နဂါးခံတြင္းသို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္

(ဘုန္းေဝညြန္႔လူ)

အေမရိက ခရီးစဥ္အတြင္း ေတြ႕ခဲ့ဆုံခဲ့၊ ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္းသြား တ႐ုတ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သူတို႔ႏွင့္အတူ စားခဲ့ေသာက္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္စာမ်ား၊ လည္ခဲ့ပတ္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္တန္းမ်ား အေၾကာင္း ေရးသားၿပီးခ်ိန္တြင္ပင္ တ႐ုတ္ ျပည္မႀကီးသို႔ ထပ္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသို႔ ပထမအႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ရာ ေျခာက္ႏွစ္အၾကာတြင္ တ႐ုတ္သို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေရာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနသူခ်င္းပင္ ေျမာက္ျခမ္းတြင္ ေနသူတို႔ ၿမိဳ႕ေတာင္ျခမ္းသို႔ သုံးေလးလ မေရာက္ျဖစ္လွ်င္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေနသည္ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳေအာင္ ျမန္ဆန္လွသည့္ တ႐ုတ္၏ အေျပာင္းအလဲကို ေလ့လာရေတာ့မည္ဟု ဝမ္းသာမိသည္။

ယခင္တစ္ေခါက္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသို႔ ဝင္စဥ္က ၿမိဳ႕ေတာ္ေဘဂ်င္း (ယခင္အေခၚ ပီကင္း) မွဝင္ရသည္။ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက ဘာမွ်ပင္ မစစ္ေသာေၾကာင့္ အေတာ္စိတ္ေပါ့ပါးခဲ့သည္။ ယခုတစ္ေခါက္က ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ကပ္လ်က္ အိမ္နီးခ်င္း ယူနန္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကူမင္းကေန တ႐ုတ္ျပည္တြင္း ဝင္ရသည္။ ခရီးစီစဥ္ ဖိတ္ၾကားသူက ထိုင္းမွတစ္ဆင့္ သြားလိုသလားေမးေတာ့ ထိုင္းသုဝဏၰ ဘူမိေလဆိပ္မွ တစ္ဆင့္သြားေနက် ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္း ေလဆိပ္တြင္ တစ္ေထာက္နားၿပီး သြားလိုပါသည္ဟု ေျဖလိုက္သည္။ သို႔ေၾကာင့္ထင့္ တ႐ုတ္ေလေၾကာင္းလိုင္း Air China ကိုစီးၿပီး ကူမင္းတြင္ တစ္ေထာက္နားရသည္။ ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းသည္ႏွင့္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာႏွင့္ တိုးေတာ့သည္။ ဗုေဒၶါ … ေဘဂ်င္းေရာက္မွ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိသည္။ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းသို႔ စဝင္ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကူမင္းေလဆိပ္တြင္ပင္ တ႐ုတ္ျပည္တြင္းသုိ႔ ဝင္ခြင့္ စစ္ေဆးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကူမင္းေလဆိပ္မွ တက္သည္ႏွင့္ ျပည္တြင္းေလေၾကာင္း ခရီးစဥ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေနာက္ထပ္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ျဖတ္သန္းရန္ မလိုေတာ့။

