည္လား..။ ကံျပဳသမွ် ႏုၾကမည္လား။ ေလာကဓံလိႈင္းတံပိုးေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ လည္စင္းခံၾကမည္လား စဥ္းစားၾကပါ။

ကံျပဳသမွ်ႏုၾကမည္ဆိုလွ်င္ "လူမတန္ ကံကိုခ် အပ်င္းေမြးသူ ဆင္းရဲလွ" ဆိုသည့္အတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ တကယ့္ကို လူဖ်င္းလူညံ့မ်ားျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္..။ "ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ ပန္းပန္လွ်က္ပဲ".. ဆိုသ ကဲ့သို႔ ေလာကဓံလိႈင္းၾကမ္းေလ ၾကမ္းေရစီးၾကမ္း ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ၾကမ္းပါေစ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလုံ႔လျဖင့္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပသည္။

ဆရာအတၱေက်ာ္ေျပာေသာ ပုံပမာေလးကို ေျပာပါရေစ။ လယ္သမားတစ္ေယာက္ လယ္ထြန္ခ်ိန္ ေခတၱနားေသာအခါ ႏြားမ်ားကို လႊတ္ေၾကာင္းထားလိုက္သည္။ ႏြားအိုႀကီးတစ္ေကာင္ မျမင္မစမ္းႏွင့္ ေရတြင္းပ်က္ထဲက်ေလသည္။ တြင္းကလဲနက္ ႏြားကလဲ အိုေနၿပီ ျပန္ဆြဲတင္ဖို႔ရန္လဲမလြယ္၍ (စိတ္မေကာင္းစြာ) ႏြားႀကီးကို တြင္းပ်က္ထဲမွာပဲ ေျမျမႈတ္ထားခဲ့ဖို႔စိတ္ကူးသည္။ စိတ္ကူးအတိုင္းသူက ေျမေတြႀကဳံးလာၿပီး တြင္းထဲသို႔ေလာင္းထည့္သည္။ ေအာက္ကႏြားႀကီးက သူ႔အေပၚကေနေလာင္းထည့္ေသာ ေျမမႈံ႕မ်ားကိုခါထုတ္ပါသည္။ ေျခေထာက္ေအာက္ ေရာက္လာသည့္အခါ နင္းတက္လိုက္ပါသည္။ ဤသို႔ပင္ ခါထုတ္နင္းတက္ရင္း
ႏြားႀကီးအေပၚေရာက္လာခဲ့ပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ခါထုတ္နင္းတက္နည္းကို ယူကာ ျဖစ္လာသမွ် ကံအဆိုးမ်ားကို အသုံးခ်ကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္၊ ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္း ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမည္။ ကံေကာင္းေအာင္ မျပဳျပင္ဘဲ ကံကိုခ်ည္းပုံခ်ၿပီး ကံယုိုးမယ္ဖြဲ႔တတ္ေသာ အယူအဆသည္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား၏ ဖ်က္ႏိုင္ခဲေသာ အစြန္းအထင္းႀကီး အယူအဆမွားႀကီးျဖစ္ပါေၾကာင္း ဆင္ျခင္
စဥ္းစားနိဳင္ေစရန္ တင္ျပလိုက္ပါသည္။
.................................................................................................
အရွင္ဇ၀န (ကုန္းေဇာင္း)

Reference and Credit to

World of Wisdom

Read More »

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသခ်ၤာ ဘယ္လိုအေျဖရွာၾကမည္နည္း

ႏိုင္ငံေရးတြင္ မိမိရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရာ၌ ေယဘုယ်အားျဖင့္ နည္းႏွစ္နည္းကို အသံုးျပဳေလ့ရွိၾကသည္။ ခပ္လြယ္လြယ္ဆိုရလွ်င္ “အၾကမ္းနည္း” ႏွင့္ “အႏုနည္း” ...။ ပို၍ တိတိက်က် ဆိုရလွ်င္ “အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ေရးနည္း” (လက္႐ံုးရည္ႏိုင္ငံေရး) ႏွင့္ “အၾကမ္းမဖက္ ဒီမိုကေရစီနည္းက်ေဆာင္ရြက္ျခင္း (ႏွလံုးရည္ႏိုင္ငံေရး) တို႔ ျဖစ္ပါသည္။

လက္႐ံုးရည္ႏိုင္ငံေရးမွာ မိမိႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္အင္အားစုကို အၿပီးတိုင္ ဖယ္ရွားဖို႔ ရည္ရြယ္သည္ ျဖစ္ေလရာ ပကတိအရွိ၏ ေပးထားခ်က္ကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားေလ့မရွိေခ်။ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အေျဖရေရးအတြက္ မိမိအားသန္ရာ တြက္နည္းကိုသာ အားျပဳေလ့ရွိရာ ရွင္းသည္၊ ျပတ္သည္၊ မိုက္သည္။ သို႔တေစ အမ်ားညီ အေျဖရဖို႔မလြယ္။ ရသည္ဟု ထင္လွ်င္လည္း အေျဖသည္ပင္ ပုစၦာသစ္ ျဖစ္ေနတတ္ရာ ျပႆနာ ဝကၤပါေတာမွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ ျဖစ္ရတတ္သည္။ ဆိုရလွ်င္ ပဋိပကၡအဆိုးေက်ာ့ သံသရာ တာရွည္တတ္သည္။

ႏွလံုးရည္ႏိုင္ငံေရးကား ဤမွ်မရွင္း၊ ဤမွ်မျပတ္။ သို႔အတြက္ မိုက္လို႔မျဖစ္၊ လိမၼာဖို႔လိုသည္။ ကြၽမ္းက်င္လိမၼာမႈက အေရးႀကီးသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က အင္အားစုအားလံုး လက္ခံႏိုင္ေလာက္မည့္ “ၾကားအေျဖ” ကို ရွာရသည္ျဖစ္ရာ “ေပးထားခ်က္” ကို မလႊဲမေရွာင္သာ ထည့္သြင္းစဥ္းစားၾကရသည္။ ေပးထားခ်က္ ေဘာင္အတြင္း အေျဖရွာႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ အကယ္၍ ေပးထားခ်က္က နည္းလြန္းလွ်င္ သို႔မဟုတ္ မျပည့္စံုလွ်င္ “ေဆာက္လုပ္ခ်က္” ျဖင့္ ေဘာင္ခ်ဲ႕ယူရသည္။ တြက္နည္းတစ္ခုတည္းကို အေသကိုင္လို႔လည္းမျဖစ္။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးလို႔ ရႏိုင္ေလာက္မည့္ “ေဆာက္လုပ္ခ်က္” ေတြ ဖန္တီး ႏိုင္ဖို႔လိုသည္။ ဖန္တီးတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။

ဤနည္းနာႏွစ္ရပ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ ဆဝါးႏိုင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ အေဝးႀကီးၾကည့္စရာ မလိုပါ။ ေခတ္သစ္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ကိုပဲၾကည့္ ...။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ဖဆပလ အဖြဲ႕ ႀကီးအေနႏွင့္ စစ္ၿပီးေခတ္ ေပးထားခ်က္ကို ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေသာ ေဆာက္လုပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးသကာလ တစ္မ်ဳိးသားလံုး လိုလားသည့္ အေျဖ (လြတ္လပ္ေရး) ကို ေအးေအးေညာင္းေညာင္း အရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္အင္အားစု ၿဗိတိသွ်တို႔ႏွင့္လည္း မိတ္ဝတ္မပ်က္ လမ္းခြဲႏိုင္ခဲ့သည္။ ႏွလံုးရည္ႏိုင္ငံေရးက ခင္းျပခဲ့ေသာ မဂၤလာလမ္း ...။

သို႔ႏွင့္တိုင္ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး တြင္ကား ၾသဇာႀကီးေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီး တစ္ခုက အကဲဆတ္လွေသာ ပကတိအရွိ၏ ေပးထားခ်က္ကို အလွ်င္းဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ၄င္းတို႔လိုလားေသာ အေျဖကို ၄င္းတို႔စိတ္ႀကိဳက္ တြက္နည္းျဖင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား (သို႔ေသာ္ မိုက္မိုက္မဲမဲ) ဇြတ္တြက္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ အက်ဳိးဆက္ကား ညီအစ္ကိုခ်င္း စစ္ခင္းၾကရသည့္ ျပည္တြင္းစစ္။ တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတာရွည္ေစသည့္ ျပည္တြင္းစစ္။ ႏုနယ္ေသာ ဒီမိုကေရစီကို အျမစ္က ႏုတ္ယူသြားသည့္ ျပည္တြင္းစစ္ ...။ လက္႐ံုးရည္ႏိုင္ငံေရးက လွစ္ျပခဲ့ေသာ အမဂၤလာလမ္း ...။

ေဟာ ... အခုလည္း လာျပန္ေခ်ၿပီ ...။ ၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ...။ အမွန္စင္စစ္ ဤဥပေဒမွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ တာထြက္ခရီး၏ ေပးထားခ်က္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အခ်ဳိ႕က ေပးထားခ်က္ေဘာင္ထဲမွ အေျဖရွာသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေပးထားခ်က္ကို ပယ္သည္။ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ကား ေပးထားခ်က္ကို မဆိုစေလာက္ခ်ဲ႕ေပးလိုက္ရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္လာသည္။ ယေန႔ ၂၀၁၃ ေရာက္ေတာ့ ေပးထားခ်က္ကို ျပင္လိုက ျပင္ႏိုင္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မီးစိမ္းျပလိုက္ေခ်ၿပီ။

ဘယ္လိုျပင္ၾကမည္နည္း။ ဘာေတြျပင္ၾကမည္နည္း။ အကုန္ျပင္မည္ေလာ ...။ အျပတ္ျပင္မည္ေလာ ...။ ေပးထားခ်က္ မလိုေတာ့ၿပီေလာ ...။ သို႔တည္းမဟုတ္ ေဆာက္လုပ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေပးထားခ်က္ကို ခ်ဲ႕ယူမည္ေလာ ...။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးသခ်ၤာ အေျဖရွာရပါေတာ့မည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ပေလယာမ်ား၏ အေျမာ္အျမင္ႏွင့္ အတြက္အခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အနာဂတ္ ျဖစ္တည္လာ ေပလိမ့္မည္။ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကပါကုန္ ...။ 
Credit To The Voice Weekly

Read More »

မုိးဦးေလျပည္လား၊ မိုးသက္မုန္တုိင္းလား ကန္-ျမန္မာ-တ႐ုတ္ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ား

(မ်ဳိးဆက္)

အေမရိကန္သမၼတႏွင့္ ျမန္မာသမၼတတို႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကပါသည္။ ျမန္မာမီဒီယာ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပါဝါအင္အား ထိန္းညိႇျခင္းအတြက္ အျပဳသေဘာေရးသည္။ စီးပြားေရး ပြင့္လင္းလာမႈမ်ားအတြက္ ႀကိဳဆုိသည္။ မေကာင္းဟု မေျပာသင့္။ တုိက္ခတ္ေနသည့္ ေလညင္းကား ပန္းရနံ႔မ်ား သင္းေနသလို အားလံုးက ေမွ်ာ္လင္႔ေနၾကသည္မွာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ေတြးမိသည္ေလးမ်ား ကလည္း ရွိေနျပန္သည္။ မေကာင္းျမင္သည္ ဆုိၾကပါစို႔။ ျမန္မာ-ကန္ ဆက္ဆံေရးတြင္ Hard Power Relationship ႏွစ္ခုကို သိသိသာသာ ေတြ႔ရပါသည္။ စစ္ေရးႏွင့္ စီးပြားေရး တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္က ပစိဖိတ္မဟာဗ်ဴဟာ အတြက္ ျမန္မာကို ခ်ဥ္းကပ္သည္မွာ သိသာပါသည္။ သန္း ၆၀ ေသာေဈးကြက္သည္ အေမရိကန္အတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ အက်ဳိးရလဒ္ ျဖစ္ထြန္းေစႏုိင္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ရည္ရြယ္ခ်က္က သန္းႏွစ္ေထာင္ေသာ လူအုပ္ႀကီး (တ႐ုတ္ႏွင္႔ အိႏၵိယ) ပို၍ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

