ယေန႔ကာလဟာ ဒီမုိကေရစီေခတ္၊
ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းေခတ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့ အားေလ်ာ္စြာ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါက
ထြန္းေတာက္ခဲ့တဲ့ လက္ဝဲ အုိင္ဒီေယာ္ေလာ္ဂ်ီေတြ ေမွးမွိန္လာတဲ့ေခတ္ႀကီး
ျဖစ္လာပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကုိ လူတုိင္း ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခြင့္နဲ႔
ပါတီစံုစနစ္ ထြန္းကားေနၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တစ္ပါတီ
အာဏာရွင္စနစ္ေတြ ေခတ္ကုန္လာတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္
၄၀ နဲ႔ ၅၀ ေလာက္ရဲ႕ေရွ႕ပိုင္းေတြမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ သမိုင္းဆုိတာေတြကို
ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဝင္စားသူ လူငယ္ေတြထဲမွာ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္။ CPSU လုိ႔
အတုိေကာက္ေခၚတဲ့ “ေဘာ္လ္ရွီဗစ္ပါတီ သမိုင္းအက်ဥ္း” ဆုိတဲ့စာအုပ္ကို
ေက်ညက္ေနေအာင္ ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ "ကမၻာကို ကိုင္လႈပ္ေသာ ထုိ ၁၀ ရက္" ဆုိတဲ့ ၁၉၁၇
ခုႏွစ္ ေအာ္႐ုိရာ သေဘၤာေပၚက ပစ္လိုက္တဲ့ အေျမာက္သံကေနစလုိ႔ ကရင္မလင္
နန္းေတာ္ကို သိမ္းပိုက္တဲ့အထိ ျဖစ္သြားေစတဲ့ ႐ုရွား ေအာက္တုိဘာ
ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ၁၀ ရက္တာ အေၾကာင္း ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို
စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွ မွာေတာ့ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားက စလုိ႔ အင္ဒိုနီးရွား၊
မေလးရွား၊ ထုိင္းကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့တယ္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ ႐ံုးစိုက္ရာ ပဲခူး႐ိုးမ
အေျခခံစခန္းေတြ ၁၉၇၅ ေလာက္မွာ ေခ်မႈန္းခံလုိက္ရ ေပမယ့္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက
တည္ေထာင္ထားခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္နယ္စပ္ရွိ အေရွ႕ေျမာက္ အေျခခံစခန္းေတြ ဆုိတာ
တည္ရွိ ေနတဲ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရး ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၈ ကစလုိ႔
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာလည္း
အျခားေသာ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ပါတီမ်ားလုိပဲ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းဘက္ကို
တုိးဝင္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိရေတာ့မွာပါ။
ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က (သို႔)တစ္စု တစ္ဖြဲ႕က ပါတီသမိုင္းနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ မွတ္မိသမွ် ေရးၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ တျခား တစ္စံုတစ္ေယာက္ (သို႔)
တျခား တစ္စုတစ္ဖြဲ႕က ကန္႔ကြက္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ဖက္က အမွန္အတုိင္းေရးတယ္
လုိ႔ဆုိရင္ တစ္ဖက္က အပုပ္ခ်တယ္လုိ႔ ထင္ မယ္။ တစ္ဖက္က
ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြေရးရင္ တစ္ဖက္က ပိုတယ္လုိ႔ဆိုမယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကို
ေရွာင္လႊဲလုိ႔ ရမယ္လုိ႔ မထင္ပါဘူး။ လက္ရွိ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဗဟိုစည္း႐ံုးေရး
ေကာ္မတီဆိုၿပီး ပါတီအလံ ဆက္ကိုင္ ထားတဲ့ ဝါရင့္ပုဂၢဳိလ္ တခ်ဳိ႕လည္း
ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ႐ႈံးနိမ့္သြားတဲ့ သမိုင္းကို ေရးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကိုဘာေတးလစ္တနာရဲ႕ ‘Rise and Fall of the Communist Party
of Burma’ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ ဘာသာျပန္ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဘာသာျပန္သူက
ဆရာေက်ာ္ဝင္းဆုိေတာ့ အခန္းဆက္ တင္ျပခ်က္ေတြက ေခ်ာမြတ္ၿပီး ထြက္လာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအရာပိုင္း မွာေတာ့ ေျပာစရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း
ေတြ႕ႏိုင္တာကေတာ့ ႏုိင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ေတြ တိမ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
စာေရးသူဟာ လက္ဝဲသမားလည္းမဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ တစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္၊ အဂၢါစႏုိး
ကဲ႔သို႔ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးလည္းမဟုတ္တဲ့ ၂၀ ရာစု ဂ်ာနယ္လစ္ တစ္ေယာက္သာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကိုေတာ့ အျပစ္ဆိုစရာ မရွိလွပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ေသာ ေန႔စြဲမ်ား၊
ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္၊ အေၾကာင္းအရာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း
လက္ဝဲသမားဆုိသူမ်ား အမွတ္မထားမိခဲ့တာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရမွာပါ။
ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေရးစရာ အခ်က္တခ်ဳိ႕ရွိတဲ့အနက္ ဝနယ္ အာဏာသိမ္းပြဲ
အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္ သက္လုိ႔ ပထမဆံုး နည္းနည္း ေျပာျပလုိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို
ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ မွာ ဖက္ဒေရးရွင္း ျပည္နယ္ေတြ
ခြဲထြက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း၊ ဂိုဘာေခ်ာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာဘက္ ေရာက္ေန ခ်ိန္မွာ
ဂိုဘာေခ်ာ့ကို ျဖဳတ္ခ်တဲ့ လက္ဝဲသမားႀကီးမ်ားရဲ႕ အာဏာသိမ္းမႈ တစ္ႀကိမ္
ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလူႀကီးေတြ အေလွ်ာ့ေပးသြားခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကရင္မလင္ကို ခ်ီတက္လာတဲ့ တင့္ကားတပ္ေတြေပၚမွာ ဟာလ္ဆင္က
တက္ၿပီး လူထုကို မိိန္႔ခြန္းေျခြခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ တင့္ကားတပ္ေတြက
ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြက ကြန္ျမဴနစ္
လူေဟာင္းႀကီးမ်ားနဲ႔ တပ္နီေတာ္တုိ႔ဟာ အာဏာထက္ ႏုိင္ငံေရးကို
ပိုအေလးထားခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲမွာ
ကိုးကန္႔ ပုန္ကန္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ဗဟိုက ႏွစ္လေလာက္ ႀကိဳၿပီးသိခဲ့ပါတယ္။
ဥကၠ႒ သခင္ဗဟိန္းတင္ဟာ ဖုန္က်ားရွင္ကို တ႐ုတ္ျပည္ထဲက စစ္ေမာင္ၿမိဳ႕မွာေတြ႔
ၿပီး ဒီကိစၥကို ေမးခဲ့ တယ္။ ဖုန္က်ားရွင္က ဘူးခံၿပီး ျငင္းပါတယ္။ ဥကၠ႒
ယံုၾကည္ေလာက္ေအာက္ ကတိေတြ အမ်ားႀကီး အထပ္ထပ္ခါခါ ေပးတယ္လုိ႔ သိရတယ္။
ေနာက္တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ကိုးကန္႔ခ႐ိုင္ ေကာ္မတီက ေၾကးနန္းနဲ႔
အေၾကာင္းၾကားလာတဲ့အတြက္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ စစ္ဆင္ေရးမွဴး ယီက်င့္(ေခၚ)
ဗုိလ္ရဲဒင္ကို လႊတ္ၿပီး ေဆြးေႏြးေစပါတယ္။ ဗုိလ္ရဲဒင္ဟာ ကိုးကန္႔
စတင္တုိက္ပြဲဆင္ခ်ိန္က ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ကိုးကန္႔သားမ်ားအေပၚ
ၾသဇာရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုလည္း ဖုန္က်ားရွင္က လက္ေဆာင္
ကားတစ္စီးတိုက္ေလာက္နဲ႔ ေခြၽးသိပ္ၿပီး လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး
ကိုးကန္႔ခ႐ိုင္မွဴး “ဝမ္ဝင္လန္” (တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသမီးစစ္စစ္၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့
ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူ) ကိုယ္တုိင္ ပန္ဆန္းကို လုိက္လာၿပီး
ကိုးကန္႔မွာ စစ္ျပင္ေနၿပီ ထိန္းလုိ႔မရ ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး လာေျပာခ်ိန္မွာေတာ့
အခ်ိန္ မမီေတာ့ပါဘူး။
ဒီပုန္ကန္မႈ မတုိင္ခင္ ဖုန္က်ားရွင္ဟာ ေလာ္စစ္ဟန္နဲ႔ အဆက္အသြယ္
ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ေနာက္မွသိရ တဲ့ကိစၥပါ။ ဝေတြကိုလည္း ဖုန္က်ားရွင္တုိ႔က
စည္း႐ုံးထားခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝ တပ္ေတြဟာ ကိုးကန္႔ ကိစၥၿပီးမွ စတင္
ျပင္ဆင္ခဲ့တာပါ။ သူတို႔ျပင္ဆင္တဲ့ ေနရာကေတာ့ ဝနယ္ေျမာက္ပုိင္း ၿမိဳ႕ေတာ္
