ႏုိင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ေပၚထြက္ေရးႏွင့္ လက္ဆင့္ကမ္းတာ၀န္

ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ရွိခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူတစ္ဦးနဲ႔ တေလာက အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ သုံးသပ္ေျပာၾကားတဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ရဲ႕သုံးသပ္ခ်က္ အခ်ဳိ႕ကုိ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ သူကလတ္တေလာ အေျခအေနမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီး လုိအပ္ေနတယ္လ႔ုိဆုိၿပီး ႏုိင္ငံအေရးဟာ ႏုိင္ငံသားေတြ အားလုံးနဲ႔ ဆုိင္တယ္လို႔လည္း ဆုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္ဖုိ႔ရာ ျဖတ္သန္းမႈေတြကုိလည္း လုိအပ္တယ္လို႔လည္း သူကေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
မလြယ္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ရပ္တည္မႈ
ေခတ္အဆက္ဆက္က အုပ္စုိးသူ အာဏာရွင္ေတြက ႏုိင္ငံေရးအလုပ္ဆုိတာ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ အလုပ္လုိ႔ ထင္ျမင္လာေအာင္ ဖန္တီးခဲ့တာ ေတြ႔ရိွခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အာဏာရွင္ေတြက အာဏာလက္လြတ္ရမွာ စိုးတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြကုိ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္ကြပ္မႈနဲ႔အတူ ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ဳိးဆက္ပ်က္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကလို႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ ရွင္သန္ခြင့္နဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရွိေစခဲ့တာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားဆုိရင္တုိင္း ျပည္အတြက္ အေရးပါတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ လုပ္ေဆာင္ေနသူေတြလို႔ မျမင္ေအာင္ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ထားၿပီး လုပ္တဲ့သူေတြကုိလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္ခ်မွတ္ျခင္း၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြမွာ ေခါင္းမေထာင္ႏုိင္ေအာင္ အဘက္ဘက္က ပိတ္ဆို႔ခဲ့တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြကုိ အာဏာရွင္ေတြက က်င့္သုံးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြဟာ လူအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္လုိစိတ္ မျဖစ္ေပၚေအာင္၊ လုပ္သူေတြနဲ႔လည္း မဆက္ဆံရဲေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိသုံးၿပီး ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တာဟာ သူတုိ႕ရဲ႕ အာဏာကုိ လက္မလြတ္လုိတဲ့ စိတ္ထားေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မဆလကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ႀကီးေဟာင္းျဖစ္သူ ဦးေန၀င္းဟာ သူအာဏာ အစဥ္အဆက္ ရယူခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ေသြးတစ္သံ တစ္မိန္႔နဲ ႔အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သလုိ သူနဲ႔သေဘာမညီတဲ့ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြကုိလည္း ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြကုိ ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ အထူးသျဖင့္ တပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကုိ ကုိင္တြယ္ေစခဲ့ၿပီး သူအာဏာလက္လြတ္ဖုိ႔ နီးကပ္လာခ်ိန္မွာ လက္သပ္ေမြးတပည့္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးေဟာင္း တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးခင္ညႊန္႔ကုိ တပ္ရဲ႕ေထာက္လွမ္းေရးမွာ ရာထူးအျမင့္ဆုံးေနရာမွာ တာ၀န္ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး ၈၈ အာဏာသိမ္း အစုိးရလက္ထက္အထိ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ ႏွိပ္ကြပ္ဖို႔ စီမံႏုိင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့ရာမွာ ၈၈ အာဏာသိမ္း အစုိးရလက္ထက္မွာလည္း အစုိးရနဲ႔ သေဘာမညီတဲ့ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀၊ မိသားစုဘ၀ေတြမွာ ထိခုိက္နစ္နာမႈေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၿပီး အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာကုိ ေထာင္ထဲမွာသာ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးသမားအျဖစ္ မရပ္တည္ႏုိင္ေအာင္ အဘက္ဘက္ကေန ထုိးႏွက္မႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ရာမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြ သာမက မိသားစု၀င္ေတြ အေပၚလည္း စီးပြားေရး၊ လႈမႈေရးအရ သက္ေရာက္မႈေတြ ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပုိင္းေတြမွာ ႏုိင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ရပ္တည္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္ကူတဲ့ ရပ္တည္မႈေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
မ်ဳိးဆက္သစ္ ႏိုင္ငံေရးသမား လုိအပ္ခ်က္
အဘက္ဘက္က ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးေဆာင္ရြက္သူ အခ်ဳိ႕ဟာ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ၀န္းက်င္က ထြက္ခြာခဲ့ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕ဟာလည္း ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကေန ေခတၱအနားယူခဲ့သူေတြ ရွိခဲ့သလုိ ႏုိင္ငံေရးကုိပဲ တစုိက္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူေတြလည္း ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြကုိ ပစ္မွတ္ထား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တာဟာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးသမား မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကေတာ့ ထြက္ေပၚေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ စုႏွစ္ အတြင္းမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ထြက္ေပၚလာမႈဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ႏွိပ္ကြပ္မႈေတြရဲ႕ေအာက္မွာ အနည္းငယ္ အားနည္းခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြရဲ႕ တကယ္အမွန္ သ႐ုပ္မွန္၊ စိတ္ထားကစၿပီး ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္မႈဟာ ႏုိင္ငံသားအားလုံးနဲ႔ ဘာေၾကာင့္သက္ဆုိင္တယ္ ဆုိတာေတြကုိ အမ်ားျပည္သူေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သိေအာင္ ပညာေပးၿပီး ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ကုိ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ေတြ ထြက္ေပၚလာဖုိ႔ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြမွာ တာ၀န္အရွိဆုံးျဖစ္ၿပီး ေရရွည္အတြက္ . . . . .

၈၈ အာဏာသိမ္းအစုိးရေနာက္ အရပ္ဘက္အစုိးရသစ္ တက္လာၿပီး အစုိးရက အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးကုိ ဦးတည္တဲ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အျဖစ္ ယခင္ျမန္မာႏုိင္ငံ အႏွံ႔အျပားမွာရွိေနတဲ့ ေထာင္ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့ၿပီး ယေန႔အထိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ လႊတ္ေပးေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းစံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ အမ်ားအျပား လႊတ္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ကာလရွည္ၾကာစြာ ႏုိင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမွာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ႏိုင္ငံေရးသမား လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး ၀န္းက်င္မွာ ရွိေနသူေတြဟာ အသက္အရြယ္ ရေနသူေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနၿပီး ေရရွည္အတြက္ လူငယ္ေတြကုိ ႏိုင္ငံေရး လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔ လုိအပ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ျမင့္ရန္
လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရွိေနတဲ့ ႏုိင္ငံအေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြကုိ ဘယ္လုိေမြးထုတ္ၾကမလဲ။ အရင္ဆုံး ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ႏိုင္ငံေရးကုိ မစားေကာင္းတဲ့ အသီးသဖြယ္ ထင္မွတ္ေအာင္ ဖန္တီးထားတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကုိ ေခ်ဖ်က္ဖုိ႔ အရင္လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္ ေထာင္က်မယ္။ အဘက္ဘက္က တုိက္ခုိက္ျခင္း ပိတ္ဆို႔ျခင္းေတြကုိ ၾကံဳရမယ္။ လူေတြက မဆက္ဆံရဲဘဲ ေရွာင္ရွားၾကမယ္ဆုိတဲ့ အရင္က အာဏာရွင္ အစုိးရေတြရဲ႕ ၀ါျဖန္႔မႈေတြကုိ လူေတြရဲ႕ အသိစိတ္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္၊ ေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္သူေတြရဲ႕ တကယ္အမွန္ သ႐ုပ္မွန္၊ စိတ္ထားကစၿပီး ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္မႈဟာ ႏုိင္ငံသားအားလုံးနဲ႔ ဘာေၾကာင့္သက္ဆုိင္တယ္ ဆုိတာေတြကုိ အမ်ားျပည္သူေတြ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သိေအာင္ ပညာေပးၿပီး ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ကုိ ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးဆက္ေတြ ထြက္ေပၚလာဖုိ႔ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး ပါတီေတြမွာ တာ၀န္အရွိဆုံးျဖစ္ၿပီး ေရရွည္အတြက္ အစီအမံေတြ အေသးစိတ္ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ကုိ ျမႇင့္တင္ေပးရာမွာ ၀ါရင့္ႏုိင္ငံေရး သမားေတြ အပါအ၀င္ ေခတ္အဆက္ဆက္က ႏုိင္ငံေရး မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ မ်ားျပားလွတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳထဲကေန ထုတ္ႏုတ္ၿပီး မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ လက္ဆင့္ကမ္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစုိးရ တာ၀န္ရွိသူေတြ အေနနဲ႔လည္း အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြမွာ ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ခဲ့တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ေဖာ္ျပၿပီး သမုိင္းသင္ခန္းစာေတြအျဖစ္ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ အတုယူဖုိ႔ သင္ခန္းစာယူဖုိ႔အတြက္ သင္ၾကားႏုိင္ေအာင္ စီမံေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံေရးဆုိတာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရဲ႕ အလုပ္သာျဖစ္တယ္ ငါတို႔နဲ႔မဆုိင္ဘူးလို႔ ယူဆတဲ့သူေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ မဆလခတ္မွာေရာ ၈၈ အာဏာသိမ္း အစုိးရလက္ထက္မွာေရာ အုပ္ခ်ဴပ္သူေတြက တရားမွ်တၿပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကုိ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခ့ဲမႈေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ စီမံခန္႔ခြဲမႈ အလြဲေတြေၾကာင့္ ယေန႔အထိ တုိင္းျပည္မွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္မႈ၊ အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားမႈ၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး ခြၽတ္ျခံဳက်မႈ အက်ဳိးဆက္ေတြကုိ ျပည္သူေတြေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံခဲ့ရတာေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးက ႏိုင္ငံသားေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ ရွိမရွိကုိ စဥ္းစားၾကည့္္ၾကဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးကုိ ညစ္ပတ္တဲ့အရာလုိ႔ ျမင္ၾကတာဟာ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကုိယ္က်ိဳးရွာမႈေတြေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး ကုိယ္က်ဳိးရွာမႈေတြကုိ မွန္ကန္စြာ သုံးသပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံေရး အသိအျမင္ေတြ တုိးပြားလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ႏုိင္ငံရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ နိုင္ငံေရးစနစ္အရ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးနဲ႔ ဒီမုိကေရစီကုိ ပီျပင္စြာ ေလ့လာႏုိင္ဖုိ႔ အဆင့္အလုိက္ ႏိုင္ငံေရး ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာေတြကုိ ေလ့လာၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အသက္ငယ္တယ္ႀကီးတယ္ သေဘာမထားဘဲ တုိင္းျပည္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ႏိုင္ငံအေရး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံကဲ့သုိ႔ ဘာသာရပ္ေတြကုိ ေလ့လာဆည္းပူးၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။
ကုိယ့္အက်ဳိးထက္ အမ်ားအက်ဳိးကုိၾကည့္
ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ရန္ ျဖတ္သန္းဖို႔ လုိအပ္တယ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္က သမုိင္းကုိ အမွန္သိဖုိ႔လုိသလုိ တခ်ဳိ႕ထင္ေနသလုိ ႏိုင္ငံေရးသမားမွန္ရင္ ေထာင္အေတြ႕အႀကဳံ ရွိရမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆဟာလည္း ယေန႔ေခတ္ ႏုိင္ငံေရး အေျခအေနနဲ႔ မကုိက္ညီေတာ့တဲ့ အယူအဆပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယေန႔လုိ ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြ ျမန္ေနခ်ိန္မွာ ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံး ရမယ့္အစား လက္ရွိက ကမၻာ႔ႏုိင္ငံေရး ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ရပ္ေတြအေပၚ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေထာင့္တစ္ေနရာက ပါ၀င္ႏုိင္မလဲ ဆုိတာကုိ ေလ့လာၾကဖို႔ လုိပါတယ္။ ကုိယ့္အက်ဳိးထက္ အမ်ားအက်ဳိးကုိ ၾကည့္တတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရး သမားေကာင္းေတြရဲ႕ အေလ့အက်င့္ေတြကုိ အေျခခံအဆင့္ကစၿပီး လူအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ျပန္လည္လက္ခံလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး သမားေကာင္းေတြဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအတြက္ ေထာင္က်မွာကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေလ့ မရွိပါဘူး။
လက္ဆင့္ကမ္းသူမ်ား၏ တာ၀န္
လူအမ်ားစုရဲ႕စိတ္မွာ တာ၀န္သိၿပီး ႏုိင္ငံအေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမား စိတ္ထားေတြ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ထားရွိႏုိင္ျခင္းျဖင့္ လက္ရွိရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာအခ်ဳိ႕နဲ႔ အခက္အခဲေတြကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္ဖုိ႔ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစမွာပါ။ ျပႆနာေတြကုိ တစ္ပြဲထုိး ေျဖရွင္းျခင္းေတြထက္ လူတုိင္းမွာ ႏုိင္ငံအတြက္ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံအေရးအသိကုိ အေျခခံတဲ့ စိတ္ထားေတြ လူအမ်ားၾကားမွာ ထြန္းကားလာဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးေရခ်ိန္ျမင့္မႈကတစ္ဆင့္ တစ္ခ်ိန္မွာ တုိင္းျပည္အတြက္ အားထားရတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ ေပၚထြက္လာဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ရရွိလာၾကမွာျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအေပၚ သိနားလည္မႈ အတုိင္းအတာက လာမယ့္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ အပါအ၀င္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာ တုိင္းျပည္အတြက္ စြမ္းေဆာင္ရည္ျမင့္မားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိ မွန္ကန္စြာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အသိဥာဏ္ေတြ တုိးတက္လာမႈနဲ႔အတူ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး တာ၀န္ေတြကုိ လူငယ္လူရြယ္ေတြ ပုိမုိထမ္းေဆာင္ လာၾကမွာျဖစ္ၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈ၊ ရင့္က်က္မႈ၊ ႏုိင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး အျမင္က်ယ္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာဖုိ႔ ဆုိတာဟာ လက္ဆင့္ကမ္းသူမ်ားရဲ႕ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဆုိျခင္းပါတယ္။
 Written by သစ္ထြဋ္
Credit To First-11

Read More »

ဗဟိုဘဏ္ လက္သစ္

(ေဇယ်သူ)

ဗဟိုဘဏ္ ဥပေဒ ေပၚထြက္လာသလို ဗဟိုဘဏ္ ဥကၠ႒ႏွင့္ ဒုဥကၠ႒မ်ား စာရင္းကိုလည္း လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းလိုက္သည့္အတြက္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဗဟိုဘဏ္၏ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္သည္ ျပည္တြင္းေစ်းႏႈန္း တည္ၿငိမ္မႈ ရရွိရန္ႏွင့္ ထိန္းသိမ္းရန္” (Price Stability) ဟု ဗဟိုဘဏ္ဥပေဒတြင္ ထည့္သြင္း ေရးသားထားသျဖင့္ ရွိသင့္ရွိထိုက္ေသာ ေစ်းႏႈန္းမ်ား (ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ ေဒၚလာေစ်းႏႈန္း စသည့္) မျဖစ္ထြန္းေသးသည့္၊ ေစ်းႏႈန္းမ်ား အတက္အက်ၾကမ္းသည့္ ရာဇဝင္ရွိေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႀကီးေလးလွေသာ တာဝန္ကို ဗဟိုဘဏ္အား ေပးအပ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး တည္ၿငိမ္ေရး၊ ေငြေရးေၾကးေရးစနစ္ တည္ၿငိမ္ေရး၊ ထိေရာက္ေသာ ေငြေပးေခ်မႈႏွင့္ စာရင္းရွင္းလင္းမႈစနစ္မ်ား ခုိင္မာတိုးတက္ေရး၊ ရွင္သန္ေသာ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမ်ား ရွိေစရန္ အစိုးရအဖြဲ႕၏ အေထြေထြစီးပြားေရး မူဝါဒမ်ားကုိ အေထာက္အကူျပဳေရးသည္ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္သည့္ Price Stability ကို အေထာက္အကူျပဳမည့္ ဗဟိုဘဏ္လက္သစ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

“ဗဟိုဘဏ္သည္ လြတ္လပ္ရမည္” (Independent Central Bank) ဟူေသာ အယူအဆသည္ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ ေခတ္စားလာေသာ စီးပြားေရးမူဝါဒဆိုင္ရာ အယူအဆ ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးမူဝါဒ Monetary Policy ႏွင့္ ဘ႑ာေရးမူဝါဒ Fiscal Policy တို႔သည္ ႏုိင္ငံ့စီးပြားေရးကို ႀကိဳးကိုင္ေနေသာ မူဝါဒမ်ား ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးမူဝါဒသည္ ဗဟိုဘဏ္ႏွင့္ဆိုင္ၿပီး ဘ႑ာေရးမူဝါဒကို ဘ႑ာေရးဝန္ႀကီးဌာနက တာဝန္ယူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေငြေၾကးမူဝါဒကို ဗဟိုဘဏ္ကိုသာ တာဝန္ယူေစျခင္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ ဗဟိုဘဏ္ အယူအဆျဖစ္ၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏုိင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ သုံးစြဲၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘ႑ာေရးမူဝါဒ၏ ပိုင္ရွင္ ယခင္ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ဝန္ႀကီးဌာန၏ လက္ေအာက္တြင္ ဗဟိုဘဏ္ရွိခဲ့သျဖင့္ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ဝန္ႀကီးဌာနက ဘ႑ာေရးမူဝါဒေရာ ေငြေၾကးမူဝါဒပါ ပူးတြဲက်င့္သုံးျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုဗဟိုဘဏ္သည္ ဗဟိုဘဏ္ဥပေဒအရ လုပ္ငန္းတာဝန္အားျဖင့္ ဘ႑ာေရးႏွင့္ အခြန္ဝန္ႀကီးဌာနမွ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္လာသျဖင့္ ေငြေၾကးမူဝါဒကို ဘ႑ာေရးမူဝါဒႏွင့္ သီးျခားခြဲထုတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

ဗဟိုဘဏ္သည္ တိုင္းျပည္ ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ အေရးႀကီးလွေသာေၾကာင့္ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠ႒ႏွင့္ တကြ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘဲ ပညာသည္ (Professional) ျဖစ္ရန္လိုသည္။ တိုင္းျပည္တြင္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္၊ သိကၡာရွိသည့္၊ ထက္ျမက္သည့္ စီးပြားေရး ပညာရွင္မ်ားအား ထုိရာထူးကို ေပးအပ္ေလ့ ရွိသည္။ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠ႒သည္ ေစ်းကြက္သေဘာ၊ လူ႔အေက်ာကို သိသလို ႏုိင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာ အေျခအေနတို႔ကို မ်က္ျခည္မျပတ္သူ ျဖစ္ရမည္။ သူသည္ ေရတိုလူႀကိဳက္မ်ားမႈကို မၾကည့္ဘဲ ေရရွည္တိုင္းျပည္ႏွင့္ ျပည္သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ကိုသာ ၾကည့္ရမည္။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးလွ်င္ ျပည္သူ႔အႀကိဳက္ ျပဒါးတိုင္ကို ၾကည့္ရၿမဲ ျဖစ္သည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔၏ ဖိအားကိုလည္း ႀကံ့ႀကံ့ခံႏုိင္သည့္ အေရထူသူျဖစ္ရန္ လိုသည္။ ထိုသို႔ ဗဟိုဘဏ္မွ အဓိက တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ ႏုိင္ငံေရးမွ လြတ္ကင္းရျခင္း၊ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာ ေနႏုိင္ျခင္းသည္လည္း ‘လြတ္လပ္ေသာဗဟုိဘဏ္’ ၏သေဘာတရားပင္ ျဖစ္သည္။

ဗဟိုဘဏ္တြင္ တာဝန္အရွိဆုံး ပုဂၢိဳလ္မွာ ဗဟိုဘဏ္ ဥကၠ႒ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေသာ ဗဟိုဘဏ္မ်ား၏ ဥကၠ႒မ်ားသည္ တန္ခိုးၾသဇာႀကီးၾကၿပီး သူတို႔၏ ႏႈတ္ထြက္စကားမ်ားသည္ တစ္ခြန္းဆိုတစ္ခြန္း ႏုိင္ငံ့စီးပြားေရးကို ကိုင္လႈပ္ႏုိင္သည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဗဟိုဘဏ္ (Federal Reserve Bank) ကို ၁၉၈၇ မွ ၂၀၀၆ အထိ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ Alan Greenspan ဆိုလွ်င္ သူ၏ အေရးအသားတစ္ခ်က္၊ စကားတစ္ခြန္းသည္ ကမာၻ႔ေစ်းကြက္မ်ားကိုပင္ ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေစႏုိင္သည္။ သူ႔ပါးစပ္မွ ထြက္သမွ်ကို အက်အနေကာက္ကာ စီးပြားေရး ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရသည္အထိ Greenspan သည္ ၾသဇာႀကီးခဲ့သည္။

ယခင္တပ္မေတာ္ အစိုးရလက္ထက္က တာဝန္ယူခဲ့သည့္ ဘဏ္ဥကၠ႒ေဟာင္းကိုပင္ ယခုဘဏ္ ဥကၠ႒ ေနရာအတြက္ အဆုိျပဳထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒုဥကၠ႒မ်ား နာမည္ထဲတြင္ ယခုလက္ရွိ အမ်ဳိးသားစီမံကိန္း ဒုဝန္ႀကီး ဦးဆက္ေအာင္ႏွင့္ လက္ရွိ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠ႒ တို႔ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသို႔ေသာ အဆင့္ျမင့္ တာဝန္ႀကီးႀကီး ေနရာမ်ဳိးအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းတြင္ ကမာၻႏွင့္ ယွဥ္စဥ္းစားႏုိင္သူ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွသည့္အတြက္ အေတြ႕အႀကဳံရွိၿပီး ဥကၠ႒ေဟာင္း၊ လက္ရွိဥကၠ႒၊ ဒုဝန္ႀကီး၊ မူဝါဒဆိုင္ရာ ထိပ္သီးစီးပြားေရး ပညာရွင္တို႔ ပါဝင္သည့္ ယခုဗဟိုဘဏ္ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႕သည္ ျမန္မာ့အထြာျဖင့္ ေတာင့္တင္းပါသည္။

ယခု တာဝန္ယူရမည့္ ဗဟိုဘဏ္ ဥကၠ႒သည္ စပ္ကူးမပ္ကူးကာလကို ဦးေဆာင္ရမည့္ ဥကၠ႒ ျဖစ္သည္။ အားယူစ စီးပြားေရးကို ပဲ့ျပင္မည့္ ဗဟိုဘဏ္၏ အခန္းက႑သစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရန္ ဥကၠ႒သည္ အခက္အခဲမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေပလိမ့္မည္။ ႏုိင္ငံေရး စီးပြားေရးတည္ၿငိမ္၊ အသားက်ၿပီး ေငြေၾကးစနစ္ရွိၿပီး ႏုိင္ငံမ်ားရွိ လူအင္အား ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ဗဟိုဘဏ္မ်ားသည္ပင္ သတိႀကီးႀကီး ထားႏုိင္ကာမွ တန္ကာက်သည္ဆိုလွ်င္ ထိုအေျခအေနမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည့္ ဖြားျမင္စ ဗဟိုဘဏ္သစ္ႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ ႀကီးမားသည့္ တာဝန္ကို ျမင္ႏုိင္သည္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ဥကၠ႒က အၿပီးသတ္ခ်မွတ္ကာ အေကာင္းအဆုိးကုိ တာဝန္ယူရေသာ္လည္း အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ အႀကဉာဏ္ျဖင့္ စုေပါင္းစဥ္းစား၊ စုေပါင္းဆုံးျဖတ္ (Collective Leadership) သေဘာမ်ဳိး သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆရသည္။