စစ္ေရးအတြက္ ကန္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရး စလာမည့္အခ်ိန္တြင္ ဝတပ္မေတာ္ဘက္သို႔ အားခ်င္း လက္နက္တပ္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာသည္မွာ နဂိုကတည္းက သိသာၿပီးေသာအရာ ျဖစ္ရာ ထူးဆန္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေဘဂ်င္း၏ မေျပာင္းလဲေသာ တ႐ုတ္ပေဒသရာဇ္ဆန္ဆန္ အႏုိင္က်င့္ လႊမ္းမုိးဗိုလ္က်လုိသည့္ ေပၚလစီကိုသာလွ်င္ သိသိသာသာ ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ဝတပ္မေတာ္ကို လက္နက္တပ္ဆင္ေပးမႈသည္ ဗကပဗဟုိတြင္း အာဏာသိမ္းမႈႏွင့္ တ႐ုတ္၏ ဗကပအေပၚထားသည့္ ေပၚလစီအေရြ႕၊ ဗကပတို႔ ဗဟုိ အစိုးရကို အာခံႏုိင္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္ေျပာင္း သတိရေစပါသည္။ ဤသို႔ သတိရေစရာမွ ျပင္သစ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးမွ စတင္ကာ ပါဝါခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ညိႇရန္ ႀကိဳးစားျခင္းအားျဖင့္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ တတိယစစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္ပြားေစခဲ့ၿပီး မင္းတုန္းမင္း ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ ဒစ္ပလုိေမစီခံတပ္ က်ဆံုးသြား ခဲ့ရၿပီး သူ႔ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ျပန္ေျပာင္း သတိရေနမိပါသည္။ အက်ဥ္းဆုိရလွ်င္ ပါဝါအားၿပိဳင္မႈ အေရြ႕တြင္ အကြက္ေရႊ႕ မလွ၍ ျပႆနာတက္ခဲ့ရသည္ ဆိုပါစို႔။

ေနာက္ ဥပမာတစ္ခုက ကိုရီးယားျဖစ္သည္။ ကိုရီးယားႏုိင္ငံကို ဂ်ပန္ မသိမ္းမီ၊ Imperial Japan ကို ကိုရီးယားတုိ႔ မသိမ္းႏုိင္မီ ကိုရီးယားေနာက္ဆံုး ဘုရင္ ဂိုေဂ်ာင္းသည္ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္ႏွင့္ အေနာက္ပါဝါမ်ားကို ဖိတ္ေခၚကာ Power Balancing လုပ္ခဲ႔ပါသည္။ ႐ုရွား၊ ဂ်ပန္စစ္အၿပီး ဂ်ပန္စစ္ႏုိင္ေသာ အခါ၊ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္စစ္ အၿပီး ဂ်ပန္စစ္ႏုိင္ေသာ အခါတြင္ အေမရိကန္က ဝင္မစြက္ေတာ့ပါ။ သူက ဖိလစ္ပိုင္ကို ယူမည္။ ကိုရီးယားကို ဂ်ပန္ယူဟူ၍ နားလည္မႈ ယူခဲ့ၾကပါသည္။ Taft-Katsura Agreement ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိသေဘာတူညီခ်က္မွာ Secretary of War of U.S ျဖစ္သူ Taft ၏ ကိုယ္ပိုင္အျမင္မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း အေမရိကန္က ယေန႔တုိင္ ျငင္းဆုိဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိနားလည္မႈစာခြၽန္ အသက္ဝင္လာရျခင္းမွာ ဂ်ပန္တုိ႔က ႐ုရွားအား စစ္ႏုိင္အၿပီးတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ကိုရီးယားႏုိင္ငံသည္ ဂ်ပန္ဘုရင့္ႏုိင္ငံေတာ္၏ လက္ေအာက္ခံ အျဖစ္သုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ ကိုရီးယားႏုိင္ငံတြင္ ေျမာက္ကိုရီးယားသည္ ဂ်ပန္၊ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္တုိ႔ၾကားတြင္ ရွိၿပီး ျမန္မာကဲ႔သို႔ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအရ အေရးပါေသာ အေနအထား ရွိေနခဲ့ ပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း သတိမူခ်င္စရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ စီးပြားေရးခ်ည့္နဲ႔မႈ Weak Economy ရွိေသာ တုိင္းျပည္မ်ားသည္ ေဈးကြက္ကို ဇက္ႀကိဳးမသတ္ဘဲ ဖြင္႔လိုက္လွ်င္ တုိင္းျပည္တြင္းရွိ ကိုယ္ခံအားနည္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ား ၿပိဳလဲသြားတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ အားနည္းေသာေၾကာင္႔ FDI မ်ားသည္ လူမ်ားအက်ဳိးရွိဖုိ႔ထက္ အာဏာပိုင္ မ်ားႏွင့္သာ လက္ဝါးခ်င္း ႐ိုက္သြားၿပီး ေျမသိမ္းယာသိမ္း ကိစၥရပ္မ်ား၊ ျခစားမႈမ်ား ပိုမုိႀကီးထြားလာတတ္သည့္ အႏၲရာယ္ရွိေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ အင္အားႀကီး ေကာ္ပိုရိတ္မ်ား ဝင္လာပါက ထုိေကာ္ပိုရိတ္မ်ား၏ စီးပြားေရးဆုိင္ရာ လႊမ္းမုိးမႈကို အစိုးရက ခံရသျဖင့္ အစိုးရ၏အာဏာစက္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္၏ အခန္းက႑ ေလ်ာ့က်လာ တတ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေဒသခံျပည္သူမ်ားႏွင့္ သဟဇာတမျဖစ္ပါက လူထု၏ဖိအား ပိုမုိမ်ားျပားလာတတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္တုိ႔အတြက္ ေဈးကြက္ မဖြင့္မီ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ရွိ လုပ္ငန္းမ်ား၊ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ကာၿပီးသား ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ ျပည္တြင္းသို႔ လာမည့္ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်သည္ တုိင္းျပည္ရွိလူမ်ားကို ပညာတတ္ သြားေအာင္၊ အလုပ္ရသြားေအာင္ လုပ္ေပးမည့္လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါသည္။ ထုိသို႔ျဖစ္ရန္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈဥပေဒ၊ အခြန္ဥပေဒ၊ အလုပ္သမားဥပေဒ၊ အလုပ္သမားခံစားခြင့္ ဥပေဒ စသည္တုိ႔ ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ရပါမည္။

ထုိ႔ျပင္ တ႐ုတ္၏ တုံ႔ျပန္ႏုိင္မႈကို ထည့္စဥ္းစားရပါေသးသည္။ ပိုက္လိုင္းႀကီး ျဖတ္သြားမည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို တ႐ုတ္သည္ သူ၏ပိုက္လုိင္းအေပၚ အန္ကယ္ဆမ္ကို တက္ထုိင္ခုိင္းရန္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝတပ္အား ျပင္ဆင္ေပးသည့္အျပင္ စီးပြားေရးအရ တုံ႔ျပန္မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာႏုိင္သည္ ကိုလည္း ယခင္ေရးသား ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ေဘဂ်င္း၏ တုံ႔ျပန္မႈမွာ ျမန္မာ-ကန္ စစ္ေရး-စီးပြားေရး ဆက္ဆံမႈကဲ႔သို႔ပင္ စီးပြားေရး-စစ္ေရး တုံ႔ျပန္မႈဟူ၍ အသြင္ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ထြက္ေပၚလာႏုိင္ပါသည္။ ဤအခ်က္ကို သတိျပဳမိရန္ လိုပါမည္။

မုတ္သံုမုိးကား လာေပေတာ့မည္။ အပူေလ်ာ့မည္ထင္၍ ဝမ္းသာ ၾကပါသည္။ မိမိသည္လည္း ဝမ္းသာပါသည္။ မုတ္သံုမုိးႏွင့္အတူ မုန္တိုင္းႀကီး မ်ား ရံခါက်ေရာက္လာတတ္သည္ကို မေမ့ေလ်ာ့ရေစျခင္း အလို႔ငွာ မိမိ ယခင္သံုးသပ္ဖူးသည္ မ်ားကုိ အနည္းငယ္ ခ်ဲ႕ ၍ ျမန္မာ-ကန္၊ ျမန္မာ-တ႐ုတ္ ဆက္ဆံေရးအတြက္ ေဖာ္ျပလုိက္ရ ပါသတည္း။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

အေဝးသင္တကၠသိုလ္ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္

(ေဒါက္တာေက်ာ္သူရ)

အဆင့္ျမင့္ပညာေရးနယ္တြင္ အေဝးသင္ပညာေရးစနစ္ကို ထည့္သြင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာ၌ ေဝဖန္ဆန္းစစ္စရာမ်ား ရွိပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္း မ်ားျဖင့္ ထူေထာင္ထားေသာ္လည္း ေမွ်ာ္မွန္းသေလာက္ ခရီးေရာက္သလား ဆိုတာကို သံုးသပ္ရန္ လိုပါသည္။ အလုပ္လုပ္ရင္း ပညာရွာႏိုင္ေသာ အခြင့္အလမ္း ဖြင့္ထားေပးေသာ္လည္း တကၠသိုလ္ပညာေရး ေလာကတြင္ မလိုလားအပ္ေသာ အက်ိတ္အခဲေလး မ်ားကိုလည္း ေပၚေပါက္ေစသည္။ ေပၚလြင္ေအာင္ ဆိုရေသာ္ Assignment ေခၚ စာစဥ္လႊာေပးပို႔ျခင္းမွ အစ၊ အနီးကပ္ သင္ၾကားျခင္းအလယ္၊ စာအေျဖ လႊာေတြ စစ္ေဆးျခင္းအဆံုး အပြန္းအရွကေလးမ်ား ရွိေနပါသည္။ ထို႔ထက္ လူေျပာအမ်ားဆံုး ျပႆနာတစ္ရပ္မွာ အေဝးသင္တကၠသိုလ္မွ ရရွိေသာ ဘြဲ႕မ်ား၏ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိေသာ္လည္း အတြင္းစည္းမွ ျမင္ရသမွ်ကို တင္ျပခ်င္ပါသည္။ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္မႈ ရွိလာခ်ိန္တြင္ မိမိအထင္၊ မိမိအျမင္ကိုခ်ျပဖို႔ ဝန္းက်င္ေကာင္းေတြ ရွိလာ၍ျဖစ္သည္။

