၁၇-၈-၂၀၁၃ ေန႔က Myanmar Peace Center တြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးဦးစိုးသိန္းက အစိုးရအေနျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားကို ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စနစ္ေဟာင္းမွ အက်င့္ေဟာင္းမ်ားကိုမျပင္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို တုိင္ၾကားဖို႔ ျပည္သူမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသည့္အေၾကာင္း အြန္လိုင္းသတင္းတစ္ပုဒ္တြင္ ဖတ္လိုက္ရသျဖင့္ အားတက္မိရ၏။
သို႔ေသာ္လည္း တုိင္းျပည္ႏွင့္အ၀န္းရွိ ေအာက္ေျခအဖြဲ႕အစည္းဆုိသည့္ဟာေတြထံမွ အသံေတြကေတာ့ ထူးမျခားနားႏွင့္ ဒံုရင္းဒံုရင္း၌ပင္ ရွိေနေသးေၾကာင္း နားမစြင့္ဘဲႏွင့္ပင္ နားမဆံ့ေအာင္ ၾကားေနရသည္။ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္းသည့္ တစ္ေတာတစ္ၾကက္ဖ တြန္ေနၾကသံေတြလားလည္းမသိ။ ခုထိကို အာဏာပါ၀ါေတြ ျပခ်င္ေနၾကတုန္းရွိသည္ထင္၏။
အာဏာဆိုသည္ကလည္း သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္သည့္အျပင္ စိတ္ထင္တုိင္းႀကဲခြင့္ရွိသည့္အာဏာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ လြယ္လြယ္ကူကူ အသံုးခ်ခဲ့ဖူးသူအဖို႔ေတာ့ လက္ႏွင့္အာဏာ ခြာခြာထားဖို႔ခက္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သည္အေၾကာင္းစဥ္းစားမိေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးက ႏုိင္ငံေရးပါတီလက္ကိုင္တုတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ ပ်ဴေစာထီးတပ္ဗိုလ္ေတြအေၾကာင္း အေတြးေရာက္မိသည္။ သည္တပ္က စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္ စနစ္တက်ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ တပ္မဟုတ္ေတာ့ မည္းမည္းျမင္ရာ ျပည္သူေတြအေပၚ လက္နက္အားကိုးႏွင့္ အႏိုင္က်င့္၊ ဓားျပတုိက္ လူသတ္လုပ္သျဖင့္ လက္နက္သိမ္းၿပီး တပ္ကိုပါ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ရေလသည္။ သည္ေတာ့ ေျခာက္လံုးျပဴးတကားကားျဖင့္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးေနလာခဲ့သည့္ ပ်ဴေစာထီးတပ္မွ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ငယ္ေတြ လက္နက္မရွိဘဲ မေနတတ္ၾကေတာ့လို႔ အခြံျဖစ္သြားသည့္ သူတုိ႔ခါးေပၚမွ ေျခာက္လံုးျပဴးအိတ္ေတြထဲ ေျပာင္းဖူးစဥ္း႐ိုးေတြ ထည့္ေပးထားရသတဲ့။ အဲ့သည့္အခါက်မွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားၾကသတဲ့။
အခုလည္း သည္လိုပဲထင္ပ။ အာဏာပါ၀ါဆိုတာ မျပဘဲေနမိလွ်င္ မိုးႀကိဳးပစ္တတ္ေလသလားမသိ။ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းႏွင့္ေတာ့ ျပေနၾကသည္ထင္၏။ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ကိုင္တြယ္အသံုးခ်လို႔ရသည့္ အာဏာကိုထားဦး အာဏာဆိုသည့္စကားလံုး၏ အနက္ဂယက္ကပင္ စြဲလမ္းယစ္မူးေစတတ္သလားထင္သည္။
