သားသံုးသားႏွင့္ မူလဘူတ Written by မိုးၫြန္႔လုလင္

သားသုံးသား ဆိုသည္မွာ ဘုရားသား (သံဃာ)၊ စစ္သား (တပ္မေတာ္သား) ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတို႔ကို ဆိုလိုသည္။ လက္ေရွာင္ထားၾကရသျဖင့္ ‘မထိမတို႔ရသူမ်ား’ (Untouchables) သဖြယ္ ျဖစ္သည့္ ထိုသားသုံးသား တို႔သည္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ ေခတ္ကာလ တြန္းအားေၾကာင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါဝင္ ပတ္သက္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ အဓိက ေနရာသည္ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္သျဖင့္ မူလအခန္းက႑ ကိုသာ အေလးေပး ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ အေျခအေနမ်ား ဖန္တီးေပးသင့္သည္။

လူမ်ားစု ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္သည့္ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံ ျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ လူအမ်ား အကိုးကြယ္ခံ၊ အပူေဇာ္ခံ၊ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္း အားကိုးျပဳခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သံဃာတို႔၏ ၾသဇာမည္မွ် ႀကီးသနည္းကို အထူးတလည္ ရွင္းျပရန္ မလိုပါ။ ျမန္မာဘုရင္မ်ား ေခတ္က သံဃာေတာ္မ်ား၏ တန္ခုိးၾသဇာ ႀကီးမားခဲ့ၿပီး ေနာင္ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ၾသဇာ ျမန္မာမင္းမ်ား ေခတ္ကေလာက္ မရွိေတာ့ ေသာ္လည္း ၾသဇာ ႀကီးေနေသးသည္။
တပ္မေတာ္၏ သမိုင္းသည္ ျမန္မာ့ေခတ္ေပၚ သမိုင္းလည္း ျဖစ္ေအာင္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရးတြင္ တပ္မေတာ္သည္ ခြဲမရေအာင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္၏ အျမဳေတ ျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ကို ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားျဖင့္ စတင္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ယင္းတို႔သည္ ႏုိ္င္ငံေရးသမား အျဖစ္ အေျခတည္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါမွ စစ္သားမ်ား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးသမား ပထမ၊ စစ္သား ဒုတိယ ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။
လပိုင္းသာ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ သင္တန္းေပးခဲ့ ေသာေၾကာင့္ စစ္သား ျဖစ္ရန္ ရက္တိုသင္တန္းသာ တက္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုႏုိင္ၿပီး စစ္သားစစ္စစ္ Professional Soldier ျဖစ္ရန္ အေတာ္ေလး အားယူခဲ့ရပုံ ေပၚသည္။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစ တပ္မေတာ္တြင္းတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ ေလ့လာလိုက္စားမႈ ျမင့္မားၿပီး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ထိုးေဖာက္ စည္း႐ုံးခ်ိန္တြင္ တပ္မေတာ္မွ တပ္ရင္းအခ်ိဳ႕ ေတာခိုၿပီး ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ခဲ့ျခင္းမွာ Professional Soldier ျဖစ္ရန္ အေျခခံက အားနည္းခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကို စစ္သားစစ္စစ္မ်ား ျဖစ္ရန္ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ ေသာ္လည္း ၁၉၆၂ တြင္ တပ္မေတာ္က ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကို ရယူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ တုိက္႐ိုက္ ပါဝင္ ပတ္သက္လာသည္။ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ တည္ေထာင္ေသာ အခါတြင္လည္း တပ္မေတာ္သားမ်ား ပါတီဝင္ေစျခင္း မ်ားေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ မျဖစ္မေန ေရာယွက္လာျပန္သည္။ စစ္သားစစ္စစ္မ်ား အျဖစ္ ေလ့က်င့္ေပး ခံခဲ့ရသည့္ တပ္မေတာ္ သားမ်ားသည္လည္း ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ပါဝင္ ပတ္သက္လာျပန္သည္။
၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တပ္မေတာ္က အာဏာသိမ္းၿပီး တပ္မေတာ္အစိုးရ ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ယူနီေဖာင္းျဖင့္ ႏုိင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ကာလ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပန္သည္။
ေက်ာင္းသားသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္း အရ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ေနသည္။ ေက်ာင္းသား ဆိုသည္မွာ ငယ္ရြယ္သည္၊ စူးစမ္း လိုသည္၊ ေၾကာက္စိတ္ နည္းသည္၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲသည္။ လူႀကီးမ်ား ကဲ့သုိ႔ ငဲ့ကြက္ရန္ သံေယာဇဥ္ သိပ္မရွိ။ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ ဒုတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္၊ တတိယ ေက်ာင္းသားသပိတ္ တို႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္မွ ႐ုန္းကန္ထႂကြရာတြင္ အဓိကက်ခဲ့ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ နာမည္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ ေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ရင္းျဖင့္ ႏုိင္ငံအဆင့္ ႏုိင္ငံေရး စင္ျမင့္သို႔ ေရာက္လာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ဦးသိန္းေဖ (သိန္းေဖျမင့္) တို႔သည္ ေက်ာင္းသား ႏုိင္ငံေရးဘဝမွ တက္လာေသာ ထိပ္တန္း ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၿပီး ယခုထက္တိုင္ လူသိမ်ား ထင္ရွားေနဆဲ။
သမိုင္းစာအုပ္ မ်ားတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ား၏ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလကို အထူးတလည္ ဂုဏ္ျပဳထားေသာေၾကာင့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းေလာက္ ေရာက္ခဲ့သည့္ ျမန္မာ ဆိုလွ်င္ပင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္ ႏုိ္င္ငံေရးကို တြဲျမင္ေလ့ ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျမန္မာတို႔၏ ႏွလုံးအိမ္တြင္ သူရဲေကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။