အေဝးသင္တကၠသိုလ္သည္ သူ႔ခ်ည္းသီးသန္႔ ရပ္တည္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္း ျဖန္႔ခြဲထားေသာ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ သင္ၾကား၊ စီမံေရးရာဝန္ထမ္း အင္အားစုမ်ားအား အသံုးျပဳကာ ေမာင္းႏွင္ အသက္သြင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ အေဝးသင္ပညာေရး ျဖင့္ ဝိဇၨာ/သိပၸံ ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ တန္းဆင္းရေသာ သိပၸံဘာသာတြဲကို ေလ့လာေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အေရအတြက္သည္ ဝိဇၨာတြဲယူသူ၏ အစြန္းထြက္ ပမာဏသာ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဝးသင္ ဝိဇၨာတကၠသိုလ္ ပညာေရးဟုပင္ ေခၚရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိဇၨာေရႊေခတ္ဟု အေဝးသင္တကၠသိုလ္ သင္ၾကားမႈ ပံုစံအား အမည္တပ္သူက တပ္ၾကသည္။ သိပၸံဘာသာတြဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား သည္ အေျခခံပညာေရးတြင္ ဆင္းကာ က်ဴရွင္ျပခ်ိန္တြင္ ဝိဇၨာ ဘာသာတြဲမွ တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ အေဝးသင္ပညာေရးတြင္ အႀကီးအက်ယ္ က်ဴရွင္ျပႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဝိဇၨာေရႊေခတ္ဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဝိဇၨာဘာသာတြဲ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားထဲမွ ထူးထူးရွယ္ဟု သတ္မွတ္ရမည့္ Elite ဆရာအတန္းစားမွာ ျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ျဖစ္ၿပီး အေျခခံပညာႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာတြင္ပါ ခြခ်က္လုပ္ႏိုင္သူမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအား ေန႔တက္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားထက္ ပို၍ရင့္က်က္ကာ ကိုယ္ပိုင္ အသိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ စာကို ေလ့လာႏိုင္မည္ဟု ယူဆေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ထိုယူဆခ်က္သည္ ခိုင္မာအားေကာင္းျခင္း မရွိပါ။ အစိုးရအလုပ္ သို႔မဟုတ္ အျပင္အလုပ္ လုပ္ရင္းပင္ မိမိတို႔ယူထားေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို Self-Study လုပ္ရင္း ဘြဲ႕ရပညာတတ္မ်ား ျဖစ္သြားဖို႔ဆိုတာသည္ စံသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမ်ားစုေသာ အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား သည္ သင္ခန္းစာမ်ားကို ႀကိဳတင္ေလ့လာျခင္း မရွိဘဲ အနီးကပ္သင္ခါနီးမွ က်ဴရွင္အားကိုးျဖင့္ တစ္ပြဲတိုး ေအာင္ရန္ လံုးပန္းၾကတာ မ်ားပါသည္။ ထိုသို႔ လုပ္ေဆာင္ျခင္းေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ က်ဴရွင္ေဈးကြက္ ႀကီးသည္ ဟီးထကာ ေနေတာ့သည္။ အဆိုပါက်ဴရွင္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိးမ်ားမွာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအၾကား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဝမ္းကြဲျခင္း၊ ညီၫြတ္မႈမရွိျခင္းႏွင့္ ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ ေလ်ာ့နည္းျခင္း မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ က်ဴရွင္ရသူႏွင့္ မရသူအၾကား ဝင္ေငြကြာဟခ်က္ ႀကီးမားလာသည့္အတြက္ ရသူက ေမာ္ၾကြားသေလာက္ သိပ္မရသူက မနာလိုစိတ္ပြားကာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ဝန္ထမ္းမ်ားဟုပင္ ေခၚဆိုထိုက္ ပါသလားဟု ဆဝါးဆင္ျခင္စရာ စိတ္အေျခခံမ်ား ေတြ႔ေနရေပသည္။

သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ (ဌာနမွဴး) မ်ားက မွ်မွ်တတ ထိန္းေက်ာင္း ေပးပါက က်ဴရွင္ကိစၥအတြက္ အက္ေၾကာင္းသံမ်ား ဌာနအတြင္း၌ သိပ္မထြက္ေသာ္လည္း ဌာနမွဴးကိုယ္တိုင္က က်ဴရွင္ေဈးကြက္ကို စီးပြားျဖစ္ လုပ္ကိုင္ပါက အကြဲအၿပဲ အတိုင္အေတာကိစၥမ်ားသည္ ဖံုးမႏိုင္ဖိမရ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ က်ဴရွင္ကို စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းသဖြယ္ လုပ္ၾကသည့္အတြက္ ရာထူးပိုႀကီးသူက မိမိရာထူးအား ေရာင္းစားၿပီး ေဈးကြက္ေဝစုကို စိုးမိုးသကဲ႔သို႔ ရာထူးငယ္သူ မ်ားကလည္း အုပ္စုဖြဲ႕ (Grouping) လႈပ္ရွားၾကရာ တကယ့္စီးပြားေရး အုပ္စုကြဲမ်ားကဲ႔သို႔ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈသည္ ျပင္းထန္ လွေပသည္။ က်ဴရွင္ေဈးကြက္တြင္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ ဘာသာရပ္ ကြၽမ္းက်င္မႈထက္ လူမႈဆက္ဆံေရးသည္ ပို၍ပင္ အဓိက က်လာသည္။ စီးပြားဖက္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ပလဲနံပ သင့္ဖို႔အတြက္ တပည့္အေပးအယူ မ်ားလည္း ရွိလာသည္။ Founder ေခၚ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား စုစည္းေပးသူသည္ က်ဴရွင္စီးပြားေရး အုပ္စုတြင္ ၾသဇာႀကီးမားသူမ်ား ျဖစ္လာသည္။ တစ္ပြဲတိုး သင္ၾကားမႈျဖစ္သည့္အတြက္ က်ဴရွင္ Notes မ်ား သည္ ျပ႒ာန္းစာမ်ားမွ အၿမီးႏုတ္၊ ေခါင္းႏုတ္ျဖင့္ ပီဘိ Power - Points မ်ား ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ အတိုဆံုးျဖတ္ေတာက္ သင္ေပးႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမသည္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ အာဂဆရာမ်ား ျဖစ္လာ သည္။ ရယ္စရာႏွင့္ ေပၚပင္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ေျပာတတ္ဖို႔သည္ က်ဴရွင္ ဆရာ၊ ဆရာမျဖစ္ဖို႔ မရွိမျဖစ္ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕က်ဴရွင္ဆရာမ်ားသည္ က်ဴရွင္မျပပါက ဟာသမင္းသားပင္ လုပ္၍ရပါသည္။ ရာထူး အခံရွိသူမ်ားက လုပ္ပိုင္ခြင့္ျဖင့္ ဆြယ္ကာ သင္တဲ့အပုဒ္ ပါမလာလည္း ခ်သာေရးဟု ၫႊန္ၾကားသလို၊ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆရာျဖစ္လာသူေတြ ကလည္း ေဈးကြက္ေဝစုကို တတ္ႏိုင္သမွ် မ်ားမ်ား ရခ်င္ၾကသည္။ တစ္ျပည္လံုး အတိုင္းအတာျဖင့္ ေအာင္မွတ္မ်ားကို စလုတ္တိုက္ညႇိခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားသည္ ေခတ္ပ်က္ဘြဲ႕ရမ်ား အျဖစ္ အသုတ္လိုက္ ဘြဲ႕ရကုန္ေတာ့သည္။ ထိုဘြဲ႕ရမ်ား လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေတာ့ အေဝးသင္ဘြဲ႕ကို မခန္႔ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာျခင္းသည္ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

က်ဴရွင္သည္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ အပိုေဆာင္း ဝင္ေငြရကာ လူေနမႈဘဝ ပိုမိုအဆင္ေခ်ာေစဖို႔ဟု မူလက သေဘာသြားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားႏွင့္ Founder မ်ားသည္ အေဝးသင္ဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေပါင္းကာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ လိပ္စာမ်ားအေရာက္ ေၾကာ္ျငာကမ္းျခင္း၊ After Sale Service ဟု ေခၚရမလားမသိ ...။ အမွတ္မ်ားၾကည့္ေပးျခင္း၊ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ ျဖည့္ေပးျခင္းအျပင္ ေအာင္စာရင္း ကိုပင္ အသိေပး အေၾကာင္းၾကားျခင္းေၾကာင့္ ဝန္ေဆာင္မႈစီးပြားေရး အဆင့္သို႔ပင္ တက္လွမ္း ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းေသာ က်ဴရွင္မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲခံကာ ေရပန္း စားေတာ့သည္။ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရဖူးေသာ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ဤလုပ္ငန္း အဆင္ေခ်ာ၊ သက္တမ္းရွည္ဖို႔အတြက္ ဌာနအတြင္း အထက္ဖား၊ ေအာက္ဖိ Policy ကို အသက္သြင္းၾကသည္။ က်ဴရွင္ျဖင့္ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးပင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာမ်ားရွိလာေသာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္သူ ႏွင့္ မေအာင္ျမင္သူအၾကား ကြာဟခ်က္သည္ ႀကီးမားလာပါသည္။ ဌာနမွဴး လည္းျဖစ္၊ က်ဴရွင္ႏွင့္လည္း မကင္း၊ ေမဂ်ာကလည္း ႀကီးဆိုပါက တစ္ႏွစ္၊ တစ္ႏွစ္ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ပါက မ်က္လံုးျပဴးစရာ ကိန္းဂဏန္းမ်ား ရွိတတ္၍ သာမန္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေလာက္ကေတာ့ ရယ္တာေပါ့ဟုပင္ ဆိုရမည္။ က်ဴရွင္ဟူေသာ မိုးခါးေရကို ေသာက္ရင္း စံကိုက္သင္ၾကားေရး၊ သုေတသနျပဳေရး ဆိုတာေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမအခ်ဳိ႕ အလွမ္းေဝးလာသည္။ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ ဆရာမတစ္ဦး၏ ေအာင္ျမင္မႈ အတိုင္းအတာကို ေရးေသာက်မ္း၊ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္ျဖင့္မတိုင္းဘဲ က်ဴရွင္ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် ျပႏိုင္သလဲ ဆိုတာႏွင့္ တိုင္းတာလာၾကသည္။ က်ဴရွင္ဆရာ၊ ဆရာမအခ်ဳိ႕သည္ တပည့္မ်ား မိမိတို႔ကို မည္ေရြ႕မည္မွ် သိတတ္ေၾကာင္း၊ မည္သို႔ေသာ ပစၥည္း မ်ားျဖင့္ လာေရာက္ဂါရဝျပဳေၾကာင္းကို ဂုဏ္ေဖာ္ကာ ေျပာၾကားရင္း ၾကည္ႏူးရႊင္ပ် က်ဴရွင္ဆရာဘဝကို အခါအခြင့္ရပါက ၾကြားၾကသည္။ ပိုးပုဆိုးက ဘယ္ႏွထည္၊ ႐ိုး႐ိုးပုဆိုးကို ဆိုင္မွာပင္ ျပန္သြင္းရေၾကာင္း၊ ေတာ္႐ံု ပုစြန္ေျခာက္ေလာက္ေတာ့ အိမ္ကေခြးကို အပ်င္းေျပစားဖို႔ ေကြၽးသတဲ့၊ ဒီနားကပ္က ဘယ္ေလာက္တန္တာ၊ iPhone တို႔၊ iPad တို႔ကို ကေလးသံုးေယာက္လံုးကို ဝယ္ေပးထားၿပီးၿပီ ဆိုတဲ့ အျမင့္လံုးေတြ ၾကားရတိုင္း က်ဴရွင္တြင္ မေအာင္ျမင္တဲ့မိမိ မုဒိတာမပြားႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဆရာ၊ ဆရာမငယ္မ်ား ကလည္း က်ဴရွင္ေတြ ေအာင္ျမင္သူ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီး မ်ားကို ပိုမိုနည္းနာခံ ႐ိုက်ဳိးၾကေပသည္။ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးသည္ အသိပညာဖလွယ္ျခင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဝန္ေဆာင္မႈတစ္ခုကို အေရာင္း အဝယ္ျပဳသည့္ ပံုစံမ်ဳိး ေတြ႔ရျခင္းသည္ အေဝးသင္တကၠသိုလ္ ပညာေရး၏ လက္ရွိအေျခအေနပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားဘက္ကလည္း ငါတို႔ေငြေၾကးေပးၿပီး ဝန္ေဆာင္မႈ ဝယ္တာပဲဆိုၿပီး မေလးမခန္႔ရွိလာသည္။ သိကၡာကို ရိကၡာအတြက္ ေရာင္းစားမႈတြင္ ဆရာတပည့္ဆိုတာ လမ္းေတြ႔ရင္ပင္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွ ဆက္တာမို႔ အေဝးသင္က်ဴရွင္ ဆရာမ်ားသည္ တစ္ခါသံုး ဆရာမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားေပသည္။ ဒီၾကားထဲ ေဒသစြဲ၊ လူမ်ဳိးစြဲက လည္း အခိုင္အမာ အျမစ္တြယ္ေနသည့္ ေဒသခံဆရာႏွင့္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအၾကား က်ဴရွင္တိုက္ပြဲသည္ ေတြ႔မေရွာင္ႏွင့္ ၾကာၾကာဝါး တို႔ ဗိုလ္လုၾကသလိုပင္။ အေဝးသင္ဌာနခြဲ မ်ားရွိ ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ေမာက္မာမႈ၊ ခြင္ဖန္မႈေတြကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ဝန္ထမ္းမ်ား Assignment ကူးတင္ေပးေသာ ဝန္ေဆာင္ခသည္ သာမန္က်ဴရွင္ဆရာ တစ္ဦးထက္ပင္ ပိုတာမ်ဳိးလည္း သိုးသိုးသဲ့သဲ့ ၾကားမိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳရတာကေတာ့ Assignment မ်ား ဌာနအလိုက္ သြားထုတ္ခ်ိန္တြင္ ဝန္ထမ္းစာေရး၊ စာေရးမေတြက ခံုေပၚမွာထိုင္၊ အရာထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ Assignment ေရတြက္လက္ခံရသည့္ အေနအထားအခ်ဳိ႕ ရွိပါသည္။ Assignment အထုပ္ေတြကို တစ္ခါတစ္ရံ သယ္မရေတာ့ ငယ္စဥ္အခါ ပညာေကာင္းစြာ မရွာလို႔ ဒီလိုအေလးအပင္မ ရတာပါလားဟု ေနာင္တရမိသည္။

