ယေန႔ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း – စည္သူျမသန္း

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ “အျပဳတ္တိုက္ေရး”ဆုိေသာ ဆုိးရြားလွသည့္လမ္းစဥ္သည္ “ျပည္တြင္းစစ္”အား သက္ဆိုးရွည္ေစခဲ့၏ . . .

နိဒါန္း

… အျပန္အလွန္စကားႏွစ္ခြန္း။ ပထမစကား … ““ဒီအတုိင္းဆုိရင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ရနိုင္ပါဦးမလား”” … ဒုတိယစ ကား… ““ဒါကေတာ့ အရွင္းသားပဲ၊ ဘယ္သူ ဦးစီးၿပီးေတာ့ပဲ အစိုးရတက္လုပ္လုပ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးကို အျမင့္ဆံုးအေကာင္ အထည္ေဖာ္မေပးႏိုင္ရင္ အဲဒီအစိုးရဟာ ၾကာရွည္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အျမင့္ဆံုးလိုခ်င္ေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ရဲ႕ဆႏၵေၾကာင့္”” မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေ စ၊ ေဖာ္ျပပါ ေမးခြန္းမ်ဳိး၊ ေတြးေတာ စဥ္းစား၊ ေမးျမန္းလာရၿပီဆုိ လွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအင္အား စုႀကီးအတြင္းမွာ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္ျပားမႈ၊ ေတြေ၀မႈ၊ မယံု ၾကည္ႏုိင္မႈမ်ား အနည္းႏွင့္အမ်ားဆုိသလို ျဖစ္စျပဳၿပီ။

 ေျပာရလွ်င္ ဆယ္စုႏွစ္ ၆ ခု၊ ၅ ႏွစ္ စြန္း၊ ျပည္သူတုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းသတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆုိးရြားလွစြာေသာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးအား ျပည္သူမ်ား အျမန္ဆံုးရပ္စဲေစ လုိၾကၿပီ။ ခံစားရေသာ ဒုကၡအေပါင္းမွ ျပည္သူ၊ လူမ်ဳိးစု တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား လြတ္ေျမာက္လုိၾကၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာေသာ ဘ၀မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနလိုၾကၿပီ။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး၏ အဆင့္ဆင့္ တုိးတက္ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈမ်ားအား အားသြန္လုံးပန္းလုိ ၾကၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို အမုန္းႀကီး မုန္း၊ အရံြႀကီးရံြကာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အား အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တခဲ့ၾကၿပီ။ …

ေမွ်ာ္လင့္တခဲ့ရသည့္ အတုိင္းလည္း ႏိုင္ငံသမုိင္း ေခတ္အဆက္ဆက္၊ မိမိတုိ႔ ရင္တြင္းကိန္းေအာင္းေနခဲ့ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏၵမ်ားကို တစ္ခဲနက္ စည္းလံုးညီၫြတ္စြာ ျပသခဲ့ၾကၿပီ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ရပိုင္ခြင့္ တုိက္ပဲြတိုင္းမွာ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ အဖ်က္အဆီး အဟန္႔အတား မ်ားကားရွိၿမဲ။

သို႔ေသာ္ယင္း အခက္အခဲ အဟန္႔အတားမ်ားအား ျပည္သူ႕အင္အားစုမ်ားက တြန္းလွန္ဖယ္ရွား ႏိုင္ခဲ့သည္ မ်ားအား သမိုင္းေခတ္ တုိက္ပဲြမ်ားက ျပသခဲ့ၿပီ။

သံဃာ့အား၊ ဘုရားမလြန္ဆန္သာ ျပည္တင္းလွ်င္ မင္းမခံႏိုင္ စည္းလံုးမႈ တိုက္ပဲြအားကား ေအာင္ေၾကာင္းျဖာခဲ့ သည္။ အေၾကာင္းရပ္မ်ားက စိတ္ဆႏၵ အေျခခံသက္သက္ျဖစ္ေသာ အဓိပၸာယ္မဲ့ စကားရပ္မ်ားမဟုတ္။

