အီလစ္စစ္တမ္း ဗဟုအနာဂတ္ႏွင့္ ၂၀၁၅ ပေဟဠိ -------------------- ေရးသားသူ- ေက်ာ္၀င္း

စကားပလႅင္
စာေရးသူ သက္၀င္ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးေသာ လက္၀ဲအုိင္ဒီအိုလိုဂ်ီက“သမိုင္းကိုလူထုကဖန္တီးသည္”ဟုခံယူပါသည္။ သို႔တေစ အဆိုပါလက္၀ဲ အုိင္ဒီအုိလိုဂ်ီကို လမ္းၫႊန္သေဘာတရားအျဖစ္ခံယူသည္ဆုိေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္မူ သက္ဆိုင္ရာလူထုမွာ သမိုင္းကိုဖန္တီးဖို႔ေနေနသာသာ ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္မွန္းပင္သိခြင့္မရ။ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ိုတစ္စု (ထုိ႔ထက္ဆိုရလွ်င္) Strongman တစ္ေယာက္ေလာက္ကသာ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္
သမုိင္းကို သူတို႔လိုသလုိ ပံုေဖာ္သြားၾကသည္ကိုသာေတြ႕ရသည္။

ေရရွည္တြင္ သမိုင္းေခတ္မ်ား၏ အေကာင္းအဆိုးကို လူထုယံုၾကည္မႈျဖင့္ သတ္မွတ္အကဲျဖတ္သြားရမည္ျဖစ္သည့္တုိင္ အေရးႀကီးေသာ သမုိင္းအလွည့္အေျပာင္းမ်ားကိုကား လူထုမဟုတ္၊ လူတစ္စုကသာဖန္တီးပံုေဖာ္သြားေလသလား စဥ္းစားဖို႔ရွိလာသည္။ ဆိုၾကပါစုိ႔
elite သမိုင္း။ ဤေနရာတြင္လည္း elite ဆိုေသာစကားလံုး ဘာသာျပန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပႆနာရွိသည္။ ျမန္မာလက္၀ဲသမားမ်ားက ဤေ၀ါဟာရကို “လူ႔မလိုင္”၊ “ေရေပၚဆီ” စသျဖင့္ မလိုလားေသာအဓိပၸာယ္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ၾကသည္။ အခါခပ္သိမ္းမွန္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ အဘိဓာန္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ elite ဆိုသည္မွာ လူမႈအုပ္စုတစ္ခုအတြင္း သူမ်ားထက္ေခါင္းတစ္လံုးပိုျမင့္သူဟု ေယဘုယ်အနက္ထြက္သည္။
ဓနအင္အားသာလွ်င္ business elite ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာသာလွ်င္ powerelite၊ ႏိုင္ငံေရးၾသဇာပုိသာလွ်င္ political eliteစသျဖင့္ သံုးႏႈန္း
ၾကသည္။

တစ္ဆက္တည္းဆိုရလွ်င္ ဤေ၀ါဟာရမွာ ျပင္သစ္မွေမြးစားယူရသည္ျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏႈတ္က်ဳိးေနသလို “အီ လိုက္”ဟူ၍ကား အသံမထြက္။

“အီလိ(ထ)”ဟုအသံထြက္ရမည္ဟု “ဒင္နီယါယ္ဂ်ဳန္းအသံထြက္ အဘိဓာန္”ကၫႊန္းသည္။ စာေရးသူကေတာ့ ျမန္မာ့နားႏွင့္စြဲ ေလာက္မည္ထင္ေသာ “အီလစ္” ဟူ၍သာ အသံဖလွယ္လိုက္ပါသည္။ ဘာသာေဗဒ၀ံသာႏုမ်ား နားကေလာလည္း မတတ္ႏိုင္။ က်စ္လ်စ္တိက်ေသာ ျမန္မာေ၀ါ ဟာရမရွာတတ္၍ “အီလစ္”လိုက္ ရပါေၾကာင္း...။ ဤကား ယခု စာစုအတြက္ စကားပလဒင္...။