မိုင္းေမာရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ တည့္တည့္ေလာက္မွာရွိတဲ့ “ပန္ဝိုင္” ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ပန္ဝိုင္ေဒသဆုိတာဟာ တ႐ုတ္ျပည္က ဖီေမာ္၊ ဂလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသနဲ႔
အလဲအထပ္လုပ္ၿပီး ဗမာျပည္ ကို ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ကတုံးေတြပဲရွိၿပီး အလြန္ေခါင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္ျပည္အတြက္
ကံမေကာင္း ျဖစ္သြားရတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ဖီေမာ္ဘက္မွာ လယ္ေတြပါတဲ့ ေျမျပန္႔
ကေလးတခ်ဳိ႕ ရလုိက္ေပမယ့္ ဝနယ္က ေတာင္ကတုံးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ခဲမျဖဴသိုက္ေတြ
ရွိေနတာကို အဲဒီအခ်ိန္က မသိခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အခုနက ကိစၥကို ျပန္ဆက္ရရင္ ပန္ဝိုင္ရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးဟာ ေပါက္ယိုခ်န္းရဲ႕
ညီျဖစ္သူ “ေပါက္ယိုဝွါ” ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဝေျမာက္မွာပဲ အေျခစိုက္တဲ့
တပ္မဟာ “၁၂” တပ္မဟာမွဴးဟာလည္း ေပါက္ယိုခ်န္း ရဲ႕အစ္ကို “ေပါက္ယိုယိ”
ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အလြန္စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ အာဏာသိမ္းမယ့္ တပ္ရင္းကို
ေလ့က်င့္ ျပင္ဆင္ခဲ့တာပါ။ ဗဟို႐ံုးကို တက္သိမ္းခဲ့တဲ့ တပ္ခြဲမွဴး
“ဆုိက္ထန္း” ဆိုသူဟာ ေနာက္ပိုင္း ဝေတြရဲ႕ ယိုးဒယားနယ္စပ္က နယ္ေျမသစ္မွာ
အေတာ္ ထြန္းေတာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပုန္ကန္မႈ က်ဴးလြန္တယ္ဆုိကာ
ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္တာ ခံသြားရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ပါ။ တပ္ခြဲမွဴး ဆုိက္ထန္းနဲ႕ သူ႔တပ္
ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ပန္ဆန္းကို မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဝေျမာက္က တပ္ေတြျဖစ္တဲ့အတြက္
ယဥ္ေက်းမႈနိမ့္ၿပီး ဗမာစကားလည္း မတတ္ၾကပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ပန္ဆန္းရဲ႕အထက္ေပ ၂၀၀၀ ေလာက္ျမင့္တဲ့ ယံုတင့္ ဆုိတဲ့ရြာက
ဆင္းလာတဲ့ ကားလမ္းဟာ ပန္ဆန္း ၿမိဳ႕လယ္ေဈးကို ျဖတ္၊ ေဘာလံုးကြင္းနဲ႔ စစ္ေဒသ
ဌာနခ်ဳပ္ကိုျဖတ္ၿပီး နမ့္ခေခ်ာင္းေဘးအတုိင္း သြားရင္ လမ္းဆံုးတဲ့ ေနရာဟာ
ဗဟို႐ံုးပါပဲ။ ၾကားမွာ ဗဟို စစ္ဦးစီးဌာနေအာက္နဲ႔ ဗဟို ေထာက္ပံ့ေရးဌာနကို
အလယ္တည့္တည့္က ျဖတ္သြားရပါတယ္။ ဒီတပ္ဟာ ဗဟို ေထာက္ပံ့ေရးဌာနကိုျဖတ္ေတာ့
မိုးလင္းစ ျပဳေနပါၿပီ။ ဝရဲေဘာ္ေတြက လမ္းမသိလုိ႔ လမ္းေမးၾကရင္းနဲ႔ အဲဒီဌာနက
ဝရဲေဘာ္ေတြပါ ထြက္လာၿပီး ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ထြက္ေနပါတယ္။ ဗဟုိ႐ံုးဟာ အဲဒီ
ေတာင္ေၾကာရဲ႕ထိပ္ဆံုး နမ့္ချမစ္က ေကြ႕ဝိုက္ၿပီး ျပန္စီးသြားတဲ့
ခက္ရင္းခြလို ထိပ္တည့္တည့္ ေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဗဟို႐ံုးမေရာက္ခင္
မီတာ ၁၀၀ ေလာက္အလုိ ကတည္းက ေသနတ္ေတြကို ေျမႇာက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္
တက္သြားၾကပါတယ္။ ဗဟိုစစ္ဦးစီးနဲ႔ ဗဟုိ႐ံုးဌာန ေတြဟာ ညေနကတည္းက ဝတပ္ေတြ
ဆင္းလာတာကို သတင္း ရထားၿပီးျဖစ္လုိ႔ ဗဟိုကင္းတပ္ဟာ ေတာင္ေၾကာအလယ္မွာ အသင့္
ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကင္းတပ္ ရဲေဘာ္ေတြက ဝေတြျဖစ္ၿပီး အမိန္႔ေပး မယ့္ သူေတြက ဗမာ
ရဲေဘာ္ေတြပါ။ အမိန္႔ေပးမယ့္သူေတြက ပစ္ဖုိ႔ အမိန္႔မေပးသလုိ ဝရဲေဘာ္ေတြ
ကလည္း ပစ္မိန္႔ မေတာင္းခဲ့ပါဘူး။ အားလံုး စိတ္မေကာင္းစြာ မင္သက္မိၿပီး
ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာပါ။
အာဏာသိမ္းတပ္ဟာ
ဒီအတိုင္းပဲ ဗဟို႐ံုးထဲကို ဝင္သြားၿပီး လူႀကီးေတြကို ဆြဲထုတ္ၿပီး
ဂိုေဒါင္သစ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဗဟို ေထာက္ပံ့ေရးဌာန အစြန္မွာရွိတဲ့
ကူးတို႔ဆိပ္ဘက္ကို ေခၚသြားတာျဖစ္တယ္။ ဗဟုိ႐ံုးေပၚ မွာေတာ့ ဥကၠ႒ တစ္ေယာက္ပဲ
မလုိက္ဘူးဆိုၿပီး တင္းခံေနလုိ႔ က်န္ခဲ့တာပါ။ ဒီအာဏာသိမ္းပြဲဟာ
ဆုိးဆုိးဝါးဝါး၊ ရက္ရက္စက္စက္ေတြလုပ္ၿပီး ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္
အာဏာသိမ္းပြဲမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘ႑ာေရးမွဴး ဗဟိုေကာ္မတီ ဦးက်င္စင္း
(ေခၚ) ဦးေက်ာ္ျမင့္နဲ႔ စိုင္းေအာင္ဝင္းဟာ ဂိုေဒါင္သစ္မွာပဲ ေနၾကတာပါ။
ဒါကို အာဏာသိမ္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကလည္း မသိၾကပါဘူး။ ဗဟိုေကာ္မတီ
ဦးစိုင္းေအာင္ဝင္းဟာ ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ရွမ္းေဘာင္းဘီဝတ္၊ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး
ဗဟို႐ံုးေပၚတက္ သြားကာ ဥကၠ႒နဲ႔ေတာင္ သြားေတြ႕လုိက္ပါေသးတယ္။ ဝ
ရဲေဘာ္ေတြကလည္း တားရေကာင္းမွန္း မသိပါဘူး။ ေနာက္မွ သူ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္
ကူးသြားတာပါ။
ဗဟိုလူႀကီးမ်ား တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ ေရာက္သြားပံုကေတာ့ ဒီလုိပါ။
ဂိုေဒါင္သစ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ဆုိက္ထန္း က စကားေျပာစက္နဲ႔ ေပါက္ယိုခ်န္းဆီ
အစီရင္ခံေတာ့ ေပါက္ယိုခ်န္းက လူႀကီးေတြကို ေမးခိုင္းပါ တယ္။ “စစ္ေဒသ
ဌာနခ်ဳပ္ဘက္ကို လုိက္လာမလား၊ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို သြားမလားဆုိေတာ့၊
စစ္ေဒသဘက္ကုိ လုိက္ရင္ေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းပတမ္း လုပ္တာ
ခံရႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး” ေမးခိုင္းတယ္။
အဲဒီလုိ တပ္ခြဲမွဴး ဆိုက္ထန္းက
ျပန္ေျပာေတာ့မွ "ရဲေဘာ္ေအာင္ (ေခၚ) ဗုိလ္မ်ဳိးျမင့္က တ႐ုတ္ျပည္ ဘက္ပဲ
သြားပါတယ္" ဆုိၿပီး ေျပာလုိက္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ဥကၠ႒ကိုေတာ့
ဘာမွမထိခိုက္ေစဖုိ႔ တ႐ုတ္ဘက္က ဝေတြကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားရတယ္။
အဲဒီေန႔ ညေနေလာက္မွ ဥကၠ႒ကို ထမ္းစင္နဲ႔မၿပီး ကူးတုိ႔ဆိပ္ကို ပို႔ရာမွာ
တ႐ုတ္ ႏိုင္ငံျခား ဆက္ဆံေရးဌာနက ပုဂၢဳိလ္ေတြ ဟိုဘက္ကမ္း မွာ လာႀကိဳၿပီး
မုန္းလင္ဆုိတဲ့ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကို ေခၚသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္
အမ်ားစုဟာ အဖမ္းခံရၿပီးမွ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကို ပို႔ေပးလုိက္တာပါ။
ထြက္ေျပးတယ္လုိ႔ ဆိုရမယ့္သူက ႏွစ္ေယာက္ ပဲရွိပါတယ္။ ဗုိလ္ေနဝင္း(ေခၚ)
ဦးတင္ရီနဲ႔ ယီက်င့္ (ေခၚ) ဗုိလ္ရဲဒင္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးတင္ရီကေတာ့ သူ႔ရဲ႕
ဗဟို စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္႐ံုး ေကဒါမ်ား၊ ႐ံုးခ်င္း ကပ္ေနတဲ့ ဗဟို ဝါဒျဖန္႔႐ံုးက
ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုေစာကိုဦး (ယခု ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္တြင္ ရွိသူမ်ား)၊
မိသားစုမ်ားနဲ႔အတူ ႐ံုးေအာက္က နမ့္ခေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး ကူးေျပးရတာပါ။
ဗုိလ္ရဲဒင္ကေတာ့ စစ္ေဒသ႐ံုး ေနာက္ေက်ာက ေတာင္ကုန္းေလးကိုတက္ၿပီး ဟိုဘက္ကို
ျပန္ဆင္းၿပီးမွ ေခ်ာင္းကို ခက္ခက္ခဲခဲျဖတ္ၿပီး ေျပးလာရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ဦး လံုးဟာ လူမုန္းမ်ားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ရဲဒင္ရဲ႕
ကိုယ္ပိုင္ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ တပ္ခြဲ တစ္ခြဲစာ လက္နက္ခဲယမ္းနဲ႔ စစ္ဝတ္စံုမ်ား၊
အသံုးအေဆာင္မ်ားအျပင္ လက္နက္ႀကီးတခ်ဳိ႕ပါ သိမ္းဆည္း ရတယ္ဆုိၿပီး ဝ
ရဲေဘာ္ေတြက ေျပာတာသိရတယ္။
အာဏာသိမ္းမယ္ဆုိတာ
ႀကိဳသိေနၿပီး သိသိနဲ႔ကို တားဆီးလုိ႔ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာပါ။ ကိုးကန္႔
အာဏာသိမ္းမႈ ျဖစ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာ ဝ ေတြလည္း အတုျမင္ အတတ္သင္
လုပ္လာလိမ့္မယ္ဆုိတာကို ဗမာေက်ာင္းသား ေတာခို ရဲေဘာ္ေတြထဲက လူႀကီးေတြကို
သတိေပးခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ လူႀကီး ေတြလည္း သေဘာေပါက္လာလုိ႔ ၈၁၅ စစ္ေဒသဆုိတဲ့
အခါေဒသဘက္ကို ေျခကုတ္ယူႏိုင္ေအာင္ ဒုဥကၠ႒ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ႀကီးကို
လႊတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ႀကီး ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၈၁၅
