စာမဖတ္လွ်င္ အနာဂတ္ ဆုံး႐ႈံးမည္

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲတယ္။ လမ္းေဘးမွာ တဲနဲ႔ ေနရတယ္။ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေတြတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ေျမ ဧရာဝတီတိုင္း ေရၾကည္ၿမဳိ႕ေလးမွာ ေငြႏွစ္ရာ ရွိရင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္နဲ႔ ၿခံနဲ႔ ေနလို႔ရတယ္။ တစ္ၿမဳိ႕လုံးမွာ လမ္းေဘး က်ဴးေက်ာ္တဲ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မိသားစုေနတဲ့ တဲအိမ္ကေလး တစ္လုံးပဲ ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲခဲ့သလဲ မွန္းၾကည့္လို႔ ရေလာက္ၿပီ။
ေနာက္ၿပီး သိပ္ဆင္းရဲေတာ့ မိဘကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စားဝတ္ေနေရးက ခက္လြန္းေတာ့ ထမင္းႏွစ္နပ္ စားဖို႔ အေသအေက် ႐ုန္းကန္ေနရတာကိုး။ ပညာလည္း မတတ္ေတာ့ သားသမီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တာကို ဘယ္စနစ္တက် နားလည္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က လူမွန္း သိကတည္းက အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကဳိက္တဲ့ အလုပ္ၾကမ္းတစ္ခု စဥ္းစားလိုက္၊ အဲဒီအလုပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းေတာ့ ေလးတန္း။ ဆိုက္ကားနင္းေတာ့ ခုနစ္တန္း။ အိမ္မွာ ဝက္ေတြ ေမြးေတာ့ ကိုးတန္း။ ေျမပဲစိုက္ခင္းေတြထဲ ေျမပဲေႃခြတဲ့ အလုပ္လုပ္ေတာ့ ဆယ္တန္းေရာက္ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ေနကုန္လုပ္မွ ငါးက်ပ္။ ေငြလည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ လုပ္အားလည္း တန္ဖိုးရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေက်ာင္းအားတာနဲ႔ ေငြရွာရတယ္။ စာက်က္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေခတ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ေက်းဇူးႀကီးတယ္။ သူတို႔က စာသင္ခန္းထဲမွာတင္ တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့ၾကတယ္။

သိပ္ဆင္းရဲလြန္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို ေရွ႕ကေန လမ္းေၾကာင္း ျပေပးမယ့္သူ မရွိဘူး။ သြန္သင္ ဆုံးမမယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆုံးမပဲ့ျပင္တာ ရွိခဲ့ရင္ေတာင္မွ နာခံဖို႔လည္း အခ်ိန္ မရွိခဲ့တာ။ ဘဝဆိုတာကို ကေလးဘဝကတည္းက အေက်အလည္ နားလည္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့ရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္ထိ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ မလုပ္ဖူးဘူး။ ဘဝကို သိပ္တန္ဖိုးထားတယ္။ တတ္စြမ္းသေလာက္ တိုင္းက်ဳိးျပည္က်ဳိး လုပ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ကေလး ပိုင္ေနၿပီ။ စီးပြားကိုသာ ဖိဖိစီးစီးရွာရင္လည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။ အသက္ရလာတဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ခ်မ္းသာဖို႔ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕အစည္း အက်ဳိးကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီး တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္လို႔သာ။
ေငြ မခ်မ္းသာေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘဝဟာ ေနေပ်ာ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားသူေတြလည္း ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝက ျပည့္စုံတယ္။ ေက်နပ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဆုံး ထြက္သက္မွာ ေက်နပ္စိတ္ အျပည့္ရွိေနဖို႔ဟာ ဘဝကို ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ၿပီး အဆုံးသတ္ႏိုင္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာ နားလည္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ငယ္ငယ္က ဒီေလာက္ မြဲေတစုတ္ျပတ္ခဲ့တဲ့၊ ဆုံးမပဲ့ျပင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ပ်က္စီးမသြားတဲ့အျပင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘဝကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာ၊ ကိုယ့္အက်ဳိးေရာ အမ်ားအက်ဳိးေရာ ထမ္းေဆာင္ သယ္ပိုးႏိုင္တာ အံ့ၾသစရာလို႔ မထင္ဘူးလား။ ဒီလို နိမ့္က်လြန္းတဲ့ ဘဝက လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္အရာကမ်ား လမ္းလြဲမသြားေအာင္ ထိန္းေက်ာင္းၿပီး လမ္းမွန္ေပၚမွာ ရွိေနေစခဲ့သလဲ ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားၾကမွာပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲသည္ ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဆုံးမပဲ့ျပင္မယ့္သူ ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ဘဝကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေစတဲ့ အရာကို တန္ဖိုးလည္း ထားၾကမွာပါ။