တေလာတေလာ အခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ မေတာ္တဆၾကားရသည့္ အသံေလးတစ္ခုကို ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္သည္။
အျခားမဟုတ္။ ဆုိက္ကားေပၚတင္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လာသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္လံႀကီးႏွင့္ တရားပြဲဖိတ္သည့္အသံျဖစ္သည္။ တရားပြဲဖိတ္သည့္ကိစၥေပမို႔ ဓမၼာ႐ံုမွ နိဗၺာန္ေဆာ္စစ္ကဖိတ္သည္ဆုိလွ်င္ က်က္ထားမွတ္ထားသည့္ စာသံေပသံဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသံႏွင့္ေပမို႔ ေထြေထြထူးထူး ျပႆနာမရွိလွေပသည့္ ရပ္ကြက္ထဲမွ
ရြာေဆာ္လုပ္ေနက် တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚလိုက္မိၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ၾကားရသူေတြအဖို႔ နားထဲကို နက်ယ္ေကာင္၀င္ၿပီး အသိုက္ေဆာက္သလို ခံစားရေတာ့၏။
သိၾကသည့္အတုိင္းပင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သည္ႏွယ္မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး ေဆာ္ေဆာ္ၾသၾသလုပ္ရသူေတြ အမ်ားစုဆုိသည္က ဓမၼာ႐ံုမွ နိဗၺာန္ေဆာ္မဟုတ္လွ်င္ န၀တ၊ နအဖတို႔ လက္ထက္ေတာ္မ်ား အဆက္ဆက္ကတည္းက မ၀တ၊ ရ၀တ႐ံုးမ်ားတြင္ လက္တိုလက္ေတာင္းခုိင္းထားေသာ မိုက္ကိုင္လုိင္စင္ရလာခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အဲ့သည္လုိလုိင္စင္ရသူမ်ဳိးေတြ တရားပြဲဖိတ္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အာဏာသံေလးက မေပ်ာက္ခ်င္ေသးသမို႔ ေအာ္ပံုေလးကလည္း ယဥ္သကိုဆိုသလိုျဖစ္ေတာ့၏။ နားဆင္ၾကည့္ပါ။
“ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လုပ္သားျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီကေန႔ ည ၇ နာရီတိတိတြင္ ရပ္ကြက္သံဃဒါန ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာ႐ံုတြင္ ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၲပညာသာမိက နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားေတာ္မ်ားကို ေဟာေဖာ္ၫႊန္ျပ ဆိုဆံုးမမည္ျဖစ္သည့္အတြက္ ယေန႔ ည ၇ နာရီတိတိအခ်ိန္ထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ ရပ္ကြက္ဓမၼာ႐ံုသို႔ မပ်က္မကြက္လာေရာက္နာယူၾကပါရန္ အသိေပးေၾကညာအပ္ပါသည္..”တဲ့...။
သည္အသံက နားထဲဓားထမ္း၀င္လာလိုက္သလိုဆိုေတာ့ ဟဲ့ဘယ့္ႏွယ့္ဟာႀကီးတံုးျဖစ္ရသည္။ ၇ နာရီတိတိအခ်ိန္ထက္ ေနာက္မက်ေစဘဲ မပ်က္မကြက္လာေရာက္နာယူပါရန္ အသိေပးေၾကညာအပ္ပါသည္တဲ့။ အသံကလည္း ပင္ကိုဗီဇအတုိင္း မာခ်ဥ္ခ်ဥ္ဆုိေတာ့ အကယ္၍မ်ား တရားနာမလာေရာက္ခဲ့လွ်င္ပင္ အေရးယူေတာ့မည့္ပံု။
သည္ေတာ့ အာဏာကိုလက္ထဲကိုင္ၿပီး ေနရာတကာတြင္က်ယ္လာခဲ့သူ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း၊ အထက္ဗဟိုဘာညာေတြမေျပာႏွင့္ ရ၀တ႐ံုးမွ လက္တိုလက္ေတာင္း မိုက္ခြက္ကိုင္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားကပင္ အာဏာသံဖားတစ္ပုိင္းငါးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ခ်င္တုန္းရွိေသးသည္ဆုိသည္က ၾကား႐ံုႏွင့္သိဆုိသလို ျဖစ္ရ၏။