ဗဟိုဘဏ္လက္သစ္ကို ေမြးဖြားလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ဝမ္းသာရေသာ္လည္း လူလားေျမာက္ရန္ အခ်ိန္ယူရဦးမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား မထားေသးရန္ လိုသည္။ ဥပမာလြယ္လြယ္တစ္ရပ္ ျပရလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းတြင္ လူဘယ္ႏွသန္း ေနထိုင္သည္ကိုပင္ မသိႏုိင္ေသးေလာက္ေအာင္ အခ်က္အလက္၊ စာရင္းဇယား၊ အေထာက္အထား ခ်ဳိ႕ငဲ့ခ်ိန္တြင္ ဗဟိုဘဏ္သည္လည္း ေငြေရးေၾကးေရး ဆိုင္ရာတြင္ အလားတူ အခက္အခဲမ်ားကို အမ်ားနည္းတူ ရင္ဆိုင္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ျပင္ပကမာၻ ဆက္စပ္မႈသည္ ယခင္ကထက္မ်ားစြာ တိုးတက္လာခဲ့ျခင္း၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္မႈႏွင့္ ေငြေၾကး စီးဆင္းဝင္ထြက္မႈ ျမင့္လာျခင္း၊ ႏုိင္ငံတကာ အေျခအေန အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံတို႔၏ အေျခအေနမ်ား ေျပာင္းလဲသြားျခင္း၊ ဗဟိုဘဏ္ကိုယ္တိုင္၏ အခန္းက႑ ကိုယ္တိုင္ပင္ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ လြတ္လပ္သြားျခင္းစေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား စြာရွိေနေသာေၾကာင့္ ယခင္ဗဟိုဘဏ္ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားခဲ့သူမ်ားပင္ ယခုဗဟိုဘဏ္ လက္သစ္ကို ကိုင္တြယ္ရာတြင္ ‘အလုပ္ခြင္တြင္း လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း သင္ယူ’ (on-the-job training) ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။

တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လုံး၏ ေငြေရးေၾကးေရးကို တာဝန္ယူရသူမ်ား ျဖစ္သည့္အတိုင္း အက်ဳိးစီးပြားျခင္း ပဋိပကၡျဖစ္ျခင္း Conflict of Interests (စည္းၾကပ္ခံရသူႏွင့္ စည္းၾကပ္သူ အက်ဳိးစီးပြားတူ ျဖစ္မေနေစရန္) မရွိေစရန္ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠ႒ႏွင့္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားကို စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။

“ဗဟိုဘဏ္ ဥကၠ႒ႏွင့္ ဒုဥကၠ႒မ်ားသည္ ဗဟိုဘဏ္၏ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ားကို အခ်ိန္ျပည့္ ထမ္းေဆာင္ရမည္ ျဖစ္သည့္အျပင္ အခေၾကးေငြ ရရွိေသာ အျခားမည္သည့္ လုပ္ငန္းကိုမွ် ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိေစရ” ဟု ဗဟိုဘဏ္ဥပေဒတြင္ ျပ႒ာန္းထားသျဖင့္ အျခားအလုပ္မ်ားကို ပစ္ထားၿပီး တာဝန္ထမ္း သူတို႔အတြက္ ျပင္ပေငြေရးေၾကးေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အနည္းဆံုးတန္းတူ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ လစာရိကၡာ ခ်ီးျမႇင့္ရန္ လုိသည္။ ‘အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏုိင္သည္’ ဟူေသာ စကားမွာ လူတိုင္းအတြက္ မမွန္ေသာ္လည္း အူမေတာင့္လွ်င္ သီလေစာင့္ရန္ ပိုလြယ္သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ဗဟိုဘဏ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းသည္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ အပိုင္းတြင္ ခ်ိန္ကိုက္ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေအာင္ျမင္ျခင္း မေအာင္ျမင္ျခင္း အေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူမ်ား၏ဘဝမ်ား တည္မွီေနသည့္အတြက္ ဗဟိုဘဏ္လက္သစ္ကို အခက္အခဲႀကီးမ်ား ၾကားထဲမွ ထူေထာင္မည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ပါသည္။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

အကာအကြယ္မရွိဘဲ အက်ဳိးစီးပြားကို ျမႇင့္တင္ႏိုင္ပါ့မလား

(သုတေမာင္)

ဇြန္လ ၃၀ ရက္ေန႔ထုတ္ ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာရဲ႕ စာမ်က္ ၈ နဲ႔ ၉ မွာ ေတာင္သူလယ္သမား မ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ျမႇင့္တင္ေရး ဥပေဒၾကမ္းဆုိၿပီး ပါလာတယ္။ စာမ်က္ႏွာ ၉ ရဲ႕ ေအာက္ဆုံးမွာ ျပည္သူအမ်ား သိရွိေလ့လာ အႀကံျပဳႏုိင္ေရးအတြက္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ဆုိထားပါတယ္။

ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပသြားတဲ့ အဲ့ဒီဥပေဒမူၾကမ္းကုိ ဥပေဒဆုိင္ရာ မူလရည္ရြယ္ အင္အားစုျဖစ္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ဝန္းက ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ဖတ္မိသလဲ၊ ဖတ္မိၾကမယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္နားလည္ သုံးသပ္ႏုိင္ၾကမလဲဆုိတာ အတိအက် မသိႏုိင္ေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အဲဒီလယ္သမားေတြအတြက္ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚေစႏုိင္တဲ့ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ အဲဒီမူၾကမ္းထဲမွာ ပါဝင္ေနတဲ့ အခ်က္အေပၚ လူမႈအေျချပဳ အသုိင္းအဝုိင္းေတြၾကားမွာ ဇူလုိင္လ တစ္လအတြင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဂယက္႐ုိက္သြားခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။

တုိင္းျပည္လူဦးေရ သန္း၆၀ ထဲက ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ လူဦးေရဟာ ေက်းလက္ေန ျပည္သူေတြျဖစ္ တယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ အဲ့ဒီ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေက်းလက္ေန ျပည္သူေတြထဲမွာ လယ္သမား အခ်ဳိးအစားကုိ အတိအက် ေဖာ္ျပထားတဲ့ ကိန္းဂဏန္း တုိင္းျပည္မွာ မရွိေသးတာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတစ္ဝန္းမွာရွိတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား စုစုေပါင္း အေရအတြက္ကုိ အတိအက် မဆုိႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆန္စပါးဆုိတာ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ တုိင္းျပည္ရဲ႕အဓိက စားနပ္ရိကၡာတစ္ခု ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီရပ္ဝန္း (Sector) ႀကီးတစ္ခုလုံးအေပၚ ႀကီးမားတဲ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိႏုိင္တဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ျမႇင့္တင္ေရး ဥပေဒမူၾကမ္းအေပၚ ထင္ျမင္သုံးသပ္တဲ့ ထင္ျမင္အၾကံျပဳခ်က္ေတြ၊ တုံ႔ျပန္မႈေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး နယ္ပယ္အသီးသီးကေန ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္ထိကို ဒီဥပေဒၾကမ္းအေပၚ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သုံးသပ္ခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ Debate လုပ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က ဒီဥပေဒၾကမ္းရဲ႕အမည္က ‘ေတာင္သူလယ္သမား ကာကြယ္ေရးဥပေဒ (Farmer Protection Act)’ လုိ႔ စတည္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ‘ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား ျမႇင့္တင္ေရးဥပေဒ (Farmer Welfare Enhancing Act)’ လုိ႔ ေျပာင္းလဲေခၚေဝၚခဲ့ပါတယ္။ နဂုိကမွ ဥပေဒၾကမ္းပါ အခ်က္အလက္ ေတြအေပၚ အျငင္းပြားေနရတဲ့အထဲ ဥပေဒရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကုိပါ ထပ္ေျပာင္းလုိက္တာေၾကာင့္ နယ္ပယ္ အသီးသီးက လူထုၾကားက အျငင္းပြားမႈေတြဟာ ပုိလုိ႔က်ယ္ေလာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ဒီဥပေဒၾကမ္းအေပၚ လူထုရဲ႕အျမင္ကုိ သုံးသပ္ရာမွာ အပုိင္းသုံးပုိင္းခဲြၿပီး ႐ႈျမင္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ပထမအပုိင္းက အဲဒီဥပေဒၾကမ္းရဲ႕အမည္နာမ ကိစၥပါ။ ၿပီးေတာ့ ဥပေဒၾကမ္းပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ဆုိင္တဲ့အပုိင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဒီဥပေဒၾကမ္း ေပၚေပါက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးက ပါသင့္ပါထုိက္တဲ့ အင္အားစုအသီးသီးေတြရဲ႕ကုိယ္စားျပဳမႈကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ႐ႈေထာင့္ သုံးခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္နားလည္သေလာက္ ရွင္းျပလုိပါတယ္။

၁။ ဥပေဒၾကမ္း၏ အမည္နာမည္ သတ္မွတ္ခ်က္

ဒီဥပေဒၾကမ္းကို စတင္အဆုိျပဳ ေဆြးေႏြးၾကတုန္းက အဓိကက်တဲ့ အခ်က္က ျမန္မာႏုိင္ငံ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကုိ ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔အတြက္ နယ္ပယ္တစ္ခုကုိ စဥ္းစားရာမွာ လယ္ယာစုိက္ပ်ဳိးေရး နယ္ပယ္ကုိ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကုိ အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္မယ့္ (တစ္နည္းအားျဖင့္ အကာအကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္) ဥပေဒဆုိင္ရာ ယႏၲရား တစ္ခုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ အေျခခံ အေတြးအေခၚက စခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တည္ေဆာက္မယ့္ ဥေပဒမ်ဳိးကုိ ‘ေတာင္သူလယ္သမား အက်ဳိးစီးပြား ကာကြယ္ေရးဥပေဒၾကမ္း’ လုိ႔ ေခၚခဲ့ပုံရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုံၾကရင္းကေန အဲ့ဒီမူၾကမ္းရဲ႕ အမည္လည္း တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား ျမႇင့္တင္ေရးဥပေဒ (Farmer Welfare Enhancing Act)’ ဆုိတဲ့ အျငင္းပြားေနဆဲ လက္ရွိမူၾကမ္းပါပဲ။ ဆုိေတာ့ ဒီဥပေဒၾကမ္းရဲ႕ အမည္နာမအေပၚ အေျခခံက်တဲ့ အျငင္းပြားမႈက ‘ကာကြယ္ေရး’ ႏွင့္ ‘ျမႇင့္တင္ေရး’ ဆုိတဲ့ ႐ႈေထာင့္ႏွစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ျမွင့္တင္ေရးဆုိတဲ့ ေဝါဟာရကို ဘာေၾကာင့္သုံးႏႈန္းတယ္ ဆုိတာ အတိအက် မသိႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီ ေဝါဟာရရဲ႕ အဓိပၸာယ္ (Literal meaning) အရ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ျမႇင့္တင္ေပးေရးဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား ျမႇင့္တင္ေရး ဥပေဒလုိ႔ ဆုိရာမွာ ေယဘုယ် အျမင္သေဘာႏွင့္ ၾကည့္ရင္ သူ႕အေနအထားနဲ႔သူ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အမည္နာမလုိ႔ ျမင္စရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲဒီအမည္သစ္ေအာက္မွာ ပါလာတဲ့ ဥပေဒဆုိင္ရာ ျပ႒ာန္းခ်က္ အခ်ဳိ႕ရဲ႕ အျငင္းပြားဖြယ္ အခ်က္အလက္ (အသုံးအႏႈန္း) ေတြကို အေပၚကဥပေဒရဲ႕ ေခါင္းစီးအမည္နာမႏွင့္ တြဲၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ဘယ္လယ္သမားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ျမႇင့္တင္ၾကမွာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းႀကီး ေပၚေပါက္လာ ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ဒီအမည္နာမသစ္ အေပၚ ကြဲလြဲတဲ့ အျမင္ေတြရွိတဲ့ အင္အားစုေတြ ရွိလာတယ္။ သူတို႔ရဲ႕အျမင္ကေတာ့ ရုိးရွင္းပါတယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကုိ တကယ္ျမႇင့္တင္လုိတယ္ (သုိ႔မဟုတ္) ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ တကယ္လုိလားတဲ့ ေစတနာရွိတယ္ဆုိရင္ ေအာက္ေျခမွာ အမွန္တကယ္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သမား႐ုိးက်သာမန္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ (Small Scale-Farmer) ရဲ႕လယ္သမားဆုိင္ရာ အေျခခံရပုိင္ခြင့္ႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားကုိ အကာအကြယ္ ေပးႏုိင္မယ့္ ခုိင္မာတဲ့ ဥပေဒတံတုိင္းေတြကို တည္ေဆာက္ေပးဖုိ႔ (သုိ႔မဟုတ္) ျပန္လည္မြမ္းမံေပးဖုိ႔ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဥပေဒၾကမ္း နာမည္အေပၚ အမ်ားက သိရွိနားလည္ထားတဲ့ လယ္သမားဦးႀကီးေတြဆုိတဲ့ ေအာက္ေျခ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ ဆႏၵက သူတုိ႔ရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကုိ အာမခံေပးႏုိင္မယ့္ အကာအကြယ္ျပဳေရး ဆုိင္ရာ ဥပေဒပါ။ အဲဒီအကာ အကြယ္ျပဳေပးႏုိင္မယ့္ ဥပေဒေတြမရွိဘဲ ဘယ္လယ္သမားရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိမွ ျမႇင့္တင္ႏုိင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အခုိင္အမာ ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။ ဥပေဒမူၾကမ္းထဲက ေတာင္သူလယ္သမားဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္မႈအရ ခ႐ုိနီ ေတာင္သူလုပ္ငန္းရွင္ ဆုိသူေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေအာက္ေျခက လယ္သမားေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ျမႇင့္တင္ေပးဖုိ႔ ဘာေၾကာင့္ လုိအပ္သလဲလုိ ဆုိတာကလည္း ေနာက္ထပ္စဥ္းစားစရာ အခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကေတာ့ လက္ရွိအျငင္းပြားေနဆဲ ဥပေဒၾကမ္းရဲ႕ အမည္နာမအေပၚ မတူညီတဲ့အျမင္ ႐ႈေထာင့္ႏွစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ဥပေဒၾကမ္းပါ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ား

ၿခဳံေျပာရရင္ ဒီဥပေဒၾကမ္းမွာ အခန္းရွစ္ခန္း ပါဝင္ၿပီး ျပ႒ာန္းခ်က္ ပုဒ္မေပါင္း ၂၈ ခ်က္ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက ျပ႒ာန္းခ်က္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ အခန္းအခ်ဳိ႕ဟာ ဒီေန႔ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ဥပေဒမူၾကမ္းဆုိင္ရာ လူထု Debate ပဲြေတြရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းတရားေတြပါပဲ။

Debate ျဖစ္ေနတဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ပါ အခ်က္အခ်ဳိ႕ကုိ သုံးသပ္ရရင္-
(၁) လယ္သမားဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္-အခန္း ၁ (င) ဟာ လူထုအေနနဲ႔အစဥ္ အလာအရ နားလည္ခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားဆုိတဲ့ လူထုရဲ႕အျမင္ (Public image) အေပၚ အျမင္တစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဆုိလိုတာက အဲဒီဥပေဒပုဒ္ခြဲအရ ေတာင္သူလယ္သမားကုိသတ္မွတ္ရာမွာ အမွန္တကယ္ လယ္ယာထြန္ယက္ စုိက္ပ်ဳိးၾကတဲ့ အစဥ္အလာ လယ္သမား ေတာင္သူဦးႀကီးေတြႏွင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္စပ္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ကုိင္ေနၾကတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြကုိ ေတာင္သူလယ္သမားဆုိၿပီး လုံးက်စ္လုိက္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့သလို လုံးက်စ္လုိက္အတြက္ အလြန္ကြာဟတဲ့ အဆင့္အတန္းႏွစ္ခုက လူတန္းစားႏွစ္ရပ္ဟာ ေတာင္သူလယ္သမား ဆုိတဲ့ အမည္ေအာက္မွာ ဥပေဒရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈကုိ တန္းတူခံစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

သာမန္အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘယ္လုိေတာင္ သူလယ္သမားမ်ဳိးမဆုိ အေရးႀကဳံလာရင္ သူႏွင့္သက္ဆုိင္တဲ့ ဥပေဒေဘာင္ရဲ႕ အကာအကြယ္ကုိရယူ ခံစားပုိင္ခြင့္ ရွိသင့္ေပမယ့္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လတ္တေလာ လယ္ယာေျမႏွင့္ လယ္သမားေတြရဲ႕ အေျခအေန အရပ္ရပ္အရ စီးပြားေရး အင္အားစုေတြႏွင့္ လက္လုပ္လက္စား ေတာင္သူဦးႀကီးမ်ားရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ တစ္ေျပးတည္း သတ္မွတ္လုိက္တဲ့ ကိစၥဟာ အစဥ္အလာ ေတာင္သူႀကီးမ်ားရဲ႕ ေရရွည္အက်ဳိးကုိ ကာကြယ္ရာ မေရာက္သည္သာမက ျမႇင့္တင္ရာလည္း မေရာက္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ဘယ္သူက ေတာင္သူအစစ္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္သူက ေတာင္သူအတု ျဖစ္ေနသလဲဆုိတဲ့ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခု ေပၚေပါက္လာေစသလုိ၊ ဘယ္ေတာင္သူက ဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ကုိ အမွန္တကယ္ ခံစားထုိက္သလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ရပ္လည္း ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဥပေဒၾကမ္းမွာပါတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား အဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ၿပီး ဘယ္လုိလယ္သမားမ်ဳိးအတြက္ ရည္ရြယ္တယ္ဆုိတဲ့ တိက်တဲ့ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ဳိးျဖစ္ဖုိ႔ ေတာင္သူေတြဘက္က လုိလားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ယွဥ္တြဲၿပီး ကာကြယ္ေပးဖုိ႔ (သုိ႔မဟုတ္) ျမႇင့္တင္ေပးဖုိ႔ဆုိတာ မသင့္ေလ်ာ္ဘူး လုိ႔လည္း ပညာရွင္အခ်ဳိ႕က သုံးသပ္ၾကပါတယ္။

ေတာင္သူလယ္သမားလုိ႔ ဒီဥပေဒမွာ သုံးထားေပမယ့္ ဥပေဒပါ ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြအရ အဓိက ရည္ညႊန္းထားတာက လယ္စနစ္ႏွင့္ စပါးစုိက္ပ်ဳိးတဲ့ လယ္သမားေတြကို အထူးျပဳ ရည္ညႊန္းထားတာျဖစ္ၿပီး တုိင္းရင္းသား ေတာင္တန္းေဒသေတြႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အလယ္ပိုင္း(အညာအရပ္) မွာရွိတဲ့ ထန္းစုိက္ ေတာင္သူေတြရဲ႕ ေတာင္သူဘဝေတြကုိ ရည္ညႊန္းထားျခင္း မရွိဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ လက္ရွိ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမား သတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ၎တုိ႔အတြက္ အက်ဳိးခံစားခြင့္ သဘာဝကုိၾကည့္ရင္ ေတာင္တန္းေဒသေတြမွာရွိတဲ့ ေတာင္ယာ လုပ္ေတာင္သူ လူတန္းစားႏွင့္ ၎တုိ႔ရဲ႕အလုပ္သဘာဝကုိ ဥပေဒအရ အသိအမွတ္ မျပဳသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဥပေဒအရ လယ္သမားဆုိတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္း အုပ္စုႀကီးထဲမွာ အဲဒီအုပ္စုတစ္ခုလုံး က်န္ရစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း စဥ္းစားေပးသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာင္တန္းေဒသက တုိင္းရင္းသား နယ္ေျမေတြမွာရွိတဲ့ ရုိးရာအစဥ္အလာ စုိက္ပ်ဳိးေရးစနစ္ႏွင့္ ၎တုိ႔ရဲ႕ အေျခခံရပုိင္ခြင့္ကုိ အကာအကြယ္ျပဳေရးဟာ လယ္လုပ္သူ လယ္ပုိင္ေရးဆုိတဲ့ လူမႈစီးပြားေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ ျပည့္မီဖုိ႔ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အာမခံ႐ုံသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အရွည္ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာင္တန္းႏွင့္ ေျမျပန္႔ေဒသေတြၾကားက မတူညီတဲ့ လူမႈဝန္းက်င္ ဓေလ့ႏွင့္ တန္ဖုိးေတြကို တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳရာက အျပန္အလွန္ ယုံၾကည္ေလးစားမႈကုိ တည္ေဆာက္ၿပီးသား ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ေဒသဆုိင္ရာ တန္ဖိုးတစ္ခုကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ ဆုိးက်ဳိးမျဖစ္ေစႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ဥပေဒေဘာင္ တစ္ရပ္ရပ္မွာ ထည့္သြင္းၿပီး တရားဝင္ အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ျခင္းဟာ တုိင္းရင္းသား အခြင့္အေရး Indigenous Rights ကို အသိအမွတ္ျပဳရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ အပံ့အပိုးတစ္ခုလုိ႔ ျမင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမား ဆုိတာကုိ တစ္စုံတစ္ရာဓိပၸာယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ ေပးထားၿပီး ဒီဥပေဒအရ အက်ဳိးခံစားခြင့္ ရွိသူလုိ႔ ယူဆႏုိင္ေပမယ့္ ဒီအထဲမွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လယ္ယာေျမေတြ အသိမ္းပုိက္ခံထားရတဲ့ ေျမယာမဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အေရးကိစၥကုိ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ ေျဖရွင္းေပးမလဲဆုိတဲ့ ဥပေဒဆုိင္ရာ အာမခံခ်က္ (သုိ႔မဟုတ္) ျပ႒ာန္းခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမရွိဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဥပေဒဟာ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ရွိေနတဲ့ လယ္သမား အမ်ဳိးအစား အသီးသီးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကုိ အမွန္တကယ္ အာမခံခ်က္ ေပးႏုိင္မယ့္ ဥပေဒတစ္ရပ္အျဖစ္ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ဘက္က လက္မခံၾကတာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီဥပေဒၾကမ္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းတဲ့ အစည္းအေဝးႀကီးတစ္ခုမွာ လွည္းကူးက လယ္သမားတစ္ေယာက္က ဒီလုိ ဆုိပါတယ္... “လယ္မရွိဘဲ (အသိမ္းခံရလုိ႔) လယ္သမားအက်ဳိး ျမႇင့္တင္မယ္ဆုိတာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လယ္သမားဟာ လယ္ရွိၿပီး လယ္ပုိင္ဖုိ႔ပဲ လိုပါတယ္။ လယ္သိမ္းခံလုိက္ရတာ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက ျဖစ္သလုိ ခုဆုိ ရြာပါသိမ္းခံေနရလုိ႔ ဒီလယ္သမားေတြအတြက္ တကယ္လုိအပ္ေနတာက (မရွိတဲ့လယ္ကုိ) ကာကြယ္တဲ့ ဥပေဒလည္း မဟုတ္သလုိ၊ အက်ဳိးစီးပြား ျမွင့္တင္ေရး ဥပေဒလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စပါးျပန္စုိက္လုိ႔ရမယ့္ လယ္ကြက္ေတြပဲ လုိအပ္ပါတယ္။”

ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး အခန္း ၂။ ပုဒ္မ ၁၃ (က) မွာ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ လယ္သမား မ်ားရဲ႕ စုိက္ပ်ဳိးထြက္ကုန္ေတြရဲ႕ေစ်းႏႈန္းကုိ ဗဟုိေကာ္မတီႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ တုိ႔က သတ္မွတ္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီေစ်းႏႈန္းဟာ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အမွန္တရားတစ္ခုႏွင့္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္ဖုိ႔ အားနည္းႏုိင္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒီလုိလုပ္တာဟာ ေစ်းကြက္ကုိ သူ႔သဘာဝအေလ်ာက္ လႊတ္ထားေပးၿပီး လုိအပ္သလုိ ထိန္းညိႇေစတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စနစ္မွာ အံေခ်ာ္ေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ စုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံ ေစ်းႏႈန္းကုိ (အထူးသျဖင့္ဆန္စပါး) အနိမ့္ဆုံး အာမခံေစ်းႏႈန္းတစ္ခုႏွင့္ ႏုိင္ငံတကာေပါက္ေစ်းထက္ မနိမ့္တဲ့ႏႈန္းနဲ႔ အစုိးရက ဝယ္ယူဖုိ႔ သတ္မွတ္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာ့လယ္သမားေတြဘက္က သေဘာက်ၾကမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီနည္းဟာ ႏုိင္ငံအတြက္ ေရရွည္မွာ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ ရွိႏုိင္တဲ့ စဥ္းစားမႈမ်ဳိး ျဖစ္တယ္လုိ႔ ပညာရွင္တခ်ဳိ႕က ေထာက္ျပပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာလည္း အဲဒီစနစ္ကုိ က်င့္သုံးမယ္ဆုိရင္ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္က ဆန္စပါးဝယ္ယူမႈပုံစံကုိ ျပန္အသက္သြင္းသလုိ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ထက္ အလုပ္မျဖစ္ဖုိ႔က ပုိမ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ဒီေန႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အခင္းအက်င္းမွာ အဲဒီစနစ္ဟာ ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ္လုိ႔ယူဆရင္ လူထုကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပဖုိ႔ လုိ ပါလိမ့္မယ္။

