အနီးအေ၀း (ေအာင္သင္း)

သာမန္မ်က္စိေကာင္းသူမ်ားသည္ စာဖတ္ေသာအခါ စာအုပ္ႏွင့္မ်က္စိ ဆယ့္သံုးလက္မခန္႔ ခြာ၍ ဖတ္သင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆယ့္သံုးလက္မထက္ ပို၍ နီးလာလွ်င္ ၀ါး၍၀ါး၍ လာတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ “ေ၀းလြန္း၍ မျမင္ရျခင္း” ကိုကား သတိျပဳမိၾကသည္ ျဖစ္၏။ “နီးလြန္း၍ မျမင္ရျခင္း” လည္းရွိပါေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက အိႏၵိယရုပ္ရွင္ကား တစ္ကားကို သြား၍ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အိႏၵိယရုပ္ရွင္ မင္းသမီးေခ်ာ “မဒူဘာလာ” ကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္ ခ်စ္သည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မည္ဟူေသာ အစီအစဥ္ျဖင့္ သြား၍ ၾကည့္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ သြားရင္းဟန္လႊဲ အသည္းစြဲ “မဒူဘာလာ” ပါ၀င္ေသာ ရုပ္ရွင္ကားကို အသင့္ေတြ႔ေနေသာေၾကာင့္သာ ၀င္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္ရွင္ျပခ်ိန္ကလည္း နီးလွၿပီ။ တစ္က်ပ္ခြဲတန္း လက္မွတ္ကုန္ၿပီ။ ႏွစ္က်ပ္တန္းမွ ၀င္ၾကည့္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အျပန္စရိတ္ မက်န္ႏုိင္။ သံုးမတ္တန္းကပင္ ၀င္ၾကည့္သည္။ သံုးမတ္တန္းတြင္လည္း လူက်ပ္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႔ဆံုးတန္းတြင္သာ ေနရာရေတာ့သည္။ လက္မွတ္ယူ၍ ရံုထဲ၀င္ၿပီး ေနရာတက်ထိုင္မိမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့တြင္ ပိတ္ကား၊ ပိတ္ကားေရွ့က ကပ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္။

ရုပ္ရွင္စျပေသာအခါ နီးကပ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနရသည္။ လူကပိတ္ကားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္ေနဘိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေလရာ မ်က္စိ ခ်ိန္သားကိုက္ေအာင္ မနည္း အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းေနရသည္။ သည္ၾကားထဲတြင္ ဓာတ္ပံုဆရာကလည္း မဒူဘာလာ၏ အလွကို ၾကြား၀င့္လိုက္သည္။ မၾကာခဏ အနီးကပ္ ရိုက္ကူးျပသေလေသာေၾကာင့္ ပိတ္ကားတစ္ခုလံုးမွာ မေရႊေခ်ာ၏ မ်က္ႏွာၾကီးျဖင့္ ျပည့္ေနေလ့ ရွိသည္။ သီခ်င္းေလး တဟင့္ဟင့္ဆို၍ ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာျပန္လွ်င္လည္း သြားတစ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း ဆန္ေကာငယ္ေလာက္ရွိသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ ရႊန္းစိုၾကည္လဲ့ေသာ မ်က္လံုးအစံုမွာလည္း တစ္လံုးႏွင့္ တစ္လံုး ဆယ့္ငါးေပေလာက္ ကြာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စီရရီ ေဖြးေနေသာ ဧရာမသြားၾကီးေတြကို ၾကည့္လိုက္၊ ဟိုဘက္က မ်က္လံုးၾကည့္လိုက္၊ ဒီဘက္က မ်က္လံုးဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မဇိၥ်မတိုင္းသူ၏အလွကို ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္၊ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ခံစားေနရပါသည္။

မဒူဘာလာ၏အလွကို အာရံုခံစားလိုသျဖင့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မိပါေသာ္လည္း ‘မ်က္စိထဲသို႔ အလွကမ၀င္၊ အလွထဲသို႔ မ်က္စိ၀င္’ ေနသျဖင့္ အလွကို မျမင္ရဘဲ ရွိခဲ့ပါေတာ့သည္။ ပိတ္ကားကလည္း နီးလြန္းလွသည္။ ေရႊမင္းသမီး၏ မ်က္ႏွာကလည္း ၾကီးလြန္းလွသည္။
ေ၀းလြန္းမွသာ မျမင္ရသည္ မဟုတ္။ ေသးလြန္းမွသာ မျမင္ရသည္ မဟုတ္။ နီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာ ျဖစ္တတ္ေခ်သည္။ ၾကီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာ ျဖစ္တတ္ေခ်သည္။

