မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား

မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား။ ထိုစကားကို ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ အႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားခဲ့ဖူး၏။ ထိုစကားကို အျခားသူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္အား ေျပာဖူးပါသလား။ စဥ္းစားၾကသည့္အခါ မေျပာဖူးခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာေပသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစြာ နားမလည္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား ဆိုသည့္ စကား၏ အဓိပၸာယ္ကို အျခားနည္းျဖင့္ ၾကည့္သည့္ အခါ မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား ဆိုတာ ဆင္းရဲခ်င္လို႔လား ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္လည္း ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္ ဆိုလိုရင္းက သူေဌး မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား၊ ပိုက္ဆံေတြ မရွိခ်င္ဘူးလား၊ စည္းစိမ္ ဥစၥာ၊ အေျခြအရံ၊ တိုက္၊ ကား၊ ေရႊေငြ ရတနာေတြ မရွိခ်င္ဘူးလား ဟူသည့္ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

စင္ကာပူမွာ အလုပ္ လုပ္စဥ္က တစ္ညေနမွာ ဂ်ဴနီယာ ဆူပါ ဗိုက္ဇာေလး တစ္ေယာက္က မိမိကို အိမ္ တစ္အိမ္သို႔ ေခၚသြားဖူး၏။ ထိုအိမ္မွာ ႀကိဳးၾကာ ေမာင္ႏွံ (Double Crane) ကုမၸဏီမွာ လုပ္ေနၿပီး သူတို႔ေမးသည့္ Diamond အဆင့္ ေရာက္သြားေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ အိမ္ပဲ ျဖစ္သည္။ အယ္က်ဴးနီ ဘူတာနားမွာရွိေသာ သူ႔တိုက္ခန္းဟာ အထပ္ ဘယ္ႏွထပ္ေျမာက္မွာရွိမွန္း မမွတ္မိေတာ့ ေပမယ့္ သူ႔အခန္းထဲမွာရွိသည့္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားေလးကိုေတာ့ သေဘာက်မိ၏။ မိမိ ဂ်ဴနီယာကလည္း ထိုေဆး ျဖန္႔ခ်ိေရးလုပ္ငန္းမွာ ဝင္လုပ္ဖို႔ ေခၚသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို အားနာ ၍သာ လိုက္သြားရေပမယ့္ ထိုလုပ္ငန္းကို အေစာႀကီးကတည္းက ဆႏၵမရွိပါဟု ေျပာၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။

“ဆရာရယ္၊ သူ႔လို Diamond အဆင့္ေရာက္ရင္ ကိုရီးယားတို႔၊ အီတလီတို႔ အစရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက Double Crane အဖြဲ႕ဝင္ေတြ ေတြ႕ဆံုပြဲေတြကို စရိတ္ၿငိမ္း သြားရမွာ။ လစဥ္ ဘာမွ မလုပ္ေပမယ့္ ေဒၚလာ ေလးေသာင္းေလာက္ ရေနမွာ။ ဒီလုပ္ငန္းက တကယ္လုပ္ရင္ တကယ္ ျဖစ္တယ္လို႔ သက္ေသျပေနတာပါ။ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ လုပ္ရင္း ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဝင္လုပ္တာေတာင္ Vice Manager ေတြျဖစ္တာ အမ်ားႀကီး။ ဆရာ့ကို လုပ္ေစခ်င္လို႔”

