‘ၾသဇာ (Influence)’ ရွိေသာ္လည္း ‘အာဏာ (Power)’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ‘အာဏာ’ ရွိေသာ္လည္း ‘ၾသဇာ’ မရွိလွ်င္ လည္းေကာင္း မိမိတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ ထားရွိသည့္ မူဝါဒမ်ားမွာ အေဟာသိကံ ျဖစ္ရတတ္ သည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ‘ၾသဇာ’ လည္းရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္းရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားသည္ ‘ၾသဇာ’ လည္း မရွိ၊ ‘အာဏာ’ လည္း မရွိေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား မ်ားထက္ ပိုမို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ရသည္။
စင္ကာပူႏိုင္ငံကို တတိယကမၻာမွ ပထမကမၻာသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ဖန္တီး စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ လီကြမ္းယူ သည္ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္ကို ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္ေတြးကာ အလံုးစံု စီမံ ခန္႔ခြဲႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သလို တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ကနဦး စတင္ခဲ့သူ တိန္႔ေရွာင္ဖိန္ သည္လည္း တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ၏ နိမ့္က်ေနခဲ့ေသာ စီးပြားေရး အေျခအေနမ်ား ကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ခဲ့ေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ၾသဇာႏွင့္ အာဏာကို ေပါင္းစပ္ အသံုးခ်ႏိုင္စြမ္း ရွိခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးအျဖစ္ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ၾသဇာ ရွိေသာ္လည္း အာဏာ မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ် မိမိ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ (အျပည့္အဝ) ေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသလို အာဏာ ရွိေသာ္လည္း ၾသဇာ မရွိလွ်င္လည္း ယင္းေခါင္းေဆာင္တို႔၏ စိတ္ကူး ယဥ္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားသည္ လက္ေတြ႕တြင္ မည္သို႔မွ် အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ (မေအာင္ျမင္ႏိုင္) တတ္ေပ။
မူဝါဒ ဟူသည္ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ထားရွိပံုခ်င္း မတူညီႏိုင္ (မတူညီတတ္) သလို၊ ယင္းမူဝါဒမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာတြင္လည္း ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်င္း မတူညီတတ္ပါ။
ဥပမာအားျဖင့္ လက္ရွိ ပကတိ စီးပြားေရး အေနအထားမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ ကာလတြင္ ျဖစ္တည္လာ ႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ စီးပြားေရး အေနအထားတို႔ကို ၿခံဳငံု သ႐ုပ္ခြဲျခင္း၊ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးႏွင့္ ကမၻာ့ စီးပြားေရး အျပန္အလွန္ ခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္မႈကို အေျဖရွာျခင္း၊ ယေန႔ ျမန္မာ့ စီးပြားေရးတြင္ အဓိက စီးပြားေရး ျပႆနာႀကီးမ်ား (လယ္ယာက႑ႏွင့္ စက္မႈက႑ ႏွစ္ခုလံုးကို ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစရန္ လုိအပ္ေသာ မူဝါဒပိုင္း ခ်ိတ္ဆက္မႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ အမ်ဳိးအစား ေျပာင္းလဲလာမႈႏွင့္ ဆက္စပ္လာေသာ ႏိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ႏႈန္း ေျပာင္းလဲမႈ၊ ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ပမာဏ (Trade Volumes) သာမက ပို႔ကုန္ သြင္းကုန္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ပံု (Trade Structure) ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ၊ ဘ႑ာေရး လိုေငြျပမႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္မႈ စသျဖင့္) ကို မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ မည္သို႔ေသာ မူဝါဒ အေျခခံမ်ား (Policy Basement) ႏွင့္ မူဝါဒ ကိန္းရွင္မ်ား (Policy Variables) ကို အခ်ိန္ကိုက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္မည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္မ်ားစြာသည္ ဥပမာ အခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမၻာ၏ အာ႐ံု စူးစိုက္ခံေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အလမ္းကို ႀကံဳဆံုေနေသာ အခ်ိန္ လည္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ယင္းအခြင့္အလမ္းကို လက္လြတ္ခဲ့ပါက (မရယူႏိုင္ပါက) ေနာက္ေနာင္ မည္သို႔ေသာအခ်ိန္တြင္ ဤအခြင့္အလမ္းမ်ဳိး ရယူႏိုင္မည္ ဆိုသည္ကို မေျပာႏိုင္ပါ။
