စာဖတ္က်င္႔ကို အိမ္အတြင္းမွ စၾကပါ ေအာင္ေအာင္ (IR)

ဒီတစ္ပတ္ The Voice ရဲ႕ ပညာေရးက႑မွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ စာဖတ္စြမ္းရည္နဲ႔ ပညာေရး ဘယ္လုိဆက္စပ္ေနတယ္ ဆုိတာ တင္ျပသြားပါမယ္။ အဲဒီလုိတင္ျပရာမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ စာဖတ္စြမ္းအား ျမႇင့္တင္ဖုိ႔အတြက္ အခရာျဖစ္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ အခန္းက႑ ကိုလည္း ထည့္သြင္း ေဆြးေႏြးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေခတ္မွာ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာသိပ္မဖတ္ၾကဘူး။ ဂိမ္းေဆာ့တယ္၊ ေဖ့ဘုတ္စ္သံုးတယ္၊ အင္တာနက္မွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္ဆုိၿပီး စာေရးသူနဲ႔ သိတဲ့သူအခ်ဳိ႕က သူတုိ႔သား သမီးေတြကို စာေကာင္း စာမြန္ေတြ ဖတ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုစာဖတ္တယ္ ဆုိတာ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ ရွိမွရတာ။ အဲဒီလုိ စာဖတ္ခ်င္စိတ ္ရွိေအာင္လည္း ကိုယ့္ဝန္းက်င္မွာ စာဖတ္ႏုိင္တဲ့ ဝန္းက်င္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ထားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆုိလိုတာက စာအုပ္စာေကာင္းမရွိတဲ့ အိမ္မွာ ကိုယ့္ကေလးေတြကို စာဖတ္ပါလုိ႔ခ်ည္း ေျပာေနလုိ႔ မရဘူး။ သူတုိ႔လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ စာအုပ္စာေကာင္းေတြ ရွိဖုိ႔လိုပါတယ္။
စာေရးသူတုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ဝန္းက်င္တည္ေဆာက္မႈ အရမ္းအားနည္းတယ္။ ဆုိလုိတာ လုပ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြပဲ ေျပာေနတာ။ အဲဒီလုိ လုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ဖုိ႔၊ ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ ဝန္းက်င္က်ေတာ့ မရွိဘူး။ ဖန္တီးမထားၾကဘူး။ ဒီေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပႆနာအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေျဖမရွိတဲ့ ပုစၦာလိုပဲ။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိသိနဲ႔ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။ အမႈိက္ေတြ မပစ္ၾကပါနဲ႔ဆုိလည္း ပစ္တာပဲ။ ကြမ္းတံ ေတြးေတြ မေထြးၾကပါနဲ႔ ဆုိလည္း ေထြးတာပဲ။ ကားအရမ္းမေမာင္းၾကပါနဲ႔ ဆုိလည္း ေမာင္းတာပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ လုပ္တဲ့သူကလုပ္၊ ႐ႈပ္တဲ့သူက ႐ႈပ္နဲ႔ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္၊ ဘာျပႆနာ ရယ္မွ ပီပီျပင္ျပင္၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္ သြားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ အဲဒီအမႈိက္ကို မပစ္ေအာင္၊ ကြမ္းကိုမေထြးေအာင္၊ ကားကို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ မေမာင္းေအာင္ ထိန္းကြပ္၊ ထိန္းညႇိေပးႏိုင္မယ့္ ဝန္းက်င္အား နည္းေနလုိ႔ပါ။
ဒီေတာ့ မိဘေတြအေနနဲ႔ အခုလုိ အလြယ္တကူ လုပ္က်င့္ရွိတဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕ အစည္းမွာ ကိုယ့္ကေလးေတြ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ရွိဖို႔၊ စာေကာင္းေပေကာင္းဖတ္ဖို႔ ဆုိတာ ကိုယ္ကိုယ္၌က ကိုယ့္အိမ္မွာ ကေလးေတြ အတြက္ စာေကာင္းစာေပဖတ္ဖို႔ ဝန္းက်င္ တစ္ခု ဖန္တီးေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ စာေရးသူ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးတယ္။ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အလြယ္တကူဖတ္ႏုိင္မယ့္၊ သူတုိ႔ အေတြးအေခၚေတြကို အားေပးမယ့္ စာေကာင္းစာေပဆုိတာ သိပ္မေတြ႔ရ တတ္ဘူး။

ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြေလာက္ပဲ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ ကလည္း စာအုပ္ေတြရွိပါတယ္ ဆုိၿပီး ထုတ္ျပၾကတယ္။ သိပ္ျမင့္တဲ့ဟာေတြေပါ့ေနာ္။ ဖဆပလေခတ္က စာအုပ္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး က်မ္းေတြ၊ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ၊ တက္က်မ္းေတြ အဲဒါေတြက်ေတာ့ သိပ္ျမင့္သြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုတည္းကို ေဇာင္းေပးေရးထားတာ ဆုိေတာ့ လူငယ္ေတြ သိပ္စိတ္မဝင္စားၾကဘူး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ဆီမွာ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ဖုန္တက္ေနတာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ဆုိလုိတာက ကိုယ့္သားသမီးေတြ စာဖတ္ေစခ်င္ရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ စာအုပ္အစံု အလင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ထားရပါမယ္။ စာေရြးၿပီး စုရပါမယ္။ ဗဟုသုတျဖစ္ေစမယ့္ စာအုပ္ေတြ ရွိရမယ္။ အိမ္က်ဥ္းသည့္တုိင္ စာအုပ္စင္ အေသးေလးတစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္။ အဲဒါဟာ အဲဒီအိမ္ရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ပဲ။ မိဘေတြဟာ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္မွဴးပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ကလည္း ဖတ္ျပရမယ္။ ဒါမွ သားသမီးက ေနာက္ကလိုက္လာမွာေပါ့။
စာေရးသူ နယ္မွာ တာဝန္က်လုိ႔ မိတ္ေဆြအိမ္တစ္အိမ္ သြားလည္ျဖစ္တယ္။ သြားတုိင္း အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး တြက္ေနတတ္တယ္။ ကြမ္းတဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြးတယ္။ သူ႔အိမ္ေရာက္တုိင္း စာေရးသူကို သူ႔ကေလးေတြကို ဆံုးမပါ၊ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္၊ စာဖတ္ေစခ်င္တယ္၊ သူအၿမဲေျပာတယ္။ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တုိင္က ျပင္ဖုိ႔လိုတယ္။ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ထုိးတဲ့၊ တြက္တဲ့အိမ္က ကေလးေတြက ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး စိတ္ဝင္စား လာၾကမွာပဲ။ ကြမ္းတဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြးတာ ျမင္ရင္ ဒီကေလးေတြလည္း ကြမ္းစားလာ ၾကမွာပဲ။ ကိုယ့္ကေလးေတြ တကယ္ေကာင္း ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ျပင္ဖုိ႔လို တယ္။ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာတင္ ကိုယ့္ကေလး ေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႐ႈျမင္ေတြးေခၚတတ္ ေစမယ့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိ တယ္။ ဖန္တီးဖုိ႔လိုတယ္။
စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ လူေတြရွင္သန္ ရတဲ့ဝန္းက်င္ဟာ အၿမဲတမ္းပူေလာင္ေန တယ္။ ပဋိပကၡ အလြယ္တကူျဖစ္ေစတယ္။ လူေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း ႐ုန္းကန္ၾကရတယ္။ အိမ္အျပင္ထြက္တာနဲ႔ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ၊ အလွဴခံသံ၊ ကားသမားေတြ ဆဲဆုိသံ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚ ေျပးတက္ၾကတဲ့ ျမင္ကြင္း ေတြကအစ ဘာမွစိတ္ခ်မ္းသာစရာ မရွိဘူး။ စာေရးသူ အဆုိးအျမင္နဲ႔ ေရးေန၊ တင္ျပေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ေရာက္ခဲ့ ဖူးတဲ့ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြက လူေတြ ရွင္သန္ရတဲ့ ဝန္းက်င္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေျပာေနတာ။ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက ဂ်ပန္တုိ႔၊ ကိုရီးယားတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို ပူေလာင္၊ ဆူေလာင္ ဝန္းက်င္ေတြထဲ မွာ သြားလာက်င္လည္ေနရတဲ့ ကိုယ့္သား သမီးေတြကို အျပင္စ႐ိုက္ေတြ မ်ားမ်ား မဝင္ မလႊမ္းေစဘဲ ကိုယ့္အိမ္မွာ စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေစခ်င္တယ္။
စာေရးသူအိမ္မွာ အေဖက အေလ့ အက်င့္လုပ္ေပးထားေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္း က အိမ္တြင္းစာဖတ္ျခင္းဆုိတာနဲ႔ ယဥ္ပါး ခဲ့ရတယ္။ အိမ္မွာ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္နဲ႔ အဲဒီခုႏွစ္ မ်ားဝန္းက်င္က ထုတ္တဲ့ ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း စာအုပ္ ၁၄ အုပ္ရွိတယ္။ အရင္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုလက္ထက္က ထုတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ ပါ။ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ စာမ်က္ႏွာ ၄ဝဝ ေက်ာ္၊ ၅ဝဝ နီးပါး ရွိတယ္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ သမုိင္း၊ သိပၸံ၊ အတၳဳပၸတၲိ အစံုပါတယ္။ စာေရးသူငယ္ငယ္ ကတည္းက အဲဒီ စြယ္စံုက်မ္းစာအုပ္ ၁၄ အုပ္နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာ။ အေဖက အဲဒီ စာအုပ္ေတြကို အလြယ္တကူ ျမင္ႏုိင္၊ ေတြ႔ ႏုိင္တဲ့ေနရာမွာ ထားေပးတယ္။ မဖတ္ဘူးလုိ႔ သူထင္ရင္ ဖတ္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပး တယ္။ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ စာေရးသူ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အေၾကာင္းေတြ၊ လူပုဂၢဳိလ္အေၾကာင္းေတြ၊ ျမန္မာ့သမုိင္း၊ ကမၻာ့သမုိင္း စသျဖင့္ ယဥ္ပါးလာခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြယ္စံုက်မ္း မွာပါတဲ့ တုိက္တာျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ေတြ႔ရင္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အဲဒီလုိ အရမ္းျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမလဲလုိ႔လည္း အၿမဲေတြးခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ဖူးခ်င္ တဲ့စိတ္ေတြလည္း အရမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ စြယ္စံုက်မ္းမွာပါတဲ့ နုိင္ငံျခားတကၠသိုလ္ ႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်ိန္ ငါ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္ရမယ္လုိ႔ က်ိတ္ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲဒီငယ္ ငယ္ကတည္းက ေတြးခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့တာေတြက ကိုယ့္ဘဝမွာ တြန္းအားေတြျဖစ္လာတယ္။ အေဖက သူမဆံုးခင္မွာေတာင္ ေနမေကာင္းတဲ့ ၾကားက အဲဒီစြယ္စံုက်မ္းစာအုပ္ႀကီး ၁၄ အုပ္ကို အဖံုးအသစ္ေတြ ျပန္ဖံုးေပး သြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ဆီကရတဲ့ အေကာင္းဆံုး အေမြတစ္ခုပါပဲ။
