ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႕သုခ (ဘာသာျပန္သူ- လူထုေဒၚအမာ)

ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ အျပည့္အစံုက ဝိရာဒက္တန္ယုန္ပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ ႐ြာသားေတြက “ဆရာႀကီးဒက္” လို႔ပဲ တိုတိုေခၚ ၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က တကယ္ေတာ့ သာမန္ ျမဴနီစပါယ္ ေက်ာင္းေတြမွာ စာျပရတဲ့ မူလတန္းျပ ဆရာငယ္ တေယာက္သာပါ။ ဆရာႀကီးလို႔ ေခၚတာ ခံလိုက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေသြးေျမာက္စရာ ေကာင္းတာေပါ့ေလ။

ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက ႀကီးေတာ့လည္းႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ်အလုပ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ဒိုင္ခံလုပ္ ေနရတာဟုတ္လား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ၊ အဖြဲ႔ဝင္ဆရာဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ၊ ေက်ာင္းေစာင့္ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ။ ခု ေခတ္မွာ ကိုယ့္လက္ေအာက္က႐ွိတဲ့ အလုပ္မွန္ရင္ ကိုယ့္သားကိုယ့္ေျမး ကိုယ့္ေဆြမ်ဳိးေတြ ကိုသာ ခြဲေဝေပးေနၾကတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးေလ။ အဲ….. အမွန္ကို ေျပာရရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့အမ်ဳိးေတြက ဒီအလုပ္မ်ိဳး တေယာက္ကမွ မလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဘာျပဳလို႔လဲလို႔ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။ မလြမ္းေလာက္တဲ့ လခ၊ မလြမ္းေလာက္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးမို႔ပါ။အလုပ္မွာ အေဖာ္မ႐ွိဘူး။ ကိုယ္တေယာက္တည္းဆိုတာ ပ်င္းစရာေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးတတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရတယ္။ အလုပ္ခြင္ထဲကေနၿပီး ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ လူလည္းမ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈပညာတို႔ ဆိုတာေတြ ကြၽန္ေတာ္မတတ္လည္း ဘာမွအေရးမႀကီးဘူး။

ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းက နာမည္ေလးၾကား႐ံုနဲ႔ ထုတိၾသဘာ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ေက်ာင္း။ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္တဲ့။ ဒံုေမာင္းေလဆိပ္ႀကီးတို႔၊ ဒံုဝမ္းတို႔နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ မ႐ွိလား။

ဒီနာမည္ပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒုကၡေပးခဲ့တာ။ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ စေလွ်ာက္ေတာ့ ဒီအသံကိုၾကားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္မိတယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေက်ာင္းသြားႏိုင္ဖို႔ ကံေကာင္းသူ ေ႐ြးပြဲက ျပည္နယ္အစိုးရ႐ံုးမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါ တယ္။

ေက်ာင္းဆရာ ခန္႔လႊတ္ဖို႔ေနရာက ၅ဝ ႐ွိေနတာပါ။ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာက ဒီေနရာ ၅ဝ ထဲက အႀကိဳက္ဆံုး ေနရာကို ေ႐ြးၿပီး သြားခြင့္႐ွိမွာပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္က ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုး၊ အမွတ္ေတြက အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္ရာေနရာကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ေ႐ြးခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာလစ္လပ္တဲ့ ေက်ာင္း ေတြရဲ႔ နာမည္စာရင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ဖတ္လိုက္တယ္။ ဘန္ေရးတဲ့၊ ဘန္နတဲ့၊ ဘန္ဆြမ္းတဲ့၊ ဘန္လန္းတဲ့၊ ဘန္ေကာ့တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေတြ တေက်ာင္းမွ ဘယ္နားမွာ ႐ွိမွန္း မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ နာမည္ေတြ ဖတ္ရတာ လယ္ကြင္းေတြၾကား၊ ေတာေတြ ျခားေနတဲ့ အလြန္ေခါင္တဲ့ ေနရာေတြက ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ ေက်ာင္းေတြျဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္ မိတယ္။ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္ ဆိုတဲ့ေက်ာင္းကေလးရဲ႔ နာမည္ကိုဖတ္လိုက္ရေတာ့ ဘန္ေကာက္က ဒံုေမာင္းကို သြားသတိရၿပီး အဲဒီေက်ာင္းကို သြားမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ လိုက္တာပဲ။ အရမ္းမွ တကယ့္ အရမ္းဆံုးျဖတ္ လိုက္တာပါ။

ေက်ာင္းက တကယ္ေတာ့ ကမၻာအစြန္းမွာ ႐ွိသေလာက္ ေဝးပါတယ္။ ေက်ာင္း ၅ဝ ထဲ မွာ အေဝးဆံုး အေခါင္ဆံုး ေက်ာင္းပါ။ စူခိုတိုင္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၅ဝ-၆ဝ ေလာက္ေဝးၿပီး၊ တကယ့္ကို အေတာ္ႀကီး ေခါင္ေခါင္ထဲက ျမန္မာနယ္စပ္မွာ ႐ွိေနတဲ့ ေက်ာင္းကေလးပါ။
ကဲ….. သူ႔သမိုင္းကေလးကို ေျပာၾကဦးစို႔ရဲ႕။ ဒီေက်ာင္းဖြင့္တာ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းကို ႀကီးႀကီးမာစတာ တေခါက္တည္း လာဖူးပါတယ္။ အဲဒါ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္စ ႏွစ္ကပါ။ ဒီေနာက္ ဘယ္သူမွ မႂကြလာေတာ့ပါဘူး။ မလာတာလည္း အဆိုးေတာ့ ဆိုစရာမ ႐ွိဘူးေပါ့။ အလြန္ထူထပ္တဲ့ ေတာႀကီးထဲက ျဖတ္လာရမယ္။ မိုးတြင္းဆိုရင္ ႐ႊံ႔ဗြက္ထဲက ေျခက်င္လာခဲ့ေပေရာ့၊ လမ္းမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ၿပီးမွ ေရာက္တာ။ မိုးကုန္ရင္ေတာ့ ဘိုင္စကယ္နဲ႔ လာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းက သဲလည္းေပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတက္က ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျခသလံုး မေတာင့္တဲ့ လူမ်ားအဖို႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာရင္ အသက္သာဆံုးပဲ။

