ဟိုတုန္းကေတာ့ သား၀မယား၀စနစ္လို႔ ေခၚသတဲ့

ေရးသားသူ- သင္းရီ

ဇြန္လ ၂ ရက္တုန္းက သု၀ဏၰအားကစားကြင္းမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ၿပီး
မိန္႔ခြန္းေျပာသြားသည့္ ေက်းလက္ေဒသဖြံ႕ ၿဖိဳးေရးႏွင့္ လူမႈစီးပြားဘ၀ျမႇင့္တင္ေရး အခမ္းအနားကို
ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ၾကည့္လိုက္ရသည္။ သမ၀ါယမစနစ္ တစ္ေခတ္ဆန္းဖို႔အေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းထဲ ၾကားရ ေတာ့
ေနာက္တစ္ခါလာျပန္ေခ်ေသးဟု ေတြးမိ၏။ သည္သမ၀ါယမဆိုသည္က ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္
တစ္ေလွ်ာက္လံုး နာမည္ေကာင္းတစ္လံုးမွ် မရခဲ့သည္ကိုလည္း သတိရသည္။ သည္တုန္းက သမ၀ါယမကို “သား၀
မယား၀” စနစ္ဟုပင္ နာမည္ေျပာင္ ေပးခဲ့ၾကေသးသည္။ အသင္း၀င္ေတြ၏ မိသားစုေတြ တိုးတိုးတက္တက္
ဖြံ႕ဖြ႔ံၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္တာကို ေျပာျခင္းမဟုတ္။ အသင္းအမႈေဆာင္ေတြ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္တာကို ေျပာျခင္းျဖစ္ေလ၏။

တကယ္ေတာ့ ၁၉ ရာစုကတည္းကပင္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ၿဗိတိန္ႏွင့္ ျပင္သစ္တို႔၌ သမ၀ါယမစနစ္၏
ဖခင္ႀကီးေရာ ဘတ္အို၀င္(Robert Owen) တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ သမ၀ါယမစနစ္က မေကာင္းျခင္းမဟုတ္။

ေရာဘတ္အို၀င္ကိုယ္တိုင္ ၀ါခ်ည္ထည္စက္႐ံုမွ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ အလုပ္ သမားမ်ား၏ သားသမီးေလးမ်ားအထိကို
ပညာေပးစည္း႐ံုးကာ ဘ၀ေတြကိုယ္စီ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည့္စနစ္ျဖစ္သည္။ သမ၀ါယမေက်းရြာေတြ
အေျမာက္အျမားကို တည္ေထာင္ႏိုင္သည္ထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာစနစ္လည္း ျဖစ္ေလသည္။

ထိုသို႔ ေအာင္ျမင္ျခင္းမွာ သမ၀ါယမအသိစိတ္ကို ဦးစြာပထမ ပညာေပးစည္း႐ံုးကာ ရင္ထဲဦးေႏွာက္ထဲအထိ
အေျခခ်ေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုထင္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ ေရာဘတ္အို၀င္၏ သမ၀ါယမစနစ္ မေအာင္မျမင္ႏွင့္ နာမည္ပ်က္ခဲ့ရသည္က စတင္၍
ပံုစံခ်တည္ေထာင္ပံုကပင္ မဟုတ္သျဖင့္ လူေတြ၏အသိစိတ္၌ သမ၀ါယမစိတ္ဓာတ္ မကိန္းေအာင္းခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္
ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း သမ၀ါယမစနစ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ အသင္း၀င္မ်ား၏ တူညီေသာ အက်ိဳးစီးပြားထက္
အမႈေဆာင္ေတြ၏ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကသာ ေရွ႕တန္းေရာက္ခဲ့သည္။ ျခစားမႈ အလြဲသံုးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္မွာ
ေသာက္ေသာက္လဲ အားလံုးနီးပါးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ အမႈေဆာင္ဆိုသူေတြက အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားေတြ
ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

ေက်းလက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕ျပမွာျဖစ္ျဖစ္ သမ၀ါယမအမႈေဆာင္ေတြက သမ၀ါယမစိတ္ဓာတ္ရိွသည္ျဖစ္ေစ၊ မရိွသည္ျဖစ္ေစ
လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္ေတြ ျဖစ္ၾကရသည္။ အသင္း၀င္ေတြ၏ သေဘာဆႏၵႏွင့္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ရသူေတြလည္း
မဟုတ္ၾက။ ၿမိဳ႕နယ္ပါတီယူနစ္က မ်က္စိက်သူေတြသာ တိုက္႐ိုက္အမည္စာရင္းျဖင့္ အမႈေဆာင္ေတြ
ျဖစ္လာတတ္ၾကသည္။ သည္ေတာ့ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာအုပ္စု၊ ၿမိဳ႕နယ္သမ၀ါယမ အမႈေဆာင္ျဖစ္လိုသူေတြက
ပါတီယူနစ္ကို ဖားၾကယားၾကရသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာက အေျခခံမွပင္ စ၍ပ်က္ေတာ့သည္။

အေျခခံမခိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ၾကသည့္အခါ အသင္းတိုးတက္ ျဖစ္ထြန္းေရးထက္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားက
ေရွ႕တန္းေရာက္လာၾက၏။ လက္လြန္ေျခလြန္ေတြထိ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို ၾကည့္ၾကလြန္းရင္း စာရင္းမကိုက္
အင္းမကိုက္ေတြျဖစ္လာသည့္အခါ စာရင္းရွင္းပံု နည္းစနစ္ကလည္း အလြန္လြယ္ကူသည္။ စာရင္းရွင္းဖို႔
သမ၀ါယမအသင္း ဆိုင္တို႔ ဂိုေဒါင္တို႔ စသည္ျဖင့္ကို မီးတို႔လိုက္ၾကသည္ေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ၾကားခဲ့ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သမ၀ါယမဆိုလွ်င္ စားေၾကာ၀ါးေၾကာဟုသာ ထင္လာျမင္လာခဲ့ၾကသည္။ ျပည္သူေတြက
ေအာ့ႏွလံုးနာလာခဲ့ၾကသည္။

ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ႀကီး ယိုင္နဲ႔လာသည္ႏွင့္အမွ် ဒုတိယမ႑ိဳင္ဆိုသည့္ သမ၀ါယမစနစ္ႏွင့္ လုပ္ငန္းေတြပါ
ယိုင္နဲ႔လာခဲ့ကာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပည္သူမ်ား၏ဘဏၰာေငြျဖင့္ တည္ေထာင္ထားခဲ့ေသာ
အသင္းပိုင္ပစၥည္းေတြ အေဆာက္အအံုေတြ ကစဥ့္ကလ်ား ဖ႐ိုဖရဲျဖင့္ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အသင္း၀င္ျပည္သူတို႔၏
သေဘာဆႏၵမပါဘဲ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ လႊဲေျပာင္းမႈေတြက ထင္သလိုျဖစ္ခဲ့သည္။ ျပန္စဥ္းစားမိသည့္ ျပည္သူတိုင္းက
သမ၀ါယမဆိုလွ်င္ ေခါင္းခါခ်င္ၾကၿပီ။

တကယ္ေတာ့ သမ၀ါယမဆုိသည္က စိတ္ရင္းေစတနာပါရသည့္ ပရ အတၱ ႏွစ္ျဖာအက်ိဳးစီးပြားလုပ္ငန္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မိမိ
လူတန္းစား အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မိမိ ေဆာင္ရြက္မည္ဆိုသည့္ ျပင္းျပေသာစိတ္ သေဘာထားဆႏၵရိွမွ ျဖစ္သည္။

ထိုစိတ္ေစတနာမ်ိဳးက လြယ္လြယ္ႏွင့္ တည္ေဆာက္၍ မရႏိုင္ဟုထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမ၀ါယမစနစ္ကို
ထူေထာင္မည္ဆိုလွ်င္ လူေတြ၏ စိတ္ဓာတ္ေတြကို အရင္တည္ေဆာက္မွျဖစ္မည္လား ထင္မိသည္။

၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကထင္သည္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦး အစၥေရးႏိုင္ငံသို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား
ေလ့လာေရးအတြက္သြားရသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြကို ဘံုစနစ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေနသည့္ commun
မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ေလ့လာရသည္။ ထိုဘံုလယ္ယာမ်ားတြင္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြက အတူတကြ
တက္ညီလက္ညီရိွလြန္းသျဖင့္ “မင္းတို႔အထဲမွာ ေရသာခိုတဲ့သူေတြ မရိွႏိုင္ဘူးလား”ေမးသည့္အခါ
“အဲ့သည္ေရသာခိုသည့္ စကားလံုးပင္ သူတို႔မွာမရိွ”ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပသျဖင့္
မွတ္သားထားခဲ့ဖူးသည္။ ဤသည္ပင္ စိတ္ဓာတ္အေျခခံျဖစ္ေလ၏။ ထိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း သူတို႔၏
ဘံုလယ္ယာေတြ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ၾကျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။
တစ္ခုကြာသည္က ထိုဘံု commun ေတြကို မူအရလုပ္ေဆာင္ခိုင္းျခင္းမဟုတ္။ မည္သူကမွ် ခ်ဳပ္ကိုင္ထားျခင္းလည္းမရိွ။

