ခေယာင္းလမ္းမွသည္ ပန္းခင္းလမ္းသို႔

Written by  ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယၿမဳိ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ခ်င္းမိုင္ၿမဳိ႕က ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္စပ္ခ်င္း နီးနီးကပ္ကပ္ရွိတဲ့ ၿမဳိ႕တစ္ၿမဳိ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ နယ္စပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြ လာေရာက္အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတာ အမ်ားအျပားပါ။ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ေစ်းဆိုင္မ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း အပါအဝင္ သန္႔ရွင္းေရးပါမက်န္ အႏွိပ္ခန္းေတြအထိ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ စားပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ေမးျမန္း ၾကည့္မိတဲ့အခါ သူ႐ြာကို အလည္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔႐ြာ အပါအဝင္ ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ႐ြာေတြမွာ အ႐ြယ္ေကာင္း ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးေတြ မရွိၾကေတာ့ပါဘူးတဲ့။ မရွိသေလာက္လား၊ လုံးဝကို မရွိတာလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး အမွ်င္ေသးနဲ႔ ေမးမိတဲ့အခါ မရွိသေလာက္ မဟုတ္ဘဲ လုံးဝကို မရွိၾကတာပါတဲ့။ သူတို႔ရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အိုေတြသာ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဘာသာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လယ္ကေလး ယာကေလးမွာ စိုက္တန္တာစိုက္ၿပီး ဒီဘက္က ပို႔ေပးတာေလးနဲ႔ ေနၾကတယ္။ သူက စားပြဲထိုးလုပ္တဲ့အတြက္ ဆိုင္မွာ စားစရာနဲ႔ ေနစရာရလို႔ အိမ္ကို ျပန္ပို႔ေပးႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းဝန္းက်င္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ ထိုင္းဘတ္ေငြဟာ နည္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ႐ြာမွာေနရင္ တစ္လတစ္သိန္း ရႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝးပါတဲ့။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း မရွိပါဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္းမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း မရွိတာကတစ္ေၾကာင္း၊ စားစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲမြဲေတလြန္းလွတာေတြက တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွာ ေရႊ႕ေျပာင္း လုပ္ကိုင္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုအတြင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားလာတာကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒီလူငယ္ေတြကို ေတြ႕ရဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ ပညာသင္ယူရမယ့္ အ႐ြယ္ေတြျဖစ္ၿပီး ပညာမသင္ႏိုင္ဘဲ မိသားစုအတြက္ စီးပြားရွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာ သူတို႔အနာဂတ္ေတြ ၿပဳိပ်က္ ေပ်ာက္ဆုံးကုန္ၿပီဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ မိသားစုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ စာသင္ခန္းကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာကို စိတ္မေကာင္းစြာ ၾကားသိေနရပါတယ္။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီအေၾကာင္း ေျပာမိရာက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ေနၿပီး ပညာဆက္လိုခ်င္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ေပါင္းကူးေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြရွိတဲ့အေၾကာင္း ဝမ္းသာစရာ သတင္းၾကားရပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြက လမ္းညႊန္ခဲ့တဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေရာက္လာတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြအတြက္ ပညာေရး ေပါင္းကူးေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ခ်င္းမိုင္ၿမဳိ႕မွာ ေတြ႕ ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းက Bridging Education Access to Migrants (ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္ သမားမ်ား ပညာေရးေပါင္းကူး အစီအစဥ္) လို႔ေခၚပါတယ္။ အတိုေကာက္ BEAM လို႔ လူသိမ်ားပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကို ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ စတင္တည္ ေထာင္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုဆိုရင္ သက္တမ္း သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ တကၠသိုလ္အဆင့္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္သူ ၁၃ ဦးရွိၿပီလို႔ သိရပါတယ္။ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားဆိုရာမွာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ၊ စစ္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ ရပ္႐ြာကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြဆီ ေရာက္ရာက ေရႊ႕ေျပာင္းေက်ာင္းေတြ တစ္ဆင့္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း လက္ခံသင္ၾကားေပးတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ျပည္တြင္းက အေျခခံပညာ အလယ္တန္းအဆင့္အထိ တတ္ေျမာက္ထားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းမွာ စာသင္ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ရွိၿပီး အဲဒီစာသင္ႏွစ္အတြင္းမွာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း အဆင့္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ သင္ၾကားမႈရွိပါတယ္။ အဲဒီကမွ အေမရိကန္ အသိအမွတ္ျပဳ ဂ်ီအီးဒီ စာေမးပြဲကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုရမွာ ျဖစ္ၿပီး ဂ်ီအီးဒီ ေအာင္လက္မွတ္နဲ႔ ထိုင္းတကၠသိုလ္ေတြကို တက္ေရာက္ခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကေလးေတြဟာ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်နဲ႔ လုပ္ေနရတယ္၊ သူတို႔ဘဝရဲ႕ တက္လမ္း၊ လမ္းစေတြ ေပ်ာက္ေနရတယ္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္ေတြ ျဖစ္ တဲ့ မဲေဆာက္၊ ရေနာင္း၊ ဖန္င စတာေတြမွာ ေရႊ႕ေျပာင္းေက်ာင္းေတြမွာ တက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ ဒီအတန္းေတြၿပီးရင္ ေရွ႕ဆက္စရာ မရွိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ BEAM Foundation မွာ ေလ့လာေမးျမန္းရင္း သိလာရပါတယ္။
