အေဟာင္းစနစ္ကို အေကာင္းအသစ္ျဖစ္ေစျခင္း

တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး “တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲ” (National Entrance Examination, China’s SAT) စနစ္ကို ပုံစံေျပာင္းကာ ျပန္လည္ အသက္သြင္းခဲ့သည္။ ထိုစာေမးပြဲကို အဂၤလိပ္လို အတိုေကာက္အားျဖင့္ NEEC ဟုေခၚသလို တ႐ုတ္လို ေဂါင္ေကာင္း (Gaokao) ဟုလည္း လူသိမ်ားသည္။
ေဂါင္ေကာင္းစာေမးပြဲကို ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္အထိ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး မၿငိမ္သက္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရပ္ဆိုင္း ထားခဲ့ရသည္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ အားေကာင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားႏွင့္ စစ္သားမ်ားအတြက္ အထက္တန္းပညာကို ဆည္းပူးခြင့္ ရရန္ဆိုကာ မူဝါဒ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ က်င့္သုံးခဲ့သည္။ ထိုကာလတြင္ ပညာအရည္အေသြးထက္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ မိသားစု ေနာက္ခံကို ၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ကာ တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ကို သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ယခင္တကၠသိုလ္တြင္ ပညာဆည္းပူးခြင့္ကို ေလးႏွစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကာလတြင္ ပညာသင္ႏွစ္ကုိ သုံးႏွစ္ႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္အထိ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့သည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ႀကီးစိုး လႊမ္းမိုးခဲ့သည့္ ထိုကာလ တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို “အလုပ္သမား- လယ္သမား-စစ္သားေက်ာင္းသားမ်ား” ဟု ေခၚၾကသည္။
ကြန္ျမဴနစ္တို႔ ျပင္ဆင္ သတ္မွတ္ခဲ့သည့္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္စနစ္ကို ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ တြင္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ပညာ အရည္အေသြးအလိုက္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္း စနစ္ကို ျပန္လည္ က်င့္သုံးခဲ့သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ေဆာင္းရာသီတြင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅ ဒသမ ၇ သန္း စာေမးပြဲဝင္ ေျဖၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ ရရွိသူမွာ ၂၇၃,၀၀၀ ဦးသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား ၆ ဒသမ ၁ သန္း ဝင္ေျဖသည္။ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ရသူ ၄၀၂,၀၀၀ ဦး ျဖစ္လာသည္။
တ႐ုတ္ လူေနမႈစနစ္တြင္ စာေမးပြဲစနစ္သည္ ဘုရင္ေခတ္ကတည္းက အေရးပါခဲ့သည္။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ ပညာတတ္ ႏွိမ္နင္းေရးေခတ္လြန္တြင္ ပညာျဖင့္သာေက်းလက္က ႐ုန္းထြက္ႏိုင္မည္ ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပန္လည္ႏိုးထလာခဲ့သည္။ ပညာတတ္ေတြ ပုန္းေနရေသာေခတ္မွ ‘ပညာတတ္လူငယ္’ ဆိုသည့္ဘဝကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ရင္ေကာ့ၿပီး ထြက္လာႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္လာသည္။
ေဂါင္ေကာင္းကို ရပ္စဲထားသည့္ ကာလတြင္ ၿမဳိ႕ေနလူတန္းစားတို႔ ေကာလိပ္လည္း တက္ခြင့္မရွိ၊ အလုပ္လည္း မရခဲ့ၾကေပ။ ပညာသင္ၾကားရမည့္အစား ၿမဳိ႕ေန တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား ၁၈ သန္းတို႔ကို ေက်းလက္သို႔ အပို႔ခံလိုက္ရသည္။ ၿမဳိ႕ေန ပညာတတ္တို႔ကို ေက်းလက္သို႔ ပို႔သည့္စနစ္သည္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္တြင္ ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။
တ႐ုတ္ျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္သတင္းစာ၏ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္း ေဂါင္ေကာင္း စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ၁၀၀၀ တြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ ျဖစ္ခဲ့သူ မရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားခ်က္ကို ေတြ႕ရသည္။