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ အစရွိေသာ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ယင္းတို႔ ႏိုင္ငံမ်ား၌ ဘက္စံု ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေစေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသား စီးပြားေရး အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ တစ္ခါတစ္ႀကိမ္ ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရေသာ အခြင့္အလမ္း (အခင္းအက်င္း) ကို ‘အရအမိ ယူႏိုင္ျခင္း’ ဟူေသာ ယင္းႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား၏ အရည္အေသြးက ကမၻာ့စီးပြားေရး သမိုင္းတြင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္ကို စီးပြားေရး ေလ့လာသူတိုင္းက အသိအမွတ္ ျပဳထားသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ႏိုင္ငံတို႔အၾကား တည္ရွိေသာ မတူညီမႈမ်ားမွ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚလာေလ့ ရွိေသာ ပြတ္တိုက္မႈမ်ား (Frictions) ႏွင့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံမ်ား၏ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး အေျခအေနမ်ားမွ ဖန္တီး (ရံဖန္ရံခါ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ) ေပးလာေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ရယူႏိုင္စြမ္း ရွိေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိေသာ (ရယူလိုစိတ္ မရွိေသာ) ႏိုင္ငံမ်ား ဟူ၍ ရွိလာၿပီး ယင္းႏိုင္ငံတို႔၏ အနာဂတ္ကို အမွတ္မထင္ ပံုေဖာ္သြားျခင္း (ပံုသြင္းသြားျခင္း) ျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူ ယူဆသည္။
ယေန႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေသာႏိုင္ငံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံ၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ စသည္တို႔သည္လည္း အခြင့္အလမ္းကို အမိအရ ရယူႏိုင္ခဲ့ (လက္မလြတ္တမ္း ရယူႏိုင္ခဲ့) ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္သည္။ တင္စား ေျပာရလွ်င္ ပင့္ကူအိမ္တြင္ နားလာမည့္ မိမိ၏ အစာကို မလြတ္တမ္း ဖမ္းယူႏိုင္ေသာ ပင့္ကူငယ္ တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ စူးစိုက္ေသာ ဝီရိယႏွင့္ ဉာဏ္တို႔ ေပါင္းစပ္ စဥ္းစားထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
အခြင့္အလမ္းမ်ား ဟူသည့္ မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ျခင္း သေဘာမ်ဳိး မဟုတ္ေပ။ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိ အခြင့္အလမ္းမ်ားသည္ မိမိက ရယူႏိုင္စြမ္း မရွိပါက တစ္ပါးသူမ်ား (အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ား၊ ေဒသတြင္း ႏိုင္ငံမ်ား) ထံသို႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္သည္။ ဥပမာ-တစ္ေလာက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ကမၻာ့ စီးပြားေရးဖိုရမ္ (WEF) တြင္ အထူးသျဖင့္ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံမ်ားက အထူး စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုခံ ေလ့လာသြားၾကသည္ ကို စာေရးသူ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မည္ေရြ႕ မည္မွ်ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ား (ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး အထူးသျဖင့္) ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္လာႏိုင္မည့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားမွသည္ ယင္းတို႔၏ ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ တိုက္႐ိုက္ သို႔မဟုတ္ သြယ္ဝိုက္၍ ေကာင္းက်ဳိးမ်ား (Positive Impacts) ႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား (Negative Impacts) မ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေလမည္နည္း ဟူေသာ အခ်က္ကို အဓိက ရွာေဖြ ေလ့လာရန္လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မိမိႏိုင္ငံ၏ အက်ဳိးကို မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ပါက (မေပးစြမ္းႏိုင္ ပါက) တစ္ပါး ႏိုင္ငံမ်ားက ယင္းကို ရယူသြားႏိုင္မည္ ဆိုသည္က ေမးစရာ ပင္ မလိုေပ။
ထိုကဲ့သို႔ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားတြင္ အၿမဲတေစ ဉာဏ္ႏွင့္ ႏွလံုးရည္ တိုက္ပြဲမ်ား (ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား) ပူးတြဲ ပါလာေလ့ ရွိသည့္အတြက္ မိမိ ႏိုင္ငံသား မ်ား အက်ဳိးအမ်ားဆံုး ျဖစ္ေစမည့္ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈသည္ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည္။
ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အနာဂတ္သည္လည္း ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ ေပါင္းစပ္ကာ အျပည့္အဝ အသံုးခ် ႏိုင္ေသာ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားေသာ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚတြင္ မူတည္ေပလိမ့္မည္။
ေဒါက္တာေအာင္ကိုကို (စီးပြားေရးပညာ၊ စီးပြားေရးေပၚလစီ)
Credit To The Voice Weekly