လွ်ပ္စစ္ဓာတ္မီးကို စတင္တီထြင္ခဲ့ေသာ ‘အယ္ဒီဆင္’ ဆိုသူ အေမရိကန္ သိပၸံပညာရွင္ၾကီး ကြယ္လြန္သည့္ေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔လံုး ေခတၱအေမွာင္ခ်၍ ပညာရွင္ၾကီးကို အေလးျပဳခဲ့ၾကသည္။ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ အခါတြင္မွ အလင္းေရာင္၏ ေက်းဇူးကို ပိုမို ဆင္ျခင္မိႏိုင္ဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ ေမွာင္မိုက္ကို တိုက္ဖ်က္ေပးခဲ့ရွာသည့္ အယ္ဒီဆင္၏ ေက်းဇူးကား ၾကီးေပစြဟု ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖြယ္လည္း ျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ ျပည္သူျပည္သားတို႔သာမက တစ္ကမာၻလံုးရွိ လူအမ်ားကလည္း အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ဤသိပၸံပညာရွင္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ၾကရေကာင္းမွန္း သိပါသည္။ သို႔ေသာ္-
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေနမင္း၏ ေက်းဇူးကို ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ေလးေလးနက္နက္ ဆင္ျခင္ဖူးပါသနည္း။ ေနမင္း၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္္ၾကရသည္။ သစ္ပင္ သတၱ၀ါ တို႔ အသက္ရွင္ၾကရ၏။ ေလာကၾကီး ရပ္တည္ေနႏိုင္ ခဲ့ေပ၏။ ေနမင္း၏ ေက်းဇူးကား ေျပာ၍ မၿပီး၊ ေရး၍ မကုန္ေအာင္ ၾကီးလွစြာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ ေက်းဇူးမွာ ၾကီးလြန္းလွသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေထြေထြထူးထူး အဆန္းလုပ္၍ ေတြးမေနၾကေတာ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ညဥ့္ကာလတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ပြင့္တို႔၏ အလွကို ျမင္မိၾကသည္။ တရႊန္းလဲ့လဲ့ ၀င္းေသာ လမင္း၏ ေအးၿငိမ့္ေသာ အလွကိုလည္း ျမင္မိၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၿဂိဳလ္ၾကီးကိုးလံုးတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွီတင္းေနထိုင္ရာ ဤကမာၻ ေျမၾကီး၏ အလွကို ဘယ္ႏွစ္ခါ ျမင္ဖူးၾကသနည္း။ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မျမင္ႏို္င္ၾကေလၿပီ။ မၾကာမီက တီထြင္လိုက္ေသာ ၿဂိဳလ္တုႏွင့္ လိုက္ပါသြားၾကသူတို႔ကို မူကား ဤကမာၻေျမၾကီး၏ အလွကို တအ့ံတၾသ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အလွကို ျမင္ႏိုင္ရန္ ခပ္ေ၀းေ၀းသို႔ ခြာတန္လွ်င္လည္း ခြာေပးၾကရျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္စိ္မ်ားသာ မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္မ်ားကလည္း နီးလြန္းလွ်င္ မျမင္၊ ၾကီးလြန္းလွ်င္ မထင္ ရွိတတ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ေငြေၾကး က်ပ္တည္းေနေသာအခါ ငါးဆယ္မ်ိဳး၊ တစ္ရာမ်ိဳး ေဖးမေခ်းငွားဖူးေသာ သူတို႔၏ေက်းဇူးကို ‘သူ႔ေက်းဇူး ရွိေပသည္’ ဟု တသသ ဆင္ျခင္ သတိရမိတတ္ၾကေသာ္လည္း တစ္သက္လံုး ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ေသာ မိဘ၏ ေက်းဇူးကို ေလးေလးနက္နက္ ဆင္ျခင္မိခဲလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။
မိမိအား တစ္စံုတစ္ခုေသာ အသက္ေဘးမွ ကယ္တင္လိုက္ေသာသူကို အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ဟု ထပ္တလဲလဲ ခ်ီးမြမ္း သတိရေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း ထိုအသက္ကို စတင္ေပၚေပါက္ေစ၍ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ အမိ၏ေက်းဇူးကို လွိုက္လွဲစြာ ဆင္ျခင္ရန္ သတိရခ်င္မွ ရတတ္ပါသည္။

