ေဒါနေတာင္တက္ ခရီး

ေကာ့ကရိတ္ ေတာင္တက္လမ္းအစမွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္-ျမဝတီ ကားမ်ား အတြက္ အခက္အခဲမရွိလွ။ ေတာင္လယ္လမ္းမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ မိုး႐ြာထားသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲပုံမ်ား ပုံလ်က္ ေဖာက္လုပ္ဆဲ ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ေပါင္းဆုံ၍ ရႊံ႕ဗြက္ ထူလ်က္ရွိသည္။ ကားတစ္စီးႏွင့္ တစ္စီးမွာ လိပ္သြား သြားေနရသည္။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေမာင္း၍မရ။ ေတာင္ပတ္လမ္းေဘးရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမ်ားကို ကားေပၚက ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကားဘီးကို ေခါင္းျပဴၿပီး ငံု႔ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ အခန္႔မသင့္၍ ဘီးတစ္ခ်က္ ေခ်ာ္႐ုံမွ်ျဖင့္ ကားကိုတစ္စစီ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ေလာက္ေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါး ျဖစ္သည္။

လမ္းမွာတစ္လမ္းသြားျဖစ္ၿပီး ေတာင္တက္ ေတာင္ဆင္းကို တစ္ရက္စီ သတ္မွတ္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားႏွင့္ အေတာ္ေလး ခပ္ေဝးေဝးရွိ ကားတစ္စီးမွာ ေတာင္အတက္အဆင္း လုပ္ေနေသာ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ တိုက္မိၿပီး ေခ်ာက္ထဲ ထိုးက်သြားရာ ယင္းကားကို အေပၚျပန္တင္ရန္ လမ္းပိတ္ထား၍ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ ေစာင့္ယူရသည္။ ကားထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္၊ ေရွ႕ကားတစ္စီး ေတာင္နံရံကို ဝင္ပြတ္မိသျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔ ေစာင့္လိုက္ရျပန္သည္။ ယင္းလမ္းမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ မႏၲေလးႏွင့္ ရန္ကုန္ကဲ့သို႔ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားရွိ ေစ်းကြက္မ်ားသို႔ အေထြေထြ ကုန္စည္မ်ား စီးဆင္းရာလမ္းလည္း ျဖစ္သည္။
ကရင္ျပည္နယ္ ျမဝတီၿမဳိ႕နယ္ ဆုံဆည္းၿမိဳင္ ေက်း႐ြာတြင္ အေျခစိုက္ေသာ ဒီေကဘီေအ ဌာနခ်ဳပ္ကို သတင္းသြားယူမည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဤလမ္းမွာ စြန္႔စားခန္း၏ နိဒါန္းဟု စိတ္ႏွလုံးပိုက္ၿပီး အေတာ္ၾကာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ ဘုရား၊ တရားကို မသိမသာ ခပ္တိုးတိုး ႐ြတ္ဆိုမိသည္။
သတင္းေထာက္အဖြဲ႕ ကားႏွင့္အတူ လိုက္ပါလာေသာ သံဃာမ်ားမွာ ေကာ့ကရိတ္ၿမဳိ႕သို႔ ေရာက္ရန္ စိတ္ေလာလ်က္ရွိသည္။ ကားရပ္ေစာင့္ေနရေသာ အခ်ိန္ေၾကာင့္ ေနမြန္းတည့္ၿပီး ေန႔ဆြမ္းႏွင့္လြဲကိန္း ဆိုက္ေနသည္။ ကားေပၚတြင္ပါလာေသာ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ဆရာေတာ္တို႔ကို လွမ္း ေနာက္သည္။
“အရွင္ဘုရား၊ ဘာမွမပူနဲ႔။ ေရသန္႔ဘူးေတြပါတယ္။ ေရဆြမ္းဘုဥ္းလို႔ရတယ္”
ေကာ့ကရိတ္ ေတာင္တက္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေရခဲပုံးေလးမ်ားကို လက္တြင္ခ်ိတ္ၿပီး အေအးဘူး လိုက္ေရာင္းေနေသာ ကေလးငယ္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရ သည္။ သူတို႔ေရခဲပုံးေလးမ်ားထဲတြင္ အေအးဘူးမ်ားႏွင့္အတူ ဂ်က္ျပားပုလင္းတခ်ဳိ႕လည္း ေတြ႕ရသည္။ ဂ်က္ျပားပုလင္း ဆိုသည္မွာ ဂရင္း႐ြိဳင္ရယ္ အမ်ဳိးအစား အရက္ပုလင္းငယ္ကို ဆိုလိုပါသည္။