သည္ရက္ထဲ သတင္းတစ္ပုဒ္ၾကားရျပန္သည္။ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုပြဲလုပ္မည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္နားေထာင္မိသည့္ ေက်ာင္းဆရာမေလးတစ္ဦးကို ပညာေရးဌာနက အလုပ္ကေနရပ္စဲၿပီး ပင္စင္ေပးပစ္လိုက္သည္တဲ့။ ထိုသို႔ပင္စင္ေပးခံရသည့္အေၾကာင္း သတင္းသမားေတြကို အဲ့သည့္ဆရာမေလးက ေျပာျပမိသျဖင့္ သတင္းေတြထဲပါလာသည့္အခါ ထုိသုိ႔ သတင္းစာေတြထဲပါေအာင္ လုပ္ရေကာင္းလားဆုိသည့္ ျပစ္မႈထပ္တုိးလ်က္ ေပးထားသည့္ပင္စင္ကိုပါ ထပ္ျဖဳတ္ပစ္ျပန္သတဲ့။ ဆုိသည့္အခါ အာဏာရွင္ေခတ္ႀကီးက ကုန္မကုန္ႏိုင္ေသးပါလားဟု စိုးရိမ္စိတ္၀င္သည္။
တကယ္ေတာ့သမုိင္းထဲတြင္ ေဖ်ာက္ပစ္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ ရွစ္ေလးလံုးျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံုကို သမိုင္းတင္သည့္ ေငြရတုအထိမ္းအမွတ္ပြဲသည္ တရား၀င္က်င္းပသည့္ ျပည္သူ႔ပြဲျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုပြဲသို႔ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းတုိ႔ကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ကာ “သမိုင္းကုိ ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ အဲဒီသမုိင္းက အားနည္းခ်က္ေတြကိုေဖာ္ထုတ္ၿပီး အားသာခ်က္ေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔က လက္ရွိလူသားေတြရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္တယ္”ဟုပင္ တရား၀င္ေျပာသြားခဲ့ေသးသည္။ သို႔ပါလ်က္ လက္ရွိျပည္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ အဲ့သည္ဆရာမေလးက ၀န္ႀကီးဦးေအာင္မင္းကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုးေငြရတုအထိမ္းအမွတ္ပြဲႏွင့္ႏွီးႏႊယ္သည့္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲသို႔ တက္ေရာက္နားေထာင္မိသည့္ ၎တြင္အျပစ္ရွိပါလားဟု ျပန္လည္ထုေခ်တင္ျပပိုင္ခြင့္မရွိခဲ့။ ထုေခ်တင္ျပခြင့္မရရွိလိုက္ဘဲ အျပစ္ဒဏ္အေပးခံရသည္ဆုိသည့္အခါ မျဖစ္မေနအျပစ္ဟု သတ္မွတ္လိုသျဖင့္ နင္မဟုတ္လွ်င္ နင့္အေဖသာျဖစ္ရမည္ဟု သိုးငယ္အားကိုက္စားေလ၏ဆုိသည့္ ၀ံပုေလြပံုျပင္လိုမ်ဳိးျဖစ္ေလေပါ့ဟု ထင္မိသည္။ ေပးခဲ့ေသာ force to retire ဆုိသည့္ အျပစ္ဒဏ္ကလည္း ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ တစ္ခါထပ္၍ နင္လားငါလားစိတ္ျဖင့္ ေပးၿပီးပင္စင္ကိုပါ ထပ္ျဖဳတ္ပစ္ျပန္ေသးဆုိသည့္အခါ နာယကဂုဏ္ႏွင့္ကင္းလြတ္စြာ တမင္အၿငိဳးႏွင့္ေပးေသာ မတရားအျပစ္ဒဏ္ဟုသာ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္ထင္၏။