မဂၢဇင္းတိုက္တစ္ခုတြင္ မေတာ္တဆ ခဏၾကံဳေတြ႔လိုက္စဥ္ ကဗ်ာေရးနည္း ညႊန္ၾကား လိုက္ေလဖူးေသာ စာေရးဆရာၾကီးတစ္ဦး၏ ေက်းဇူးကို မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပတတ္ပါေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္းတြင္ မိမိအား ေန႔စဥ္သင္ၾကားပို႔ခ်ေနသည့္ ဆရာ၏ ေက်းဇူးကိုကား အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္က စာေပပညာရွင္ၾကီး တစ္ဦးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့ပါသည္။ ယခင္ကမူ ေျခာက္လမွာတစ္ခါ တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါ ဆိုသလိုသာ ဆံုေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့သည္။  ေတြ႔ခြင့္ရသမွ်ေသာ အခ်ိန္တြင္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီး၏ ႏွုတ္ဖ်ားမွ ယိုစီးက်လာသမွ် ၾသ၀ါဒမ်ားေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေတြးအၾကံမွာလည္း ‘တစ္ဖံုသစ္၍ တစ္ျဖစ္ေျပာင္းခဲ့သည္’ဟု ယံုၾကည္မိခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယင္းပညာရွင္ၾကီး၏ ေက်းဇူးကို မၾကာခဏ လိွုက္လွဲစြာ ဆင္ျခင္မိဖူးပါသည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာေသာ အခါတြင္ကား ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာၾကီးႏွင့္ ေန႔စဥ္လိုလို ေတြ႔ေနရသည္။ သူ႔ၾသ၀ါဒကိုလည္း မျပတ္ၾကားနာေနရသည္။ သူ႔ေက်းဇူးမွာလည္း ပို၍ ပို၍ ၾကီးလာပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္-
သို႔ေသာ္ ယခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္ကို သတိျပဳဆင္ျခင္ ၾကည့္ေသာအခါ ထိုပုဂၢိဳလ္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ပံုမွာ ေပါ့ဆဆ ျဖစ္လာသကဲ့သို႔ ထင္ရပါသည္။ ေက်းဇူးကိုကား ဆင္ျခင္မိပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ယခင္က ကဲ့သို႔ ရင္ထဲတြင္ ရွိန္းလာေလာက္ေအာင္ ေက်းဇူးတင္ပံုမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ‘ေၾကြးမ်ားေတာ့မပူ၊ သန္းထူေတာ့ မယား’ ဆိုေသာ စကားကဲ့သို႔ တစ္စတစ္စ ေက်းဇူးၾကီးလြန္းလာေသာေၾကာင့္ မျမင္သလိုလို ျဖစ္လာျခင္းေပေလာဟု အထင္ေရာက္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီးလြန္း ၾကီးလြန္းေသာ သူ၏ေက်းဇူးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ဆင္ျခင္မိပါေလေအာင္ အားထုတ္ေနရပါသည္။

ထို႔အတူ ဗုဒၶျမတ္ရွင္၊ ခရစ္ေတာ္ စေသာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္တို႔၏ ေက်းဇူးေတာ္မ်ားကိုလည္း ၾကီးလြန္း၍ မကြယ္ေလေအာင္ နီးလြန္း၍ မကြယ္ေလေအာင္ အားထုတ္၇ပါဦးမည္။

ၾကီးလြန္းေသာေၾကာင့္ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မျမင္သာသည့္ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားေကာ မရွိႏိုင္ ဘူးလား။
ေ၀းလြန္းမွ မျမင္သာသည္ မဟုတ္။ ေသးလြန္းမွ မျမင္သာသည္ မဟုတ္။ နီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာပါတကား။ ၾကီးလြန္းလွ်င္လည္း မျမင္သာပါတကား။

ေအာင္သင္း
(လွလိုက္တာေနာ္ နွင့္ ရသ စာတမ္းငယ္မ်ား)

ဤေနရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။