ဘန္ဒံုပ႐ိုင္ေက်ာင္းရဲ႕ ေက်ာင္းဝင္းက အက်ယ္ႀကီးပါ။ ဘယ္အထိ က်ယ္သလဲဆိုရင္ ေက်ာင္းဝင္းေျမကို ဒါေက်ာင္းရယ္လို႔ သတ္မွတ္မႈေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းေျမ လိုခ်င္သပဆိုရင္ ခ်ဲ႕ခ်င္သေလာက္ ခ်ဲ႕ယူပါ။ ဘယ္သူကမွ မတားဆီး မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေျမေတြက ဘာအသံုးမွ မက်ပဲကလား။ ေက်ာင္းနဲ႔အနီးဆံုးမွာ ေတာင္ကုန္းတခု႐ွိတယ္။ ေတာင္ဖက္ကို တေျဖးေျဖး နိမ္႔ေလွ်ာသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ မိုး႐ြာတယ္ဆိုရင္ ေရကစီးဆင္းသြားတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းေျခာက္တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာလို ဗြက္ေတြ ေရအိုင္ေတြ မ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦကလည္း ေတာင္ကုန္းကေလးကို ေနာက္ခံထားၿပီး ခပ္မားမားရပ္တည္ေနတာပါ။ ေက်ာင္းအေ႐ွ႔မွာ ဝါး အမ်ိဳးေပါင္းစံုလွစြာ ေပါက္ခ်င္သလို ေပါက္ေနၾကၿပီး၊ ေက်ာင္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ သစ္ေတာေတြ အရမ္းခုတ္ခဲ့လို႔ ေတာျပဳန္းရာက အတက္ ထေပါက္တဲ့ သစ္ပင္ပ်ိဳေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒီအပင္ေတြ ဟာ ေနာင္အႏွစ္ငါးဆယ္ ဆိုရင္ လူက ခုတ္ယူသံုးစြဲလို႔ ရေလာက္ပါၿပီ။
ေက်ာင္းဝင္းမွာ ပန္းပင္ သစ္ပင္ အလွအပ စိုက္ခ်င္ရင္လည္း တလံု႔တလ စိုက္စရာ မလိုပါဘူး။ ေက်ာင္းပတ္ပတ္ လည္မွာ၊ သူ႔ဘာသာ အေလ့က် ေပါက္ေနတာေတြကိုပဲ အမ်ိဳးလဲစံု၊ လွလဲလွလို႔ပါ။ သစ္ခြအ႐ိုင္းေတြဆိုတာ အမ်ိဳးကိုစံုလို႔၊ ပြင့္လိုက္ ေမႊးလိုက္တာ လည္း ႀကိဳင္လို႔၊ ဍ ရင္ေကာက္ပင္ေတြကလည္း လွမွလွ၊ ေပါမွေပါ။ ေက်ာင္းေျမထဲ ေက်ာက္စရစ္အျဖဴနဲ႔ အနီကေလးေတြကို လွေအာင္ခင္းလိုက္ရင္ ေက်ာင္းဝိုင္းဟာ တကယ့္ သဘာဝပန္းခင္းနဲ႔ လွေနမွာပဲ။ အသီးသီးတဲ့အပင္ ႐ွိတယ္။ ႏြယ္ပင္ႀကီးေတြ႐ွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ ႏြယ္ေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ဒန္းစီးလို႔ရတယ္။

ေက်ာင္းေဆာင္ကေတာ့ စရိတ္အကုန္ အက်အသက္သာဆံုးနည္းနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ ထားတာပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းကလည္း အားလံုးေဒသထြက္ခ်ည္းပါ။ ေက်ာင္းတိုင္ ၁၆ လံုးစလံုးက သစ္သားတိုင္ေတြ၊ သစ္သားဆိုရာမွာ အပင္ကခုတ္ၿပီး ေ႐ႊေပၚမထိုး ဘာမထိုး၊ အေခါက္ပဲ ခြါထားတာမို႔ အမ်က္ေတြ အတက္ေတြေနရာက နဂိုအတိုင္း ဖုေန ထစ္ေန ခြက္ေန တာမို႔ ေက်ာင္းတိုင္ေတြက အလိုလို အႏုပညာ ဆန္ေနတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕အမိုးက ထန္း႐ြက္၊ က်ီးယက္ကဝါး၊ အကာနဲ႔ခန္းဆီးက ဝါးနဲ႔ယက္ထားတဲ့ထရံ၊ ေ႐ႊေရာင္ေပါက္ျပီး ဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနတယ္။ ဘာေဆးမွ သုတ္ဖို႔မလိုဘူး။ သဘာဝအေရာင္နဲ႔ လွလို႔ပလို႔။

ေက်ာင္းေရွ႕မွာေတာ့ သစ္ကိုင္းေကာက္ေကာက္ေကြးေကြးေတြကို ေ႐ြးၿပီး ေျမထဲစိုက္ ၿပီး သစ္ကိုင္းေကာက္နဲ႔ပဲ တန္း႐ိုက္ထားလိုက္ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုဆန္းသစ္ၿပီး ေမာ္ဒန္အတ္ အျမင္နဲ႔ လွေနပါေတာ့တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါက ကဗ်ာဆန္သေလး၊ အႏုပညာေျမာက္သေလး၊ ေမာ္ဒန္အတ္ျဖစ္သေလးနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ ကိစၥပါ။ သူတို႔႐ြာက လူေတြ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို႐ွိၾကတယ္ မသိပါဘူး။