ကြၽန္ေတာ္ အခုလို ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်နပ္ေနေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ကိုယ္က်န္းမာေနေအာင္ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း တြန္းတင္ေပးခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အေျခခံ အေၾကာင္းတရားကေတာ့ စာဖတ္ျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ကေလးဘဝက ေရႊေသြး၊ ေတဇေခတ္ပါ။ ေရႊေခါင္းေျပာင္ စံေရႊျမင့္ ေခတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရွာလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို အေမ့ကို အားလုံး ျပန္ေပးပါတယ္။ အေမက မုန္႔ဖိုးျပန္ေပးတဲ့ ဆယ္ျပားကို က်စ္ေနေအာင္ စုပါတယ္။ တစ္လ သုံးက်ပ္ ရပါတယ္။ တစ္က်ပ္ဖိုးထက္ ပိုၿပီး မုန္႔မစားပါဘူး။ တစ္လကို ႏွစ္က်ပ္ဖိုးေလာက္ စာအုပ္ စာေစာင္ပဲ ဝယ္ပါတယ္။ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ ပုံးေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္ေလးေတြကို စုေဆာင္းတယ္၊ ဖတ္႐ႈတယ္။ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ေလာက္ ဘာကိုမွ မက္ေမာတာ မရွိခဲ့ဘူး။ ခုနစ္တန္း ရွစ္တန္း အ႐ြယ္မွာ မိုးေဝ၊ ႐ႈမဝ ဝယ္ဖတ္ၿပီ။ စာေပအဆင့္အတန္း အရမ္းျမင့္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြ။ လုံးခ်င္းဝတၳဳေတြ ဖတ္ၿပီ။ ဆရာဇဝနရဲ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားလို စာအုပ္ေတြ၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔ ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ စာဖတ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုပြင့္သြားေတာ့တာေပါ့။ လမ္းေဘးမွာ ပုံေရာင္းတဲ့ စာအုပ္မ်ဳိးစုံကို ေမႊေႏွာက္ ဝယ္လို႔ရတယ္။
ေနာက္ဆုံး ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ေထာင္ထဲမွာ စာခိုးဖတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲ ေနခဲ့တုန္းက စာဖတ္ခြင့္ မရွိေသးဘူး။ ေျပာရရင္ ေထာင္တြင္း စာဖတ္ခြင့္ကို ႐ုန္းကန္ရယူေပးခဲ့တဲ့ အထဲမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ ပါခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ ပို႔ထားတာ။ အေမွာင္ခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေနကုန္။ ေရခ်ဳိးဖို႔ကလြဲလို႔ အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ တစ္ေနကုန္ တစ္ခုခုမလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခန္းထဲ ပိတ္ထားတာခံရရင္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္။ ေထာင္ထဲမွာ တရားမထိုင္တဲ့၊ စာမဖတ္တဲ့၊ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေထာင္ကေန အေကာင္းပကတိ မထြက္ႏိုင္ဘူး။တစ္ခုခုျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ။ တရားထိုင္လို႔ ဉာဏ္ရတာ စိတ္တန္ဖိုးတက္တာ ေထာင္မက်ခင္အထိ ယုံတယ္လည္းမဟုတ္ မယုံဘူးလည္းမဟုတ္။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္လည္း လုပ္ခဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကေရးတဲ့ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ ဖတ္ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဘာသာေရး စာအုပ္တစ္မ်ဳိးပဲ တရားဝင္ ဖတ္လို႔ရတဲ့ေခတ္။ အ႐ႈပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေန ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလး။ ဒီစာအုပ္ေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေထာင္တြင္းဘဝ ေျပာင္းသြားတယ္။