သည္သတင္းေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္မိသည္ႏွင့္ တစ္ဆက္တည္းလည္း န၀တလက္ထက္က ၀န္ထမ္းေတြကို ၃၃ ခ်က္ ေမးခြန္းေတြေမးၿပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရခ်ဳိးႏွိမ္ကာ အလုပ္ထုတ္ပစ္ခဲ့တာေတြ ပင္စင္ေပးပစ္ခဲ့တာေတြကို သတိရသည္။ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္ရေကာင္းလားဟု ရမယ္ရွာအျပစ္ႀကီးလုပ္လ်က္ သားစဥ္ေျမးဆက္ လူေတာတိုးမရေအာင္၊ ႏုိင္ငံေရးကို လွည့္မၾကည့္၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္ခဲ့တာေတြ၊ မ်က္လံုးထဲသဲႏွင့္ ပက္ခဲ့တာေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးမ်က္ကန္းေတြ ျဖစ္ကုန္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေတြကို သတိရသည္။
စင္စစ္တြင္ ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားရဲ စိတ္မ၀င္စား၀ံ့ေအာင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ခ်ဳိးႏွိမ္လုပ္ေဆာင္ပစ္ျခင္းသည္ တုိင္းျပည္၏အနာဂတ္ကို အသူတရာနက္ေသာ အေမွာင္ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးအတြင္းသို႔ မိုက္မဲစြာတြန္းခ်ပစ္ျခင္းသာျဖစ္၏ဟု တိတိက်က်ပင္ ဆုိခ်င္သည္။ ႏုိင္ငံေရးအသိ မထြန္းကားဘဲႏွင့္ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္ကို မေမြးျမဴႏုိင္။ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္မရွိဘဲလည္း ႏုိင္ငံ၏တုိးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္းကို ရြက္ေဆာင္ႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္ဆုိသည္မွာ ျငင္းဖြယ္မရွိပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ၌ အေၾကာင္းတစ္ခုခုက ေစ့ေဆာ္႐ိုက္သြင္းသျဖင့္ မေတာ္တဆရလာေသာ မ်က္ကန္းအာဂႏၲဳမ်ဳိးခ်စ္စိတ္လို ကသန္းကေၾကာင္ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ စိတ္ဓာတ္လိုမ်ဳိးကိုမူ အမွတ္မထင္ေကာက္ရသလို ရေကာင္းရႏုိင္ေသာ္လည္း ေၾကာင္းက်ဳိးခုိင္လံုစြာ ေတြးေခၚတတ္သည့္ ခိုင္ၿမဲတည္တံ့ေသာ၊ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ဳိးအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံရဲေသာ ႏုိင္ငံခ်စ္စိတ္မ်ဳိးကိုမူ မရႏိုင္ပါ။
ကိုယ့္အေရး ကိုယ့္ကိစၥသက္သက္ကိုသာ သိတတ္လ်က္ ႏုိင္ငံကိုမခ်စ္တတ္သည့္ ျပည္သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံေရးဆုိသည္ႏွင့္ ကင္းကင္းကြာကြာေနလိုေသာ ျပည္သူမ်ား မွီခိုေနထုိင္သည့္ တုိင္းျပည္သည္လည္း မတိုးတက္ႏုိင္ပါ။
လြန္ေလၿပီးခဲ့သည့္ န၀တေခတ္ဆိုသည္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးဆုိသည့္ ေ၀ါဟာရႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားကို ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္ေတ့ကာ မစင္တြင္းထဲ တြန္းခ်ႏွစ္ျမႇဳပ္လ်က္ စစ္တပ္ကိုသာ ေရႊပိန္းခ်စိန္စီအမႊမ္းတင္ခဲ့သည့္ေခတ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူတုိ႔ေတြကိုယ္တုိင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကၿပီကိုမူ ထားေတာ့။ ဟိုအခါတုန္းကျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြအျဖစ္သာ သတ္မွတ္႐ႈျမင္ေစခဲ့သည္။