ေက်ာင္းတံစက္ၿမိတ္က ေရက်ရင္ က်တဲ့ေရက တင္မေနဘဲ စီးသြားေအာင္၊ တံစက္ၿမိတ္ ေအာက္မွာ မိုးေရစီးေျမာင္း တူးေပးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းကို ေရာင္စံု ေက်ာက္တံုးကေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးေတြ အေကာက္ခိုင္ၿပီး၊ အဂၤလိပ္ စာလံုး အက္စ္ ပံုသ႑ာန္ ေက်ာင္းအဝင္လမ္းကေလးလုပ္ၿပီး တဖက္တခ်က္ ေက်ာက္တံုးေတြ အစီခိုင္းထား ပါတယ္။
ေက်ာင္းေရွ႕က အလံတိုင္ကိုေတာ့ တိုင္ေျခမွာ ေက်ာက္တံုးအ႐ြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပံုစံအစား စားကို စုပံုျပီး စိုက္ထူ ေပးထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာင္းအလံတိုင္ဟာ စူခိုထိုင္တနယ္လံုးမွာ အျမင့္ဆံုး အလံတိုင္ပါ။ စူဠလံုကြန္ တကၠသိုလ္ အလံတိုင္ထက္ ျမင့္တာလည္း ေသခ်ာ ပါတယ္။ ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးမွာ ဒီအလံတိုင္ဟာ အျမင့္ဆံုးပဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေျပာလာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္က ဟုတ္တယ္လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ စာသင္ခံုေတြက ဘယ္ေက်ာင္းသား ဘယ္ေလာက္ေဆာ့လို႔မွ က်ိဳးႏိုင္၊ ပဲ့ႏိုင္တဲ့ ခံုမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆန္ေထာင္းတဲ့ဆံုႀကီးေတြ ေလာက္အဝ႐ွိတဲ့ သစ္တံုးႀကီးေတြကို တေပစီ ျဖတ္ၿပီးခ်ထားတာမို႔ ဝက္သားဆိုင္က စဥ္းတီ တံုးႀကီးေတြ စီထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ကေလးေတြက ဒီသစ္တံုးေတြေပၚမွာ ထိုင္တယ္။ ဒီတံုးေတြေပၚမွာ စာေရးတယ္။ အမ်ိဳးစံု အသံုးခ်လို႔ရပါတယ္။ တခုပဲသတိထား ရတယ္။ ဒီတံုးႀကီးေတြ ေျခေထာက္ေပၚ မက် ေအာင္ေတာ့ ဂ႐ုစိုက္မွ။
ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၆ဝ ေက်ာ္ စုႁပြတ္ၿပီး သြတ္ထားပါတယ္။ ၁-တန္း နဲ႔ ၂-တန္းက ေက်ာင္းရဲ႔ ၀ဲဘက္ျခမ္းမွာ၊ ၃-တန္းနဲ႔ ၄-တန္းက ယာဘက္ျခမ္းထဲမွာပါ။

ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနက် တေန႔တာ စာစသင္ ပံုက၊ ပထမဆံုး ၄-တန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဂဏန္းပုစာၦ ၃-ပုဒ္။ ၃-တန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚမွာ ပုစၦာ ၃-ပုဒ္ေရးၿပီး သူတို႔ကို ဒါတြက္ၾကလို႔ ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီကၿပီးမွ ၂-တန္း ဘက္ကိုေျပးၿပီး၊ ထိုင္းစာနဲ႔ အာရဗီဂဏန္း ၁၊၂၊ ၃၊ ၄ ကို အေရးခိုင္းရတယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့မွ ပထမတန္းကိုကူးရတယ္။ ဒီကေလးေတြကို အေျခခံ စာလံုးေပါင္းတခ်ိဳ႕ ၂ ႀကိမ္ ၃ ႀကိမ္ပါးစပ္ က ေအာ္ျပီး အလြတ္ေပါင္းခိုင္းလိုက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးေပးၿပီး “အဲဒါ….. ကူးေရးၾက” လို႔ ေျပာရပါတယ္။