အီလစ္စစ္တမ္း
ယခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးတြင္ “ပါ၀ါအီလစ္”ႏွင့္ “ႏိုင္ငံေရးအီလစ္”တုိ႔သာ အဆံုးအျဖတ္ေနရာတြင္ ရွိေနေသးသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ စီးပြားေရး၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအဆင့္နိမ့္ပါးဆဲရွိေလရာ “ဘိဇနက္အီလစ္”မ်ားမွာ အေရးမပါလွေသး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာလည္း အင္စတီက်ဴးရွင္း သေဘာထက္ လူပုဂၢိဳလ္ပံုရိပ္ကပိုႀကီးေနရာ “အီလစ္”သေဘာေျပာဖုိ႔ခက္မည္ထင္သည္။ သို႔ အတြက္ “ပါ၀ါအီလစ္”ႏွင့္ “ႏုိင္ငံေရးအီလစ္” ႏွစ္မ်ဳိးကိုသာ အဓိကစစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္လိုသည္။

“ပါ၀ါအီလစ္”ဆိုရာတြင္ အစုသံုးစု ထပ္မံခြဲႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ (အစိုးရ) ဥပေဒျပဳေရးအာဏာ (လႊတ္ေတာ္)ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား(တပ္မေတာ္)တို႔ကို ကုိယ္စား ျပဳၾကသည့္ အီလစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ယခင္အစိုးရကာလအထိေတာ့ အဆိုပါအီလစ္သံုးစုလံုးမွာ တစ္ခုတည္းေသာအဖြဲ႕အစည္းဆုိင္ရာ သစၥာခံမႈျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားႏုိင္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ တစ္စုတစ္စည္း တည္းသေဘာေဆာင္သည္။ ယခု ဤအေနအထားယုိယြင္းလာသည္။ အထူးသျဖင့္ အစိုးရအီလစ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အီလစ္ၾကား ပြတ္တိုက္
မႈမ်ားရွိလာသည္။ ဤသို႔ေသာပြတ္တိုက္မႈမ်ားမွာ အေျပာင္းအလဲကာလ၏ သဘာ၀က်ေသာအျခင္းအရာမ်ားဟုဆိုရသည့္တိုင္ အခ်ိန္မီဘရိတ္မအုပ္ႏိုင္လွ်င္မူ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလံုးအတြက္ပါ အႏၲရာယ္ရွိႏုိင္သည္။

အီလစ္ တစ္ခုခုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ ခုစလံုးေသာ္လည္းေကာင္း အီလစ္အေနအထားမွ စုေတသြားႏိုင္စရာပင္ရွိသည္။ တပ္မေတာ္သည္ကား အခိုင္အမာဆံုးအီလစ္ဟုဆိုရပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး၏ အဆံုးအျဖတ္အခန္းတြင္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ယေန႔တပ္မေတာ္တြင္ ယခင္ျမန္မာ့
ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီႏွင့္ရွိခဲ့ဖူးေသာ တုပ္ေႏွာင္မမ်ဳိးမည္သည့္ႏိုင္ငံေရးပါတီႏွင့္မွ ရွိဟန္မတူေတာ့။ ဤအခ်က္ကမူ လြတ္လပ္ေသာ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္အင္စတီက်ဴးရွင္းျဖစ္လာေရးအတြက္ ေကာင္းေသာ အလားအလာဟုဆိုခ်င္သည္။

