ျမန္မာစာေပတြင္ သတ္ပံု၏ ေနရာသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ အေရးပါေသာ အခန္းက႑ တစ္ရပ္မွ ရပ္တည္ခဲ့သည္ဟူ၍ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ေရွးျမန္မာ မင္းမ်ားလက္ထက္ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ သတ္ပံု၏ ေနရာကို "သတ္ပံုမွား၍ ေရးထားေသာစာကို စာပ်က္ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။ ထိုစာမ်ဳိး ေရးသားသူကိုလည္း လူညံ့ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ေရွးေခတ္က သတ္ပံုမွားလွ်င္ တရားတေပါင္ ျဖစ္ခဲ့မႈကို ကုန္းေဘာင္ေခတ္စာဆို ရႏၲမိတ္ေက်ာ္ထင္ ျပဳစုခဲ့ေသာ "ေရစႀကိဳခံုေတာ္ျဖတ္ထံုး" အခ်ဳိ႕၌ အထင္အရွား မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သတ္ပံုမွားလွ်င္ တရားျဖစ္သည္" ဟူေသာ ဆို႐ိုးစကားပင္ ရွိခဲ့သည္။
ျမန္မာ ပညာရွင္ႀကီးမ်ား၏ အဆိုအမိန္႔အရ ျမန္မာသတ္ပံု၏ အေျခခံသည္ "အပင့္ႏွင့္ အရစ္၊ တ-သတ္ႏွင့္ ပ-သတ္၊ န-သတ္ႏွင့္ မ-သတ္၊ ေသးေသးတင္" ဟူေသာ ေရးထံုးသံုးမ်ဳိးတြင္ အေျခခံသည္။ ျမန္မာစာသတ္ပံု အေရးအသား၌ ထိုေရးနည္း သံုးမ်ဳိးသည္။ အမ်ားဆံုး မွားယြင္းေရာေႏွာ ႏိုင္သည္။ ထိုေရးထံုး သံုးမ်ဳိးကို မွားေရးမိလွ်င္ အနက္အဓိပၸာယ္ ေျပာင္းလဲသြားသည့္အတြက္ အတိမ္းအေစာင္း မခံေသာ ေရးထံုးမ်ားဟု အဆိုျပဳခဲ့ၾကသည္။ စာေပ ေရးသားရာတြင္ သတ္ပံုသည္ စာေပ၏ အထိန္းအကြပ္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသားရာတြင္ သတ္ပံုသည္ အေရးႀကီးေသာ က႑တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အထိန္းအကြပ္ သေဘာမ်ဳိးသာ သတ္မွတ္လက္ခံ အသံုးျပဳသင့္သည္ဟူ၍ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စာေပပညာရွင္မ်ားက မိန္႔ဆိုလမ္းၫႊန္ခဲ့သည္။
ေရွးျမန္မာမင္းမ်ား လက္ထက္တြင္ သတ္ပံုေနရာ သတ္မွတ္မႈကို "ေညာင္ရမ္းေခတ္ သာလြန္မင္း လက္ထက္၌ ၿမိဳ႕၀န္ကို "နသတ္" ျဖင့္မေရး "ေသးေသးတင္" ျဖင့္ ေရးသားခဲ့ေသာေၾကာင့္ "ၿမိဳ႕၀န္" မဟုတ္ၿပီ ေတာထဲမွ "၀ံ" ျဖစ္သည္ဟု စာကိုပစ္လိုက္ ဖူးေခ်သည္။ စာေရးကိုလည္း ေမာင္းထုတ္ေတာ္ မူခဲ့ဖူးေခ်သည္" ဟူ၍လည္းေကာင္း။
ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ဘႀကီးေတာ္ (စစ္ကိုင္းမင္း) လက္ထက္တြင္လည္း လႊတ္ေတာ္စာေရးသည္ ေရႊၾကက္ယက္သို႔ သစ္ေရာက္သည္ကို စာေပးရာ၌ "ေရႊၾကက္ယက္" ကို "ေရႊက်က္ယက္" ဟု သတ္ပံုမွားေရးသား ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သစ္ပိုင္ရွင္ ပညာရွိက လႊတ္ေတာ္က စာမဟုတ္၊ စာလုပ္သာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာဆို၍ အတင္းအမာေနလွ်င္ လႊတ္ေတာ္၀န္က စာေရးအား ရာဇ၀တ္ခံေစ၍ သစ္ရွင္ပညာရွိအား စကားမလြင့္ေအာင္ လက္ေဆာင္ျဖင့္ ေငြေပးရဖူးေလ၏" ဟူ၍ လည္းေကာင္း။
| ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စလည္းပါ၊ အေရးအသား အတင္အျပလည္း ေျပျပစ္ေသာ စာမ်ဳိးကို သတ္ပံုအမွား မ်ားကာမွ်ျဖင့္ စာညံ့ဟု မဆိုသင့္ပါ။ စာေရးသားမႈတြင္ သတ္ပံုထက္ ပို၍ အေလးေပးသင့္ေသာ၊ ပို၍ ေရွ႕တန္းတင္သင့္ေသာ အရည္အေသြးမ်ား ရွိေနပါသည္ . . . . . |