ဒါျပီးရင္ ၂-တန္းကိုျပဖို႔ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးေကာင္းသားကေလးမ်ားက ၁ က ၁ဝ အထိ ကူးေရးၿပီးလို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႀကိဳက္သေလာက္ စကားေျပာေန ၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က စာပြဲကို ႀကိမ္နဲ႔တခ်က္ ဗ်န္းခနဲ အသံေပးလိုက္ေတာ့ ခုနင္ကအသံေတြ အားလံုး ၿဗဳန္းဆိုတိတ္သြားၾကၿပီး သူတို႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကေလးေတြ ျပၾကဖို႔ တခါတည္း တန္းစီလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္တိုင္းကို အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ မွန္တယ္ဆိုတာကို ျခစ္ေပး လိုက္တယ္။ ဒီအမွတ္ဟာ ကေလးတိုင္းကို ၿပဳံးသြားေစတယ္မဟုတ္လား။ ကေလးတိုင္းက လည္း မွန္ၾကတယ္ေလ။ ၿပီးရင္ အႏႈတ္ဂဏန္း ၃ ပုဒ္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေရးေပးခဲ့ၿပီး၊ သူတို႔ ကို အတြက္ခိုင္းခဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ၃-တန္းနဲ႔ ၄-တန္း ဖက္ကို ျပန္ကူးခဲ့ျပီး၊ တြက္ခိုင္းထားတဲ့ ပုစၦာေတြ ကို ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ တြက္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔တြက္ထား တာနဲ႔ တိုက္ၾကည့္၊ မွန္မမွန္ ကိုယ္ဖာသာကိုယ္ စစ္ၾကလို႔လည္း ခိုင္းလိုက္တယ္။ လုပ္ေနက် ပံုမွန္ကေတာ့ အလီတခ်ိဳ႔ဆိုခိုင္း၊ ပုစာၦနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ႐ွင္းစရာ႐ွိတာကို ႐ွင္းျပရတာေပါ့ေလ။ ျပီးမွ…..
“အကုန္လံုး ဘယ္သူမွန္သလဲေဟ့”
“ေအး…… ေကာင္းတယ္”
“ဘယ္သူက ဘယ္အပုဒ္မွားသလဲ။ မွားတဲ့လူက ဆရာတြက္ျပတာကို ကူးၿပီးျပင္ၾက” လို႔ခိုင္းၿပီး ႐ွင္းစရာ႐ွိတာကို နည္းနည္း႐ွင္းျပ လိုက္ရပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ပထမတန္းကေလးေတြ စာလံုးေပါင္းကူးတာ ၿပီးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ထိုးၾကႀကိတ္ၾက သတ္ၾကပုတ္ၾက ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ နာတဲ့ဟာကလည္း မ်က္ရည္နဲ႔ ငိုလို႔ ေအာ္လို႔ေပါ့။ ႀကိမ္ကို လက္လႊတ္လို႔ မရပါဘူး။ ႀကိမ္သံၾကားေတာ့ ခဏျဖစ္မခ်ည္း တိတ္သြားျပန္တာေပါ့။ ၃-တန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ပုစၦာေလးေတြကို ေျဖ႐ွင္းေပးလိုက္ တယ္။ အဲဒါၿပီးရင္ အလြန္စိတ္ပါလက္ပါ စကား လက္ဆံုက်ေနၾကတဲ့ ၄-တန္းသားေတြဆီကို ျပန္ဝင္ရပါတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ တေယာက္ဆီမွာ တအုပ္တည္းသာ႐ွိတဲ့ ထိုင္းဖတ္စာအုပ္ကို အဖတ္ခိုင္းရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြက ဒါသူတို႔ အလွည့္ပဲ၊ ဆရာကို ကလဲ့စားေခ် မယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တယ္ထင္ပါရဲ႔။ ဖတ္စာထဲက ကဗ်ာကို ကြၽန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္ပ်က္ေလာက္ ေအာင္ ေအာ္ၿပီးဖတ္ၾကပါေရာ။

ဒါနဲ႔……
“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ အျပင္ထြက္ၿပီး၊ အဲဒီ သစ္ပင္ရိပ္ေတြေအာက္မွာ ဖတ္ေခ်ၾကကြာ” လို႔ လႊတ္လိုက္ရတယ္။ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းျပင္ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာ့လက္စြဲစာ အုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္လည္း ဘာသာစံု တအုပ္တည္း စုေပါင္းထည့္ထားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ “ဒီမိုကရက္တစ္အစိုးရရဲ႔ မူဝါဒမ်ား” ဆိုတဲ့ အခန္းကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး၊ တမ်က္ႏွာလံုးကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးခ်ေပးလိုက္ၿပီး….

“ကဲ….. အဲဒါ ကူးၾက” လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေအာ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ကေလးေတြအားလံုးက ႐ို႐ိုိုက်ိဳးက်ိဳး လိုက္နာၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့လည္ေခ်ာင္းက ကြဲမတတ္ေျခာက္ေနပါၿပီ။ ေခါင္းက လည္း တဒိတ္ဒိတ္ထိုးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အက္စ္ပရင္ေဆး ၂ ျပားကို ေက်ာင္းခန္းေထာင့္က ေျမေသာက္ေရအိုးထဲက မိုးေရနဲ႔ေသာက္ခ် လိုက္ရပါ တယ္။ ေခ်ာင္းတခ်က္ေလာက္ ဆိုး လိုက္ၿပီး၊ စီးကရက္ကို မီးညိႇၿပီး တဖြာႏွစ္ဖြာ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ၂-တန္းဖက္ ဂဏန္းတြက္ေနရာကို မလွည့္လိုက္ရခင္ ပထမတန္းကေကာင္ေတြ ဝိုင္းေအာ္စရာ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ စာလံုးေပါင္း တခ်ိဳ႔ကို ေရးေပးၿပီး၊ “ကူးၾကေဟ့” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒါ ၿပီးရင္ ၄-တန္းဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ “ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား” ကို ကူးေရးေပးလိုက္ၿပီး…..
“ကေလးတို႔ ကူးၾကကြာ” လို႔ ခိုင္းရျပန္တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ စီးကရက္ဆက္ေသာက္လို႔ ကုန္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္ သြားပါၿပီ။ ဒီနည္းနဲ႔ မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ေစရပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ စာသင္ၾကားျပသေပးေနပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး။ ေခတ္ ေနာက္က်တယ္ သိပ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ သင္နည္းစသျဖင့္ ဘယ္သူကမဆို ႀကိဳက္သလို ေဝဖန္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့ ရတာကမွ ဒီေလာက္မျမင့္၊ ဒီေလာက္မေကာင္းခဲ့ဘဲနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ပညာေရးပါရဂူ တေယာက္လို သင္ျပတတ္ပါ့မတံုး။ ကြၽန္ေတာ့္ ဆရာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ျပေပးလိုက္သလို ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ကို သင္ျပေပးတာပဲဟာ။ ကြၽန္ေတာ့္ ေက်ာင္းကေလးလို ေက်ာင္းမွာ ဒီထက္ပိုျပီး ႐ႈပ္ေထြးေပြလီတဲ့ သင္ပံုသင္နည္း ေတြလည္း လုပ္လို႔ရႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ ဘန္ဒံုပ႐ိုင္မွာ ၅-ႏွစ္ေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ၿပီးတဲ့အခါေတာ့ တခါတေလ ေရငတ္ေျပေလး ေသာက္လို႔ ေကာင္းတဲ့ ေအာ္လွ်ိဳင္ဆိုင္ကေလး တဆိုင္တေလ႐ွိတဲ့ ၿမဳိ႔နား နီးနီး ေက်ာင္းကေလးမ်ိဳးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႔ခ်င္ပါတယ္။ အႏို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာကို လာမယ့္ လူစား မရလို႔တဲ့။ (ေအာ္လွ်ိဳင္ဆိုတာ တ႐ုတ္ ဆိုင္ကေရာင္းတဲ့ ႏို႔မပါတဲ့ ကာဖီျပင္းျပင္းကို သၾကားနဲ႔ ေရခဲနဲ႔ ေသာက္ရတဲ့ အေအးေသာက္စရာပါ။) ကြၽန္ေတာ္ ဒီ႐ြာကမေျပာင္း ႏိုင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒီ႐ြာသားေတြနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ႀကီးတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြလို သင့္ျမတ္ေနၾကပါ ေတာ့တယ္။

