ေဟာင္ေကာင္
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္သည္။ ထိုင္း အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ဦးက သူတို႔ကို ျပည့္တန္ဆာ ခန္းတြင္ ပိတ္ေလွာင္ထားျခင္း ခံရၿပီး တစ္ရက္လွ်င္ ၁၉ နာရီခန္႔ လိင္ကြၽန္မ်ားအျဖစ္ ခိုင္းေစျခင္း ခံေနရကာ ေငြေၾကးလည္း တစ္ျပားမွ် မေပးေၾကာင္း ေဟာင္ေကာင္ ရဲမ်ားကို လာေရာက္ တိုင္ၾကား ၾကၿပီး မိမိတို႔ကို ကယ္တင္ေပးရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။
အမ်ဳိးသမီး အခြင့္အေရးမ်ားကို ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားေပးေနသည့္ Pavena ေဖာင္ေဒးရွင္းက သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ တစ္ခု လုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ လူကုန္ကူးမႈ တပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လည္ ေပးပို႔ခဲ့သည္။
အမ်ဳိးသမီး ႏွစ္ေယာက္ အမည္မ်ားကို ေအႏွင့္ ဘီ အမည္ ေပးထားလိုက္သည္။ သူတို႔က သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲတြင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ အလုပ္ ရွာေဖြေရး ေအဂ်င္စီမွ လူတစ္ေယာက္က ေဟာင္ေကာင္တြင္ အႏွိပ္ခန္း တစ္ခုအတြင္း အလုပ္ သြင္းေပးမည္။ လစာလည္း ေကာင္းသည္ဟု လာခ်ဥ္းကပ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ကို တစ္လလွ်င္ ဘတ္ ၈၀,၀၀၀ မွ ၉၀,၀၀၀ အထိ ရမည္ဟု ဆိုေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ Carthay Pacific ေလေၾကာင္းလိုင္းျဖင့္ ေဟာင္ေကာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေဟာင္ေကာင္မွ လူတစ္ေယာက္က သူတို႔ကို ေလဆိပ္တြင္ လာႀကဳိၿပီး ေကာင္းလြန္းနယ္ရွိ အခန္း တစ္ခန္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ ထိုအခန္းသို႔ အေရာက္တြင္ သူတို႔ကို တံခါး ပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္ထားလိုက္သည္။
ထိုအခန္းသည္ ျပည့္တန္ဆာအိမ္မွ အခန္း တစ္ခန္းျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ ပိုင္ရွင္က သူတို႔ကို အတင္းအဓမၼ လိင္ကြၽန္မ်ားအျဖစ္ ေစခိုင္းေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ နံနက္ ၇ နာရီမွ ညဥ့္ ၂ နာရီတိုင္ သူတို႔ အလုပ္ လုပ္ၾကရသည္။ တစ္ရက္လွ်င္ သူတို႔ကို ထမင္း အနည္းငယ္ ႏွစ္နပ္သာ ေကြၽးသည္။
တစ္ရက္ သူတို႔ ေလဆိပ္တြင္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ လူကို ျပန္ေတြ႕သျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကူညီရန္ ေတာင္းပန္ရာ မကူညီသည့္အျပင္ ထြက္ေျပးလွ်င္ အသတ္ခံရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ မိသားစုမ်ားပါ အသတ္ခံရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္။
ပိုင္ရွင္ကလည္း သူတို႔တြင္ ေဟာင္ေကာင္သို႔ လာသည့္အတြက္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ခမ်ား ေပးရန္ ရွိေၾကာင္း၊ ထိုလက္မွတ္ခ ေၾကြးေက်ရန္ ေဖာက္သည္ ၂၀၀ ႏွင့္ အိပ္ေပးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူ ၂၀၀ ျပည့္မွ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိပ္တိုင္း ေဟာင္ေကာင္ ေဒၚလာ ၆၀ (ဘတ္ ၂၄၀) ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္။
သူတို႔ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္တြင္ ၃ ရက္ခန္႔ ေနၿပီးေနာက္ လူေပါင္း ၄၀ ခန္႔ႏွင့္ အိပ္လိုက္ရသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အိပ္ရသည့္သူ အမ်ားစုမွာ နီေပါႏွင့္ ပါကစၥတန္ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔အေျပာအရ ထိုျပည့္တန္ဆာ အိမ္တြင္ ထိုင္း အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ ႐ုရွား၊ တ႐ုတ္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