လယ္သမားမ်ားအတြက္ ေခ်းေငြထုတ္ေခ်းဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့အေၾကာင္း ဒီဥပေဒမူၾကမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ လယ္သမားေတြရဲ႕ အရင္းအႏွီး လုိအပ္ခ်က္ရွိမႈကုိ အသိအမွတ္ျပဳရာေရာက္တဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိက်င့္သုံးေနတဲ့ အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ေခ်းတဲ့စနစ္ ထဲမွာကုိက မလုိအပ္တဲ့ ႀကိဳးနီစနစ္ႏွင့္ အက်င့္ပ်က္ ျခစားမႈေတြေၾကာင့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား အတြက္ ေခ်းေငြေတြဟာ ရသင့္ရထုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရသင့္ရထုိက္သေလာက္ ထုတ္ေခ်းႏုိင္မယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး မေတြ႕ရဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကုိေသခ်ာကုိင္တြယ္ ျပင္ဆင္သင့္တယ္လုိ႔ ဥပေဒပညာရွင္တခ်ဳိ႕က သုံးသပ္ၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ခုထြက္ထားတဲ့ ဒီဥပေဒမူၾကမ္း ေရးဆြဲတဲ့ ျဖစ္စဥ္ၾကီးတစ္ခုလုံးႏွင့္ ဒီဥပေဒ ေပၚေပါက္ျခင္းမွာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ အပါအဝင္ နယ္ပယ္စုံက ပါသင့္ပါထုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေတြရဲ႕ ကုိယ္စားျပဳမႈ ကိစၥပါ။ စတင္ေဆြးေႏြး ေရးဆြဲစဥ္ကေန ထြက္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ နယ္ပယ္စုံက ပါသင့္ပါထုိက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ မပါဝင္ခဲ့ဘဲ နီးစပ္ရာလူေတြနဲ႔ ေရးဆြဲျပ႒ာန္းခဲ့တာ ျဖစ္လုိ႔ ဒီဥပေဒဟာ လူထုကုိက်ယ္ျပန္႔စြာ ကုိယ္စားျပဳၿပီး ေပၚေပါက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အားနည္းခဲ့လုိ႔ ခုခ်ိန္မွာ ဒီဥပေဒၾကမ္းအေပၚ လူထုရဲ႕ သုံးသပ္အၾကံျပဳခ်က္ေတြရဖုိ႔ Back Gear ထုိးၿပီး လူထုသေဘာထား ခံယူပြဲေတြ၊ အၾကံျပဳ သုံးသပ္ခ်က္ေတြကုိ သက္ဆုိင္ရာက အေရးတႀကီး ရွာေဖြေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္တာေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက အဲ့ဒီလုိရလာတဲ့အႀကံျပဳခ်က္ေတြ လူထုအသံေတြကို ဘယ္ေလာက္ အတုိင္းအတာထိ ထည့္သြင္းစဥ္းစားမလဲဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါကေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကေန အတည္ျပဳၿပီး ေနာက္ထပ္ ထြက္လာႏုိင္ေျခရွိတဲ့ ေနာက္ဆုံး ဥေပေဒျပ႒ာန္းခ်က္တစ္ရပ္ ထြက္ေပၚလာတဲ့အခါ သိရမွာမုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္႐ံုသာ ရွိပါတယ္။

ၿခံဳငံုေျပာရရင္ လက္ရွိထြက္ေပၚထားတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား ျမႇင့္တင္ေရး ဥပေဒၾကမ္းအေပၚ အင္အားစုအသီးသီးက အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေဆြးေႏြးအႀကံျပဳလ်က္ ရွိေနသလို ဆက္ၿပီးလည္း Debate လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ၾသဂုတ္လထဲမွာ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေရာက္သြားႏုိင္တာ ေၾကာင့္ ဒီကိစၥဟာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအေပၚ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ၿပီး လတ္တေလာမွာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနပါတယ္။ လယ္ယာလုပ္ကုိင္ျခင္းနဲ႔ အသက္ေမြးၾကတဲ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြမွာ လယ္ယာေျမ မရွိေတာ့တဲ့အခါ (သုိ႔မဟုတ္) ေတာင္သူလယ္သမား အက်ဳိးစီးပြားကုိ အကာအကြယ္ ျပဳေပးထားတဲ့ ယႏၲရား (Mechanism) ႀကီးတစ္ခုလုံး မရွိတဲ့အခါ ေတာင္သူလယ္သမားဆုိတဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား ႏုိင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလူတန္းစား ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ ထမင္းကို အဓိကစားသုံးတဲ့ သန္း ၆၀ ေသာ ေရႊျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ထမင္းဝုိင္း ယဥ္ေက်းမႈပုံစံေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေက်းလက္ေနျပည္သူတုိ႔ရဲ႕လူမႈဘဝမွာ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ တုိင္းျပည္မွာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာလည္း အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့ရင္ အခင္းအက်င္းတစ္မ်ဳိး ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာလုိတာက တုိင္းျပည္ရဲ႕ ထမင္းအုိးကုိ ေသာ့မခတ္ထားပါနဲ႔ စားသင့္စားထုိက္တဲ့သူေတြ ထုိက္သင့္သလုိ စားေသာက္ႏုိင္ေအာင္ (သုိ႔မဟုတ္) သူတုိ႔ထမင္းဝုိင္းေတြ အေႏွာင့္အယွက္ မခံရေအာင္ တိတိက်က်နဲ႔ မူေဘာင္ေလးေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ျပင္ဆင္ေပးေစလုိပါတယ္။ လယ္ထြန္ျခင္း၊ စပါး စုိက္ပ်ဳိးျခင္းႏွင့္ စပါးေရာင္းဝယ္ျခင္း ေလာက္ကုိသာ နားလည္ထားၾကတဲ့ ေတာင္သူဦးႀကီးေတြႏွင့္ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေက်းလက္ေန ျပည္သူေတြရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကုိ အမွန္တကယ္ ျမႇင့္တင္ေပးလုိ တယ္ဆုိလွ်င္ အဲဒီ ေတာင္သူလယ္သမားေတြရဲ႕ အေျခခံရပုိင္ခြင့္ႏွင့္ အက်ဳိးစီးပြားေတြကုိ အကာအကြယ္ ျပဳႏုိင္တဲ့ ဥပေဒမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေစလုိပါတယ္။ ဥပေဒျပဳ အင္အားစုေတြအေနနဲ႔ ဘယ္အရာေတြကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္တယ္ဆုိတာ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆုိ လုံေလာက္တဲ့ မူဝါဒ သြင္းအားစုရရွိၿပီး ျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း ယုံၾကည္မိပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လယ္ယာေျမႏွင့္ ေတာင္သူလယ္သမားအေရး ကိစၥဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျဖရွင္းလုိ႔ မၿပီးႏုိင္ေသးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥလုိ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိဘယ္သူေတြက ဘယ္လုိ အေျဖရွာၿပီး စစ္မွန္တဲ့ အေျခခံလယ္သမား လူတန္းစားေတြအတြက္ အာမခံခ်က္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ေပးႏုိင္မလဲဆုိတာ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ အပါအဝင္ အနာဂတ္ ေရြးေကာက္ပြဲတုိင္းကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ လႊမ္းမုိးထားႏုိင္မယ့္ ႏုိင္ငံေရးဖက္တာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

ျပင္ဆင္ရန္ အခက္ခဲဆုံး အေျခခံဥပေဒ၊ ထိပ္တန္းဦးစားေပး ျပင္ဆင္ခ်က္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီခိုင္မာေရး

(မွဴးေဇာ္)

နိဒါန္း

၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ား မတိုင္မီက ျပင္းထန္ခဲ့ေသာ အျငင္းအခုံမ်ားတြင္ Space မည္မွ်က်ယ္မည္နည္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း သတိရႏိုင္လွ်င္ လက္ရွိခ်ဲ႕ထြင္ ရရွိေနေသာ လႈပ္ရွားခြင့္ အက်ယ္အျပန္႔ကို ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္က ဒီဘိတ္မ်ား၏ ထိပ္စည္းပိုင္းတြင္ အစဥ္တည္ရွိခဲ့ေသာ ေခါင္းစဥ္မွာ အေျခခံဥပေဒဟူေသာ Rule of the Game ပင္ ျဖစ္သည္။

အေျခခံဥပေဒသည္ အေျခခံအက်ဆုံးေသာ အင္စတီက်ဴးရွင္းျဖစ္ရာ ယူနီဗာဆယ္ေပတံမ်ားျဖင့္ တိုင္းတာျခင္း၊ ဆန္းစစ္ျခင္း၊ ကန္႔ကြက္ျခင္း စသည္အားျဖင့္ ရပ္တည္ခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း လက္ရွိျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး တိမ္းညြတ္မႈ၏ ဗဟိုခ်က္တြင္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ရန္ လိုအပ္သည္ဟူေသာ Common Position ကို ေရာက္ရွိေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆိုရလွ်င္ အေျခခံဥပေဒျဖင့္ ရယူခဲ့ေသာ Political Space on Rule of the Game ျပင္ဆင္သည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ရွိလာၿပီျဖစ္ရာ အကူးႏွင့္အခိုင္ (ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး အဆင့္ႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ ခိုင္မာေရးအဆင့္) ၾကားကာလဟုပင္ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည့္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။

အသုံးခ် အေျခခံဥပေဒ

အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ျခင္းမျပဳမီ အေျခခံဥပေဒက ခြင့္ျပဳေပးထားေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ကုန္စင္လုနီးပါး အသုံးခ်ေနၾကၿပီလားဟူေသာ အေျခအေနမွာ မ႑ိဳင္ႀကီးသုံးရပ္သာမက ဒီမိုကေရစီ၏ ယႏၲရားမ်ားျဖစ္ေသာ အျခားေသာ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား၏ ေရွ႕သို႔ေျခလွမ္းမ်ား တိုး၍ေလွ်ာက္လွမ္းလာမႈအေပၚ အဓိကမူတည္ေနသည္။ ဤေနရာတြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ Space ကို အက်ဳိးရွိရွိ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္သည္မွာ ရယူသူမ်ားဘက္က ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္းက အဓိကက်ေၾကာင္း လက္ရွိ စာနယ္ဇင္းေလာက တိုးတက္မႈကို ဥပမာအျဖစ္ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္သည္။ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ မူလရွိၿပီး အင္စတီက်ဴးရွင္း (ဤေနရာတြင္ သင္းပင္းအဖြဲ႕အစည္းကို ညႊန္းပါသည္) မ်ား အားေကာင္းေနျခင္းေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ ေနရာလပ္ကို အျပည့္အဝ အသုံးခ်၍ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျခခံဥပေဒက ခြင့္ျပဳအပ္ႏွင္းထားေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ျဖည့္ဆည္း ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အေစာဆုံး ေပၚထြက္ခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ စီတန္းလွည့္လည္ခြင့္၊ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္၊ အလုပ္သမားသမဂၢ ဖြဲ႕စည္းခြင့္၊ လယ္ယာေျမ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ စသည္တို႔က အထင္အရွား ျပသေနသည္။

ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနႏွင့္ အေျခခံဥပေဒပါ Rule of the Game တြင္ပါရွိေသာ ဂိမ္း စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္မွသာ ဂိမ္းစည္းမ်ဥ္း ျပင္ဆင္သည့္အခါ မွန္မွန္ကန္ကန္ သိျမင္ကာ သန္း ၆၀ အက်ဳိးအတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ၾကဥ္းေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒ၏ စကားလုံးမ်ား၊ စကားရပ္မ်ားသာမက ဖြဲ႕တည္ထားေသာ မူေဘာင္ကိုလည္း ရွင္းလင္းစြာ နားလည္ထားရန္ လိုအပ္ပါမည္။ လႊတ္ေတာ္သက္တမ္း ထက္ဝက္က်ဳိးသည္ႏွင့္အမွ် လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ႏွစ္ဦး၏ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ေစတနာ ေကာင္းမ်ားကို ျပဆိုႏိုင္ခဲ့သလို NLD ပါတီဥကၠ႒ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လက္ပံေတာင္း ေကာ္မရွင္၏ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္မႈသည္လည္း အထင္အရွား ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ အလားတူ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဦးသိန္းညြန္႔၊ ဦးရဲထြန္း၊ ဦးၾကည္ျမင့္၊ ေဒၚတင္ႏြယ္ဦး စသည္တို႔သည္လည္း အေျခခံဥပေဒ ျပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို အေျခခံ၍ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ အက်ဳိးကို ျမႇင့္တင္ႏိုင္ရန္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္သူမ်ား အျဖစ္လည္း ပညာတတ္မ်ား၏ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ အေလးထား အသိအမွတ္ ျပဳလာခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ မည္သည္ ျပည္သူလူထု၏ မွတ္ေက်ာက္ျဖင့္ အတင္ခံႏိုင္ရမည္ ျဖစ္သလို ျပည္သူလူထု၏ မွတ္ေက်ာက္ျဖင့္သာ အတင္ခံၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ လူထုေထာက္ခံမႈကို လက္ေတြ႕စြမ္းေဆာင္မႈျဖင့္ ေတာင္းခံျခင္းသည္ စစ္မွန္ေသာ ကိုယ္စားျပဳမႈ မည္ပါလိမ့္မည္။

ၿဗိတိန္ပုံတူလား၊ အေမရိကန္ပုံတူလား

လက္ရွိ အေျခခံဥပေဒအရ မ႑ိဳင္ႀကီးသုံးရပ္ သီးျခားစီ ပိုင္းျခားထားျခင္း၊ သမၼတအား ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ စည္းျခားထားျခင္း၊ ကက္ဘိနက္တစ္ခုလုံး လႊတ္ေတာ္တြင္း မရွိျခင္းစသည္တို႔မွာ အေမရိကန္စနစ္ႏွင့္ ဆင္တူေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႏွစ္သာရႏွင့္ Check and Balance ႏွင့္တူေသာ Check and Balance မ်ားေပ်ာက္ဆုံးေနသည္။ ထိုေပ်ာက္ဆုံးေနမႈမ်ားကို ရွာေဖြၾကည့္လွ်င္ ၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄ စသည္တို႔မွ သက္ဆင္းလာခဲ့ေသာ ပါလီမန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ သေဘာတရားမ်ားကို လက္ရွိ အေျခခံဥပေဒ၌ပင္ ေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။ Mixed Sysytem ဟုဆိုေသာ္ ရေကာင္းရႏိုင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီႏွင့္ Check and Balance တန္ဖိုးမ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သန္း ၆၀ ေသာ ျပည္သူမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ၾကဥ္းႏိုင္မႈျဖင့္ တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း စနစ္ကို မည္သူမ်ားက မည္သို႔က်င့္သုံးသည္က ပိုမိုအဓိက က်ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ သည္။

ၿဗိတိသွ်တို႔၏ ပါလီမန္စနစ္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႏွင့္ ကက္ဘိနက္သည္ ပါလီမန္အမတ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကၿပီး ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသည္ ခြဲျခားထားသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း အမွန္စင္စစ္ အတူတူသာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ အေမရိကန္ပုံစံ ဥပေဒျပဳေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို သီးျခားစီ ခြဲထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကို အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ သမၼတက အမည္စာရင္း တင္သြင္းၿပီး ဆီးနိတ္ အထက္လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳေပးရသည္။ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္သည္ သတ္မွတ္ ျပ႒ာန္းထားေသာ အခ်က္မ်ားကို ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့လွ်င္ စြပ္စြဲျပစ္တင္ျခင္း နည္းလမ္းျဖင့္ ဥပေဒျပဳမ႑ိဳင္က ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္သည္။ ၿဗိတိသွ်စနစ္မွာမူ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကို ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က အႀကံေပးတင္ျပၿပီး ဘုရင္က ခန္႔အပ္ရသည္။ ယင္းတရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကို လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေပါင္းက ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လက္ရွိ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အေမရိကန္ပုံတူလား၊ ၿဗိတိသွ်ပုံတူလား မ်ားမ်ားစားစား စဥ္းစားစရာ မလိုအပ္ေပ။ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ခက္မႀကီးသုံးျဖာကို မ႑ိဳင္သုံးရပ္အျဖစ္ ပိုင္းျခားထားမႈတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေမရိကန္ ပုံစံဘက္ႏွင့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား တူညီေနသည္။ သမၼတေ႐ြးခ်ယ္ တင္ေျမႇာက္မႈတြင္ လႊတ္ေတာ္ကို အေျခခံရေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိန္ပုံစံ ကြက္ၾကားဝင္ေနျပန္သည္။ တရားစီရင္ေရး၌ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ေ႐ြးခ်ယ္ ခန္႔ထားရာတြင္ အေမရိကန္ပုံစံႏွင့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား တူေနျပန္သည္။ ဥပေဒျပဳေရးတြင္ ၿဗိတိသွ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္မွာ အမတ္တစ္ဦးသာျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္သမၼတမွာ ဗီတိုအာဏာ၊ အိတ္ေဆာင္ ဗီတိုအာဏာမ်ား ရွိေနျခင္းတို႔ကို လက္ရွိအေျခခံဥပေဒႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လွ်င္ Check and Balance ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း ခံထားရေသာ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ ၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒမ်ားမွ သက္ဆင္းလာခဲ့ေသာ ပါလီမန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သေဘာတရားမ်ားကလည္း စိမ့္ဝင္ေနျပန္သည္။

၁၉၄၇ ႏွင့္ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒမ်ားအရ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ပါလီမန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲ မဟုတ္ဘဲ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သာလွ်င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေတာင္ရွည္ပုဆိုး အလ်င္အျမန္ ဝတ္ဆင္တတ္ျခင္း၊ ေဂါက္႐ိုက္တတ္ျခင္း၊ ျမင္းစီးတတ္ျခင္းတို႔သာ တတ္ကြၽမ္းလာသည္၊ သမၼတတို႔ တတ္အပ္ေသာ အ႒ာရသသုံးရပ္ဟု ဆိုညႊန္းခဲ့ၾကေသာ ႐ုပ္ျပအႀကီးအကဲ သေဘာမ်ဳိး ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းေခတ္ကာလ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတသည္ ပါလီမန္ကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အာဏာ ရွိခဲ့သည္။ လက္ရွိ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒတြင္မူ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲသာမက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲလည္း ျဖစ္ရာ အေမရိကန္ပုံစံ ထပ္တူထပ္မွ် က်ေနေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အခြင့္အာဏာ အပ္ႏွင္းထားမႈတြင္ မ်ားစြာလိုအပ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။ ပါလီမန္စနစ္လိုလို သမၼတစနစ္လိုလို မကြဲမျပား ျဖစ္ေနသည္မ်ားကိုလည္း ကြဲကြဲျပားျပား ျဖစ္ရန္ လိုအပ္ေပမည္။

အေမရိကန္သမၼတသည္ ၿဗိတိသွ် ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ အိႏၵိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တို႔ကဲ့သို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာကို အျပည့္အဝ က်င့္သုံးေနသလို အိႏၵိယသမၼတ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ (၁၉၄၇၊ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒအရ) သမၼတမ်ားကဲ့သို႔ အေဆာင္အေယာင္၊ အခမ္းအနား ကိစၥရပ္မ်ားကိုလည္း ေဆာင္႐ြက္ေနရသည္ကို ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ အေမရိကန္သမၼတသည္ အေမရိကန္ဥပေဒျပဳ အဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ ကြန္ဂရက္ (ၿဗိတိသွ်အေခၚ ပါလီမန္) ႏွင့္ သီးျခား ကင္းလြတ္ေနေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ကြန္ဂရက္ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ မရွိေသာ (ပါလီမန္ကို တာဝန္မခံေသာ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရး Fixed Excutive ဟု ေခၚတြင္ေလ့ ရွိသည္။
ႏိုင္ငံျပဳေခါင္းေဆာင္

ယေန႔အခ်ိန္အခါသည္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလျဖစ္ရာ သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ႔ဇာတ္ဟူေသာ Local Narrative အဓိက ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ ျဖစ္၍လည္း အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္မာေစရန္ ေဆာင္႐ြက္လ်က္ရွိရာ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရး ဒီဘိတ္သည္ အနာဂတ္၌ ေရရွည္တည္တံ့ေသာ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကား ရွင္သန္ေရးအတြက္ အခ်က္အခ်ာ ျဖစ္လာေနသည္။ အာဏာႀကီး သုံးရပ္ကို တစ္ေနရာတည္း စုစည္းမထားျခင္း၏ မူလရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေရး ယႏၲရားကို ပုံေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေရးစက္ဝိုင္း တစ္ပတ္လည္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ လက္ရွိ ကာလကိုသာ မၾကည့္ဘဲ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဆက္လက္တည္တံ့ေစမည့္ ဒီမိုကေရစီ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား တည္ေဆာက္ေရးသည္ လက္ရွိ ႏိုင္ငံျပဳ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚတြင္သာ မူတည္ေနသည္။

အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္လိုလွ်င္ အထက္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္တို႔က သီးျခားစီသုံးပုံႏွစ္ပုံေသာ ေထာက္ခံမဲျဖင့္ တင္သြင္းျခင္းျဖစ္ၿပီး အဆိုပါ သုံးပုံႏွစ္ပုံမွာလည္း မဲခြဲသည့္ေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္ အသီးသီး၌ တက္ေရာက္လ်က္ ရွိေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား၏ သုံးပုံႏွစ္ပုံ မဟုတ္ဘဲ လႊတ္ေတာ္တစ္ခုစီတြင္ရွိေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ စုစုေပါင္း၏ သုံးပုံႏွစ္ပုံ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္နည္းမွာ ျပည္နယ္ စုစုေပါင္း(၅၀ ျပည္နယ္) ၏ လႊတ္ေတာ္အမတ္ အေရအတြက္ အနည္းဆုံး သုံးပုံႏွစ္ပုံ (ျပည္နယ္ေပါင္း ၃၄ ျပည္နယ္) က ျပင္ဆင္လိုေၾကာင္း တင္ျပရန္ လိုအပ္သည္။ ထိုသို႔ တင္ျပလာသည့္အခါ ကြန္ဂရက္သည္ National Convention ေခၚယူက်င္းပေပးရမည္ ျဖစ္သည္။ ၎ေနာက္ ျပည္နယ္စုစုေပါင္း၏ ေလးပုံသုံးပုံက သေဘာတူညီလွ်င္ ျပင္ဆင္ခ်က္ အတည္ျဖစ္ၿပီး ေလးပုံသုံးပုံ၏ သေဘာတူညီခ်က္ မရရွိလွ်င္ ျပင္ဆင္ခ်က္ အတည္မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ သမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ၁၇၈၉ ခုႏွစ္မွ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္အတြင္း အေျခခံ ျပင္ဆင္ခ်က္ေပါင္း ၂၇ ခုသာ ရွိခဲ့သည္ကို ၾကည့္လွ်င္ အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ရန္ အခက္ခဲဆုံးဟု သတ္မွတ္ထားခ်က္ မွန္-မမွန္ကို သိရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္လည္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ခ်က္ စုစုေပါင္း ၂၇ ခု ရွိသည့္ အနက္ ပထမဦးဆုံးေသာ ျပင္ဆင္ခ်က္ ၁၀ ခုမွာ Bill of Rights ဟု ေခၚတြင္ေသာ ျပည္နယ္မ်ား၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ တိုးျမႇင့္ ခြဲေဝေပးျခင္းမ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏိုင္သည္။ ဤျပင္ဆင္ခ်က္မ်ား၏ ညႊန္းဆိုခ်က္မွာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္တံ့ေရးကို Bill of Rights ျဖင့္ ျပန္လည္ ထိန္းညႇိထားျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒအား ျပင္ဆင္ရန္ ၁၇၈၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ တင္သြင္းခဲ့သည့္ ပထမဦးဆုံးေသာ ျပင္ဆင္ခ်က္မွာ Protects freedom of speech, freedom of religion, and freedom of the press, as well as the right to assemble and petition the government ဟူ၍ ျဖစ္ေနသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ခ်က္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႏွင့္ အႏွစ္သာရကို သိရွိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ကမာၻေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ရန္ အခက္ဆုံးဟု ဥပေဒပညာရွင္မ်ား အားလုံးလက္ခံထားေသာ အေမရိကန္ အေျခခံဥပေဒ၏ ထိပ္တန္းဦးစားေပး ပထမဆုံး ျပင္ဆင္ခ်က္သည္ ဒီမိုကေရစီ တန္ဖိုးမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳလ်က္ရွိရာ ယေန႔ အေမရိကန္ ဒီမိုကေရစီ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ခိုင္မာအားေကာင္းေနသည္ကို ဆက္စပ္ စဥ္းစား ၾကည့္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ေနာင္လာမည့္ မ်ဳိးဆက္မ်ား၏ လက္ထက္တြင္ ဒီမိုကေရစီ အုတ္ျမစ္မ်ား ခိုင္မာသည္ထက္ ခိုင္မာေစႏိုင္မည့္ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား တည္ေဆာက္ေရးသည္ လက္ရွိႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးပင္ျဖစ္ရာ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေရး ယႏၲရားမ်ားတြင္ မီဒီယာမ်ား၏ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းခြင့္၊ ျပည္သူမ်ား၏ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းခြင့္၊ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းခြင့္တို႔ကိုလည္း လမ္းဖြင့္ေပးရန္ လိုအပ္သည္။ မီဒီယာ၊ ျပည္သူ၊ အရပ္ဘက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ထိုသို႔ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ခြင့္ တိုးျမႇင့္ ရရွိေစရန္လည္း ခိုင္မာေသာ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ား တည္ေဆာက္ေပးၿပီး ခိုင္မာေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား အပ္ႏွင္းေပးရန္ လိုအပ္သည္။ သို႔မွသာ ႏုသစ္ေပၚထြက္စ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသည္ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းေရး ယႏၲရားႀကီး တစ္ခုလုံး တစ္ပတ္လည္ၿပီး မည္သည့္မ႑ိဳင္ကမွ အခြင့္ထူးခံ မျဖစ္ေစဘဲ အညီအမွ် ခြဲေဝမႈ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ Rule of the Game ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ ၾကရာတြင္ မည္သည့္ ျပင္ဆင္ခ်က္က ထိပ္တန္းဦးစားေပး ျဖစ္သင့္သည္ဟူေသာ မဟာဗ်ဴဟာသေဘာ ၿခံဳငုံစဥ္းစား သုံးသပ္ၾကမွသာ ျပင္ဆင္ရန္ ခက္ခဲလွသည္ဟူေသာ ညည္းတြားျခင္းမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါမည့္အေၾကာင္း အေလးထား တင္ျပလိုက္ရေပသည္။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

