သမုိင္းတစ္ေက်ာ့ မလည္ေစခ်င္ ေက်ာ္ဝင္း

အတိတ္တေစၦ

စာေရးသူ စာမေရးၿဖစ္သည္မွာ ၾကာေတာင့္ၾကာရွည္ရွိပါၿပီ။ စာေရးစားပြဲတြင္ ႀကိဳးစား ထုိင္လုိက္တုိင္း စကားလံုးေတြက ေရာက္မလာ။ စာရြက္ဗလာေတြ သာ ထားခဲ့ရသည္။ စာေရးသည့္အလုပ္က အနာဂတ္အၿမင္ၾကည္လင္ပါမွ လက္ကသြက္ စာကထြက္တတ္ရာ ဝင္စားစိတ္ကုိ အနာဂတ္သို႔ ပို႔ၾကည့္ပါ သည္။ ဘယ္လုိမွမရ။ အတိတ္တြင္သာ ဝဲလည္ လုိက္ရင္း ပစၥဳပၸန္ကုိ ၿပန္လန္႔ေန သည္။ မခက္ပါလား။

စာေရးသူအၿမင္၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္း ၿမန္မာ့နုိင္ငံေရးတြင္ အားတက္ ေမွ်ာ္လင့္စရာ “နွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္” နွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့သည္ဟု ထင္သည္။ ၁၉၆၀ ၿပည့္နွစ္လြန္နွစ္မ်ားနွင့္ ၂၀၁၀ ၿပည့္လြန္နွစ္မ်ား…။ ပထမ နွင္းခဲေပ်ာ္ ခ်ိန္ ကို ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲနွင့္ ဖြင့္ခဲ့သည္။ ဤေရြးေကာက္ပြဲတြင္ သန္႔ရွင္း ဖဆပလ (ပထစ)က၊ “ဖက္ဆစ္ဝါဒကို ေရြးမည္ေလာ၊ ဒီမုိ ကေရစီဝါဒကို ေရြးမည္ေလာ...” ဆိုေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံၿဖင့္ ဝင္သည္။ လူထုက “အသည္း ၾကားက မဲၿပားမ်ား” ၿဖင့္ ဒီမိုကေရစီကိုု ေရြးခဲ့ၾကသည္။ သို႔တေစ ေမွ်ာ္လင့္ သလို ကား မၿဖစ္။ ပထမဇာတ္ကြက္…၊ အာဏာရပါတီ အကြဲအၿပဲ၊ ဒုတိယဇာတ္ကြက္…၊ ဗုဒၶဘာသာကို နုိင္ငံေတာ္ဘာသာေၾကညာခ်က္နွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ၿပႆနာမ်ား၊ တတိယဇာတ္ကြက္…၊ ဖက္ဒရယ္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား…။ ေနာက္ဆံုး “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ”က ဒီမုိကေရစီ ဇာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ၿပည္ဖံုးကားခ်ပစ္လုိက္သည္။


၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲက နွစ္ေပါင္း ၅၀ နီးပါးမွ် ရပ္နားထားခဲ့ရေသာ ဒီမိုကေရစီ ဇာတ္ႀကီးကို ၿပန္စဖို႔ ၿပည္ဖံုးကားႀကီး ၿပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ၂၀၁၂ ၾကားၿဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ အၿပီးတြင္ ဇာတ္ကြက္ေတြ ပိုၿမိဳင္လာသည္။ ဒုတိယ နွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္…။ အမွန္ပင္ အားတက္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ တကယ္လည္း အားတက္ရပါသည္။ သို႔တေစ အၿပည့္အဝေတာ့လည္း အားမတက္နုိင္။ အတိတ္၏ အရိပ္မ်ားကို ပစၥဳပၸန္တြင္ ၿမင္ေနရသည္။ သမုိင္းသည္ တစ္ေက်ာ့ လည္တတ္သေလာ…။