တစ္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီခန္႔တြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္မွ ထြက္ေျပးလာၾကသည္။ တကၠစီကို တားၿပီး သူတို႔ကို ေဟာင္ေကာင္ ေလဆိပ္သို႔ ပို႔ေပးရန္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေလဆိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ Pavena ေဖာင္ေဒးရွင္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရခဲ့သည္။ ထိုအဖြဲ႕က သူတို႔ကို ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ပို႔ေပးခဲ့ၾကသည္။
ဒူဘိုင္း
သူမ အမည္က ရွီးဂ်ာအဇစ္ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၃၄ ႏွစ္ ရွိၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံမွ အိမ္ေထာင္ကြဲကာ ဒူဘိုင္းသို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမကို ဒူဘိုင္းတြင္ ထမင္းခ်က္ အလုပ္ရမည္ဆိုကာ ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူကုန္ကူးဂိုဏ္း ေခါင္းေဆာင္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဆာင္ဒါဘီဝီက သူ႔ကို ဒူဘိုင္းသို႔ ေခၚလာသည္။ ဘီဝီက သူမကို ျပည့္တန္ဆာအိမ္ ပို႔လိုက္သည္။ ထမင္းခ်က္ အလုပ္ရမည္ ဆိုေသာ္လည္း အိမ္ထဲတြင္ ေလွာင္ပိတ္ထားျခင္း ခံရသည္။ အိမ္ထိန္း ေယာက္်ား တစ္ဦးက သူမအခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး သူ႔အမိန္႔ကို မနာခံလွ်င္ ေသေလာက္ေအာင္ ႐ိုက္သည္။
“သူတို႔က တကယ့္ကို တိရစၦာန္ေတြလိုပဲ။ ၾကင္နာ သနားတဲ့ စိတ္လည္း မရွိဘူး။ သူတို႔ ခိုင္းတာကို လုပ္ရင္ လုပ္၊ မလုပ္ရင္ ႐ိုက္တာ ခံရတယ္။ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံခဲ့ရတယ္” ဟု ရွီးဂ်ာက ေျပာသည္။
ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ရွီးဂ်ာ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ယူေအအီးသို႔ ေရာက္သြား ၿပီး ထိုႏိုင္ငံတြင္ အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။ ဆယ္ရက္ခန္႔ ေထာင္ထဲတြင္ ေနလိုက္ရၿပီး အိႏၵိယသံ႐ုံး အရာရွိႏွင့္ လူမႈေရး လုပ္ငန္းအဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕၏ ကူညီမႈျဖင့္ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာသည္။ သူ႔ကို ေခၚလာသည့္ ေဆာင္ဒါလည္း ရဲမ်ား အဖမ္းခံလိုက္ရသည္။
“ကြၽန္မလို ကံမေကာင္းႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ အဲဒီ ျပည့္တန္ဆာအိမ္မွာ လြတ္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္” ဟု ရွီးဂ်ာက ဆိုသည္။
ျပည့္တန္ဆာအိမ္တြင္ ရွိေနစဥ္က သူမကို လူေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ လႊတ္ေပးျခင္း ခံရသည္။ တစ္ရက္တြင္ သူ႔ထံ ေရာက္လာေသာသူကို စကားေျပာၾကည့္သည္။ သူမ ေျပာသည့္ ဘာသာစကားကို နားလည္ သျဖင့္ ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႔ကို အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေျပာျပၿပီး လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အကူအညီေပးရန္ ေတာင္းပန္ရသည္။