အမ်ားတကယ္ နားလည္ေအာင္ေရးဖို႔ လိုၿပီ

(ေဌးေအာင္ကို)

တစ္ေခတ္တစ္ခါက အခ်စ္ကဗ်ာ အခ်စ္စာကလြဲရင္ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာေတြ ပါလာရင္ ေတြးရ ေမးရ ေရးရမွာ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ေၾကာက္စရာ သတၱဝါႀကီးတစ္ေကာင္အလား ေရွာင္ၾက ရွားၾက ငါ့အက်ဳိးစီးပြား ထိပါးမွာစိုးၾကနဲ႔ ျပည္ေထာင္စု ဆိုတာႀကီးဟာ ျပည္နဲ႔ေထာင္နဲ႔ စုထားသလို၊ အိမ္ေထာင္စုဆိုတာ အိမ္နဲ႔ေထာင္နဲ႔ စုထားသလို ခံစားမႈမ်ဳိးေတြနဲ႔အတူ မေတြးတာဘဲ ေကာင္းတယ္။ မေရးတာဘဲ ေကာင္းတယ္။ မေမးတာဘဲ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေဝးေဝးေရွာင္ၾကတယ္။ ေရွာင္ေလ ေဝးေဝး ႏိုင္ငံေရး ေခတ္ကေပါ့။

ဒါေပမဲ့ အားလံုးေတာ့ လက္ေရွာင္ေနၾကတာမဟုတ္။ တကယ္စာေပသစၥာရွိသူ၊ ႏိုင္ငံခ်စ္သူ၊ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူ၊ တည္ၾကည္သူ၊ သတၱိရွိသူေတြကေတာ့ အဲဒီေၾကာက္စရာ ႏိုင္ငံေရး သတၱဝါႀကီး ဆိုတာကို ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္း၊ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း စာေပတိုက္ပြဲေတြ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ရယ္လို႔ မည္မည္ရရ ရွိခဲ့တာကလည္း ဖဆပလေခတ္ရယ္၊ အေရးအခင္းၿပီးစ တစ္ခဏရယ္၊ မေန႔တစ္ေန႔ ဒီကေန႔ရယ္ ဒါေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔လြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ ဒီကေန႔အစိုးရကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ ဝမ္းေျမာက္ရပါတယ္။ ယေန႔မွစ နိဗၺာန္ရသည့္ ဘဝတိုင္ေအာင္ဆိုတာမ်ဳိး ဆုေတာင္းရသလို ဒီကေန႔ကစလို႔ပဲ အမိ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မီဒီယာ လြတ္လပ္ခြင့္ အဓြန္႔ရွည္ပါေစေၾကာင္းလည္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမည္ဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီး ကုန္ဆံုးသြားတာေတာင္ ဘာၾကာေသးလဲ။ ဒါေတာင္မွ အရိပ္ေတြ ကပ္ပါေနေသးလို႔ ေလာင္းရိပ္ေတာ့ မစင္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္းရမည္ ဆိုတာႀကီးကို နားကိုမလည္ႏိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ နားလည္မိတာကေတာ့ ႏိုင္ငံဆိုတာ ရပ္ေတြရြာေတြနဲ႔သာ ဖြဲ႕စည္းထားတာျဖစ္လို႔ ရပ္ေရးရြာေရး မကင္းရင္ ႏိုင္ငံေရးမကင္း ရပ္ေရးရြာေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး အေသးစားျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဟာ ရပ္ေရးရြာေရး အႀကီးစားပဲျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဓာတ္ အျပည့္ရွိတယ္ ဆိုသူေတြဟာ ရပ္ေရးရြာေရး စိတ္ဓာတ္အျပည့္ရွိ႐ံုမက ေက်ာ္လြန္ေနသူေတြ၊ သာလြန္ေနသူေတြမို႔ မိမိတို႔ရပ္ရြာမွာတင္မက ႏိုင္ငံတစ္ဝန္းလံုးကကို အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ႀကိဳဆိုေထာက္ခံေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကို အားလံုးေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေရးထိ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရင္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူကိုေတာ့ အားေပးသင့္ ဂုဏ္ျပဳသင့္ပါတယ္။ ဒါျပည္သူ႔ တာဝန္ပဲလို႔ ျမင္ပါတယ္။

အေရးႀကီးတာကေတာ့ လုပ္မစားတဲ့လူ၊ ျပည္သူကို အထင္မေသးတဲ့လူ၊ ျပည့္အက်ဳိး ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္သူ၊ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ဖို႔ပါပဲ။

စာေရးဆရာ ေလာကမွာလည္း စာဖတ္သူကို အထင္ေသးတတ္တဲ့ စာေရးသူေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္ ေခတ္စနစ္ေတြမွာ အာဏာရွင္အလိုက် ဘုန္းေတာ္ေတြ ဖြဲ႕ျပသေလာက္ မလိုသူက်ေတာ့ ရစရာမရွိေအာင္ မိႈခ်ဳိးမွ်စ္ခ်ဳိးေရး၊ ကေလာင္နာမည္ ကေလးကလားေတြ ေပးၿပီး ျပည္သူကို မေလးစားသူေတြပါပဲ။ စာေပကင္ေပတိုင္လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ စာေပစိစစ္ေရးဟာ ဒီလိုစာေပမ်ဳိးကိုေတာ့ အထူးအခြင့္အေရး ေပးထားပါတယ္။ စိစစ္ေရးမရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္ကာလေတြမွာေတာ့ ဒီစာေရးဆရာ ဆိုသူေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ဆိုသလို ဘယ္စာနယ္ဇင္းေပၚမွာမွ မေတြ႕ရေတာ့။

ဒီကေန႔ ေခတ္ၿပိဳင္ ကေလာင္ရွင္မ်ားကိုေတာ့ ကေလာင္ႏုသည္ျဖစ္ေစ၊ ရင့္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ၊ ေစတနာေတြကို စာနယ္ဇင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚမွာ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ သတင္းကေလာင္ ရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္ ေဝဖန္ျပတာကို ေျပာရရင္ စာေရးသူတခ်ဳိ႕ဟာ အေပၚက ဆင္ဆာမရွိေတာ့ေပမယ့္လည္း မရဲတရဲ ေရးသားကာ ကိုယ့္စာကိုယ္ ဆင္ဆာျဖတ္ ေနဆဲပဲတဲ့။ ဒီလိုေတြလည္း ရွိေနမွာပါပဲ။ ေယဘုယ် သေဘာအားျဖင့္ေတာ့ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ၿပီလို႔ေတာ့ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က စိစစ္ေရးကိုလည္း ျဖတ္သန္းႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ သတင္းစကား ျပည္သူလည္း ၾကားႏိုင္ေအာင္ ကဗ်ာနဲ႔တစ္ဖံု၊ စာနဲ႔တစ္မ်ဳိး ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး အေရးအသားမ်ဳိးနဲ႔ စကားလံုးကို အႏုပညာဖံုးသီကံုး ေရးသားခဲ့ၾကၿပီး ဆင္ဆာက မသိလိုက္ေတာ့ လြတ္ထြက္လာ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ျပန္ၿပီး အေရးယူခံရတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။

ယခုေတာ့ ယခင္ေရးဟန္အတိုင္း မေျပာင္းမလဲ ေရးသားေနသူမ်ား ရွိသလိုပဲ သတင္းကေလာင္ ေရးဟန္မွာမွ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္လို႔ နာမည္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ တည့္ (ဒဲ့) ကေလာင္ေတြအထိ စာနယ္ဇင္းေတြေပၚမွာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖဆပလေခတ္ကဆို အစိုးရေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးကို ‘ေက်ာ္ၿငိမ္း ငါ့ညီမင္းငယ္ပါေသးတယ္ ဟဲဟဲဟဲ’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေရးသားခဲ့ၾက ဖူးသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္ကေလာင္ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ေရးၾကသည္ျဖစ္ေစ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ေစတနာမွန္ဖို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္စာေရးဆရာ တစ္မ်ဳိးကေတာ့ ျပည္သူနားမလည္ေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ စာေရးဆရာလို႔ အေျပာခံရတဲ့၊ ဖတ္လို႔ နားမလည္ရတဲ့ ၾကားထဲမွာ ဘိုသံပါဝင္ ေႏွာလိုက္ေသးလို႔ အဆိုခံရတဲ့ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကဆိုရင္ သူမ်ားနားမလည္ေအာင္ေရးႏိုင္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စာေရး ဆရာလို႔ အထင္ေရာက္ေနလား မသိပါဘူးဗ်ာဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေလးမ်ဳိးရွိရာမွာ လြယ္ကူအႏွစ္မပါစာနဲ႔ ခက္ခဲအႏွစ္မပါစာ ႏွစ္မ်ဳိးကေတာ့ မေျပာလိုေတာ့ပါ။ လြယ္ကူအႏွစ္ပါစာ အမ်ဳိးအစားကေတာ့ အားလံုးနားလည္လြယ္ၿပီး အႏွစ္ပါရင္ ပါသေလာက္ ထိေရာက္မႈရွိတဲ့ လက္နက္တစ္ခု ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းသူမရွိႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းအမ်ဳိးအစားေတြကို နမူနာ ျပႏိုင္သလို စာေပမွာ ဆရာတင္မိုးတို႔၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တို႔ ေရးသားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ေလ့လာသိရွိႏိုင္ပါတယ္။

ခက္ခဲအႏွစ္ပါ စာေပေတြလည္း မရွိမျဖစ္ ရွိေနရမွာပါပဲ။ တစ္ေခတ္က ကဗ်ာဆရာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာ တိမ္စိမ္းဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္း ပါလာေတာ့ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္က တိမ္စိမ္းမရွိေၾကာင္း ေဝဖန္ပါတယ္။ ဆရာေဒါင္းက သက္တန္႔ေရာင္ မျမင္ဖူးတဲ့ လူလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ ခံရဖူးပါတယ္။ သူ႔တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရွိေနတဲ့ စာေပေတြကိုေတာ့ ေဝဖန္မွာလည္း မဟုတ္သလို စာေပပညာရွင္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါ။

ႏိုင္ငံအေရးနဲ႔ ယွဥ္ေတြးတဲ့အခါမွာေတာ့ အႏွစ္လည္းပါသလို အားလံုးတတ္ႏိုင္သမွ် နားလည္သိရွိႏိုင္တဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ပိုၿပီး လက္ခံႀကိဳဆိုမိမွာပါပဲ။

တကယ္ဆုိရင္ စာေရးဆရာဆုိတာ တုိင္းျပည္က ေမြးထုတ္လုိ႔ မရပါဘူး။ ဆရာေမာင္သာရက ေရးလက္ထက္လွတဲ့ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) နဲ႔ ပုတီးကုန္း ေမာင္စိန္ဝင္းတုိ႔ကို ဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္ဖုိ႔၊ ဝန္ထမ္း တာဝန္က ကိုယ္မရွိလည္း ႏုိင္ငံေတာ္က ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ စာေရးဆရာ ဆုိတာကေတာ့ တုိင္းျပည္က ေမြးထုတ္လုိ႔ မရႏုိင္ေၾကာင္း ၁၉၉၀ ဝန္းက်င္က ေျပာစကားကို သူ႔ရဲ႕ သာရမဂၢဇင္းမွာ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။

ေျပာလက္စမို႔ ဆရာေမာင္သာရ ထူးျခားပံုကို ေျပာရဦးမယ္။ သူ သာရမဂၢဇင္း ထုတ္ေတာ့ သူ႔ကေလာင္အုပ္စုကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဝဖန္တဲ့ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္း ပုတီးကုန္းကို သူ႔မဂၢဇင္းရဲ႕ အေရးပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာကို ေနရာေပး ေဖာ္ျပတယ္။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အခါခါ ႀကိဳက္သလို ေဝဖန္ခံႏုိင္ရည္သတၱိ အျပည့္ရွိတဲ့သူပါ။

သူ႔လုိမဂၢဇင္းမ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္မေတြ႕ဖူးခဲ့။ ေနာက္လည္း ေတြ႕ဖို႔မလြယ္။ ဆရာေမာင္စိန္ဝင္းရဲ႕ ကေလာင္လက္ကိုလည္း သူခ်ီးမြမ္းတတ္သလုိ။ သူယုံၾကည္သလိုလည္း ျပန္လည္ ေခ်ပတတ္သူမို႔ သူ႔မဂၢဇင္းဟာ ရွင္းရွင္းသြက္သြက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စာေပစားက်က္ေျမတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ လ်င္ျမန္စြာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေရးလက္သြက္တဲ့ ထက္တဲ့ေတာ္တဲ့ သူေတြကို စာေရးဆရာေခၚေခၚ၊ စာေရးသူေျပာေျပာ အားလုံးအတြက္ လက္ကမ္းႀကိဳပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာ စာေရးဆရာလုိ႔ အေခၚခံၾကမလား တကယ္ေတာ့ အေခၚခံရဖုိ႔က အေရးမႀကီး စာေရးေနသူဘဝနဲ႔ ေလာကရဲ႕ႏႈိင္းရ ဓမၼတရားေတြကို ႀကိဳးစားေဖာ္ထုတ္ ေနႏုိင္ဖို႔၊ လူနဲ႔လူ႔ေလာကကို အက်ဳိးျပဳတဲ့ေနရာမွာ မီဒီယာက႑မွ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္အေန ပါဝင္ႏုိင္ေစဖုိ႔၊ မွန္ကန္ျမန္ဆန္ တဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ တုိးတက္ျဖစ္ေပၚဖုိ႔ရာမွာ ခ်က္ဆုိႏြားခြက္က မီးေတာက္ရမယ့္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ္ေပးတဲ့သတင္း ခ်က္ခ်င္းသိရွိသြားႏုိင္ဖို႔၊ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို အမ်ားတကယ္ နားလည္ဖုိ႔သာ အဓိကပဲ မဟုတ္ပါလား။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

အဂတိလား လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလား

လြန္ခဲ့ေသာရက္ပိုင္းက သတင္းေလး  တစ္ခုေၾကာင့္ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္ကို ကၽြန္ေတာလိႈက္လႈိက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္ မိပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ လႊြတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္ကအတည္ျပဳၿပီး တင္ျပလာ တဲ့ “လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရး ဥပေဒၾကမ္းကို အဂတိလိုက္စားမႈတုိက္ဖ်က္ ေရးဥပေဒ” အျဖစ္ျပင္ဆင္ေရးဆြဲဖို႔သမၼတ ႀကီးကမွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့ေၾကာင္း သမၼတႀကီး ရဲ႕ မွတ္ခ်က္အတုိင္းေဆာင္ရြက္ရန္ သေဘာတူမတူျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ မွာ မဲခြဲဆုံးျဖတ္ၾကရာမွာ သမၼတႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္အတုိင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔သေဘာတူ  တဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြက (၂၉၁) မဲ၊ သေဘာမတူတဲ့အမတ္ေတြက (၂၀၁) မဲ ေပးလို႔၊ သမၼတႀကီးရဲ႕ မွတ္ခ်က္အတိုင္း ျပင္ဆင္လိုတဲ့ ဘက္ကအႏိုင္ရသြားေၾကာင္း    အင္တာနက္သတင္းမွတ္စုတစ္ခုမွာေတြ႕ လိုက္ရလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ကံေကာင္းလုိ႔ေပါဗ်ာ။ ျပ႒ာန္းခါနီး ေနာက္ဆံုးအဆင့္နားေရာက္ေနပါၿပီ။ သမၼတႀကီးကသာအေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာ ျပင္ဆင္ဖို႔မွတ္ခ်က္မျပဳခဲ့ရင္ေတာ့ လာဘ္ ေပးလာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရးဥပေဒဟာ ဥပေဒသစ္တစ္ရပ္အျဖစ္ေပၚထြန္းလာ လုဆဲဆဲပါ။ ဒီဥပေဒႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ဘ၀င္မက်လဲဆိုရင္ ဒီဥပေဒ သစ္ဟာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ အဓိပ္ၸာယ္က်ယ္၀န္းလွတဲ့ အဂတိလိုက္ စားမႈတားျမစ္ေရးအက္ဥပေဒကိုေက်ာ္ လြန္ပယ္ဖ်က္ၿပီး အဂတိလိုက္စားမႈအမ်ဳိး  အမည္မ်ားစြာထဲက အမ်ဳိးအမည္ခြဲတစ္ခု သာျဖစ္တဲ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈတစ္မ်ဳိး ကိုသာအေရးယူမည့္သေဘာသက္ေရာက္  ေနလို႔ပါ။ ေနာက္ထုတ္တဲ့ဥပေဒသစ္ဆို တာေရွးကဥပေဒေဟာင္းထက္ပိုမိုက်ယ္ ၀န္းျပည့္စုံတိက်သင့္ပါတယ္။ ျမန္မာ တိုင္းနားလည္တဲ့ ျမန္မာစကားအဓိပ္ၸာယ္  အရကိုက (ဘယ္လိုဆင္ေျခပဲေပးေပး) အဂတိလိုက္စားမႈဆိုတာဟာအဓိပၸာယ္ က်ယ္၀န္းတယ္။ လာဘ္လာဘ၊ ေငြေၾကး အေပးအယူေပၚလြင္ထင္ရွားျခင္းမရွိေသာ္ လည္း ပုဂၢလိကနစ္နာေအာင္၊ တုိင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ဳိးအႀကီးအက်ယ္နစ္နာဆံုး႐ႈံး ေအာင္ဂတိတရား (၄) ပါးလုိက္စား ေဆာင္ရြက္ၾကတဲ့ အမႈေတြအမ်ားႀကီးရွိ တယ္ဆုိတာျမန္မာလူမ်ဳိးတုိင္းသိပါတယ္။ဒီအဂတိတရားလိုက္စားက်ဴးလြန္တဲ့ အမႈေတြေၾကာင့္ ဌာနဆုိင္ရာ၊ တုိင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ဳိးအႀကီးအက်ယ္နစ္နာဆံုး႐ႈံးေသာ္ လည္း လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈမေပၚလြင္ ရင္အေရးမယူေတာ့ဘူးလား။ ဒါဆိုရင္ မူလရွိၿပီးသားအဂတိလုိက္စားမႈတားျမစ္ ေရးဥပေဒကို ပယ္ဖ်က္ၿပီး လာဘ္ေပး လာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရးဥပေဒသစ္ထုတ္  ျပန္ျခင္အတြက္ ျပည္သူလူထုမွာဘာအက်ဳိး  ပုိထူးလာမွာလဲ လို႔ေမးစရာရွိပါတယ္။
အဂတိတရား (၄) ပါးရွိပါတယ္။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္မွ အဂတိလုိက္ စားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆႏၵ (မေလ်ာ္ကန္  ေသာဆႏၵ) ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ေဒါသ (မုန္း တီးအညႇိဳးထားမႈ၊ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ) ေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ ဘယာ (ေဘးအႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈ) ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ေမာဟ (ေတြေ၀မိုက္မဲမႈ၊ ေပါ့ေလ်ာ့မႈ၊ အမွန္မသိ မႈ) ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ တာ၀န္ရွိသူဟာလုပ္ သင့္တာကိုမလုပ္လွ်င္ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္လွ်င္ ဒါဟာအဂတိလိုက္စားတာပါပဲ။  ဥပမာအားျဖင့္ သိန္းေထာင္ႏွင့္ ခ်ီၿပီး အျမတ္အစြန္းရမည့္စီမံကိန္းလုပ္ငန္းတစ္ ခုကို ကၽြမ္းက်င္ၿပီးလုပ္ရည္ကိုင္ရည္ျပည့္ စုံတဲ့ ခိုင္မာတဲ့ကုမၸဏီေတြကို အၿပိဳင္ေစ်း ေခၚၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္မခုိင္းဘဲ၊ ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိး ကိုယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ခ်ထားေပးျခင္းမ်ဳိးေပါ့။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူရွိခ်င္မွရွိမယ္။ မေလ်ာ္ကန္ေသာဆႏၵဂတိနဲ႔ လုပ္တာျဖစ္  လို႔ အဲဒီလုပ္ငန္းမွာ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ ျပည္သူ   လူထုျဖစ္ေစ၊ ပုဂၢလိကျဖစ္ေစ၊ ထိခိုက္ နစ္နာမႈရွိရင္ ဒီဆံုးျဖ္ခ်က္ေပးသူ (Decision maker) ကို အေရးယူႏိုင္တဲ့ ဥပေဒ   မရွိသင့္ဘူးလားခင္ဗ်ာ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ ယူလုပ္မွ ေပၚေပါက္အေရးယူရေတာမွာ လားလို႔ေမးရမွာပါ။ အလားတူ အလားတူ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမေပၚလြင္တဲ့ အဂတိ   လိုက္စားမႈေတြေၾကာင့္ တုိင္းျပည္နစ္နာ ေနတာေတြ၊ ယခုထိအစိုးရနဲ႔ ျပည္သူ ၾကားရွင္းမရ၊ ေရွ႕တိုးမရေနာက္ဆုတ္မရ  အၾကပ္အတည္းေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတာ  အားလံုးလည္းအသိပါ။ ျဖစ္ၿပီးတာေတြ ကို မေျပာလိုေပမဲ့ဥပေဒသစ္တစ္ရပ္ထုတ္  ျပန္မယ္ဆိုရင္၊ ဒါေတြကို တားျမစ္ႏိုင္မဲ့ ဥပေဒမ်ဳိးေဖာက္ဖ်က္ရင္အေရးယူဖို႔ေဘာင္  ၀င္တဲ့ဥပေဒမ်ဳိးျဖစ္သင့္တယ္လို႔ထင္ပါ တယ္။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရး ဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူတို႔တင္ျပအႀကံ ေတာင္းတဲ့ ကာလကကၽြန္ေတာ္အႀကံျပဳ   ဖူးပါတယ္။ Hot News ဂ်ာနယ္မွာ ဒီကိစၥေတြသုံးသပ္အႀကံျပဳေရးသား ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္က Media ေတြမွာပါတဲ့ ျပည္သူ႔အသံကိုထည့္စဥ္းစားလား။ မစဥ္း စားလားမသိပါ။ လႊတ္ေတာ္အဆင့္ဆင့္  မွာ “လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရး ဥပေဒ” အမည္နဲ႔ပဲအတည္ျပဳၾကတာေတြ႕  ေတာ့ “က်ားက်ားမီးယပ္ပုံစံအတုိင္းပဲဆို ၿပီး ဆက္မေရးေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံးသမၼတႀကီးထံတင္ျပေတာ့ မွ သမၼတႀကီးက အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာ ျပင္ဆင္ေပးလုိက္သလို၊ သမၼတႀကီးကို ေထာက္ခံေပးၾကတဲ့ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကလည္းဆံုးျဖတ္  ခ်က္မွန္လွတဲ့အတြက္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳ လိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဥပေဒသစ္  ေတြ ထုတ္တုိင္းေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။  တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို မလုပ္ႏုိင္ေသး ဘဲနဲ႔ ရွိရင္းစြဲဥပေဒေပၚမွာ အျပစ္ဒဏ္  ေထာင္ဒဏ္ေတြတုိးျမင့္သက္မွတ္တိုင္းလဲ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအားေကာင္းမလာပါဘူး။ ဥပေဒသစ္ထုတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီဥပေဒေဖာက္  ဖ်က္သူတိုင္းကို တစ္ေယာက္မွ မလြတ္ ေစဘဲ ညီညီမွ်မွ်ဥပေဒနဲ႔ အညီအေရး ယူႏိုင္မွ ဒီလိုအေရးယူႏိုင္ေအာင္လက္ ေတြ႕က်တဲ့ Action Plan လုပ္ငန္းစီမံခ်က္   လုပ္ထံုးလုပ္နည္း၊ လုိက္နာရမဲ့၀န္ထမ္းက်င့္  ၀တ္ Code of Conduct၊ ဒီက်င့္၀တ္ ေဖာက္ဖ်က္ရင္ဥပေဒအရအေရးယူႏိုင္ ေအာင္တြဲဖက္ေပးတဲ့ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာ နည္းဥပေဒစတာေတြ ျပည့္ျပည့္စုံစုံပါမွ ဥပေဒေကာင္းတစ္ရပ္ျဖစ္မွာပါ။
လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈပေပ်ာက္ေရး  ဥပေဒၾကမ္းမွာ အျခားႀကီးစြာေသာအား နည္းခ်က္တစ္ရပ္ကိုလည္းေတြ႕ရပါတယ္။  ဒီဥပေဒတစ္ရပ္လံုးကိုတာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္  ရမည့္။ ဗဟိုအာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ “ေကာ္မရွင္” ကို ဖြဲ႕စည္းထားရွိျခင္းပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ၂.၁၂.၂၀၀၅ ေန႔ ကပါ၀င္လက္မွတ္ေရးထုိးခဲ့တဲ့ The UnitedNations Convemtion Against Corruption မွာ အဖြဲ႕၀င္ႏိုင္ငံေတြကို “ျပည္တြင္း အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ ေရးဥပေဒေတြေရးဆြဲရင္တတ္ႏိုင္သမွ် ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ေရွာင္ရွားရမည္” လို႔ အႀကံျပဳထားပါတယ္။ ယခုဥပေဒမွာ  “ေကာ္မရွင္” သည္ ဗဟိုအာဏာပိုင္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒီဥပေဒႏွင့္ ပတ္သက္၍ေဆာင္ ရြက္သမွ်ဟာ ေကာ္မရွင္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ရမည္လို႔ျပ႒ာန္းပါရွိပါ တယ္။
ဒီလိုသီးသန္႔ေကာ္မရွင္လက္ထဲသို႔ ၀ကြက္အပ္ထားၿပီး ဥပေဒတစ္ခုလံုးကို ေကာ္မရွင္လက္ထဲသို႔၀ကြက္အပ္ျခင္းမ်ဳိး သည္ မလုပ္မျဖစ္လိုအပ္လွ်င္ေတာင္၊ သီးသန္႔ဌာနဆုိင္ရာတစ္ခု၊ လုပ္ငန္း၊ ပညာရပ္တစ္ခုႏွင့္ သာသက္ဆုိင္တဲ့ (ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ မသက္ဆုိင္တဲ့) ကိစ္ၥရပ္မ်ဳိးမွာ ပဲရွိသင့္ပါတယ္။ ဥပမာ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ (ေရြးေကာ္ပြဲ က်င္းပေရး၊ လုပ္ငန္းသက္သက္နဲ႔ပဲဆုိင္ ပါတယ္။) ယခုလာဘ္ေပးလာဘယ္ယူမႈ အဂတိလိုက္စားမႈဆိုတာက ျပည္သူအား လံုးနဲ႔ ဆုိင္တယ္။ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းသည္  တရားလုိ႔နစ္နာသူျဖစ္ႏုိင္သလို၊ တရားခံ လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးေနရာ အႏွံ႔အလႊာအသီးသီးအဆင့္းအတန္အသီး သီးမွာျဖစ္ပြားေနတဲ့ ျပစ္မႈမ်ဳိးပါ။
ဒီလိုက်ယ္ျပန္႔လွတဲ့ျပစ္မႈဆုိင္ရာဥပေဒ အမ်ဳိးအစားဥပေဒတစ္ရပ္ကိုအဖြဲ႕၀င္(၁၅) ဦးသာပါတဲ့ ေကာ္မရွင္ကခ်ဳပ္ကိုင္အေကာင္  အထည္ေဖာ္ရမယ္ဆုိလွ်င္၊ ဆံုးျဖတ္ေပးရ မည္ဆုိလွ်င္ “မေဗဒါေရခပ္သလို” အခ်ိန္ ၾကန္႔ၾကာ အရာမေရာက္ျဖစ္ၿပီးက်ဴးလြန္ သူတိုင္းကို အေရးယူရန္မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အျပင္မွ်တမႈရိွရန္ေအာင္ခဲၿပီး၊Rule of Law စိုးမိုးေရးအတြက္အဟန္႔အတားျဖစ္ ႏိုင္ေၾကာင္း သုံးသပ္မိပါသည္။
Credit To Hot News Journal 

