နားလည္မႈရွိစြာျဖင့္ နားလည္ေပးပါ

ကြ်န္ေတာ္သည္ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးပါသည္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ေစ်းသည္မ်ား ျပည့္ေနသည့္အခါ ေအာက္သို႔ဆင္း၍ ေလွ်ာက္ရပါသည္။ ကတၱရာလမ္းႏွင့္ ပလက္ေဖာင္း အၾကားတြင္ ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ား၊ ေရအိုင္ငယ္မ်ား ရိွသည့္အတြက္ ေရွာင္ရွား၍ သြားရပါ သည္။ ထိုအခါ ေနာက္မွလာေသာ ဆိုက္ကားသည္ ခ်ဳိင္႔ခြက္ကို ေရွာင္ၿပီး အလုအယက္ နင္းသည့္ အတြက္ ဆိုက္ကား မတိုက္မိေအာင္ ေရွာင္ရသျဖင့္ ခ်ဳိင့္ခြက္၊ ေရအိုင္ထဲ ေျခေထာက္ က်ရပါသည္။ မိမိအား ေက်ာ္တက္သြားေသာ ဆိုက္ကားကို မေက်မနပ္ ေရရြတ္သည္ကလြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားမွာ ေရအိုင္ကို မေရွာင္ဘဲ နင္းခ်သြားသည့္အတြက္ ရႊံ႕ေရမ်ားစင္ၿပီး မၾကားႏိုင္ေတာ့မွန္းသိလ်က္ ယာဥ္ေမာင္းဆရာကို ကေလာ္တုတ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ားလည္း ရိွခဲ႔ပါ သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆိုက္ကားလည္း စီးဖူးပါသည္။ ဆိုက္ကား၏ သဘာဝမွာ ညီညာေသာ လမ္းကို ေရြး၍ နင္းရပါသည္။ မညီမညာေသာ လမ္း၊ ခ်ဳိင့္ခြက္မ်ားကို နင္းမိလွ်င္ တိမ္းေစာင္း၍ ေမွာက္ႏိုင္ပါ သည္။ ဆိုက္ကားဆရာသည္ မိမိ ဆိုက္ကား မတိမ္းေမွာက္ေရးအတြက္ ခ်ဳိင့္ခြက္ကို ေရွာင္၍ လမ္းေကာင္းကို ေရြးၿပီး နင္းရသည္ျဖစ္ရာ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္သူမ်ား၏ မေက်မနပ္ျဖစ္မႈကို ခံရပါသည္။ ထို႔ထက္ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ ကားေမာင္းရမ္းသူမ်ား၏ အႏၲရာယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ား သည္ လမ္းေပၚမွ ဆိုက္ကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဟူ၍ ဆိုက္ကားဆရာမ်ားက ယူဆၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္သည္ ဆိုက္ကားကို ႐ုတ္တရက္ ကပ္၍ ေက်ာ္ၿပီး ေရွ႕မွပိတ္၍ ရပ္လိုက္သည့္အခါ ဆိုက္ကားဆရာ ဒုကၡေရာက္ပါေတာ့သည္။ ဆိုက္ကားမ်ားမွာ ဘရိတ္ေကာင္းေကာင္း မမိသျဖင့္ လမ္းေဘးသို႔ ဆြဲခ်ရသည့္အခါ ခရီးသည္မွာလည္း ထိတ္လန္႔တၾကားႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ရသည္မ်ဳိးလည္း ႀကံဳေတြ႕ၾကရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားလည္း ေမာင္းဖူးပါသည္။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားသည္ ပလက္ေဖာင္းရိွလ်က္ ကားလမ္းေပၚတြင္ ဆင္း၍ ေလွ်ာက္သည့္အတြက္ ကားေမာင္းရ အလြန္ ခက္ပါသည္။ သည္အထဲ လမ္းေတြက မေကာင္း၍ ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ၊ ေရအိုင္ေတြကို ေရွာင္၍ ေမာင္းရျပန္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ႕မွလာသည့္ ကားကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရွာင္သည့္အခ်ိန္၊ ေနာက္မွလည္း အျခား ကားတစ္စီးက ကပ္၍ ပါလာလွ်င္ ကားကို ႐ုတ္တရက္ ရပ္၍လည္းမရ ခ်ဳိင့္ခြက္ကိုလည္း ေရွာင္၍မရႏွင့္ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ေရအိုင္ကို နင္းခ်လိုက္ရသည့္အတြက္ ရႊံ႕ေရမ်ား အစင္ခံလိုက္ရသူ၏ မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံကို မၾကားေယာင္ျပဳရင္း ဆက္လက္ ေမာင္းထြက္ခဲ့ရပါသည္။ ဆိုက္ကားမ်ားမွာလည္း ခ်ဳိင့္ခြက္ကို ခ်၍မနင္း၊ လမ္းေကာင္းကို ေရြး၍ နင္းသည့္အတြက္ ၎တို႔ကို ေရွာင္၍ ေမာင္းရသည္မွာ လည္း