ေက်းလက္မွ ၿမဳိ႕သို႔ ျပန္လာၾကသည့္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးစြာျဖင့္ ပညာေရးကို လြမ္းေဆြး ေနခဲ့ၾကရသည္။ ေဂါင္ေကာင္းဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကို သူတို႔က ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္းဟု ခံယူထားခဲ့ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ကို ပညာအရည္အခ်င္းအလိုက္ မေ႐ြးဘဲ၊ မိဘေနာက္ခံ၊ ပါတီေနာက္ခံျဖင့္ ေ႐ြးခ်ယ္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စု ပညာတတ္မ်ား တိမ္ေကာခဲ့ရသည္။
ေဂါင္ေကာင္းစာေမးပြဲသည္ တ႐ုတ္ျပည္ လူေနမႈကို အလႊမ္းမိုးဆုံး စာေမးပြဲစနစ္တစ္ခုဟု ဆိုႏိုင္သည္။ တစ္ႏွစ္လွ်င္တစ္ႀကိမ္ က်င္းပေလ့ရွိၿပီး ဇြန္လ ပထမပတ္တြင္ က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ဆရာေရာ ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚပါ အလြန္ဖိစီးမႈမ်ားေသာ စာေမးပြဲတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး မိဘမ်ားပါ အကဲဆတ္ၾကသည့္ စာေမးပြဲလည္း ျဖစ္သည္။
ဆရာမ်ား အေနျဖင့္လည္း မိမိေက်ာင္းမွ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ အမ်ားဆုံးရသည္ကို ဂုဏ္ယူလိုသျဖင့္ တကၠသိုလ္ဝင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အတင္းတြန္းကာ ေမာင္းၾကသည္။ ဘာသာ ရပ္တစ္ခုကို ႏွံ႔စပ္စြာ သင္ၾကားမည့္အစား စာေမးပြဲတြင္ ေမးႏိုင္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုသာ ထပ္ကာတလဲလဲ ေလ့က်င့္ ေျဖဆိုခိုင္းသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ ထိုစနစ္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ပီကင္းဘဲကို အစာသြပ္သလို (Cramming) ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဆရာက ထည့္ေပးလိုက္သမွ်ကိုသာ ဦးေႏွာက္အတြင္း မွတ္သားထားၿပီး ဒါေမးဒါေျဖ ေလာက္သာ သိၾကေတာ့သည္။

စာေမးပြဲ ေျဖရမည့္ အေၾကာင္းအရာေလာက္ကိုသာ သင္ျခင္းက ဖန္တီးေတြးေခၚ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း (Critical Thinking) ကို အားနည္းေစသည္။ ေက်ာင္းသား၏ သင္ယူႏိုင္စြမ္းႏွင့္ စိတ္ခံစားခ်က္ မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္း၊ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို ဂ႐ုမျပဳျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သက္မဲ့ စက္႐ုပ္မ်ားပမာ ျဖစ္လာသည္ဟု ေဝဖန္ ပိုင္းျဖတ္မႈမ်ား ရွိလာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္တြင္ ေမးခြန္းမတိုးမည္ကို စိုးရိမ္ေသာက မ်ားေသာေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ စာေမးပြဲခန္း အတြင္းသို႔ ဝင္ရမည္ကိုပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

ေဂါင္ေကာင္းတြင္ ေကာင္းက်ဳိးႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးႏွစ္မ်ဳိး ရွိသည္။ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားမွာ အရည္အခ်င္းႏွင့္ စြမ္းရည္ကို မွ်တစြာ ေ႐ြးခ်ယ္သည့္ စာေမးပြဲတစ္ခုဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ပညာေရးတြင္ အဆင့္တစ္ဆင့္ အေနျဖင့္ ဂုဏ္ျမင့္စြာ သတ္မွတ္ျခင္း ခံထားရသည့္ စာေမးပြဲ ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ေန ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားေစ ႏိုင္ခဲ့သည္။ အသိပညာ အတတ္ပညာ အဆင့္အတန္းတစ္ခုကို သတ္မွတ္ေပးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဆိုးက်ဳိးမ်ား အေနျဖင့္ ျပည္နယ္အလိုက္ စာေမးပြဲရမွတ္မ်ားကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ လက္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ လူေနထူထပ္သည့္ ျပည္နယ္ေဒသမ်ားတြင္ စာေမးပြဲဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားက မ်ားၿပီး၊ ေက်းလက္မ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ရမွတ္ ခြဲျခားပိုင္းျဖတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ လူေနထူထပ္သည့္ ျပည္နယ္ေဒသမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို နစ္နာေစသည္။ ရမွတ္ႏွင့္ ေအာင္လက္မွတ္ ဆိုသည္မွာ မတူညီေပ။ ရမွတ္ ေကာင္းသူမ်ားကို တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ လက္ခံၿပီး အမွတ္အလိုက္ ျဖတ္ခ်ျခင္းေၾကာင့္ အမွတ္ေကာင္းၿပီး၊ အရည္အခ်င္း မရွိသူမ်ားလည္း ေရွ႕တန္း တက္လာႏိုင္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားသည္။ စာေမးပြဲရမွတ္ကိုသာ အေလးထားျခင္းေၾကာင့္ သင္ၾကားသူေရာ၊ သင္ယူသူတို႔ပါ ဘာသာရပ္တစ္ခုတြင္ ႏွံ႔စပ္စြာ တတ္ေျမာက္ရန္ အေလးမထားေတာ့ဘဲ စာေမးပြဲတြင္ အမွတ္ေကာင္းေစရန္သာ ႀကဳိးစား ၾကေတာ့သည္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၇ ရက္ႏွင့္ ၈ ရက္ေန႔တို႔တြင္ တ႐ုတ္ျပည္၌ ေဂါင္ေကာင္း စာေမးပြဲကို တစ္ျပည္လုံးတြင္ တစ္ၿပဳိင္နက္တည္း က်င္းပခဲ့သည္။
တ႐ုတ္ျပည္တြင္ ေဂါင္ေကာင္း ေျဖဆိုမည့္လတြင္ အထူးသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ကားဟြန္းမ်ားပင္ မတီးရန္ ကန္႔သတ္ထားျခင္း ခံရၿပီး ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းေတြလည္း ရပ္ဆိုင္းထားၾကရသည္။ ထိုကာလမ်ားတြင္ ျပည္တြင္း သတင္းစာမ်ား၌ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသျခင္းဆိုသည့္ သတင္းမွာ ေခါင္းႀကီးပိုင္း သတင္းမ်ား ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ႏွစ္စဥ္ ေဂါင္ေကာင္း စာေမးပြဲ က်င္းပတိုင္း အနည္းဆုံး သုံးဦးခန္႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသမႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
စာေမးပြဲက ႏွစ္ရက္သာ က်င္းပသည္။ ပထမရက္ နံနက္ ၉ နာရီမွ ၁၁ နာရီခြဲအထိ ဘာသာစကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုၾကရသည္။ ယခုႏွစ္တြင္ စာလုံး ေရ ၈၀၀ ခန္႔ျဖင့္ စာစီစာကုံးတစ္ပုဒ္ ေရးခိုင္းသည္။ ေခါင္းစဥ္က “အကယ္၍ ေသာမတ္စ္ အယ္ဒီဆင္သာ ၂၁ ရာစုတြင္ ရွိခဲ့လွ်င္ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္းကို မည္သို႔စဥ္းစားမည္ ထင္ပါသနည္း” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ မြန္းလဲြ ၃ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီအထိ သခၤ်ာဘာသာ ေျဖရသည္။ တကၠသိုလ္အဆင့္တြင္ လုံးဝ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္သည့္ ၿဗိတိန္မွ ခက္ခဲ႐ႈပ္ေထြးသည့္ သခ်ၤာ ပုစာၧတစ္ပုဒ္လည္း ပါလာသည္။
ဒုတိယေန႔တြင္ နံနက္ပိုင္း၌ လူမႈေရး ဘာသာရပ္ သို႔မဟုတ္ သိပၸံဘာသာကို ေျဖရသည္။ ထိုႏွစ္ဘာသာကို စိတ္ႀကဳိက္ တစ္ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ေျဖဆိုခြင့္ ျပဳထားသည္။ လူမႈေရး ဘာသာရပ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ေမးခြန္းမ်ားပါသည္။ ဥပမာ- ေမာ္စီတုံး အေတြးအေခၚႏွင့္ က်န္ဇီမင္းတို႔၏ အေတြး အေခၚမ်ားကို ေမးတတ္သည္။ ယေန႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္ ေရပန္းစားေနသည့္ သေဘာတရား တစ္ခုျဖစ္ေသာ ‘သုံးဦး ကိုယ္စားလွယ္’ အေၾကာင္းကို ေရးခိုင္းသည္။ ညေနပိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကား တစ္ခုကို ေျဖရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤလိပ္စာကိုသာ ေျဖဆိုၾကရသည္။
ေဂါင္မင္က်ိသည္ ေဘက်င္းႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဥပေဒတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ ပညာသင္ၾကားလိုသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္သူမသည္ လူမႈေရးဘာသာအစား သိပၸံဘာသာတြဲကိုသာ ေျဖဆိုခဲ့သည္။“ကြၽန္မ က အမ်ားႀကီး မွတ္မိႏိုင္စြမ္း မရွိဘူး” ဟုဆိုသည္။ တ႐ုတ္ ပညာေရးစနစ္တြင္လည္း ဒါဖတ္၊ ဒါမွတ္ စနစ္သာ လႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ဘာသာရပ္ ကြၽမ္းက်င္မႈကို အေလးထား၍ မရေပ။
ေဂါင္မင္က်ိက “ေဂါင္ေကာင္းမွာ မွားမွန္ေရာေထြး အမွန္ေ႐ြး (Multiple Choice) အေနနဲ႔ ေမးေနေသးတာ လုံးဝအဓိပၸာယ္ မရွိဘူး။ တကၠသိုလ္ပဲတက္တက္၊ တျခားလိုင္းေတြကိုပဲ သြားသြား အဲဒီစနစ္က သုံးစားမရပါဘူး” ဟု ေဝဖန္သြားသည္။ ေဂါင္က ဆက္ၿပီး “ေဂါင္ေကာင္းကို ေျဖရတာ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းတယ္။ စိတ္လည္း ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔မွာ အျခားေ႐ြးခ်ယ္ ခြင့္လည္း မရွိဘူးေလ” ဟု ေဝဖန္သြားသည္။