ကိုလည္း အဲဒီက စစ္ေရးတာဝန္ခံ လီမင္ရွင္းက အာဏာသိမ္းလုိက္ၿပီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ကိုးကန္႔ အာဏာသိမ္းမႈနဲ႔ ဝ အာဏာသိမ္းမႈၾကား တစ္လေက်ာ္ အခ်ိန္ရွိေပမယ့္
ေနာက္ဆံုးအပတ္မွာမွ ဗုိ္လ္ခင္ေမာင္ႀကီးကို ၈၁၅ စစ္ေဒသဘက္ကို လႊတ္တယ္ဆုိတာဟာ
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လူႀကီးမ်ား ၈၁၅ က အဓိက တပ္ကိုင္ထားသူ လီမင္းရွင္းဟာ
ဖုန္က်ားရွင္ရဲ႕ သမက္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို သတိလက္ လြတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပံုရပါတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က တခ်ဳိ႕ တ႐ုတ္ရဲေဘာ္မ်ားက မင္းတို႔ အဘုိးႀကီးေတြ
႐ိုးလြန္းအလြန္း အားႀကီးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသရဲ႕ ေပၚေပါက္လာပံု သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ျဖစ္စဥ္ေတြကို
ျပန္ၾကည့္ရင္ ဒီအေျခအေနဟာ ႐ိုးအလြန္းလုိ႔လား၊ မုိးနတ္မင္းေတာင္
မကယ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနလားဆုိတာကို သိလာမွာျဖစ္ပါတယ္။
မိုးနတ္မင္းပင္ ကယ္ႏိုင္မည္မထင္ (၂)
ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ပထမပိုင္းကို ေရးလိုက္တာဟာ
ဇာတ္သိမ္းခန္းနဲ႔ စသလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္
ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးသားေဖာ္ျပလိုစိတ္ မရွိပါဘူး။ ဘာေတးလစ္တနာ ရဲ႕စာအုပ္
ဘာသာျပန္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာလို႔သာ ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းဖူးသူမ်ား ကိုယ္စား
တင္ျပသင့္ တယ္လို႔ ယူဆခ်က္ အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု
ဇာတ္တည္ပံုကို သိမီသေလာက္ အက်ဥ္း႐ံုး တင္ျပပါမယ္။
အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသ
ေပၚထြက္လာဖို႔ရာ ျပည္တြင္းျပည္ပ အေၾကာင္းရင္းအခ်ဳိ႕ ရွိႏိုင္ေပမယ့္ ဥကၠ႒
သခင္ ဗသိန္းတင္ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵ ျပင္းျပမႈက ပိုၿပီး အဓိကက်လိမ့္မယ္လို႔
ထင္ပါတယ္။ နယ္စပ္မွာ စစ္ေဒသ တစ္ခု ဖြင့္ဖို႔ ခ်ဴအင္လိုင္းတို႔ကို သြားေရာက္
တင္ျပတဲ့အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ မ်က္ႏွာပ်က္ရမွာ
ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္မပါလွဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သခင္သန္းၿမိဳင္လည္း
ပါဝင္တယ္လို႔ သိရတယ္။ သခင္သန္းၿမိဳင္ကေတာ့ ဒီအစီအစဥ္ကို သိပ္ သေဘာတူလွတာ
မဟုတ္ဘူးလို႔လဲ သိရတယ္။
ဇာတ္လမ္း အစအဆံုးကို ျပန္လွန္ရရင္ တ႐ုတ္ျပည္ ပညာေတာ္သင္ အဖြဲ႕မွာ
သခင္သန္းၿမိဳင္က ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ပါတီ ဒုဥကၠ႒ျဖစ္တဲ့
သခင္ ဗသိန္းတင္က ေဆးကုသဖို႔ လိုက္ပါသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ ႐ုရွားအကြဲ
(၁၉၅၆-၅၇ ေလာက္) မတိုင္မီမွာ သခင္သန္းၿမိဳင္ ဟာ ႐ုရွားကို အႀကိမ္ႀကိမ္
သြားခဲ့ၿပီး ႐ုရွားနဲ႔ ပိုနီးစပ္တာလို႔ တ႐ုတ္တို႔က ယူဆလာတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
တ႐ုတ္နဲ႔ ႐ုရွား ျပတ္ျပတ္သားသား ကြဲၾကၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ
တ႐ုတ္ရဲ႕ဖိအားေၾကာင့္ သခင္သန္းၿမိဳင္ အရာက်သြားၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္
ရဲေဘာ္မ်ား အားလံုးကို သခင္ဗသိန္းတင္က တာဝန္ယူခဲ့ရတာလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း
သိရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သမိုင္းရဲ႕ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းေတြကို ဘယ္သူမွ ႀကိဳၿပီး
မသိျမင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၆၄ ေလာက္မွာ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ
ေတာ္လွန္ေရးႀကီး စျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ဝဲသန္ ေလးေယာက္ဂိုဏ္း
အုပ္စုဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တန္ခိုးထြားလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္မွာ
ႏိုင္ငံတကာ စည္းမ်ဥ္းေတြကို ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး ေတာ္လွန္ေရး တစ္ရပ္ကို
တင္ပို႔ဖို႔ ျဖစ္လာတာ ဟာ ေလးေယာက္ဂိုဏ္းရဲ႕ လက္ခ်က္က အဓိက အခန္းက
ပါခဲ့တာပါ။ ၁၉၈၀ ျပည့္အလြန္ ႏွစ္ေတြမွာ တ႐ုတ္နဲ႔ ဗကပၾကား ေပးကမ္း
ေထာက္ပံ့ရန္ သေဘာတူထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ေတြကို အဆံုးသတ္ရာမွာ အဲဒီစာခ်ဳပ္ေတြကို
လက္မွတ္ ေရးထိုးသူဟာ ေလးေယာက္ဂိုဏ္းရဲ႕ သေဘာတရားေရး ဆရာႀကီး
‘က်န္းခြၽင့္ေခ်ာင္’ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။
၁၉၆၈ ခု
ေတာ္လွန္ေရးစခ်ိန္မွာ မံုးဂူဆိုတဲ့ ေနရာကို ေကြ႕က်ဳိးနဲ႔ ဇစ္ခြၽမ္း
ရဲေဘာ္မ်ား ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ အင္အား ၃၀၀ ေလာက္နဲ႔ ဝင္စီးခဲ့တာပါ။ တ႐ုတ္ျပည္
တစ္ဖက္ကမ္း မြန္ဟိုင္းဆိုတဲ့ ရွမ္းရြာကေလး ကေန မံုဂူေခ်ာင္း
တိမ္တိမ္ကေလးကို ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ဗမာျပည္ဘက္ကို ေရာက္တာပါပဲ။ ေခ်ာင္း
ဒီဘက္ကမ္း ေရာက္တာနဲ႔ ဗမာျပည္ဘက္ကမ္းက ေျမႀကီးကို ဆုပ္ယူၿပီး တခုတ္တရ
နမ္း႐ႈပ္ခဲ့သူ ကေတာ့ ရဲေဘာ္လြင္ (ေခၚ) ဦးသိန္းေအာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ
႐ုရွားမွာ သတင္းစာ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ ရခဲ့ၿပီး ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ႕
ေမာင္အငယ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးဟာ စတင္ကာစမွာ ကိုးကန္႔၊ ဝ နယ္နဲ႔ ၈၁၅ အခါေဒသတို႔မွာရွိတဲ့
အစိုးရကို ဆန္႔က်င္၊ ကိုမင္တန္ကိုလည္း ဆန္႔က်င္တဲ့ အုပ္စု အငယ္ကေလးေတြနဲ႔
မဟာမိတ္ျပဳၿပီး နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က နယ္စပ္ တစ္ေၾကာလံုးမွာ
ကိုမင္တန္စခန္း ေသးေသးေလးေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေဒသခံေတြထဲမွာလည္း
ကိုမင္တန္ကို ေပါင္းသင္း ကူညီသူနဲ႔ ဆန္႔က်င္သူဆိုၿပီး ရွိေနတယ္။
ဆန္႔က်င္သူေတြဟာ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ နီးစပ္ေနပါတယ္။
ဒီအုပ္စုေလးေတြနဲ႔ ဗကပကို ေတ့ေပးခဲ့တာကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ဘိန္းလုပ္ငန္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး ဆက္ႏႊယ္ေနတဲ့ ဖုန္က်ားရွင္တို႔ အုပ္စုေတြ
ေနရာရလာၾကတာပါ။
ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ တ႐ုတ္ျပည္က လက္ဝဲ ကူညီေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြ၊ အေပ်ာ္တမ္း
တပ္ဖြဲ႕ေတြ၊ တစ္ဦးခ်င္း တက္ၾကြသူေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလက
တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ ဗမာျပည္ေပါက္ တ႐ုတ္ လူငယ္ေတြ (Oversea သို႔မဟုတ္
ဝွါေခ်ာင္ရဲေဘာ္ေတြလို႔ ေခၚပါတယ္) နဲ႔ ပန္ဆိုင္း၊ ၾကဴကုတ္၊ ဝမ္တိန္စတဲ့
ေဒသနားက လူငယ္ေတြ၊ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က ဝ လူငယ္ေတြ စသျဖင့္ အမ်ားအျပား ပါလာၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသ အလ်င္အျမန္ ႀကီးထြားလာပါတယ္။ နယ္ေျမေတြ
တိုးခ်ဲ႕လာႏိုင္တယ္။ ဒီအရွိန္ေတြဟာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့
တန္႔သြား ပါတယ္။ နယ္စပ္ေဒသ တိုးခ်ဲ႕မႈေတြ တန္႔သြားၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္
အလယ္ပိုင္းကို ထိုးေဖာက္တဲ့ တပ္မဟာ ၆၈၃ လႈပ္ရွားမႈေတြ မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။
အာဏာသိမ္းတပ္ရဲ႕ ဒုတိယ ေခါင္းေဆာင္ ေပါက္ကုိခ်မ္းဟာ အဲဒီ တပ္မဟာ ၆၈၃ ရဲ႕
ႏိုင္ငံေရးမွဴးပါ။ ဗမာစကား နည္းနည္း တတ္ပါတယ္။ နယ္စပ္ေဒသေတြမွာ စခန္းသိမ္း
တိုက္ပြဲေတြ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ရွမ္းျပည္ အလယ္ပိုင္းကို ထိုးေဖာက္တယ္ဆိုတာ
ဗကပရဲ႕ စစ္ေရး မဟာဗ်ဴဟာ တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ျပည့္ေလာက္မွာ ဒုဥကၠ႒
ဦးခင္ေမာင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ဦးစီးၿပီး တပ္မဟာ တစ္ခုနဲ႔ ယခင္က သခင္
တင္ထြန္းနဲ႔ ရဲေဘာ္ထြန္း ေခၚ ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္တို႔ လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေနာင္လံု
ေနာင္စိုး၊ ေက်ာက္ဂူစတဲ့ ဧရိယာေတြကို ျပန္လည္ၿပီး အေျခခံတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ
ေက်းလက္အေျခခံ ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းဆိုတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို႔
ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဗကပ အလယ္ပိုင္းတပ္ေတြ ဟာ ရွမ္းကယား
အစပ္ေလာက္အထိ ေရာက္သြားၿပီး ပဲခူး႐ိုးမကို ျပန္လည္ အေျခခ်ဖို႔
ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾက တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈေတြ အားလံုးဟာ ဝ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔
အေျခခံၿပီး လုပ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။
ဝ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စ ရဲေဘာ္ေတြ အားလံုးဟာ အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသရဲ႕
အေစာပိုင္း လႈပ္ရွားမႈ မ်ား အားလံုးမွာ အဓိက အခန္းကေန တက္တက္ၾကြၾကြ
ပါဝင္ခဲ့တာပါ။ ဝ နယ္ဟာ အ႐ိုင္းအစိုင္း သာသာ အေနအထားကေန ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
ေရာက္လာလို႔ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲလာရတယ္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာရတယ္ဆိုၿပီး
ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ေနၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဝ ေတြအဖို႔ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေရရွည္စစ္
ျဖစ္လာေလ ဗမာျပည္ ေအာက္ပိုင္းအထိ တိုးၾကရေလ၊ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ ေဝးကြာေလေလ
ဒီစစ္ပြဲဟာ သူတို႔နဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားလာၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ၾကာေလ
က်ဆံုး၊ ဒဏ္ရာရ ေတြ အလြန္ မ်ားလာေလ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက ဝ ရြာေတြမွာ
ဒဏ္ရာ သမားေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြေလာက္သာ က်န္ၿပီး ေနာက္ထပ္ တပ္သားသစ္
ထုတ္မေပးႏိုင္သေလာက္ ျဖစ္လာပါ တယ္။
ဒီအေျခအေနကို မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ျဖစ္ေစတာက တ႐ုတ္ျပည္က အကူအညီေတြ စတင္
ျဖတ္ေတာက္လာတဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္တို႔က လက္လြတ္စပယ္
လုပ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္ မတိုင္ခင္မွာ တ႐ုတ္တို႔က ဗမာျပည္
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႀကံျပဳခ်က္ တစ္ခု တင္ျပခဲ့တာ ရွိပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ အဓိက အင္အားႀကီး သံုးခုျဖစ္တဲ့ ဗကပရယ္၊ မဆလနဲ႔
တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားၾကားမွာ ညီၫြတ္ေရး ရယူ တည္ေဆာက္ဖို႔
ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ဒါကို လက္ေတြ႕ လုပ္ျပတဲ့အေနနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္က ဦးေနဝင္းနဲ႔ သခင္
ဗသိန္းတင္တို႔ ပီကင္းမွာ ေတြ႕ဆံုႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ
ထိပ္သီး ေဆြးေႏြးပြဲမွတစ္ဆင့္ လား႐ိႈးမွာ ႏွစ္ဖက္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ
ေတြ႕ဆံုဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။
၁၉၇၀ ေလာက္မွာ
ဒီေဆြးေႏြးပြဲ စခဲ့တယ္။ ဗကပဘက္က သခင္ေဖတင့္၊ ဖရန္ ဂႏၵီးနဲ႔ ဦးေက်ာ္စြာတို႔
ေခါင္းေဆာင္ၿပီး မဆလဘက္က ဦးေအးကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အဖြဲ႕နဲ႔ ေတြ႕ၾကတာပါ။
ေဆြးေႏြးပြဲဟာ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ေလာက္နဲ႔ ျပတ္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ဗကပဘက္က
တင္ျပခ်က္မွာ ပါတီ ဆက္လက္ တည္ရွိေရး၊ တပ္ ဆက္လက္ တည္ရွိေရးနဲ႔
လြတ္ေျမာက္ေရးေဒသ ဆက္လက္ တည္ရွိေရး စတဲ့ အခ်က္ သံုးခ်က္ကို
ေတာင္းလိုက္တာနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲကို တစ္ဖက္က ရပ္လိုက္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
သခင္ေဖတင့္ ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ျပန္လာၿပီးေနာက္
ပန္ဆန္းၿမိဳ႕ေတာ္က တာ့လီထန္ လို႔ေခၚတဲ့ အစည္းအေဝး ခန္းမႀကီးမွာ
ရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ပါတယ္။ ဥကၠ႒ကလည္း ဦးေနဝင္းနဲ႔ ေတြ႕ပံု အေၾကာင္း
တင္ျပပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ဦးေနဝင္းက အခု အခ်ိန္မွာ
ဗမာျပည္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံု ဥပေဒလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း (ဒီအခ်က္ကေတာ့
အခုေခတ္ ေျပာဆိုပံုမ်ဳိးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ)၊ အခိုင္အမာ အဖြဲ႕အစည္းေတြလည္း
ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆံုးျဖတ္လို႔
မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ၿပီး
ျပည္တြင္းမွာ ေဆြးေႏြးလွ်င္ သင့္ေတာ္မည္ဟု ယူဆေၾကာင္း ေျပာတယ္လို႔
ဆိုပါတယ္။ လား႐ိႈး ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဦးေအးကိုရဲ႕ အဆိုျပဳခ်က္ကေတာ့
ဗကပတပ္မ်ားကို လံုထိန္းတပ္မ်ားအသြင္ ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႕စည္းၿပီး
ဒီနယ္ေျမေဒသေတြမွာပဲ ဆက္လက္ တည္ရွိသြားဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အခု
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရာမွ နဝတေခတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႕မ်ားပံုစံ၊ ကရင္ဘက္က
DKBA တို႔ ပံုစံမ်ဳိးလို႔ ယူဆရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပိတ္မွာ ဥကၠ႒က “က်ဳပ္ကေတာ့
လံုထိန္း မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ၾကမလား” ဆိုၿပီး ပရိသတ္ကို
ေမးလိုက္ေတာ့ ေအာက္က ရဲေဘာ္ေတြက “မလုပ္ပါဘူး၊ မလုပ္ပါဘူး” ဆိုၿပီး
ဝုိင္းေအာ္ ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီအစည္းအေဝးကို အဆံုးသတ္ခဲ့တယ္လို႔
မွတ္မိေနပါတယ္။
မိုးနတ္မင္းပင္ ကယ္ႏိုင္မည္မထင္ (၃) >>
၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ပါတီ အႏွစ္ (၅၀)
ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ ပြဲလမ္းေတြ က်င္းပခဲ့တယ္။ ဒီပြဲမွာ ၿမိဳ႕ေပၚက
ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသား အလုပ္သမားနဲ႔ စာေရးစာခ်ီ ဝန္ထမ္းေတြ စုေပါင္းၿပီး
ၾသဂုတ္လမွာ အားကစားပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ
အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသရဲ႕ အထြန္းေတာက္ဆံုး ကာလေတြလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ၿမိဳ႕ေပၚက
ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၇၄၊ ၇၅၊ ၇၆၊ ၇၇ စတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေရာက္လာၾကတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ႕ ေျပာစကားထဲမွာ လမ္းစဥ္မွန္ရင္
တက္တယ္၊ လမ္းစဥ္မွားရင္ က်တယ္ဆိုတဲ့ စကား ပါဝင္ေလ့ရွိတယ္။ ပဲခူး႐ိုးမရဲ႕
ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ လမ္းစဥ္ဟာ မွားတယ္။ ဒီလမ္းစဥ္ကို အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသမွာ
ဘယ္ေတာ့မွ က်င့္သံုးမွာမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို
ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပဲ ေျပာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အျငင္းအခံု တခ်ဳိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာ
ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြဟာ ပဲခူး႐ိုးမအေပၚ သံေယာဇဥ္
ရွိသူေတြ၊ အထင္ႀကီး ေလးစားသူေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ အမ်ားစုက ‘သခင္သန္းထြန္းရဲ႕
ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား’ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ လာၾကသူေတြ ပါ။ ဒီလိုမွားရင္ ဒီလိုပဲ
ခံရမယ္ဆိုတာကို လက္ခံေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူႀကီးမ်ားနဲ႔ ေျပာရာမွာေတာ့
တစ္လံုးေျပာ၊ ႏွစ္လံုးေျပာနဲ႔ ခံေျပာၾကည့္ ၾကတာပါ။ ပဲခူး ႐ိုးမေတြမွာ
လမ္းေတြ ေပါက္လာတယ္။ အစိုးရတပ္အတြက္ အခြင့္ ပိုသာလာတယ္ စသျဖင့္
ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို လူႀကီး တစ္ဦးက ‘လမ္းစဥ္ပါဗ်ာ။ လမ္းစဥ္ေၾကာင့္
ျဖစ္တာပါ’ ဆိုၿပီး ပိတ္ေျပာတာ ႀကံဳရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမွာ
အမွန္တရားပဲဆိုတာ ေနာက္ ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အခါ သေဘာေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါတီတြင္း မွာ အေတြးအေခၚ တိုက္ပြဲေတြ၊ အျငင္းအခံုေတြ ျဖစ္လာရင္ ယဥ္ေက်းမႈ
အလြန္နိမ့္က်တဲ့ လူမ်ားစုႀကီး ကို အစြန္းေရာက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးက လႈံ႕ေဆာ္
အသံုးခ်လိုက္မယ္ဆိုရင္ ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္လို လမ္းစဥ္မ်ဳိးေတြ ဖန္တီးဖို႔
လြယ္လြယ္ေလးပဲဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေရွ႕ေျမာက္မွာ ႏိုင္ငံေရး အျငင္းအခံု လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသား
ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြ ၾကားမွာပဲ ရွိတာပါ။ အခု အာဏာသိမ္းသြားၾကတဲ့
ကိုးကန္႔နဲ႔ ဝဆိုတဲ့ ေကဒါေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ လူႀကီးေတြကို ခံၿပီး ေျပာခဲ့တာ
ျငင္းခံုခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းကတည္းက ေျပာၾကတဲ့ ျပႆနာဟာ
ကိုလိုနီ တစ္ပိုင္း၊ ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္းဆိုတဲ့ ဗမာျပည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအေပၚ
လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္ ျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္းလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ဗမာျပည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ
ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ စနစ္ဟာ အားမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ေျမရွင္ဆိုတာ လူတန္းစား
တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဥပေဒ တစ္ရပ္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ရပ္တည္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။
ေရွးတုန္းကလို ပဲခူး ဦးစိန္ဝင္းတို႔ ဟသၤာတ ဦးျမတို႔လို ပုဂၢိဳလ္ ေတြ
မရွိေတာ့ဘူး။ ရွိရင္လည္း ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး အနည္းအက်ဥ္းသာ
ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ၿမိဳ႕ေပၚက ေရာက္လာသူေတြက လက္ခံ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဒါကို
လူႀကီးေတြက လက္မခံတာပါ။ “ပေဒသရာဇ္စနစ္ ဆိုတာ ရွိကိုရွိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုက္ကို မတိုက္ရေသးလို႔ပဲ” ဆိုၿပီး ပိတ္ေျပာတာ ႀကံဳရ
ပါတယ္။
ဒီအယူအဆက ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြမွာ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို အၿပီးတိုင္
ေခ်မႈန္းတာဟာ အရင္းရွင္ လူတန္းစား ျဖစ္ေပမယ့္ ဗမာျပည္လို ကိုလိုနီ
တစ္ပိုင္း၊ ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေတြမွာ အမ်ဳိးသား အရင္းရွင္
လူတန္းစား အားေပ်ာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဒီတာဝန္ကို ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစား
ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ ျပည္သူ႔ ဒီမိုကေရစီ အာဏာရွင္စနစ္ကသာ
ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆက လာတာပါ။ လက္ေတြ႕ ဥပမာအားျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္
ေတာ္လွန္ေရးကို ျပလို႔ ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ ကို ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္း၊
ကိုလိုနီ တစ္ပိုင္းလို႔ လကၡဏာ သတ္မွတ္တာဟာ ဥကၠ႒ေမာ္တို႔က အမွန္ တကယ္
ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနအေပၚ ေရာင္ျပန္ဟပ္တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးရဲ႕
အေရွ႕ဘက္ ကမ္း႐ိုးတန္းေတြ အားလံုးေလာက္ဟာ အဂၤလိပ္၊ ေပၚတူဂီနဲ႔ ဂ်ပန္
အင္အားႀကီးေတြရဲ႕ အပိုင္းပိုင္း ျဖတ္ၿပီး သိမ္းပိုက္ျခင္း ခံထားရတာပါ။
တစ္ၿပိဳင္နက္မွာပဲ အတြင္းပိုင္း ျပည္နယ္ေတြမွာက် ေတာ့ အႏွစ္ ၂၀၀၀ ေလာက္
သက္တမ္းရွိတဲ့ ပေဒသရာဇ္ ေျမရွင္ေတြက လႊမ္းမိုးေနတာပါ။
ကိုလိုနီ တစ္ပိုင္း
ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္းဆိုတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ တ႐ုတ္ျပည္
အတြက္ေတာ့ ကြက္တိ မွန္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလူတန္းစား လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္
ရွိမွသာလွ်င္ ဒီလိုႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးကို အရင္းရွင္ လူတန္းစားက
ေခါင္းမေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး
ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႔ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ကသာလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္
ဆင္ႏႊဲႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ေရာက္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ကေတာ့
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသာလွ်င္ ကိုလိုနီ တစ္ပိုင္း
ပေဒသရာဇ္ တစ္ပိုင္း လကၡဏာကို အၿပီးတိုင္ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုသြားဖို႔အတြက္ တိုက္ပြဲ နည္းပရိယာယ္ကို ေရြးခ်ယ္ရာမွာလည္း လက္နက္ကိုင္
ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ သာလွ်င္ သြားလို႔ရမယ္ဆိုတဲ့ အေျဖထြက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို လူ႔အဖြဲ႕အစည္း လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အျငင္းအခံုဟာ ၁၉၈၅
မွာ က်င္းပတဲ့ ပါတီရဲ႕ တတိယအႀကိမ္ ကြန္ဂရက္အထိ ဆက္ၿပီး ပါလာတာျဖစ္တယ္။ ပါတီ
ကြန္ဂရက္ကို စစ္ေဒသ အသီးသီး၊ တပ္မဟာ အသီးသီး၊ ခ႐ိုင္ အသီးသီးနဲ႔ ဗဟို
ယူနစ္မ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား တက္ေရာက္ ခဲ့ၾကတယ္။ အေဝးေရာက္
ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕လည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ စုစုေပါင္း ကိုယ္စားလွယ္ ၁၀၀
နီးပါး ရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မတူတဲ့အျမင္ကို တင္တဲ့ အဖြဲ႕ကေတာ့
ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ မ်ား ပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႕ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ တင္ျပခ်က္မွာ
အဓိကအားျဖင့္ သံုးခ်က္ေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ တ႐ုတ္
ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တစ္ခုတည္းကိုသာ ဆက္ဆံေနရာမွ ကမၻာေပၚရွိ တျခားေသာ ဆိုရွယ္လစ္
အုပ္စုဝင္ ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ပါ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆက္ဆံမႈ ထူေထာင္ေရး၊
လူ႔အဖြဲ႕အစည္း လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္မွာ ကိုလိုနီ တစ္ပိုင္း ပေဒသရာဇ္
တစ္ပိုင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေရးနဲ႔ ပေဒသရာဇ္ ေျမရွင္စနစ္ကို
အဓိက ဦးတည္မယ့္အစား စစ္ ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အရင္းရွင္မ်ားျဖစ္တဲ့ မဆလ
စစ္အုပ္စုကိုသာ တိုက္ခိုက္သြားေရး စတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ပါတီ ကြန္ဂရက္မွာ ဒီလို ကြဲလြဲတဲ့အျမင္ တင္ျပလာတယ္ဆိုတာ ‘ဝ’
ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ ကိုးကန္႔ ဘိန္းဆရာ မ်ားအတြက္ အံ့ဖြယ္ သူရဲပါပဲ။ အေရွ႕ေျမာက္
သမိုင္းမွာလည္း ဒီလို အစဥ္အလာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ ယခင္က ဗဟိုနဲ႔
သေဘာကြဲလြဲဖူးသူဟာ မင္းလတ္ရဲေခါင္ဆိုသူျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စာတမ္းေတြ နဲ႔
ေဝဖန္ခ်က္ေတြကို ဖံုးဖိထားတာေၾကာင့္ သိခြင့္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။
သူကိုယ္တိုင္ကိုလည္း ‘ဝ’ နယ္ ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္မွာ ဖမ္းဆီးထားရာက
ထြက္ေျပးတယ္ဆိုၿပီး ပစ္သတ္ခံခဲ့ရတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ သိၾကရတာ ျဖစ္တယ္။
ေနာက္ထပ္ ကြဲလြဲသူကေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူကလည္း ဥကၠ႒ကလြဲ၍
က်န္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အထင္ႀကီးသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူနဲ႔ ကြဲလြဲမႈဟာ
လူႀကီးပိုင္းမွာ က်ိတ္ၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာက္ေျခမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း
