သံသယ ေပ်ာက္ပါေစ အမွန္ဘဝ ေရာက္ပါေစ

(သိန္းထက္ေအာင္)

ကြ်န္ေတာ္ ငယ္စဥ္က စစ္ပြဲ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ခဲ႔ဖူးသည္။ The Longest Day, the Guns of Neveron အပါအဝင္ ပထမ ကမၻာစစ္၊ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ေနာက္ခံ စစ္ကား မ်ားကား အမ်ားဆံုး ျဖစ္သည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ႐ုပ္သံ အစီအစဥ္မ်ားက ျပန္လည္ ျပသသည့္ Pearl Harbour ဇာတ္ကားကိုလည္း မၾကာခဏ ျပန္လည္ ၾကည့္႐ႈရပါသည္။ ျမန္မာ စစ္ကားမ်ားထဲက ဆိုလွ်င္ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္၏ ‘၁၃ ေယာက္၊ ၁၃ ရက္၊ ၁၃ နာရီ’၊ မင္းသားေဇာ္လြင္ပါဝင္ေသာ ‘က်ည္ဆန္ ငါးေတာင့္’ ႏွင့္ မင္းသား ေက်ာ္ေဆြ ပါဝင္ေသာ ‘ပုလဲမ်က္ရည္’ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားမ်ားကား အသည္းစြဲျဖစ္ၿပီး အဆင့္အတန္းျမင့္သည့္ ျမန္မာစစ္ကားမ်ား အျဖစ္လည္း အေတာ္မ်ားမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳ ၾကပါသည္။

စစ္ကားမ်ားတြင္ ႏွစ္ဖက္တပ္မ်ား တိုက္ၾက ခိုက္ၾကၿပီး အႏိုင္ရေသာဘက္က ရန္သူ႔ စခန္းကို ဝင္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ေသာ အခန္းမ်ား၊ ရန္သူ႕စခန္းကို ဝင္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ၿပီး၍ အႏိုင္ရသူက မိမိတို႔ အလံကို လႊင့္ထူေသာ အခန္းမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ မိမိကိုယ္တိုင္ အႏိုင္ရေသာဘက္မွ ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ေပးလိုက္ရသလို ခံစားရသည္။ စစ္ပြဲတြင္ ႐ႈံးနိမ္႔သူဘက္က ဝင္ေရာက္၍ မခံစားခဲ႔ဖူးပါ။ ႐ိုက္ကူးသူမ်ားကလည္း ႐ံႈးနိမ္႔သူမ်ားဘက္မွ အက်အဆံုးမ်ားကိုသာ ျပသၾက၍ အႏိုင္ရသူ၏ အက်အဆံုးမ်ားကို ျပသေလ့ မရိွၾကပါ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူး ထုတ္လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံ သည္ တမင္သက္သက္ စစ္႐ံႈး ႏိုင္ငံကို တစ္ဖက္သတ္ ႏိွမ္ခ်လိုေသာ သေဘာျဖင့္ ႐ိုက္ကူး ထုတ္လုပ္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ကို ေနာင္မွ သေဘာေပါက္ပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း ႐ိုက္လာေသာ စစ္ကားမ်ားတြင္မူ စစ္ပြဲ တစ္ပြဲ ျဖစ္ပြားပါက ႏွစ္ဖက္ တပ္မ်ား အက်အဆံုး မ်ားပံု၊ အထူးသျဖင့္ စစ္ပြဲႏွင့္ မည္သို႔မွ် မသက္ဆိုင္ေသာ သက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား ဒုကၡေရာက္ရပံု၊ အိုးပစ္၊ အိမ္ပစ္ ထြက္ေျပးၾကပံုမ်ားကို အႏုပညာေျမာက္စြာ ႐ိုက္ျပ လာေသာအခါ စစ္ကားႀကိဳက္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မည္သို႔မွ် မခံစားႏုိင္ေတာ့ပါ၊ ၾကည့္႐ႈရေသာ မိမိအေနႏွင့္ပင္ ဤမွ် ခံစားရပါက စစ္ေျမျပင္တြင္ အမွန္တကယ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳေတြ႕ေနၾက ရသူမ်ားမွာ မည္သို႔ ရိွၾကမည္နည္း၊ ၎တို႔၏ မိသားစုမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား အေနႏွင့္ေရာ မည္သို႔ ရိွၾကပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ စစ္ကားမ်ားကို မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ စစ္ကား မ်ားကို မၾကည့္ျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္သတင္းမ်ားကိုမူ ရံဖန္ရံခါ ဖတ္႐ႈျဖစ္ပါသည္။ စစ္သတင္းမ်ားတြင္ လည္း ေသေက် ဒဏ္ရာရမႈမ်ား၊ ပ်က္စီး ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ား၊ အရပ္သားမ်ား ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရ ေသဆံုးမႈမ်ား၊ မိကြဲ၊ ဖကြဲျဖစ္ရေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ လင္ဆံုး သားဆံုး ျဖစ္ရသည့္ ဇနီး၊ မိခင္မ်ား စသည့္ စစ္၏ အနိ႒ာ႐ံု သတင္းမ်ားကို ေရးသား ေဖာ္ျပၾကသျဖင့္ စစ္ပြဲႀကိဳက္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ ‘စစ္’ ကို မုန္းတီးမွန္း မသိ မုန္းတီးလာခဲ႔မိပါေတာ့သည္။