သူ႔ကို သေဘာေပါက္ေပမယ့္ သူက မိမိအေပၚ သေဘာ မေပါက္ခဲ့။

“ငါ ေငြလိုခ်င္ရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ရတယ္ကြာ။ စင္ကာပူ အလုပ္ လာလုပ္ဖို႔ေတာင္ မလိုဘူး။ မိုင္း႐ွဴးေတာင္ႀကီးေပၚမွာ ေက်ာက္ေတြ ထြက္တုန္းက ခိုးတြင္းသမားေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေတာင္ေပၚ တက္တဲ့ ေနရာမွာ ငါ့လက္မွတ္ ထိုးထားတဲ့ စာပါမွ လမ္းက ကင္းေတြက တက္ခြင့္ေပးတာ။ လူေတြကို သိန္းနဲ႔ခ်ီပဲ။ ငါ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္စီပဲ ယူဦး၊ အခုအခါ ငါ ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို ယံုၾကည္လို႔ အထက္က ေပးထားတဲ့ တာဝန္နဲ႔ အသက္ကို ဖက္နဲ႔ ထုပ္လာရတဲ့ လူေတြ ဆီက ေငြကို အလြဲသံုးစား လုပ္ဖို႔၊ ယူဖို႔ ဆိုတာ ငါလိပ္ျပာ မသန္႔ဘူး။ အခုလည္း ငါ ဘာမွမသိတဲ့ ေဆးေတြကို ငါ့ကို ယံုၾကည္တဲ့ လူေတြဆီ ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ လိုက္ေရာင္းၿပီး ငါ သူေဌးျဖစ္ရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ငါမခ်မ္းသာတာပဲ ေကာင္းမယ္နဲ႔ တူတယ္။ ငါေသရင္ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ပဲ ေသခ်င္တယ္” ဆိုသည့္ စကားကို ႐ုပ္ရွင္ဆန္ေပမယ့္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ဴနီယာက အေတာ္ ဇြဲေကာင္းေတာ့လည္း သူ႔ကို အားနာၿပီး ထိုအိမ္ကိုပါသြားခဲ့ပါသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာခ်င္သူေတြ မ်ားလိုက္တာ။ လူႀကီးေကာ လူငယ္ေကာ သူ႔အိမ္မွာ ေရာက္ေန ၾက၏။ ထိုလူငယ္ေလး Diamond ျဖစ္ေနသည္ကို မုဒိတာပြားမိေပမယ့္ ဒါဟာ မိမိႏွင့္ ပတ္သက္မည့္ အလုပ္ မဟုတ္။ ဒီမွာတင္ပဲ ထိုလူငယ္က စာရြက္ အလြတ္တစ္ခု ခ်ေပးၿပီး လာမယ့္ ဆယ္ႏွစ္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ တစ္ရာ ခ်ေရးပါဟု ဆိုပါသည္။

ဒါကေတာ့ အေတာ္ပဲ ရယ္စရာ ေကာင္းသြား၏။ ဒါမ်ဳိးေတြဟာ မိမိ ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးေသာ ေဒးကာနတ္ဂ်ီတို႔၊ ဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းတို႔၊ ေအာင္ဝင္း (စိတ္ပညာ)တို႔ စာအုပ္ေတြမွာ ပါၿပီးသား။ “ရပါတယ္ကြာ၊ ဦး ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ မယံုၾကည္တာနဲ႔ ျဖစ္ရမယ္ဆို ပိုလို႔ေတာင္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး” ဟု ေျပာမည္ လုပ္ၿပီးမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူလုပ္ေနသည့္ လုပ္ငန္းႀကီးကို သူေအာင္ျမင္ေန႐ံုႏွင့္ ကိုယ္က ယံုၾကည္ေပးရမည္ဆိုတာ အဓိပၸာယ္မွ မရွိတာ။ ကိုယ္မယံုၾကည္ေသာ ေၾကာင့္ သူယံုၾကည္ေနေသာ လုပ္ငန္းကိုလည္း ေစာ္ကားရန္ မရွိပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အဓိက ပန္းတိုင္က ေငြ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အလိုလားဆံုး ဆႏၵက လူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာက လူေတြရဲ႕ တကယ့္ က်န္းမာေရးကို ကူညီခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းႏွင့္ မ်ားမ်ားျဖန္႔၊ နည္းနည္း အျမတ္ယူ။ သူတို႔ က်င့္သံုးေနတာက ႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြး ျဖန္႔၊ မ်ားမ်ား အျမတ္ယူ။ ထားပါေတာ့ ဒါက စင္ကာပူက အေၾကာင္းေလး တစ္ခုပါ။ ဒါမ်ဳိးေတြ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ကပဲ ႐ိႈင္းဟုတ္က မိတ္ေဆြေတြ လာစည္း႐ံုးေပမယ့္ မိမိ မလုပ္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ သူတို႔အလုပ္ သူတို႔လုပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ ပါပဲ။ ဒီေဆးစားလို႔ ေသေတာ့မယ့္ ေၾကာင္ေလး။ ျပန္ရွင္လာလား။ မဟုတ္ဘူး။ သက္ေသာင့္သက္သာ နဲ႔ ေသသြားတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေၾကာင္စကားေျပာ သင္တန္းတက္ၿပီး ေသေတာ့မယ့္ ေၾကာင္ကို ေမးမွ ရမည္ ျဖစ္၏။