အေဝးသင္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကို အနီးကပ္သင္ျခင္း၊ ေဝစုအနည္းငယ္ကို က်ဴရွင္သင္ရင္း၊ စာစစ္ျခင္းမ်ား လက္ေတြ႔ ေဆာင္ရြက္ ရာတြင္ အမည္ခံဘုရားစူး တပည့္မ်ား၏ သင္ၾကားေပးေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို လက္ခံနားလည္ႏိုင္စြမ္း၊ သတ္မွတ္ျပင္ဆင္ေပးေသာ အပုဒ္ ကိုပင္ က်က္ႏိုင္စြမ္း၊ အေလးထားေျဖဆိုမႈ အပိုင္းမ်ားတြင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္ကို ေတြ႔ေနရေတာ့ မိမိတို႔၏ ေနာင္ေရးကို စိုးရိမ္မိပါသည္။ သူတို႔က အတက္၊ ကုိယ္ေတြက အက်တြင္ တက္လူေတြ အရည္မွည့္ရင္ျဖင့္ ငုိရေခ်ေသး ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေန႔တက္ေက်ာင္းသားေတြ Semester ႏွစ္ခု၊ ရွစ္လစာ သင္ရေသာ စာမ်ားကို Self-Study မရွိဘဲ အနီးကပ္ ၁၀ ရက္ျဖင့္ ျပတ္ေအာင္ျဖတ္ရေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူတို႔၏ အေျခအေနတြင္ ဘဲြ႕ရပညာတတ္ တစ္ဦး၏ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈကုိ ရွာေဖြရသည့္ ပုစၦာသည္ အေတာ္ခက္ခဲပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာလုိ Online ပညာေရးမ်ဳိး အေဝးသင္ တကၠသုိလ္တြင္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ပါက အေဝးသင္တကၠသုုိလ္ တက္ခြင့္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကို စိစစ္လက္ခံဖုိ႔ လုိမည္ထင္ပါသည္။ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ဖုိ႔ ဘြဲ႕ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ အတြက္ ပညာရွာေသာေခတ္သည္ ကုန္သင့္ၿပီဟု ထင္ပါသည္။ ဘြဲ႕လက္မွတ္တစ္ခု အတြင္း၌ အမွန္တကယ္ သိျမင္သေဘာေပါက္မႈ ဂုဏ္ရည္ကိန္းေအာင္းေနဖို႔ လိုပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာလိုပင္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ၿခံဳငံုသိျမင္မွသာ ဘြဲ႕ယူသင့္ၿပီး လုပ္စားကုိင္စားအတြက္ ေအာင္လက္မွတ္တစ္ခုခု ကုိင္ကာ စီးပြားရွာႏုိင္မည့္ စီးပြားေရး အခင္းအက်င္း လုိပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မွသာ ဘြဲ႕ယူပါဟု တုိက္တြန္းရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ မိမိသည္လည္း အေဝးသင္ တကၠသုိလ္ထြက္ျဖစ္ရာ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ပညာေရးကို အျပဳသေဘာ သုံးသပ္ခ်က္ မျပဳႏုိင္ေသး၍ စိတ္မေကာင္းပါ။ သုိ႔ရာတြင္ အခ်ဳိ႕ျပႆနာ မ်ားသည္ အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရမည့္ အေနအထားအခ်ဳိ႕ ရွိပါသည္။ ျမန္ျမန္ေကာင္းဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ကာလတြင္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ရွိေသာ အစြန္းေရာက္ အမ်ဳိးသားေရးေရွ႕တန္းတင္ ႏုိင္ငံအခ်ဳိ႕မွလြဲ၍ ပညာေရးသာ ပထမ၊ ပညာေရးသာ ဒုတိယ၊ ပညာေရးသာ တတိယဟု တစာစာေအာ္ေနခ်ိန္တြင္ အေဝးသင္တကၠသုိလ္ ပညာေရး၏ လက္ရွိအခင္းအက်င္းသည္ ပညာရနံ႔ ကင္းေနသည္ ဟု သုံးသပ္ခ်င္ပါသည္။ ႏုိင္ငံတကာရွိ အေဝးသင္ပညာေရး စနစ္မ်ဳိးရေအာင္ ဖိဖိစီးစီး မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ ေသးသေရြ႕ အေဝးသင္ တကၠသုိလ္ထြက္ ဘြဲ႕ရမ်ား၏ အရည္အေသြး အာမခံခ်က္သည္ မယုံမရဲ ရွိေနမည္သာ။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ျပႆနာသည္ အစိုးရအဆက္ဆက္ ေသြးခြဲမွုေၾကာင့္ျဖစ္ဟု စစ္ေရးေလ့လာသူေျပာ

ေမလ 24 ရက္ 2013 ခုႏွစ္ သၽွမ္းသံေတာ္ဆင့္ သတင္း

ျမန္မာအစိုးရအဆက္ဆက္သည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုငယ္မ်ားအေပၚ သပ္လ်ိဳေသြးခြဲကာအေပၚစီးမွခ်ဳပ္ကိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့သလိုလက္ရွိ သမၼတဦးသိန္းစိန္အစိုးရ လက္ထက္တြင္လည္း အဆိုပါနည္းလမ္းေဟာင္းအတိုင္း ဆက္လက္က်င့္သုံး ဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း တ႐ုတ္နယ္စပ္ စစ္ေရး ၊ နိုင္ငံေရး ေလ့လာသူ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာက ဆိုသည္။

ယခုလ ၁၀ ရက္ေန႔က ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖၚေဆာင္ေရးေကာ္မတီ ဒုဥကၠ႒ ဦးသိန္းေဇာ္ႏွင့္ UWSA အဖြဲ႕တို႔ ပန္ ဆန္းၿမိဳ႕၌ ေတြ႕ဆုံခဲ့စဥ္ UWSA က ၀ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတိုင္းမွ ျပည္နယ္အဆင့္သို႔ တိုးျမႇင့္ေတာင္းဆိုလိုက္ သည့္ အ ေပၚ သၽွမ္းသံေတာ္ဆင့္မွ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာအား သီးျခားေတြ႕ဆုံေမးျမန္း ရာတြင္ သူကထိုသို႔ေျပာဆိုျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဗမာအစိုးရအဆက္ဆက္က တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြကို ေသြးခြဲရန္တိုက္ေပးထားၿပီးေတာ့ အေပၚစီး ကေန ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားတယ္ အခုလည္း ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ဒီဟာကိုပဲဆက္လုပ္ေနတယ္တစ္ျပည္လုံးအတိုင္း အတာနဲ႔ လူမ်ိဳးႀကီးေတြနဲ႔ လူမ်ိဳးငယ္ေတြၾကားထဲ မွာ ေသြးထိုးသပ္လ်ိဳထားတယ္ သၽွမ္း၊ ကခ်င္ဘယ္ေနရာ မွာပဲၾကည့္ၾကည့္ လူမ်ိဳးစုေတြငယ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ျပႆနာေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားတယ္ စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုစနစ္ကို သြားမယ္ဆို လို႔ရွိရင္ အစိုး ရရဲ့ အေျခခံက်တဲ့ ဒီ Mind set ကို ျဖဳတ္ရမယ္” - ဟု ဆိုသည္။

UWSA ၀ တပ္ဖြဲ႕က ျပည္နယ္အဆင့္တိုးေတာင္းသည့္ ကိစၥမွာလည္း အစိုးရတြင္သာ အဓိကတာဝန္ရွိၿပီး ျပႆနာ အားလုံးကို နိုင္ငံေရး အရ တာဝန္ယူေျဖရွင္းရန္ လိုအပ္ေၾကာင္းသူက ဆက္ေျပာသည္။

“အဲဒါနဲ႔တစ္ဆက္တည္းပဲ “၀သပ”က လက္နက္အင္အားေတြျဖည့္ဆည္းတယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္ ပဏာမ အပစ္အခတ္ ရပ္ဆဲ ေရးအဆင့္ ခိုင္မာတဲ့အဆင့္မဟုတ္ေသးဘူး ဒီကေန႔ MPC ရယ္ ၊ လႊတ္ေတာ္ရယ္ ၊ စစ္တပ္ရယ္ ၊ အစိုးရရယ္ ဒီအဖြဲ႕ အစည္းအားလုံးဟာ လူမ်ိဳးစုငယ္ေတြကို စစ္မွန္တဲ့ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေဖၚေဆာင္ၿပီးေတာ့ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖြံ့ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆႏၵမရွိဘူး လွည့္လိုက္ဖဲ့လိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမီးထိုးၿပီးေတာ့ သဏ္႑ာန္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ကို ဆက္ေမြးထားတာ ႏွစ္လုံးထဲေျပာရရင္ divide in rule ပဲ” ဟု ဆိုသည္။

အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္အေပၚ ယုံၾကည္မွု မရွိသျဖင့္ ကိုယ့္ေဒသကိုယ္ ကာကြယ္ရန္အတြက္ ၀ တပ္ဖြဲ႕ အပါအဝင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားက လက္နက္အင္အားမ်ားကို ျဖည့္တင္းေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုင္းနယ္စပ္ အေျခစိုက္ ေတာင္ပိုင္း ၀ တပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူက ဆက္ေျပာရာတြင္ “ ၀သပ အာဏာစသိမ္းတုန္း က အင္အား ၂ ေသာင္းေက်ာ္ပဲရွိတယ္ ဒီကေန႔ ၃ ေသာင္းေက်ာ္သြားၿပီ ဘာေၾကာင့္လဲ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္က အစိုးရရဲ့ မူေအာက္ကေန ဗိုလ္ခင္ညြန႔္က ၀ တပ္ဖြဲ႕ကို လြယ္လန္းကိုတိုက္ခိုင္းတယ္၊ ၀ကလည္း သူ႔အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ တိုက္တယ္ အစိုးရကလည္း ခြန္ဆာကို သူတို႔တိုက္လို႔မရလို႔ တိုက္ခိုင္းတယ္၊ မၾကားဖူးတဲ့ ဇါတ္လမ္းေတြ ၾကား ရတယ္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေလာက္ အစိုးရ စစ္တပ္ကို တိုက္ခဲ့တဲ့ ၀တပ္ဖြဲ႕ဒဏ္ရာရသူေတြကို မဂၤလာဒုံ ၊ မိထၳီလာနဲ႔ ေတာင္ႀကီး စစ္ေဆး႐ုံေတြကို ပို႔ၿပီးကုသ ေပးခဲ့တယ္ လက္နက္ က်ည္ဆံအားလုံး ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တယ္ ခြန္ဆာ လက္နက္ခ်ၿပီး ေနာက္ ပိုင္း မလႊဲသာမေရွာင္သာပဲ ဒီေဒသေတြကို ၀သပကို ေပးလိုက္ရတယ္ ဗိုလ္ခင္ညြန႔္ ထပ္ၿပီး ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ တ႐ုတ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ၀ လူမ်ိဳး ၈ ေသာင္းေက်ာ္ကို ေတာင္ပိုင္းကို ပို႔လိုက္တယ္” ဟု ဆိုသည္။