ကူမင္းေလဆိပ္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာတြင္ တန္းစီၿပီး ထိပ္ဆုံးေရာက္သည့္ အခါက်မွ Arrival Card (မိမိေရာက္ရွိေၾကာင္း ျဖည့္ရသည့္စာရြက္) ျဖည့္ပါဟု ေျပာသည္။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေလယာဥ္မယ္၊ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြက တစ္လုံးတစ္ပါဒ ဘာဆိုဘာမွ် မေျပာခဲ့၊ ဘာစာရြက္မွ်လည္း မေပးခဲ့။ တန္းတြင္ ထိပ္ဆုံးေရာက္ ေနရာကထြက္ၿပီး စာရြက္ကို ျပန္ျဖည့္ ရသည္။ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာင္တာေရွ႕ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္၊ စာရြက္ေတြကို တစ္ရြက္ခ်င္း ေနေရာင္မွာ ေထာင္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏေနပါဦးဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ကို တစ္ေနရာ ယူသြားသည္။ သူတို႔ ၾကည့္ရသည္မွာလည္း ပ်ာယီးပ်ာယာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားပုံ။ ငါးမိနစ္ခန္႔ ၾကာေတာ့မွ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ထပ္စစ္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျပာလိုက္သည္၊ သြားႏုိင္ၿပီဟု၊ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး အလြန္တင္းက်ပ္သည့္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၊ မိမိႏုိင္ငံတြင္း မဟုတ္မဟတ္ ႏုိင္ငံျခားသားဝင္မွာ အလြန္စိုးရိမ္သည့္ ဂ်ပန္၊ တစ္ႏုိင္ငံ ဝင္႐ုံႏွင့္ က်န္ ၂၄ ႏုိင္ငံလုံး နယ္ျခား ျဖတ္စရာမလို တိုးလွ်ိဳေပါက္ သြားႏုိင္သည့္ ဥေရာပသမဂၢတို႔ပင္ ယခုေလာက္ မစိစစ္။ ၾကည့္ရတာ တ႐ုတ္ေတြ ခ်မ္းသာလာၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ဝင္မွာေၾကာက္လို႔ ဒီလိုစိစစ္ေနတာလား၊ ျမန္မာႏုိင္ငံကူး လက္မွတ္ကိုပဲ သတိထား စိစစ္ေနတာလား အေတြးပြားရသည္။

ေဟာ … ေဘဂ်င္းေခၚ ပီကင္း ေရာက္ပါၿပီ။ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေနသလဲ၊ ဘာေတြတိုးတက္ေနသလဲ၊ ဘာေတြ ဆုတ္ယုတ္ေနသလဲ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ တိုးတက္မတက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ အကဲျဖတ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေပတံတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တိုင္းၾကည့္ရသည္။ လမ္းျဖတ္ကူးသူမ်ားႏွင့္ ယာဥ္ေမာင္းသူတို႔၏ အေလ့အထမ်ားသည္ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ ထိုႏုိင္ငံကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ အကဲျဖတ္သည့္ ကြၽန္ေတာ့္ေပတံ ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူတြင္ ကားက လမ္းသြားလမ္းလာကို ဦးစားေပးသည္၊ လူေတြကလည္း စည္းကမ္း လိုက္နာၿပီး ကူးသင့္သည့္ ေနရာမွသာကူးသည္။ ထိုင္းတြင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက စင္ကာပူေလာက္ စည္းကမ္းမရွိ၊ ကားေတြကမူ လူျဖတ္လွ်င္ သတိထားၿပီး အရွိန္ေလွ်ာ့သည္။ ဂ်ပန္၊ ဥေရာပ၊ အေမရိကတုိ႔က ကားေရာလူေရာ စည္းကမ္းရွိၿပီး လူက မွားလွ်င္ပင္ ကားကေလွ်ာ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာေျခာက္ႏွစ္ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံသို႔ ေရာက္စဥ္က တ႐ုတ္ ယာဥ္ေမာင္းသူႏွင့္ လမ္းျဖတ္ကူးသူ မ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္ေရာက္ေန သည့္အတုိင္း။ ကိုယ္ဦးကိုယ္ျဖတ္၊ ကားဦးကားႏိုင္၊ လူဦးလူႏုိင္။ မ်ဥ္းက်ားမ်ား ေရာက္လွ်င္ ပိုသိသာသည္။ ကားက လူကူးမည္ႀကံလွ်င္ အရွိန္ပိုျမႇင့္သည္၊ ေပးျဖတ္ရမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္။ လူေတြကလည္း မီးနီေသာ မီးစိမ္းေသာ မၾကည့္ ႀကဳံသလို ျဖတ္ၾကသည္။ ယခုလည္း ယခင္အတိုင္း ထူးမျခားနား။ ႐ုပ္ဝတၳဳ အေဆာက္အအုံမ်ား အဆင့္ျမင့္လာ၊ လူတို႔ အဝတ္အစား ေျပာင္ေရာင္လာေသာ္လည္း ယာဥ္စည္းကမ္း၊ လမ္းစည္းကမ္း စိတ္ဓာတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာတြင္ အားနည္းဆဲ။ ႐ုပ္ဝတၳဳပိုင္း ျပင္ဆင္ရန္ထက္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္း ျပင္ဆင္ရန္ ပိုခက္သည္ကို တ႐ုတ္က သက္ေသျပေနသည္။

