စာဖတ္မွ အသိဥာဏ္ တိုးတက္မယ္။ စာဖတ္မွ ဗဟုသုတပြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္ၾကပါလို႔ သူကေျပာ၊ ကိုယ္ကေျပာ၊ ခပ္လြယ္လြယ္ေလး လမ္းၫႊန္တတ္ၾကပါတယ္။ အလိမၼာ စာမွာရွိလို႔ ျမန္မာစကားပံုက ဆို ပါတယ္။ ပညာေရႊအိုး လူမခိုးလို႔လည္း ဆိုၾကပါေသးတယ္။
ဒီလိုသာ ေျပာၾက၊ ေဟာၾကေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ စာဖတ္ႏႈန္း၊ စာတတ္ႏႈန္း အနိမ့္ဆံုးက ျမန္မာျပည္ ျဖစ္ေနတာ လက္ေတြ႕ပါ။ ေက်ာင္းပညာေရး အဆင့္အတန္းကလည္း ထို႔အတူပါပဲ။ အားရစရာမရွိလွပါ။ ထို႔အတူ မလိမၼာတဲ့သူေတြ မ်ားေနတာဟာ စာမဖတ္ၾကလို႔ စာမဖတ္တတ္ၾကလို႔ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။
အတားအဆီးမ်ား
ဘာစာဖတ္ရမွာလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ဖတ္ရမလဲ။ ဖတ္ရမယ့္ စာအုပ္က ဘယ္မွာလဲ။ စာဖတ္ရင္ အေမဆူမယ္။ ဆရာမက ဆူမယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဂိမ္းကစားဖို႔ မဲဆြယ္ေနၾကတာ။ သီခ်င္းကလည္း နားေထာင္ ရဦးမယ္။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲကလည္း ေကာင္းခန္း ေရာက္ေနၿပီ။ အိႏိၵယကားကလည္း ကတာေတြ သိပ္လွတာပဲ။
ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးက စာဖတ္တာကို အားေပးမယ့္ သူတစ္ေယာက္မွ မရွိလို႔ စာဖတ္ျခင္းကို ဆုိက္ေရာက္ သြားေစမယ့္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ ျဖစ္စဥ္မ်ဳိးတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။
စာ(စာေပ)ဆိုတာကို ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားတာက ေက်ာင္းက ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းစာကိုပါပဲ။
ဟဲ့ စာက်က္ေလ။ ဟဲ့စာက်က္ေလ ဆိုတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အသိတိမ္တိမ္နဲ႔ စာဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနတဲ့ အသံၾကားမွာ ကေလးေတြခမ်ာ စိတ္မပါလည္း စာက်က္။ စိတ္ပါလည္း က်က္။
စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးမႈနဲ႔ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖည့္ဆည္း ေထာက္ပံ့ေပးမႈ တို႔ျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ အားေပးမႈ
ကေလးေတြဟာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္စၿပီး စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးစ ျပဳေနပါၿပီ။ တီဗြီ၊ ဗြီစီဒီစက္တို႔ကို ဖြင့္တတ္ ပိတ္တတ္ပါၿပီ။ သေရစာ ေတာင္းစားတတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအရြယ္မွာ မိဘဖတ္ေနတဲ့ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ကို လွမ္းဆြဲတတ္၊ လွန္ေလွာ ၾကည့္တတ္ပါၿပီ။ အဲဒါကို စာအုပ္ၿပဲမွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ စာအုပ္၊ စာရြက္ကို ျပန္လုယူၿပီး ကေလး မမီတဲ့ေနရာမွာ သိမ္းထားတတ္ပါတယ္။
ဒီလုိအျပဳအမူမ်ိဳး ခဏခဏ အလုပ္ခံရေတာ့ ကေလးက စာအုပ္ကို မကိုင္ေစခ်င္ဘူးလို႔ သေဘာေပါက္သြားၿပီး အျခားကစားစရာ၊ ပစၥည္းေတြကုိပဲ ကိုင္တြယ္ ကစားပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ပထမဆံုးစာဖတ္ျခင္းကို ဟန္႔ တားလုိက္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ပါ။
ေနာက္ မူႀကိဳေက်ာင္းတက္ေတာ့ ဆရာအတတ္ပညာ တတ္ေျမာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေအာင္ခါစ၊ ကေလးစိတ္ပညာလည္း မတတ္၊ ကေလးလည္း ေကာင္းေကာင္း မထိန္းတတ္၊ ကေလးကိုလည္း မခ်စ္တတ္တဲ့ က်ဴရွင္ဆရာမဆီ မူႀကိဳ စတက္ပါတယ္။