ယခုကား စစ္တပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ စစ္အစိုးရေခတ္မဟုတ္ေတာ့။ ၂၀၁၀ တြင္ က်င္းပခဲ့သည့္ ျပည္သူက ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပံုစံအားျဖင့္ကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက တာ၀န္ယူရေသာ ျပည္သူ႔အစိုးရျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အစုိးရသည္လည္း ျပည္သူထဲမွ ျပည္သူသာလွ်င္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ျပည္သူႏွင့္တစ္သားတည္းမို႔ အာဏာကိုပိုင္စုိးေသာ အာဏာရွင္မဟုတ္ေတာ့။
မေန႔တစ္ေန႔ကမွပင္ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးဦးစိုးသိန္းက အစိုးရအပါအ၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းဆုိင္ရာတာ၀န္ရွိသူမ်ားသည္ အာဏာပိုင္မ်ားမဟုတ္ၾက။ ျပည္သူ႔အခြန္ဘ႑ာေငြကိုစားသည့္ ျပည္သူ႔တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရေသာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြသာျဖစ္သည္ဟု မီဒီယာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုတြင္ ေျပာသြားခဲ့ေသးတာ မွတ္သားထားမိသည္။ နား၀င္ခ်ဳိလိုက္တာဟုလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ရသည္။ ျပည္သူသာအမိ၊ ျပည္သူသာအဖ ေခတ္စစ္စစ္သို႔ အျမန္ဆံုးျပန္လည္ေရာက္ရွိေပေတာ့အံ့ဟုလည္း ေမွ်ာ္မိရသည္။
သို႔ပါလ်က္ ၾကားရသည့္သတင္းေတြကမေမႊး။ တိုးတိုးၿပီးပြင့္ရမည့္အစား ျပန္ျပန္ၿပီးပိတ္သြားသလားဟုပင္ ခံစားလာရသည္။ သည္လိုပံုႏွင့္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လွ်င္ စဥ္းစားမိေတာ့ ေရွ႕ေရးက ရင္ေလးစရာအေတာ္ေကာင္းေနျပန္၏။
ေနာက္ထပ္ၾကားရျပန္ေသးသည့္သတင္းက အဘယ္သို႔ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဘယ္ဥပေဒအရ ဘာကိုစိုးရိမ္၍ ဘယ္ကစတင္ခ်မွတ္လိုက္ျပန္သည့္ အမိန္႔မွန္းေတာ့မသိ။ ခန္းမေတြ ဟိုတယ္ေတြမွာ အခမ္းအနားေတြလုပ္လိုလွ်င္ သာမန္စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲလို ပြဲေလးမွစ၍ မည္သို႔ေသာ အခမ္းအနားမ်ဳိးကိုမဆို ရက္ ၂၀ ႀကိဳတင္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာကို ခြင့္ေတာင္းရမည္တဲ့။ ခြင့္ျပဳမိန္႔က်မွ က်င္းပရမည္တဲ့။
အမွန္ေတာ့ သည္အခမ္းအနားေတြဆုိသည္က ႏုိင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ျခားနားမည့္ အခမ္းအနားေတြလည္းမဟုတ္။ ႏုိင္ငံ၏ သည္အခ်ိန္ႏွင့္ သည္အေျခအေနက ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေလတိုးမခံႏိုင္ေသးသည့္အေျခအေနမ်ဳိး၌သာ ရွိေနေသးေၾကာင္း လူတုိင္းသိျဖစ္ေပရာ ႏုိင္ငံႏွင့္လူမ်ဳိးကို အမွန္တကယ္ခ်စ္သည့္သူမွန္လွ်င္ ေလတုိးမည္စိုး၍ အသက္ကိုပင္ ျပင္းျပင္းမ႐ွဴၾက။ ဒီမိုကေရစီပ်ဳိးပင္ေပါက္ကေလး ရွင္ပါေစသန္ပါေစဟု ေရၾကည္ေလာင္း ေပါင္းသင္ေျမေတာင္ေျမႇာက္လိုၾကသူေတြသာရွိသည္။