ခရီးသည္တင္ကားမ်ားေဘးတြင္ အေအးဘူးမ်ား လိုက္ေရာင္းသည္ကို အညာေဒသတြင္ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူး ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္ပုလင္းကို လက္ေပြ႕ေရခဲပုံးျဖင့္ ထည့္ေရာင္းသည္ကိုမူ ယခုအႀကိမ္ ပထမဆုံးျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။
သတင္းေထာက္အဖြဲ႕ စီးနင္းလိုက္ပါလာသည့္ကား ေကာ့ကရိတ္ၿမဳိ႕သို႔ ဆိုက္လွ်င္ ဆိုက္ခ်င္း ဒီေက ဘီေအတပ္ဖြဲ႕မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီး စိုးျမင့္တို႔ လာႀကဳိသည္။ အႀကဳိလာေသာ ဗိုလ္မွဴးစိုးျမင့္တို႔ႏွင့္အတူ ျမဝတီၿမဳိ႕ထဲ ေရာက္ရန္ နာရီဝက္ခန္႔ ေမာင္းလိုက္ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ဝင္၍ ထမင္းစားၾကသည္။
ဒီေကဘီေအ ဌာနခ်ဳပ္တြင္ ျပည္တြင္းဖုန္းလိုင္း မမိသည့္အျပင္ အင္တာနက္ပါ သုံးမရဟု ႀကဳိသိထား သျဖင့္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမ်ားအတြက္ သတင္းအခ်ိန္မီ ပို႔ႏိုင္ရန္ ျမဝတီၿမဳိ႕ထဲမွာပင္ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္သမႈ ျပဳရသည္။ Dtacd အမ်ဳိးအစား ထိုင္းဆင္းမ္ကတ္ႏွင့္ ေငြျဖည့္ကတ္ ဝယ္ရသည္။ သို႔မွသာ၊ သတင္းစာအတြက္ သတင္းအမီ ပို႔ႏိုင္ေပမည္။
အားလုံးထမင္းစားၿပီးေနာက္၊ ဒီေကဘီေအ ဆက္ဆံေရး႐ုံးသို႔ ေခတၱဝင္နားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ခရီးဆက္ႏိုင္ရန္ ဒီေကဘီေအ စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴးေစာစန္းေအာင္က ေတာင္တက္ကား သုံးစီးခန္႔ စီစဥ္ေပးသည္။
ေတာင္တက္ကားမ်ားမွာ အမိုးဖြင့္၊ ဘီးျမင့္ကားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဒါနေတာင္တက္လမ္းမွာ မိုး ေျဖာက္ေျဖာက္ေၾကာင့္ ရႊံ႕ထလ်က္ ေခ်ာတြတ္တြတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္အတက္၊ ေတာင္အေကြ႕တြင္ ကားေနာက္မွ စီးလိုက္လာသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕မွာ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီး ထည့္လွိမ့္သကဲ့သို႔ ဘယ္ယိမ္း ညာႏြဲ႕။
ေရွ႕ဆုံးကားကို စီးလာသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေနာက္ကားကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မ်က္လုံးပင္ ျပဴးသြားမိသည္။ ကားသည္ အေျဖာင့္မသြား၊ ရႊံ႕ထဲတႊင္ ေဘးတိုက္သြားေနသည္။ ေဘးတိုက္ေရႊ႕လိုက္ ေနာက္ျပန္ေရွ႕တိုး လုပ္လိုက္ျဖင့္ ေမာင္းေနေသာကားကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်မိသည္။
ကားေခတၱ ရပ္နားေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကားကို ေမာင္းေပးသည့္ ဒီေကဘီေအ ဗိုလ္မွဴးကို ေတာင္တက္လမ္းကို ဘာေၾကာင့္ မျပင္တာလဲဟု ေမးစမ္းမိသည္။ စစ္ဗ်ဴဟာအရ အစိုးရတပ္ အလြယ္တကူ ခ်ီတက္ မလာႏိုင္ေစရန္ လမ္းမျပင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဗိုလ္မွဴးက ေျဖသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္သာ လမ္းကၾကမ္းေနေသာ္လည္း တပ္သားမ်ား အတြက္မူ ေနသား က်ေနသည္။ ကားေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူစီးလိုက္လာသည့္ တပ္သားဆိုလွ်င္ ပုခက္ထဲ လႊဲသိပ္ေနသလို၊ ကားအခ်ဳိးအေကြ႕ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ယိမ္းယိမ္းႏြဲ႕ႏြဲ႕ အိပ္ငိုက္ လိုက္ပါလာသည္။