ဆရာမေလးကလည္း သူသိသလို သင္ပါတယ္။ ကႀကီး၊ ခေခြးေတာင္ မေရးတတ္ေသးတဲ့ ကေလးကို ၀ါက်ေတြ သင္ေနပါၿပီ။ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီေတာင္ ဇက္ထိ ေရာက္ေအာင္ မသင္ရေသးခင္ "A-P-P-L-E အက္ပဲလ္ ပန္းသီး" ဟု အတင္း လုိက္ဆိုခုိင္းျပန္ပါေရာ။ ဂဏန္း သခ်ၤာဘာသာ သင္ရာမွာလည္း ၁၊၂၊ ၃၊ အေရအတြက္တတ္ေအာင္ သင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ သင္ၾကားေပးသူ (မိဘ၊ ဆရာမ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ စသူတို႔က သူတို႔သိသလို) "ဟဲ့ လုိက္ဆို .... ဒါ(၁) တ၀မ္းပူေရ စသတ္ တစ္၊ (၂) နငယ္ ဟထိုး စသတ္ႏွစ္" စတဲ့ စာလံုးေပါင္းေတြ သင္ေပးျပန္ပါေရာ၊ စာသင္တယ္ဆိုတာ ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း ရွိေသး။
အမွန္စင္စစ္ သုတစာဖတ္ဖတ္၊ ရသစာဖတ္ဖတ္၊ အတၳဳပၸတၱိ စာဖတ္ဖတ္ ဖတ္တဲ့စာတုိင္းမွာ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ စာဖတ္သူရဲ႕ အဆင့္နဲ႔ စာရဲ႕အဆင့္ အပ္စပ္မိတဲ့အခါ စာေပတန္ဖိုး အထူးျမင့္တက္လာပါတယ္ . . . |
မိမိကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ ထက္သလား၊ ထံုသလား၊ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ သမားလား။ ထုိ႔အတူ မိမိ(မိဘ)ကိုယ္တုိင္ေရာ၊ ေက်ာင္းစာမွာ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ထူးခြၽန္ခဲ့လို႔လား။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ မထူးခြၽန္ခဲ့ဘဲ ကိုယ့္ကေလးက်မွ ဆရာ၀န္ႀကီး ျဖစ္ရမယ္။ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ရမယ္။ စစ္ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ႀကီးက်ယ္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ရည္မွန္းလာၾကတာ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္သာ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္တာ။ သူမ်ားဆို အေတာ္ေျမႇာက္ေပး ခ်င္ၾကပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြေၾကာင့္ ကေလးေတြခမ်ာ မႏုိင္၀န္ထမ္း ေနၾကရပါတယ္။
မိဘရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား လိႈင္းလံုးေအာက္မွာ ကေလးသမၺန္ေလးခမ်ာ လူးကာလိမ့္ကာနဲ႔ မတည္မၿငိမ္ ေမ်ာရျပန္ပါတယ္။ သူငယ္တန္းေပမယ့္ က်ဴရွင္ယူရ ျပန္ပါတယ္။ က်ဴရွင္က တစ္ခုတည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ က်က္စာက်ဴရွင္၊ သခ်ၤာက်ဴရွင္၊ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္။
မနက္ ၅ နာရီခြဲအိပ္ရာမွ အတင္းႏိႈးတာခံရ။ အတင္းအေပါ့သြားခုိင္း။ အိပ္သာတက္ခုိင္း။ ဗိုက္မဆာဘဲ မနက္စာအတင္းေကြၽးလို႔ ႀကိတ္မွိတ္စားရ၊ ေက်ာင္းတက္ရတာ စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကမန္းကတန္း ထမင္းစားၿပီး က်ဴရွင္ဆရာမဆီသြား စာသင္ရျပန္ေရာ။ ဆရာမကလည္း မိဘဆီက မ်က္ႏွာရဖို႔၊ အၿငိဳျငင္မခံရဖို႔ ကေလးကို အတင္းစာေတြေမး၊ စာေတြ က်က္ခုိင္း၊ ျပန္ဆိုခုိင္းနဲ႔ ကေလး ထုိင္ငိုခ်င္စိတ္ေတြ မၾကာခဏ ေပါက္ေပါက္လာပါတယ္။
ထုိင္ငိုလုိက္လို႔ သနားၿပီး ေခ်ာ့မလား မွတ္ရတယ္။ စာမသင္ခ်င္လို႔ အပ်င္းထူလို႔ ငိုတာဆိုၿပိး အ႐ိုက္ခံရျပန္ပါတယ္။ စာဆိုတာ ေၾကာက္စရာလို႔ ကေလးခမ်ာ ငယ္စဥ္ကတည္းက မွတ္ယူသြားပါတယ္။
၀တၳဳဖတ္ရင္ အေမဆူမယ္
ေက်ာင္းစာခ်ည္း ဖတ္ရတာ ၿငီးေငြ႕လာလို႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ၀တၳဳတစ္အုပ္တေလ ငွားရမ္းဖတ္မိပါတယ္။ အေမေတြ႕သြားၿပီး စာအုပ္ကို ဆြဲလႊင့္ပစ္ပါတယ္။ အရမ္းႀကီးလည္း ဆူပါတယ္။ ဗိုက္ေခါက္လည္း လိမ္ဆြဲပါတယ္။
"ဒီလုိစာေတြ နင္ဖတ္စရာလား..." တဲ့