၀ မ်ား၏ အသက္ေသြးေခၽြးမ်ားျဖင့္ ရယူထားေသာ အဆိုပါ ၀ ေတာင္ပိုင္းေဒသမွ ၀ တပ္ဖြဲ႕အား အစိုးရဘက္မွ ဖိအားေပး ေျပာင္းေရႊ႕ ခိုင္းမည္ဆိုပါက ၀ အေနျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ၄င္း၏ အျမင္ကို ဆက္ေျပာ သြားသည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရရွိခ်ိန္မွစ၍ ျပည္တြင္းစစ္စတင္ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္လာသည့္ တိုင္ေအာင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား လိုလားေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအား အေကာင္အထည္ေဖၚနိုင္ျခင္း မရွိေသးေပ။
Jade Land

Read More »

ဒုကၡေဒါမနႆအေၾကာင္း

ကိုယ္ဆင္းရဲမူကို “ဒုကၡ”၊ စိတ္ဆင္းရဲမူကို “ေဒါမနႆ” ဟုေခၚ၏။
အသြားအလာ၊ အလုပ္အကိုင္၊ အေနအထုိင္၊ က်ပ္တည္းက်ဥ္း
ajမာင္းမူ၊ ေရာဂါေ၀ဒနာဒဏ္ကို ခံစားေနရမူ၊ အရုိက္အႏွက္ခံရမူ၊
တစ္စံုတစ္ခုႏွင့္ ထိခိုက္မူ စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္၏ ပင္ပန္း
ႏြမ္းနယ္ျခင္းသည္ ဒုကၡခ်ည္းတည္း။ ယခုေလာက၌လည္း ကိုယ္
ခႏၶာ နာက်င္လွ်င္ “အလိုေလး-ဒုကၡ ဒုကၡ”ဟု ညည္းညဴၾကေလ
သည္။ ထုိသို႔ ခႏၶာကိုယ္ ဆုိင္းရဲေသာ္လည္း ပါရမီျဖည့္ေတာ္မူရာ
၌ မေဟာ္သဓာ၊ ေ၀ႆႏၱရာဘ၀ စသည္တုိ႔၀ယ္ ကိုယ္ခႏၶာ မ
သက္သာဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သတၱ၀ါ
တုိ႔၏ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုးရင္း ေစတနာေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲမူ
ေဒါမနႆကား မျဖစ္ခဲ့ပါ။

စိတ္ဆင္းရဲမူ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမူ၊ စိတ္ညစ္မူ၊ စိတ္ပ်က္မူ စသည္ျဖင့္
စိတ္မွာျဖစ္ေနေသာ ဒုကၡစုကိုပင္ “ေဒါမနႆ”ဟု ေခၚရေလသည္။
ဤေဒါမနႆ ေ၀ဒနာသည္ စိတ္မွာ စြဲကပ္လာေသာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳး
ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သူ႔အေၾကာင္း ၾကားရတာ စိတ္ထဲမွာ နာလြန္း
လုိ႔ ငါ့အား သူ႔အေၾကာင္း မေျပာလာပါနဲ႔” စသည္ျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာ
မူကိုပင္ “စိတ္နာ”ဟု ေျပာဆုိၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ စိတ္မခ်မ္းသာ
တုိင္း၊ စိတ္နာတုိင္းလည္း ကိုယ္ဆင္းရဲခ်င္မွ ဆင္းရဲမည္။ ေျခြရံေပါ
ၾကြယ္ စည္းစိမ္လယ္မွာ ကိုယ္ခႏၶာ ခ်မ္းျမပါလ်က္ ဓမၼစၾကာတရား
ေတာ္လာ “ယံ ပိစၦံ န လဘတိ၊ တမၸိ ဒုကၡံ = ရတာမလုိ၊ လုိတာမရ”
ျဖစ္ေနၾကရသူတုိ႔၏ ဒုကၡလည္း ဤေဒါမနႆပင္တည္း။ ဤ
ေဒါမနႆ၏ ဆင္းရဲပံုသည္ ခႏၶာကိုယ္ ဆင္းရဲပံုထက္ လြန္ကဲျပင္းျပ
၏။ ေရႊဘံုေပၚမွာ စံေနရေသာ္လည္း ေဒါမနႆဒဏ္ကို မခံႏုိင္ၾက၍
ေရႊဘံုေပၚမွ ဆင္းကာ တူေပ်ာ္ေပ်ာ္ ယွဥ္တြဲလ်က္ တဲအုိထဲ၌ ကိုယ္
ဆင္းရဲဒဏ္ကို ခံႏုိင္ၾကေလသည္။

စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳျပင္နည္းမွာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ အေတာ္
မ်ားစြာ ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ထုိက္တန္ေအာင္ ျပဳျပင္ တတ္ဖုိ႔ကား ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အသိဉာဏ္ရွိရုံမွ်ျဖင့္ မလြယ္ကူေခ်။
အခ်ဳပ္မွာ အရွည္ကိုေျမာ္ျမင္၍ ဆုိင္ရာကိစၥအ၀၀ကို ၾကိဳတင္ျပီး စီစဥ္
ထားရမည္။ မိမိအစီအစဥ္ႏွင့္ တည့္ေအာင္လည္း မပ်င္းမရိ လံု႔လရွိရ
မည္။ ထုိကဲ့သို႔ ဉာဏ္ေရာ ၀ီရိယပါ အရာရာ ျပည့္စံုပါလ်က္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမသင့္ ျဖစ္ခဲ့ျပန္ေသာ္ (ရည္ရြယ္ခ်က္မေျမာက္ခဲ့ေသာ္) စိတ္အားမငယ္ေစႏွင့္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳး တုိး၍ ၾကိဳးစားေလဦး။ ၾကိဳးစား
လွ်င္ ဘုရားပင္ျဖစ္နုိင္ေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ေလာကဓံေၾကာင့္ မတုန္လူပ္
ဖုိ႔လည္း အေရးၾကီးေသး၏။ ေလာကဓံဆုိသည္ကား ေလာက၌ ေတြ႕
ၾကံဳဖုိ႔ရန္ ထံုးစံတစ္မ်ိဳးတည္း။

(ေလာက = ဓမၼတာ (ထံုးစံ)။) ထုိေလာကဓံသည္
၁။ လာဘ = ပစည္းဥစၥာရျခင္း
၂။ အလာဘ = ပစၥည္းဥစၥာမရျခင္း
၃။ ယသ = အေျခြအရံမ်ားျခင္း
၄။ အယသ = အေျခြအရံမရွိျခင္း
၅။ နိႏၵာ = အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း
၆။ ပသံသာ = ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း
၇။ သုခ = ကိုယ္-စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း
၈။ ဒုကၡ = ကိုယ္-စိတ္ဆင္းရဲျခင္း

ဤသို႔အားျဖင့္ ရွစ္ပါးရွိသည္။

ဤေလာကဓံမ်ား၌ မေကာင္း ၄-ပါး၊ ေကာင္း ၄-ပါး ပါ၏။ ေကာင္းေသာ ေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာအခါ ၀မ္းသာ
ရႊင္ပ်တၾကြၾကြျဖစ္ေနျခင္း၊ မေကာင္းေသာေလာကဓံႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳ
ေသာအခါ စိတ္အားႏြဲ႕၍ တမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေလာကဓံေၾကာင့္
တုန္လူပ္ျခင္းတည္း။ ၀မ္းသာလြယ္သူသည္ ၀မ္းနည္းလြယ္၏။
၀မ္းသာအားၾကီးသူသည္ ၀မ္းနည္းအားၾကီး၏။ ၀မ္းနည္းမူမွာ
ျပခဲ့ေသာ ေဒါမနႆ သေဘာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျမဲစိတ္ခ်မ္း
သာျခင္းကို အလုိရွိလွ်င္ ေလာကဓံ ရွစ္ပါး ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ တရား
ေၾကာင့္ (ဆုိးဆုိးေကာင္းေကာင္း) သိသိသာသာၾကီး စိတ္မေျပာင္း
ဖုိ႔ အထူးသတိထား သင့္ၾကေပသည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့။

လာဘ-အလာဘ
မိမိႏွင့္ ထုိက္တန္ေသာ လာဘ္ကို တရားသျဖင့္ ရေအာင္ ၾကိဳးစား
ရမည္။ ရသည့္အခါလည္း သူတစ္ပါး ျမင္ျပင္းကတ္ေအာင္ ၀မ္းသာ
ရႊင္ပ် တၾကြၾကြ မရွိေစသင့္။ တခ်ိဳ႕ ရွာေဖြမူကာ ရွာေဖြ၍ မရသည့္
အျပင္ “ဘူးထဲကေရပါ၍” အရင္းပင္ ရူံးတတ္ေသးသည္။ ထုိကဲ့သို႔
ဆံုးရူံးမူေၾကာင့္လည္း ၀မ္းနည္းပူေဆြး၍ မေနႏွင့္။ ထုိသို႔ ဆံုးရူံးသူ
ေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ရွိၾကသည့္အျပင္ ထီးနန္းကိုပင္ စြန္႔
လႊတ္၍ တစ္မ်ိဳးလံုး သခင္ဘ၀မွ ကြ်န္ဘ၀သို႔ဆင္းကာ ေမာင္
ေမာင္လုိ႔ ေခၚတုန္းက “ဗ်ာ”လုိ႔မွ် ထူးေဖာ္မရဘဲ ေအာင္ေက်ာ္လုိ႔
ေခၚကာမွ “ဘုရား” ထူးရသူေတြ အမ်ားပင္ ရွိရွာၾကေပသည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ ရမူ မရမူ ေလာကဓံႏွစ္ခုေၾကာင့္ မတုန္လူပ္ဖုိ႔ရာ ခိုင္မာ
ေသာ စိတ္ကိုသာ အျမဲထားသင့္ၾကေပသည္။

ယသ-အယသ
ဆရာသမား လူၾကီးလူေကာင္းတုိ႔၌ အထုိက္အလုိက္ အေျခြအရံ
ရွိမွ တင့္တယ္သည္။ အျခံအရံဟူသည္ အိမ္၀င္းအိမ္ျခံတုိ႔ ကဲ့သို႔
ေဘးဆီးရန္ကာ အရာရာမွာပင္ ေစာင့္ေရွာက္လုပ္ေကြ်း အကူ
အညီေပးသူမ်ား ေပတည္း။ ထုိကဲ့သို႔ အျခံအရံ ေပါမ်ားေအာင္
မိမိ၏ ပစၥည္းမ်ားကိုု ေခြ်တာေ၀ငွ မစခ်ီးေျမွာက္ရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
“ေျခြမွရံသည္”ဟုေျပာေလ့ရွိသည္။ ထုိအေျခြအရံမ်ားကိုလည္း
အေစခံလုိသေဘာထား၍ အားမနာပါးမနာ မ်ားစြာ မေစခုိင္းသင့္။
မိမိကိုမွီခို၍ ၾကီးပြားေစလုိေသာစိတ္သာ ရွိသင့္ေပသည္။ အခုိင္း
အေစကို ခုိင္းဖုိ႔ရာ ငွားရမ္းထားေသာ အေစခံမ်ားကိုပင္ အေျခြ
အရံလုိ သေဘာထားလ်က္ မိမိကိုအမွီျပဳ၍ တစ္ေန႔ထက္တစ္
ေန႔ ၾကီးပြားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္သင့္ေပသည္။ ထုိကဲ့သို႔ သ
ေဘာထားေကာင္းပါလ်က္ အေျခြအရံ မရွိျပန္လွ်င္ စိတ္ႏွလံုး
မပူပန္ေလႏွင့္။ အေျခြအရံေပါမ်ားသည့္အတြက္လည္း မာန္
မာန မတက္ေစသင့္။