"ေရႊၾကက္ယက္ကို၊ ပင့္လ်က္ဤမွာ ယခုပါခဲ့ လႊတ္စာမပီ၊ အင္မညီဟု မထီစိတ္၌ ပစ္လႊင့္လိုက္ေသာ္၊ ခိုက္ခိုက္တုန္မွ် မ်က္မာန္ထလ်က္" ဟူ၍လည္းေကာင္း။
သတ္ပံုမွားခဲ့လွ်င္ လက္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္အထိ ျပစ္ဒဏ္ေပးခဲ့ မႈကိုလည္း "စာေရးစာမွတ္ လူမတတ္ကို လက္ျဖတ္မင္းဒဏ္ စီရင္ဖန္၏" ဟူ၍လည္းေကာင္း မွတ္တမ္းတင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္။
ျမန္မာစာေပ သမုိင္းေၾကာင္း၏ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ ေရးထံုးသတ္ပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်မ္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျပဳစုေရးသားခဲ့ရာတြင္ ျပဳစုသူ ပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အယူအဆ အကိုးအကားအရ သတ္ပံုက်မ္း တစ္ေစာင္ႏွင့္ တစ္ေစာင္သည္ အပင့္ႏွင့္အရစ္၊ တ-သတ္ႏွင့္ ပ- သတ္၊ န-သတ္ႏွင့္ မ-သတ္၊ ေသးေသးတင္တို႔၌ မူကြဲမ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာ့စာေပ သမိုင္းတြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ သတ္ပံု၏ မူကြဲအခက္အခဲ ျပႆနာကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္ သတ္ပံုပညာရွင္ႀကီး မ်ား၏ ဦးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ (ဦး၀န္)က "ျမန္မာစာတြင္ သတ္ပံုႏွင့္ အပင့္အရစ္သည္ အခက္ႀကီး တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ဤအခက္ကို လြယ္ကူေစလိုေသာ ေစတနာျဖင့္ အင္း၀ေခတ္ ရွင္မဟာရ႒သာရ အမွဴးျပဳေသာ စာဆိုတို႔သည္ ပ်ဳိ႕လကၤာ၊ ေမာ္ကြန္းရတု၊ ဧခ်င္း၊ အန္ခ်င္း၊ လူးတား စသည္တို႔တြင္ ကာရန္ေထာက္၍ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ အပင့္အရစ္ကိုလည္း ခြဲထားျပဳ၍ စီကုံးခဲ့သည္။ ထိုပ်ဳိ႕လကၤာ စပ္ထံုးမ်ားကို ထုတ္ႏုတ္ကာ ေႏွာင္းဆရာမ်ားက သတ္ပံုက်မ္း၊ သတ္ပံုၫႊန္းက်မ္း ခြဲထားက်မ္းမ်ားကို ျပဳစုခဲ့ၾကသည္" ဟူ၍ မိန္႔ဆိုခဲ့သည္။
ျမန္မာစာေပ ေလာက၏ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ၿပိဳင္ စာေပေလာကတြင္ သတ္ပံု၏ ေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာေမာင္ခင္မင္ (ဓႏုျဖဴ)၏ ျမန္မာစာေပႏွင့္ သတ္ပံု၏ ေနရာလမ္းညႊန္ခ်က္၊ မိန္႔ဆိုမႈသည္ ယေန႔ ျမန္မာစာေပ ေလာကသားမ်ားအတြက္ သတ္ပံုေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေခတ္သစ္၏ ျမန္မာသတ္ပံုဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္ လမ္းၫႊန္ခ်က္ကို ျမန္မာစာေပ မီးေမာင္းထိုးျပလ်က္ ရွိေနေပသည္။
စာေရးရာတြင္ သတ္ပံုအေရးႀကီး ပါသည္။ သတ္ပံုသည္ စာေပ၏ အထိန္းအကြပ္ ဆိုသည္မွာလည္း မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အလြန္စည္းကမ္းႀကီးေသာ အတိမ္းအေစာင္း မခံေသာ၊ အထိန္းအကြပ္မ်ဳိး မဟုတ္။ အေျခအေနကို လိုက္၍ သင့္သလို ဆက္ဆံထိန္းကြပ္တတ္ေသာ အလြန္သေဘာေကာင္းေသာ အထိန္းအကြပ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