ဆုံဆည္းၿမဳိင္႐ြာ ေရာက္ေသာအခါ ညေနေစာင္းၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ကို သုံးဖြဲ႕ခန္႔ခြဲၿပီး ကရင္အိမ္မ်ားတြင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ သတင္းသမားမ်ားက တစ္အိမ္၊ ေရဝါေရာင္ သံဃာမ်ားက တစ္အိမ္၊ က်န္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက တစ္အိမ္သုံးအိမ္ခြဲ ေနရာခ်ေပးသည္။
ညထမင္းကို ဒီေကဘီေအက ေကြၽးသည္။ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေစာဘဦးႀကီး အထိမ္းအမွတ္ စိုက္ထူထားသည့္ ေက်ာက္တိုင္ေဘးရွိ ဇရပ္ကေလးတြင္ သြားစားရသည္။
ထမင္းခဲကို တစ္ေစ့ခ်င္း ခြဲ၍မရ။ မာက်စ္ေသာ ထမင္းခဲျဖစ္သည္။ တပ္သားမ်ားကို ေကြၽးသည့္ဆန္ကို ယူခ်က္ထားသည္ဟု ထမင္းခ်က္ ကရင္အေဒၚႀကီးက ေျပာျပသည္။ ဟင္းမွာ ဝက္သားအားလူးခ်က္။ ဟင္းခ်ဳိ မွာ ဝက္သားအာလူး ပါးပါးလွီးထားေသာ ေရလုံျပဳတ္။ ထမင္းတစ္ဝိုင္းလုံးကို ၿခံဳေျပာရလွ်င္ ဝက္သားႏွင့္ အာလူးမင္းမူေသာ ထမင္းဝိုင္း ျဖစ္သည္။
ဆုံဆည္းၿမဳိင္ ႐ြာကေလးတြင္ ငါးရက္ခန္႔မွ် ေနခဲ့ရာ ဟင္းမေျပာင္းေခ်။ ဝက္သား အာလူးဟင္းႏွင့္ပင္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။ ဝက္သားဟင္း စားရလြန္းသျဖင့္ နဂိုအသံ ထြက္လာမလား၊ ဝက္သံထြက္လာမလား သိရေအာင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေအာ္ၾကည့္စမ္းပါဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္မိသည္။
ေျပာသာေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ေကြၽးေသာဟင္းကို အထူးအေရးေပး ခ်က္ထားျခင္း ျဖစ္ သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ တပ္သားကေလးမ်ားကို ဘာႏွင့္စားလဲဟု ေမးလိုက္တိုင္း ထမင္းႏွင့္ ငါးပိရည္ဆိုေသာ အေျဖကမေျပာင္း။
ဒီေကဘီေအ ဦးစီးျပဳလုပ္သည့္ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားေပါင္းစုံ သေဘာထားအျမင္ ေဆြးေႏြးပြဲ ကို ဇြန္လ ၁၅ ရက္ေန႔မွ စတင္က်င္းပမည္ ျဖစ္ရာ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ အားေနသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းအဖြဲ႕သည္ ဒီေကဘီေအတပ္မွ ကားျဖင့္ ထိုင္းနယ္စပ္ရွိ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းကို သြားသည္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ကို ထိုးဝါး အားျပဳေသာ ေလွငယ္ကေလးျဖင့္ ျဖတ္ကူးၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းရွိ ေမာ္လီခ်ဳိင္း႐ြာ ေစ်းကေလးသို႔ သြားလည္ၾကသည္။ ေလွစီးခ ဘတ္ေငြ ႏွစ္ရာေပးရသည္။
ေမာ္လီခ်ဳိင္းေစ်းမွာ လူမစည္လွ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ႏိုင္လွသည္။ ေဒသခံမ်ား အဆိုအရ၊ တနလၤာေန႔ မွသာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစ်းရွိသျဖင့္ လူစည္ကားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဆုံဆည္းၿမဳိင္႐ြာမွ ေစ်းသည္တို႔မွာ ယင္းေစ်းေလးသို႔ တစ္ပတ္စာလာေရာက္ ဝယ္ျခမ္းတတ္ ၾကသည္ဟုဆိုသည္။
ဆုံဆည္းၿမဳိင္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညေနေစာင္းေလၿပီ။ မဂၤလာေခ်ာင္းတြင္ ေရဆင္းခ်ဳိးၿပီးေနာက္ ဒီေကဘီေအ တပ္ရင္း အခမဲ့ ေဆးေပးခန္းသို႔ သြားလည္သည္။ ယင္းတပ္ရင္း ေဆးေပးခန္းကေလးကို ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေစာအာႏိုးက တာဝန္ယူ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ဟု သိရသည္။