မလြယ္ကူပါ။ ပို၍ ဆိုးသည္မွာ ကားလမ္းေပၚတြင္ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ ေမာင္းေနေသာ ခရီးသည္တင္ လိုင္းကားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မွတ္တိုင္ ေရာက္ခါနီးတြင္ ေရွ႕တြင္ ရိွေနေသာ ယာဥ္ငယ္မ်ားကို လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကိုယ္လံုးႀကီးျဖင့္ ဖိ၍ အတင္းကပ္ ေက်ာ္ကာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သတိ မရိွလွ်င္ ျပႆနာ တက္သြားႏိုင္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားကိုလည္း စီးဖူးပါသည္။ ေစ်းသည္ေတြ၊ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္ သူေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြအၾကား အတင္း ေက်ာ္ခြ၍ ေနာက္မွ လိုက္လာသည့္ ကားႏွင့္ လြတ္ေအာင္ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕မွ ကားကို အမီလိုက္ရန္အတြက္ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ အလုအယက္ ေမာင္းႏွင္၍ မွတ္တိုင္သို႔ အေရာက္ ဝင္ရပါသည္။ မွတ္တိုင္ အဝင္တြင္ ေရွ႕မွ ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းေနေသာ ကိုယ္ပိုင္ယာဥ္ႏွင့္ တကၠစီ ယာဥ္ငယ္မ်ားကို ယာဥ္ေမာင္းျဖစ္သူက ေနာက္မွေန၍ ေအာ္ဟစ္ပါသည္။ မတတ္ႏုိင္သည့္အဆံုး ယာဥ္ေမာင္းသည္ ယာဥ္ငယ္မ်ားကို ေက်ာ္ခြ၍ မွတ္တိုင္သို႔ အေရာက္ဝင္ကာ ကားကို ဘရိတ္ေဆာင့္နင္း ခရီးသည္ အျမန္တင္၍ အလုအယက္ ေမာင္းထြက္ရပါသည္။ ေဒါသ ထြက္ေနေသာ ယာဥ္ငယ္ ေမာင္းသူ၏ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းသံတို႔ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္ျခင္းမွာလည္း အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သည္းမခံႏိုင္ၾကသူမ်ား၏ ရန္ပြဲမ်ားမွာလည္း မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ဤကဲ႔သို႔ ႀကံဳေတြ႕ေနက် ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေရးျပေနရျခင္းမွာ လူတို႔သည္ တစ္ခုခုကို ႐ႈျမင္ သံုးသပ္ၾကရာတြင္ မိမိ ရပ္တည္ရာ ေနရာ၊ မိမိ အျမင္၊ မိမိ ႐ႈေထာင့္မွသာလွ်င္ ေတြးေခၚ၊ ႐ႈျမင္၊ သံုးသပ္ၾကသည့္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားသူ တစ္ေယာက္၏ ေနရာတြင္ ဝင္၍ ခံစားၾကည့္ျခင္း၊ အျခားသူ၏ ႐ႈေထာင့္မွ ဝင္ေရာက္ ၾကည့္႐ႈျခင္းမ်ဳိး မရိွေၾကာင္း ေပၚလြင္ေစခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ႔သို႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ရပ္ကို၊ မိမိအျမင္ မိမိ႐ႈေထာင့္မွ တစ္ဖက္သတ္ ႐ႈျမင္ျခင္းျဖင့္ မိမိအယူအဆသာလွ်င္ မွန္သည္၊ အျခားသူ၏ အထင္အျမင္ အယူအဆမ်ားမွာ မွားသည္ ဟူေသာ အေတြးအေခၚလည္း ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ မိမိ၏ အျပစ္ကို မျမင္ဘဲ အျခားသူ၏ အျပစ္ကိုသာ ရွာတတ္၊ ျမင္တတ္ေသာ အေလ့အထလည္း ျဖစ္လာပါသည္။

အထက္ ေဖာ္ျပပါ ေရးသား ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားအရ လမ္းေဘးတြင္ လမ္းေလွ်ာက္သူကလည္း ဆိုက္ကား နင္းသူႏွင့္ ကားေမာင္းသူတို႔ကို အျပစ္ျမင္သည္။ ဆိုက္ကားဆရာကလည္း လမ္းေလွ်ာက္သူႏွင့္ ကားေမာင္းသူကို အျပစ္ ျမင္သည္။ ကားေမာင္းသူကလည္း လမ္းေလွ်ာက္သူႏွင့္ ဆိုက္ကားဆရာကို အျပစ္ျမင္သည္။ မည္သူကမွ် မိမိကိုယ္တိုင္ စည္းကမ္း မလိုက္နာေၾကာင္း၊ တစ္ဖက္သူကို မိမိက စာနာရေကာင္းမွန္း မသိၾကပါ။
လူလူခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားၾကပါသည္ဆိုေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနရာ ဌာနတိုင္း၌ ဤသို႔ပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံ့ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ႔ဖူးသလို ပုဂၢလိက အဖြဲ႕အစည္းတြင္လည္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ဖူးပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေရာက္ေလရာ ေနရာ ဌာနတိုင္း၌ ဝန္ထမ္းမ်ားကို အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရိွၾကဖို႔၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားၾကဖို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားၾကဖို႔ အၿမဲ ေျပာဆိုေလ႔ရိွသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မရပါ။ ဝန္ထမ္းတို႔သည္ ကိုယ္႔ကိစၥ ကိုယ္ပဲ သိပါသည္၊ ကိုယ္႔အလုပ္ ကိုယ္ပဲ သိပါသည္၊ အျခားသူအတြက္ မစဥ္းစားေပးၾကပါ။ ကိုယ္႔အလုပ္ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးေရာ သေဘာထားၾကပါသည္။ ႐ံုးသံုး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို မွ်ေဝ သံုးစြဲရန္ ကိစၥမွာပင္ အရင္ သံုးစြဲခြင့္ရသူက ေနာက္လူကို မငဲ႔ညႇာ၊ တေမ့တေမာသံုးၿပီး ႐ံုးခ်ိန္ကုန္မွ ျပန္လာေပးသည္။ ေနာက္လူမွာ အသံုးျပဳဖို႔ အခ်ိန္မရေတာ့။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႏွင့္ ကေလးအေမမ်ား ခြင့္ယူျခင္းကို အိမ္ေထာင္မရိွသူမ်ားက မေက်နပ္ၾက၊ စာနာနားလည္မႈ မေပးႏိုင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေနရာအခ်ဳိ႕တြင္ လယ္သမားအခ်ဳိ႕ သိမ္းဆည္းခံ (အသံုးမျပဳေသာ) လယ္ယာေျမ မ်ား ျပန္လည္ ရရိွေရးအတြက္ ထြန္တံုးတိုက္ပြဲ ဆင္ႏႊဲေနၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ မေျပလည္ေသးၾက။ မည္သူကမွ်လည္း ေျဖရွင္းမေပးၾက။ မသိက်ဳိးကြၽန္ ျပဳေနၾကသလား မသိပါ။ ထြန္တံုးတိုက္ပြဲ အေပ်ာ္ ဆင္ႏႊဲေနျခင္းေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ၊ လုပ္စားစရာ မရိွ၍သာ ျဖစ္ပါသည္။ လယ္သမားတို႔၏ ဘဝကို လယ္သမားတို႔သာ သိၾကမည္။ မည္သည့္ တာဝန္ရိွသူကမွ် ဝင္၍ ခံစားမေပးၾက။ ခံစားေပးရေကာင္း မွန္းလည္း မသိ၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ဆိုသည္မွာ ကိုယ္တိုင္ ခံစားရမွပင္ သိသည့္ သေဘာ ျဖစ္ေနပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရိွ စက္မႈဇုန္မ်ားတြင္ အလုပ္သမားတို႔ အေျခခံ လစာ တိုးျမႇင့္ေရးအတြက္ ဆႏၵ ေဖာ္ထုတ္ ၾကသည္။ ရရိွေသာ လစာေငြျဖင့္ မလံုေလာက္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ေနပူ၊ မိုးရြာထဲတြင္ အလုပ္ပ်က္ခံ၍ ဆႏၵ ထုတ္ေဖာ္ၾကသည္မွာလည္း ေပ်ာ္ေစ၊ ပ်က္ေစ သေဘာေတာ့ မဟုတ္ၾကပါ။ အလုပ္သမားတို႔၏ ဘဝကို အလုပ္သမားတို႔သာ သိပါသည္။ မည္သည့္ လုပ္ငန္းရွင္ သူေဌးကမွ် ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္မည္ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္သမား ဝန္ထမ္းေတြ ရရိွေသာ လစာေငြႏွင့္ မလံုေလာက္ဆိုသည္ကို အလုပ္ရွင္တို႔က မယံုၾကည္ၾကပါ၊ ကိုယ္တိုင္ ဝန္ထမ္း မျဖစ္ဖူး၍ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေတာ့ နားလည္မႈ ႏွင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ဟူသည္ ေငြရွင္ ေၾကးရွင္ႏွင့္ အာဏာရွင္တို႔၏ ရင္ဝယ္ မရွင္သန္ မေပါက္ဖြား ႏိုင္ဟုပင္ မွတ္ယူရေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈမရိွေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းသည္ ေနေပ်ာ္ဖြယ္ မရိွေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သည့္အျပင္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ႏိုင္စရာ လမ္းစ မျမင္ေသာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းဟူ၍ပင္ ဆိုခ်င္ပါသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤသို႔ေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရိွစြာျဖင့္ ေဖးမ ကူညီျခင္း၊ တစ္ဦး အခက္အခဲကို တစ္ဦးက ကူညီ ေျဖရွင္းေပးျခင္း စသည္တို႔မရိွဘဲ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အျပစ္တင္ျခင္း၊ တစ္ဦး၏ ကြယ္ရာတြင္ တစ္ဦးက အတင္းအဖ်င္း ေျပာျခင္း၊ အပုပ္ခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ ရိွၾကပါသည္။ အတူတကြ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈ မရိွျခင္း၊ တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးမႈ မရိွျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အဖြဲ႕အစည္း(တိုင္းျပည္/ႏိုင္ငံ) သည္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈသို႔ ဦးမတည္ေတာ့ဘဲ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးျခင္းသို႔သာ ဦးတည္ေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္သည္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ၊ ပုဒ္မ ၁၉၉၊ (က) အရ ‘ႏိုင္ငံေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အႀကီးအကဲ’ ျဖစ္သည့္အျပင္ ပုဒ္မ ၅၈၊ အရလည္း ‘ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ဝန္းလံုးတြင္ ႏိုင္ငံသား အားလံုး၏ အထြတ္အထိပ္ေနရာ ရရိွသည္’ ဟူ၍ ျပ႒ာန္းထား ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လုပ္ငန္း တာဝန္မ်ား အလြန္ မ်ားျပားမည္ ဆိုသည္ကေတာ့ ေျပာဖြယ္ရာ မရိွပါ။ ဦးသိန္းစိန္သည္ ယခင္ အစိုးရ လက္ထက္က ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ အေတြးအေခၚ၊ အေျပာအဆို၊ လုပ္နည္းကိုင္နည္း အစစအရာရာ မတူကြဲျပား ျခားနားစြာ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေနသည္ကို အားလံုး အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သူသည္ ယခင္ အစိုးရ၏ ဆိုးေမြတို႔ကို အခံရဆံုးသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ျငားလည္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ အေသးစိတ္ သိခ်င္မွ သိမည္ျဖစ္သည့္ စီမံကိန္းမ်ား၏ ျပႆနာမ်ားကို ရွင္းေနရ သည္။ သူႏွင့္ မပတ္သက္ခဲ့သည့္ ခ႐ိုနီတို႔ သိမ္းယူခဲ့သည့္ ေျမယာ ျပႆနာမ်ားက သူ႔ေခါင္းေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူပါဝင္ခဲ့ေသာ စစ္အစိုးရ၏ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေမရိကန္ ႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ အေရးယူခဲ့သည္ကို ျပန္လည္ ဖြင့္ေပးေရးအတြက္ သူ႕မွာ မနားမေန အားထုတ္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရသည္။ အရင္းအႏွီး မရိွ၊ နည္းပညာ မရိွ ဆင္းရဲတြင္း နက္ေနေသာ သူ႔ႏိုင္ငံကို ဆင္းရဲတြင္းက ဆြဲထုတ္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား ဝင္လာရန္္ ႏိုင္ငံျခား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚရသည္၊ ယံုၾကည္မႈရိွေအာင္ လုပ္ရသည္။ ယုတ္စြ အဆံုး ယခင္ အစိုးရ လက္ထက္က တင္ရိွခဲ႔သည့္ေၾကြးၿမီမ်ားကို ၿမီရွင္ ႏိုင္ငံမ်ားက ေလွ်ာ္ပစ္ႏိုင္ေရး ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္၍ ေခ်းေငြအသစ္မ်ား ရရိွေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းသည္လည္း သမၼတ၏ ထူးကဲေသာ အရည္အခ်င္း တစ္ရပ္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။