ေဇာင္မင္း၀င္း (ဥပေဒ)

Read More »

နာယကသစ္ႏွင့္ လေပါင္း ၃၀

  ေရးသားသူ- အိျဖဴလြင္

ေနျပည္ေတာ္လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕အၾကား မၾကာမီကာလအတြင္း အားၿပိဳင္မႈမ်ားပိုမိုအားေကာင္းလာႏိုင္သကဲ့သို႔ ဥပေဒျပဳ ေရးအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးတႀကီးဆံုးျဖတ္ရမည့္ကိစၥ မ်ားေႏွာင့္ေႏွးလာႏိုင္သည္။

ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္၏နာယက တာ၀န္ကို တပ္မေတာ္အစုိးရလက္ထက္က နံပါတ္သံုးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ယခုျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္ဥကၠ႒ျဖစ္သည့္ သူရဦးေရႊမန္းက လက္ရွိျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္နာယက၊ အမ်ဳိးသားလႊတ္ ေတာ္ဥကၠ႒ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ထံမွ အလွည့္က်တာ၀န္လႊဲေျပာင္းယူ ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

လႊတ္ေတာ္သက္တမ္းတစ္ခု စတင္သည့္ေန႔မွ လေပါင္း ၃၀ ျပည့္ေျမာက္သည့္ေန႔ရက္အထိ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႏွင့္ ဒုတိယဥကၠ႒တို႔သည္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္နာယကႏွင့္ ဒုတိယ နာယကတာ၀န္ကိုပါ ထမ္းေဆာင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး က်န္သက္တမ္း ကာလအတြက္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႏွင့္ ဒုတိယဥကၠ႒တို႔သည္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ နာယကႏွင့္ ဒုတိယနာယကတာ၀န္ကိုပါ ထမ္းေဆာင္ရမည္ဟူ၍ အေျခခံဥပေဒကျပ႒ာန္းထားခ်က္အရ သူရဦးေရႊမန္းကတာ၀န္လႊဲ ေျပာင္းယူျခင္းျဖစ္သည္။

နယကအသစ္ သူရဦးေရႊမန္းကိုမူ လႊတ္ေတာ္အတြင္း ေဆြးေႏြးမႈမ်ားကုိ အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြး ခြင့္ရရွိလာေအာင္ လမ္းဖြင့္ေပး
မည္ယူဆသျဖင့္ လႊတ္ေတာ္တြင္းပို၍ၿမိဳင္ဆိုင္လာမည္ဟု ထင္ျမင္ေၾကာင္းလည္း လႊတ္ေတာ္ကိုယ္ စားလွယ္မ်ားက သံုးသပ္ၾကသည္။

ဥပေဒျပဳမ႑ိဳင္ျဖစ္သည့္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္အစုိးရတို႔အၾကား အႀကိတ္အနယ္ျဖစ္မႈမ်ားသည္ သူရဦးေရႊမန္း ဥကၠ႒အျဖစ္ ဦးေဆာင္သည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္ ပိုမိုမ်ားျပားသျဖင့္ သူရဦးေရႊမန္းသာ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္ နာယကအျဖစ္ တာ၀န္ယူရပါက အစုိးရႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ၾကားတင္းမာမႈပုိလာႏိုင္မည္ဟု လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စား လွယ္မ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးေလ့လာသူမ်ားက သံုးသပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ဥပမာအေနျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္ကို ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒထြက္လာၿပီးမွ သာခြင့္ျပဳရန္ ဆက္သြယ္ေရးတင္ ဒါေအာင္ျမင္သည့္ကုမၸဏီမ်ားကို ေၾကညာရန္ တစ္ရက္အလိုမွ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳဆံုးျဖတ္ၿပီး အစုိးရအဖြဲ႕သို႔ သ၀ဏ္ လႊာပို႔ခဲ့သျဖင့္ ဆက္သြယ္ေရးေလာကတြင္ လႈပ္ခတ္သြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ အစုိးရက လႊတ္ေတာ္သို႔ လာ ေရာက္ရွင္းလင္းရျခင္းမ်ားရွိခဲ့သည္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းသည္ ယခင္တပ္မေတာ္ အစိုးရကခ်မွတ္ေပးထားသည့္ အစီအစဥ္အတိုင္းသာ ေနရာမ်ားရွိေနျခင္းက တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ နံပါတ္ ၃ေခါင္း ေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ သူရဦးေရႊမန္းႏွင့္ နံပါတ္ ၄ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ သည့္ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတဦးသိန္းစိန္တုိ႔ၾကားတြင္ လက္ရွိအေနအ ထားေပၚ အာဏာၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ားရွိေနျခင္းဟု ႏုိင္ငံေရးေစာင့္ၾကည့္ သူမ်ားကဆိုသည္။

“သူရဦးေရႊမန္းဥကၠ႒ျဖစ္လာရင္ အစုိးရအဖြဲ႕ကို လႊတ္ေတာ္ကေန ဦးေဆာင္သြားမလားဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အေျခခံ ဥပေဒအရေတာ့ သမၼတသည္ အျမင့္ဆံုးပဲ။ လႊတ္ေတာ္ကသ၀ဏ္လႊာပို႔တာပဲရမယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ေနတာ သမၼတပဲ”ဟု ျပည္ေထာင္စုႀကံ႕ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးပါတီ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စား လွယ္ ဦးလွေဆြကေျပာသည္။

ထို႔ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခခံဥပေဒကပင္လႊတ္ေတာ္ ႏွင့္အစိုးရအဖြဲ႕ၾကား ျပႆနာတက္ႏုိင္သည့္ ပံုစံျဖစ္ေနသည္ဟုလည္း ဦးလွေဆြကဆိုသည္။

ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒သူရဦးေရႊမန္းသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ားႏွင့္ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြးဆက္ဆံသည္ကို ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ၀မ္း သာေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအစိုး ရအဖြဲ႕ႏွင့္လည္း အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေသာ ေစာင့္ၾကည့္ထိန္းညႇိ ျခင္းသာျဖစ္ေစခ်င္သည္ဟု ျမန္ မာ့ႏုိင္ငံေရးကို ေလ့လာသူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ဦးေက်ာ္စြာျမင့္က ေျပာၾကားသည္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္အရ အစိုးရအဖြဲ႕ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္တို႔သည္ အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားတြင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အစိုးရအဖြဲ႕မွတင္ျပသည့္ အေၾကာင္းအရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ကန္႔ကြက္ခဲ့ျခင္းမ်ဳိးေတြ႕ေနရသျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္အစိုးရၾကား တင္းမာေနလွ်င္ ႏိုင္ငံတိုးတက္မႈေႏွာင့္ေႏွးႏုိင္သည္ဟု စိတ္ပူမိေၾကာင္း ဦးေက်ာ္စြာျမင့္က ၄င္း၏ယူဆခ်က္ကို ေျပာၾကားခ့ဲသည္။

သူရဦးေရႊမန္းအေနျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ၾကားတြင္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ထိန္းေက်ာင္းရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အျပဳသေဘာမေဆာင္သည့္ ျပစ္တင္ေ၀ဖန္မႈမ်ဳိး ျဖစ္လာပါက ႏိုင္ငံ၏ဥပေဒျပဳေရး ကိစၥမ်ား၊ အေရးတႀကီးဆံုးျဖတ္ရမည့္ကိစၥမ်ား ေႏွာင့္ေႏွးႏုိင္သည္ဟု လႊတ္ေတာ္ျပင္ပရွိ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္အခ်ဳိ႕က စိုးရိမ္ေနၾကသည္။

“ဒီေန႔လုပ္ေနတာေတြက အစိုးရနဲ႔လႊတ္ေတာ္ပဋိပကၡ အသြင္ ေဆာင္တာေတာ့မဟုတ္ဘူး။သေဘာထားခ်င္းေတာ့ တူခ်င္မွတူမယ္။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ အစိုးရနဲ႔လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သေဘာထား တစ္ထပ္တည္းေတာ့မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”ဟု အႀကိတ္အနယ္ျဖစ္မႈမ်ားေပၚ သူရဦးေရႊမန္းက မီဒီယာမ်ားကိုေျပာၾကားခဲ့သည္။

လႊတ္ေတာ္က အစုိးရကို ထိန္းညႇိရသည္ဆိုသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ဥပေဒျပဳသည့္သူမ်ား၏ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ မွန္သည္ဟုပဲမေျပာႏုိင္၍ ငါဥပေဒျပဳသူပဲဆို၍ ဆံုးျဖတ္ပါက လႊတ္ေတာ္ဘက္က မာလာႏိုင္သည္ဟု အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦးကဆိုသည္။

“သူရဦးေရႊမန္းနာယကျဖစ္လာရင္ အေျပာင္းအလဲက ဘာေတြျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို မသိႏိုင္ဘူး။ အခုဦးေရႊမန္းလက္ထက္မွာ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေလ့လာသံုးသပ္မယ့္ေကာ္မတီရိွတယ္။ ဒါက ဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကို ဘယ္ေလာက္ထိလုပ္ႏိုင္မလဲဆို တာေတာ့ၾကည့္ရမယ္။ က်န္တာကေတာ့ ဒီက်န္တဲ့ ၂ ႏွစ္ခြဲမွာ ေအး ခ်မ္းတဲ့၊ ျပည့္၀တဲ့အေျပာင္းအလဲ ေတြကိုပဲ လိုလားပါတယ္” ဟုလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားလုပ္ငန္းအုပ္စုႀကီးမ်ားတြင္ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည့္ ဧဒင္အုပ္စု ဥကၠ႒ဦးခ်စ္ခုိင္ကလည္းေျပာၾကားသည္။

သူရဦးေရႊမန္းက နာယက တာ၀န္အလွည့္က်ယူျခင္းက သေဘာထားကြဲလြဲမႈအခ်ဳိ႕ရွိသည္ဟု ယူဆေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႏွင့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒တို႔၏ အားၿပိဳင္မႈၾကားတြင္ ဥပေဒျပဳျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံ အတြက္အေရးႀကီးေသာလႊတ္ေတာ္၏ အတည္ျပဳခ်က္လိုအပ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမည္ကို လႊတ္ေတာ္ျပင္ပအသိုက္အ၀န္းမ်ားက စိုးရိမ္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
Credit To 7Day News Journal

Read More »

ဆီးျဖဴဖန္ခါးလို ငံုထားမတတ္ေပမယ့္ မယံုစားအပ္ပါၿပီ

ေရးသားသူ- ေမာင္သာခ်ဳိ

(တစ္)
နည္းပညာရပ္တုိ႔ တစ္ဟုန္းတုိး ပြင့္အန္ေပါက္ကဲြထြက္လာျခင္းႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္က ဆိတ္ကြယ္ရာဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ အရာတို႔ကို ေမွာက္လွန္သြန္ခ်ဖြင့္ဟျပသႏုိင္လာသျဖင့္ တစ္ကုိယ္ေရစာဘ၀မ်ားကအစ မလံုမၿခံဳျဖစ္လာေသာ ကမၻာႀကီးတြင္ မၾကားရဲစရာ၊ မျမင္၀ံ့စရာ အသံမ်ား ၊ အ႐ုပ္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံ၌ ၾကားခဲ့ၾကရ၊ ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လူတုိင္းနီးပါးအသိပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဓာတ္ပံုေခတ္တုန္းကလည္း ဓာတ္ပံုေခတ္အေလ်ာက္လင္ခန္း မယားခန္းဓာတ္ပံုတုိ႔ ထြက္ထြက္လာတတ္ၾကပါသည္။ တိတ္ေခြ ေခတ္ကုိေရာက္ေတာ့ တိတ္ေခြေတြထဲကေန ကုိယ့္နားကုိေတာင္ ကုိယ္မယံုၾကည္ရဲေလာက္စရာ အသံဗလံမ်ားစြာက နားရိွသျဖင့္ ၾကားခဲ့ရျပန္ပါသည္။ တယ္လီဖုန္းေတြေခတ္ေကာင္းေတာ့ တယ္လီဖုန္းထဲက အျပန္အလွန္ေျပာၾကသည့္ အယုတၱ အနတၱအသံမ်ားကုိ တိပ္ေခြျဖင့္ ျပန္ကူးထားေသာ ဒုိင္ယာေလာ့ဂ္ (Dialogue)မ်ားကုိ ေၾကာက္ခမန္းလိလိနားေသာတဆင္ၾကရျပန္ပါသည္။ CD ေတြ၊ VCD ေတြ၊ DVD ေတြ၊ EVD ေတြေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္လာစဥ္တြင္ ကားခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္း လိင္အသားေပးဇာတ္လမ္းမ်ား၌ပင္ မ႐ုိက္ရဲ၊ မ႐ိုက္၀ံ့ၾကသည့္ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားကုိ အ႐ုပ္အသံၾကည္လင္ျပတ္သားစြာျဖင့္ ႐ႈစားလာၾကရပါေတာ့သည္။

Celebrity ေခၚ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူမ်ားအတြက္ကျဖင့္ ဆုိးသလား၊ ေကာင္းသလားကၽြန္ ေတာ္မေျပာတတ္ပါ။ ဟဲ့အဲဒါ ဘယ္သူ႕အသံဟဲ့၊ ေဟာဗ်ာ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ အဲဒါဘယ္သူေပါ့၊ ေအး ဟယ္... ပက္စက္လုိက္တာစသည္ စသည္ျဖင့္ အံ့အံ့ၾသၾသ
ေကာက္ခ်က္ခ်သံမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္၌ စုတ္ျပတ္သြားသူေတြလည္းရိွ၊ ပို၍ပင္ဇာတာစန္းလဂ္တက္ကာေစ်းကြက္အႀကိဳက္ျဖစ္
သြားသူေတြလည္းရိွသည္မွာကား အမ်ားအသိပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္သမားတုိ႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ (သို႔မဟုတ္) ကုိယ္ကုိယ္
တုိင္က သိရိွခြင့္ျပဳထားခ်က္မ်ားျဖင့္ ထြက္လာၾကသည္ဆုိလွ်င္ကား သိပ္ျပႆနာ မရိွလွပါ။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္က ယံုမွတ္သျဖင့္ ပံုအပ္မိသူကုိယ္တုိင္က ႏွစ္ကုိယ္သိကုိ အလုိရိွရာ သံုးၾကေပေတာ့ဟု ျဖန္႔ခ်ိလုိက္ခဲ့ေလေသာအခါတြင္ကား . . .။ ဟယ္၊ ေဟာဗ်ာ၊ မထင္ရဘူးေနာ္ စသည္၊ စသည္၊ စသည္။

(ႏွစ္)
အခုေၾကကဲြဖုိ႔ေကာင္းလာသည္က Celebrity ေခၚ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူတုိ႔၏ ေလာကမွသာ မကေတာ့ဘဲႏွင့္ ရပ္ထဲရြာထဲက သူလုိကိုယ္လုိလူေတြ၏ လင္ခန္းမယားခန္းမ်ားေတြပါ ရပ္ကြက္ထဲသုိ႔ပ်ံႏွံ႔လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပန္းၿခံမ်ား၊ ေရကန္မ်ားကဲ့သုိ႔အမ်ား ျပည္သူခုိနားရာေနရာမ်ား၌ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေနသည့္ စံုတဲြမ်ားကုိ အလြန္ဆဲြအားေကာင္းသည့္ တယ္လီ (Tele) ျဖင့္ လွမ္း႐ိုက္ထားသည့္ အေခြမ်ားသာမကေတာ့ဘဲ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တည္းခုိခန္းမ်ား၊ ကာရာအုိေကခန္းမ်ား၊ စာသင္ခန္းမ်ားထဲက ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားကုိပါ ခိုး႐ိုက္၍ ျဖန္႔ေ၀သည့္ အေခြမ်ား လူထုထဲသုိ႔ေရာက္ရိွ၍လာပါသည္။

သမီးကေလးေတြ၊ ညီမကေလးေတြ၊ ႏွမကေလးေတြအတြက္ အေဖတုိ႔၊ အေမတို႔၊ အစ္ကုိတုိ႔၊ ေမာင္တုိ႔ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာထားၾကရပါ့။

(သံုး)
ဂ်နီဖာလုိပက္ဇ္ (Jennifer Lopez) ဟုဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံက ပရိသတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတုိ႔ သေဘာက်သည့္ အႏုပညာရွင္ျဖစ္ေၾကာင္း လူတုိင္းသိပါသည္။

"On the 6(Sixth)" ဟူသည့္ သီခ်င္းေခြ၊ "This is me . . . . then" ဟူသည့္ သီခ်င္းေခြေတြက နာမည္ေက်ာ္အေခြေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။Shall we dance? ကၾကမလားဟူသည့္ ဇာတ္ကား Maid in Mahhattan မက္ဟန္တန္ၿမိဳ႕က ဟိုတယ္အလုပ္သမေလးဟူသည့္ဇာတ္ကား၊ Anaconda ဟူသည့္ ေႁမြဇာတ္ကားမ်ားကုိ ျမန္မာပရိသတ္ေတာ္ေတာ့ကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္ပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ဂ်နီဖာလုိပက္ (Jennifer Lopez) က Wedding Planner ေခၚ မဂၤလာပဲြမ်ား စီစဥ္ရာတြင္လည္း နာမည္ေက်ာ္ပါသည္။

သူ႔ပထမအိမ္ေထာင္က အဆိုေတာ္ခရစ္ဂ်ဒ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္၌ ကဲြပါသည္။ မာ့ဒ္အန္ေထာ္နီႏွင့္က ၂၀၀၄ တြင္လက္ထပ္ၿပီး ထပ္၍ ကဲြျပန္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထပ္မံ၍ လက္ဆက္သည္က အိုဂ်ာနီႏုိအာ။

၁၉၉၇ ကတည္းက မုိင္ယာမီ (Miami) ကမ္းေျခတြင္ စတင္သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးသူျဖစ္ၿပီး တတိယေျမာက္လက္ထပ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအိမ္ေထာင္ေရးကလည္း ၁၁ လသာ ေပါင္းသင္းလုိက္ရၿပီး ၿပိဳကဲြပါသည္။ သည္အထိကၽြန္ေတာ္မအံ့ၾသပါ။

သုိ႔ေသာ္ အိုဂ်ာနီႏိုအာက ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းသည္ဟု ဆုိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသသြားပါသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ငါးသိန္းဆိုပါလား။ မ်ားလုိက္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ။ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ဟုတ္ပါသည္၊ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ယုတ္ကန္းစုတ္ျပတ္သည့္ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ေအာက္တန္းက်သည့္ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ေယာက်္ားမဆန္သည့္ မေပးခဲ့လွ်င္ . . .။ ဂ်ာနီဖာလုိပက္ဇ္နဲ႔ အတူ ၁၁ လ ေပါင္းသင္းခဲ့စဥ္က လင္ခန္းမယားခန္းကိစၥအ၀၀ကုိ တစ္တစ္ခြခြေရးၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေ၀မည္ဆိုပါလား။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆီမွာ သည္ေလာက္ ညစ္စုတ္ပုပ္အက္ေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ရိွေနႏုိင္သတ့ဲလား။ အံ့ၾသပါရဲ႕။

(ေလး)
YMB သခင္တင္က သူ၏ အံု႔ပုန္းခ်စ္သီခ်င္းတစ္ေနရာတြင္ “ဆီးျဖဴ ဖန္ခါးဆို ငံု၍မ်ားေတာင္ထားလုိက္ခ်င္ပါတယ္” ဟူ၍ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ ေမတၱာစိတ္ကုိ ဖဲြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။