ဒီလိုစာေတြ မဖတ္ရင္ ဘယ္လိုစာေတြ ဖတ္ရမယ္လို႔ အေမဘာမွ ညႊန္မျပပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းစာနဲ႔ပဲ လံုးေထြး အခ်ိန္ကုန္ရပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးမႈမရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ကေလးဟာ ဘယ္လိုလုပ္ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ ေပၚေပါက္ႏုိင္မွာလဲ။
ဆိုေတာ့ ကေလးမ်ား စာဖတ္ခ်င္ေအာင္ အနီးကပ္ အားေပးရမယ့္သူက မိဘႏွစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘကိုယ္တုိင္ စာဖတ္ရပါမယ္။ စာဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္မရဘူးဆိုလည္း ကေလးေတြ စာဖတ္ေအာင္ တုိက္တြန္း လမ္းညႊန္ အားေပးရပါမယ္။ ေက်ာင္းစာအျပင္၊ ျပင္ပစာဖတ္တာကို မဟန္႔တားရပါဘူး။
႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားေပးမႈ
႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အားေပးမႈက မိဘႏွစ္ပါးတည္းနဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုးက ၀ုိင္း၀န္းအားေပးရမွာပါ။ မိဘက ကေလးအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဖတ္သင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ယူၿပီး လက္ေဆာင္ေပးရပါမယ္။
ေက်ာင္းမွာ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြဲ႕ထားရပါမယ္။ ဆရာေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း စာဖတ္ရမွာျဖစ္သလို ကေလးေတြ စာဖတ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ေပးရပါမယ္။ ဆရာကိုယ္တုိင္ (သို႔) စာၾကည့္တုိက္မွဴးက စာၾကည့္တိုက္မွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ၿပီး ဘယ္လိုခံစားရေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပၿပီး ကေလးေတြ ဖတ္ခ်င္ေအာင္ စည္း႐ံုးရပါမယ္။ ၿပီး အဲဒီစာအုပ္ကို အိမ္သို႔ ငွားရမ္းခြင့္ျပဳရပါမယ္။ စာၾကည့္တုိက္ အသင္း၀င္တတ္တဲ့ အေလ့အထ အေတာ္ေလး ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါၿပီ။ စာၾကည့္တုိက္ ဗီ႐ိုထဲမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ကေလးေတြ ျမင္သာေအာင္၊ ဖတ္ခ်င္လာေအာင္ စီစဥ္ထားရပါမယ္။ စာအုပ္ၿပဲမွာ၊ ဆုတ္မွာ၊ ေပ်ာက္မွာ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ကေလးေတြဖတ္လို႔ စာအုပ္ၿပဲသြားတာထက္ ဘယ္သူမွ မဖတ္ရဘဲ အသစ္အတိုင္း ဗီ႐ိုထဲမွာ သိမ္းထားတာက ပိုလို႔ ဆံုး႐ံႈးေစပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ အစုိးရပိုင္းကလည္း ရပ္ကြက္ေက်းရြာမက်န္ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြင့္ဖို႔ အားေပးကူညီရပါမယ္။ လက္ရွိ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဌာနက ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔ ကင္းကြာေနပါတယ္။ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး ရွိလွၿပီး ႐ံုးဆန္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
အစုိးရရဲ႕ မူ၀ါဒေတြ ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ ဌာနမွန္း ျပည္သူမ်ားက သိရွိေနပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ပုဂၢလိက စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔လိုပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ဟာ လြတ္လပ္ရပါမယ္။ စာဖတ္သူစိတ္ႀကိဳက္ စာအုပ္စာေပ လြယ္လြယ္ကူကူ ရႏုိင္ရပါမယ္။
စာဖတ္ရင္ ဘာရမလဲ
လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ရွင္တာပါ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့၊ အနာဂတ္မရွိတဲ့ အလုပ္ဆို အက်ိဳးမရွိေလေတာ့ ဘယ္သူကမွ အဲလိုမ်ိဳးအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။
စာဖတ္ရင္ ဘာရမလဲ။ ဘာျဖစ္မလဲ။ ဘယ္လိုအက်ိဳးရွိမလဲ။ ဒါေတြကိုသိမွ စာဖတ္ခ်င္ၾကမွာပါ။
စင္စစ္ေက်ာင္းစာက လူ႔ဘ၀ကို ထုိက္ထိုက္တန္တန္ အက်ိဳးမေပးတာကို ကေလးေတြ ေတြ႕ၾကံဳေနပါၿပီ။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္၀င္တန္းနဲ႔ တန္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း၊ ဘ၀ရပ္တည္ေရး အေျခအေန ဘာမွမရခဲ့ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ ဘြဲ႕တစ္ခုရလို႔ ဘြဲ႕နဲ႔တိုက္႐ိုက္ ဘာမွလုပ္စားလို႔ မရပါဘူး။ စိတ္ပညာနဲ႔ ဘြဲ႕ရေပမယ့္ အီလက္ထရြန္နစ္ဆိုင္က အေရာင္းစာေရး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတာပါ။ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ဘြဲ႕ရလို႔ ဓာတုေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အလုပ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပါ။ ကုန္ေစ်းတန္းက ဆိုးေဆးဆုိင္ ပိုင္ရွင္ေတြက ဓာတုေဗဒ ဘြဲ႕ရသူေတြ တစ္ေယာက္မွ မပါပါဘူး။
ဆိုလိုခ်င္တာက ေက်ာင္းစာကို စာ (ေပ) လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက 'စာတတ္ေတာ့ေရာ ဘာလုပ္စားရမွာလဲ' ဆိုတဲ့ အေငၚတူး စကားနဲ႔ တံု႔ျပန္ၾကပါတယ္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တကၠသိုလ္က ဘာဘြဲ႕ မွ မရေပမယ့္ သူ႔ကို စာေပပညာရွိလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ သမၼတ အီဘရာဟင္လင္ကြန္းလည္း ဘြဲ႕ရသူ မဟုတ္ပါ။
စာေပဆိုတာ ေက်ာင္းစာတစ္ခုတည္း ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မိဘမ်ား ကိုယ္တုိင္ သေဘာေပါက္ရပါမယ္။
စာဖတ္၍ ကမၻာပတ္မယ္
အမွန္စင္စစ္ သုတစာဖတ္ဖတ္၊ ရသ စာဖတ္ဖတ္ အတၳဳပၸတၱိ စာဖတ္ဖတ္၊ ဖတ္တဲ့ စာတုိင္းမွာ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ စာဖတ္သူရဲ႕ အဆင့္နဲ႔ စာရဲ႕အဆင့္ အပ္စပ္မိတဲ့အခါ စာေပတန္ဖိုး အထူးျမင့္တက္လာပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေနရသူက စင္ကာပူႏုိင္ငံအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ စာေပမွ သိႏုိင္ပါတယ္။ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂုိးအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ စာေပမွ သိႏုိင္ပါတယ္။ အေမ့ေမတၱာအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ စာေပမွ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဘာသိခ်င္လဲ သိခ်င္တာမွန္သမွ် စာေပမွ သိႏုိင္ပါတယ္။
ကေလးေတြ သိခ်င္စိတ္ ရွိလာဖို႔ လိုပါတယ္။ ကေလးေတြက သိခ်င္ေအာင္၊ သိမွ အက်ိဳးရွိမွာကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္ (အစိုးရ)၊ စာေပမီဒီယာ၊ ဆရာ၊ မိဘ၊ ေက်ာင္း၊ ရပ္ကြက္စာၾကည့္တုိက္မ်ားမွ ၀ိုင္း၀န္း အားေပးကူညီ နည္းလမ္းရွာေပးၾကဖို႔ လိုပါတယ္။
ကေလးေတြကိုခ်ည္း လက္ညိႇဳးထုိးကာ အတင္းစာဖတ္ခုိင္းလို႔ မရပါဘူး။ ေက်ာင္းစာဟာ ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိတဲ့ စာျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ပစာကသာ ကန္႔သတ္ခ်က္မဲ့ စာျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာပတ္ခ်င္ စာတတ္ခ်င္ရင္ ကန္႔သတ္ခ်က္ မရွိတဲ့ စာစံုကို ဖတ္ခြင့္ျပဳၾကဖို႔။ ဒါ့အျပင္ စာကို အတင္းဖတ္ခိုင္းတာထက္ စာဖတ္ေအာင္ နည္းလမ္းရွာေပးတာက ပိုပဓာနက်ေၾကာင္း အၾကံျပဳ ေရးသားအပ္ပါတယ္။
Credit To Eleven
Post a Comment