အကြဲအၿပဲဇာတ္လမ္း

“ေမြးကတည္းက အကဲြပါ၊ ဗိေႏၶာဆရာ ကုလို႔မရ” ဆိုေသာ စာေၿပာင္သံခ်ပ္မွာ ၿမန္မာ့ နုိင္ငံေရးကို ရည္ရြယ္ေလသည္လားမသိ။ ၾကည့္ပါ။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ႀကီး ကြဲလို႔မွ ဒဏ္ရာ မက်က္တတ္ေသးမီ သန္႔ရွင္း ဖ.ဆ.ပ.လ တစ္ၿဖစ္လဲ ပထစ တြင္လည္း “ဦးဗိုလ္-သခင္” ကြဲၾကၿပန္သည္။ ဤအကဲြက မဲဆႏၵရွင္ လူထု၏ ဒီမိုကေရစီအိပ္မက္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ၿဖစ္ေစခဲ့သည္။

၂၀၁၂ ေရြးေကာက္ပြဲေနာက္ပိုင္း အစဥ္အလာဆန္႔က်င္ဘက္ အင္အားစုမ်ား အၾကား ေၿပလည္ေရးလမ္းစေပၚလာရာ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မွမဆံုးေသးမွာပင္ မထင္မွတ္ေသာေနရာမွ မထင္မွတ္ေသာ “အက္သံ” အခ်ိဳ႕ကို စတင္ၾကား လာရသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္နွင့္အမွ်၊ ဒီမိုကေရစီအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္ လာသည္နွင့္အမွ် အဆိုပါအက္သံမ်ား၊ တၿဖည္းၿဖည္း မွိန္ေဖ်ာ့လာလိမ့္မည္ မွန္းဆရေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ထင္တုိင္းမၿဖစ္။ ပိုစိပ္လာသည္။ ထိပ္တုိက္သေဘာ ပိုေဆာင္လာသည္။ အက္သံမက ကြဲသံပါလာသည္။ “ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲေရး ကာလတြင္ သဘာဝက်စြာ ႀကံဳေတြ႔ရမည့္ နုိင္ငံေရး ပြတ္တုိက္မႈမ်ား” ဟု ဆိုေသာ္လည္း သဘာဝမက် တာေတြရွိလာသည္။ ဒီမုိကေရစီတြင္ ၿငင္းၾက၊ ခံုၾက၊ သေဘာကြဲလဲြဲၾကတာေတြ ေရွာင္မရေသာ္ လည္း “ၿဖဳတ္ထုတ္သတ္” အထိ ဘရိတ္မေပါက္ၾကဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ (ပဲခူးရိုးမ ဗကပေတြလို “ငေဆာ္ႀကီး”၊ “ငခုတ္ႀကီး” ေတြနွင့္ခ်မွ သတ္ရာေရာက္သည္ မဟုတ္။ နုိင္ငံေရး အရ နာလန္မထူေအာင္ တြယ္ၾကသည္မွာလည္း “သတ္” ၿခင္း တစ္မ်ိဳးသာၿဖစ္သည္။)

ပထမကြဲစဥ္ကေတာ့ ဥကၠ႒ႀကီးဦးနုက ယခုလုိ ဝင္ထိန္းဖူးသည္။ “ဘယ့္နွယ္လဲ၊ ကိုေရႊ ဦးဗို္လ္နဲ႔ ကိုေရႊသခင္တုိ႔၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္အုပ္ေနၾကတာ၊ မေမာၾကေသးဘူးလား…” စသည္ၿဖင့္။ ယခုဥကၠ႒ႀကီးမ်ားကိုယ္တုိင္ အႀကိတ္အနယ္ ၿဖစ္ေန ေတာ့ နာယကႀကီး ကိုယ္တုိင္ ထိန္းမွရေတာ့မည္လားမသိ။ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ ကိုမင္းဇင္ (တစ္ခါက တာရာၿငိမ္းခ်မ္း) ေၿပာေသာ “နာယကႀကီး က်န္းမာဖို႔ အေရးႀကီး” ဆိုသည့္ စကားမွာ လူႀကိဳက္မမ်ားသည့္တုိင္ “ခါးသီးေသာအမွန္” ၿဖစ္ေနမလား မဆိုနုိင္။