ေစာအာႏိုးမွာ နာမည္ရင္းမဟုက္။ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ဂိုက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေစာအာႏိုး အမည္ျဖင့္ နာမည္ေျပာင္ တြင္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေဆးေပးခန္းတြင္ သစ္သားခုတင္ ငါးလုံးခန္႔ ေတြ႕ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးႏွင့္ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးတို႔ လဲေလ်ာင္းေနသည္ကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ တပ္ရင္း ေဆးေပးခန္းမ်ားကို တိုးခ်ဲ႕ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ဟု ဗိုလ္မွဴးေစာအာႏိုးက ဆိုသည္။ ဆုံဆည္းၿမဳိင္႐ြာအတြက္မူ ခုတင္ငါးဆယ္ဆံ့ ေဆးေပးခန္းတစ္ခု ေဆာက္ေနသည္ဟု သိရသည္။ အျခားကရင္႐ြာ ေလး႐ြာတြင္လည္း ဒီေကဘီေအ အခမဲ့ေဆးေပးခန္းမ်ား ေဆာက္သြားရန္ ရွိသည္ဟု ဗိုလ္မွဴးေစာအာႏိုးက ဆိုသည္။
စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေဆးမ်ားအနက္ ငွက္ဖ်ားေဆးဘူးမွာ အျခားေဆးဘူးမ်ားထက္ ပိုႀကီး ၿပီး ပို၍မ်ားမ်ား ထည့္ထားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ယင္းေဒသတြင္ ငွက္ဖ်ားလူနာ အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္မွဴးေစာအာႏိုးက အတည္ျပဳ ေျပာၾကားသည္။
လူနာျပဳစုရန္အတြက္မူ ကရင္တိုင္းရင္းသူေလးမ်ားကို လပိုင္းသင္တန္းမ်ားေပးၿပီး ေဆးပညာ သင္ေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ သူနာျပဳ ကရင္တိုင္းရင္းသူေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ယင္းေဆးေပးခန္းတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
ထမင္းဆိုင္မွ မဂၤလာတံတားဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာစဥ္ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ကင္းတဲထဲမွ တပ္သားႏွစ္ဦးကို မည္းတဲတဲ ျမင္ရသည္။ ဗိုလ္ႀကီးတို႔၊ ထမင္းစားၿပီးပလားဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔က လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ကရင္သဝဲဝဲျဖင့္ မစားရေသးဘူးဟု ျပန္ေျဖသည္။ အသံမွာ လူႀကီးသံမဟုတ္၊ ကေလးသံျဖစ္သည္။ သို႔ႏွင့္ အာလာပသလာပေျပာရင္း၊ မိတ္ဖြဲ႕ရင္းႏွီးလိုေသာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဗိုလ္ႀကီးတို႔နဲ႔ စကား ေျပာခ်င္လို႔ပါဟု ေလာကြတ္လုပ္ၿပီး ကင္းတဲနားသို႔ ကပ္သြားသည္။
အနီးေရာက္မွ ဖုန္းတြင္ပါလာေသာမီးကို အသာဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ တပ္သားမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ ထက္ပင္ အသက္ငယ္သည္။ ကေလးတပ္သားမ်ား ျဖစ္သည္။ တပ္သားတစ္ဦး၏ နာမည္မွာ ေမာင္ျမင့္ (နာမည္ရင္း အုန္းျမင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ျမင့္ဟုသာ အေခၚႀကဳိက္သည္ဟု ဆိုသည္) ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တပ္သားနာမည္မွာ အဲခ်မ္း ျဖစ္သည္။
ေမာင္ျမင့္သည္ အဲခ်မ္းထက္ အသက္ပိုႀကီးဟန္ရွိသည္။ ဆံပင္တိုတို၊ အသားညဳိညဳိႏွင့္ အရပ္ပုပု၊ ဗလေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္သည္။ အဲခ်မ္းမွာ အသားျဖဴသည္၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းသည္၊ လူပုံသြယ္လ်သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ေအာက္သာ ရွိေသးသည္ဟု ဆိုသည္။ စစ္စိမ္းေရာင္ အက်ႌက်ားကို ႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေသနတ္တစ္လက္စီ ကိုင္ ေဆာင္ထားသည္။