“ကြၽန္မ သူ႔ေျခေထာက္ကို ဖက္ၿပီးေတာ့ကို ေတာင္းပန္တာ” ဟု ရွီးဂ်ာက ေျပာျပသည္။ ထိုသူက သူမ အေၾကာင္းကို အိႏၵိယရွိ ခဲအိုထံသို႔ လွမ္းေျပာေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ သူ႔ကို ေဆာင္ဒါက တစ္ရက္တြင္ အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္သြားၿပီး တစ္ေနရာ အေရာက္တြင္ ဖုန္းေျပာေနသည္။ သူမကို ေနာက္တစ္ေနရာ ေရာင္းစားရန္ ေစ်းေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာေနခ်ိန္ တြင္ ရွီးဂ်ာက လစ္ထြက္ခဲ့ၿပီး အဖမ္းခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ရွီးဂ်ာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ မိန္းကေလး ခုနစ္ဦးကို ထပ္မံ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေဆာင္ဒါ ေရာင္းစားထားသည့္ မိန္းကေလးေပါင္း ၃၀၀ ခန္႔၏ ကံၾကမၼာကိုေတာ့ မကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
႐ုရွား
ေမာ္စကို ျပည့္တန္ဆာအိမ္ တစ္အိမ္တြင္ ဗီယက္နမ္ မိန္းကေလး ရွစ္ဦးကို ဖမ္းမိလိုက္သည္။ ၁၅ ဦး ေရာက္လာသည့္ အနက္ ရွစ္ဦးကိုသာ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႕က ေျပာၾကားသည္။ ႐ုရွား အာဏာပိုင္မ်ားက ဆက္လက္ စစ္ေဆးရာတြင္ အမ်ဳိးသမီး ၁၅ ဦးစလုံးကို အဓမၼ လိင္ကြၽန္ အျဖစ္ ခိုင္းေစခဲ့ေၾကာင္း ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
ဗီယက္နမ္သူေလးမ်ားကို ႐ုရွားႏိုင္ငံအတြင္း ေခၚလာၿပီး လူကုန္ကူးမႈ ေနာက္ကြယ္တြင္ ႐ုရွားရွိ ဗီယက္နမ္ သံ႐ုံးက ပတ္သက္ေနေၾကာင္း အေမရိကန္ အေျခစိုက္ CAMSA အဖြဲ႕ကို ထူေထာင္ခဲ့သူ ငုယင္ဒင္သန္းက ဆိုသည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ အာရွ လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေန သည့္ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ ဒင္သန္းက-
“ေမာ္စကိုမွာရွိတဲ့ ဗီယက္နမ္ သံ႐ုံးက အရာရွိေတြကိုယ္တိုင္ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္ေနၾကတာ” ဟု စြပ္စြဲ ေျပာဆိုခဲ့သည္။
“တကယ့္ကို စီးပြားျဖစ္ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုအေနနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ” ဟု သန္းက ဆိုသည္။
ဗီယက္နမ္က ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးမ်ားထဲမွ ေသြအမ္းဆိုသူသည္ ႐ုရွား ျပည့္တန္ဆာအိမ္ တစ္အိမ္မွ အျခား ဗီယက္နမ္ အမ်ဳိးသမီး ငါးဦးကို ေခၚေဆာင္ၿပီး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ယခု သူတို႔ ငါးဦးစလုံး ဗီယက္နမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေျပာျပခ်က္အရ ရွစ္ဦးခန္႔ က်န္ေနေသးသည္။ ယင္းတို႔ထဲမွ တစ္ဦးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ျပည့္တန္ဆာအိမ္ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေသြအမ္းက ဆိုသည္။
သတင္းေပးခ်က္အရ ႐ုရွား ရဲတပ္ဖြဲ႕သည္ ျပည့္တန္ဆာအိမ္ တစ္အိမ္ကို ဝင္စီးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတင္း ႀကဳိတင္ ရရွိသျဖင့္ အားလုံး ေရွာင္ထြက္သြားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ တစ္အိမ္လုံး လူတစ္ေယာက္ မွ် မေတြ႕ခဲ့ရဟု ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေျပာၾကားသည္။ သူတို႔ ဝင္ေရာက္ မစီးနင္းမီ ႏွစ္နာရီေလာက္ကတည္း ႀကဳိတင္ ေရွာင္ထြက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ရဲတပ္ဖြဲ႕က အျခားေနရာ တစ္ေနရာကိုလည္း လႊဲမွားစြာ ဝင္ေရာက္ စီးနင္းခဲ့သည္။ ဒင္သန္းကေတာ့ “ေနရာ အတိအက်ကို သံ႐ုံးက လူေတြ သိပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ကို ရဲေတြ ေမးလိုက္ရင္ ရတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက အမ်ဳိးသမီးေလးေတြကို ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေရာက္ေစခ်င္ ပါတယ္” ဟု ဆိုသည္။
ဘဂၤလားေဒ့ရွ္