သို႔ေပမဲ့ သတ္ပံုႏွင့္ ဆက္ဆံေနေသာ သူအခ်ဳိ႕က သတ္ပံုကို အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အထိန္းအကြပ္ႀကီးအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနၾကသည္။
စာေပသင္ၾကား ပို႔ခ်မႈအပိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာေပကိစၥတြင္ သတ္ပံုတစ္ခုတည္းသာ ပါ၀င္သည္ မဟုတ္ပါ။ စာေပသင္ၾကား ပို႔ခ်မႈတြင္ သတ္ပံုတစ္ခုတည္းကိုသာ အားျပဳေန၍ မျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ား သတ္ပံုမွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေစရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ လမ္းညႊန္ျပသမႈမ်ဳိး ျပဳလုပ္ရမည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သတ္ပံုကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ သတ္ပံုကို အာ႐ံုျပဳေနလွ်င္ သတ္ပံုမွအပ ျဖစ္ေသာ အျခားကိစၥမ်ားတြင္ လစ္ဟင္းသြားတတ္ ပါသည္။ သဒၵါ အသံုးအႏႈန္း မွန္ကန္မႈ၊ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေရးသားႏိုင္မႈ၊ က်စ္လ်စ္သိပ္သည္းစြာ ေရးသားႏိုင္မႈ၊ အသက္၀င္ လႈပ္ရွားေအာင္ ေရးသားႏိုင္မႈ၊ တင္ျပလိုေသာ အေၾကာင္းအရာကို စည္းလံုးေျပျပစ္စြာ တင္ျပႏိုင္မႈ၊ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ၊ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆမ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္မႈ စသည့္ ကိစၥမ်ားစြာ တို႔သည္လည္း အေရးတႀကီး လမ္းၫႊန္ေပးသင့္သည့္ ကိစၥမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သတ္ပံုကိုသာ အားျပဳေနလြန္းလွ်င္ ထိုကိစၥမ်ား လစ္ဟင္းသြား ႏိုင္ပါသည္။
သတ္ပံုကို အားျပဳလြန္းသူသည္ သတ္ပံုကိုသာ ၾကည့္၍ အကဲျဖတ္ခ်င္ တတ္ပါသည္။ "သတ္ပံု၊ သတ္ပံု" ဟူေသာ အသံကိုျပဳလ်က္ ေက်ာင္းသား၏ စာထဲတြင္ သတ္ပံုအမွား ဘယ္ႏွလံုး ပါသည္ကို မွန္ဘီလူးႏွင့္ ၾကည့္၍ရွာခ်င္ တတ္ၾကပါသည္။
ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စလည္း မပါ။ အေရးအသား အတင္အျပလည္း မေျပျပစ္ေသာ စာမ်ဳိးကို သတ္ပံုအမွား နည္းကာမွ်ႏွင့္ စာေကာင္းဟု မဆိုသင့္ပါ။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စလည္းပါ၊ အေရးအသား အတင္အျပလည္း ေျပျပစ္ေသာ စာမ်ဳိးကို သတ္ပံုအမွား မ်ားကာမွ်ျဖင့္ စာညံ့ဟု မဆိုသင့္ပါ။ စာေရးသားမႈတြင္ သတ္ပံုထက္ ပို၍ အေလးေပးသင့္ေသာ၊ ပို၍ ေရွ႕တန္းတင္သင့္ေသာ အရည္အေသြးမ်ား ရွိေနပါသည္။ စာေပႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေနရာတိုင္းတြင္ ထို႔အတူ သေဘာထား သင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
လွျမင့္ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
Credit To First-11
Post a Comment