မသိၾကပါဘူ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက စစ္ေရးအျမင္ တခ်ဳိ႕ အေပၚမွာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအရ
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဘက္ကို ရပ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ အခု ကြန္ဂရက္ ကြဲလြဲခ်က္ေတြနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ ဗဟို ေကာ္မတီက တစ္ေယာက္ တေလကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ စိတဝင္စားစရာ
ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒုဥကၠ႒ သခင္ေဖတင့္ကေတာ့ ဒီလိုမတူတဲ့ အျမင္တင္
လာတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို တိုက္ခိုက္တာ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ကြန္ဂရက္မွာ
ေျပာခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ကြန္ဂရက္မွာ တင္သြင္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ထြန္း (ေခၚ) ဗိုလ္ၾကင္ေမာင္ရဲ႕
ဗဟိုေကာ္မတီ ႏိုင္ငံေရး အစီရင္ခံစာဟာ ဗမာစာ အေရးအသားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး
အသံုးအႏႈန္းေတြ က်စ္လ်စ္ သိပ္သည္းၿပီး လူႀကိဳက္မ်ားေပမယ့္ ဒြိဟျဖစ္ေစတဲ့
အခ်က္တခ်ဳိ႕ ပါဝင္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မ်က္ေမွာက္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို
သံုးသပ္ရာမွာ ‘လက္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးဟာ အတိတ္ကာလက ရရွိခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး
ဒီေရျမင့္နဲ႔ အနာဂတ္ကာလမွာ မုခ်ရရွိလာမယ့္ ဒီေရျမင့္ႀကီးရဲ႕ ၾကားကာလမွာ
ေရာက္ရွိေနတယ္’ လို႔ သံုးသပ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေရွ႕ဆက္မယ့္ လမ္းစဥ္အျဖစ္
အၾကမ္းဖက္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသည္သာလွ်င္ တစ္ခုတည္းေသာ
လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္လို႔ အခိုင္အမာ ခ်မွတ္ခဲ့တာပါ။
ဒါေပမဲ့ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ ကမၻာ့ေနရာ အသီးသီးမွာ လက္ဝဲ
လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး ေတြဆိုတာ မက်န္ရွိေတာ့သေလာက္နီးနီး
ၿပိဳကြဲလာေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ ကိုယ္တိုင္ က အၾကမ္းဖက္နည္းနဲ႔
ဆက္လက္ စြဲကိုင္ဖို႔ဆိုတာကို အားမေပးေတာ့တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း
၁၉၇၈ ခုႏွစ္ တ႐ုတ္ ပါတီရဲ႕ တတိယအႀကိမ္ စံုညီ အစည္းအေဝးမွာ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္
အာဏာရလာၿပီးေနာက္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ လမ္းစဥ္ေတြပါ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ
တတိယအႀကိမ္ ပါတီ ကြန္ဂရက္က အၾကမ္းဖက္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသာလွ်င္
တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္သည္လို႔ ခ်မွတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအဖို႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ခ်မွတ္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ
အခ်ိန္အခါအားျဖင့္ လြဲေခ်ာ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
ႏိုင္ငံတကာ အေျခအေနအရ အၾကမ္းဖက္ လမ္းေၾကာင္းေတြကို အားမေပးေတာ့တဲ့
အခ်ိန္နဲ႔ ကိုယ့္ပါတီ အေျခအေနအရလည္း တ႐ုတ္ရဲ႕ အကူအညီေတြ ျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီ
ျဖစ္တာေၾကာင့္ အက်ပ္အတည္းေတြစၿပီး ဆိုက္လာေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကြန္ဂရက္ က်င္းပတာကို တ႐ုတ္ဘက္က မီးျဖတ္လိုက္လို႔ အသံုးျပဳစရာ မလိုေတာ့တဲ့
တစ္ဧကေက်ာ္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ အသံလႊင့္႐ံု အေဆာက္အအံုကို ပါတီမပ်က္ခင္အခ်ိန္အထိ
ဗဟို စစ္ဦးစီးဌာနနဲ႔ ဗဟို ဝါဒျဖန္႔ဌာနတို႔ တစ္ျခမ္းစီ အသံုးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ မူလ တစ္ထပ္သာရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုကို
သံုးထပ္ အေဆာက္အအံုအထိ ျမႇင့္တင္လိုက္ၿပီး ‘ဝ’ ျပည္ ေသြးစည္း
ညီညြတ္ေရးအဖြဲ႕ရဲ႕ ႐ံုးခ်ဳပ္ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ အခု ဒီေနရာမွာ
ဦးေပါက္ယိုခ်မ္း ႐ံုးထိုင္ပါတယ္။
ကြန္ဂရက္ၿပီးခ်ိန္ကစလို႔
ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအဖို႔ ေျပာရရင္ အက်ပ္အတည္း အႀကီးစား ႏွစ္ခုနဲ႔
ရင္ဆိုင္လာရတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခုက ကြန္ဂရက္က ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့
ႏိုင္ငံေရး အကဲျဖတ္ခ်က္အေပၚ ထိပ္ပိုင္း ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးက ေဝဖန္
သံုးသပ္လာတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမပါဘဲ ေရရွည္စစ္ကို
ဘယ္လို ဆင္ႏႊဲမလဲဆိုတဲ့ အေပၚ အခိုင္အမာ စစ္တိုက္ေနရတဲ့ ‘ဝ’ တပ္မွဴးမ်ားရဲ႕
ယံုၾကည္ခ်က္ ေဝဝါးလာမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ထင္မထားဘဲ ျဖစ္လာတာကေတာ့
ကိုးကန္႔ဘိန္း တ႐ုတ္မ်ားရဲ႕ ကြန္ဂရက္မွာ သူတို႔အရန္ ဗဟိုေကာ္မတီအဆင့္
တင္ေျမႇာက္မခံရဘဲ ‘ဝ’ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦးႏွင့္ ရွမ္းျပည္ ေတာင္ပိုင္း
ေလာက္လ်ားေဒသက ကရင္ ေကဒါ တစ္ဦးကို အရန္ ဗဟိုေကာ္မတီအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္
ေရြးခ်ယ္ခဲ့ ၾကတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ ကိုးကန္႔ဟာ ပုန္ကန္မႈမွာ ပထမဆံုး
ခလုတ္ျဖဳတ္သူ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥပါပဲ။
မိုးနတ္မင္းပင္ ကယ္ႏိုင္မည္မထင္ (၄) >>
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က တင္ျပခ်က္ထဲမွာ ပါတီ
ထိပ္သီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က ၈၅ ကြန္ဂရက္ ႏိုင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္အေပၚ ေဝဖန္မႈ
ျပဳလာတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ ပါပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ ဒုတိယဥကၠ႒ သခင္ေဖတင့္
ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက “၈၅ ကြန္ဂရက္ ႏိုင္ငံေရး သံုးသပ္ခ်က္ပါ
ေတာ္လွန္ေရးဟာ အတိတ္က ရရွိခဲ့တဲ့ ဒီေရျမင့္နဲ႔ အနာဂတ္ကာလမွာ မုခ်ရရွိလာမယ့္
ဒီေရျမင့္ ႏွစ္ခုၾကားမွာ ေရာက္ရွိေနတယ္ ဆိုတာဟာ ေဝဝါးတဲ့ သံုးသပ္မႈ
ျဖစ္တယ္၊ လက္ရွိ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ဆုတ္ေနတာ ျဖစ္တယ္၊ ဆုတ္တတ္ဖို႔ လိုတယ္” လို႔
ေျပာခဲ့တာပါ။
အျပင္မွာ
ထြက္ေပၚလာတဲ့ သတင္းအရ ဒီေလာက္ပဲျဖစ္ေပမယ့္ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို အတြင္းမွာေတာ့
ဘယ္ေလာက္အထိ ေျပာျဖစ္ၾကသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ ျပန္လည္ေခ်ပဖို႔ လူႀကီးေတြၾကားမွာ ျပင္ဆင္ေနတာေတြေတာ့
သိေနရပါတယ္။ သခင္ေဖတင့္ဟာ ‘၈၀’ ခုႏွစ္ အစိုးရနဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲကို
ဦးေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ရွိလမ္းစဥ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ
တိုးလို႔ေပါက္ႏိုင္ မေပါက္ႏိုင္ဆိုတာအေပၚ စဥ္းစားမႈ ရွိခဲ့တယ္လို႔
ယူဆရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ဒုဥကၠ႒ဟာ လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ
ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေဆးကုသခံရာက တစ္ခါတည္း ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ျဖစ္သြားတာပါ။
အဲဒီကိစၥနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ သြယ္ဝိုက္ၿပီး သက္ဆိုင္တယ္လို႔
ယူဆစရာရွိတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အဲဒီကာလ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပဲ ပါတီ
ႀကံ႕ခိုင္သန္႔ရွင္းေရး လႈပ္ရွားမႈဆိုတာကို ဗဟို ယူနစ္ေတြမွာ လုပ္လာတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ပါတီ ဗဟိုအေနနဲ႔ ေကဒါေတြၾကားမွာ ႏိုင္ငံေရးအရ လမ္းစဥ္အေပၚ
ဘယ္ေလာက္ ေဝဝါးမႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘိန္း ကိစၥေတြနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္ၿပီး
ပါတီတြင္း အက်င့္ပ်က္ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား ေသာင္းက်န္းလာမႈေတြကိုပါ