စာေရးသူ UN မွာ အလုပ္လုပ္စဥ္ နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ျဖစ္တယ္။ Project ေတြမွာရွိတဲ့ စာၾကည့္ခန္း၊ စာၾကည့္တုိက္ ဆုိတာေတြ ဝင္ေလ့လာျဖစ္တယ္။ စာေရးသူတုိ႔ လာခ်ိန္မို႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ စည္စည္ ကားကားနဲ႔ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ စာၾကည့္တိုက္ ထဲမွာလည္း စာအုပ္စာတမ္း အေတာ္စံုပါရဲ႕။ ဂ်ာနယ္၊ ကာတြန္းေတြလည္း ရွိတယ္။ စာေရးသူ မသိမသာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေလ့လာၾကည့္တယ္။ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ကာတြန္းေတြေလာက္ပဲ ဖတ္ၾကတယ္။ ကေလးဆုိေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကို ေျပာတာပါ။ တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြ ဆုိရင္ သူတုိ႔ ဦးစားေပးတာ လကၡဏာ၊ ေဗဒင္က႑ ဖတ္ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတာင္ မွ်လုိက္ေသးတယ္။ ေဆာင္းပါး၊ ႏုိင္ငံေရးသတင္း ဖတ္တာမ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ ရွားတယ္။ မဖတ္ခ်င္တဲ့သူကို ဖတ္ပါ ေျပာလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္မွဴး ေတြ၊ စာၾကည့္ခန္း တာဝန္ရွိသူေတြကလည္း လမ္းေၾကာင္း (Guide) ေပးဖုိ႔ လုိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိ စာၾကည့္တုိက္မွဴးေတြ ဆုိတာ ပညာရွင္ေတြပဲ။ လစာလည္း ေကာင္းၾကတယ္။ စာဖတ္သူအေနအထားကုိ ေလ့လာၿပီး စာၾကည့္တုိက္ေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြကုိ ခဏခဏ အေျပာင္းအလဲလုပ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စာဖတ္စြမ္းအား ျမႇင့္တင္ေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသား ပညာေရးမွာ အေရးပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ စာၾကည့္တုိက္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္အမ်ဳိး အစားကုိ မသိမသာ အေျပာင္းအလဲလုပ္ေပးဖုိ႔ လုိတယ္။ ဗဟုသုတျဖစ္ေစမယ့္ စာေတြ၊ အသက္အရြယ္အလုိက္ ဦးေႏွာက္ကုိ စိန္ေခၚေစမယ့္စာေတြ၊ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ အလြယ္တကူ လက္လွမ္းမီေအာင္ စာၾကည့္တုိက္ တြင္းမွာတင္ ေဈးကြက္ (Marketing) ေဖာ္ရမယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေပ်ာ္ဖတ္ စာေပေတြကုိ အာ႐ုံစုိက္မႈ ေလ်ာ့သြားေစရ မယ္။ ဆုိလုိတာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ စာဖတ္ခ်င္စိတ္၊ စာဖတ္စိတ္ကုိ အေတြးမွန္၊ အသိမွန္ ရေစမယ့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုအေပၚ ဆြဲတင္သြားႏုိင္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔က စာၾကည့္တုိက္မွဴးေတြ၊ စာၾကည့္တုိက္ တာဝန္ရွိသူ ေတြရဲ႕ ေစတနာပါမႈ၊ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မႈ၊ အေတြ႔အႀကဳံရင့္က်က္မႈ၊ အျမင္က်ယ္မႈေတြ ေပၚမွာ အမ်ားႀကီးမူတည္ပါတယ္။ အကယ္၍ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က ကာတြန္းထုိင္ဖတ္၊ ေဗဒင္လကၡဏာ၊ ဂမီၻရေလာက္ပဲ စိတ္ဝင္စား ေနရင္ေတာ့ အဲဒီစာၾကည့္တုိက္ ေတြက အေရအတြက္ကေန အရည္အခ်င္းကုိ ေျပာင္းလဲလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ကုိယ့္သားသမီးေတြ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္အိမ္၊ ကုိယ့္စာအုပ္စင္က စၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အဲဒီ အိမ္တြင္းစာၾကည့္တုိက္ ေတြကုိ စာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ႔ စလည္း ရတယ္။ စာအုပ္ ၁၀ အုပ္နဲ႔ စလည္းရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ မိဘ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္သားသမီးေတြကုိ British Council လို၊ American Centerလို ေနရာေတြဆီ အထင္တႀကီး ပို႔တတ္ၾက တယ္။ စာေကာင္းစာမြန္ေတြ အဲဒီမွာ အမ်ားႀကီးေတြ႔ၿပီး ကိုယ့္သားသမီးေတြ အသိဉာဏ္ ႀကီးပြားတုိးတက္လာမယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ မမွားပါဘူး။ ဒီစာၾကည့္တုိက္ ေတြမွာ ပညာရပ္ဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြ အရမ္း စုံတယ္။ သင္တန္းေတြရွိတယ္။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ကအစ အျပည့္အစုံ ထားေပးတယ္။ လုပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိမိကုိယ္၌က တကယ့္ကုိ ႀကဳိးစားခ်င္စိတ္၊ လုပ္ခ်င္ကုိင္ခ်င္စိတ္၊ စာဖတ္ခ်င္စိတ္ မရွိဘဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ေတြ၊ ရင္းျမစ္ဌာန (Resources Center) ေတြသြားသြား ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီက ပုိ႔ခ်တဲ့စာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ တုိးတက္မႈကုိ မလုိက္ႏုိင္လုိ႔ စိတ္က်ေရာဂါလုိ ျဖစ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေတာင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ ပုံေတြေလာက္ၾကည့္၊ ေၾကာ္ျငာေလာက္ သာဖတ္၊ သင္တန္းအေပ်ာ္တက္၊ ဟုိဟုိဒီဒီ မ်က္စိကစားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္း၊ အခ်ိတ္အဆက္ လုပ္ခ်င္သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီစာဖတ္က်င့္ကုိ ကုိယ့္အိမ္မွာပဲ အစျပဳ ပ်ဳိးေထာင္ေပးေစခ်င္ပါ တယ္။ အထူးသျဖင့္ နယ္မွာဆုိ လူငယ္ေတြ စာဖတ္အား သိပ္နည္းပါတယ္။ အခုလုိ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြ လူတုိင္းနီးပါး (အေတာ္မ်ားမ်ား) ကုိင္ႏုိင္ၿပီဆုိေတာ့ အဲဒီဖုန္းေတြ တစ္ခ်ိန္လုံး ကလိေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အင္တာနက္က ေတြ႔သမွ် သတင္းေတြဖတ္၊ မိန္းကေလးပုံေတြ ဖလွယ္၊ အတင္းအဖ်င္း သတင္းေတြ မွ်ၾကနဲ႔၊ နယ္လုိေနရာမ်ဳိးမွာ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရန္ကုန္လုိ မဟုတ္ဘဲ သြားစရာ၊ လုပ္စရာကလည္း နည္းေလေတာ့ ဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရး စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အေတာ္ရင္ေလးဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ နယ္ဆုိေပမယ့္ နယ္မွာေနတဲ့ လူေတြက အမ်ားစုမဟုတ္လား။ စာေကာင္းစာေပ စာဖတ္က်င့္မရွိတဲ့ အဲဒီမ်ဳိးဆက္က ပြားလာတဲ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ကလည္း သူ႔ေရွ႕က မ်ဳိးဆက္လုိပဲ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပ့ါစားေနၾကမယ္ ဆုိရင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္ၿပဳိင္ႏုိင္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒသတြင္း အာဆီယံလုိ ေနရာမ်ဳိးမွာေတာင္ ဟုိးေနာက္နားက အေတာ္လွမ္းလွမ္း ျပတ္က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ အခုလည္း က်န္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္းကေန တစ္စုတစ္ဖြဲ႕၊ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕ ကေန တစ္ႏုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာ အထိ စာဖတ္စြမ္းရည္ ျမႇင့္ဖုိ႔လုိေနပါတယ္။ ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေရး တာဝန္တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ မိဘမ်ားအေနနဲ႔ အိမ္တုိင္း အိမ္တုိင္းရဲ႕ ဧည့္ခန္းကုိယ္စီမွာ ကုိယ္ႏုိင္သေလာက္ စာအုပ္စင္ေလးေတြ ထားၾကရင္ အဲဒီအမ်ဳိးသားေရးတာဝန္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္းကုိ ကုိယ့္သားသမီး တစ္ဦးခ်င္းက တစ္ဆင့္ စာဖတ္စြမ္းရည္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးၾကရင္း ကူညီပါဝင္ ပံ့ပုိးေပးႏုိင္ၾကပါေစလုိ႔ ဒီေဆာင္းပါးက တစ္ဆင့္ တုိက္တြန္းပါရေစ။
From thevoicemyanmar.com