ပုံႏွိပ္ျခင္းႏွင့္ ထုတ္ေ၀ျခင္းလုပ္ငန္း ဥပေဒၾကမ္း ဟူသည္ကုိ ဇူလုိင္ ၄ ရက္ေန႔က က်င္းပေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းက အတည္ျပဳသြားခဲ့သည္။
သည္ဥပေဒၾကမ္း စတင္ ထုတ္ျပန္ကတည္းက စာနယ္ဇင္းသမား အမ်ားအျပား အစဥ္တစိုက္ ေ၀ဖန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ ဒါသည္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္သည့္ ဥပေဒၾကမ္း ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ ကင္းမဲ့ပါက ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးတြင္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္သည့္ စတုတၱမ႑ိဳင္တစ္ရပ္ ျဖစ္ထြန္း ေပၚေပါက္လာမည္ မဟုတ္ပါ။ စသျဖင့္ ေထာက္ျပ ေျပာဆုိခဲ့ၾကသည္။
သို႔ေသာ္၊ စတုတၳမ႑ိဳင္ ဟူေသာ စကားကို တစ္ခါတစ္ရံ ႀကံဳႀကိဳက္သည့္အခါ သုံးစြဲ ေျပာဆုိၾကေသာ္လည္း အမွန္တကယ္ ယုံၾကည္မႈ မရွိၾက၍လား၊ သုိ႔တည္း မဟုတ္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဟူသည္ပင္ စာနယ္ဇင္း သမားမ်ားက သူတစ္ပါးထက္ ပိုကဲ ေတာင္းဆုိသည့္ အထူး အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ဟု မွတ္ယူၾက၍လား မသိ၊ စာနယ္ဇင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ ကန္႔သတ္မည့္ ၎ဥပေဒၾကမ္းကို ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္က လက္ခံ အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။
စာနယ္ဇင္းသမားတုိ႔၏ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ စကားမ်ားသည္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲတြင္ သြားေရာက္ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိခဲ့သည့္ပမာ အခ်ည္းႏွီး အလဟႆ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
၊
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးခဲ့ ေျပာခဲ့ေသာ စကားကုိပင္ ထပ္၍ ကိုးကား ေျပာဆုိရပါဦးမည္။
စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဟူသည္ ျပည္သူ႔ရပိုင္ခြင့္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားထဲတြင္ ေသာ့ခ်က္အက်ဆုံး အရာျဖစ္၍၊ ၎ဆုံး႐ႈံးလွ်င္ အျခား လြတ္လပ္ခြင့္ အားလုံး ဆုံး႐ႈံးလိမ့္ မည္ ဟူေသာ စကားျဖစ္သည္။
စင္စစ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ မည္သည့္ လြတ္လပ္ခြင့္ ကိုမွ် ျပည့္ျပည့္၀၀ မရၾကေသးပါ။ စတင္ ျမည္းစမ္းစကာလ၊ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ား အေျခခုိင္ေအာင္၊ က်င့္သားရေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ တည္ေဆာက္စ၊ ေလ့က်င့္ သုံးစြဲစကာလသာ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က သည္ကေန႔ ရရွိေနသည့္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္းသည္ ႏုိင္ငံတကာႏွင့္စာေသာ္ ဟုိး ေအာက္တန္းေနာက္တန္းမွာပင္ ရွိေန ပါေသးသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က စတင္ကာ စာနယ္ဇင္းမ်ားအား ႀကိဳတင္ စိစစ္ခံရျခင္းမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳလုိက္သည့္အခါ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ အဆုံးစြန္ လြတ္လပ္မႈ ရရွိသြားၿပီဟု အခ်ဳိ႕က ထင္ခဲ့ၾကသည္။
စင္စစ္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကုိ ၾကည့္ကာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ယာယီ သက္ညႇာခြင့္ ေပးထားျခင္းသာ ျဖစ္၍၊ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ ဥပေဒတုိ႔က ငုတ္တုတ္ရွိေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္၊ ကမၻာ႔မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္၏ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္းသည္ ေအာက္ဆုံးတန္းက ဘယ္ေလာက္မွ တက္မလာေသးျခင္း ျဖစ္သည္။
စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္းသည္ တုိင္းျပည္၏ ဒီမုိကေရစီ အဆင့္အတန္းကို တုိင္းတာေသာ ေပတံ တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံဟူသည္ အာဏာမ်ားကုိ လူတစ္ဦး တည္း၊ သုိ႔မဟုတ္ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕တည္း လက္မွာမထား၊ က႑ (မ႑ိဳင္) အသီးသီး၌ ခြဲျခားထားရွိကာ ယင္းသို႔ ခြဲျခား ကုိင္တြယ္ထားသူ အခ်င္းခ်င္းလည္း အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္း တည့္မတ္ျခင္းျပဳရ၏။ ယင္းနည္းျဖင့္သာ အာဏာအလြဲသုံးျခင္း၊ ျပည္သူကို ႏွိပ္စက္စိုးမုိးျခင္းမွ ကာကြယ္ႏုိင္၏။ ယင္းသို႔ ခြဲျခားထားသည့္ၾကားက အာဏာ မ႑ိဳင္ အခ်င္းခ်င္း ညႇိႏႈိင္း အေပးအယူျပဳ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မ႑ိဳင္တစ္ခုက က်န္မ႑ိဳင္မ်ားကို လႊမ္းမုိး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အာဏာအလြဲသုံးမႈ ရွိခဲ့ေသာ္ အုပ္စိုးခံ ျပည္သူတုိ႔ ကုိယ္စား ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းကြပ္မႈျပဳႏုိင္ရန္ စတုတ္ၳမ႑ိဳင္ ဟူေသာ လြတ္လပ္ေသာ စာနယ္ဇင္းမ်ားသည္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံတုိင္းတြင္ ရွိရ၏။
ထိုစတုတၱမ႑ိဳင္သည္ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပေသာ အလုပ္ကို ထိေရာက္စြာ လုပ္ႏုိင္ရန္အတြက္ ယင္းတုိ႔၏ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကို ႏုိင္ငံ၏ ဥပေဒမ်ားအားျဖင့္ အခုိင္အမာျပဳေပးရ၏။ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရ၏။
အဲသည္လုိ စာနယ္ဇင္းသမား၏ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကို ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒမ်ဳိး တည္ရွိလာမွသာ ဤႏုိင္ငံတြင္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ အဆင့္အတန္း ျမင့္လာၿပီ၊ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီလာၿပီ၊ ဒီမုိကေရစီ အဆင့္လည္း တုိးျမင့္လာၿပီဟု ကမၻာက အသိအမွတ္ျပဳမည္ ျဖစ္သည္။
လြတ္လပ္ခြင့္ဟု ဆုိေသာအခါ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပရမ္းပတာ ေရးခ်င္ရာေတြ ေရးခြင့္ရသြား ၾကမည္လားဟု တခ်ဳိ႕က ထင္ႏုိင္၏။
မဟုတ္ပါ။
စာနယ္ဇင္းသမား၏ လြတ္လပ္ခြင့္သည္ အျခားေသာ ႏုိင္ငံသားတုိ႔၏ မူလရပိုင္ခြင့္ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို လုံး၀ ထိပါး၍မရ။ သူတစ္ပါးအား ဂုဏ္သိကၡာပ်က္ေအာင္၊ ထိခုိက္နစ္နာေအာင္ မေတာ္မတရားေရးလွ်င္ အသေရ ဖ်က္မႈ၊ ထိခုိက္နစ္နာမႈတုိ႔ျဖင့္ တရားစြဲဆုိျခင္း ခံရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အလားတူ၊ ႏုိင္ငံေတာ္ လုံၿခံဳေရး၊ တရားဥပေဒ စိုးမုိးေရး၊ အစရွိသည္တုိ႔ဆုိင္ရာ ဥပေဒမ်ားကို ဆန္႔က်င္ ေဖာက္ဖ်က္လွ်င္လည္း အေရးယူ အျပစ္ေပးျခင္း ခံရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံသားတုိင္း နည္းတူ တည္ဆဲဥပေဒမ်ား ေအာက္တြင္သာ ရွိေနေသာ စာနယ္ဇင္းသမားသည္ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္ကုိ ထုိဥပေဒမ်ားႏွင့္အညီသာ က်င့္သုံး ခံစားခြင့္ရွိပါသည္။
ယခု ေျပာေနသည္က၊ ထုိဥပေဒမ်ား ရွိေနသည့္ ၾကားက စာနယ္ဇင္းသမားကုိ အမ်ားႏွင့္ မဆုိင္ဘဲ၊ ၎င္းအတြက္ သက္သက္ ထုတ္ျပန္သည့္ အထူး ဥပေဒမ်ား အားျဖင့္ ထပ္ဆင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းမျပဳဖို႔ ျဖစ္သည္။
၊