ဘန္ဒံုပ႐ိုင္႐ြာသားေတြရဲ႕ ဘဝကလည္း အပူအပင္ လံုးဝမ႐ွိ။ ေသာကကင္းၾကလြန္းလို႔ သူမ်ားေတြ မနာလိုတို ႐ွည္ေတာ့လည္း ျဖစ္ေလာက္စရာပါပဲ။ သူတို႔႐ြာကေလးက ေတာင္ ေျခမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၂-အိမ္တန္း အိမ္ေျခ ၆၅-အိမ္႐ွိတဲ့ ႐ြာကေလးပါ။ သူတို႔ရဲ႔ အဓိက စီးပြါးေရးက လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးပါ။ အဲဒီေတာ့ လယ္စိုက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး မရိတ္သိမ္းရ မခ်င္း အားေနလိုက္တဲ့ သူတို႔ဘဝကို ကြၽန္ေတာ္က မနာလိုတို႐ွည္ ျဖစ္မိတာ ဧကန္ပါ။ သူတို႔က အဲဒီ ရက္ေတြမွာ တေန႔လံုး ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးရင္း အခ်ိန္ကုန္ၾကပါတယ္။ ေသာက္လိုက္ၾကပံုမ်ားကေတာ့ သူတို႔ လည္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အစာအိမ္ေတြဟာ ေၾကးနီျပား ေတြမ်ား ခင္းထားေလသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေသာက္စားေနလို႔ အသံုး အျဖဳန္းႀကီးလွတယ္လို႔ မထင္နဲ႔။ သူတို႔ေသာက္သမွ် အရက္အားလံုး အိမ္တြင္းျဖစ္ခ်ည္း ရယ္ပါ။ အိမ္တိုင္းမွာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ လယ္ကြက္ထဲမွာ ငခ်ိတ္ေကာက္ညႇင္းကေလးေတြ တကြက္စ ႏွစ္ကြက္စ ႏွစ္တိုင္းထည့္စိုက္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ မီးေတာက္အရက္စိမ္ဖို႔ သက္သက္ပါ။

သူတို႔မွာ ဒီေသာက္ပြဲဟာ ေန႔တိုင္းက်င္းပ တာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႔ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊ ဒါပဲ သူတို႔ရဲ႔ အပန္းေျဖနားေနရာ အလုပ္ပါ။ ဒီ႐ြာသားေတြအဖို႔ ကြယ္ရာက အတင္းေျပာျခင္း၊ တဖက္သားကို မေကာင္း ၾကံျခင္းလည္း မ႐ွိပါဘူး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စုေပါင္း စားေသာက္ေနၾကတာပဲ။ သူတို႔ စိတ္ထဲ႐ွိတာ အရက္ ဝင္ၿပီးရင္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဖြင့္ေျပာ လိုက္မွာပဲ။ အဲဒီမွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္ႏိုင္တာက ထိုင္းထံုးစံ နပမ္းသတ္ပြဲ အထိ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္။ ဒီမွာ လူသတ္မႈမျဖစ္ဘူး။ တေယာက္ကို တေယာက္ မေက်နပ္တာက အမူးေျပေတာ့ အိပ္မက္လို ေပ်ာက္သြားၿပီမို႔ ကလဲ့စားေခ်တယ္ ဆိုတာလဲ မၾကားဖူးပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ္ ဒီ႐ြာေရာက္ၿပီးလို႔ ၄-ႏွစ္ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီ႐ြာက အရက္ကို စြဲလာၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပဲ။ ေသာက္ေနက် အခ်ိန္တိုင္လာရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဗိုက္က ကြၽမ္းသူ ပုန္ထၿပီး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေတာင္းဆိုလာ ေနပါၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အားနည္းညံ့ဖ်င္းခ်က္ေၾကာင့္ပါ။ သူမ်ားက တိုက္လာရင္ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လို ျငင္းရမွန္းမသိဘူး။ မျငင္းရက္ဘူး။ သိပ္အားနာ တတ္တာ။ ေရာက္စ ပထမႏွစ္တုန္းက အားနာလို႔ တစက္ႏွစ္စက္ မ်ိဳခ်မိရင္ အမယ္ေလး လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္ ေလာင္ဆင္းသြားလိုက္တာ မီးထေတာက္ေနရစ္တယ္ မွတ္ရပါတယ္။

ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ တက်ိဳက္ခ်င္းေတာ့ ရလာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က ဒီေလာက္ေလးမွ မစြမ္းရင္လည္း မိန္းမသူေတြကေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ မေထမဲ့ျမင္ ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္ခ်င္လာၾကၿပီဟာကိုး။ အဲ….. စတုတၳႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေသာက္ဝိဇၨာဓိုရ္ ရပါၿပီ။ ဘယ္ မိန္းမကမွ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာေလ သတၱိ႐ွိရင္ ၿပိဳင္ေသာက္ရေအာင္လို႔ မခ်ဲရဲေတာ့ပါဘူး။ ေသာက္လံုးအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ လူမ်ားနဲ႔ ရင္ေဘာင္ တန္းေနပါၿပီ။ သူတို႔အထဲက ေျမႂကြက္တြင္းႀကီးလို႔ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ အိုက္ဒြါးနဲ႔ ၿပိဳင္ေသာက္ ၾကရာမွာေတာင္ ႏိုင္တယ္လို႔ အဆံုးအျဖတ္ မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေျမေပၚလိမ့္ေနၾကတာပဲဟာ။