သားသုံးသားလုံးသည္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အစဥ္အလာအရ ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ တြဲဆက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔၏ အဓိက တာဝန္သည္ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္။ သံဃာအတြက္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အားထုတ္ေရး၊ ျဖန္႔ျဖဴးေရးသည္ ပထမ။ ေက်ာင္းသားသည္ ပညာ တတ္ေအာင္သင္ေရး ပထမ။ စစ္သားသည္ ႏုိင္ငံကို ကာကြယ္ေရး ပထမ။ ထိုသားသုံးသားတုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ ပင္မတာဝန္ မဟုတ္ေသာ တာဝန္ကို ကိုလိုနီေခတ္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားအရ စတင္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကုိေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုဗဟိန္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးဗထူး စေသာ တပ္မေတာ္သား တို႔သည္ ျမန္မာတို႔ ရင္ထဲ အသည္းထဲတြင္ မည္သည့္အခါမွ် မေမ့ႏုိင္ မေပ်ာက္ႏုိင္သည့္ အာဇာနည္မ်ား ျဖစ္သည္။

ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တိုက္႐ိုက္ ပါဝင္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ထိုသားသုံးသားလုံးသည္ ႏုိင္ငံေရးမွ အလြယ္တကူ ကင္းကြာသြားရန္မူ မရွိပါ။ ေက်ာင္းသားအေရးမွ စတင္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၈ အေရးႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားေၾကာင့္ ထင္ရွားခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး တို႔သည္ လူသိမ်ား ဥပမာမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ေနာင္တြင္လည္း သားသုံးသား တို႔သည္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ တိုက္႐ိုက္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သြယ္ဝုိက္ၿပီး လည္းေကာင္း ပါဝင္ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသားသုံးသားလုံးသည္ မိမိ၏ ပင္မ တာဝန္ကိုသာ ဦးလည္မသုန္ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏုိင္ငံေရးကို ျပဳျပင္ေပးရန္ လိုသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ား ႏုိင္ငံေရး လုပ္မည္ကို ေၾကာက္ေသာအခါ သူတို႔ စည္းကမ္းေဖာက္ျခင္း၊ ဥပေဒအထက္တြင္ ေနျခင္းမ်ားကို မ်က္ကြယ္ ျပဳလာရသည္။ ခိုးခ်ေသာ ေက်ာင္းသားကို အေရးမယူရဲသည့္ ကာလမ်ား၊ လူမ်ားမ်ား ေအာင္ေအာင္ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း ေလွ်ာ့ေပးရသည့္ ကာလမ်ား သည္လည္း ပူပူေႏြးေႏြးသာ ရွိေသးသည္။ ဘတ္စ္ကား တြယ္စီးလွ်င္ ဖမ္းသည့္ဆီးသည့္ ယာဥ္ထိန္းရဲသည္ ေက်ာင္းသား တြယ္စီးလွ်င္မူ အေရး မယူရဲ။ ေက်ာင္းသား ေမာင္းသည့္ကား လမ္းစည္းကမ္း၊ ယာဥ္စည္းကမ္း ေဖာက္လွ်င္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ မိဘ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ပါလွ်င္ ‘တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာ’ ဆိုသလို ဆက္စပ္သူမ်ားပါ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါ ပါဝင္ ပတ္သက္လာၾကေတာ့သည္။