အခု၊ ဟုိအေခြ၊ သည္အေခြေခတ္ႀကီးထဲမွာ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ဖို႔ရာခက္ခဲလွပါၿပီ။ ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ (Jennifer Lopez) ကုိ ႏိုအာက ေငြညႇစ္သလုိ ေငြညႇစ္လာၾကရင္ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ၾကရပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သမီးမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ညီမကေလးမ်ား ဆင္ျခင္တံုတရားႀကီးႀကီးမားမားထားကာ ဆီးျဖဴဖန္ခါးဆို ငံု၍မ်ား ပင္ထားခ်င္သည္ဆိုသူမ်ားကုိ အႂကြင္းမဲ့မယံုၾကည္အပ္သည့္ ေန႔ရက္မ်ားသုိ႔ ေရာက္ရိွလာၿပီဆိုသည္ကုိ သေဘာေပါက္ရမည့္ ကမၻာႀကီးပါကလား။ ။
Credit To 7Day News Journal

Read More »

ေတာ္လွန္ေရးမွ တည္ေဆာက္ေရးသို႔

(ေပၚလင္းဦး)

အစိုးရသစ္ႏွင့္အတူ ယေန႔ ႏိုင္ငံေရးေရစီးေၾကာင္းဆိုင္ရာတြင္ ထူးျခားမႈမ်ား ရွိလာသည္မွာ သိသာလွသည္။ အထူးသျဖင့္ လူထုအၾကားရွိ ယေန႔ ဒီဘိတ္မ်ားက သိသာလွ၏။ လူထု အတြင္းတြင္ပင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု အေပၚ၌ အျမင္ကြဲျပားမႈမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႔လာရသည္။

မ်ဳိးေစာင့္ဥပေဒၾကမ္း ကိစၥတြင္ အဆိုပါ ဒီဘိတ္ ကိစၥကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေတြ႔ရသည္။ “ေထာက္ခံသည္၊ မေထာက္ခံသည္” မွာ လူထုထဲမွာပင္ အသံစံုလွသည္။ လူထုထဲတြင္ပင္ သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ကိစၥတြင္လည္း အလားတူပင္ ျဖစ္သည္။ ေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ခံစာ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ေထာက္ခံသူႏွင့္ မေထာက္ခံသူတို႔ ကြဲေလေတာ့သည္။ “၉၆၉ ကိစၥ”တြင္လည္း ထိုသို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာမ်ား အထဲတြင္ပင္ လက္ခံသူႏွင့္ လက္မခံသူ ဟူ၍ ကြဲျပန္ သည္။ အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္ျပန္ေတာ့ ဥၾသ ဆြဲသင့္၊ မဆြဲသင့္ ျငင္းခံု ၾကျပန္သည္။ အခ်ဳိ႕က ဆြဲေစခ်င္သည္။ အခ်ဳိ႕က ေခတ္ကာလသေဘာအရ မဆြဲျခင္းကို လက္ခံသလိုရွိသည္။ ဥၾသဆြဲမွ အာဇာနည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳ သည္မဟုတ္။ အျခားေသာ နည္းလမ္းေပါင္းမ်ားစြာ ျဖင့္လည္း ဂုဏ္ျပဳႏိုင္သည္ဟု တစ္ဖက္ကဆိုၾကသည္။ ေမလွၿမိဳင္သီခ်င္းႏွင့္ ဥၾသဆြဲသံတို႔ မပါလွ်င္ အာဇာနည္ေန႔ အတြက္ ခံစားမႈရသမေျမာက္။ မျပည့္စံုဟု အျခား တစ္ဖက္က ဆိုျပန္သည္။ ဆိုရလွ်င္ ယေန႔ေခတ္တြင္ Public Debate ေတြ မ်ားလာသည္မွာေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ယေန႔ကား ေခါင္းစဥ္တစ္ခု ေရာက္လာလွ်င္ လူထုမွာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲၾကရသလိုပင္ ရွိေတာ့၏။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေခါင္းစဥ္မ်ား ေရာက္လာဦးမလဲ မသိ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြဲၾကဦးမလဲ မသိ။ ဘာေတြမ်ား ျငင္းခံုရဦးမလဲ မသိ။ ဤသည္မွာ တုိက္ဆိုင္မႈ သက္သက္ေလာ (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္း အသစ္တစ္ခုေလာ။ ဟုတ္ေရာ ဟုတ္ေသးရဲ႕လား။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ စိတ္ဝင္စားစရာ ျဖစ္သည္။

ယခင္ေခတ္ မ်ားအရ လူထုတြင္ ယေန႔ကဲ႔သို႔ ဒီဘိတ္ႀကီးႀကီးမားမား တို႔မရွိ၊ ေျပာခြင့္ပဲ မရခဲ့ေသာေၾကာင့္မ်ားလား မသိ။ ယခင္ေခတ္မ်ားတြင္ အေရးႀကီး Issue မ်ားရွိပါကလည္း လူထု၏သေဘာမ်ားမွာ အကြဲကြဲအျပားျပား ဟူ၍ မသိသာလွ။ သေဘာထား ကြဲခဲ့လွ်င္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားႏွင့္သာ ကြဲ၏။ သို႔ေသာ္ ယခုကား ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ ယေန႔ ဒီဘိတ္တို႔တြင္ လူထုအတြင္း အခ်င္းခ်င္း ျငင္းၾက ခံုၾကသေလာက္ အစိုးရကား ပရိသတ္ သေဘာပင္ျဖစ္ေန၏။

ဤသည္ကား ယေန႔ ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းမ်ား၏ အတိတ္ႏွင့္ မတူေသာ ထူးျခားမႈဟုပင္ ေျပာရမလိုရွိသည္။ အစိုးရကား ပါစရာလည္းမလို။ ပါလည္း မပါေတာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယေန႔ေခတ္ ကား လူထုကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ရမည့္၊ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ေခတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ လတ္တေလာ ဒီဘိတ္အရပ္ရပ္ တုိ႔သည္ ေျပာင္းလဲ လာေသာ ႏုိင္ငံေရး၏ ဝိေသသတစ္ရပ္သာ ျဖစ္၏။ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္း၏ သေဘာသဘာဝပင္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဒီမိုကေရစီသေဘာ သဘာဝပင္ ျဖစ္၍ ျပႆနာတစ္ရပ္ဟု မဆိုသာလွ ေသာ္လည္း ဒီမိုကရက္ တစ္နည္းလမ္း တို႔ျဖင့္ ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္၊ အေျဖထုတ္ႏိုင္ရန္ေတာ့ လိုသည္။
ဆိုရလွ်င္ ယေန႔ ႏုိင္ငံေရးေရစီးေၾကာင္းမွာ အသစ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ သည္။ ဤေနရာတြင္ ယေန႔ေခတ္ သတိထားမိလာေသာ “ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ တည္ေဆာက္ေရး” ဟူေသာ စကားရပ္မ်ားကို ကိုးကားခ်င္သည္။ ထိုစကားရပ္ မ်ားအရ ဆိုရလွ်င္ ယေန႔ႏုိင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းမွာ “တည္ေဆာက္ေရး” အဆင့္ဟုသာ ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ “ေတာ္လွန္ေရး” အဆင့္မွာ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ သည္။ ႏိုင္ငံေရး ေရစီးေၾကာင္းကား လံုးလံုးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။သို႔ျဖစ္ရာ ယေန႔ ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္မွာ တည္ေဆာက္ေရး အဆင့္တြင္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ တုိ႔သာ ျဖစ္သည္။

အေျခခံလူထုဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာလူထုသည္ သမိုင္းႏွင့္ခ်ီ၍ “ေတာ္လွန္ေရး” အသြင္ေအာက္တြင္သာ ေနခဲ့ဖူးသလို ရွိသည္။ “တည္ေဆာက္ေရး” အသြင္ေအာက္တြင္ မေနခဲ့ဖူးသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ လူထုအေနျဖင့္ ကိုယ္တုိင္ ႏုိင္ငံ့ေရးရာမ်ားတြင္ ပါဝင္ခြင့္ရသည္ ဆိုသည္မွာ ကာလအားျဖင့္ ဘာမွ်မၾကာေသး။ ၂ ႏွစ္လိုလို၊ ၂ ႏွစ္ခြဲလိုလိုသာ ရွိေသးသည္။ သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသး။ ယေန႔ေခတ္တြင္ မွသာ လူထုသည္ “ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရး” တြင္ တာဝန္ရွိသည့္ အေနအထားမ်ိဳးဟု ေျပာႏုိင္သည္။ ဒီလုိအေျခအေန ေရာက္ေအာင္ပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာ္လွန္ေရး အဆင့္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ရသည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးအေျချပဳ ႐ႈျမင္ပံုတို႔ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေသာ ႐ႈျမင္ပံု၊ ေတြးေတာပံု၊ သံုးသပ္ပံု၊ ခံယူပံု တို႔ အားနည္းရျခင္းမွာ မဆန္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။ အားလံုးကို မဆိုသာ ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေက်ာစိမ့္စရာေကာင္းေအာင္ ေျပာေနၾကဆဲ၊ ေတြးေနၾကဆဲ ၊ လုပ္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ “သမဂၢ” ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ လုိက္သည္ႏွင့္ ေျပာတဲ့သူေရာ၊ ၾကားတဲ့သူပါ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ကိုသာ အဓိက ေျပးျမင္ၾကသည္မွာ မသိစိတ္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးအေျချပဳ အေတြ႔အႀကံဳ တို႔၏ လႊမ္းမိုးမႈကို ျပသျခင္းျဖစ္သည္။

ယင္းပုံစံႏွစ္မ်ဳိးအား ျပဆိုရာတြင္ ပံုမွန္အားျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္သည္ ကနဦးအဆင့္ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္ ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တည္ေဆာက္ ေရးအဆင့္သည္ ကပ္လ်က္ လိုက္လာသည္။ ယင္းအသြင္သဏၭာန္ ႏွစ္မ်ဳိး စလံုးမွာ မတူေသာဝိေသသမ်ား သီးျခားစီ ရွိၾကသည္လည္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ တည္ေဆာက္ေရးအဆင့္တြင္ ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္မွ သီအုိရီမ်ား အတုိင္း ထပ္တူျပဳမူ၍ မရႏိုင္ေခ်။ ႏုိင္ငံေရးသမား ဟုဆိုသည့္တုိင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္း တစ္ေယာက္သည္ တည္ေဆာက္ေရးသမားေကာင္း တစ္ဦး ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေတာ္လွန္ေရးအဆင့္တြင္ သာမန္အားျဖင့္ ဘံုရန္သူ ရိွၾကသည္။ ယင္းကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ စည္း႐ံုးေရးမွာ တကူးတကပင္ လုပ္စရာမလို။ စုစည္းမႈ လြယ္ကူသည္။ ဘာသာကြဲျပားမႈ ၊ လူမ်ဳိးကြဲျပားမႈ၊ ဝါဒကြဲျပားမႈက အေရးမႀကီးလွ။ ဘံုရန္သူကို တိုက္ႏုိင္ဖို႔သာလိုသည္။ ဘယ္သူႏွင့္မဆို ေပါင္းႏိုင္သည္။ ေပါင္းလည္း ေပါင္းၾကသည္။ ဘံုရန္သူဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္တြင္ အားလံုးသည္ ေပါင္းစည္းသြားတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္း ေပါင္းစည္းမႈသည္ ဘံုရန္သူကို ဖယ္ရွားရန္ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ယာယီသေဘာ စုစည္းမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ယင္းဘံုရန္သူ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း ယင္းစုစည္းမႈလည္း ပ်က္ယြင္းတတ္သည့္ သဘာဝရွိသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း တည္ေဆာက္ေရးသို႔ ကူးေျပာင္းသည့္ အခါတြင္ ရရွိထားေသာ စုစည္းမႈတို႔မွာ တစ္စစီ ၿပိဳကြဲသြားတတ္သည့္ သဘာဝရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးၿပီး ၾသဇာလည္းႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈမွာ ကမၻာႀကီးက ေနတစ္စင္းကို လိုသလိုမ်ဳိးအထိ လိုသည္။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အတြက္ လူမ်ဳိးစုအသီးသီး စုေပါင္းကာ နယ္ခ်ဲ႕ကို တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘံုရန္သူ မရွိေတာ့သည့္ (လြတ္လပ္ေရးရၿပီး) ေနာက္ပိုင္း သူတစ္လူငါတစ္မင္းျဖင့္ အခ်င္းခ်င္း ေဆာ္ခဲ့ၾကေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ႀကံဳခဲ႔ရသည္ျဖစ္သည္။ အကြဲအၿပဲေပါင္းစံုကို ျမင္ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေတာ္လွန္ေရးအလြန္ တည္ေဆာက္ေရး အစတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိသည့္ အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းတို႔အတြက္ ဥပမာျဖစ္သည္။ ထိုေခတ္ကာလအရ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး တည္ေဆာက္ေရးအဝင္တြင္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးၿပီး ၾသဇာလည္းႀကီးေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး မရွိေတာ့သည္မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ၏ ကံၾကမၼာပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ဆက္တည္း ဆိုရလွ်င္ ထိုစဥ္က ႏုိင္ငံေရးသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ ေရးအတြက္ အသင့္မျဖစ္ၾကသည္မွာ ႏိုင္ငံအတြက္ သာမန္ကံဆိုးမႈ မဟုတ္ေပ။ တုိက္ရဲ၊ ခိုက္ရဲ၊ ေသရဲ၊ ျပဳရဲ၊ ေထာင္က်ခံရဲျခင္း သည္ ေတာ္လွန္ေရးအဆင္႔ အတြက္ ပဓာနအရည္အခ်င္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ တည္ေဆာက္ေရး အဆင့္အတြက္ ပဓာနအရည္အခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ထိုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ ေတာ့ေပ။ ၄င္းအျပင္ ယင္းတို႔သည္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ တည္ေဆာက္ေရးအဆင့္ တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ပင္ ျပဳႏုိင္ေသးသည္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ယေန႔ကဲ႔သို႔ တည္ေဆာက္ေရးေခတ္တြင္ လုိက္နာရမည့္ သီအုိရီႏွင့္ ျဖည့္ဆည္းရမည့္ ဝမ္းစာတို႔ ပို၍လိုအပ္လာသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ယင္းသီအိုရီႏွင့္ ဝမ္းစာကုိ ျငင္းဆန္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား တို႔သည္ ရယ္ဒီကယ္ အစြန္းတြင္ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းရင္း က်န္ခဲ့ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုထက္အေရးႀကီးသည္မွာ လူထုအေနျဖင့္ ထိုသူကို အိမ္ဦးခန္းတြင္ ေနရာမေပးမိရန္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအတြင္း ၄င္းတို႔၏ ေဆာင္ၾကဥ္း ခ်က္မ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳေသာ္လည္း တည္ေဆာက္ေရးတြင္ကား မဆီေလ်ာ္ ႏိုင္ေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ေၾကာင့္ အားနာနာျဖင့္ပင္ ခ်န္ထားခဲ႔ရမည္ျဖစ္ သည္။ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး အေတြးအေခၚတို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးကာလတြင္ ပဓာန က်ႏိုင္ေသာ္လည္း တည္ေဆာက္ေရးတြင္ ထိုမွ်ျဖင့္ မလံုေလာက္ေတာ့။ အျပစ္ေျပာ႐ံု အျပင္ အေျဖပါ ေျပာႏိုင္ဖို႔လိုလာသည္။ အရာရာတြင္ အျပဳသေဘာ ေဆာင္ျခင္းသည္ ယေန႔ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာဆိုင္ရာ အေျဖအရပ္ရပ္တို႔၏ အေျခခံလုိအပ္ခ်က္ ျဖစ္သည္။

တည္ေဆာက္ေရး အဆင့္တြင္ အမွန္လုိသည္မွာ ႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးပညာ သာျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသိပံၸလည္း ပါသည္။ လူထုဆက္ဆံေရးပညာ လည္းပါသည္။ သမိုင္းလည္းပါသည္။ ပထဝီလည္းပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒလည္းပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးပညာလည္း ပါသည္။ ဥပေဒပညာလည္း ပါသည္။ ျပည္သူ႔ေရးရာ မူဝါဒဆိုင္ရာပညာလည္း ပါသည္။ မိုက္က႐ိုအီကိုေနာမစ္လည္း ပါသည္။ ၄င္းတို႔အျပင္ ေနာက္ထပ္လိုသည္မွာ လစ္ဘရယ္စိတ္ရင္းအခံ ျဖစ္သည္။ ဆိုရလွ်င္ လက္႐ံုးရည္ထက္ ႏွလံုးရည္က ပိုလိုလာသည္။ ယင္းအခ်င္းအရာတို႔သည္ တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေသာ ျဖည့္ဆည္းအပ္သည္တို႔ ျဖစ္သည္။

ဆိုလိုသည္မွာ ေျပာင္းလဲလာေသာ ေခတ္စနစ္ႏွင့္အတူ စိန္ေခၚမႈ အသစ္အဆန္းမ်ား ရွိလာမည္မွာ သံသယျဖစ္စရာမလိုေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ ယင္းျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရာတြင္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေသာ တုံ႔ျပန္မႈျပဳႏုိင္ရန္ သက္ဆုိင္ရာနယ္ပယ္မွ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးတြင္လည္း တည္ေဆာက္ေရးႏွင့္ ေလ်ာ္ညီေသာ အျခင္းအရာတို႔ တစ္စံုတစ္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးထားရန္လုိသလို အေရြ႕ဆိုင္ရာ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ အေၾကာင္းတရား တို႔ႏွင့္လည္း မ်က္ေျခမျပတ္ရန္ လိုေပလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။
Credit To The Voice Weekly

Read More »