တုိက္ပဲြ သမိုင္းသင္ခန္းစာ မ်ားက ေမြးထုတ္ေပးလိုက္သည့္ မွန္ကန္လွေသာ စကားရပ္မ်ား။ သည္ေနရာမွာ အတိတ္ ကာလၿငိမ္းခ်မ္းေရး လႈပ္ရွားမႈအား အနည္းငယ္ေဖာ္ျပရန္ လိုမည္ထင္သည္။

ထုိစဥ္ကာလ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ “အျပဳတ္တိုက္ေရး”ဆုိေသာ ဆုိးရြားလွသည့္ လမ္းစဥ္သည္ ျပည္သူညီၫြတ္ေရး ၿပိဳကဲြေနေသာအခ်ိန္မွာ “ျပည္တြင္းစစ္”အား သက္ဆုိးရွည္ေစခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ စနစ္က် စုစည္းညီၫြတ္ေသာ ပံုသဏၭာန္မ်ားျဖင့္ ျပည္သူမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆႏ္ၵမ်ားကို ျပသလာ ႏိုင္ခဲ့၏။ ဥပမာအားျဖင့္ ညီၫြတ္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ေႂကြးေၾကာ္သံအား စဲြကိုင္ လာေသာ ပ-မ-ည-တမွ ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀န္း ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔စြာ က်င္းပေသာ လူငယ္ေပါင္းစံု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားကား သက္ေသ သာဓကအထင္အရွား။

ထုိသို႔ျဖင့္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေလာက္မွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ဗိသုကာ ဖခင္ႀကီး ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဦးစီး၍ ဆရာဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာဗန္းေမာ္ တင္ေအာင္၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာတုိ႔ ပါ၀င္သည့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအဖဲြ႕သည္ “သူမနာကိုယ္မနာ တရား မွ်တေသာနည္း”ျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရယူရန္ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္လာ၏။

လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည္၏ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဤမွ်ႀကီးမား၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိး မရွိခဲ့။ ထိုအခါ ျပည္သူတုိ႔၏ တစ္ခဲနက္စည္းလံုးညီၫြတ္မႈ အား ျမင္ေတြ႕လာၾကေသာ “အျပဳတ္တုိက္ ေရး” သမားမ်ားသည္ အျပဳတ္တိုက္ေရး စကားလံုးကို မသံုးရဲေတာ့ဘဲ “ၿငိမ္၀ပ္ပိ ျပားေရး” “လက္နက္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရး လဲလွယ္ေရးဆုိေသာ ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းသည့္စကားလံုးမ်ား ေျပာင္း၍သံုး လာခဲ့ၾက။

စင္စစ္ကား စကားလံုးအားျဖင့္သာ ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအား ျဖင့္ အျပဳတ္တုိက္ေရးလမ္းစဥ္အား လက္မလႊတ္ဘဲ ပ်ားရည္ ဆမ္းထားေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ျပည္သူအား လွည့္စားခဲ့ၾက၏။ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးမွာ အခြင့္အေရးယူ၍ မူလကတည္းက အျပဳတ္တိုက္ေရး အေျခခံကို မစြန္႔လႊတ္လို ၾကသည့္ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း (ေဆြၿငိမ္း) အုပ္စု၀င္မ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိရန္ လက္တစ္ကမ္းမွ်သာ လိုေတာ့ သည့္ အခ်ိန္၊ ဆရာႀကီးသခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္ ေတာတြင္းအင္အားစုမ်ား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိရန္ ကိစၥအလို႔ငွာ ေတြ႕ဆံု အံ့ဆဲဆဲအခ်ိန္မွာ (ျပည္တြင္းစစ္) ကိုအေၾကာင္းျပဳ အက်ဳိးခံစားေနသူ စစ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္း စား၊ စိတ္ထား ယုတ္သူမ်ားက ဒီမုိကေရစီ ျမတ္ႏိုးသူတုိင္း မေတြး၀ံ့၊ မေတြးအပ္၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္အပ္ေသာ ““လက္နက္ႏွင့္ အာဏာသိမ္းပဲြႀကီး” အား ျပဳလုပ္လိုက္ ေလသတည္း။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္သူတို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵေၾကာင့္ အာဏာအ၀န္းအ၀ိုင္း ရာဇပလႅင္မွ ျပဳတ္က်ခဲ့ရေသာ ဖဆပလ ႏုတင္အုပ္စုအား ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ရေသာ စစ္တပ္ အုပ္စုႏွင့္ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႕ေလြ႕ေပါင္း ဖက္ေတြ႕ၾကေသာ ေဆြၿငိမ္း ဂိုဏ္းသား ဘက္ေတာ္သားမ်ားကား မစားရသည့္အမဲ သဲႏွင့္ပက္ကာ တိုင္းျပည္ ႏွင့္ ျပည္သူမ်ား အေပၚ လက္နက္“မုိး”၍ စိုးမိုး ႏိုင္ရန္ ႀကံစည္ၿပီ။ တစ္ျပည္လံုးကို တပ္မေတာ္က သိမ္းထား ၿပီဟူ၍ ၎တုိ႔၏ ၂၆ ရက္ ညေနပိုင္းအထူးထုတ္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