ထားပါ။ မိမိ ေျပာခ်င္တာ မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား ဆိုသည့္ကိစၥ။ ခ်မ္းသာခ်င္တာေပါ့။ လူတိုင္း ခ်မ္းသာ ခ်င္တာ။ မခ်မ္းသာခ်င္သူ ဘယ္ရွိမွာလဲ။ ပုထုဇဥ္ေတြ ပုထုဇဥ္လို ခ်မ္းသာခ်င္ၿပီး သူေတာ္စင္ေတြ ေတာင္ သူေတာ္စင္ေတြလို ခ်မ္းသာခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းသာပံု ခ်မ္းသာနည္း ေရြးခ်ယ္ရာမွာေတာ့ လိုအပ္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ပံုဟာ မ႐ိုးသား ခဲ့ေပမယ့္ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ပိုဆိုးလာသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြ ေပါမ်ားသေလာက္ လူေတြ၏ အတၱကလည္း ႀကီးလာလိုက္တာ။ ခ်မ္းသာမည္ဆိုလွ်င္ နာမည္ေကာ၊ ဂုဏ္သိကၡာေကာ၊ အရွက္ေကာ ဘာမွ် မရွိေတာ့ဘဲ ခ်မ္းသာျခင္း လမ္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ေနသည့္ လူေတြကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕လာရသည္။

စင္ကာပူမွာ သူတို႔လူမ်ဳိး မဟုတ္သည့္တိုင္ အလုပ္ၾကမ္းသမား တစ္ေယာက္၏ အေျခခံ လစာဟာ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၄၅၀ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ ေနဖို႔ အိမ္ေပးထားခဲ့သည္။ အိုဗာတိုင္ ပါလို႔ကေတာ့ ၇၀၀ ႏွင့္ ၁၀၀၀ နီးပါး။ စားေသာက္စရိတ္ကလည္း ေဒၚလာ တစ္ရာဆိုလွ်င္ လူတစ္ေယာက္ ဗိုက္႐ိုက္ၿပီး စားႏိုင္ေသး။ ဒီမွာေတာ့ စရိတ္ေတြဟာ စင္ကာပူထက္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီး လုပ္ခေတြက စင္ကာပူထက္ မ်ားစြာ နိမ့္က်လြန္းပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ လစာ ေျခာက္ေသာင္း တစ္သိန္းဆိုတာ စင္ကာပူ ေဒၚလာ ၁၀၀ ႏွင့္ ၁၅၀ ေလာက္သာ ရွိ၏။ စက္ခ်ဳပ္ လုပ္ငန္း၊ သံရည္က်ဳိ လုပ္ငန္း၊ သတၱဳတူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္း ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြ လာလုပ္ေနၾကေပမယ့္ ၾကားပြဲစားႏွင့္ အစိုးရၾကား ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လုပ္အား အရင္းအျမစ္ေတြသာ ဝက္ဆီထုတ္သလို ထုတ္ခံေနၾကရတာ ျဖစ္သည္။

ဒါကလည္း ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ကိုယ္ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ မရွိလို႔ ျဖစ္ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားခ်င္းဆို အသားကုန္ ႏွိပ္ကြပ္ၿပီး တိုင္းတစ္ပါးသားဆို အေသေၾကာက္တဲ့ ေရာဂါက အ႐ိုးစြဲသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ သူမ်ားဆိုလွ်င္ ‘ရက္စ္ဆား၊ အိုေကဆား၊ ႏိုးပေရာ္ဗလင္ဆား’ ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆားငန္သီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္လူမ်ဳိးအေပၚေတာ့ ကာကြယ္လိုစိတ္ မရွိေတာ့ပါ။

မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား။ ခ်မ္းသာခ်င္ပါသည္။ ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ပဲ လယ္ေတြ သိမ္းၾကသည္။ ယာေတြ သိမ္းၾကသည္။ ကုမၸဏီေတြ ေခၚသြင္းလာၿပီး ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြကို သူေတာင္းစားသာသာ လစာေတြႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ခိုင္းသည္။ ႏိုင္ငံတကာကို ထြက္ၿပီး စီးပြားေရးမ်က္စိ ပြင့္လာသည့္ ေခတ္သူေဌးေတြ၏ အမ်ဳိးသား စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ စီးပြားေရး အျမင္က်ယ္မႈက ကိုယ့္လူမ်ဳိးအေပၚ ကုပ္ေသြးစုပ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဆိုင္းဘုတ္အနီေတြ ေထာင္ၿပီး ဘယ္သူ႔ ပိုင္ေျမ၊ ဘယ္ဝါ့ ပိုင္ေျမဆိုတာ သည္ေခတ္၏ ျဖတ္လမ္း စီးပြားေရးစနစ္သစ္ ျဖစ္၏။ လယ္ေတြ သိမ္းလွ်င္လည္း စက္မႈလယ္ယာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ ျပည္သူေတြအတြက္ ဆန္ေစ်းက်ေအာင္ လုပ္ဖို႔ေတာ့ လို၏။ ထြက္လာသည့္ဆန္ ျပည္ပကို ေရာင္းဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျမကြက္ေတြ ျပန္ေရာင္းစားဖို႔ လယ္ေတြ၊ ယာေတြ သိမ္းသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒါဟာ အေတာ့္ကို ေအာက္တန္းက်သည့္ လုပ္ရပ္ ျဖစ္၏။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ဘိလပ္ေျမ စက္႐ံုေတြ ေဆာက္ၿပီးကတည္းက ဘိလပ္ေျမေစ်းေတြ ႀကီးလာခဲ့သည္။ အင္းေတြ ေလလံဆြဲသည္၊ ငါးေတြ ျပည္ပကို ထြက္သည္။ မီတာခေတြ အဆမတန္ တက္ၿပီး မီးစက္ေတြ ေမာင္းေနရေသးသည္။

ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းရွင္ေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရၿပီ ဆိုလွ်င္ပဲ အဆမတန္ အျမတ္ထုတ္ဖို႔သာ စဥ္းစားၾကေတာ့ သည္။ အက်ဳိးအျမတ္အတြက္သာ ၾကည့္ၿပီး အစိုးရကို အခြန္ေဆာင္ဖို႔ေတာ့ လက္တစ္လံုးျခား။ ရာသီဥတု ပူေႏြးလာေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြက ခုတ္လို႔ ေကာင္းဆဲ။ သစ္တစ္ပင္ မစိုက္ေပမယ့္ သစ္ပင္ေတြကိုေတာ့ ဖ်က္ဆီးပစ္ၾက၏။ ေက်ာက္စိမ္း၊ ေက်ာက္မ်က္၊ သတၱဳ၊ အင္းၾကင္းေက်ာက္ (Fossil Wood) ေငြရလွ်င္ အကုန္ေရာင္းသည္။ ကြၽဲ ႏြား ေမွာင္ခို၊ ငါးရွဥ့္ ေစ်းေကာင္းရသည့္ တ႐ုတ္ျပည္။ ဘာလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား အသင္း၊ ညာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားအသင္း ဆိုတာသာ ရွိ၏။ ႏိုင္ငံသားမ်ား သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး အသင္းဆိုတာ မရွိပါ။ ဆရာဝန္တဲ့၊ ပါရဂူတဲ့၊ အထူးကုေဆးခန္း တဲ့။ လူေတြ အသက္ထက္ ေငြအတြက္ကိုပဲ ၾကည့္ေသာ ဆရာဝန္၊ ပါရဂူ၊ အထူးကုေဆးခန္းေတြသာ မ်ားလာခဲ့သည္။ ဒီေငြေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ကို တစ္သက္လံုး အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားပံု ရပါသည္။ အေဆာက္အအံုေတြ၊ ကိရိယာေတြသာ သစ္လာၿပီး လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြ ကေတာ့ ညစ္ေထး ေဟာင္းႏြမ္းသြားလိုက္တာ။

မခ်မ္းသာခ်င္ဘူးလား။ ခ်မ္းသာခ်င္ပါသည္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လကမၻာ တက္ေနၿပီး ကိုယ့္ အမ်ဳိးသားေတြ ေျမာင္းထဲ ေရာက္ေနသည့္ ခ်မ္းသာျခင္းမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ဖို႔ လို၏။

(ေနသစ္နီ)
Credit To The Voice Weekly