အိုက္ဒြါးအေၾကာင္း စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရအံုးမယ္။ ဒီေကာင္က ဒီ႐ြာမွာ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္းခ်ာဆံုး မိတ္ေဆြပါ။ ဒီတ႐ြာလံုးမွာ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အိုက္ဒြါးထက္ ပိုခင္မင္တဲ့လူမ႐ွိ ပါဘူး။ အိုက္ဒြါးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ ဒီအတိုင္းျဖစ္မွာပါ။ သူက အခုမွအသက္ ၂၂-ႏွစ္ ႐ွိေသးတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၅-ႏွစ္လံုးလံုးငယ္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာမွာေနတဲ့ အသက္ ၂၂-ႏွစ္သားက ၿမိဳ႕ေနအသက္ ၄ဝ-အ႐ြယ္ေလာက္ထက္ ငယ္မယ္ မထင္ရပါဘူး။ အလုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရလို႔ ဒီလိုအိုစာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုယ္ထဲ အရက္ဝင္မ်ားလို႔ ဒီလိုအိုစာသလားလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။

အိုက္ဒြါးက အရပ္ကလည္း အပုေလးရယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အခ်ိဳးအစား က်တာ မဟုတ္ဘူး။ ခါးအထက္က ကိုယ္ပိုင္းက အလြန္ ေတာင့္တင္းၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္းက အေပၚပိုင္းနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ တိုေနတဲ့လူ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ကြၽဲလိုပဲ။ အေပၚကိုယ္ႀကီးက ႀကီး ေနေတာင့္ေနသေလာက္ ေအာက္က ဂင္တိုတို ကေလးမို႔ အ႐ုပ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ သူ႔ ေခါင္းကလည္း အသံုးခ်တာ နည္းလွေပမယ့္ အလြန္ႀကီးတဲ့ ေခါင္းပါ။ သူ႔ေခါင္းဟာ အီးဝမ္နဲ႔ အခ်ီအခ် ညစ္တီးညစ္ပတ္ကဗ်ာ အလကၤာမ်ိဳး အၿပိဳင္႐ြတ္ဖတ္ၾကတာလြဲရင္ တျခားဘာမွ အသံုးက်တာ မဟုတ္ပါဘူး။

အိုက္ဒြါးက လူဘယ္ေလာက္ အ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္လို႔ ႐ြာေခြးကေတာင္ ျမင္ျပင္းကတ္လို႔ ေဟာင္ေဟာင္ သူ႔သန္မာေတာင့္တင္းမႈမ်ိဳးနဲ႔ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာတတ္ဆိုတတ္မႈက ႐ြာထဲက မိန္းမသူမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေစႏိုင္တဲ့လူပါ။ ျပီးေတာ့ အိုက္ဒြါး ႐ိုးသားတာ၊ ရက္ေရာတာကလည္း အ႐ုပ္ဆိုးမႈကို ဖံုးကြယ္ေစႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ ႐ွိပါေပတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို သူ႔မိဘလို ခ်စ္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ သူ႔အသက္ေပးဖို႔ အဆင္သင့္႐ွိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔တဲ့။ အိုက္ဒြါးရဲ႔ ထြန္းပေနတဲ့ ခ်စ္စရာ့ ဒီအရည္အေသြးေတြဟာ ပညာေရးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ဘူးေနာ္။ သူ႔မွာ ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အသံုးလံုးေက်႐ံုသာ႐ွိတာ။
အိုက္ဒြါးက ငွက္ဖ်ားနဲ႔ ေသေတာ့မယ္ ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေက်းဇူးမ်ား သူ႔အေပၚ ႐ွိတယ္လို႔ ယူဆ ထားပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ တ႐ြာလံုးက နတ္ကိုယံုၾကတယ္။ ကိုးကြယ္ၾကတယ္။ ႐ြာထဲ မွာဆိုရင္ နတ္စင္ကေလးေတြ ဟိုနားတခု ဒီနားတခု ျပည့္ေနတာပါ။ ေက်ာက္ေပၚနတ္တဲ့။ ေက်ာက္မယ္နတ္တဲ့။ သူတို႔ နာရင္ ဖ်ားရင္ ဖမ္းစားတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ဒီနတ္ေတြက ေမာင္းထုတ္ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကတယ္ေလ။ အဲဒီ လို ေမာင္းထုတ္ေပးခ်င္ေအာင္ ဒီနတ္ေတြကို လြမ္းေလာက္တဲ့ အတင္အသေတြနဲ႔ ပူေဇာ္ပသရတယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့၊ မီးေတာက္ အရက္တပုလင္းနဲ႔ ၾကက္ေကာင္လံုးၿပဳတ္၊ ဒါမွ မရရင္ မီးေတာက္ပံုးနဲ႔ ဝက္ေကာင္လံုးၿပဳတ္ေပါ့။ အလြန္စိုးရိမ္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နာဖ်ားမက်န္းျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အရက္ ၅-စည္ နဲ႔ ႏြားတေကာင္ဆိုတာမ်ိဳး တင္သရတယ္။ ဒီ အတင္အသေတြကို သူတို႔နတ္ေတြက အေငြ႔ သာစားတာ ေသာက္တာျဖစ္ေလေတာ့ နတ္ေတြလည္း စားေတာ္ေသာက္ေတာ္ေခၚလို႔ ၿပီး ပါေလေရာ၊ ဘာမွမေလ်ာ့ပါးတဲ့ ေသာက္စရာ စားစရာမ်ားကို ႐ြာသူ႐ြာသား အားလံုးက တေပ်ာ္တပါးႀကီး စားၾကေသာက္ၾကတာပါပဲ။