ယခု ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က အတည္ျပဳခဲ့သည္ဆုိေသာ ဥပေဒၾကမ္းတြင္ စာနယ္ဇင္းသမားအား တည္ဆဲဥပေဒမ်ား အျပင္ ထပ္ဆင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လုိက္သည့္ အခ်က္က မွတ္ပုံတင္ စနစ္ျဖစ္သည္။
မွတ္ပုံတင္စနစ္ ဟူသည္ တုိတုိရွင္းရွင္း ေျပာရေသာ္ စာနယ္ဇင္းသမားအား မွတ္ပုံတင္ အရာရွိ လက္ထဲ ၀ကြက္အပ္လိုက္ေသာ စနစ္ျဖစ္သည္။ မလြတ္လပ္ေသာ တုိင္းျပည္မ်ားတြင္ အာဏာပိုင္တုိ႔က စာနယ္ဇင္းမ်ားအား ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ က်င့္သုံးခဲ့သည့္ ၎င္းစနစ္၌ စာနယ္ဇင္းသမားသည္ မွတ္ပုံတင္ အရာရွိတုိ႔ ခ်မွတ္ေသာ မူ၀ါဒမ်ားေအာက္တြင္ ေနသမွ် ကာလပတ္လုံး မိမိ စာနယ္ဇင္းကုိ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရွိ၏။ သို႔မဟုတ္က အခ်ိန္မေရြး ပိတ္သိမ္း ရပ္ဆုိင္းခံရမည္ ျဖစ္၏။
ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရးတည္း ဟူေသာ မ႑ိဳင္သုံးရပ္ကို ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္မည့္ စာနယ္ဇင္းသမားသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ရွိ မွတ္ပုံတင္သမား၏ လက္ေအာက္၌ မိမိအလုပ္ကုိ ထိေရာက္စြာ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္။
ထို႔ေၾကာင့္ မွတ္ပုံတင္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းပါ။ ၎ေနရာတြင္ မွတ္တမ္းတင္စနစ္ သုိ႔မဟုတ္ ေမာ္ကြန္းဌာန စနစ္ကိုသာ က်င့္သုံးပါ၊ စာနယ္ဇင္းမ်ားကို ေမာ္ကြန္း ဌာနတြင္ မွတ္တမ္းတင္ေစျခင္းျဖင့္ ပုိင္ဆုိင္မႈ ကိစ္ၥမ်ား ရွင္းလင္းေစႏုိင္ပါသည္။ စာနယ္ဇင္းပါ ေရးသားခ်က္မ်ားသည္ တည္ဆဲ ဥပေဒ တစ္စုံတစ္ရာႏွင့္ ၿငိစြန္းပါကလည္း မည္သူမည္၀ါကုိ အေရးယူရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းပါသည္။ ဒါဆုိလွ်င္ တုိင္းျပည္အတြက္ ျပည့္စုံ လုံေလာက္ ပါသည္ ဟူ၍ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေထာက္ျပခဲ့ၾက၍ သက္ဆုိင္သည့္ ပုဂ္ၢိဳလ္တုိ႔လည္း သေဘာတူခဲ့ လက္ခံခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးၿပီး ေနာက္တြင္မွ၊ ယခု ဥပေဒၾကမ္းတြင္ မွတ္ပုံတင္ ကိစ္ၥ ျပန္ပါလာသည့္အခါ စာနယ္ဇင္းသမားေတြ လူမရွိသည့္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ သြားေအာ္ေနမိခဲ့ၾကသလားဟု စဥ္းစားမိျခင္း ျဖစ္သည္။
၊
သည္အတုိင္း ဆုိပါက စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို မလိုလားသူတုိ႔၏ လက္၌ အဲသည္ ဥပေဒၾကမ္းသည္ အဆင့္ဆင့္ေတြ ျဖတ္သန္းကာ ၎င္းအတုိင္း အၿပီးသတ္ အတည္ျပဳ ျပ႒ာန္းလုိက္တာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။
စာနယ္ဇင္းသမားတုိ႔သည္ ဥပေဒျပဳ အာဏာ ရရွိထားသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္၊ ၎အတုိင္း ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ လည္း မတတ္ႏုိင္ပါ။
သုိ႔ေသာ္၊ တစ္ဖက္တြင္ တတ္ႏုိင္သည္ကား-
စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင့္ ဟူသည္ ဒီမုိကေရစီအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ စတုတၱမ႑ိဳင္ မရွိဘဲ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံ မထူေထာင္ႏုိင္ပါ၊ ဟူသည္ကို လက္ရွိ ျပည္သူ႔ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ေနာင္ျဖစ္လာမည့္ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းလ်ာမ်ား နားလည္ လက္ခံလာေအာင္ “မွတ္ပုံတင္မ်ား ပိတ္သိမ္းခံရသည္အထိ” အဖန္တလဲလဲ ေရးသား ေတာင္းဆုိၾကဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေဖျမင့္
Credit To (ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၃၊ အမွတ္ ၁၅၃)
Post a Comment