ဒီေကဘီေအ တပ္ထဲသို႔ ဝင္သည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ခန္႔ေလာက္က ဟုဆိုသည္။ ေမာင္ျမင့္သည္ ေက်ာင္းတက္စဥ္က ဆရာမႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းလစ္တတ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ လက္နက္ကိုင္ၿပီး စစ္သားျဖစ္လိုေသာ ဆႏၵရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒီေကဘီေအ တပ္ထဲဝင္ခဲ့ေၾကာင္း ေမာင္ျမင့္က ရင္ဖြင့္သည္။ ပထမဆုံး လက္နက္ေပးကိုင္ေသာေန႔ကဆိုလွ်င္ အင္မတန္ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္ဟု ေမာင္ျမင့္ကဆိုသည္။
အဲခ်မ္းမွာမူ ေမာင္ျမင့္ႏွင့္မတူ။ အိမ္တြင္လယ္ယာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အလုပ္ၾကမ္းမ်ား လုပ္ရသျဖင့္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေအးေအးလူလူစားၿပီး သာသာယာယာ ကင္းထိုင္ေစာင့္ရေသာ တပ္သားဘဝကို ေျခစုံပစ္ဝင္ခဲ့သည္ဟု အဲခ်မ္းက သူတပ္ထဲဝင္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ေျပာျပသည္။
အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ အဲခ်မ္းႏွင့္ ေမာင္ျမင့္တို႔ အ႐ြယ္မွာ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံဝတ္ၿပီး စာအံေနရမည့္ အ႐ြယ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းေဒသတြင္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာမရယ္လို႔ ဟုတ္ဟုတ္ညားညားမရွိ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလယ္တန္း ေက်ာင္းကေလးသာ ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ စာတတ္သူမ်ား အဖို႔လည္း အလုပ္အကိုင္ မရွိေပ။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ လယ္စိုက္၊ ေျပာင္းစိုက္ လုပ္ခ်င္လုပ္ သို႔မဟုက္ လက္နက္ကိုင္ တပ္သားဘဝ ခံယူ႐ုံမွ်သာ ရွိသည္။အျခားတစ္ပါး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေပ။
အတန္ငယ္ ေျမာ္ျမင္တတ္ေသာ ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးကမူ သူ႔သားသမီးမ်ားကို ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘက္တြင္ ဒုကၡသည္ အမည္ခံျဖင့္ ပညာသင္ၾကားေစသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုင္းအစိုးရသည္ အထက္တန္းအဆင့္အထိ ေထာက္ပံ့မႈမ်ား ရွိသျဖင့္ စရိတ္အနည္းငယ္မွ်ျဖင့္ ပညာသင္ႏိုင္သည္ဟု ၎ကေျပာျပသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ဆယ့္ႏွစ္တန္းအထိ ပညာသင္ၿပီးပါက ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ဝင္ႏိုင္ၿပီး ကေလးမ်ား၏ အနာဂတ္ေရး ေျဖာင့္ျဖဴးႏိုင္သည္ဟု ကရင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သားသမီးမ်ားအတြက္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ရင္ဖြင့္သည္။
ဒီေကဘီေအ တပ္ဖြဲ႕၏ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာလားပြယ္ေခၚ ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးေဆြးေႏြးပြဲ အခမ္းအနားတြင္ စတင္ေတြ႕ျမင္ဖူးသည္။ သူ႔ပုံစံမွာ အၾကည့္စူးရွသည္။ စကားနည္းသည္။ ေအးေအးသာသာ စကားဆိုတတ္သည္။ ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးဟု အျမင္တြင္လွသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ၾကည့္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊး တစ္မွ်င္မွ်မရွိေပ။ ရိတ္ထားဟန္တူသည္။