ေက်ာ္ေစာမူ၊ ဂုဏ္သတင္းပ်ံ႕ႏွံ႕မူမ်ားလည္း ယခုဘ၀သာမက
ဘ၀တိုင္း အေရးၾကီး၏။ ျမင့္ျမတ္ေသာ အလုပ္ကို လုပ္မည္ၾကံ
လွ်င္ ဂုဏ္ရွိမွ နာမည္ၾကီးမွ အထေျမာက္ႏုိင္သည္ကို ေရွးဦးစြာ
သတိျပဳသင့္ေပသည္။ “ဂုဏ၀ေႏၱ ပႆႏၱိ ဇနာ = ဂုဏ္ရွိသူမွ
လူထင္ၾကေသာအခါ” ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ရသင့္ေသာ ေက်ာ္
ၾကားမူဂုဏ္ကို ရေအာင္ ဉာဏ္၀ီရိယျဖင့္ ထူေထာင္ရမည္။ ရ
ခဲ့ျပန္ေသာ္ ထုိဂုဏ္အတြက္ မၾကြားမေမာ္ေလႏွင့္။ ရသင့္ပါ
လ်က္ မရျပန္လွ်င္လည္း စိတ္အား မငယ္ေလႏွင့္။

နိႏၵာ-ပသံသာ
မလုိမုန္းထား ဣႆာမ်ားသူ သို႔မဟုတ္ အလုပ္မရွိ အလုပ္
ရွာ၍ ကဲ့ရဲ႕စရာ ၾကံစည္သူေတြ ေပါမ်ားေသာ ယခုကာလ
၀ယ္ အခ်ီးမြမ္းခံရဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း အကဲ့ရဲ႕ခံရဖုိ႔မွာ
ေသခ်ာျပီးျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကဲ့ရဲ႕စရာ မရွိေအာင္ ေရွးဦးစြာ
သတိထားရမည္။ သို႔ရာတြင္ သိၾကားမင္း ဖန္ဆင္းအပ္ေသာ
ႏြားေသာ္မွ မစင္ေပ်ာ့သည္ဟု ေနာ့ေတာ့ေတာ့ အဆုိခံရေသး
ေသာေၾကာင့္ “မုန္းအျပစ္၊ ခ်စ္အက်ိဳး၊ ျမတ္ႏုိးသဒၶါ” ႏုိင္ေသာ
ယခုကာလ၀ယ္ မုန္းသူလည္း မရွားသျဖင့္ အျပစ္ျမင္သူေတြ
လည္း အမ်ားပင္ ရွိေပမည္။

သို႔ေသာ္ သူတစ္ပါး၏ အျပစ္ကို လြယ္ကူစြာ ျမင္ႏုိင္ေသာ
ထုိသူမ်ားသည္ အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒၵီ၊ သမၺဳလ တုိ႔အလား
သို႔မဟုတ္ မေဟာ္သဓာ၊ ေ၀ႆႏၱရာ တုိ႔တမွ် သို႔မဟုတ္
အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္အာနႏၵတုိ႔
လုိ “ေျခာက္ျပစ္ကင္း၍ စင္းလံုးေခ်ာ” ဟုဆုိႏုိင္ပါမည္ေလာ၊
ရြာတစ္ရြာ၌ ေတာင္ဘက္အိမ္က မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္
စကားထစ္ေၾကာင္း ေျပာလာေသာ သားငယ္က “အ---အ---
အေဖ၊ ဟို---ဟုိ---ဟုိ ဘက္အိမ္က၊ မိန္း---မိန္း---မိန္းမၾကီး
ဟာ၊ စ---စ--- စကားထစ္ --- ထစ္---ထစ္---ထစ္လုိက္တာ”
ဟုေျပာသလုိ ထုိသူကိုယ္တုိင္မွာလည္း အကဲ့ရဲ႕ခံရျပီးျဖစ္၍ “သူခိုးေသေဖာ္ညွိမ်ား” ျဖစ္တတ္ၾကသည္။

သို႔မဟုတ္ မိမိကဲ့ရဲ႕ဖြယ္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ ဖံုးကြယ္ထားေသာ “ေၾကာင္သူေတာ္မ်ား” ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္နည္း။
“ခိုးတတ္လွ်င္ ရုိးတတ္”ေသာေၾကာင့္တည္း။ တခ်ိဳ႕အခ်က္မ်ား
ကား “ကိုယ့္ထက္သာ၍ မနာလုိ” ကဲ့ရဲ႕ေသာ္လည္း ထုိအကဲ့ရဲ႕
မ်ိဳးကို သူကိုယ္တုိင္ပင္ ခံခ်င္ေကာင္း ခံခ်င္ပါလိမ့္မည္။ ဘာေၾကာင့္
နည္း။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ ဂုဏ္ရွိသေရရွိ ေယာက္်ား
ကေလး ထြက္၀င္ေနရာ၀ယ္ တစ္နယ္လံုး ကဲ့ရဲ႕ၾကရာ၌ အမွန္စင္
စစ္မွာ မိမိတုိ႔ဆီ မလာေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္သကဲ့သို႔တည္း။ ဤ
သို႔လွ်င္ အကဲ့ရဲ႕ခံရမူသည္ မကင္းႏုိင္ေသာ ေလာကဓံ ျဖစ္သည့္
အျပင္ အမွန္အားျဖင့္ ကဲ့ရဲ႕သေလာက္ အျပစ္ရွိခ်င္မွ ရွိမည္။ အျပစ္
ရွိသည္ပင္ ထားဦးေတာ့။ ေၾကာက္သင့္ ရွက္သင့္သေလာက္ထက္
မိမိစိတ္ကို မိမိေျခာက္ေနျခင္းက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္။

တေစၦေၾကာက္တတ္သူသည္ ညဥ္႔ေမွာင္မုိက္ထဲတြင္ ထန္းပင္ငုတ္
တိုကိုျမင္ရာ၌ ထန္းပင္ငုတ္တိုက လံုး၀မေျခာက္ေသာ္လည္း သူ႔
စိတ္ထဲက “တေစၦပဲ တေစၦပဲ”ဟု အေသအလဲစြဲလမ္း၍ တေစၦ
ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းေပါက္ျပီးလွ်င္ သူ႔ေနာက္
သို႔ လုိက္ေနသည္ထင္ကာ မစင္ပါေအာင္ ေျပးရွာသကဲ့သို႔တည္း။
ထုိ႔အတူ အခ်ိဳ႕ကိစၥ၌ မိမိစိတ္မွ မိမိေျခာက္ကာ အလြန္႔ အလြန္
ေၾကာက္စရာဟု ထင္လာတတ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သံယုတ္
ပါဠိေတာ္၌ “ေတာထဲမွာ ခြ်တ္ခြ်တ္သံၾကားတုိင္း ေမာၾကီးပန္းၾကီး
ေျပးရွာေသာ သမင္ပ်ိဳကဲ့သို႔ အကဲ့ရဲ႕ခံရမည္ကို ေၾကာက္ေနသူကို
လည္း စိတ္မတည္သူ၊ စိတ္မခိုင္သူ၊ ေပါ့ဆစိတ္ရွိသူ”ဟု မိန္႔ေတာ္
မူသည္။ ခြ်တ္ခြ်တ္သံၾကားတိုင္း ေျပးရသျဖင့္ သမင္ပ်ိဳမွာ အစာ
ေရစာ မ၀သကဲ့သို႔ ထုိေၾကာက္တတ္သူမွာလည္း မည္သည့္အက်ိဳး
ကိုမွ် မရေခ်။ နဂုိကပင္ အရွက္ရေစေတာ့ဟု သေဘာထား၍ ကဲ့ရဲ႕
ရကား ထုိကဲ့သို႔ ရွက္မွန္းေၾကာက္မွန္း သိလွ်င္ ကဲ့ရဲ႕သူတုိ႔အတြက္
“မ်က္ျဖဴဆုိက္ေလ ဆရာၾကိဳက္ေလ” ျဖစ္ေပလတၱံ႕။

တစ္နည္းတစ္ဖံု စဥ္းစားျပန္လွ်င္ အကဲ့ရဲ႕ခံေနရသည္မွာ တစ္မ်ိဳး
အားတက္စရာ ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ေခြးေလွးၾကမ္းပိုး
အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္ အစားမ်ိဳးကို အေရးလုပ္၍ မေျပာလိုၾက၊
အေတာ္ထင္ရွားသူကိုမွ ကဲ့ရဲ႕ၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္
သစ္ပင္အမ်ားရွိရာတြင္ အျမင့္ဆံုးသစ္ပင္သည္ ေလတုိက္အခံရ
ဆံုး ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထုိ႔အတူ အထက္တန္းက်ေလ ေလာကဓံေလ
မုန္တုိင္း အတုိက္ခံရေလ ျဖစ္ရကား အကဲ့ရဲ႕ခံရမူကို ဂရုစိုက္၍
၀မ္းမနည္းထုိက္လွသည့္အျပင္ တခ်ိဳ႕ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းမွာ မိမိအထက္
တန္း ေရာက္ေနျခင္း၏ အမွတ္လကၡဏာျဖစ္၍ ၀မ္းသာဖြယ္
ေကာင္းေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ ကဲ့ရဲ႕မူမ်ားကို အေရးစိုက္ကာ အရာရာ
မတုန္လူပ္ေအာင္ “ေခြးေဟာင္တုိင္း ထ၍ မၾကည့္မိရန္” ျမဲျမံ
ေသာ စိတ္ထား၊ ခိုင္မာေသာ သမာဓိ တရားရွိေအာင္ ၾကိဳးစား
၍ ေလ့လာၾကရမည္။ အကဲ့ရဲ႕ခံရသည့္အခါတုိင္း “ငါ၏စိတ္မ်ား
ဘယ္အေျခ ေရာက္ေအာင္ ခိုင္မာေနပါလိမ့္မည္နညး္”ဟု စဥ္း
စဥ္းစားစား သတိထားကာ အကဲ့ရဲ႕ဒဏ္ကို အရသာခံၾကည့္
ပါေလ။
ကဲ့ရဲ႕ရာ၌ မတုန္လူပ္သကဲ့သို႔ ခ်ီးမြမ္းသည့္အခါ၌လည္း သိ
သိသာသာၾကီး မျပံဳးမိေစဘဲ “အလုပ္ေကာင္း၍ အက်ိဳးရ
သည္မွာ ဓမၼတာပဲ”ဟု ႏွလံုးသြင္းလ်က္ သန္႔ရွင္းေသာ
စိတ္ထားျဖင့္ “အျခားသူမ်ားလည္း ငါ့ကဲ့သို႔ ဂုဏ္ရွိကာ
အခ်ီးမြမ္းခံရပါေစ”ဟု အမွ်ေ၀သေဘာျဖင့္ စိတ္မေနာ
ေကာင္းသင့္ၾကေပသည္။ (သုခ ဒုကၡတုိ႔သေဘာကား
ထင္ရွားျပီ။)

အခ်ဳပ္ကား - ေလာကဓံ ၈-ပါးတြင္ အေကာင္း ၄-ပါးကို
“ဣ႒ာရုံ(အလိုရွိအပ္ေသာအာရုံ)” ဟုေခၚသည္။ မေကာင္း
၄-ပါးကို “အနိ႒ာရုံ(အလိုမရွိအပ္ေသာအာရုံ)” ဟုေခၚသည္။
ေရွးေရွးဘ၀မ်ားစြာ သံသရာက ကံေကာင္းကံဆုိး (ကုသိုလ္
အကုသိုလ္) ၂-မ်ိဳးကို ျပဳလာခဲ့ေသာ ငါတုိ႔မွာ ထုိဣ႒ာရုံ
အနိ႒ာရုံ အမ်ိဳးစံုႏွင့္ အမွန္ေတြ႕ၾကံဳၾကရေတာ့မည္။ ထိုကဲ့
သို႔ ေတြ႕ၾကံဳရာ၌ ထုိဣ႒ာရုံ အနိ႒ာရုံ ေလာကဓံ ေလမုန္
တိုင္းကို မိမိ၏ လံု႔လစြမ္း ဉာဏ္စြမ္းတုိ႔ျဖင့္ နည္းလမ္းရွိသ
မွ် ခုခံကာကြယ္ၾကျပီးလွ်င္ အၾကင္သို႔ေသာ နိဗၺာန္ဆိပ္ကမ္း
သို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကူးခပ္ရမည္။