ပါ၀ါအီလစ္မဟုတ္ေသာ ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးသည့္တစ္ခုမွာ ႏုိင္ငံေရးအီလစ္ပင္ျဖစ္သည္။လူပုဂၢိဳလ္အရ ဒီမိုကေရစီသေကၤတလိုျဖစ္ေန၍ ဒီမိုကေရစီအီ လစ္ဟူ၍လည္း ဆုိႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံတကာေထာက္ခံမႈေရာ၊ ျပည္တြင္းလူထု၏ယံုၾကည္မႈကိုပါ ရယူထားႏိုင္သည့္အားသာခ်က္ ရွိသည္။ သို႔တေစ၊ ႏိုင္ငံေရး အီလစ္မွ ပါ၀ါအီလစ္ျဖစ္ေစေရးအတြက္မူ အေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ အတားအဆီးတစ္ခုရွိေနဆဲျဖစ္သည္။
၂၀၁၂ၾကားျဖတ္ေရြး ေကာက္ပြဲေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးအီလစ္ႏွင့္ ပါ၀ါအီလစ္မ်ားၾကား ဆက္ဆံေရးလမ္းပြင့္လာသည္မွာကား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္အတြက္ အလားအလာေကာင္းဟုဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အေရးအႀကီးဆံုးတပ္မေတာ္အီလစ္ႏွင့္မူ ထင္သာျမင္သာရွိေသာ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး မေတြ႕ရေသးပါေခ်။ သတိႀကီးႀကီးထားရမည့္အခ်က္မွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဓေလ့တြင္ ယခုထက္တိုင္ စြဲခိုင္ေနဆဲ ရယ္ဒီကယ္အင္ အားစုမ်ားႏွင့္ စည္းျခားထားႏုိင္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ဤသို႔မဟုတ္ပါက လက္ရွိလစ္ဘရယ္ေရစီးေၾကာင္းသည္ပင္ ရယ္ဒီကယ္၀ဲဂယက္ထဲ နစ္ျမဳပ္သြားႏုိင္သည္။ ဤအတုိင္း ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးအီလစ္ အတြက္ေရာ တုိင္းျပည္ကံၾကမၼာ ပါ ကတိမ္းကပါးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ သြားႏိုင္စရာရွိသည္။

ဗဟုအနာဂတ္
အစဥ္အလာလႊမ္းမုိးတြင္ က်ယ္ခဲ့ေသာ သမား႐ိုးက်စဥ္းစား နည္းအရမူ မိမိလုိလားႏွစ္သက္ ရာစံႏႈန္းတစ္ခုခုျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အနာဂတ္ကိုပံုေဖာ္ၾကည့္ ေလ့ရွိသည္။ အဆိုပါတစ္ခုတည္း ေသာအနာဂတ္ကိုပင္ ပစ္မွတ္ ထား၍ “မုခ်ေအာင္ရမည္”ဟု မာန္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ “မုခ်မ်ား၏ က်ဆံုးခ်ိန္”ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မေရရာမေသခ်ာမႈမ်ား တင္းက်မ္းျပည့္ေနသည့္ ၂၁ ရာစုတြင္ ဤနည္းျဖင့္ ဘယ္လိုမွအလုပ္မျဖစ္
ႏုိင္ေတာ့ပါ။

အနာဂတၱိဆရာ အယ္(လ) ဗင္းေတာ္ဖလာကမူ အနာဂတ္ကုိ “ဧကသေဘာ”မၾကည့္။ “ဗဟု သေဘာ”ျဖင့္ခ်ဥ္းကပ္သည္။ “ဗဟုအနာဂတ္” ဟုဆိုပါသည္။ သူ႔အလိုအရ “ျဖစ္ႏုိင္ေျခအမ်ားဆံုးအနာဂတ္” (possible future) “ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏိုင္သည့္ အနာဂတ္” (probable future) ႏွင့္ “ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္သည့္ အနာဂတ္” (preferable future) ဟူ၍ သံုးမ်ဳိးသံုးစားခြဲၿပီး သ႐ုပ္ခြဲစိစစ္ရမည္ဟုဆိုသည္။

မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ေရးဆြဲ သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ “ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္အနာဂတ္” ကို အဓိက“မစ္ရွင္”ထားရမည္ျဖစ္သည့္တိုင္ “ျဖစ္ႏုိင္ေျခအမ်ားဆံုး အနာဂတ္”ကို လံုး၀ပစ္ပယ္လို႔ မရ။ ဤသည္ကို ပကတိအရွိ အျဖစ္ယူ၍ “မစ္ရွင္ခြဲ” (sub-mission) မ်ားအဆင့္ဆင့္ခ်မွတ္ ရမည္ဟုေျပာသည္။ အကယ္၍ မ်ား “ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏုိင္သည့္ အနာဂတ္”မွာ အဆိုးဆံုး႐ႈျမင္ကြင္းျဖစ္ေနလွ်င္ ဤသည္ကိုသတိႀကီး စြာျဖင့္ ေရွာင္ကြင္းႏိုင္ရမည္ဟု ၫႊန္းပါသည္။