အဲ….. အိုက္ဒြါး ေနမေကာင္းေတာ့ အရက္လည္း ၁ဝ စည္ ႐ွိပါၿပီ၊ ကြၽဲလည္း ၂ေကာင္႐ွိပါၿပီ၊ တင္တာ သတာ၊ ႏို႔ေပမယ့္ နတ္ေတြက မ,ေတာ္မမူပါဘူး။ ေခါင္းမာလိုက္တာ၊ အိုက္ဒြါးကျဖင့္ ေသခါနီးေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္က ၾကည့္မေနႏိုင္တာနဲ႔ ပစ္စာႏုေလာက္ ဘက္ကို လာသြားတဲ့ ငွက္ဖ်ားႏိွမ္နင္းေရးအဖြဲ႔က ေပးသြားတဲ့ ေဆးျပား ကေလးေတြကို တိုက္ရတယ္။ အေတာ္အသင့္ ေဆးဝင္႐ံုနဲ႔ အိုက္ဒြါးက သက္သာလာၿပီ။ သက္သာ တယ္ဆိုရင္ပဲ အိုက္ဒြါးက သူေသ႐ြာျပန္ ျဖစ္ၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။ အဲဒါ ေၾကာင့္ မူလကလည္း နတ္ ၂ ပါးကို တယ္အယံုအၾကည္ မ႐ွိတာလည္းတေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ေဆးက သူ႔အဖ်ားကို ႏိုင္လိုက္တာလည္း တေၾကာင္း၊ ၂ ခုေပါင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဟာ သူ႔ အသက္သခင္ပဲလို႔ သူက အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကို ေက်းဇူး႐ွင္ အေနနဲ႔ အလြန္႐ိုက်ိဳး သမႈ ႐ွိတာပါ။

အိုက္ဒြါးကသာပါ။ တျခားလူေတြက ဒီ ေဆးျပားကေလးငယ္ စီနာေၾကာင့္ အိုက္ဒြါး က်န္းမာလာတယ္လို႔ မယံုပါဘူး။ ေက်ာက္ေပၚသခင္နဲ႔ ေက်ာက္မယ္သခင္မတို႔ ေစာင္မလို႔ ခုလို အံ့ၾသစဖြယ္ ေနျပန္ေကာင္းသြားတာလို႔ ယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိုက္ဒြါးဆီက အရက္ ၁ဝ စည္နဲ႔ ကြၽဲ ၂-ေကာင္ ေနာက္ထပ္ ေသာက္ၾက စားၾကပါေသးတယ္။ သံုးေန႔နဲ႔သံုးည မိုးမ လင္းတမ္းေသာက္ၾကတာ ျဖစ္ေလေတာ့ နပမ္းပြဲကေလးလည္း ၃-ပြဲေလာက္ေတာ့ ၾကည့္ လိုက္ၾကရသေပါ့။

အဲဒီပြဲမွာ သူႀကီးလည္း လဲလို႔ ကြဲလို႔ ေခါင္းမွာ ဒဏ္ရာရလို႔၊ သူႀကီးသမီးလည္း ထမင္း တအိုးၿပီးတအိုး ခ်က္ေကြၽးရလို႔ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး ငိုယူရပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲ မုဆိုးမ အီဝမ္ကေတာ့ ေယာက်္ား ၅ ေယာက္နဲ႔ တြဲျဖစ္လိုက္ပါသတဲ့။ အိုက္ဒြါးတို႔ဆို တာ အီဝမ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုရေျပာရတယ္မသိ၊ အသံကိုကြဲလို႔ နာလို႔၊ သူႀကီးကေတာ္ ကေတာ့ စားဖို႔ ေမ့ေနေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ပါးေနလို႔တဲ့၊ ပြဲတတိယေန႔မွာ အာဟာရ ျပတ္ၿပီး သတိေမ့သြားတာ ဘံုးဘံုးလဲပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ နတ္ကေတာ္နဲ႔ ေမွာ္ဆရာတို႔ အလုပ္ေပၚလာျပန္ၿပီး သူႀကီးတို႔မိသားစုကို ဖမ္းစားေနတဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကိုႏွင္ဖို႔ ႀကဳိး ပမ္းရျပန္တယ္။ နတ္ကေတာ္မ်ား ေမွာ္ဆရာမ်ားက အရက္ ၅စည္နဲ႔ ဝက္မ်ားကို ပသရမယ္ လို႔ အေဟာထြက္ျပန္တယ္။ အဲဒီပြဲကိုေတာ့ ေနာက္လမွ ပသပူေဇာ္ဖို႔ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္ရတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အ႐ွင္ႀကီး အရွင္ေကာင္းေတြအားလံုးမွာ လိုတာထက္ေတာင္ ပိုေနေအာင္ ဒီလေတာ့ ပသၿပီးေနၿပီ မဟုတ္လား။

ဒီ႐ြာမွာ အေနၾကာလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒီ႐ြာက ဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ငါးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ လခထုတ္ဖို႔ အစည္းအေဝး တက္ဖို႔ ၿမဳိ႔ကိုသြားရတဲ့အခါေလာက္ပဲ သူတို႔နဲ႔ ကင္းကြာမႈ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ၿမဳိ႔သြားရတာက အသြားအျပန္ဆိုရင္ ၇ ရက္ ၾကာပါတယ္။

တေန႔ ႐ြာကထြက္သြားရတာ ၇ရက္ အၾကာ ကြၽန္ေတာ္ ပဒံုပ႐ိုင္ကို ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်ာင္းကို ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္းမက်ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္လာ တယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာင္းရဲ႔ ေက်ာင္း တက္ခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားရပံုကို နည္းနည္းေျပာ ပါဦးမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေနၾက တာက ေက်ာင္းနဲ႔အေဝးႀကီးပါ။ တခ်ိဳ႔မ်ား ေက်ာင္းနဲ႔ ကီလိုမီတာ အမ်ားႀကီး ေဝးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္နာရီနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ျပႆနာ႐ွိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းကို ေစာေစာေရာက္ရင္ ေက်ာင္းသားက ေနာက္က်တယ္။ ေက်ာင္းသားက ေစာေစာေရာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ္က ေနာက္က်တယ္။