ဥပမာ - ပင္လယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနေသာ မာလိန္မွဴးတုိ႔၌ အခါခပ္သိမ္း ျငိမ္သက္ ေအးခ်မ္းစြာ ေက်ာ္လြန္ရလိမ့္မည္
ဟု မေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္။ မၾကာမၾကာပင္ သာမန္လွဳိင္းေလး၊ ျပင္း
ထန္ေသာလွဳိင္းေလး၊ သေဘာၤာကိုပင္ အႏၱရာယ္ျဖစ္ေစႏုိင္
ေသာ လူိင္းေလးမ်ားကို ေတြ႕ၾကံဳရေပသည္။ ထိုသို႔ ေတြ႕
ၾကံဳရာ၀ယ္ ကြ်မး္က်င္ေသာ မာလိန္မွဴးတုိ႔မွာ မိမိတုိ႔ လံု႔လ
စြမ္း၊ ဉာဏ္စြမ္းတုိ႔ျဖင့္ ထုိလူိင္းေလးမ်ားကို ခုခံ၍ မိမိလုိရာ
ဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ႏုိင္ၾကသကဲ့သို႔တည္း။

ကတတၱာ နာနာကမၼာနံ၊
ဣ႒ာနိေ႒ပိ အာဂေတ။
ေယာနိေသာ တိတၳံ သႏၶာယ၊
တေရယ် နာ၀ိေကာ ယထာ။

နာနာကမၼာနံ = ကံေကာင္းကံဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးတုိ႔ကို။ ကတတၱာ
= ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာ မကြာထက္ၾကပ္ ျပဳအပ္ခဲ့ေလေသာ
ေၾကာင့္။ ဣ႒ာနိေ႒ = အေကာင္းအဆုိး အာရုံ ၂-မ်ိဳးသည္။
အာဂေတပ = အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေပၚလာခဲ့ပါေသာ္
လည္း။ နာ၀ိေကာ ယထာ = ပင္လယ္ကိုကူး မာလိန္္မွဴးကဲ့
သို႔။ ေယာနိေသာ = သင့္တင့္ေလ်ာ္ကန္ ေတာ္မွန္ထံုးအရ
အသံုးက်မည့္ လံု႔လပညာ အလိမၼာျဖင့္။ တိတၳံ = ဒုကၡမီးစက္
ဆူဆူပြက္သည့္ ဤဘက္ကမ္းမွ စခန္းထဖုိ႔ နန္းမေခမံ ေနရ
ဗဏ္နန္း ဟိုဘက္ကမ္းကို။ သႏၶာယ = စိတ္စဥ္ေျဖာင့္တန္း
ေကာင္းစြာမွန္း၍။ တေရယ် = ေလာကဓံလူိင္း ေလမုန္တုိင္း
ေၾကာင့္ မဆုိင္းမလူပ္ ဉာဏ္အားထုတ္လ်က္ သုတ္သုတ္
လ်င္စြာ ကူးခပ္ရာသတည္း။

ဤသို႔လွ်င္ ေလာကဓံ ၈-ပါးေၾကာင့္ စိတ္လူပ္ရွားျခင္း မရွိ၊
အရွည္ကို ေျမာ္ျမင္၍ ၾကိဳတင္စီမံေလ့လည္းရွိ။ မိမိစီမံသည့္
အတုိင္း အက်ိဳးရွိေအာင္ ၀ီရိယလည္းရွိသူတို႔မွာ ကိုယ္ဆင္း
ရဲမူ ဒုကၡ၊ စိတ္ဆင္းရဲမူ ေဒါမနႆတုိ႔မွ ကင္းကြာ၍ ခ်မ္းခ်မ္း
သာသာႏွင့္ ပါရမီကုသိုလ္မ်ားကို ၾကိဳးစားျဖည့္က်င့္ကာ
လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သူ ျဖစ္ပါလိမ့္သတည္း။

“ေလာကဓံေတြ႕ရုိးမုိ႔၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႕ရမယ္။
စိတ္အေန မတုန္လူပ္ေအာင္၊ ထိန္းခ်ဳပ္ပါ့ကြယ္”

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ
ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
Credit To (ေမတၱာရိပ္မွ)

Read More »

စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မွုလြဲမွားျခင္း၊ နွင့္ ျပည္ပရန္အနၱရာယ္မ်ား