ကားေတြ၊ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ အေၾကာင္းေျပာရင္း တကၠစီေတြအေၾကာင္း တစ္လက္စတည္း ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ေဘဂ်င္းရွိ တကၠစီသမားမ်ားသည္ အဂၤလိပ္လို ေျပာတတ္သူ အလြန္နည္းသည္။ ကိုယ္သြားလိုသည့္ ဟုိတယ္၊ ေနရာကို တ႐ုတ္စာလုံးမ်ားျဖင့္ လိပ္စာေရးၿပီး ေဆာင္ထားမွ ခရီးေပါက္မည္။ ထိုအခက္အခဲကို သေဘာေပါက္ ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ဟိုတယ္ လိပ္စာကတ္ျပား တို႔တြင္ ဟိုတယ္အမည္ကို အဂၤလိပ္လိုေရာ တ႐ုတ္လိုပါ ေရးထား႐ုံမက ေျမပုံအညႊန္း ကိုလည္း တ႐ုတ္၊ အဂၤလိပ္ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးထားသည္။

ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေတြ႕ဖူးႀကဳံဖူးသည့္ တကၠစီသမားတို႔အနက္ တ႐ုတ္ တကၠစီသမားတို႔သည္ အေတာ္ အေပါက္ဆိုးသည္ဟု ထင္မိသည္။ ခပ္ဆိုးဆိုးသူတို႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေၾကာက္ေအာင္ ေျခာက္ၿပီးမွ ေမာင္းလိုရာေမာင္း၊ ေတာင္းလိုရာေတာင္းလိုသည့္ ဗ်ဴဟာဟု အကဲခတ္ မိသည္။ တကၠစီသမားမ်ား စိတ္မရွည္ပုံမွာ သူက အလြန္အေရးႀကီးေသာ အလုပ္လုပ္ရန္ ရွိေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္က ပိုက္ဆံမေပး ဘာမေပးဘဲ အလကားတက္စီး၊ အကူအညီ ေတာင္းသည့္ပုံမ်ိဳး ေပါက္ေနသည္။ မိန္းကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ပိုၿပီးအႏုိင္က်င့္မည့္ ပုံစံမ်ိဳး။