အသက္ ၂၂ ႏွစ္ အ႐ြယ္ရွိ ဇိုယာသည္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရွိ ေက်း႐ြာ တစ္႐ြာက ျဖစ္သည္။ ဇိုယာကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က မြန္ဘိုင္းသို႔ ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို မြန္ဘိုင္းသို႔ အလည္သြားမည္ ဟု ေျပာၿပီး ေခၚခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မြန္ဘိုင္းရွိ အိမ္ တစ္အိမ္သို႔ အေရာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက သူမကို ထားခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။ ထိုအိမ္သည္ ျပည့္တန္ဆာအိမ္ တစ္အိမ္ ျဖစ္သည္။
ဇိုယာက အိမ္ရွင္ကို ျပန္မည္ဟု ေျပာသည့္အခါတြင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး အခန္း တစ္ခန္းထဲ ထည့္ကာ ခုတင္တြင္ ႀကဳိးတုပ္ထားလိုက္သည္။ ေဖာက္သည္ေတြ လာ၍ ေကာင္းေကာင္း လက္မခံလွ်င္ ႐ိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးျခင္း ခံရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဇိုယာလည္း လိင္ကြၽန္ဘဝသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ဇိုယာ ဆယ္လခန္႔ ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ အစ္ကို ျဖစ္သူသည္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အမ်ဳိးသမီး ေရွ႕ေနအသင္း (BNWLA) ႏွင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး ညီမျဖစ္သူကို ကူညီ ရွာေဖြေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ တစ္ရက္ ရဲစခန္းသို႔ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဇိုယာထံမွ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ် မေျပာရေသးမီ ဖုန္းျပတ္သြားသည္။ ျပည့္တန္ဆာေခါင္းက မိသြားၿပီး ဖုန္းျဖတ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္ ျပန္ျပတ္ သြားခဲ့ရျပန္သည္။
တစ္ေန႔ ဇိုယာသည္ ေဖာက္သည္ တစ္ေယာက္ အကူအညီျဖင့္ လြတ္ေျမာက္လာသည္။ သူ႔ကို ခိုလ္ကတၱားၿမဳိ႕သို႔ သြားမည့္ ရထားေပၚ တင္ေပးရန္ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္။ ဇိုယာကို BNWLA အဖြဲ႕က ဘူတာ႐ုံတြင္ ေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။
ဇိုယာက သူမ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တစ္လုံးမက်န္ ျပန္ေျပာျပသည္။ သူမ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့သျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္ကိုလည္း တာဝန္ရွိသူမ်ားက စီးနင္းၿပီး အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
လူကုန္ႏွင့္ လိင္ကုန္ကူးျခင္း
ကုန္ကူးျခင္း ပုံစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးတြင္ လူသားကို လိင္ေက်းကြၽန္အျဖစ္ ခိုင္းေစရန္ ကုန္ကူးျခင္း၊ အတင္း အဓမၼ လုပ္အားကို ခိုင္းစားရန္ ကုန္ကူးျခင္း ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိသည္။ အျခား ပိုဆိုးသည့္ ကုန္ကူးမႈမွာ လူ႔ကိုယ္ခႏၶာထဲရွိ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ရယူလိုသျဖင့္ ကုန္ကူးျခင္းႏွင့္ တစ္သွ်ဴးမ်ား ရယူလိုေသာေၾကာင့္ ကုန္ကူးျခင္း ဟူ၍လည္း ရွိေသးသည္။