စစ္တပ္၏ ဖိလာမႈျဖင့္ ယင္းစက္တင္ဘာလ ၂၆ ရက္ညမွာပင္ လာမည့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၈ ရက္တြင္ က်င္းပမည့္ လႊတ္ေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အား အာဏာလဲႊေပးမည္ဆုိေသာ ႏိုင္ငံေတာ္၀န္ႀကီး ခ်ဳပ္ဦးႏု၏ မိန္႔ခြန္းကို ေရဒီယိုမွၾကားရၿပီ။ ေျပာရလွ်င္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္း ေရး႐ႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ အရပ္ရပ္ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ေပၚလာျခင္းမွာ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အလားအလာ မ်ားအား ေမွးမွိန္သြား ေစခဲ့ၿပီ။

ထုိသို႔ျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ႏိုင္ငံေတာ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုပ္သည့္ စစ္တပ္အာဏာရွင္ စနစ္အစျပဳခ်က္ျဖစ္ေသာ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ ဆုိသည့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၂၈ မွာ ေပၚလာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ယခုစာစု ေရးသား ျခင္းမွာ အတိတ္ကာလ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိင္ရာ သမုိင္းေၾကာင္းအား ေစ့ငုေလ့လာ သင္ခန္းစာ ယူစရာအျဖစ္ႏွင့္ ယခုလက္ရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မွာ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာမ်ားအား ဖတ္ဖူး ေသာအခ်က္ အလက္မ်ားအား အေျခခံေရး သားမိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါ၏။

(နိဂံုး)

နိဂံုးအားျဖင့္ ဆုိရလွ်င္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္အား စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ အတိတ္ကာလ ဖဆပလအစိုးရႏွင့္ ဖဆပလ တစ္ျခမ္းပဲ့အစိုးရတုိ႔ ရွာႀကံ အသံုးျပဳခဲ့ေသာ အျပဳတ္တုိက္ ေရးလမ္းစဥ္၊ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ သူမသာ ကိုယ္မနာ သင္ပုန္းေခ်နည္းႏွင့္ (လက္နက္ခ်ေရးမူ) မဟုတ္ဘဲ စစ္မက္ရပ္စဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရယူၾကရန္ လမ္းစဥ္၊ တစ္နည္း ႏွစ္ဖက္မွ်တေသာလမ္းစဥ္ ခုကာလအပစ္ အခတ္ရပ္စဲေရးအား အစျပဳခ်က္ အျဖစ္ လုပ္ေဆာင္ေသာလမ္းစဥ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းစဥ္ အစစ္အမွန္ကား (ႏိုင္ငံေရးအရ) ဦးစြာပထမေျပလည္မႈ ရယူေျဖရွင္းေရး လမ္းစဥ္ကိုသာ ရဲ၀ံ့ျပတ္သားစြာ လုပ္ေဆာင္ရန္ဟု ျမင္ပါသတည္း။ ထုိလမ္းစဥ္ အတိုင္း ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုမ်ား ဥမကဲြ သိုက္မပ်က္ တက္ ညီလက္ညီျဖင့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္းတိုင္အေရာက္ ခ်ီတက္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကား မုခ်မေသြ ရရွိမည္ ပင္ျဖစ္ပါသတည္း။

Credit To The Myanmar Herald