၂၀၁၅ ပေဟဠိ
ဆိုခဲ့ပါဗဟုအနာဂတ္အျမင္ျဖင့္ (စာေရးသူဉာဏ္မီသေလာက္) ၂၀၁၅ ပေဟဠိကိုအေျဖညိႇၾကည့္ပါမည္။ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ျမန္မာ့ပါ၀ါအီလစ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအီလစ္တို႔ၾကား ဆက္ဆံေရးမ်ားေဆြး ေႏြးညႇိႏိႈင္းမႈမ်ားႏွင့္ မွ်တေသာ အေပးအယူလုပ္ႏုိင္စြမ္းတို႔ အေပၚမူတည္ၿပီး ၂၀၁၅ ႐ႈျမင္ကြင္း
ကို မွန္းဆၾကည့္ပါမည္။ ယခုလို...။

၁။ သမၼတႀကီး၏ ယခုခ်ိန္ထိေနာက္ဆံုးမိန္႔ခြန္းတြင္ ၫႊန္းဆိုထားသည့္ “သေဘာထား၊ မတူညီသူမ်ား အတူလက္တြဲေဆာင္ရြက္ႏုိင္မည့္ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသစ္”ထြန္းကားရာ ႐ႈျမင္ကြင္း။ ဤယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးသာ အမွန္တကယ္ထြန္းကားႏုိင္လွ်င္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးမွာ စိတ္ခ်ရ သည့္အဆင့္တစ္ခုသို႔ အေသ အခ်ာေရာက္ရွိသြားပါလိမ့္မည္။ ေတာ္ဖလာၫႊန္းေသာ “ျဖစ္သင့္ ျဖစ္ထိုက္သည့္အနာဂတ္”ျဖစ္ပါသည္။

၂။ ဆုိခဲ့ပါ ႏိုင္ငံေရးယဥ္ေက်းမႈသစ္မ်ဳိး အစပ်ဳိးလာၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ လံုေလာက္စြာမထြန္းကားေသးေသာ ႐ႈျမင္ကြင္း...။ ဤအတိုင္းဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရးမွာ ယခုလက္ရွိအတိုင္းပင္ ေရွ႕မတုိးေနာက္မဆုတ္ အီလည္လိုက္ေနပါ လိမ့္ဦးမည္။ လတ္တေလာ အခင္းအက်င္းမ်ားအရ ေတာ္ဖလာၫႊန္းေသာ “ျဖစ္ႏုိင္ေျခအမ်ားဆံုးအနာဂတ္”ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။

၃။ သေႏၶတည္စႏုိင္ငံေရး ယဥ္ေက်းမႈသစ္မွာ အစဥ္အလာရယ္ဒီကယ္ေရစီးထဲ ေမ်ာပါပ်က္ ျပယ္သြားေလာက္သည့္ ႐ႈျမင္ကြင္း။ ဤအတိုင္းဆုိလွ်င္ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရးမွာ ေနာက္ျပန္ လိႈင္းထိႏိုင္သည့္ အႏၲရာယ္ရွိသည္။ ေတာ္ဖလာၫႊန္းေသာ “ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ လာႏုိင္သည့္ အနာဂတ္”ျဖစ္သလို အဆုိး၀ါးဆံုး ႐ႈျမင္ကြင္းလည္းျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့အီလစ္မ်ားအေနႏွင့္ ႐ႈျမင္ကြင္း (၁)ကို ဦးတည္ႀကိဳးပမ္းၾကေစလုိသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဤ႐ႈျမင္ကြင္းကုိ မေရာက္ႏုိင္ေသးလွ်င္ေသာ္မွ ႐ႈျမင္ကြင္း (၃)ႏွင့္ မႀကံဳရေအာင္၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းေပးၾကဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။ စာေရးသူ
တစ္ဦးခ်င္းအေနႏွင့္ဆိုလွ်င္မူ ႐ႈျမင္ကြင္း(၂)ေလာက္ႏွင့္ပင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ။ ႐ႈျမင္ကြင္း (၁)ကိုမူ သားသမီးမ်ားအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ပါေတာ့မည္။