ဘာသာေရးနွင့္ နုိင္ငံေရး

ပထမနွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္၏ ဒုတိယဇာတ္ကြက္ကို ဆက္ပါမည္။ ၁၉၆၁ ခုနွစ္ ႀသဂုတ္လ ၂၆ ရက္တြင္ ပထစအစိုးရက ဗုဒၶဘာသာကို နုိင္ငံေတာ္ ဘာသာ အၿဖစ္ ၿပ႒ာန္းလုိက္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးအေနနွင့္ ဦးနုကိုေလးစား ရမည္ၿဖစ္ေသာ္လည္း နိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္အေနနွင့္မူ ထုိစဥ္က အေၿခခံဥပေဒ (၁၉၄၇ ဥပေဒ) ပါ ဘာသာေရးနွင့္ နုိင္ငံေရး စည္းၿခားထားမႈ အနွစ္သာရကို ဖ်က္သိမ္းရာေရာက္သြားသည္္။ နုိင္ငံတကာ ဒီမိုကေရစီ အစဥ္အလာနွင့္လည္း ဆန္႔က်င္ရာေရာက္သည္ဟု ထင္သည္။ ၿပည္တြင္းတြင္ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး မၿငိမ္မသက္မႈမ်ားသာမက ၿပည္တြင္းစစ္ကိုပင္ အၿပန္႔က်ယ္သြား ေစခဲ့သည္။

ယခုအခါတြင္လည္း ရခုိင္ၿပည္နယ္မွအေရးကို ေဒသတြင္း ကန္႔သတ္မေၿဖရွင္း နုိင္ရာမွ တစ္ၿပည္လံုးေလာက္ ပ်ံ႕နွံ႔သြားခဲ့ကာ ဘာသာေရး လူမ်ိဳးေရးအသြင္ ေဆာင္လာသည္။ အမွန္စင္စစ္ ရခုိင္အေရးမွာ သမုိင္းဇာစ္ၿမစ္မ်ားနွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ပထဝီနုိင္ငံေရး ၿပႆနာၿဖစ္သည္။ နုို္င္ငံေရးနည္းၿဖင့္သာ ေၿဖရွင္းၾကရပါလိမ့္မည္။ ဘာသာေရး လူမိ်ဳးေရး သေဘာမၿဖစ္/ၿဖစ္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အကြက္ဆင္ လုပ္ႀကံဖန္တီးမႈမ်ား ရွိနုိင္သည္ ကိုလည္း သတိခ်ပ္ဖို႔ လိုပါသည္။

ပထမေခတ္ နုိ္င္ငံေတာ္ဘာသာၿပ႒ာန္းခ်က္နွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ၿပႆနာ မ်ားနွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဝါရင့္နုိင္ငံေရးသမားႀကီး တစ္ဦးၿဖစ္သူ ဝိဓူရ သခင္ ခ်စ္ေမာင္၏ မွတ္ခ်က္စကားကို လက္ရွိ အေၿခအေနနွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစား နုိင္ေစရန္ ၿပန္လည္ေဖာ္ၿပလုိသည္။ ယခုလို … “၁၉၅၈-၅၉ မွစ၍သယ္လာ ခဲ့ေသာ ၿပည္သူတို႔၏နုိင္ငံေရး ဒီမိုကေရစီေရးအံုၾကြမႈႀကီးသည္ အလြန္နွေၿမာ စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဘာသာေရးတုိက္ပြဲၿဖင့္ လမ္းလြဲခံရကာ ဇာတ္ေမ်ာ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့ရေတာ့သည္…” ဟူ၏။ ယခုလည္း ၁၉၈၈ ခုနွစ္ ကတည္းက သယ္ေဆာင္လာေသာ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ႀကီးကို မ်က္ၿခည္မၿပတ္ေစာင့္ေရွာက္ ေရွ႕ဆက္နုိင္ရန္ အထူး အေရးႀကီး လိမ့္မည္ဟု သေဘာရပါသည္။