ေခတ္မီတိုးတက္ျခင္း၏ ျပယုဂ္ဟု ဆိုရမည္လား မေျပာတတ္။ ေဘဂ်င္းၿမိဳ႕တြင္ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈ တစ္ေန႔တျခား ဆိုးရြားလာေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားျဖင့္ လမ္းထြက္ရသည့္ အခ်ိန္တို႔ပင္ ရွိလာခဲ့ေၾကာင္း ၿမိဳ႕ခံမိတ္ေဆြမ်ားက သတင္းေပးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကားေတြ အဆမတန္ တိုးပြားလာသည္။ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ကားသုံးစြဲမႈ မ်ားလာသလို ကားစီးႏိုင္ေသာ အဆင့္အတန္းကို ျပသလိုစိတ္ ေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ ယခင္က ေဘဂ်င္းတြင္ စက္ဘီးစီးသူတို႔ မ်ားျပားလြန္းလွသျဖင့္ စက္ဘီးၿမိဳ႕ေတာ္ဟုပင္ ကင္ပြန္းတပ္ရမတတ္။ ယခုမူ စက္ဘီးတို႔ အျမင္ရ နည္းသြားၿပီး သြားေလရာတြင္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ရွည္လ်ားေသာ ကားတန္းႀကီးမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ စက္ဘီး ယဥ္ေက်းမႈ ေလ်ာ့ပါးခဲ့ၿပီ။ Rush Hour ဆိုသည့္ ယာဥ္ေၾကာ အထူးက်ပ္ခ်ိန္သည္ ေဘဂ်င္းတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္တိုင္း ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႔ေနေသာေၾကာင့္ Rush Hour မရွိေတာ့ျခင္း။ ေဘးမွပါလာသည့္ ဂ်ာမန္သူငယ္ခ်င္းက ဂ်ာမန္ကားေတြ မ်ားတယ္ဆိုမွ သတိထား ၾကည့္မိသည့္အခါ Audi၊ BMW၊ Volkswagen၊ Mercedes ဂ်ာမန္တံဆိပ္ႏွင့္ ကားမ်ား ေဘးဘီဝဲယာတြင္ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ တြင္လည္း ဂ်ာမန္ ကားျပခန္းမ်ား တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ေတြ႕ရသည္။ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ တင္းမာမႈေၾကာင့္ ဂ်ပန္ကားမ်ား အဝယ္ေလ်ာ့ၿပီး ဂ်ာမန္ကားမ်ား ယခုထက္ပိုၿပီး ေရပန္းစားလာ ဦးမည္လား။

တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ တင္းမာမႈသည္ ယခုႏွစ္မ်ားတြင္ အရွိန္တက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဂ်ပန္က ၂၀ ရာစုအတြင္း တ႐ုတ္ကို က်ဴးေက်ာ္ ျခယ္လွယ္ခဲ့သည္ကို တ႐ုတ္တို႔က လုံးဝမေမ့။ ဂ်ပန္ ရက္စက္ခဲ့ပုံမ်ားကို သမိုင္းတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္သလို ႐ုပ္ရွင္မ်ားလည္း ႐ိုက္ရာ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ စီးပြားေရး ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တ႐ုတ္တက္လာ သည္ကို ဂ်ပန္က စိုးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အေမရိကန္က တ႐ုတ္ကို အနာဂတ္ ၿပိဳင္ဘက္ဟု ယူဆသည္။ ဂ်ပန္ႏွင့္ အေမရိကန္က ပလဲနံပသင့္သည့္ ညီေလးအစ္ကိုႀကီး ႏိုင္ငံမ်ား။ အာရွတြင္၊ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕အာရွတြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ တ႐ုတ္သည္ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကို မသိမသာေရာ ေပၚေပၚထင္ထင္ပါ လုေနၾကသည္။တ႐ုတ္ႏွင့္ တင္းမာလွ်င္ ခပ္လွ်ိလွ်ိဳ ေနေနက် ဂ်ပန္သည္ ေနာက္ဆုံး တင္းမာမႈတြင္ သူကိုယ္တိုင္က ခပ္မာမာ တုံ႔ျပန္ခဲ့ျခင္းက တ႐ုတ္-ဂ်ပန္ တင္းမာမႈ ေနာက္တစ္ဆင့္ ေရာက္ၿပီဟု သုံးသပ္စရာပင္။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း တ႐ုတ္တို႔ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး ေျခကုပ္ယူ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ယခု တစ္ဖန္ တံခါးအပြင့္တြင္ ဂ်ပန္တို႔ အင္ႏွင့္အားႏွင့္ သႏၷိ႒ာန္ႏွင့္ တစ္ဖန္ျပန္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ျမန္မာတို႔ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးကို ကြက္ကြက္ေလး ၾကည့္႐ုံ ႏွင့္ မလုံေလာက္ေတာ့၊ ႏုိင္ငံတကာ ႏုိင္ငံေရး၊ အနည္းဆုံးေဒသတြင္း ႏုိင္ငံတကာ ႏုိင္ငံေရးကိုပါ အနီးကပ္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္လာခဲ့ၿပီ။

Credit To The Voice Weekly