စတင္ဖြင့္ခါစက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၂၀ နဲ႔ စခဲ့တာျဖစ္ၿပီး အခုဆိုရင္ ၇၀ ခန္႔ တက္ေရာက္ ေနၾကပါတယ္တဲ့။ သုံးႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတြ၊ ကေလးေတြ ရပ္တည္ရတဲ့ ဘဝေတြကို သိရွိခဲ့ရပါတယ္။
အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့အတြက္ ကေလးေတြ၊ တခ်ဳိ႕ဆို ေက်ာင္းစာနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ကင္းကြာခဲ့ၿပီးမွ ေရာက္လာတာေတြ၊ စာမလိုက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ ေက်ာင္းထြက္သြားတဲ့ သူေတြရွိတယ္ဆိုတာရယ္၊ သူတို႔ျပည္တြင္းမွာ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေျခအေနက အလြတ္က်က္ခဲ့တာ ျဖစ္လို႕ ဒီဘက္မွာ သင္တာနဲ႔ ကြာျခားၿပီး ျပန္မမွတ္မိတာေတြနဲ႔ သူတို႔အတြက္ အခက္အခဲ အရမ္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာေတြရယ္ ေမးျမန္းသိရွိခဲ့ရပါတယ္။
BEAM ရဲ႕ စာသင္ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ကို ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္လို႔ ပိုင္းျခားထားၿပီး ပထမႏွစ္မွာေတာ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ျမန္မာဆရာေတြက ပို႔ခ်ေပးၿပီး ဒုတိယႏွစ္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ International School အဆင့္သင္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာမ်ားကသာ ပို႔ခ်ေပးတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လတ္တေလာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ထဲမွာ ပင္ပန္းပါေစ၊ ေက်ာင္းကိုမွန္ေအာင္ တက္ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုမ်ဳိး အခြင့္အေရးရဖို႔ ဆိုတာ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးပါဘူးတဲ့။ ဘဝတိုးတက္ဖို႔အတြက္ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစားေနပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေရွ႕စာသင္ႏွစ္ေတြက အစ္ကိုအစ္မေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း တက္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အားက်ကာ အဲဒီလို တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနတယ္လို႔ စိတ္အားထက္သန္စြာပဲ ေျပာျပေနပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းကေန ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္မွာ လူမႈေရးသိပၸံ ဘာသာရပ္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကလည္း စာေတြအမ်ားနည္းတူ လိုက္ႏိုင္လို႔ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူမိပါတယ္လို႔ ေျပာျပပါ တယ္။ ဒီေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးရင္း PAYAP တကၠသိုလ္မွာ မဟာသင္တန္း တက္ေရာက္ေနတဲ့ ဆရာမကလည္း အခုလို ေျပာပါေသးတယ္။
“ကြၽန္မက Payap၊ TESOL ေက်ာင္းသူပါ။ BEAM ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့အခါ တျခားႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔တန္းတူ သင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ဳိး မေတြ႕ရပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထိုင္းေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းကြာတာေပါ့။ ဥပမာ-ေက်ာင္းစရိတ္ဆိုရင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားေတြကို ေစ်းေလွ်ာ့ေပးတာေတြ၊ ဘဏ္ေတြကေန ထိုင္းေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ပိုက္ဆံထုတ္ေခ်းတာေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားေတြက International Student Fees ဆိုၿပီး ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းလခေပးရင္ ထပ္ေပါင္းေပးရတယ္”
တျခားအခက္အခဲေတြ ရွိသလားလို႔ ဆရာမကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “အခက္အခဲေတြကေတာ့ တခ်ဳိ႕ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြ ႀကံဳေတြ႕ရတယ္။ ဥပမာ- ျမန္မာျပည္မွာ အထက္တန္းေအာင္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္မွာ တိုက္႐ိုက္ေက်ာင္းလာတက္ရင္ ပထမဆုံးေတြ႕ရတာက သင္ၾကားမႈ နည္းစနစ္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔အတြက္ သူမ်ားထက္ပိုၿပီး အားထုတ္ရတယ္။ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြ ေပးတာေတြ၊ အုပ္စုလိုက္ ေဆြးေႏြးမႈ ေတြ၊ Presentation ေတြေပးရတဲ့အခါ သူတို႔အတြက္ အသစ္အဆန္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္မွာ ပန္းကန္ေဆး အလုပ္လုပ္ရာက ထိုင္းႏိုင္ငံ Payap တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရၿပီ ျဖစ္တဲ့ တိုင္းရင္းသူ ေက်ာင္းသူေလး အေၾကာင္းကိုလည္း ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ ၾကားသိရ ျပန္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီလို႔ ထင္မွတ္ထားခဲ့တဲ့ အရာေတြက ေအာင္ျမင္မႈေတြဆီ ျပန္လည္ ဦးတည္လာတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ပညာေရး ေပါင္းကူးေပးေနတဲ့ ဆရာေတြမွာလည္း ၾကည္ႏႈးမႈ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဆရာေတြက အသက္ ၃၀ ဝန္းက်င္ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ေနတာကိုလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ပင္ကိုဗီဇ ျဖစ္တဲ့ ကူညီ႐ိုင္းပင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔အတူ ဇာတိမာန္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးဂုဏ္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္တိုင္းျပည္ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ျမႇင့္တင္လိုတဲ့ ေစတနာေတြေၾကာင့္ ခေယာင္းလမ္းကို ပန္းခင္းလမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ တံတားတစ္စင္း ထိုးေပးထားတာကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာဂုဏ္ယူစြာ ေရးသားမွ်ေဝလိုက္ရပါတယ္။
Credit To The Voice Weekly