အခမ္းအနားအဖြင့္တြင္ အစိုးရ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာလားပြယ္က “လက္ရွိအေျခအေနက အသက္႐ႈခြင့္ပဲ ေပးထားတာ။ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ မရွိေသးဘူး” ဟု သြယ္ဝိုက္ မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။
ယင္းေဆြးေႏြးပြဲသို႔ အဖြဲ႕အစည္း ၃၉ ဖြဲ႕မွ ကိုယ္စားလွယ္ ၈၄ ဦး တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေျမျပန္႔ေဒသမွ ေရႊဝါေရာင္ သံဃာေတာ္မ်ား၊ စာေရးဆရာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းမ်ား၊ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္ေဆြးေႏြးၿပီး တိုင္းရင္းသားေဒသဘက္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ အေျခစိုက္ ကရင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ေဒသခံ ရပ္မိရပ္ဖမ်ား၊ ဒီေကဘီေအ ဗိုလ္မွဴးမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ တိုင္းရင္း သား အဖြဲ႕အစည္းအခ်ဳိ႕တို႔ တက္ေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။
ရွမ္းတပ္ေပါင္းစုဌာန ကိုယ္စားလွယ္ ဦးစိုင္းထြန္းေအးက ၂၀၁၅ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက ျပည္ေထာင္စု ႀကံ့ခိုင္ေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖဳိးေရးပါတီကို အႏိုင္ယူႏိုင္ရန္ လုပ္ေဆာင္သင့္ေသာ အခ်က္မ်ားကို ယင္းေဆြးေႏြးပြဲတြင္ အႀကံျပဳသည္။
ယင္းပါတီကို အႏိုင္ယူႏိုင္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု အားလုံးႏွင့္ NLD ပါတီ အပါအဝင္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုအားလုံး ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း ၎က ေထာက္ျပသည္။
“တိုင္းရင္းသား မဲဆႏၵနယ္မွာ NLD ပါတီ အေနနဲ႔ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြနဲ႔ ညႇိလုပ္သင့္တယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုခ်င္း ၿပဳိင္ေနရင္ NLD က မဲ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ တိုင္းရင္းသားပါတီက မဲ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ႀကံ႕ခိုင္ေရးက ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုရင္ ႀကံ့ခိုင္ေရးပါတီက ဒိုင္စားသြားလိမ့္မယ္။ NLD ပါတီ ဝင္မၿပဳိင္ရင္ တိုင္းရင္းသားပါတီက ၆၀၊ ႀကံ့ခိုင္ေရးက ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရရင္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ အႏိုင္ရမယ္” ဟု ဦးစိုင္းထြန္းေအးက ေဆြးေႏြးသည္။
သုံးရက္ၾကာ ျပဳလုပ္ေသာ ေဆြးေႏြးပြဲ ေနာက္ဆုံးေန႔တြင္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံဥပေဒသစ္ ေရးဆြဲႏိုင္ေရး အတြက္ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ေခၚယူမည္ ဆိုေသာအခ်က္ အပါအဝင္ အျခားေသာ အခ်က္ခုႏွစ္ခ်က္ခန္႔ကို အဖြဲ႕အစည္း ၃၉ ဖြဲ႕လုံးက သေဘာတူ ထုတ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ယင္းဖြဲ႕စည္းပုံသစ္ ေရးဆြဲေရး ညီလာခံကို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ေနာက္ဆုံးထား ေခၚယူသြားမည္ျဖစ္ၿပီး ဖြဲ႕စည္းပုံသစ္တစ္ခု ေရးဆြဲကာ လူထုဆႏၵမဲ ခံယူၿပီး လက္ရွိလႊတ္ေတာ္တြင္ မဲမခြဲဘဲ အတည္ျပဳေစမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း NLD (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) ပါတီက ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ဆိုသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားမ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေစာလားပြယ္ (ခ) ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးက ၎၏ေနအိမ္သို႔ ဖိတ္ၾကားသည္။ ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသည္ ၎၏ေနအိမ္တြင္ သာမန္အရပ္သားကဲ့သို႔ အက်ႌစြပ္က်ယ္ အျဖဴႏွင့္ ပုဆိုးကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ အိမ္ကေလးမွာ ေရနံဆီဝေအာင္ သုတ္ထားေသာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလး ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ သစ္ခြပန္းမ်ား စိုက္ထားသည္။
ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသည္ စကားနည္းသူပီပီ မီဒီယာမ်ားကို ေခတၱမွ် ဧည့္ခံၿပီးေနာက္ သတင္း သမားမ်ား၏ ေမးျမန္းသမွ်ကို ေျဖၾကားေပးရန္ ဒုတိယစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာမိုေရွးကို ထားရစ္ခဲ့သည္။
ေစာမိုေရွးမွာ ကတုံးဆံပင္ေပါက္ႏွင့္ျဖစ္ၿပီး သတင္းသမား ၁၅ ေယာက္ခန္႔ ေမးသမွ်ကို စိတ္ရွည္စြာ တစ္ဦးတည္း ဒိုင္ခံေျဖေပးရွာသည္။
မူးယစ္ေဆးဝါး အျမစ္ျပတ္ ေခ်မႈန္းေရးကို လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ဒီေကဘီေအ တပ္အေနႏွင့္ ဒီေကဘီေအ တပ္သားမ်ားကိုယ္တိုင္ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ျခင္း ျပဳလုပ္ပါက မည္သို႔ အေရးယူေပးသနည္းဟု ကြၽန္ေတာ္ကေမးသည္။
မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ေသာ ဒီေကဘီေအ တပ္သားမ်ားကို ျပစ္မႈအလိုက္ အျပစ္ေပး အေရးယူရန္ ထုတ္ျပန္ထားသည္မ်ား ရွိေၾကာင္း ၎ကေျဖၾကားသည္။
ယင္းေမးခြန္းကို စစ္ဗ်ဴဟာမွဴး ဗိုလ္မွဴး ေစာစန္းေအာင္ကို ေမးျမန္းစဥ္ကမူ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္ေသာ တပ္သားကို လက္ပူးလက္ၾကပ္မိပါက ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ အေရးယူသြားမည္ဟု ဆိုသည္။
ယခင္ႏွစ္က ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကို မူးယစ္ရာဇာအျဖစ္ ထိုင္းအစိုးရက ဖမ္းဝရမ္း ထုတ္ခဲ့ဖူးသျဖင့္ ဒီေကဘီေအတပ္ အေပၚတြင္ သံသယ မျဖစ္ေစလိုဟန္တူသည္။ ထိုင္းအစိုးရဘက္မွ ေထာက္လွမ္းေရးက ၎တို႔ထုတ္ျပန္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ႏႈတ္ခမ္းေမႊးထံ လာေရာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာမိုေရွးက ထည့္သြင္းေျပာၾကားသည္။
ဒီေကဘီေအ တပ္အေနႏွင့္ ယာခင္းတြင္ ေျပာင္းစိုက္ပ်ဳိးၿပီး ေငြေၾကး ရွာေဖြေနေၾကာင္း ၎က ရွင္းျပ သည္။ အစိုးရလုပ္ပိုင္ခြင့္ ျပဳထားေသာ ခေနာက္စိမ္း လုပ္ငန္းကိုမူ ယခုတိုင္ လုပ္ကိုင္ရျခင္း မရွိေသးဟု ဆိုသည္။
ဒီေကဘီေအ ဌာနခ်ဳပ္တြင္ ေလးရက္ခန္႔ ေနၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္း သိပ္မရွိလွ။ အလာတစ္ေခါက္ စီးခဲ့ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ မေၾကာက္ေတာ့သည္လည္း ပါသည္။ အခြင့္ႀကံဳလွ်င္ ေဒါနေတာင္တန္းသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္လိုပါေသးသည္။
 Written by  ဉာဏ္မ်ဳိးေအာင္
Credit To The Voice Weekly