သိမ္ေမြ႔သည္လည္းရွိေသာ အကဲဆတ္သည္လည္းၿဖစ္ေသာ

ပထမနွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္၏ တတိယဇာတ္ကြက္မွာ ၿမန္မာ့နုိ္င္ငံေရး၏ အသိမ္ေမြ႔ ဆံုးလည္းၿဖစ္ အကဲဆတ္ဆံုးလည္းၿဖစ္ေသာ လူမ်ိဳးစုၿပႆနာနွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္။ သမိုင္းကို ၿပန္လွန္ ရလွ်င္ ေတာင္တန္းေၿမၿပန္႔မခြဲ လြတ္လပ္ေရး အတူယူၾကမည္ ဆုိေသာ ပင္လံုစိတ္ဓာတ္ၿဖင့္ ဇာတ္ပႏၷက္ တည္ခဲ့ၾကရာမွ မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ လူမ်ိဳးစုၿပႆနာ အေၿဖရွာေရးမွာ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီးမွ အခြင့္သာလာခဲ့သည္။ ယေန႔ထက္တုိင္ ၿမန္မာ့နုိင္ငံေရး အေပၚ အရွိန္ ၿပင္းၿပင္း လႈပ္ခတ္ေနဆဲ “ရွမ္းမူ” ေခၚ “ဖက္ဒရယ္မူ” မွာ ဤေနာက္ခံအခင္းအက်င္းတြင္ ေပၚထြက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ဖက္ဒရယ္မူနွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အဆုိးအေကာင္းကို မေဝဖန္လိုသည္တုိင္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္မူ ထုိစဥ္က ရွိေနခဲ့ေသာ ၿဖစ္တန္ရာ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားအေပၚ တြက္ဆမႈအားနည္းသည္မ်ား ရွိခဲ့ေလသလား စဥ္းစားမိသည္။ ဥပမာ- ေတာင္ႀကီးစားၿမိန္ရိပ္သာ ညီလာခံတြင္ “ဗမာ” ကို မဖိတ္ၾကားခဲ့ၿခင္း၊ ရန္ကုန္အသံလႊင့္ရံု ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ တပ္မေတာ္ မပါဝင္ခဲ့ၿခင္း စသည္တုိ႔ၿဖစ္သည္။

ယခု ဒုတိယနွင္းခဲေပ်ာ္ခ်ိန္တြင္ ဆိုခဲ့ပါ လူမ်ိဳးစုၿပႆနာ အေၿဖရွာေရးအတြက္ လမ္းစ ၿပန္ေပၚ လာသည္။ ဤတြင္ လမ္းေၾကာင္းနွစ္ရပ္ သိသိသာသာ ေပၚလာသည္။ ပထမ လမ္းေၾကာင္းမွာ မၾကာေသးခင္က က်င္းပၿပီးစီးခဲ့ေသာ ခ်င္းမုိင္ေဆြးေႏြးပြဲမွလာသည္။ လက္ရွိ ၂၀၀၈ အေၿခခံဥေပဒကို လက္မခံ၊ ဖက္ဒရယ္ စင္စစ္အေၿခခံဥပေဒသစ္ ေရးဆြဲမည္ဟု ဆိုသည္။ ဤအဆိုကုိ ၿပည္တြင္းၿပည္ပမီဒီယာအခ်ိဳ႕က ပဲ့တင္ထပ္ၾကသည္။ Opinion Leader ဆိုသူမ်ား ကလည္း ဝိုင္းဝန္းခ်ီးပၾကသည္။ ရယ္ဒီကယ္အက်ဆံုး အစြန္းေရာက္အုပ္စုမ်ားကဆိုလွ်င္ “ဖ်က္သံုးဖ်က္ ေၾကြးေၾကာ္သံ” ပင္ တင္လာၾကသည္မ်ား ရွိသည္။ (အေၿခခံဥပေဒဖ်က္၊ ဦးပိုင္ဖ်က္၊ ကာလံုဖ်က္ စသၿဖင့္) လက္ခုပ္သံ တေၿဖာင္းေၿဖာင္းရနုိင္သည့္တုိင္ အေၿဖရဖို႔ မလြယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ အက်ိဳးဆက္နွင့္ပင္ တုိးနုိင္သည္ဟု ဆင္ၿခင္ရပါသည္။