လူကုန္ကူးမႈသည္ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားသည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ ႏိုင္ငံတိုင္း လိုလိုတြင္ ပိုၿပီး ႀကီးထြားလာသည့္ ကုန္သြယ္မႈ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ ႏွစ္စဥ္ ႏိုင္ငံတကာ လူကုန္ကူးမႈ ေၾကာင့္ ရရွိေနေသာ အက်ဳိးအျမတ္မ်ားမွာ ေဒၚလာ ၃၂ ဘီလီယံခန္႔ ရွိေၾကာင္း ILO အဖြဲ႕၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရွိရသည္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံတကာ တရားမဝင္ ကုန္သြယ္မႈ စုစုေပါင္း ဝင္ေငြ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၆၅၀ ခန္႔ ရွိသည္ဆိုေသာ အစီရင္ခံခ်က္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္ရန္ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတိုင္း လိင္ကုန္ကူးမႈကို လက္ခံႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ႏိုင္ငံအတြင္း၌ လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံ ျပင္ပသို႔ လည္းေကာင္း အတင္းအဓမၼ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္ျခင္း၊ လိမ္လည္ လွည့္ျဖား ေခၚေဆာင္သြားျခင္းျဖင့္ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လိင္ကြၽန္အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ရန္ ေခၚေဆာင္သြားျခင္း ခံရသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ မိဘမ်ား ေၾကြးတင္ျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ပညာဗဟုသုတ နည္းျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ယင္းဘဝသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္က မ်ားသည္။ လူကုန္ အကူးခံရသည့္ အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစုကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္ရာတြင္ လက္ရွိ လုပ္ကိုင္ ေနေသာ အလုပ္ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုေကာင္းသည့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရရွိႏိုင္သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဝင္ေငြ ပိုေကာင္းႏိုင္သည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း မက္လုံးေပးကာ ေခၚေဆာင္ျခင္း ခံခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ သက္ေသခံ ကတ္ျပားမ်ား၊ မွတ္ပုံတင္မ်ားကို လူကုန္ကူးသူတို႔က သိမ္းယူ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ထားရာေန၊ ေစရာ သြားရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရသူ မ်ားစြာ ရွိသည္။ သူတို႔အားလုံး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားက အတူတူပင္ ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ ပိတ္ေလွာင္ျခင္း ခံရမည္။ ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပမ္းျခင္း ခံရမည္။ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေရာက္လာ သည့္ မိန္းကေလးမ်ား ဘဝကလည္း ခရီး စရိတ္ႏွင့္ အျခား စရိတ္မ်ား အေၾကာင္းျပကာ မေသမရွင္ ေကြၽးၿပီး ခိုင္းစားခံခဲ့ၾကရသည္။
ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု FBI ဗဟို စုံစမ္းစစ္ေဆးေရး အဖြဲ႕သည္ မိန္းကေလးငယ္ေပါင္း မ်ားစြာကို အတင္းအက်ပ္ လိင္ကြၽန္အျဖစ္ ခိုင္းေစခဲ့သူေပါင္း ၁၅၉ ဦးကို ဖမ္းဆီးခဲ့ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့သည္။ အေမရိကန္ ၿမဳိ႕ႀကီးေပါင္း ၇၆ ၿမဳိ႕အတြင္း ပိုက္စိပ္တိုက္ စစ္ဆင္ခဲ့ၿပီး အသက္ ၁၃ ႏွစ္မွ ၁၇ ႏွစ္အတြင္း မိန္းကေလးငယ္ေပါင္း ၁၀၅ ဦးကို ကယ္တင္ႏိုင္ ခဲ့ေၾကာင္း The Seattle Times သတင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ကတည္းက FBI သည္ ကေလးေပါင္း ၂၇၀၀ ခန္႔ကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ လိင္ကုန္ကူး ေနသူေပါင္း ၁၃၅၀ ဖမ္းဆီး ရမိခဲ့ၿပီး ၁၀ ဦးကို တစ္သက္တစ္ကြၽန္း ဒဏ္ခ်ကာ အျပစ္ေပးခဲ့သည္။ ထိုသူမ်ားႏွင့္ အတူ လက္ပူးလက္က်ပ္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည့္ ေငြေပါင္းမွာ ေဒၚလာ ၃ ဒသမ ၁ သန္း ျဖစ္သည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ႏွစ္စဥ္ ကေလးေပါင္း ၄ သိန္းခြဲခန္႔ အိမ္က ထြက္ေျပးေနၾကသည္။ သူတို႔အထဲက သုံးပုံ တစ္ပုံခန္႔မွာ အိမ္က ထြက္ေျပးၿပီး ၄၈ နာရီအတြင္း လိင္ကြၽန္ဘဝသို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရသည္။