အေျခခံဥပေဒ ဘာေတြျပင္မလဲ ဘယ္လိုျပင္မလဲ |ေက်ာ္ဝင္း|

အေျခခံဥပေဒ
ဘာေတြျပင္မလဲ
ဘယ္လိုျပင္မလဲ

|ေက်ာ္ဝင္း|

ခ်ဥ္းကပ္ပံုႏွစ္မ်ိဳး

          အေျခခံဥပေဒ ကိစၥတြင္သာမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လ်င္၊ ခ်ဥ္းကပ္ပံုႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္ ဟု ေရဘူယ်ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ‘ႏႈန္းစံအေျချပဳခ်ဥ္းကပ္နည္း’(Normative approach) ႏွင့္ ‘လက္ေတြ႕အေျချပဳ ခ်ဥ္းကပ္နည္း’ (Pragmatic approach) တို႔ျဖစ္သည္။
          ႏႈန္းစံအေျချပဳခ်ဥ္းကပ္နည္းက၊ မိမိတန္ဖိုးထားရာစံႏႈန္းမ်ားကိုအေသကိုင္သည္။ အဆိုပါစံႏႈန္းနွင့္ ကိုက္ညီလ်င္၊ ေထာက္ခံမည္၊ ၾကိဳဆိုမည္။ မကိုက္ညီလ်င္ဆန္႔က်င္မည္၊ ကန္႔ကြက္မည္။ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမရွိေခ်။လက္ေတြ႕အေျချပဳခ်ဥ္းကပ္နည္းကမူ၊ မိမိတန္ဖိုးထားရာ စံႏႈန္းမ်ားကို အေသမကိုင္၊ လံုးဝျပစ္ပယ္သည္ေတာ့မဟုတ္။‘အနာဂတ္အျမင္’ (vision) အျဖစ္ သေဘာယူၿပီး၊ လက္ရွိပကတိအရွိကို အေျခတည္ စဥ္းစားသည္။ အလုပ္ေထာင့္မွၾကည့္၍ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကိုရွာသည္။ မတူေခ်။
          ႏိုင္ငံမ်ား၏ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္လ်င္ ေထာင့္အေစ့ဆံုး၊ စံကိုက္အက်ဆံုးအျဖစ္၊ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက အလြန္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးသည္မွာ၊ပထမကမာၻစစ္ႏွင့္ ဒုတိယကမာၻစစ္ၾကား၊ ဂ်ာမဏီ၏ ဝိုင္မာသမၼတႏိုင္ငံ အေျခခံဥပေဒျဖစ္ပါသည္။သို႔ႏွင့္တိုင္ ဤအေျခခံ ဥပေဒေအာက္မွာပင္ ‘ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ခံရေသာ အာဏာရွင္’(elected dictator) တစ္ေယာက္ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ ဟစ္တလာ ျဖစ္ပါသည္။ ‘ႏႈန္း’ ေတြ၊ ‘စံ’ေတြအရ မည္မွ်ပင္ ေကာင္းမြန္ပါေစ.. ၊ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးပံုဟန္မက်လ်င္ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္သြားႏုိင္သည့္သာဓက … ။
          အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ အေျခခံဥပေဒမွာ၊ စတင္ခါစကအားနည္းခ်က္ေတြ အေတာ္ရွိသည္။ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္မ်ား၏ အေျခခံဥပေဒမွာဆိုလ်င္၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ‘ကၽြန္စနစ္’ ကိုပင္ ခြင့္ျပဳထားသည္။ သို႔တေစ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ က်င့္သံုးၿပီး၊ ပါးပါးနပ္နပ္ျပင္ဆင္ႏုိင္ေသာအခါ၊အေကာင္းဆံုး အေျခခံဥပေဒတစ္ခုအျဖစ္ အမ်ားက သိမွတ္လက္ခံေနရေခ်ၿပီ။ အေျခခံဥပေဒ တစ္ခုအေနႏွင့္‘စံက်’၊ ‘စံကိုက္’ မဟုတ္သည့္တုိင္၊ လက္ေတြ႕အလုပ္လုပ္ရင္း အေျမွာ္ျမင္ရွိရွိ ျပဳျပင္ႏိုင္လ်င္၊အေကာင္းဘက္သို႔ ဦးတည္ႏိုင္သည့္ သာဓက ။
၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႏွင့္ တုန္႔ျပန္မႈမ်ား
          ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ၂၀၀၈ ဖဲြ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာ၊ဒီမိုကရက္တစ္ႏႈန္းစံမ်ားအရ ၾကည့္လ်င္၊ ေျပာစရာႏွင့္ ဆိုစရာခ်ညး္ျဖစ္ပါသည္။ ဤအျဖစ္ကို၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြဝင္၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီမ်ား မသိ၍မဟုတ္။ ေကာင္းေကာင္းသိၾကသည္သာျဖစ္သည္။သို႔တေစ၊ သူတို႔က၊ ႏႈန္းစံမ်ားျဖင့္မၾကည့္။ အလုပ္ေထာင့္မွၾကည့္ၿပီး ‘ႏိုင္ငံေရးအဖြင့္က်ားကြက္’(political opening) တစ္ခု သို႔ ဦးတည္သြားႏုိင္စရာရွိ သည္ဟု တြက္ဆသည္။ သို႔အတြက္ ေရြးေကာက္ပဲြလမ္းေၾကာင္းကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
          သို႔ႏွင့္တိုင္ ‘ႏိုင္ငံေရးဓေလ့’(political culture) မွာပင္၊ ႏႈန္းစံအစဲြႀကီးေသာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဤအယူအဆႏွင့္ ဤအတြက္အခ်က္ကိုလူႀကိဳက္မမ်ားခဲ့ပါ။ ‘အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္’ (NLD) အပါအဝင္၊ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက၊ ‘ေရြးေကာက္ပဲြသပိတ္ေမွာက္ေရး’ ျဖင့္ တုန္႔ျပန္ ခဲ့ၾကသည္။ NLD က၊၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ကို အသိအမွတ္မျပဳ၍၊ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို လက္မခံႏုိင္၍၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွတ္ပံုတင္ဥပေဒကိုလက္မခံႏုိင္၍ (အခ်က္သံုးခ်က္ေၾကာင့္) ေရြးေကာက္ပဲြကို သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။
          သို႔တေစ၊ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြတြင္မူ၊NLD ပါ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည္။ ေရြးေကာက္ပဲြသပိတ္ေမွာက္ရသည့္ အေၾကာင္း ၃ ခ်က္အနက္၊၂ ခ်က္ရၿပီျဖစ္၍၊ မရေသးေသာက်န္တစ္ခ်က္ (အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး) ကို လႊတ္ေတာ္တြင္းမွေဆာင္ရြက္ႏုိင္ရန္၊ ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အမွန္စင္စစ္၊ရခဲ့ၿပီဆိုေသာ ၂ ခ်က္ထဲမွ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ဥပေဒကို ျပင္ေပးခဲ့သည္မွာကားအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ (အမွန္ေတာ့၊ ျပင္မေပးလည္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ ျပစ္ဒဏ္ေစ့ခဲ့ၿပီျဖစ္၍တားဆီးလို႔ရေတာ့သည္မဟုတ္ပါ။)
          ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ကိုအသိအမွတ္ျပဳလုိက္ၿပီ - ဆိုသည္ကိုမူ၊ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္ႏွင့္ကိုကို(စက္မႈတကၠသိုလ္) တို႔၏ အင္တာဗ်ဴးျဖင့္သာဓက တင္သည္။ အဆုိပါ အင္တာဗ်ဴးတြင္၊ ဦးခင္ေအာင္ျမင့္က“၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြကို အသိအမွတ္ျပဳလို႔ပဲ၊ ေရြးေကာက္ပဲြရလဒ္ေတြကို တရားဝင္ေၾကျငာေပးခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ”…စသျဖင့္ ေျဖသြားခဲ့သည္။ (ဤမွ်ႏွင့္ - အမွန္တကယ္အသိအမွတ္ျပဳရာ ေရာက္ပါ၏ေလာ… ၊ စဥ္းစားစရာ…။ ) ထားေတာ့။
          မည္သို႔ပင္ရွိေစ၊ NLD ေရြးေကာက္ပဲြလမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္လာသည္မွာ၊ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္၊ အလြန္အားေကာင္းေသာ ျဖည့္ဆည္းမႈျဖစ္လာသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကိုယ္တိုင္ ‘လက္ေတြ႕အေျချပဳ ခ်ဥ္းကပ္မႈ’ ဘက္ေရာက္လာသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။သူ႕ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွ အသံုးအႏႈံးအတိုင္းဆိုရလ်င္ ‘ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္း’ မွ ‘တည္ေဆာက္ေရးလမ္းေၾကာင္း’ဘက္ေရြ႕လာသည္ဟု သေဘာရပါသည္။ လြႊတ္ေတာ္ထဲေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲမဲဆြယ္ကာလက ‘ေၾကြးေက်ာ္ခဲ့ေသာ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး’ ဆိုသည္ထက္၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏုိင္သည္မ်ားကိုဦးစားေပးေဆာင္ရြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
၂၀၁၅ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း
          လက္ေတြ႕တြင္၊ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို စတင္အဆိုျပဳတင္ျပလုိက္သည္မွာ၊အာဏာရပါတီဟု ဆိုႏိုင္ေသာ USDP ပါတီမွ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္၊ဘာေတြျပင္မည္၊ ဘယ္လိုျပင္မည္ဆိုသည္ကိုကား သဲသဲကဲြကဲြမသိရေသးပါ။ ေကာ္မတီဖဲြ႕ၿပီး၊ ေလ့လာသံုးသပ္ဆဲအဆင့္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူက အဆိုျပဳတင္ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ အေျခခံဥပေဒကို အေသမကိုင္ဘဲ ျပင္သင့္ ျပင္ထုိက္သည္မ်ားကိုျပင္ရမည္ဆိုေသာ၊ စဥ္းစားခ်က္ကိုမူ၊ ႀကိဳဆိုၾကရပါလိမ့္မည္။ ေျပာရလ်င္၊ မည္သည့္ အေျခခံဥပေဒမွ၊ရာႏႈန္းျပည့္ ၿပီးျပည့္စံုသည္မရွိပါ။ လက္ေတြ႕ အလုပ္လုပ္ရင္း အဟန္႔အတား အခက္အခဲမ်ားရွိလ်င္၊ ျပင္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
          စာေရးသူမွတ္မိသေလာက္၊ ႏိုင္ငံတကာပညာရွင္မ်ားထဲမွ၊အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးကို ပထမဆံုး အဆိုျပဳခဲ့သူမွာ၊ စတင္းဖို႔ (ဒ) တကၠသိုလ္မွ၊ ‘လာရီဒိုင္းမြန္း’ ဟုထင္သည္။ သူက၊ ၂၀၁၅ တြင္ ၾကံဳေတြ႕ ဖြယ္ရာရွိသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကိုေထာက္ျပၿပီး အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ စဥ္းစားၾကဖို႔၊ သူ႕ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္တြင္ အၾကံျပဳခဲ့သည္။(၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္၊ Journal of Democracy ပါ ‘The Need for a PoliticalPact’ ေဆာင္းပါး။ စာေရးသူဘာသာျပန္ၿပီး)
သူ၏အလိုအရဆိုလွ်င္ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြအေတြ႕အၾကံဳအရ၊၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပဲြသာ၊ လြတ္လပ္ၿပီး တရားမွ်တမႈရွိခဲ့လ်င္ NLD အျပတ္အသတ္အႏိုင္ရဖို႔ မ်ားလိမ့္မည္ဟုဆုိသည္။အကယ္၍ ဤအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့လ်င္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြ ကံၾကမၼာမ်ိဳးမတိုးႏိုင္ပါသေလာ - ေမးခြန္းထုတ္သည္။၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ၊ တပ္မေတာ္မွ အမ်ားစုေနရာ ယူထားေသာ၊ အမ်ိဳးသားကာကြယ္ေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရးေကာင္စီက၊အေရးေပၚအေျခအေနေၾကျငာႏိုင္သည့္ အခ်က္ကိုလည္း ေထာက္ျပသည္။ ဤအခ်က္မ်ားအရ၊ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္သည့္ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ အစိုးရအဖဲြ႕မွ ‘သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းသူမ်ား’(soft liners) ႏွင့္ အတိုက္အခံဘက္မွ ‘အစြန္းမေရာက္သူမ်ား’ (moderates) အေျခခံဥပေဒကိုျပန္လည္ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးၾကဖို႔ အၾကံျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
          အဆိုပါေဆာင္းပါးမွာပင္၊ ဆုိခဲ့ပါ ၂၀၁၅ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကိုေရွာင္ရွားႏုိင္ေရးအတြက္ နည္းလမ္းတစ္သြယ္အျဖစ္ ‘အခ်ဳိးက်ကိုယ္စားျပဳစနစ္’ (PR - စနစ္)က်င့္သံုးဖို႔ အဆိုျပဳခဲ့သည္လည္းရွိသည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ NLD က PR စနစ္ကို လက္မခံႏုိင္ဟုသတင္းမ်ားထြက္ေနေလရာ၊ အကယ္၍ ဤသတင္းသာ မွန္ခဲ့လ်င္ PR စနစ္သည္ပင္လ်င္၊ ေနာက္ထပ္အက်ပ္အတည္းတစ္ခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားႏိုင္ေပသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲအတြက္ ႏိုင္ငံေရးပဋိညဥ္တစ္ရပ္ ေပၚထြက္လာေစရန္၊ ႏွစ္ဘက္သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းသူမ်ားၾကား၊ ညွိႏိႈ္င္းေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကပါ - ဆုိေသာ လာရီဒိုင္းမြန္း၏ အၾကံျပဳခ်က္မွာကား၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္နိုင္ေခ်ရွိေလမည္လားစဥ္းစားမိသည္။
အနညး္ဆံုးညိႇလမ္းေၾကာင္း
          ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တုိင္ (သူမ၏ အသံုးအႏႈန္းအရ)တည္ေဆာက္ေရးလမ္းေၾကာင္းသို႔ သိသိသာသာ ေရြ႕လာျခင္း၊ သမၼတဦးသိန္းစိန္၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌသူရဦးေရႊမန္းႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တုိ႔၊ (အျမင္အရ) ဆက္ဆံေရး အထူးေကာင္းမြန္ေနျခင္း၊ထုိ႔ထက္ လက္ပံေတာင္းေကာ္မရွင္အစီရင္ခံစာထြက္ခါစေလာက္က၊ လွ်ံထြက္လာေသာ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုတြင္ပါသည့္ “ေဒၚစုက၊ သူသမၼတျဖစ္ဖုိ႔ စစ္ဗိုလ္ေတြကို လိုက္ေလ်ာလြန္းေနတယ္”ဆိုေသာ စြပ္စဲြခ်က္ …။ ဤအခ်က္မ်ားကို ဆက္စပ္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေသာအခါ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္တာဝန္ရွိသူမ်ားၾကား ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းမႈမ်ား ရွိေနမည္လား -  ေတြးစရာရွိသည္။ ေျပာရလ်င္ ‘နားလည္မႈ’ တစ္ခုခုပင္၊ရွိေကာင္းရွိေလမည္လား (ကံေသ ကံမ မဟုတ္သည့္တုိင္) စဥ္းစားစရာရွိလာသည္။
          ဤနားလည္ခ်က္မွာ၊ ဘယ္အရာျဖစ္လိမ့္မည္ဆိုသည္ကို၊တိတိပပ မေျပာႏိုင္သည့္တုိင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေကာင္းပတ္သက္ႏိုင္ပါသည္။ဤသို႔ ယူဆႏုိင္ေလာက္သည့္ သတင္းအခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕လည္း ရွိသေလာက္ရွိေနသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္က၊ သမၼတျဖစ္ဖို႔ရည္မွန္းခ်က္ရွိသည္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိလာျခင္း။ သမၼတကလည္းျပည္သူလူထုလိုလားလ်င္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတျဖစ္ႏိုင္- ဆိုသည့္ သေဘာေျပာဖူးျခင္း။မၾကာေသးခင္ကပင္၊ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးဦးေအာင္မင္းက၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သမၼတျဖစ္ေရးအတြက္အေျခခံဥပေဒပါ၊ သမၼတႏွင့္ ဒုတိယသမၼတမ်ား၏ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္ဖုိ႔ သေဘာေျပာဆိုလာျခင္း…စသည္ မ်ားျဖစ္ပါသည္။
          အကယ္၍ ဤမွန္းဆခ်က္သာ မွန္ခဲ့လ်င္၊ ၂၀၁၅ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကို ေက်ာ္လႊား ႏုိင္စရာရွိ၍၊ ႀကိဳဆိုအပ္သည္ဟု သေဘာရပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ႏိုင္ငံေရးအာဏာ ရယူလိုသည္မွာ၊ လြန္စြာမွပင္ သဘာဝက်သည္ဟု ယူဆသည္။ “ေတာ္လွန္ေရး၏အဓိကျပႆနာမွာ၊အာဏာ” ဆိုေသာ ‘လီနင္’ ၏ စကားရွိသည္မဟုတ္ပါေလာ … ။ (ဤကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေဝဖန္ေနၾကသူမ်ားမွာ လက္ဝဲႏြယ္မ်ားျဖစ္၍၊ လီနင္ကို ကိုးကားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဤကား - စကားခ်ပ္)
          ထို႔ထက္၊ စာေရးသူအာရံုညြတ္ေသာ အယူအဆ တစ္ရပ္ရွိသည္။Minilateralism ၊ ‘အနည္းဆံုးညိႇလမ္းေၾကာင္း’ဆိုပါစို႔။ အားလံုးပါဝင္ညိွႏႈိင္းေဆြးေႏြးၾကသည့္ Multilateralism မွာ သီအုိရီအရ ေကာင္းပါ၏။လက္ေတြ႕အေျဖေပၚဖို႔ သိပ္မလြယ္။ အမွန္တကယ္အဆံုးအျဖတ္ေပးႏုိင္မည့္ လူပုဂိၢဳလ္အနည္းငယ္မွ်၊ညိွႏႈိင္း ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကသည့္ Minilateralism ကသာ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟုထင္သည္။ ဦးသိန္းစိန္၊ဦးေရႊမန္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ … ၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းနားလည္မႈျဖင့္ အက်ပ္အတည္းကိုေက်ာ္ႏိုင္လ်င္မေကာင္းပါသေလာ … ။ ေကာင္းသည္ဟုယံုသည္။
တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ားအေရး
          ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျပာင္းအလဲမွာ၊ ႏုိင္ငံေရး၊စီးပြားေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားသာမက၊ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး၊ တစ္နည္း ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးပါအက်ဳံးဝင္သည့္ သံုးပြင့္ဆိုင္ အခင္းအက်င္းျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းျပေျမပံုတစ္ခုလည္းခ်မွတ္ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါလမ္းျပေျမပံု တတိယအဆင့္တြင္၊ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားသာမက၊ဆက္စပ္ပတ္သက္သူ အားလံုးစုစည္းၿပီး၊ ေရရွည္တည္တန္႔ခိုင္ျမဲမည့္ ႏုိင္ငံေရးသေဘာတူညီခ်က္တစ္ရပ္ရယူႏုိင္သည္အထိ ႀကိိဳးပမ္းမည္ဟုဆိုသည္။ ဤအဆင့္တြင္ လိုအပ္ပါက၊ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးအထိပါေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းၾကမည္ဟု လမ္းဖြင့္ထားၿပီးျဖစ္ပါသည္။
          ယခုဆိုလ်င္၊ ဒုတိယ အဆင့္စတင္ေနၿပီျဖစ္၍ ၂၀၁၅မတိုင္မီတတိယအဆင့္သို႔ ေရာက္ေကာင္း ေရာက္သြားႏုိင္သည္။ အဆုိပါတတိယအဆင့္ေဆြးေႏြးၾကေတာ့မည္ဆိုလ်င္၊စကားလံုး တေစၦေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစိုးရိမ္လြန္မႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေျပာခြင့္၊ဆုိခြင့္၊ ေဆြးေႏြးခြင့္မရခဲ့ေသာ ၊ ဖက္ဒရယ္စနစ္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာၾကဆိုၾက ေဆြးေႏြးၾကရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒမွာ၊ ဖက္ဒရယ္သေဘာမ်ား အေတာ္အတန္ပါေသာ္လည္း အစိုးရ၏ေပးထားခ်က္သာျဖစ္ေလရာ၊လူမ်ိဳးစုမ်ားဘက္မွ၊ ျဖည့္စြက္၊ ျပင္ဆင္လိုသည္မ်ား၊ သဘာဝက်စြာရွိလာႏုိင္ပါသည္။
          လႊတ္ေတာ္ကျပင္ဆင္မည့္ အေျခခံဥပေဒတြင္၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားအေရးႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာအခ်က္မ်ား (ဥပမာ - ဇယား ၁၊ ၂၊ ၃ ႏွင့္ ၅) ပါမပါ မသိရေသးပါ။ အကယ္၍ ဤအခ်က္မ်ားကို ျပင္ဆင္မည္ဆိုလ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းျပေျမပံုအဆင့္ ၃ ႏွင့္ ဆက္စပ္ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုမည္ထင္ပါသည္။ ဤသို႔မဆက္စပ္ဘဲ၊သီးျခားေဆာင္ရြက္မည္ဆိုပါက၊ လႊတ္ေတာ္မွ အတည္ျပဳျပဌန္းလုိက္ေသာ ျပင္ဆင္ခ်က္ ျဖစ္လ်င္ေသာ္မွ၊အမ်ားလက္ခံႏိုင္မည့္အေျဖ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမူ၊ ယေန႔တည္ဆဲ လႊြတ္ေတာ္တြင္၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြအၿပီးမွ မွတ္ပံုတင္ၾကေသာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မပါၾကေသးသလို၊လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕မ်ားလညး္ မပါေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥမွာ၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီးတည္တန္႔ခိုင္ျမဲေရးႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနရာ၊ လူမ်ိဳးစုအားလံုးစံုစံုညီညီပါဝင္သည့္all inclusive ညီလာခံမ်ဳိးျဖစ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မည္။
၂၅% ကိစၥ
          ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္၊ လူေျပာမ်ားသည့္ တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္၂၅ % ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ၊ စာေရးသူအျမင္ကို တင္ျပပါမည္။ ေျပာရလ်င္ ဤကိစၥမွာ၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး၏အသိမ္ေမြ႕ဆံုး၊ အခက္ခဲဆံုးအပိုင္းဟု ဆိုႏုိင္ေလာက္ေသာ ‘စစ္ဘက္-အရပ္ဘက္’ ဆက္ဆံေရးျပႆနာျဖစ္ေလရာ၊စိတ္လိုက္မာန္ပါ၊ အေစာတလွ်င္ မဆံုးျဖတ္သင့္ဟုသေဘာရပါသည္။
          တပ္မေတာ္အေနႏွင့္၊ ၎၏အဖဲြ႕အစည္းဆုိင္ရာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္၊အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးတြင္ ဦးေဆာင္မႈအခန္းမွ ပါဝင္ေရးဆုိသည္ကို ရပ္ခံထားသည္။ ၂၀၀၈ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာ၊ အဆိုပါရပ္ခံခ်က္ကို တရားဝင္ျပဌာန္းထားသည့္ သေဘာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္စံႏႈန္းမ်ားအရဆိုလ်င္၊အရပ္ဘက္ကစစ္ဘက္အေပၚ လႊမ္းမုိးႏုိင္မွသာ၊ စစ္မွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။ သို႔ႏွင့္တုိင္၊ရာစုဝက္မွ် ၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ၊ စစ္ဘက္အုပ္စိုးမႈမွ ထိုးထြက္ခါစ ႏုိင္ငံတစ္ခုအေနႏွင့္၊ဒီမိုကရက္တစ္စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ အညီ ခ်က္ျခင္းေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ဆိုသည္မွာ၊ ျဖစ္ႏုိင္ေျခအလြန္နည္းပါသည္။
          ထုိ႔ထက္ဆိုခဲ့ပါရပ္ခံခ်က္အတြက္၊ တပ္မေတာ္၏အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ၊ ႀကိဳက္ မၾကိဳက္ အသာထား၊ ျငင္းဖို႔ခက္သည့္အေနအထားတြင္လည္းရွိေနသည္။လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း၊ အင္အားအႀကီးဆံုး ဗကပ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေနၾကေသာလက္နက္ကိုင္အင္အားစုစုေပါင္းမွာ၊ ယခုအထိ တစ္သိန္းအထက္ရွိေနဆဲဟု သိရသည္။ လူဦးေရႏွင့္အခ်ိဳးခ်ၾကည့္လ်င္ သူပုန္အမ်ားဆံုးတုိင္းျပည္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုမွ်မက၊ အစိုးရသစ္သက္တမ္း၂ ႏွစ္သာသာကာလအတြင္း၊ ထိပ္တက္လာေသာ လုံျခံဳေရးျပႆနာမ်ားကလည္း ရွိေနျပန္သည္။ ေျပာရလ်င္- ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေအာင္ျမင္စြာ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာ၊ စစ္ဘက္ အရပ္ဘက္ဆက္ဆံေရးပံုမွန္ျဖစ္ဖုိ႔ လမ္းပြင့္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
          အမွန္စင္စစ္၊ တပ္မေတာ္ကို ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အဖဲြ႕အစည္းအျဖစ္၊ေျပာင္းလဲပံုေဖာ္ႏိုင္ေရးမွာ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ အေရးႀကီးသည့္တိုင္၊ ေရရွည္ေဆာင္ရြက္ရမည့္သေဘာရွိသည္။ အခ်ိန္မတုိင္မီ အေလာတႀကီးေဆာင္ရြက္လုိက္လ်င္၊ လက္ရွိျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးျဖစ္စဥ္အတြက္၊အႀကီးမားဆံုး စိန္ေခၚခ်က္ပင္ျဖစ္လာႏိုင္ စရာရွိသည္။ လက္ရွိစစ္ဘက္၊ အရပ္ဘက္ အင္အားခ်ိန္ခြင္လွ်ာအရ၊တပ္မေတာ္၏ သေဘာတူၾကည္ျဖဴမႈမရလ်င္၊ ၂၅% ကိစၥမွာ၊ လက္ေတြ႕ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါေခ်။အႏၱရာယ္ႀကီးေသာ ႏိုင္ငံေရးမီးရႈးမီးပန္းသာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားပါလိမ့္မည္။
          ယခုစာစုကို ‘ဒီမိုကရက္တုိင္ေဇးရွင္း’ ပညာရပ္၏ေခါင္းကိုင္ဖခင္ တစ္ဦးဟု ဆိုႏိုင္ေလာက္ေသာ ပါေမာကၡ ဂီယာႏိုဒီယာ၏ သတိေပးစကားျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ယခုလို … ၊
“ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲမွာ၊လက္ေတြ႕မျဖစ္ႏိုင္ေသးတာက မစမိပါေစနဲ႔။ အက်ဳိးရလဒ္ထြက္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း အေကာင္းဆံုးနယ္ပယ္မွာအာရံုစိုက္ပါ။ ဒါက စပါ… ။”
ေက်ာ္ဝင္း
 ဆရာေက်ာ္၀င္FB မွကူးယူခ်င္ခဲပါသည္။

Read More »

စိန္ေခၚခ်က္မ်ားမွ - အခြင့္အလမ္း သပြတ္အူၾကားမွ - မဂၤလာလမ္း ရခိုင္ျပည္နယ္ပဋိပကၡမ်ား စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ အစီရင္ခံစာႏွင့္ ဆက္စပ္အေတြးမ်ား

(ေက်ာ္ဝင္း)

ေျခဆင္း

“စိန္ေခၚခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ အခြင့္အလမ္းေတြ ကပ္ပါလာတတ္သည္” ဆုိေသာ ဆုိ႐ိုးကို လက္ပံေတာင္း အစီရင္ခံစာႏွင့္ ရခိုင္အစီရင္ခံစာ တုိ႔ကို ဖတ္ရေတာ့မွ ပိုနားလည္ သေဘာေပါက္လာရသလုိ ရွိသည္။ ေျပာရရင္ လက္ပံေတာင္းကိစၥေရာ ရခိုင္အေရး သည္ပါ ႏုနယ္ေသာ ဒီမုိကေရစီ အတြက္ မေသးလွေသာ စိန္ေခၚခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းသာမက ျပည္ပႏွင့္ပါ ဆက္စပ္ေနသည္ျဖစ္၍ အျပန္႔က်ယ္လွသလို သမိုင္းဇာစ္ျမစ္ မ်ားႏွင့္ပါ ပတ္သက္ေနသည္ျဖစ္၍ နက္႐ႈိင္းလွသည္။ ထုိ႔ထက္ အစြဲအလမ္းမ်ား၊ အက်ဳိးစီးပြားမ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားလည္း လိမ္ယွက္လ်က္ ရွိေနရာ သပြက္အူတမွ် ႐ႈပ္ေထြးလွသည္။

ဤမွ်က်ယ္ျပန္႔၊ နက္႐ႈိင္း၊ ႐ႈပ္ေထြးလွေသာ “အမယ္ဘုတ္ခ်ည္ငင္” ႀကီးမ်ားကို ေပးသမွ် အေျခအေနတြင္ အမွ်တဆံုး ခ်ဥ္းကပ္၍ အေကာင္းဆံုး အႀကံျပဳခဲ့ၾကသည့္ ေကာ္မရွင္ႏွစ္ရပ္လံုးကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ပါ။ ယခု အခ်ိန္ထိ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံတြင္ အားနည္းပါးလ်ဆဲ “ဒီမုိကရက္တစ္
စဥ္းစားနည္း” မ်ားအတြက္ အစျပဳခ်က္ ျဖစ္ေလမည္လား ေတြးမိသည္။ ေနာင္ အနာဂတ္ “ဒီမိုကရက္တစ္ယဥ္ေက်းမႈ” အတြက္ အခြင့္အလမ္းေကာင္း ျဖစ္ေလမည္လား၊ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
မဂၤလာပါ၊ လက္ပံေတာင္းေကာ္မရွင္၊
ထပ္ဆင့္မဂၤလာပါ ရခုိင္ေကာ္မရွင္။

သဘာဝမတူ ခ်ဥ္းကပ္ပံုမတူ

အမွန္စင္စစ္ လက္ပံေတာင္းကိစၥႏွင့္ ရခိုင္အေရးမွာ သေဘာသဘာဝခ်င္း တူၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ႏွင့္အမွ် ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်င္းလည္း မတူႏုိင္ေပ။ တူလုိ႔ မျဖစ္ပါေခ်။

လက္ပံေတာင္းကိစၥမွာ အၿပိဳင္ျဖစ္ေနေသာ အက်ဳိးစီးပြားမ်ား၏ ပဋိပကၡသေဘာ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္တြင္ စီးပြားေရးကုမၸဏီ ႏွစ္ခု (ဝမ္ေပါင္ႏွင့္ ဦးပိုင္) ရွိ၍ က်န္တစ္ဖက္တြင္ ေဒသခံလူထုရွိသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မွာပင္ တုိင္းျပည္စီးပြားေရး တုိးတက္မႈႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္မႈတုိ႔ကို ခ်ိန္ညႇိဖုိ႔ကလည္း ရွိေနသည္။ ေနာက္ထပ္ထည့္သြင္း စဥ္းစားစရာ တစ္ခုမွာ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရး၊ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ တစ္ခုႏွင့္ ဆက္ဆံေရး။ ဤတြင္ ေကာ္မရွင္က ေခတ္သစ္ဂိမ္းသီအုိရီျဖင့္ ျပႆနာကို အေျဖထုတ္ေပးလုိက္သည္။ “ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္း စြဲသာ”။

ရခိုင္ကိစၥကား လက္ပံေတာင္းႏွင့္ မတူ။ ပို၍ အျပန္႔က်ယ္သလုိ ပို၍ နက္ရိႈင္းသည္။ ပို၍႐ႈပ္ေထြးသည့္ သေဘာလည္းရွိသည္။ လက္ပံေတာင္းမွာလုိ အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း ပဋိပကၡသက္သက္မွ် မဟုတ္။ ေျပာရလွ်င္ ရခိုင္ျပည္ နယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ျဖစ္ရပ္မ်ားမွာ ပဋိပကၡ အသြင္ ေဆာင္ခဲ့ရေသာ အသိုင္းအဝိုင္း ႏွစ္ခုလံုးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ အက်ဳိးမရွိ။ အသက္အုိးအိမ္ စည္းစိမ္မ်ား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရ႐ံုမွ်မက ပူေလာင္ေသာ ေဒါသအာဃာတ ေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ မည္သည့္အသိုင္းအဝိုင္း၏ အက်ဳိးစီးပြား မွမပါ။ အက်ဳိးပ်က္ရာသာ ျဖစ္သည္။ ပြဲလန္႔ ဖ်ာခင္းလုိသူ အႀကံသမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားမွ်သာ ျဖစ္သည္။