ဒီအရပ္မွာ အခ်ိန္စကားေျပာရတာကလည္း ေနအလင္းေရာင္နဲ႔ စကားေျပာရတာပါ။ မိုးေတြအံု႔ေနတဲ့ေန႔ဆိုရင္ မနက္ ၉-နာရီ ၁ဝ- နာရီထိ ေက်ာင္းသားက တေယာက္မွ ေက်ာင္း မလာေသးဘူး။ အဲ….. ေနသာတဲ့ေန႔ဆိုရင္ ၾကက္ ဦးတြန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေျဖရွာတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအစံု ေရာက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းတက္တာပဲ၊ အဲဒါ ေက်ာင္းစခ်ိန္ပဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး သင္လိုက္ၾကတာ၊ ဗိုက္ထဲက တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္ျမည္ၿပီး ကြၽမ္းသူပုန္ထၾကေတာ့ ထမင္းစားရေအာင္ ေန႔ေက်ာင္းဆင္းလိုက္ေရာ။ ဒီလိုလုပ္ရတာ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ “ေ႐ႊ” လက္ပတ္ နာရီက ဘာမဆို သူ႔သေဘာ၊ စက္က သြားခ်င္ တဲ့အခါ သြားေနမယ္။ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါ ရပ္ေနမယ္။ ၾကားေနတဲ့ ေကာလာဟလ အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ လခတိုးမယ္ဆိုတာ မွန္ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္ နာရီသစ္ဝယ္မယ္ေလ။

ကေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ေက်ာင္းထဲမွာေရာ၊ ေက်ာင္းအနီးအပါးမွာေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ ျမင္ရတယ္ မ႐ွိ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သံုးေနတဲ့ တူး႐ြင္ျပား သံေခ်းတက္ႀကီးကို သံေခ်ာင္းနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခါက္ၿပီး ေတာင္ၾကားတ႐ိုးလံုး ၾကားေအာင္ အသံေပးေပမယ့္ လက္သာနာ လာတယ္၊ ကေလးေတြကေတာ့ တေကာင္တျမီးမွ ေပၚမလာဘူး။
“ဆရာႀကီး အဲဒါႀကီးဘာလို႔ တီးေနတာလဲ” လို႔ ေမးသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုက္ဒြါးခမ်ာ တူ႐ြင္းျပား ႀကီးေတြ စိုက္စီထားတာနဲ႔တူတဲ့ သူ႔သြားႀကီးေတြ အကုန္ေပၚေအာင္ ပါးစပ္ႀကီးျဖဲျပီး ျပံဳးလို႔။

“ဟ…… ဘာလို႔မတီး ရမွာလဲ၊ ငါ ေရာက္ေနျပီေလ၊ ေက်ာင္းသားေတြတေယာက္မွ မလာေသးလို႔”
“သူႀကီးက ေက်ာင္းတပတ္လံုး ပိတ္ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဗ်” လို႔ ေျပာၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ဝမ္းသာတဲ့အခါ ရယ္တဲ့ သူ႔အသံႀကီးနဲ႔ ရယ္ပါတယ္။
“ဘာျပဳလို႔လဲကြ”
“မေန႔က ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး လာၾကသဗ်၊ ဆရာမ႐ွိေတာ့ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်တဲ့အထိ ေဆာ့ေနၾကသဗ်”
“ဟ…. ဒါေပမယ့္ ငါက ၇-ရက္ေန႔မွ ေက်ာင္းျပန္တက္လွည့္ၾကလို႔ မွာခဲ့တာပဲကြ”
“ဒါေတာ့ က်ဳပ္လဲဘယ္သိမလဲ” သူႀကီးက ဒီလမ္းကို သမင္ပစ္ထြက္ရင္း ေက်ာင္းကို ေတြ႔သြားေတာ့ ဆရာမ႐ွိရင္ ေက်ာင္း ၇-ရက္ ပိတ္ထားဆိုၿပီး အမိန္႔ေပးသြားတာတဲ့”
“ေကာင္းကြာ”
“ဆရာႀကီးက မႀကဳိက္ဖူးလား၊ စီးကရက္တလိပ္ ေပးပါဦး”
ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႔မွာ အစည္းအေဝးတက္ခဲ့တုန္းက ဝယ္ေသာက္ခဲ့တဲ့ စီးကရက္တလိပ္ တည္းက်န္ေနတာကို ႐ွာေဖြျပီး အိုက္ဒြါးကို ေပးရပါတယ္။ အိုက္ဒြါးက မီးညႇိၿပီး အားရပါးရ ႐ႈိက္ရင္း စိတ္ပါလက္ပါႀကီး ျပံဳးေနပါတယ္။ ၿပီးမွ
“လာဆရာရယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ေခ်ရေအာင္” တဲ့။
“ဘယ္ကိုလဲကြ”
အီ၀မ္ဆီေပါ့။ ေသာက္ရင္းစားရင္းေလ။
အိုက္ဒြါးက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးရာကို ေခၚသြားပါၿပီ။ အစိုးရလခ ရိကၡာကို စားရင္း ရက္တပတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနလိုက္ရဦးမွာေပါ့ေလ။
ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႕ သုခအဖံုဖံုထဲက ဒါကေတာ့ တစိတ္တေဒသေပါ့ခင္ဗ်ား။

လူထုေဒၚအမာ
{ထိုင္းစာေရးဆရာ ႏိုမိဘူမိသာ၀ုန္ ေရးသားတဲ့ ေတာေက်ာင္းဆရာရဲ႔သုခ ၀တၳဳတိုကို ခ်မ္းေနာ့စာရိတၱနင္ က အဂၤလိပ္လိုဘာသာျပန္ပါတယ္။}

ဤေနရာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။