လိင္ကုန္ကူးမႈမ်ားသည္ ေရာင္းသူႏွင့္ ဝယ္သူ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ ေပါမ်ားေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေရာင္းသူ မရွိလွ်င္ ဝယ္သူ ေပ်ာက္သြားႏိုင္မည္ ထင္ၿပီး ႏွိမ္နင္းေနၾကေသာ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္မလာသည့္အျပင္ တိုးပြားလာသည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။
လူကုန္ကူးျခင္းႏွင့္ လိင္ကုန္ကူးျခင္း ခံရမႈမ်ားကို ေလ့လာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လွ်င္ ဆင္းရဲျခင္းသည္ အဓိက တရားခံ ျဖစ္ေနသည္။ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္ မရွိျခင္းတို႔သည့္ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးအတြက္ လူကုန္ကူးခံရရန္ အသင့္ အေနအထားမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ သည္။ အျခား အေၾကာင္းရပ္ တစ္ခုမွာ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ မည္မွ် ကြၽမ္းက်င္မႈ ရွိသူမ်ားျဖစ္ေစ၊ ပညာ မည္မွ် တတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ လက္ရွိဘဝ ဝင္ေငြမ်ားျဖင့္ ရပ္တည္ရန္ ခက္ခဲလာလွ်င္ တတိယ ႏိုင္ငံမ်ား သို႔ သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ကိုင္လိုသူ မ်ားလာလိမ့္မည္။ ယင္းအခ်က္သည္ပင္ လူကုန္ကူးခံရရန္ ႏွင့္ လိင္ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ရန္ အမ်ားဆုံး တြန္းအားေပးေနသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ အပါအဝင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈအရ မိဘ သို႔မဟုတ္ မိသားစု အတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံျခင္းဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကလည္း လူကုန္ကူးမႈ တြင္ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ လူကုန္ကူးမႈမ်ားႏွင့္ လိင္ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ေစရန္ အဓိက တရားခံမ်ားသည္ ပြဲစားမ်ား ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ လူ႔ေဘာင္အတြင္း ထိုလုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ား ေနရာအႏွံ႔ ရွိႏိုင္သည္။ လူ႐ိုေသ၊ ရွင္႐ိုေသ ပုဂၢဳိလ္မ်ားပင္ အက်ဳိးအျမတ္ မ်ားသည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။
ခ်မွတ္ထားသည့္ ဥပေဒမ်ားကို နားလည္ေသာ္လည္း စီးပြားျဖစ္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနသူမ်ားကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္သမွ် လူ ကုန္သည္၊ လိင္ ကုန္သည္မ်ား ပေပ်ာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေက်းကြၽန္စနစ္ကို ေခတ္သစ္ ပုံစံျဖင့္ ျပန္လည္ အသက္သြင္းေနသည့္ လူ ကုန္ကူးျခင္းႏွင့္ လိင္ ကုန္ကူးမႈမ်ားကို ျပည္တြင္း၌လည္း ျပင္းထန္စြာ တိုက္ဖ်က္ အေရးယူ၊ ျပည္ပႏွင့္လည္း ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္၊ အဆိုး႐ြားဆုံးေသာ ရာဇဝတ္ ျပစ္မႈ တစ္ခုအေနျဖင့္ မတိုက္ဖ်က္သမွ် ပေပ်ာက္ႏိုင္မည္လည္း မဟုတ္ေပ။
အယ္ဒီတာတစ္ဦး
(အခ်က္အလက္မ်ားကို အင္တာနက္ သတင္းမ်ား၊ FBI ႏွင့္ ILO အဖြဲ႕ အစီရင္ခံစာမ်ားမွ ရယူ ပါသည္။)
Credit To The Voice Weekly