စစ္ပြဲ သတင္းမ်ားကို ေရးသား ေဖာ္ျပၾကရာတြင္ စစ္ပြဲ ျဖစ္ပြားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ေဖာ္ျပရာ၌ မည္သည့္ ႏိုင္ငံက မည္သည့္ ႏိုင္ငံသို႔ စတင္ ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္ရျခင္းမွာ ‘ႏိုင္ငံေရးအရ ၾသဇာ လႊမ္းမိုးလိုျခင္း၊ စီးပြားေရးအရ နယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္လိုျခင္း၊ စစ္ေရးအရ အသာစီးရလိုျခင္း’ စသည့္ အေပၚယံ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကိုသာ သံုးသပ္ ေရးသားၾကလ်က္ ယင္းတို႔၏ ေနာက္ကြယ္မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာနမ်ား၊ အမုန္းတရားမ်ား၊ လက္စား ေခ်ျခင္းမ်ား၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈမ်ား၊ ျပင္းထန္သည့္ အယူဝါဒေရးရာ ယံုၾကည္ သက္ဝင္္မႈ မ်ား စသည့္ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္ ေရးသားသူ ဟူ၍ မရိွသေလာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကမၻာ့သမိုင္းတြင္ သမိုင္းတင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပြားသည့္ စစ္ပြဲမ်ားမွာ အထက္ေဖာ္ျပပါ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားမ်ား အနက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေပၚတြင္ အေျခခံ၍ ျဖစ္ပြားခဲ႔ေသာ စစ္ပြဲမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစစ္ပြဲမ်ားအနက္ ၁၁ ရာစု ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ခဲ႔ေသာ ခ႐ူးဆစ္ စစ္ပြဲမ်ားမွာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈကို အေျခခံေသာ စစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး သမိုင္းစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္ အရွည္ၾကာဆံုး စစ္ပြဲမ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ အလားတူ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးကို အေျခခံၿပီး ယေန႔တိုင္ အၿပီးသတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရရိွေသးသည့္ စစ္ပြဲ တစ္ပြဲမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္က အစျပဳခဲ႔သည့္ အာရပ္ အစၥေရး စစ္ပြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး အစြန္းေရာက္မႈကို အေျခခံသည့္ စစ္ပြဲမ်ားမွာ အျခား စစ္ပြဲမ်ားထက္ ပို၍ ရွည္ၾကာတတ္သျဖင့္ မျဖစ္မီက ႀကိဳတင္တားဆီး ရန္ လိုအပ္ပါသည္။

လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးက လူမ်ဳိး တစ္မ်ဳိးကို ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံျခင္း၊ ဘာသာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နားလည္မႈ လြဲမွားစြာ ေဝဖန္ သံုးသပ္ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ အျငင္းပြားမႈမ်ား ျဖစ္ပြားျခင္း၊ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ပြားျခင္းႏွင့္ ႐ုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ပြားျခင္းတို႔မွ အစျပဳ၍ လူစုလူေဝး ျဖစ္ပြားကာ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ အေဆာက္အအံုမ်ားကို မီး႐ိႈ႕ျခင္း၊ ဖ်က္ဆီးျခင္း စသည္တို႔သည္ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး စစ္ပြဲမ်ားဆီ သို႔ ဦးတည္သြားေစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖာ္ျပပါ အဓိက႐ုဏ္း၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ကိစၥမ်ဳိးကို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းၾကရာတြင္ တာဝန္ရိွေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္း၊ လံုၿခံဳေရး အဖြဲ႕အစည္းတို႔သည္ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈျဖင့္ လိမၼာ ပါးနပ္စြာ ေျဖရွင္း ေဆာင္ရြက္ရန္ႏွင့္ ဘာသာလူမ်ဳိး မခြဲျခားဘဲ တရားဥပေဒႏွင့္အညီ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ေရးသည္ မ်ားစြာ အေရးႀကီး လွပါသည္။ ယခုအခါ ကမၻာေပၚတြင္ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ အဖြဲ႕မ်ားသည္ ႏိုင္ငံတစ္ခု၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာကို ေက်ာ္လြန္၍ မိမိတို႔ႏွင္႔ ဘာသာတူ လူမ်ဳိးတူမ်ားဘက္မွ (မွားသည္ ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ ျဖစ္ေစ) အတင္း ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္း၊ မမွန္သတင္းမ်ား ခ်ဲ႕ကား ထုတ္လႊင့္၍ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အားကို ရယူျခင္း စသည္တို႔ ေဆာင္ရြက္ေလ႔ ရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။

လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးကို အေျခ မခံေသာ္လည္း ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္အထိ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ၾကာရွည္ခဲ့ေသာ စစ္ပြဲ တစ္ပြဲမွာ အယူဝါဒေရးရာကို အေျခခံသည့္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲ ပင္ ျဖစ္သည္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားပါက ေဒသတြင္း က်န္ႏိုင္ငံ မ်ားသို႔လည္း ပ်ံ႕ႏွ႔ံလာႏိုင္သည္ဆိုသည့္ အယူအဆ (ဒိုမီိႏို သီအိုရီ) ေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက ေတာင္ဗီယက္နမ္ ႏိုင္ငံဘက္မွ ဝင္ေရာက္ ကူညီ၍ ေျမာက္ ဗီယက္နမ္ (ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ) ကို တိုက္ခိုက္ေပးခဲ႔ပါသည္။ ႏွစ္ဖက္ စစ္သည္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္ ျပည္သူတို႔ မ်ားစြာ ေသဆံုး ဒဏ္ရာ ရရိွ ခဲ႔ၾကၿပီး အေမရိကန္္ျပည္သူတို႔၏ စစ္ပြဲ ဆန္႔က်င္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေမရိကန္တို႔သည္ ေအာင္ျမင္မႈ မရဘဲ ဗီယက္နမ္ စစ္ေျမျပင္မွ ဆုတ္ခြာခဲ့ရပါသည္။

မာနႏွင့္ လက္စားေခ်လိုမႈကို အေျခခံခဲ႔ေသာ္လည္း ဖ်က္အားျပင္း လက္နက္မ်ားရိွသည္ ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက အီရတ္ႏိုင္ငံအေပၚ ဆင္ႏႊဲခဲ႔သည့္ က်ဴးေက်ာ္ စစ္ပြဲသည္ လည္းေကာင္း၊ အိုစမာ ဘင္လာဒင္၏ အေနာက္ ကမၻာအေပၚ မုန္းတီးမႈမွသည္ ကမၻာ့ ကုန္သြယ္ေရး အေဆာက္အအံု ညီေနာင္ကို တိုက္ခိုက္ခဲ႔သည့္ ၉/၁၁ ျဖစ္စဥ္ၿပီးေနာက္ လက္တုံ႔ျပန္ စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲ ခဲ႔သည့္ အေမရိကန္ (ေနတိုး) ၏ အာဖဂန္ စစ္ပဲြသည္ လည္းေကာင္း ႏွစ္ဖက္ စစ္သည္ႏွင့္ ျပည္သူ အမ်ားအျပား ေသဆံုးၾကကာ ႀကီးမားေသာ စစ္ အသံုးစရိတ္မ်ားကိုလည္း ျပည္သူမ်ားကပင္ က်ခံခဲ႔ ရပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္လည္း ၁၈၂၄ ခုႏွစ္မွ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္အတြင္း စီးပြားေရး ေလာဘေဇာတိုက္ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ က်ဴးေက်ာ္သူတို႔ႏွင့္္ သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားအားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္စြာျဖင့္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း သူ႕ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ခဲ႔ရေသာအခါ နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ေသြးခဲြ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ တစ္ေျမတည္းေန၊ တစ္ေရတည္း ေသာက္ခဲ့ၾကသူ အခ်င္းခ်င္း တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး အထင္အျမင္ လြဲမွား သံသယပြားကာ ယေန႔တိုင္ အခ်ဳိ႕ေသာ ေနရာမ်ား၌ ေသနတ္သံ မစဲေသးဘဲ ျမန္မာ့ ေျမေပၚတြင္ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ေသြးမ်ား ေျမက် လ်က္ပင္ ရိွေနပါေသးသည္။ မိခင္၊ ဖခင္တို႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ မေနႏိုင္၊ ကိုယ္႔ယာကိုယ္ မစိုက္ႏုိင္ ဘဝတြင္ သားသမီးတို႔ ပညာေရး မေတြးႏိုင္ရွာၾကပါ။

ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရး ရရိွသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အယူဝါဒ အစြဲႀကီးလွေသာ ကြန္ျမဴနစ္တို႔က လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို အစျပဳသည္။ သူ႕ေနာက္က ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ သည္ေနာက္ေတာ႔ KNU, KIA, SSA, UWSA, ကိုးကန္႔၊ ပအိုု႔ဝ္၊ ကရင္နီ၊ ရခိုင္၊ မြန္၊ နာဂ၊ ခ်င္း စသည့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားဆံုးႏွင့္ အရွည္ၾကာဆံုးေသာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ ထည္ဝါစြာ ပံုေဖာ္ၾကသည္။

ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၊ ၆၀ မွ် ကာလအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားေၾကာင့္ ေသေက် ဒဏ္ရာရၾကေသာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား၊ လူစဥ္မမီ ျဖစ္ခဲ႔ရေသာ အျပစ္မဲ့ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ား၊ ပညာေရးႏွင့္ အလွမ္းေဝးခဲ႔ရေသာ မိဘမဲ့ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ကေလး စစ္သားမ်ား၊ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးခဲ႔ေသာ လမ္းတံတား၊ အေဆာက္အအံု စသည္တို႔ကို တိက်ေသာ စာရင္းဇယားမ်ားသာ ျပဳစုႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ အရွည္ၾကာဆံုး ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ဆံုး႐ႈံးမႈ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံအျဖစ္ ဂင္းနစ္ မွတ္တမ္း စာအုပ္တြင္ စာရင္းဝင္ႏိုင္မည္ဟု ထင္မိပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ခဲ႔ေသာ ျပည္တြင္းစစ္မ်ားကို ေလ႔လာၾကည့္ပါက (ဗကပတို႔ႏွင့္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္မွ လဲြ၍) အယူဝါဒေရးရာ အစြန္းေရာက္မႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ နယ္ေျမ ခ်ဲ႕ထြင္လိုျခင္းေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈေၾကာင္႔ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ပြားခဲ႔ေသာ စစ္ပြဲဟူ၍ မရိွပါ။ (ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ ဘာသာအျဖစ္ သတ္မွတ္ေၾကာင္း ေၾကညာျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကခ်င္ လူမ်ဳိးတို႔ လက္နက္ဆြဲကိုင္ ဆန္႔က်င္ ပုန္ကန္သည္ဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ သိရသေလာက္ ကခ်င္လူမ်ဳိးတို႔သည္ ခရစ္ယာန္ အစြန္းေရာက္မ်ား မဟုတ္ၾကသကဲ႔သို႔ ဗုဒၶဘာသာ အပါအဝင္ အျခား ဘာသာမ်ားကိုလည္း ႏွိမ္ခ် ေျပာဆိုျခင္းမ်ဳိး မရိွခဲ႔ပါ။)