ယခုႏွစ္အတြင္း တ႐ုတ္တြင္ ေဂါင္ေကာင္း စာေမးပြဲေျဖဆိုသူ ကုိးသန္းရွိသည္ ဆိုသျဖင့္ ဆြီဒင္ႏိုင္ငံ လူဦးေရခန္႔ ရွိသည္။ ထိုကုိးသန္း ေနာက္ကြယ္တြင္ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြက ေသာကေတြေဝၿပီး ရွိေနၾကရေသးသည္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျပည္သူတို႔ ယခုလအတြင္း တ႐ုတ္ျပည္တြင္ စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
ကမာၻတစ္ဝန္းလုံးတြင္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ ရလဒ္ေကာင္း၊ အမွတ္ေကာင္းေၾကာင္း သတင္းႀကီးပါသည္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ မီဒီယာမ်ားက အာရွတြင္ တ႐ုတ္ျပည္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ စာေမးပြဲစနစ္ႏွင့္ ယဥ္ပါးၿပီး စည္းကမ္း တင္းက်ပ္သည့္ စာေမးပြဲကို အခ်ိန္ ကုန္ အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကဳိးစား ေျဖဆိုၾကေၾကာင္း၊ သူတို႔ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းမ်ားသည္ သူတို႔စနစ္ႏွင့္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေစရန္ ဖန္တီးထားၿပီး သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ သိပၸံႏွင့္ သခၤ်ာကို အေလးေပးေနမႈမွာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရေနေၾကာင္း ေရးသားေဝဖန္ခဲ့ၾကသည္။

စာေမးပြဲကို ဗဟိုျပဳသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို တစ္ကမာၻလုံးက ေဝဖန္ၿပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ရွိေနသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးစနစ္တြင္ မူႀကဳိမွသည္ အလယ္တန္း အထက္တန္းအဆင့္အထိ သင္ၾကားသင္ယူျခင္း ပုံစံေတြ ေျပာင္းလဲေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာေမးပြဲျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ရန္မဟုတ္၊ ႏိုးၾကားတက္ႂကြသည့္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တီထြင္မႈ ရွိေစရန္၊ Critical Thinking မ်ားလုပ္တပ္ေစရန္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ ေပးရမည္ဟု ခံယူထားၿပီး ပညာေရး လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းလဲေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္ျပည္ ပညာေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမွာ အလွမ္းေဝးလွေသးသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရပ္ဆိုင္းထားခဲ့သည့္ စာေမးပြဲစနစ္ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းသည္။ ထိုစာေမးပြဲစနစ္ကလည္း ပညာေရးတြင္ အတန္းတက္ေရးသာ ျဖစ္ေနၿပီး ေရွ႕ဆက္ရန္ ခရီးအတြက္ အလွမ္းေဝးလွသည္။ ပညာတတ္ေသာ္လည္း အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွားပါးမႈက ဘြဲ႕တစ္ခုသာ အဖတ္တင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသြားကာ အလုပ္ရွာျခင္းမွာ တ႐ုတ္၏ ေနာက္ဆုံးေပၚ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ား ျဖစ္ေနျပန္သည္။

တ႐ုတ္ျပည္က ထူးခြၽန္သူမ်ားကို ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသား ပညာတတ္ေတြကို တ႐ုတ္အစိုးရကလည္း လိပ္ကေလးမ်ားဟု သေဘာထားသည္။ လိပ္ကေလးေတြက ဘယ္ေနရာ ဘယ္အရပ္ ေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ေမြးသည့္ ေနရာသို႔သာ ျပန္လာေလ့ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာသို႔ထြက္ၿပီး ပညာတတ္ တ႐ုတ္ေတြ အလုပ္လုပ္၊ အတတ္ပညာ အသိပညာေတြ စုံလာလွ်င္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုယ္ျပန္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအက်ဳိးကို လုပ္ရင္း လူသားရင္းျမစ္မ်ား၊ ပညာရင္းျမစ္မ်ား၊ အေတြ႕အႀကံဳ ရင္းျမစ္မ်ား၊ အသိပညာ ရင္းျမစ္မ်ား စုေဆာင္းမိထားသည့္ တ႐ုတ္သည္ အနာဂတ္တြင္ မည္သူ ယွဥ္လို႔ရပါေတာ့ႏိုင္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

 Credit To The Voice Weekly