တစ္ေက်ာ့ျပန္ ရယ္ဒီကယ္လိွႈင္း - ေက်ာ္၀င္း

အစြဲ ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့တြင္ မူလကတည္းက “ရယ္ဒီကယ္” အစြဲသန္သည္ဟု သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ၾကီးကမွတ္္ခ်က္ျပဳဖူးသည္။ဤအခ်က္ကဒီမိုကေရစီစနစ္အျမစ္တြယ္ရွင္သန္ေစေရးအတြက္ ခက္ခဲႏိုင္သလို၊ အာဏာပိုင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေစေရးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစ သည္ဟုလည္း သူက ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ႕သည္။စာေရးသူ၏ မဆိုစေလာက္ အေတြ႕အၾကံဳႏွင့္ ဥာဏ္မီ သေလာက္ဆိုရလ်င္ ဆရာေမာင္ေမာင္ၾကီး၏ အဆိုႏွင့္ေကာက္ခ်က္မွာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္သည္ဟု ထင္ပါသည္။                                                                                                      
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။အေမွ်ာ္အျမင္ရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မွဳက ၊ဆိုခဲ႕ပါ ရယ္ဒီကယ္အစြဲကို ေဖါက္ထြင္းစဥး္စားႏိုင္လ်င္မူ၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္သို႕ ဦးတည္သြားႏိုင္သည္႕ သာဓကအခ်ိဳ႕ ရွိသေလာက္ရွိသည္ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ဥပမာ-ဒုတိယ ကမၻာစစ္အျပီး လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္း မႈေနာက္ဆံုး အဆင့္။ထိုစဥ္ကာလ ၊ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ႏိုင္ငံတကာတြင္ပါ ၾသဇာၾကီးလွေသာ၊ လက္၀ဲရယ္ဒီကယ္လွိဳင္းၾကီးကိုေက်ာ္ျပီး၊လြတ္လပ္ေရးအရယူေပးႏိုင္ခဲ႕သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
သို႕ႏွင့္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မရွိေတာ့သည္႕ ေနာက္ပိုင္း လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးမွာပင္ ၊လက္၀ဲ လက္ယာ အျပဳတ္တိုက္ ရယ္ဒီကယ္လွိဳင္းမ်ားကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ရာမွ၊ျပည္တြင္းစစ္၊ဇတ္နာၾကီး ႏွင့္ တိုးခဲ႕ရသည္။ အက်ိဳးဆက္ကား၊အားယူခါစ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ သက္တမ္းကုန္သြားျခင္းပင္။ သည္လိုႏွင့္ ဆယ္စုမ်ားစြာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႕ရေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ျပန္လည္အသက္သြင္းႏိုင္ဖို႕၊ မနည္းၾကိဳးစားရုန္းကန္ ေနရဆဲမွာပင္၊ ရယ္ဒီကယ္ အႏၱရာယ္လွိဳင္းမ်ားကား ဆံုးပဲမဆံုးႏိုင္။တစ္ေက်ာ့ တဖန္ ျပန္လည္အားသစ္လာသည္ကို ေတြ႕ေနရသည္။                                

ဓေလ့ႏွစ္မ်ိဳး

ဤေနရာတြင္၊စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ သေဘာထားမ်ားကို၊ျပန္္ရွင္းဖို႕လိုမည္ ထင္ပါသည္။ အဘိဓာန္ဖြင့္ဆိုခ်က္အရ၊“ရယ္ဒီကယ္” ဆိုသည္မွာ၊“အရင္းအျမစ္မွေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲ
လိုေသာ”ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ႏိုင္ငံေရးအရဆိုလွ်င္၊သေဘာထားမတူသူခ်င္း အျပန္အလွန္ဖယ္ထုတ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ေသာ၊ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရး အျပဳတ္တိုက္ေရးဓေလ့ပင္ ျဖစ္သည္။ဆိုရလ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ “ခ်သမုိင္း“ၾကီးကို ေမြးထုတ္လုိက္သည္မွာ ဤဓေလ့ပင္ျဖစ္သည္။