သမၼတသည္ လူသား တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည့္အတြက္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရိွပါမည္။ ဤသည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားလည္ေပးရပါမည္။ သူ၏ ႏွလံုးသားသည္လည္း စက္ အကူအညီကို ရယူေနရသည္ ျဖစ္ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ ထားေပးရပါမည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔သည္ သမၼတကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ ေအာက္ေျခသို႔ မေရာက္ေသးဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အဂတိ လိုက္စားမႈမ်ား၊ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈမ်ား မပေပ်ာက္ေသး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ လုပ္ငန္းမ်ား မေအာင္ျမင္ေသးဟူ၍လည္းေကာင္း ျပစ္တင္ ေဝဖန္ၾကပါသည္။

အခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားမွာ သမၼတ တစ္ဦးတည္းက ေဆာင္ရြက္၍ မရသလို အစိုးရ တစ္ဖြဲ႕တည္း ကလည္း ေဆာင္ရြက္၍ မရေသာ ကိစၥမ်ားလည္း ရိွၾကပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးက ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္ေတာ္မ်ားကလည္း (Check and Balance လုပ္ရမည္ဆိုသည္ကို နားလည္ေသာ္လည္း) ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ အက်ဳိးရိွမည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ သမၼတကို လုပ္သာကိုင္သာ ရိွေစရပါမည္။ သမၼတကို အက်ပ္အတည္း မျဖစ္ေစသင့္ဟု ယူဆပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ဆက္သြယ္ေရး ေအာ္ပေရတာ လုပ္ငန္းအတြက္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ တင္ဒါေခၚယူသည့္ ကိစၥတြင္ တင္ဒါ ေအာင္ျမင္သူ ေၾကညာရန္ တစ္ရက္အလိုတြင္ ျပည္သူအားလံုး ရင္ထိတ္ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၏ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူအက်ဳိးအတြက္ ေစတနာ အျပည့္အဝ ထား၍ လိမၼာ ပါးနပ္စြာႏွင့္ ပြင့္လင္း ျမင္သာစြာ လႊတ္ေတာ္မ်ားသို႔ ရွင္းျပႏိုင္မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ လႊတ္ေတာ္မ်ား အၾကား ‘အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ’ ရရိွၿပီး ျပည္သူအားလံုး ၿပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ရသည္မွာ ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး သမိုင္းတြင္ မွတ္တမ္းေရးထိုးရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒၊ ေကာ့မွဴးၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ ရရိွေရးအတြက္ လင္ပစ္၊ သားပစ္ အနစ္နာခံခဲ့ သူ ျဖစ္ပါသည္ (အဂၤလန္ႏိုင္ငံသို႔ ျပန္မည္္ဆိုလွ်င္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လႊတ္ေပးမည္ဟု နဝတ အစိုးရက ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း လက္မခံခဲ့ပါ)။ သူသည္ တစ္ခ်ိန္က တပ္မေတာ္ကို ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ဆက္ဆံေရး သိပ္မေကာင္းခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ရက္ေစ့ ေသာ္လည္း အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသား မစၥတာ ရက္ေတာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ သက္တမ္း တိုးျမႇင့္ခံရၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးမွ လႊတ္ေပးျခင္းခံခဲ႔ရသူ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ယခုအခါ ေဝဖန္သူမ်ားက အမနာပ ေျပာဆို ေဝဖန္လ်က္ရိွသည္ကို သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ Online Media မ်ားတြင္ ဖတ္႐ႈေနရပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ တပ္မေတာ္သား လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ အလြမ္းသင့္ေနၿပီ ဟူ၍လည္း ေျပာ ၾကပါေသးသည္။ အမွန္မွာေတာ့ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး နားလည္မႈ ယူေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါမည္။ ဤသည္ကို နားလည္မႈ မလြဲေစခ်င္ပါ။
အစိုးရသစ္ တက္လာၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ပထမဆံုး ေတြ႕ ၾကသည္ကို မွတ္မိၾကဦးမည္ ထင္ပါသည္။ နဝတ/ နအဖ အစိုးရ တက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အမ်ားျပည္သူ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည့္ အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကို ေနာက္ခံျပဳလ်က္ ဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ႏွစ္ဦး ေဆြးေႏြးပြဲအၿပီး ဓာတ္ပံု အ႐ိုက္ခံခဲ့ရာ အဆိုပါ ဓာတ္ပံုမွာ ျမန္မာသာမက ကမၻာေက်ာ္ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုဓာတ္ပံု၏ ေနာက္ကြယ္မွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုမူ ယေန႔တိုင္ မည္သူမွ် မသိၾကရပါ။ တရားဝင္ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ၎တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ ‘မတူတာေတြကို ေဘးဖယ္ထား ၍ တူတာေတြကို တြဲလုပ္မည္’ ဟုသာ အၾကမ္းဖ်င္း သိၾကပါသည္။

တူတာေတြက ဘာေတြျဖစ္ၿပီး မတူတာေတြက ဘာေတြျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူမွ် မသိၾကပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ မည္သည့္ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာခြင့္ ဆိုခြင့္ရိွၿပီး၊ မည္သည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ မည္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ပါဝင္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရိွသည္ကုိ သူတို႔ႏွစ္ဦးသာ သိၾကပါလိမ္႔မည္။ လူအခ်ဳိ႕က အခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားတြင္ သူမအေနႏွင့္္ ဝင္ေရာက္ေျပာဆို ေဝဖန္ျခင္း မျပဳသည္ကုိ အားမလို အားမရ ျဖစ္ၾကသည္။ သူမအေနျဖင့္ စကားတစ္ခြန္း ေျပာဖို႔အတြက္ မ်ားစြာ စဥ္းစားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမေျပာေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္မသြားပါ၊ မီဒီယာမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ကမၻာအႏွံ႔သို႔ ျပန္႔သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လိုသူတို႔က လိုသလို ေကာင္းခ်ီးေပး၍ မလိုသူတို႔က မလိုသလို ျပစ္တင္ ႐ႈတ္ခ်ၾကပါလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ Online Media မ်ားက အဆင့္အတန္းမရိွေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ၾကပါမည္။