လက္ရွိ ၂၀၀၈ အေၿခခံဥပေဒကို ဖက္ဒရယ္စစ္မစစ္ ေၿခကန္ၿငင္းေနၾကမည့္ အစား ဤဥပေဒပါ ၿပ႒ာန္းခ်က္မ်ားကို “ေပးထားခ်က္” အၿဖစ္ယူကာ မိမိတို႔ လိုလားေသာ ဖက္ဒရယ္ အနွစ္ သာရမ်ားကို ညႇိနႈိင္းေဆြးေႏြးၾကလွ်င္ေကာ… မၿဖစ္နုိင္ေပဘူးလား… စဥ္းစားၾကေစခ်င္သည္။ အၿပည့္အဝမဟုတ္လွ်င္ ေသာ္မွ အေၿဖအခ်ိဳ႕ ရနုိင္စရာရွိသည္ဟု ၿမင္သည္။ ေပးထားခ်က္တြင္ မပါေသာ “သယံဇာတခြဲေဝေရး” အတြက္ပင္ အဆင္ေၿပေကာင္း ေၿပနုိင္စရာ ရွိမည္ထင္သည္။ ဤေနရာတြင္ “မယိမ္းမယိုင္ ေက်ာက္စာတုိင္” ဆုိေသာ သမားရိုးက်ခံယူခ်က္ဆိုသည္ထက္ လိမၼာပါးနပ္ေသာ နုိင္ငံေရး အေၿမာ္ အၿမင္က အဓိက က်ပါလိမ့္မည္။ ဒုတိယနွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္ကို ပထမ နွင္းခဲ ေပ်ာ္ခ်ိန္လို ကံႀကမၼာမိ်ဳး မတိုးေစဖို႔ သတိႀကီးႀကီး ထားၾကေစခ်င္သည္။

တြိဳင္ဘီစကား

ထပ္ေၿပာပါဦးမည္။ “သမုိင္းသည္ တစ္ေက်ာ့လည္တတ္ပါသေလာ”…။

မာ့စ္ဝါဒီသမုိင္းဆရာမ်ားကမူ “သမုိင္းဘီးႀကီးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ၿပန္ မလည္၊ ေရွ႕သုိ႔သာ ခ်ီၿမဲ” ဟု ယတိၿပတ္ဆိုသည္။ အေက်ာ္ေဇယ် သမုိင္း ဆရာႀကီး ပါေမာကၡ တြိဳင္ဘီ ကမူ “သမုိင္းတစ္ေက်ာ့လည္တတ္သည္” ဟု အခုိင္အမာဆိုပါသည္။ အထူးသၿဖင့္ သမုိ္င္း ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ အသိပညာေရခ်ိန္ တန္႔ခံေနလွ်င္ သမုိင္းတစ္ေက်ာ့ လည္တတ္သည္ဟု သတိေပးသည္။

၁၉၆၀ ၿပည့္လြန္နွစ္မ်ားနွင့္ ၂၀၁၀ ၿပည့္လြန္နွစ္မ်ား…။ တစ္နည္း ၂၀ ရာစုနွင့္ ၂၁ ရာစု…။ ကမၻာႀကီးမွာ အႀကီးအက်ယ္ေၿပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ကား...........…။

၂၀၁၃ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ ၄ ရက္ထုတ္ The Voice Daily သတင္းစာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္