ထို႔ထက္ ရခိုင္အေရးမွာ သမုိင္းဇာစ္ျမစ္မ်ားႏွင့္ ဆုိင္သလုိ ပထဝီႏုိင္ငံေရး ႏွင့္လည္း ပတ္သက္ေနသည္။ မြန္ျမတ္ေသာ ဘာသာတရားႀကီး ႏွစ္ခုကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ေစခဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရး ပရိယာယ္ေတြလည္း ရွိေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၂၁ ရာစု ေခတ္ေရစီးကို သမုိင္းဦး “သီယိုကေရစီ” (Theocracy) ျဖင့္ ခုခံဆန္႔က်င္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ စစ္ေအးလြန္ ႏုိင္ငံတကာ ေနာက္ခံအခင္းအက်ဥ္း။ ဤသို႔ေသာ သပြတ္အူ ဇာတ္႐ႈပ္ႀကီးကို ေကာ္မရွင္က ခ်ဥ္းကပ္မႈ ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ကိုင္တြယ္လုိက္သည္ဟု နားလည္ရပါသည္။ “လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဥ္းကပ္မႈ” (Human Rights Approach) ႏွင့္ “အမ်ဳိးသား အမွတ္အသား သ႐ုပ္ဆုိင္ရာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ” (National Identity Approach)

လူမ်ဳိး၊ အသားအေရာင္၊ ကိုးကြယ္သည့္ဘာသာ ဘယ္လုိပင္မတူ ျခားနားသည္ျဖစ္ေစ၊ လူသည္ လူပင္ျဖစ္ရာ “လူ႔အခြင့္အေရး” ကို ပစ္ပယ္လုိ႔ မရ။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မွာပင္ “အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံမ်ား” အျဖစ္ စုစည္းေနထုိင္ ၾကေသာ ပကတိအရွိ ကုိလည္း ဥေပကၡာျပဳလုိ႔ မျဖစ္ျပန္ရာ။ “အမ်ဳိးသား အမွတ္အသားသ႐ုပ္” ကိုလည္း သိမွတ္လက္ခံ ၾကရမည္သာျဖစ္ပါသည္။ ေကာ္မရွင္၏ ခ်ဥ္းကပ္ပံုတြင္ ဤသေဘာႏွစ္မ်ဳိးလံုးႏွင့္ မလြတ္၍ ေက်နပ္မိသည္။

သမုိင္းဇာစ္ျမစ္ႏွင့္ ပထဝီႏုိင္ငံေရး

ဆုိခဲ့ၿပီးသည့္အတုိင္း ရခိုင္အေရးမွာ သမုိင္းဇာစ္ျမစ္မ်ားႏွင့္ ဆုိင္သလုိ ပထဝီႏုိင္ငံေရး ႏွင့္လည္း ဆက္စပ္ေနသည္။ သမိုင္းဇာစ္ျမစ္ ဆုိရာတြင္ ဟိုးေရွး အတီေတ၊ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္မႈ မ်ားႏွင့္ ဆုိင္သလုိ ကိုလုိနီစနစ္၏ ဆုိးေမြမ်ားမွာလည္း အေရးႀကီးသည့္ အခန္းမွ ပါဝင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ဒုတိယကမၻာစစ္၊ လြတ္လပ္ေရး ေခတ္ဦး စစ္ပြဲမ်ား၊ အုိင္ဒီအုိလုိဂ်ီ အ႐ႈပ္အေထြးမ်ား၊ ျပည္တြင္းစစ္မ်ား ...။ ၿပီး လူဦးေရ တုိးပြားမႈ အျမင့္ဆံုး ႏုိင္ငံတစ္ခုႏွင့္ ထိစပ္ေနရာမွ အေၾကာင္းခံ ထြက္ေပၚလာေသာ ပထဝီႏုိင္ငံေရး ျပႆနာအခ်ဳိ႕ ...။ ဤျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေကာ္မရွင္ အစီရင္ခံစာက တူးဆြ ေဖာ္ထုတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

စာေရးသူအေနႏွင့္မူ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အပါအဝင္ ယေန႔ ကမၻာ့ထိပ္သီး ႏုိင္ငံမ်ားပင္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ေနၾကရေသာ ပထဝီႏုိင္ငံေရး ျပႆနာတစ္ခုႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစား ေနမိသည္။ Border Land ကိစၥျဖစ္ပါ သည္။ Border Land မွာ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ ႏွစ္ခုၾကားရွိသည့္ နယ္ေျမျဖစ္သည့္တုိင္ သာမန္ “နယ္စပ္ေဒသ” ႏွင့္မတူပါ။ သို႔အတြက္ “ထိစပ္နယ္ေျမ” သို႔မဟုတ္ “ႏွစ္ဖက္ခြနယ္ေျမ” စသျဖင့္ ဘာသာျပန္လွ်င္ သင့္မည္လား စဥ္းစားမိသည္။

ေခတ္ၿပိဳင္အနာဂတၱိ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္သူ ေဂ်ာ့ဖ႐ိုင္းမင္းက အဆုိပါ ထိစပ္နယ္ေျမ မ်ား၏ သေဘာသဘာဝမ်ားကို ယခုလုိ ဖြင့္ဆုိဖူးသည္။ ထိစပ္ နယ္ေျမမ်ားမွာ
၁၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ အႀကိမ္ႀကိမ္အေျပာင္းအလဲ ရွိသည့္ ေဒသမ်ား ျဖစ္သည္။
၂၊ သို႔ႏွင့္အမွ် လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ မ်ဳိးစံု ေရာယွက္ေနတတ္သလုိ “အမ်ဳိးသားေရးသစၥာခံမႈ” (National Loyality) အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ လူမ်ားလည္း ရွိေနတတ္သည္။
၃၊ ႏို္င္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွ အျခား ႏုိင္ငံတစ္ခုခုသို႔ သမား႐ိုးက် ေရႊ႕ေျပာင္းေနထုိင္မႈ (Commentional Immigration) ႏွင့္ ထိစပ္နယ္ေျမ အတြင္း လူေရႊ႕ေျပာင္း ေနထုိင္မႈမွာ သေဘာသဘာဝခ်င္း မတူ။ သာမန္ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္သူမ်ားမွာ အမိေျမကို အၿပီးတုိင္ ေက်ာခုိင္းၿပီး နယ္ေျမသစ္တြင္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနေလ့ရွိသည္။ ထိစပ္နယ္ေျမ အတြင္း ေရာက္ရွိလာၾကသူ မ်ားမွာ အမိေျမႏွင့္ အၿပီးအျပတ္ ျဖစ္သြားသည္မဟုတ္။ အမိေျမႏွင့္ မူလအသိုင္း အဝိုင္းကို ေဒသသစ္တြင္ ဆြဲဆန္႔လုိက္သည့္ သေဘာပင္ ရွိသည္။
၄၊ သို႔ႏွင့္အမွ် ေဒသတြင္း တင္းမာမႈမ်ား ေပၚထြက္လာႏုိင္သလုိ အဆင္မသင့္လွ်င္ “ပထဝီႏုိင္ငံေရး အႏၲရာယ္လမ္းေၾကာင္း” မ်ားပင္ ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။

သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဖ႐ိုင္းမင္း၏ ဖြင့္ဆုိခ်က္မွာ မွန္ေလာက္စရာ ရွိမည္ထင္သည္။ ဥပမာ-ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမနီၾကားရွိ “အဲလ္ဆက္ႏွင့္ ေလာ္ရိန္း” ထိစပ္နယ္ေျမ အျငင္းပြားမႈမွ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး အထိ ဦးတည္သြားခဲ့ဖူးသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ အၿပီးတြင္လည္း အိႏၵိယႏွင့္ ပါကစၥတန္ၾကားရွိ “ကက္ရွမီးယား” ထိစပ္ နယ္ေျမ ျပႆနာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ စစ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့ရေသာ “ကိုဆိုဗို” ေဒသဆိုလွ်င္လည္း ဆားဗီးယားႏွင့္ အယ္လ္ေဘးနီးယား ၾကားရွိ ထိစပ္နယ္ေျမပင္ ျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ ယေန႔ထက္တိုင္ မီးခိုးအူေန ဆဲျဖစ္ေသာ ယူေကႏွင့္ အိုင္ယာလန္ၾကားမွ “ေျမာက္ပိုင္း အိုင္ယာလန္”၊ ယူအက္စ္ႏွင့္ မကၠစီနယ္စပ္ တစ္ေလွ်ာက္တို႔မွာ အခ်ိန္မေရြး ေပါက္ကြဲႏိုင္ေသာ ထိပ္စပ္နယ္ေျမ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

စာေရးသူက ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာေဒသမွာ ဖ႐ိုင္းမင္း ဖြင့္ဆိုျပေသာ ဆိုခဲ့ပါ ထိစပ္နယ္ေျမ သေဘာသဘာဝေတြ အျပည့္ရွိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သို႔အတြက္ ယေန႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေနႏွင့္ "ဟစ္စ္ပန္နစ္စိန္ေခၚခ်က္” ကို ဘယ္လိုေပၚလစီ ခင္း၍ တံု႔ျပန္ေနသည္ကို စိတ္ဝင္စားသည္။ စာေရးသူၾကားရ ဖတ္ရသေလာက္ နယ္စပ္လံုၿခံဳေရးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္သည္။ (ဤအခ်က္ကိုေတာ့ ေကာ္မရွင္ကလည္း အႀကံျပဳထားသည္။) ေနာက္တစ္ဖက္မွ ကူးလာသူမ်ားကို ထိပ္စပ္နယ္ေျမမွာ စုမထား၊ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ ခြဲျဖန္႔ပစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဤနည္းႏွင့္ အလုပ္ ျဖစ္ မျဖစ္ စဥ္းစားဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ ထိစပ္နယ္ေျမ ျပႆနာကိုလည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ သုေတသန လုပ္ေစခ်င္သည္။

လူသား၊ ႏိုင္ငံသား၊ တိုင္းရင္းသား

“စကားေနာက္ တရားပါ” ဆိုသလိုပင္ စကားလံုးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ သေဘာထားမ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရွိတတ္ၾကပါသည္။ ယခု ရခိုင္အေရး တြင္လည္း စကားလံုး ျပႆနာက အေတာ္ေလး ေရွ႕ေရာက္ေနသည္။ အကဲဆတ္သည္။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္ သူျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာ အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕က ပဋိပကၡအသြင္ ေဆာင္ေနေသာ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုကို “႐ိုဟင္ဂ်ာ” ဟု စြဲစြဲၿမဲၿမဲသံုးသည္။ ဤအတိုင္း သံုးစြဲရမည္ဟု ဖိအားေပးၾက သည္မ်ားပင္ ရွိသည္။ အမည္နာမ ေနာက္ကြယ္မွ ငုတ္ေနေသာ အႀကံအစည္မ်ားကို တြက္ဆမိသူ မ်ားက လက္မခံႏိုင္ၾကပါ။ ျမန္မာအစိုးရ ကိုယ္တိုင္ကလည္း လက္မခံပါ။ ဤသည္မွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ပိုင္ခြင့္ပင္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာအစိုးရေရာ၊ ေကာ္မရွင္ကပါ “ဘဂၤါလီ” ဟူ၍သာ သံုးပါသည္။ စာေရးသူ တက္ဖူးေသာ ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်င္းပသည့္ ရခိုင္အေရး အလုပ္႐ံု ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုတြင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ သံအမတ္ႀကီးက အဆိုပါ “ဘဂၤါလီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နဲ႔ ပတ္သက္ေနလို႔ပါ” ဟု သူက အေၾကာင္းျပသည္။ ပတ္သက္ဆက္စပ္မႈ ရွိ မရွိ အမ်ားသိျဖစ္သည့္တိုင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ဆႏၵျဖစ္ေန၍ သံခင္းတမန္ခင္း အရ ေလးစားသင့္သည္ ထင္ပါသည္။ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္လားမသိ။ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကမူ (ယခုအခ်ိန္ထိ) သူ၏ေနာက္ဆံုး မိန္႔ခြန္းတြင္ “ရခိုင္ျပည္နယ္ အတြင္းမွာ မူလကေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ အစၥလာမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္သူမ်ား” ဟု သံုးႏႈန္းေျပာဆိုသြားသည္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဆိုရလွ်င္ စာေရးသူဘဝင္ မက်လွပါ။ ျမန္မာျပည္ တစ္နံတစ္လ်ား ရွိေနၾကေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ အလိုက်ေျပာရလွ်င္ “ရခိုင္ျပည္နယ္ေရာက္ ႏိုင္ငံမဲ့မ်ား” ဟူ၍သာ ဆိုခ်င္သည္။
ႏိုင္ငံမဲ့ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေစ လူသားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ရာ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ႐ႈေထာင့္မွ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ အကူအညီမ်ား ေပးရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ေကာ္မရွင္အစီရင္ခံစာ ကလည္း ဤအတိုင္းပင္ အႀကံျပဳထားသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဤအတိုင္း ေဆာင္ရြက္မည္ဟု အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုၿပီး ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာမွ ဝိုင္းဝန္း ကူညီၾကဖို႔လည္း တာဝန္ရွိပါသည္။ အဆိုပါႏိုင္ငံမဲ့ မ်ားထဲမွ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သူ မ်ားကိုလည္း ဥပေဒႏွင့္အညီ စိစစ္၍ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳရပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရး အျပည့္အဝေပးရ ပါလိမ့္မည္။ ဤအခ်က္ကိုလည္း ေကာ္မရွင္က အႀကံျပဳၿပီး ျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားဥပေဒကို ေဝဖန္ၾကသည္မ်ားလည္း ရွိသည္။
ဒီမိုကေရစီစနစ္တြင္ မႀကိဳက္ခြင့္၊ ေဝဖန္ခြင့္ရွိပါသည္။ သေဘာထား ကြဲလြဲခြင့္ ရွိပါသည္။ သို႔တေစ ဒီမိုကရက္တစ္ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားျဖင့္ ကြဲလြဲၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ ၁၉၈၂ ဥပေဒမွာ တည္ဆဲတရားဝင္ ဥပေဒျဖစ္ရာ၊ ကိုယ္မႀကိဳက္တိုင္း ျပင္ခ်င္သလို ျပင္လို႔မရပါ။ ဒီမိုကရက္တစ္ လႊတ္ေတာ္သို႔တင္ၿပီး လႊတ္ေတာ္မွ တစ္ဆင့္သာ ျပင္လိုရသည္ကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးကို ေက်ာ္၍ “႐ိုဟင္ဂ်ာမွာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုတစ္ခု ျဖစ္သည္။ လူမ်ဳိးစု အခြင့္အေရး ေပးပါ” ဆိုလွ်င္ကား မီးခိုး မဆံုး၊ မိုးမဆံုး ျငင္းၾကဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ရခိုင္ အပါအဝင္ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ျမန္မာပညာရွင္မ်ား ဘက္မွလည္း ေျပာစရာေတြ အျပည့္ ရွိပါလိမ့္မည္။ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာအားကိုးျဖင့္ တစ္ဖက္သတ္ က်ားကန္ ေျပာလို႔မျဖစ္။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ထုတ္ျပန္ထားေသာ လူမ်ဳိးစုစာရင္းတြင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာ မပါေခ်။ ဤအခ်က္ကို ျငင္းခံုႏိုင္ပါသည္။ ျငင္းခြင့္ရွိပါသည္။ သို႔တေစ အမိန္႔ေပးခြင့္ေတာ့ မရွိ။ ဇြတ္အမိန္႔ေပးလွ်င္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ ပိုင္ခြင့္ကို ခ်ဳိးေဖာက္ရာေရာက္၍ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းႏွင့္ ညီ မညီ စဥ္းစားၾကဖို႔ရွိသည္။

စာေရးသူအျမင္ကို ေျပာရလွ်င္ အမုန္းမီးပြားမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္ တင္းမာေနၾကေသာ အသိုင္းအဝိုင္း ႏွစ္ခုၾကား ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ႏိုင္ဖို႔ မနည္း ႀကိဳးပမ္းေနၾကရေသာ ယခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ “႐ိုဟင္ဂ်ာ” ျပႆနာ ေရွ႕တင္လာသည္ကိုက စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ေျပလည္ေရးေလာ ...၊ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္ျဖစ္ေရးေလာ ...။

စစ္ေအးလြန္ ဆက္စပ္အေျခအေန

စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ဆံုးခန္းတိုင္သြားေသာအခါ ကမၻာႀကီးမွာ ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသို႔ ဦးတည္ သြားလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္သလုိကား မျဖစ္ “အစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ” ဆုိတာ ေနာက္ထပ္အႏၲရာယ္ အရိပ္မည္းႀကီးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ လုိက္ရျပန္သည္။ ပုိ၍ ဆုိးသည္မွာ အဆုိပါ အရိပ္မည္းႀကီးအေနႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘာသာတရားႀကီး တစ္ခုကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အသုံးခ်လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ႏုိင္ငံတကာ ဒီမုိကေရစီ အင္အားစုမ်ားႏွင့္ သေဘာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ အစၥလာမ္မစ္ႏုိင္ငံမ်ား လက္တြဲ၍ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ အႏၲရာယ္ကုိ ကာကြယ္ၾကရျပန္သည္။ ယခုအခါဆုိခဲ့ပါ ႏုိင္ငံတကာ အၾကမ္းဖက္မႈမွာ စစ္ေအးၿပီးခါစ ကေလာက္ အားေကာင္းေမာင္းသန္ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အဓိကဖြံ႕ၿဖဳိးၿပီး ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားကုိ ဦးတည္ မတုိက္ႏုိင္ေတာ့ ေသာ္လည္း လုံးဝ က်ဆုံးသြားၿပီဟူ၍ကား မဆုိႏုိင္ပါေခ်။ ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားျခင္း မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဖြံ႕ၿဖဳိးဆဲႏုိင္ငံမ်ား အထူးသျဖင့္ အစုိးရႏွင့္ လူထုၾကား ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကုိ အဓိကခ်ိန္ရြယ္ခ်က္ထားကာ စြက္ဖက္လာ ၾကသည္။

ေျပာရလွ်င္ စာေရးသူ အထူးစုိးရိမ္မကင္း ျဖစ္မိသည္မွာ ဆုိခဲ့ၿပီးေသာ ႏုိင္ငံတကာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ အႏၲရာယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ရခုိင္အေရး စတင္ကတည္းက ဤအႏၲရာယ္ကုိ စုိးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ တိက်ေသာအဆက္အစပ္ အေထာက္အထားမ်ား မေတြ႔ ရေသးသည့္တုိင္ “မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိ၊ ေဒြးႏွစ္ေဖာ္ သံဝါညႇိ” ၾကသည့္ အစအန အခ်ဳိ႕ကုိကား ျမင္သေလာက္ ျမင္ေနရေခ်ၿပီ။ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာသံ႐ုံးကုိ ဗုံးခြဲတုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားသည့္ သတင္း။ တစ္ဆက္တည္း “ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားကုိ တုိက္ခုိက္မည္” ဆုိေသာ ျပည္ပအဖြဲ႕ အစည္းမ်ား၏ ဂ်ီဟတ္ လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ား...။ သမၼတႀကီး၏ ၿပီးခဲ့သည့္ မိန္႔ခြန္းတြင္လည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ အခ်က္တစ္ခုကို သတိျပဳမိသည္။ "...ယခင္ကာလ မ်ားက ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္းမွာ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ အကူအညီေပးေရး ဆုိင္ရာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း အခ်ဳိ႕ရဲ႕ လုပ္နည္းကုိင္နည္း အမွားမ်ားေၾကာင့္ ျပႆနာမ်ား ပုိမုိ႐ႈပ္ေထြး နက္႐ႈိင္းခဲ့တာ ဟာလည္း ျငင္းဆုိ၍ မရသည့္ အမွန္တရား ျဖစ္ပါတယ္...” စသျဖင့္။

ဤတြင္ “လုံၿခဳံေရး” ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ ပါဝါအမာမ်ားမွာ မလြဲမေရွာင္သာ ေရွ႕ေရာက္ဖုိ႔ လုိအပ္ လာပါေတာ့သည္။ ပါဝါအမာမ်ား၏ ဒဏ္သင့္မႈကုိ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ခံခဲ့ရသူမ်ား အေနႏွင့္ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ား ရွိၾက သလုိ အစုိးရသစ္ ကုိယ္တုိင္ကလည္း မိမိ၏ ပုံရိပ္ကုိ အတိတ္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္ ေစေရး အတြက္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္လာသည္မ်ား ရွိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အမွ် “လုံၿခဳံေရး” ဘက္မွ အားနည္းလစ္ဟာမႈ မ်ားလည္း ရွိသေလာက္ ရွိခဲ့ရသည္။ မျဖစ္သင့္ဟု ထင္ပါသည္။ အစုိးရျဖစ္မွေတာ့ ပါဝါအမာမ်ားကုိ အၾကြင္းမဲ့ ေရွာင္လုိ႔ ျဖစ္မည္မဟုတ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ “လုံၿခဳံေရးကုိ ထိပ္တင္ရင္း လြတ္လပ္မႈအခ်ဳိ႕ကုိ စေတးခဲ့ရသည့္” အေမရိက၏ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ တုိက္ဖ်က္ေရး အေတြ႔အႀကဳံမ်ားမွ သင္ခန္းစာယူဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မည္။ ပါဝါအမာႏွင့္ ပါဝါအေပ်ာ့တုိ႔ကုိ ဟန္ခ်က္ညီညီ ေပါင္းစပ္က်င့္သုံးဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

ဘာသာေပါင္းစုံ ဒုိင္ယာေလာ့ခ္

ေကာ္မရွင္အေနႏွင့္ ေပးသမွ် အေျခအေနတြင္ အေကာင္းဆုံး အႀကံ ျပဳခဲ့သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ျပႆနာ အၿပီးအျပတ္ ေျဖရွင္းေရးအတြက္မူ အခ်ိန္ယူရဦးမည္ ထင္ပါသည္။ ဤကာလအတြင္း စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖဳိးတုိးတက္မႈလုိ ေရရွည္ လုံးပမ္းအားထုတ္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ မနည္းမေနာ ရွိပါ လိမ့္ဦးမည္။ ဤကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္လည္း ေကာ္မရွင္က ထဲထဲဝင္ဝင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အႀကံျပဳထားသည္မ်ား ရွိပါသည္။

ေကာ္မရွင္ အႀကံျပဳခ်က္မ်ားအနက္ စာေရးသူ အာ႐ုံအၿငိဆုံး တစ္ခုမွာ “အစုိးရအေနျဖင့္ လူမႈေရးႏွင့္ ဘာသာေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းကာ Interfaith Dialogue မ်ား က်င္းပေပးၿပီး ႏုိင္ငံသားမ်ားၾကား မတူညီေသာ ကုိးကြယ္မႈ ဘာသာေရး အေၾကာင္းမ်ားကုိ နားလည္မႈရွိေအာင္ ျပဳလုပ္သြားသင့္ပါသည္” ဆုိေသာ အစီအစဥ္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ တမန္ေတာ္မုိဟာမက္ ေမြးေန႔က မြတ္ဆလင္မိတ္ေဆြမ်ား ဖိတ္ၾကား၍ Interfaith Dialogue သေဘာေဆာင္ေသာ အခမ္းအနားတစ္ခုကုိ စာေရးသူတက္ခဲ့ ဖူးသည္။ ဘာသာေပါင္းစုံမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ေသာ တရားဓမၼမ်ားကုိ ၾကားနာခြင့္ရခဲ့ရာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိလွသည္။ ၾကည္ႏူးခ်မ္းျမ ျဖစ္ရသည္။

အမွန္စင္စစ္ ဘာသာတရား အားလုံး၏ တူညီေသာ ရည္မွန္းခ်က္မွာ လူမႈဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေရး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘာသာတရား မ်ားသည္ ျပႆနာမဟုတ္၊ ျပႆနာ ေျဖရွင္းေရးသာ ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရား မ်ား၏ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ျပႆနာ အေထြေထြကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေက်ာ္လႊား လြတ္ေျမာက္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အျပည့္အဝ ယုံၾကည္ပါသည္။
ဆရာေက်ာ္၀င္FB မွကူးယူခ်င္ခဲပါသည္။

Read More »