စစ္အစိုးရဟာ နိုင္ငံတကာရဲ့ ဖိအားေပးမွုေတြ မ်ားလာျပီး ျပည္တြင္းမွာလည္း စစ္အစိုးရကို ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက လံုးဝမလိုလားတာရယ္ ေနာက္ျပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကို ဖယ္ရွားႏိုင္ေရးအတြက္ အထူးသျဖင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားကို ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ကတိေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပး ျပီး အရပ္သား အစိုးရအသြင္ ေျပာင္းခဲ့တာဘဲျဖစ္ပါတယ္။ အစုိးရကုိ ျပည္သူေတြ ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ျမန္မာအစိုးရ အေနနဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို လိုလားေနၾကတာျဖစ္ၿပီး အီဂ်စ္ႏိုင္ငံႏွင့္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံမ်ိဳးလို ဟန္ျပဒီမိုကေရစီ က်င့္သုံးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံက မဟာမိတ္ႏိုင္ငံမ်ားရဲ႕ လုံၿခဳံေရးႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ ေရွးရႈကာ အေျခအေနအရ ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ ပံုစံလိုမ်ိဳး လိုလားေနၾကတယ္လို့ သံုးသပ္ရပါတယ္။စစ္အစိုးရဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကသာ ေထာက္ခံအားေပး ေထာက္ပ့ံလာမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေရြး တရုတ္ႏိုင္ငံကို ပစ္ပယ္ဖို႔ ဝန္မေလးတတ္တဲ့အထိ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးကို အရွင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ နီးစပ္လာတာနဲ႔အမွ် တ႐ုတ္အစိုးရအဖို႔ စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား ပိုမိုျမင့္တက္ေနပါတယ္။ ျမန္မာအစုိးရ အေနနဲ႔ အေမရိကန္နဲ့ ေျပလည္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ဆက္ဆံေရး ကေတာ့ျပႆနာေပၚလာႏုိင္ပါတယ္။ ေတာင္ကိုးရီးယား စစ္ဘက္ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေျမာက္ကိုးရီးယား စစ္ဘက္ပညာရွင္မ်ားအား တၿပိဳင္နက္တည္း တစ္ဖြဲ႔ႏွင့္ တစ္ဖြဲ႔မသိေအာင္ ကပစ စက္ရုံမ်ားတြင္ ေနရာခ်ထားခဲ့တာ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ရန္သူႏွစ္ႏိုင္ငံတို႔က မိမိႏိုင္ငံနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးလာမႈကို အလႊဲသုံးစားလုပ္ကာ ဆက္ဆံသြားတာ ကိုလည္းေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ မူ၀ါဒဟာ တိုက္ရိုက္ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေရးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာမႈအေပၚ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ႀကိတ္ၿပီး၀မ္းသာေနပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးကို ျပန္လည္ သုံးသပ္ရရင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၊ ႐ုရွားႏိုင္ငံတို႔ရဲ႕ စစ္လက္နက္ပစၥည္းေတြကုိ ဝယ္ယူ အားေပးၿပီးေတာ့ စီးပြားေရး အခြင့္အလမ္းေတြေပးရင္း အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဗီတို အာဏာေတြကို ရယူခဲ့ပါတယ္။ ႐ုရွားနဲ႔ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံေတြကလည္း ႏ်ဴကလီးယားကိစၥနဲ႔ စပ္လ်ဥ္းလို့ ျမန္မာႏုိင္ငံအား တုိက္႐ိုက္ အားေပးေနတာကို ႏုိင္ငံတကာက ေထာက္ကြက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္ လုပ္ခဲ့တာမ်ိဳး ေတြ ေတြ႔ခ့ဲ့ရပါတယ္။ေျမာက္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံကိုလည္း ျပန္လည္ ဆက္သြယ္ျပီးေတာ့ အႏုျမဴဓာတ္ေပါင္းဖို နည္းပညာ ရရွိေရးအတြက္ စည္း႐ုံး ေဆာင္ရြက္ဖို႔ မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ေျမာက္ကိုးရီးယား အေနန႔ဲကလည္း စားနပ္ရိကၡာ ျပတ္ေတာက္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လက္နက္၊ ခဲယမ္း ရယူလိုမႈနဲ႔ ေငြေၾကးအစား သူတို႔လိုလားေနတဲ့ ရိကၡာနဲ႔ လဲလွယ္ ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သံတမန္ေရးကို ျပန္လည္ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားနဲ႔ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံက ႏ်ဴကလီယား နည္းပညာကို ရယူထားဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသလုိ ႐ုရွားႏိုင္ငံနဲ႔လည္း စြမ္းအင္က႑ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ႏ်ဴကလီယား ဓာတ္ေပါင္းဖိုတည္ေဆာက္ဖို့ႀကိုးစာခဲ့ႀကျပန္ပါတယ္။စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေရး ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးၿပီး ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြ၊ မူဝါဒနဲ႔ လုပ္ထုံုးလုပ္နည္းေတြကို မၾကာခဏ ျပင္ခဲ့တာေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ ရပ္တည္ေရးႏွင့္ လုံၿခဳံေရးကို အဓိကထားၿပီး စည္းရုံးေဖာ္ေဆာင္တာေတြ၊ စစ္အင္အားႀကီးမားေအာင္ တိုးခ်ဲ႕ ျဖည့္တင္းေနတာေတြ၊ အႏုျမဴ လက္နက္ပိုင္ဆိုင္ၾကတဲ့ ေျမာက္ကိုးရီးယားႏိုင္ငံႏွင့္ အင္အားႀကီးမားတဲ့ အီရန္ႏိုင္ငံလိုမ်ိဳးကို အားက်ေနတာေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို ခန္႔မွန္းလို႔မရဘဲ ပြင့္လင္းမႈ မရွိတာေတြ၊ ျပည္သူေတြအား မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ တံခါးပိတ္၀ါဒ က်င့္သုံးလိုတာေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးကို မငဲ့ကြက္တဲ့ တကိုယ္ေကာင္းဝါဒသာ ျဖစ္ပါတယ္။နိုင္ငံေတာ္အတြက္မဟုတ္ဘဲ သူတို့အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္သာလုပ္ေဆာင္ခ့ဲႀကတာကိုလည္းေတြ့ျမင္ႀကရမွာပါ။မည္သည့္နိုင္ငံကမွ မိမိအတြက္အက်ိုးမရွိရင္ ကူညီႀကမွာမဟုတ္ပါဘူး။
တရုတ္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ ကယ္တင္ရွင္၊ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးသဖြယ္ သေဘာထားကာ ေလးစားေၾကာက္ရြံ႕တဲ့ ဆက္ဆံေရးအသြင္မ်ိဳး ထားရွိထားျပီး UWSA “၀” ေတြကို ကိုင္တြယ္လို႔မရ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအေပၚ ဘ၀င္မက် ျဖစ္ေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ တရုတ္ႏိုင္ငံကို ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ခ်စ္ၾကည္ေရးလို႔ ေလသံပစ္ေနေသာ္လည္း မူးယစ္ေဆးဝါး ျပႆနာေတြနဲ့ ပါတ္သက္လို့ UWSA ကုိ ဘယ္လုိ ကုိယ္တြယ္ရမလဲဆုိတာသူတို့ကိုယ္တိုင္ မေျဖရွင္းနွိုင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေမရိကန္အစုိးရက တစံုတရာ ေျဖရွင္းေပးမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရပါတယ္။ တရုပ္အစိုးရကလည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနာက္ဘက္တံခါး ပိုမိုလံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေစဖို႔ UWSA ကိုပါ ၾကားခံနယ္ေျမ ထပ္မံထားႏိုင္မွ ပိုမိုလံုၿခံဳမယ္လို႔ ယူဆဟန္တူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တရုတ္အစုိးရက ‘ဝ’ UWSA အဖြဲ႔ကုိလည္း ခုိင္မာေတာင့္တင္းေအာင္ ပ့ံပုိးထားလွ်က္ ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္အေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ ထုိးေဖါက္ ဝင္ေရာက္လာမွာ တရုတ္တို႔ မလုိလားဟန္ သေဘာမက်တဲ့ အရိပ္လကၡဏာေတြ ျပသေနပါတယ္။ တရုတ္အေနနဲ့့ကလည္း နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ ျမန္မာအစုိးရနဲ႕တုိက္ရိုက္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရတာမဟုတ္ပဲ လူမ်ိဳးစုတစ္ခု(သို႕)လက္နက္ကိုင္တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕ကို ၾကားခံထားျပီး ဆက္ဆံတာကို ပိုၾကိဳက္ေနတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ UWSA အဖဲြ႔ဟာ လက္နက္ကိုင္အင္အား ၃ ေသာင္းေလာက္ ရိွမယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းထားၿပီး တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္တပ္ဖဲြ႔ေတြထဲမွာေတာ့ အင္အား အေတာင့္တင္းဆံုး အဖဲြ႔လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ‘၀’ေဒသအတြင္းမွာ တ႐ုတ္စကားဟာ ေဒသသံုးစကားျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္စာက ႐ုံးသံုးစာလို ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ေငြေၾကးကိုသာ သံုးစြဲၿပီး တ႐ုတ္ႏုိင္ငံနဲ႔ သီးျခား ႏိုင္ငံျခားဆက္ဆံေရး ရွိပါတယ္။ UWSA “ဝ” မ်ား တရုတ္ႏိုင္ငံ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲ တက္ေရာက္ေနတယ္ သတင္းၾကားရလို႔ ဦးေအာင္မင္းအား အေျပးအလႊား သြားေရာက္ေခ်ာ့ေမာ့ခုိင္းကာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လႊတ္ေတာ္မ်ားသို႔ တက္ေရာက္ေလ့လာဖိတ္ၾကားခုိင္းတဲ့ အထိျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္း ႏုိင္ငံေတြထဲက ထုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏုိင္ငံ ေတြကလည္း သတိထားဆက္ဆံေနရတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ နယ္နိမိတ္ ၿခံစည္းရိုးမ်ား ခတ္ျခင္းႏွင့္ တပ္မတပ္မ်ားလည္း အလုံးအရင္းနဲ႔ ေနရာခ်ေပးထားတာကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရဲ့ လူမ်ိူးဝါးမ်ိုမွုျပသနာ၊အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံမွလည္းတရားမ၀င္စီးပြားရွာမႈေၾကာင့္မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားျဖန္ခ်ီျပီး ဆလံုအမ်ိုးသားမ်ားကိုမူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲခံရေသာေႀကာင့္ ဆလံုအမ်ိဳးသား ရွားပါးလာျပီး အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား သာအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ေနႀကရပါတယ္ပင္လယ္ေပ်ာ္ ေမာ္ကင္းလူမ်ိဳးတို႔မွာ က်န္မာေရး၊ ပညာေရးခ်ိဳ႔တဲ့သည့္အျပင္ မွတ္ပံုတင္ပင္မရွိသည့္အတြက္လူမ်ိဳးပါေပ်ာက္မည့္အေရးႏွင့္ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။ဆလံုေခၚေမာ္ကင္းတို႔၏ေျမသည္ ၁၉၆၆ မွစၿပီးတည္ရွိခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ တစ္ခုတည္းေသာ လန္ပိကၽြန္းျဖစ္ပါတယ္္။ လန္ပိကၽြန္းဟာ တနသၤာရီတိုင္းေဒသႀကီး ဘုတ္ျပင္းေဒသ ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ေသာ္၎ ေကာေသာင္းမွေသာ္၎ ေရလမ္းျဖင့္ သြားေရာက္ရေသာအဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ျမန္မာတို႔၏ေဒသျဖစ္ျခင္းလန္ပိကၽြန္းသည္အၿမဲစိမ္းသစ္ေတာ၊ဒီေရေတာ၊သဲေသာင္သစ္ေတာ၊ေရသယံဇာတမ်ားေပႀကြယ္ဝၿပီး ေတာင္တန္းမ်ားျဖင့္စုဖြဲထားၿပီးဆလံုလူမ်ိဳးတို႔ေနထိုင္က်က္စားရာေဒသျဖစ္ပါတယ္။ အသိပညာရွာေဖြမႈအခြင့္အေရးအားနည္းေသာ စိတ္ရင္းျဖူေသာ ဆလံုတိုင္း ရင္းသားမ်ားရွိရာသို႔ စီးပြားေရးသမားမ်ားေရာက္ရွိလာၿပီး ကဘန္းေခၚ ေရွးဆလံုအိမ္ေလွႀကီးမ်ားကိုဝယ္ယူကာ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားကို ကင္းမြန္မွ်ားရန္ အငွားျပန္ခ်ၾကပါတယ္။ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားျဖန္ခ်ီျပီး ဆလံုအမ်ိုးသားမ်ားကိုမူးယစ္ေဆးဝါး သံုးစြဲခံရေသာေႀကာင့္ ဆလံုအမ်ိဳးသား ရွားပါးလာျပီး အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား သာ ထိုအလုပ္ကိုလုပ္ကိုင္ေနႀကရၿပီး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားထံသို႔ ထက္ဝက္ေစ်းျဖင့္ မျဖစ္ မေနေရာင္းခ်ေနရျခင္းအျပင္လန္ပိကၽြန္းသို႔အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံမွလည္းတရားမ၀င္စီးပြားရွာမႈေၾကာင့္တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္သိသာစြာယိုယြင္းလာပါတယ္။တရားမ၀င္သစ္ခိုးထုတ္ျခင္း၊ေရသယံဇာတမ်ားဖမ္းစီးျခင္း၊မိုင္းခြဲငါးဖမ္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္သႏၱာေက်ာက္တန္းမ်ားပင္ပ်က္စီးေနပါျပီ။အခုလိုဘာေၾကာင့္တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကလူေတြလာၿပီးလုပ္ေနၾကရပါသလဲ၊တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈထုတ္ျပန္ထားတဲ႔ဥပေဒေတြမစိုးမိုးလို႔ပါ။စစ္အစိုးရဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ေနာက္ေက်ာ လံုျခံဳေရးအတြက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကိုလည္း စီးပြားေရး မက္လံုးေတြ ေပးကာဆက္ဆံခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးအရ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုလည္း သတိထား ဆက္ဆံေနရပါတယ္။ တရုတ္နယ္စပ္နဲ႔ ထိစပ္ေနတဲ့ သဘာ၀သစ္ေတာမ်ားမွ သစ္မ်ားကို တရုတ္တို႔နဲ႔ ၄င္းတို႔ရဲ႕ လက္ပါးေစ နယ္ေျမခံမ်ားက တရားမ၀င္ ခုတ္လွဲျပီး တရုတ္ျပည္ဘက္ကို ခိုးထုတ္ေနၾကတာ အခုဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ၾကာျမင့္ခဲ့ပါျပီ။ ၁၉၉၃ ခုနွစ္ေလာက္ကစလို႔ တရုတ္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္းသစ္ေတြကို အၾကီးအက်ယ္ စတင္ခိုးယူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာ့သစ္ေတာထဲမွာ သစ္ခိုးယူမႈဟာ အဆမတန္ မ်ားျပားလာလိုက္တာ ပြဲေတာ္ၾကီးတစ္မွ်ပါပဲ။ သစ္မာသာမက ကၽြန္းသစ္ကိုပါ ေရာေယာင္ ခုတ္လွဲထုတ္ယူလာျပီး ေဒသခံ/ တိုင္းရင္းသားမ်ားသာမက တရုတ္လူမ်ိဳး အစစ္ေတြပါ ျမန္မာျပည္ထဲ ၀င္လာကာ ကားၾကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ ထင္သလို ခိုးယူပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္း/တမလန္းႏွင့္ ပိေတာက္အပါအ၀င္ အဖိုးတန္သစ္မ်ား ကုန္သြားလို႔ တရုတ္ေတြက ကညင္/ေၾကးလန္/စကား၀ါ စတဲ့ သစ္မ်ိဳးမ်ားကိုပါ ခိုးယူေနၾကေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ သစ္အပါအ၀င္ ေက်ာက္စိမ္း/ေရႊ စတဲ့ သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ ေဒသျဖစ္ေပမဲ့ ေဒသခံ လူထု အမ်ားစုကေတာ့ မည္သည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးမွ် မခံစားရပဲ ဆင္းရဲတြင္းနက္လွ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါဘယ္သူေတြရဲ ႔ တာ၀န္မဲ့မႈပါလဲ?ရန္သူလွဳပ္ရွားမွဳရွိေသာ အညိဳေရာင္နယ္ေျမေတြမွာရွိတ့ဲ ေက်းရြာေတြကို စုစည္းဖို႔ ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႔ခိုင္းတဲ့အခါ ရြာသူရြာသားမ်ားက မေျပာင္းေရႊ႕ေပးႏုိင္ေႀကာင္း အာခံရာမွ ေဒါသထြက္ျပီး အစိတ္သားေတာင္မခ်န္နဲ႔၊ အမိန္႔ကိုအာခံရင္ ရြာေတြေရာ ရြာသားေတြေရာ အကုန္ရွင္းပစ္ဆိုသည္႔ ညႊန္ႀကားခ်က္ေတြ ၁၉၉၆၊ ၁၉၉၇ က စျပီး စစ္တပ္ဟာ တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမေတြမွာ လူသတ္၊ မုဒိန္းက်င့္မွဳမ်ား အပါအဝင္ မတရားမွဳမ်ားကို အမိန္႔ရ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရခဲ့သလို ျဖစ္လာခ့ဲတာပါ။ ေရဗူးေပါက္တာမလိုခ်င္ ေရပါတာဘဲလိုခ်င္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို လက္ကိုင္ထားျပီး အရပ္သားေတြအေပၚ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ အေရးယူမွဳ တစ္စံုတရာ မရွိေတာ့ပါ။လူ႔အခြင့္အေရး အေျမာက္အမ်ားကို ခ်ိဳးေဖါက္ေနမွဳန႔ဲ ျမန္မာအစိုးရ အဆက္ဆက္ ျပစ္မွဳက်ဴးလြန္ေနမွဳေတြ ေႀကာင့္ ေက်ာင္းသား၊ ဘုရားသား၊ စစ္သား၊ တိုင္းရင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ အေျခခံ လူတန္းစားအားလံုး ဘယ္ဘဝကို ေရာက္ေနႀကတယ္ ဆိုတာကိုလဲ လံုး၀ မေမ့ႀကပါန႔ဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္က လက္ရွိတုိင္းရင္းသား ေဒသေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ရွိ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုး စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ရင္နာစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီအမွားေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုးမွာ ရွိေနတာပဲေလ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကိုမွ အျပစ္မဆုိသာဘူး။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္ကိုသာ ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္ေတြက နုိင္ငံေရးအရ ညွိႏိႈင္း အေျဖရွာၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ စူပါပါဝါနိုင္ငံႀကီးေတြ ဝန္းရံေနတဲ့ က်ြန္ေတာ္တို့ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမႇာစစ္တပ္အင္အားမေတာင့္တင္းရင္ဘယ္လိုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကိုလဲက်ြန္ေတာ္တို့သိသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္ဟာ ႏိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕ ေ၀းေ၀းေနရပါမယ္။ တကယ္ေတာ့ဦးသိန္းစိန္ဟာ လည္း လက္ေတြ႔သမားမဟုတ္ဘဲ စာေတြ႔သက္သက္သာ ရုံးလုပ္ငန္းဆန္ဆန္ လုပ္ေနသူျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအား ႀကိဳးပမ္းဖို႔ေနေနသာသာ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ ေတြ႔ဆုံေရးေတြမွာေတာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈ အလွမ္းေ၀း ေနေသးတဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္ တစ္ရုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။က်ြန္ေတာ္တို့နိုင္ငံမွာ အေရးတႀကီး လုပ္ေဆာင္ရမွာက အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ တရားစီရင္ေရး၊ အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြအၾကား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုဖန္တီးႏိုင္စြမ္းက အေရးပါပါတယ္။
Credit To ဇာ္ဝမ္းေမာင္

Read More »