ေဖာ္ထုတ္လိုလာလို႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈကို စတင္တယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒီလႈပ္ရွားမႈဟာ
အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဝဖန္ေရးကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း
ျပဳလုပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈရဲ႕ ဒုတိယအဆင့္မွာ ရန္ကုန္
စက္မႈတကၠသိုလ္က ေတာခိုလာတဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္နဲ႔ တျခားတစ္ဦး (သူကေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူမႈေရး ျပစ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ အေရးယူခံရလို႔ အရပ္သား
ျဖစ္ေနပါၿပီ) ဟာ လက္ရွိ ပါတီတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေနမႈေတြကို မေက်နပ္လို႔
‘ေက်ာင္းသားတပ္ဦး’ ဆိုတာမ်ဳိး ထူေထာင္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေတြ႕
စည္း႐ံုး လႈံ႔ေဆာ္မႈ မရွိေပမယ့္ အေတြးအေခၚအရ ျပင္ဆင္မႈေတြ
ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထုတ္ေဖာ္ ဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။
ဒီကိစၥမ်ဳိးကို ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားရျခင္းကေတာ့ သူတို႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္
မွန္တယ္လို႔ ေျပာလိုျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေတာခို ေက်ာင္းသား အမ်ားစုဟာ ေက်ာင္းသား
စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပဲ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ေက်ာင္းသား
စိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုပါသလဲ။ ဘယ္ ေနရာမွာမဆို မမွန္ဘူးလို႔ ထင္တာနဲ႔
မတရားဘူးလို႔ ယူဆတာေတြကို ေျပာရဲ ေဝဖန္ရဲတဲ့ သတၱိပါ။ ဒီလို ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့
ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ပါတီ ႀကံ့ခိုင္ သန္႔ရွင္းေရး လႈပ္ရွားမႈရဲ႕
ေနာက္ဆံုး တတိယအဆင့္မွာ အေရးယူခံရဖို႔ ရွိတယ္ဆိုတာကို ပါတီ
ပ်က္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတြ႕ရတဲ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႕ရဲ႕ စာရြက္ စာတမ္းမ်ားအရ
သိၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပါတီဗဟိုဟာ ဒီလို
ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ အေရးယူမႈေတြကို ျပၿပီး ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔
လူမ်ဳိးစု ေကဒါေတြကို စည္း႐ံုးလိုတယ္လို႔ ထင္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့
တကယ္တမ္း ဆင္ႀကံ ႀကံေနတာက ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ားမဟုတ္ဘဲ ကိုးကန္႔
ဘိန္းသမားမ်ားနဲ႔ ေဒသခံေတြသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုး ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရတာ
ျဖစ္ပါတယ္။ ကားလ္ မာ့က္စ္ရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္ တစ္ခုမွာ အရင္းရွင္စနစ္ဟာ စတင္
ရွင္သန္စဥ္ကတည္းက သူ႔ကို ေျမျမႇဳပ္ သၿဂဳႋဟ္မယ့္ မ်ဳိးေစ့ (အလုပ္သမား
လူတန္းစားကို ဆိုလိုတာျဖစ္) ကို တစ္ပါတည္း သယ္ေဆာင္လာတာ ျဖစ္တယ္လို႔
ေျပာခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ အခုလည္း အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသကို
ၿပိဳကြဲသြားေစဖို႔ ျဖစ္ေစတာဟာ စတင္ တည္ေထာင္စဥ္ကတည္းက တပ္ေပါင္းစံု
ပံုသဏၭာန္ပါလာတဲ့ ကိုးကန္႔ ဘိန္းအႏြယ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။
ကိုးကန္႔ကိစၥကို ေျပာရရင္ နဂိုကတည္းက ဖုန္က်ားရွင္ဟာ ကိုးကန္႔အေရးနဲ႔
ပတ္သက္ရင္ အဆံုးအျဖတ္ဟာ သူ႔လက္ထဲမွာ မရွိဘဲ ပါတီ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ လက္မွာပဲ
ရွိခဲ့တာကို မေက်နပ္ ခဲ့တာပါ။ သူကိုယ္တိုင္က ဘယ္တုန္းကမွ ဘိန္းနဲ႔
မကင္းခဲ့သူျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ေနရာမေပးတာဟာ ပါတီရဲ႕ အမွားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး ၈၅ ကြန္ဂရက္မွာ ဗဟို ေကာ္မတီေလာင္း စာရင္းတင္ေတာ့ ‘ဝ’ လူမ်ဳိးထဲက
ေက်ာက္ညီလိုင္နဲ႔ ေပါက္ယိုခ်မ္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေတာခို ဗမာ ရဲေဘာ္ထဲက
ႏွစ္ဦး ပါဝင္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုးကန္႔က သူတို႔ လူတစ္ေယာက္မွ မပါတာကို
မေက်နပ္ခဲ့တာပါ။ ေလာ္စစ္ဟန္ ကလည္း ဒီအေၾကာင္းေတြကို သိလို႔ ကိုးကန္႔ကို
ျပန္ၿပီး ခ်ည္းကပ္ စည္း႐ံုးခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕
အေရွ႕ေျမာက္တိုင္း တစ္ခြင္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေလာ္စစ္ဟန္အေပၚ ‘စီးတတ္ရင္ေတာ့
ျမင္းေကာင္းပဲ’ လို႔ သံုးသပ္ခဲ့တာကို ျပန္ၿပီး သတိရမိေစပါတယ္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းအၿပီး ထြက္ေျပး ပုန္းေအာင္းေနစဥ္
ကာလက ငသိုင္းေခ်ာင္း၊ ေရၾကည္ဘက္က ရြာေလး တစ္ရြာမွာ ပဲခူး႐ိုးမဘက္က
ၿပိဳကြဲၿပီး လြင့္စင္ ေျပးလႊားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။
ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ တစ္ဦးတည္း အဲဒီရြာေတြနားမွာ ပုန္းေအာင္းေနတာ တစ္ႏွစ္ နီးပါး
ရွိပါၿပီ။ စပါးေတြ ရင့္ခ်ိန္မွာ လယ္ေတြထဲမွာ ရင္စို႔ေလာက္ ျမင့္တဲ့
စပါးခင္းေတြထဲမွာ ပုန္းေနရင္ ဘယ္သူကမွ ဖမ္းလို႔ မရပါဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္
ေန႔လယ္ဘက္ကို ေတာစပ္မွာေနၿပီး၊ ညဘက္မွာ ရြာကေလးေတြဘက္ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး
ရိကၡာအတြက္ ဖန္တီးပါတယ္။ သူဟာ စကားေျပာ အလြန္ခ်ိဳၿပီး ရြာထဲကို ဝင္လာရင္
အိမ္ေပါက္ေစ့ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ တစ္အိမ္အိမ္က ေဖာက္ၿပီး ရဲကို
တိုင္မွာစိုးလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တည္းတဲ့ အိမ္က သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို
မေတြ႕ေစလိုပါဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚက ေက်ာင္းသား ဝရမ္းေျပးနဲ႔ ေတာထဲက ဝရမ္းေျပး
ဆံုေပးရင္ သူတို႔အတြက္ ျပစ္မႈ ပိုႀကီးလာမယ္လို႔ ယူဆပံု ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္
တည္းခိုတဲ့အိမ္ (အိမ္ဆိုတာ တဲသာသာေလးပါ) ေပၚ သူတက္လာ ေတာ့ အတြင္းခန္း
ထရံေပါက္ေတြကေန ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ျမင္ရပါတယ္။ ပုဆိုးကို ခါးမွာပတ္ထားၿပီး
ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ သူ႔ပံုဟာ ေဘာလံုးသမား ဗဟာဒူးတို႔ တင္ဟန္တို႔ေလာက္
ေတာင့္တင္း ႀကံ့ခိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီရြာက
ထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ကို ဖမ္းမိသြားတယ္လို႔
ၾကားရပါတယ္။
အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသကို ပို႔ကုန္ ေတာ္လွန္ေရး တစ္ခုအျဖစ္
သတ္မွတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ပဲခူး႐ိုးမရဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္
ကြန္ျမဴနစ္ လူသားတစ္ဦးလို႔ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရွ႕ေျမာက္
စစ္ေဒသဟာ ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ သမိုင္း တစ္ေခတ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေနာ္ရထာ လက္ထက္ေလာက္က စတြက္ရင္ေတာင္မွ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာ
စစ္ပြဲေတြဟာ ဒီေဒသမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာကို အစိုးမရသလို
တစ္ခါတစ္ရံမွာ စစ္ပြဲေတြ ဟာလည္း အစိုးမရဘဲ မထင္မွတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြက
အဆံုးအျဖတ္ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ၁၉၇၉ ေလာက္က မင္းရန္ေအာင္ ထိုးစစ္မွာ
‘ဝ’ နယ္၊ ပန္ယန္းေဒသက ပြိဳင့္ ၆၀၄၈ (ဗကပ ဘက္က ၁၈၃၇ ေတာင္ကုန္းလို႔
ေခၚပါတယ္) ေတာင္ကုန္း တိုက္ပြဲမွာဆိုရင္ အစိုးရတပ္ဘက္က တပ္စုေလး တစ္စုနဲ႔
လာၿပီး ေျခာက္လွန္႔ ပစ္ခတ္တာကို ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ တပ္ခြဲ တစ္ခြဲလံုးအျပည့္
(အဲဒီတုန္းက တပ္ခြဲ တစ္ခြဲဟာ လူ ၁၂၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္) ရွိေနတဲ့ တပ္က
ဆုတ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဆုတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အဲဒီအခ်ိန္က မိုင္းေထာင္သလိုလို
ဘာလိုလိုနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္ေနတဲ့ ဇစ္ခြၽမ္ ေကဒါေဟာင္း တစ္ဦးက
သူ႔ဘာသာသူ တိုက္ပြဲ အေတြ႕အႀကံဳမရွိဘဲ ေၾကာက္ လန္႔ၿပီး ဆုတ္ခိုင္းလိုက္လို႔
‘ဝ’ ရဲေဘာ္ တပ္ခြဲမွဴးေလးက ဆုတ္ေပးလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဒီကိစၥကိုလည္း
ဖံုးဖိထားၾကလို႔ ဘယ္သူမွ သိပ္မသိလိုက္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္နာမည္ႀကီး
စီစီဝမ္တာပန္ တိုက္ပြဲမွာလည္း ဗကပ ဘက္က အလစ္အငိုက္ တက္တိုက္ခ်ိန္မွာ
အစိုးရတပ္က မိုင္းကြင္း ႐ုတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ သြားတိုက္ေနလို႔ အလြယ္တကူ
ရလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အစိုးရတပ္က အရင္းအႏွီးႀကီးႀကီး ေပးတာေတာင္
ျပန္သိမ္းလို႔ မရလို႔၊ ပန္ဆိုင္း ၾကဴကုတ္ဘက္ကိုပါ ၿခိမ္းေျခာက္ လိုက္ေတာ့
ပန္ဆိုင္း ၾကဴကုတ္ဆိုတာ ဗကပတပ္မွဴးမ်ားရဲ႕ အိမ္ေတြ၊
ပိုင္ဆိုင္မႈေတြရွိရာျဖစ္တဲ့အတြက္ စီစီဝမ္ တာပန္ကေန ထုတ္ၿပီး
ပန္ဆိုင္းဘက္ကို အားျဖည့္ရာမွာ ပန္ဆိုင္းကိုလည္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ အားလံုး
က်ဆံုးကုန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသဟာ
ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္ ေပၚထြက္လာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္ဆိုရင္
ပဲခူး႐ိုးမကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကို ပံုတူ ကူးခ်မႈေတြေၾကာင့္
ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံး ခဲ့ရတာလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ပဲခူး႐ိုးမ မက်ဆံုးခင္မွာ ဥကၠ႒
သခင္ဇင္နဲ႔ သခင္ခ်စ္ကို နယ္စပ္ကိုလာဖို႔ အေရွ႕ေျမာက္က ေခၚခဲ့ပါတယ္။
သခင္ဇင္တို႔ ကိုယ္၌က ခြင္ထဲက မထြက္ေရး မူကို အေသကိုင္ၿပီး အေရွ႕ေျမာက္ကို
မလာတာလို႔ သိရပါတယ္။ ရခိုင္က ဗဟိုေကာ္မတီ ဦးေက်ာ္ျမနဲ႔
အေနာက္ေျမာက္တိုင္းက ဗိုလ္သက္ထြန္းတို႔ကို ေခၚဖို႔ အေရွ႕ေျမာက္က ဆက္သား
ႏွစ္ေယာက္ လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေရႊလီမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့
ကိုေအာင္ထြန္းေခၚ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရည္ညႊန္းနဲ႔ မႏၲေလး ပုလင္းဝင္းသား
ကိုသန္းေမာင္ (က်ဆံုး) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္သက္ထြန္း ကေတာ့
အေရွ႕ေျမာက္အေပၚ အဆိုးျမင္ေနၿပီး မလိုက္တာ ျဖစ္တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဦးေက်ာ္ျမ
ကေတာ့ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္က တစ္ဆင့္ ေရာက္လာလို႔ ေနာက္ဆံုး ေခြးမင္ (ကူမင္း) မွာပဲ
ကြယ္လြန္ သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြကေတာ့ အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသရဲ႕ အလြန္ အၾကမ္းဖ်င္းက်တဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို
တင္ျပခဲ့တာပါ။ ဗမာျပည္မွာ လက္နက္ကိုင္ လမ္းေၾကာင္း တစ္ခုကို စတင္လိုက္ဖို႔
အေတာ္ကေလး လြယ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အာဏာနီ ဘာေၾကာင့္ တည္တံ့ႏိုင္သလဲဆိုတဲ့
ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေမာ္စီတုန္း ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြ အားလံုးေလာက္ဟာ ဗမာျပည္
ေတာင္တန္းေဒသေတြမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြ ထဲမွာ ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ ေဝးရာ
အစြန္အဖ်ား ေဒသမ်ား ျဖစ္ျခင္း၊ အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၲရားမ်ား အားနည္းရာ
သို႔မဟုတ္ မေရာက္ရွိရာ ေဒသမ်ား ျဖစ္ျခင္း၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲရာ
ျဖစ္ျခင္း၊ ေတာင္တန္းမ်ား ထူထပ္ရာျဖစ္ျခင္း၊ လူေနက်ဲျခင္း စတဲ့
အခ်က္ေတြအျပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈနိမ့္ျခင္း စတာေတြ ပါဝင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဗမာျပည္မွာ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ အင္အားမ်ားကို အၿပီးတိုင္
ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဗမာျပည္ တစ္ခုလံုး
အတိုင္းအတာေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးကို နယ္စပ္ေဒသ လူမ်ဳိးစုမ်ား
အေျခခံၿပီး ေဆာင္ရြက္မယ္ဆိုတာက ပိုၿပီးမျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥဆိုတာ လက္ေတြ႕
ေတြ႕ႀကံဳရၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
အေရွ႕ေျမာက္ စစ္ေဒသနဲ႔ ဘိန္း ပတ္သက္ခဲ့ပံုကိုေတာ့ အထူးတလည္
မတင္ျပေတာ့ပါဘူး။ ဘာေတး လစ္တနာရဲ႕ စာအုပ္မွာ ပါတာထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး
ပိုတယ္လို႔ ဆုိပါရေစ။ ေနာက္ဆံုး ပါတီ ပ်က္ခါနီး တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ သေဘာထား
ကြဲလြဲၾကပံုကေတာ့ ဒီသတင္းကို ဘာေတးလစ္တနာ ရတာဟာ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။
ဒီကိစၥဟာ လူသိနည္းပါတယ္။ တ႐ုတ္က ပါတီႀကီးဆိုေတာ့ သေဘာတရားေရး ကိစၥေတြမွာ
ညႇာညႇာတာတာပဲ ေထာက္ျပခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါတီထဲမွာေတာ့ တ႐ုတ္ ပါတီကို
ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရး ပါတီေလာက္အျဖစ္ စြပ္စြဲ ျပစ္တင္ထားတဲ့ ေၾကညာခ်က္
တစ္ေစာင္ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို အဆင့္မွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းကို မျဖန္႔ရခင္မွာ
ပါတီ ပ်က္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လက္ရွိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး
အကူးအေျပာင္း ျဖစ္စဥ္မ်ားအေပၚ ႏိုင္ငံေရးအရ ဘယ္လို အကဲျဖတ္ ၾကမယ္ဆိုတာ
ႏိုင္ငံေရး ပါတီႀကီးမ်ား၊ ပါတီဝင္မ်ားသာမက ႏိုင္ငံေရး စိတ္ပါဝင္စားသူတိုင္း
ဝါရင့္သူ ဝါႏုသူမ်ား အားလံုးနဲ႔ သာမန္ အရပ္သားမ်ားအတြက္ပါ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့
ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဘာမွ ေျပာင္းလဲျခင္းမဟုတ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ အေျပာင္းအလဲကို
လုပ္မည့္သူမ်ား မဟုတ္၊ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာမွလုပ္စရာ မလိုလို႔
ယူဆတဲ့ ရက္ဒီကယ္မ်ားလည္း ရွိသလို အခက္အခဲမ်ား ေရရွည္ သေဘာေဆာင္မႈမ်ား
ရွိေသာ္လည္း အေျပာင္းအလဲဟာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတယ္လို႔ ယူဆၿပီး ပါဝင္
လႈပ္ရွားေနသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္
ေတာ္လွန္ေရး လမ္းစဥ္ ကိုသာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုင္စြဲလာတဲ့ ပါတီတစ္ရပ္ အေနနဲ႔
အလွည့္အေျပာင္း တစ္ခု ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန
အရပ္ရပ္ကေတာ့ ၈၅ ကြန္ဂရက္ လမ္းစဥ္လို လမ္း ေၾကာင္းမ်ဳိးအတြက္ ဘယ္လို
တြန္းအားမွ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္
ဆရာေနဝင္းျမင့္ရဲ႕ ‘နက္ေကာ္ဖီ’ ဝတၳဳထဲက သူႀကီးသား ခ်န္ထြန္းေအာင္လို
နက္စ္ေကာ္ဖီ ပုလင္းေလးကို အ႐ိုးေဆြးတဲ့အထိ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သမိုင္းထဲကို
တိုးဝင္သြားမလား၊ ေလာကဓမၼ သခၤါရ တရားမ်ားအတိုင္း ကမၻာႀကီးဟာ
ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာကို ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္းၾကမလားဆိုတာ ကေတာ့
ကာယကံရွင္မ်ား ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာပါ။
Written by
ဘေမာင္ညဳိ
Credit To The Voice Weekly
ဆိုရွယ္လစ္
ဗဟုိဦးစီးစနစ္ၿပီးျပန္ေတာ့ တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ျဖင့္
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ျပန္သြားရျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေသေသခ်ာခ်ာ
ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ယေန႔ ျမန္မာ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း သည္ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈ
စနစ္ျဖင့္သာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳသာ ရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဗဟို
ဦးစီးမႈေအာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရေသာ ႏုိင္ငံ၏ အေတြ႕အႀကံဳသည္
ဤလူ႔အသိုင္းအဝုိင္းကို သက္ေရာက္မႈမ်ား ရိွႏိုင္မည္ေလာဟု စဥ္းစားစရာ
ျဖစ္သည္။