ၾကည္႕ပါ။ ၁၉၄၈ ေနာက္ပိုင္း၊အစုိးရအဆက္ဆက္၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ၊သူပုန္သကန္အျမစ္ျဖဳတ္ ေရးျဖစ္သည္။အျပန္အလွန္အေနႏွင့္၊ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုအသီးသီး၏ ရည္မွန္းခ်က္ မွာလည္း၊ အစိုးရျဖဳတ္ခ်ေရးပင္ျဖစ္သည္။သူ႕အေၾကာငး္ႏွင့္သူ အစိုးရေတြေျပာင္းသြားေသာ္လည္း ၊ “လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး” ဆိုသည္ေၾကာင့္ ျပဳတ္က်သြားေသာ အစိုးရဆို၍ တစ္ခုမွမရွိ။တစ္ဘက္ က သူပုန္လည္းအျမစ္မျပတ္။တိုင္းျပည္သာ စုတ္ျပတ္သြားခဲ႕ရသည္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္ကိုသာ စေတးခဲ႕ရသည္။ရယ္ဒီကယ္ ဓေလ့ျဖင့္၊ျပည္တြင္းစစ္ မရပ္ႏိုင္သည္႕သာဓက။ဒီမိုကေရစီ ေရစုန္ေမ်ာ ခဲ႕ရသည္႕ သင္ခန္းစာ။

ဒီမိုကေရစီစနစ္အျမစ္တြယ္ရွင္သန္ဖို႕ဆိုလ်င္ “သေဘာထားမတူသူမ်ား၊ အတူလက္တြဲညွိႏွိဳင္း ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္႕ ယဥ္ေက်းမွဳ” တစ္နည္း ၊ “ဒီမိုကရက္တစ္ဓေလ့“ထြန္းကားဖို႕လိုပါလိမ့္မည္။ ခက္ေနသည္မွာ၊ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဓေလ့တြင္၊အဆိုပါ “ဒီမိုကရက္တစ္ဓေလ့”ထက္၊ရယ္ဒီကယ္ဓေလ့က ပိုစြဲခိုင္ေနျခင္းပင္။ေျပာရလ်င္ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ေနာက္ပိုင္းေရာက္မွ ဒီမိုကရက္တစ္ ဓေလ့ကို ခပ္ေရးေရး စေတြ႕လာရသည္။ဒီၾကားထဲမွပင္၊ရယ္ဒီကယ္လွိဳင္းမ်ားကား ၊အခါခြင့္သင့္တိုင္း ၊   တ၀ုန္း၀ုန္း ရိုက္ခတ္ဆဲ....။ဥပမာ - လက္ပံေတာင္းကိစၥ ၊မႏၱေလး ရွစ္ေလးလံုးေငြရတု...စသည္ျဖင့္..။ ေဟာ- အခု ေနာက္တစ္ၾကိမ္လာျပန္ျပီ။

ျပင္ေရးလား / အသစ္လား

ျပည္တြင္းျငိမ္းခ်မး္ေရး၊ ၾကိဳးပမ္းမွဳ၊ အဆင့္တစ္ဆင့္သို႕ ေရာက္လာခ်ိန္၊ လႊတ္ေတာ္မွလည္း အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္ ေလ့လာသံုးသပ္ေရး ေကာ္မတီဖြဲ႕ျပီး၊ၾကိဳးပမ္းလာခ်ိန္...၊(ပို၍ အေရးၾကီးသည္မွာ) ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲ၊တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အထူးလိုအပ္ေနခ်ိန္...။ ဤမွ်အေရးၾကီး၊အကဲဆတ္လွေသာ အေျခအေနမွာပင္၊ ဆိုခဲ႕ပါ ဓေလ့ႏွစ္ရပ္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေပၚလာသည္။

အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဆင္ေရးအတြက္၊သေဘာထား မတူသူမ်ား ညွိႏွိဳင္းေဆြးေႏြး အေျဖရွာၾကမည္ဆိုေသာ “ဒီမိုကရက္တစ္ဓေလ့” ႏွင့္ ၊ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒဖ်က္ ၊ အသစ္ျပန္ေရးရမယ္“ ဆို ေသာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရး “ရယ္ဒီကယ္ဓေလ့” တို႕ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးဓေလ့ ကိုယ္တိုင္မွာပင္  ရယ္ဒီကယ္ အစြဲသန္ေသာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္၊ဒုတိယလမ္းေၾကာင္း (အသစ္ျပန္လည္ေရးဆြဲေရး)မွာ၊ လူၾကိဳက္မ်ားႏိုင္သည္၊ လက္ခုပ္သံရႏိုင္သည္ကို ဆ၀ါးမိပါသည္။ သို႕ တေစ သမိုင္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ား အရ၊အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္သည္။ လက္ရွိဒီမိုကေရစီ အေျပာင္းအလဲကိုပင္ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြား ႏိုင္သည္။ ေစတနာ မွန္ေသာ၊ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္မွဳအေနႏွင့္ ဘာကိုေရြးၾကမည္နည္း။

တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ား အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက၊လက္ေတြ႕က်ေသာ၊ပထမ လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးလိုက္ၾကသည္ကို ၾကားရဖတ္ရေသာအခါ ေက်းဇူးတင္၀မ္းေျမာက္ရသည္။ အထူး သျဖင့္ ၀ါရင့္သမၻာရင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားၾကီး ၊ KNU ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ ၊ဖဒိုမန္းျငိမ္းေမာင္ လို ပုဂၢိဳလ္ မ်ိဳး ကိုယ္တိုင္က ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ဓေလ့ျဖင့္ ရပ္တည္ျပလိုက္ရာ၊ သူ႕ေစတနာႏွင့္ သူ႕အေမွ်ာ္အျမင္ကို ေလးစားအားက်ရသည္။“လၻက္ရည္ဆိုင္၊ဘီယာဆိုင္ေတြထဲက၊ႏိုင္ငံေရး မီးရွဴးမီးပန္းမ်ားကို မွဳစရာမလို ေတာ့ျပီ...” ေတြးမိေတာ့ေပ်ာ္သြားသည္။  သို႕ေသာ္.......။

ေမတၱာရပ္ခံခ်က္

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဆိုရလ်င္၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ေၾကညာခ်က္ (၀၂ /၀၉ /၂၀၁၃) ကိုဖတ္ ရေသာအခါ ေစာေစာက အေပ်ာ္ေတြလြင့္စင္သြားသည္။ အေတာ္ၾကီးကို စိတ္ပ်က္မိသည္။ NLD က၊ ဆိုခဲ႕ျပီး ေသာ၊ လမ္းေၾကာင္းႏွစ္ရပ္ ၊ဓေလ့ႏွစ္ခု တြင္။ တိတိပပ အေျဖမေပး။ “ျပည္သူလူထု၏ ဆႏၵသေဘာထားကိုရ ယူမည္” ဟုဆိုသည္။ “ ဘာလဲ....ဘယ္လိုလဲ”

“ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံယူပြဲ” လုပ္မည္႕သေဘာလား။ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူက လုပ္ေပးမည္ နည္း။ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းက ၾကီးၾကပ္မည္နည္း။စာေရးသူ နားလည္သေလာက္ဆိုရလ်င္ ၊ NLD သည္ လႊတ္ေတာ္မဟုတ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္မဟုတ္၊အစိုးရမဟုတ္။ ထို႕ထက္ အေရးတၾကီး စဥ္းစား ၾကရမည္မွာ  “ ဆႏၵခံယူပြဲတိုင္းသည္၊လူထုဆႏၵကို အမွန္တကယ္ ထင္ဟပ္ႏိုင္ပါ၏ေလာ...” ၊“လူထု ဆႏၵအမွန္ကုိ ရရွိလ်င္ပင္ထား ၊ ျပည္သူလူထု အေနႏွင့္ လက္ေတြ႕က်ေသာ မဟာဗ်ဴဟာ တစ္ရပ္ကို  ခ်မွတ္ႏိုင္စြမ္း အခါခပ္သိမ္းရွိႏိုင္ပါမည္ေလာ...”။ “မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ရန္ အတြက္လူထုတြင္ တာ၀န္ ေကာရွိပါ၏ေလာ....”။ရာစု၀က္ေက်ာ္မွ် ၊ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ကင္းကြာခဲ႕ရေသာ၊ ပညာေရးခၽြတ္ျခံဳက်ေန ေသာ၊ႏိုင္ငံေရးသားေၾကာျဖတ္ခံရေသာ၊စား၀တ္ေနေရးအတြက္ က်ားကုပ္က်ားခဲ ရုန္းကန္ေနၾကရ ေသာ၊ အမိျမန္မာျပည္၏ ပကတိအရွိကို ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ၾကဖို႕ လိုမည္ထင္ပါသည္။

စာေရးသူအေနႏွင့္ NLD ေခါင္းေဆာင္အေပၚ အမ်ားၾကီးေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။အထူးသျဖင့္ လက္၀ဲရယ္ဒီကယ္ အစြဲသန္ေသာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္၊ ရွားရွားပါးပါး “လစ္ဘရယ္စိတ္အခံရွိသူ” ဟု ျမင္ထားသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ေရးေသာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္အရ၊ “ေတာ္လွန္ေရးကာလ ႏွင့္ တည္ေဆာက္ေရးကာလ” ကို ေကာင္းစြာခြဲျခား သိျမင္ ႏိုင္သူဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။ လက္ပံေတာင္းအေရးကို ကိုင္တြယ္ခဲ႕ေသာ ၊ အေမွ်ာ္အျမင္ျဖင့္ ယခုကိစၥကို ျပန္လည္စဥ္းစားေပးပါ ဟု ေလးစားစြာ ေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။

ေက်ာ္၀င္း
၂၉ .စက္တင္ဘာ.၂၀၁၃