သံဃာေတာ္မ်ားကို ထိလွ်င္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ပါဝင္ ပတ္သက္လာၾကသည္။ ရြာတို႔တြင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ၿပီးလွ်င္ က်န္သူအားလုံး ၿပီးသည္။ သံဃာေတာ္ အင္အားသည္ သန္းဝက္ ရွိသည္။ တပ္မေတာ္ သည္လည္း သန္းဝက္ ရွိသည္။ အားလုံးသည္ ေယာက်္ားသားခ်ည္း။ တပ္မေတာ္ ႏွင့္ သံဃာေတာ္တုိ႔၏ အားေၾကာင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုတို႔သည္ ထိုသူတို႔ကို မိမိဘက္ပါေအာင္ စည္း႐ုံးတတ္ၾကသည္၊ အသုံးခ်တတ္ၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား မဲမေပးရ ေသာ္လည္း သံဃာေတာ္မ်ား ေထာက္ခံခ်က္ျဖင့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၏ မဲရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အာဏာရ အစိုးရ ဆိုလွ်င္ သာသနာ့ဒါယကာ ျဖစ္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကရသည္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္က သာသနာ့ဒါယကာ အသြင္ျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ား အားျဖင့္ မဲႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသည့္ဘက္ ရွိသလို တပ္မေတာ္ အားျဖင့္ အႏုိင္ရရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္ ဘက္လည္း ရွိသည္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး စင္ျမင့္တြင္ လက္ရွိ ထင္ရွားၾကသူ အမ်ားအျပားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား သို႔မဟုတ္ စစ္သားမ်ား ျဖစ္သည္။ NLD ဥကၠ႒ ဦးတင္ဦးသည္ စစ္သားေဟာင္း ျဖစ္သည္။ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ား တစ္ျဖစ္လဲ ၈၈ အဖြဲ႕သည္ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿပီးလွ်င္ ဒုတိယဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ထင္ရွားသည္။

ေက်ာင္းသား၏ အဓိက တာဝန္သည္ ႏုိင္ငံေရး မဟုတ္၊ ပညာသင္ရန္ ျဖစ္သည္။ စစ္သား၏ အဓိက တာဝန္သည္ ႏုိင္ငံကာကြယ္ရန္ ျဖစ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတြင္ တိုက္႐ိုက္ ဝင္ပါရန္ မဟုတ္။ သံဃာ၏ တာဝန္သည္ သာသနာေတာ္ေရး၊ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း တရားမ်ား ေဟာေျပာပို႔ခ် က်င့္ႀကံရန္ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပါဝင္ရန္ မဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးတြင္ လႈပ္ရွားလိုလွ်င္ ေက်ာင္းသားဘဝမွ ေျပာင္း၊ ယူနီေဖာင္းလဲ၊ သကၤန္းခြၽတ္ၿပီး ပါႏုိင္သည္။ ယင္းတို႔သည္ မူရင္းတာဝန္မွ ေသြဖည္ ပါဝင္ေနျခင္းေၾကာင့္ နဂို တာဝန္မ်ားကို ယုတ္ေလ်ာ့ လစ္ဟင္းလွ်င္ ျမန္မာ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း နစ္နာမည္ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ကိုလိုနီေခတ္မွ စၿပီး ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ ထိုသားသုံးသားတို႔ ႏုိင္ငံေရးတြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ မ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳပါသည္။ သမိုင္းမွတ္တမ္း မ်ားတြင္လည္း ေရးထိုး မွတ္တမ္းတင္ၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသားသုံးသားတို႔၏ မူလဘူတ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ႏုိင္မွသာ တည္ၿငိမ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေနသည့္ အျခားႏုိင္ငံမ်ား ကဲ့သုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပုံမွန္လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္မည္ ျဖစ္သည္။
Credit to The Voice Weekly