ယေန႔ မီဒီယာအခ်ဳိ႕သည္ စကားလံုးမ်ားကို ေလွ်ာ့၍ ေဖာ္ျပျခင္း ျပဳတတ္ပါသည္။ ေျပာဆိုေသာစကား အစ အဆံုးကို ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳဘဲ လိုရာဆြဲ၍ ေရးတတ္ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ျပည္သူ႕လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔သည္ စကား တစ္ခြန္းကို မိမိကစ၍ အရင္းမရိွ၊ အဖ်ားမရိွ စေျပာေလ့ မရိွၾကပါ။ အျခားသူမ်ားက ေမး၍သာ ေျဖၾကားၾကျခင္း ျဖစ္ၾကပါသည္။ အေမးရိွ၍သာ အေျဖရိွရျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ေမးသူမ်ားမွာလည္း ႏိုင္ငံျခား ခရီးစဥ္မ်ား တြင္ ေမးၾကသည္က မ်ားပါသည္။ အေျဖေပးရာတြင္လည္း မလိမ္ မညာတတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ပီပီ စိတ္ထဲရိွသည္ကို အမွန္အတိုင္း ပြင့္လင္း ႐ိုးသားစြာ ေျဖၾကားၾကပါသည္။

ဤသည္ကို မီဒီယာ အခ်ဳိ႕က မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ ေခါင္းစဥ္ တင္၍၊ ေမးသူမရိွဘဲ အရင္းမရိွ၊ အဖ်ားမရိွ တံုးတိတိ ‘သမၼတလုပ္ခ်င္သည္’ ဟူ၍ ေျပာသေယာင္ ေရးသားၾကသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား ကာတြန္းမ်ားတြင္လည္း သမၼတေနရာကို အတင္းအဓမၼ မရမက လိုခ်င္ေနသေယာင္ ‘ဣေျႏၵေတာင္ မဆယ္ႏိုင္ပဲ ေျပာသည္’ ဟူ၍လည္း ေရးသားၾကပါသည္။ အကယ္စင္စစ္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သံုးဦးတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အလြန္ နားလည္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါ သည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးလည္း ႏိုင္ငံေရး ၿပိဳင္ဘက္မ်ားအျဖစ္ သေဘာမထားဘဲ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအျဖစ္ သေဘာထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တစ္ဦးက သမၼတျဖစ္၍လည္း အျခား တစ္ဦးက မေက်မနပ္မျဖစ္ဘဲ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈရိွစြာျဖင့္ ေဖးမ ကူညီၾကမည့္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဤေဆာင္းပါးကို ၂၉.၆.၂၀၁၃ ရက္ေန႔က ျပဳလုပ္ေသာ ‘ျပည္ေထာင္စု အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္း ျပည္ပ သတင္းမီဒီယာမ်ား၏ ေတြ႕ဆံုပြဲ’ တြင္ ေျပာၾကားခဲ႔သည့္ ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီး ဦးစိုးသိန္း၏ ေအာက္ပါ ေျပာၾကားခ်က္ျဖင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္ ---

‘တစ္ဦးခ်င္းကို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုက္ခိုက္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးက မေကာင္းပါဘူး။ တိုက္ခိုက္မယ့္ အစား၊ စြပ္စြဲမယ့္အစား မွန္ကန္တဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ေဝဖန္တာ၊ ေထာက္ျပတာက ပိုမွန္ကန္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕သေဘာအရ ေဝဖန္ရမယ္၊ မွန္တာကို သံုးသပ္ျပရမယ္၊ မိမိအျမင္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းသည္သာ ဒီမိုကေရစီကို ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ တစ္တပ္ တစ္အား ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။’

Written by  သိန္းထက္ေအာင္  

Credit To The Voice Weekly