သို႔ေသာ္ သင္ခန္းစာယူစရာသမိုင္းကိုေတာ့ ေျပာၾကေလမည္ေပါ့။ အမွားကိုျမင္ေတာ့လည္း ျပင္ေစလိုေၾကာင္း ေစတနာရင္းစြဲျဖင့္ ေထာက္ျပေ၀ဖန္သမႈေတာ့ ျပဳေကာင္းျပဳၾကေပမေပါ့။ ဒါကို စိုးရိမ္စရာအေျခအေနတစ္ရပ္ဟု မျမင္ေစခ်င္။ ၀ဲေပါက္ေနသူ ပင္လယ္ေရေၾကာက္သလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေစခ်င္။ ပြင့္လင္းျမင္သာေသာ အလင္းေရာင္သည္သာ အရာရာသံသယမွ ကင္းေ၀းေစႏုိင္၏ဟု ယံုၾကည္သင့္သည္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ တံခါးေပါက္မွန္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ထားခဲ့ေသာ လြန္ခဲ့သည့္ေခတ္ထဲမွ ေလာင္ပုပ္တက္ေနသည့္ မွားယြင္းမႈအုိင္းအနာေဆြးေတြက အနာေဖးပင္မတက္တတ္ေသးပါ။ သင္ခန္းစာယူစရာ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီးေတြပင္ ရွိေနပါေသးသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္ေနရာ၌မဆို စည္းကမ္းဆုိသည္က ရွိေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း လြတ္လပ္မႈကိုခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔၊ ပြင့္လင္းမႈတံခါးေတြကို ပိတ္ဆို႔ပစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္လ်က္ျဖင့္ေတာ့ စည္းကမ္းမဟုတ္သည့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းေတြကို မခ်မွတ္သင့္၊ မေဆာင္ရြက္သင့္ဟု ျမင္မိရသည္။
ေတြးမိရင္းမွပင္ ငယ္စဥ္က ႀကံဳခဲ့ရဖူးေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ထံ စိတ္ကေရာက္မိ၏။ ထိုလင္မယားတြင္ လင္က မယားကို ေန႔ရွိသေရြ႕ဆိုသလို အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာလ်က္ ႐ိုက္ပုတ္ႏွိပ္စက္တတ္ေလသည္။ သည္အေျခအေနကို အျမင္မေတာ္သူေတြက ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဇနီးသည္ကို အေၾကာင္းမဲ့ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ ေမးသည့္အခါ ေယာက်္ားလုပ္သူေျဖပံုက မွတ္သားေလာက္သည္။
“က်ဳပ္ဆုိတဲ့ အိမ္ဦးနတ္ရွိေနတဲ့အေၾကာင္း မေမ့ေအာင္လို႔ ႐ိုက္႐ိုက္ေပးေနရတာ..”တဲ့။
ေၾသာ္.. ဒီလိုေပကိုးဟု ထိုေယာက်္ားကို ထိုစဥ္က တအံ့တၾသျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။
ယခုေတြ႕ႀကံဳၾကားသိေနရသည့္ အေထြေထြအေၾကာင္းေၾကာင္း ကိစၥမ်ားတြင္ေတာ့ ထိုသို႔ မအံ့ၾသပါရေစႏွင့္ေတာ့ဟုသာ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာခ်င္ေနမိရသည္။
ထုိ႔အတူလည္း ေျခာက္လံုးျပဴးအိတ္ထဲ ေျပာင္းဖူးစဥ္း႐ိုးထည့္ေပးထားမွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားၾကသည့္ ပ်ဴေစာထီးဗိုလ္ေတြလိုလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မျဖစ္ၾကေစခ်င္ပါ..ဟု။ ။
Credit To 7Day News Journal