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေသြးရင္းသားရင္းကဲ႔သို႔ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးစြာ အစဥ္အဆက္ ေနလာ ၾကၿပီး လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲကိုလည္း အတူတကြ ဆင္ႏဲႊခဲ႔႔ၾကေသာ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အခ်င္းခ်င္း လက္နက္စြဲကိုင္ တိုက္ပြဲဝင္ေန ၾကပါသနည္း။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကြၽန္ျပဳ ေသြးစုပ္ ျခယ္လွယ္ခဲ့ၾကေသာ နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈ ေၾကာင့္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး အထင္အျမင္ လြဲမွား သံသယပြားကာ ယေန႔တိုင္ မယံုရဲရဲ၊ ယံုရဲရဲျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြး ညိႇႏိႈင္းၾကဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားတို႔က ဗမာ လူမ်ဳိးတို႔သည္ လူမ်ဳိးႀကီး ဝါဒကို လက္ကိုင္ျပဳ၍ တိုင္းရင္းသားတို႕အေပၚ တန္းတူရည္တူ မဆက္ဆံၾက။ တိုင္းရင္းသားတို႔အား ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ဆိုေသာ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကို မေပးလိုၾကဟူ၍ ထင္ျမင္ ယူဆလ်က္ ရိွၾကသည့္အျပင္ ဗမာ လူမ်ဳိးတို႔ကလည္း တိုင္းရင္းသားတို႔အား ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးလိုက္လွ်င္ ျပည္ေထာင္စုႀကီးမွ ခြဲထြက္၍ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားကာ ျပည္ေထာင္စု ၿပိဳကြဲလိမ္႔မည္ဟူ၍ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ သံသယပြားကာ မယံုမၾကည္ ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ရွည္ၾကာခဲ႔ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ စစ္ပြဲမ်ားကို ေလ့လာ ၾကည့္ပါက တိုင္းသူျပည္သားတို႔က စစ္တိုက္လိုပါသည္ ဟူ၍ ေတာင္းဆိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားရသည့္ စစ္ပြဲ ဟူ၍ မရိွဘဲ ျပည္သူ႔အက်ဳိးကို လိုလားပါသည္ဆိုေသာ ေခါင္းေဆာင္/စစ္ေခါင္းေဆာင္ တို႔၏ စစ္ လိုလားမႈ၊ မာန္မာန ေထာင္လႊားမႈ၊ မခံခ်င္မႈ၊ တစ္ဖက္ႏွင့္ တစ္ဖက္ မယုံၾကည္မႈ စသည့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကို အေျခခံသည့္ စိတ္မ်ားေၾကာင့္သာ စစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားရၿပီး ျပည္သူတို႔၏ အသက္၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာမ်ား ဆံုး႐ံႈးရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ပြဲ တစ္ပြဲ စတင္ ျဖစ္ပြားရျခင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ ေၾကာင့္ဟု ဆိုလွ်င္ စစ္ပြဲ တစ္ပြဲကို အဆံုးသတ္ဖို႔အတြက္လည္း ေခါင္းေဆာင္တြင္ တာဝန္မရိွၿပီေလာ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက စတင္ခဲ႔ေသာ စစ္ပြဲကို အဆံုးသတ္ရန္ တာဝန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ (ဆက္ခံသူ ေခါင္းေဆာင္ အပါအဝင္) တြင္သာ တာဝန္ရိွသည့္အတြက္ ၎ကပင္ ျပည္သူတို႔၏ အသက္ အိုးအိမ္ စည္းစိမ္မ်ား ဆံုး႐ံႈးမႈကို ရပ္တန္႔ေစရမည္ ျဖစ္သည္။

ျပည္သူ႔ဆႏၵကို အေလးထားေသာ၊ ျပည္သူကို ညႇာတာ သနားေသာ၊ အေျမာ္အျမင္ရိွေသာ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ စစ္ေျမျပင္သို႔ မသြား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ စားပြဲဝိုင္းသို႔ သြားၾကသည္။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႕ ၁၂ ဖြဲ႕ႏွင့္ ပဏာမ သေဘာတူညီမႈ ရရွိထားၿပီဟု သိရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရဖို႔အတြက္ကား ခရီးရွည္ႀကီးကို ဆက္ၾကရေပဦးမည္၊ ဤခရီးကား မည္မွ် ရွည္ဦးမည္ကို မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူအားလံုး၏ ဆႏၵသည္ကား ဤခရီးကို အျမန္ ေရာက္လိုၾကၿပီ၊ အဆံုးသတ္ေစလုိၾကၿပီ။ ျပည္သူေတြကို ဆင္းရဲတြင္း သာမက ေသတြင္းသို႔ ဆြဲပို႔ေနေသာ စစ္ပြဲရွည္ႀကီးကို ရပ္လိုၾကပါၿပီ။ ဝတၳဳ၊ ဇာတ္ညႊန္းႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာကို နယ္ခ်ဲ႕တို႔က လုပ္ခဲ႔ၿပီး ဇာတ္ေကာင္မ်ားအျဖစ္ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းတို႔ ပါဝင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားေသာ The Longest Civil war of the World ဆိုသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးကိုလည္း မၾကည့္လိုေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပင္ ျပည္သူအမ်ားကလည္း ဤမွ် ရွည္ၾကာ ေညာင္းသည့္ အနိ႒ာ႐ံု ဇာတ္ကားႀကီးကို မည္သူမွ် ၾကည့္လိုၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ကမၻာကေပးေသာ ေအာ္စကာဆုကိုလည္း မလိုခ်င္ပါ၊ ဂင္းနစ္ မွတ္တမ္းတြင္လည္း မဝင္လိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လိုခ်င္သည္မွာကား တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖြဲ႕တို႔ကို ပူးတြဲ ခ်ီးျမႇင့္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆုပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖြဲ႕ တို႔သည္ သူသာ ကိုယ္သာ မစဥ္းစားဘဲဲ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုတည္းကိုသာ ၾကည့္၍ စိတ္ရွည္ သည္းခံမႈ၊ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈ၊ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈတို႔ကို အေျခခံၿပီး တန္းတူရည္တူ ရိွေသာ၊ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ရိွေသာ၊ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း မဂၤလာ ေရႊေမာင္း ခတ္လိုက္ရပါသည္ ခင္ဗ်ာ။
Credit To The Voice Weekly