လူပဲ ေထာင္က်ေတာ့တယ္။ စိတ္က လြတ္လပ္သြားၿပီ။ တရားထိုင္နည္းကို အလြယ္ဆုံး အရွင္းဆုံး သင္ေပးတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို တိုင္းတာျပလို႔ေတာင္ မရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနလို႔ စိတ္မဆင္းရဲေတာ့တဲ့အျပင္ ကိုယ္ကိုးကြယ္ ယုံၾကည္တဲ့ ဘာသာတရားရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုပါ ရခဲ့တယ္။ သိခဲ့တယ္။ တျခား ကြၽန္ေတာ္ ေထာင္ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ အေၾကာင္းေတာ့ ေျပာျပမေနေတာ့ဘူး။ အမ်ားႀကီးပဲ။ တိုင္းမဂၢဇင္းကေနစၿပီး ေဟာင္ေကာင္ကို ေနာက္ဆုံး အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ British Governer က ေဟာင္ေကာင္အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ အထူႀကီးအဆုံး အမ်ားႀကီး။
ေနာက္ဆုံး စာဖတ္ဝါသနာက ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို အႀကီးမားဆုံး ေထာက္ပံ့ခဲ့တယ္ ဆိုတာ အေသအခ်ာ သိခဲ့တယ္။ အခုလူငယ္ေတြ စာေကာင္းဖတ္ခြင့္ ဆုံး႐ႈံးေနၿပီ။ ဆုံး႐ႈံးေနၿပီ ဆိုတာက သူတို႔ကို တျခားအာ႐ုံေတြက ျဖားေယာင္းတာ ခံေနရၿပီး စာေကာင္းေပမြန္လည္း ရွားပါးသေလာက္ ျဖစ္လာေနၿပီ။ ဒါဟာ လူငယ္ေတြ အတြက္ေရာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္ေရာ အႀကီးမားဆုံး အႏၲရာယ္ပါ။ ေပါ့ေပါ့ မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နည္းလမ္းေတြ ရွာသင့္ၿပီ။ ေျဖရွင္းသင့္ၿပီ။ ရသစာေပလည္း ရွားလာသလို တကယ္တမ္း ေခတ္စနစ္အသစ္ ထူေထာင္ၾကေတာ့ လူငယ္ေတြ မျဖစ္မေနဖတ္ဖို႔ သုတစာေပလည္း မရွိသေလာက္ ရွားေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထူေထာင္ေနတဲ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ (ဒီမိုကေရစီစနစ္) ဟာ အနာဂတ္မွာ လူငယ္ေတြ လက္ထဲေရာက္မွာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေသရင္ သူတို႔ လူႀကီး လုပ္ၾကမယ္။ စာေပ ေလ့လာဖတ္႐ႈတဲ့ဓေလ့ ဆိတ္သုဥ္းစ ေခတ္မွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ဘယ္ေလာက္ ခိုင္မာမလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ မေတြးရဲဘူး။ အခု လူငယ္ေတြဟာ စာဖတ္ခြင့္တြင္ ဆုံး႐ႈံးတာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ အခ်ိန္ေတြလည္း တန္ဖိုး ေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီ။ အင္တာနက္နဲ႔ ဂိမ္းဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္တာ ရွိတယ္။ မိဘေတြ ေလာဘႀကီးလို႔ ေက်ာင္းစာနဲ႔ပဲ လုံးေထြးေနၾကရေတာ့ အျပင္စာဖတ္ခြင့္ ဆုံး႐ႈံးကုန္တာ ရွိတယ္။ မိဘေတြကလည္း သားသမီးေတြရဲ႕ ဘဝကို ဆယ္တန္းနဲ႔ ညီမွ်ျခင္း ခ်တယ္။ ဆယ္တန္းမွ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မေအာင္ရင္ ဘဝဆုံးေတာ့မယ့္ အတိုင္းပဲ။ လြဲေနၿပီ။ သားသမီးေတြကို စာက်က္ဖို႔က လြဲလို႔ တျခားအခ်ိန္၊ အခြင့္အေရး လုံးဝ မေပးၾကေတာ့ဘူး။
ဒီေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အနာဂတ္ေရာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ပါ အႏၲရာယ္ ရွိေနၿပီ။ စာမဖတ္ရင္ ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္၊ ေလာကရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို မသိႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူမွ ေအာင္ျမင္မႈ အစစ္မရႏိုင္ဘူး။ ေငြနဲ႔ ဘဝေအာင္ျမင္မႈ ညီမွ်ျခင္း ခ်လို႔မရဘူး။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ စာဖတ္ခြင့္ ဆုံး႐ႈံးရင္၊ သုတ၊ ရသစာေပေတြ ေပ်ာက္ဆုံးရင္ ေသခ်ာေပါက္ အဲဒီလူ႔ေဘာင္နဲ႔ မွီခိုေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ဆုံးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ Action ယူသင့္ၿပီ။ လုပ္ႏိုင္တာ လုပ္ၾကရေတာ့မယ္။ ေရစုံေမွ်ာထားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ စာဖတ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာနည္း သိမယ္။ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ခံစားႏိုင္မယ္။ ကိုယ္က်င့္တရား တန္ဖိုးေတြ ျမင့္လာမယ္။ စိတ္ေကာင္း ရွိခ်င္တဲ့လူေတြ တိုးလာမယ္။ စိတ္ယုတ္မာတဲ့ သူေတြ နည္းလာမယ္။ စာမဖတ္ရင္၊ စာဖတ္ခြင့္ မရရင္ေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္မွာပဲ။ ဘဝေတြ ဆုံး႐ႈံးမယ္။ အနာဂတ္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆုံးမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ပိုက္တင္
Credit To The Voice Weekly