မိမိတို႔ဘာသာ စိတ္တူကိုယ္တူ ဆႏၵတူသူခ်င္းေတြ စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အားလံုးစုေပါင္းလ်က္
အားလံုး၏အက်ိဳးစီးပြားကို အားလံုးက တက္ညီလက္ညီ မခိုမကပ္ ေဆာင္ရြက္မည္ဆိုသည့္ အသိစိတ္ဓာတ္၏
အေျခခံခိုင္ၿမဲမႈပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔တြင္ သည္စိတ္ဓာတ္က အသားေသေနၿပီ။

အလားတူပင္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တိန္႔ေရွာင္ပိန္တက္လာၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ
လုပ္သည့္အခါ ဘံုစနစ္ commun ေတြကို ဖ်က္သိမ္းလ်က္ ပုဂၢလိကပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ခြင့္ျပဳလိုက္သည့္အခါ
တ႐ုတ္အေျခခံျပည္သူေတြ အၾကားတြင္ red eyes disease ဟုေခၚေသာ မ်က္လံုးနီေရာဂါဟု တင္စားေခၚသည့္
စီးပြားျဖစ္လာသူအေပၚ မနာလို၀န္တိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚသည့္ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးသည္ဟုဆိုသည္။

ဘံုစနစ္တုန္းကေတာ့ အတူတူလုပ္။ အတူတူအညီအမွ် ခံစားဆိုသည့္အခါ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကြာျခားမႈေတြ မရိွခဲ့ၾက။
ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ ပုဂၢလိကစီးပြားေရး လုပ္ေဆာင္ခြင့္ေတြ ေပးလိုက္သည့္အခါ ပို၍ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သူ၊
လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရိွသူက ပို၍စီးပြားျဖစ္လာသည့္အခါ ပင္ကိုက လက္ေၾကာမတင္းေသာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ
ခံစားခဲ့ရသူေတြက ကိုယ္တိုင္အားမထုတ္လိုၾကေသာ္လည္း မနာလိုစိတ္သာ ျဖစ္ေပၚလာၾကျခင္းကို ေပးထားသည့္ red
eyes disease နာမည္ျဖစ္ေလ၏။

ဆိုလိုသည္က ေခါက္႐ိုးက်ိဳး အသားေသေနတတ္ေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ စိတ္ဓာတ္အေျခခံႏွစ္မ်ိဳးကို
ေျပာလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း စိတ္ဓာတ္ေတြက ေခါက္႐ိုးက်ိဳးေနခဲ့ၿပီလားမသိ။ စနစ္ေတြ
ေခတ္ေတြ ေျပာင္းေနၿပီဆိုသည့္တိုင္ မေျပာင္းႏိုင္ၾကသူေတြက အနမတဂၢ။ သမၼတႀကီးႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႔က မည္သို႔ပင္
ေျပာင္းေနပါသည္၊ ေျပာင္းရပါမည္ဆိုေနသည့္တိုင္ မေျပာင္းႏိုင္မျပင္ႏိုင္ဘဲ အက်င့္စ႐ိုက္ဆိုးေတြႏွင့္
လံုးေထြးေနၾကသူေတြကလည္း အမ်ားအျပား။ ျပည္သူေတြအေပၚ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ရခဲ့သည့္ စနစ္ဆိုးခ်ည္တိုင္ကို
အလြမ္းစိတ္ျဖင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခ်င္သူေတြကလည္း ရိွျပန္ေသးသတဲ့ဆိုသည့္အခါ မြန္ျမတ္စိတ္ထား
ခိုင္ၿမဲျပင္းထန္ရသည့္ သမ၀ါယမစနစ္ကို ဘယ္ပံုထူေထာင္ၾကမည္လဲ စိတ္ပူမိသည္။

အေခ်ာင္သမားစိတ္။ ၀ိသမေလာဘစိတ္။ ေရသာခိုစိတ္။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ဆို ငေတမာႏိုင္သည့္စိတ္။
သည္လိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြႏွင့္ေတာ့ သမ၀ါယမစနစ္ကို အံုဖြမန္းလည္း ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္တာ
ေသခ်ာသည္။

သမ၀ါယမစနစ္၏ဖခင္ႀကီး ေရာဘတ္အို၀င္သည္ပင္ အရင္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ရသည္မွာ သူ႔အလုပ္သမားေတြႏွင့္
ထိုအလုပ္သမားမ်ား၏ သားသမီးေတြကို သမ၀ါယမစိတ္ဓာတ္ ဓာတ္ခံရေအာင္ ပညာေပးသည့္ကိစၥကို
ပညာေပးရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ၏ ၀န္ထမ္းအဆင့္ဆင့္ႏွင့္ ျပည္သူမ်ားတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္က စြဲထင္လာခဲ့သည့္
အညစ္အေၾကး အစြန္းအထင္းေတြကို အရင္ဆံုး ေဆးေၾကာသန္႔စင္ရန္ လိုအပ္ေလမည္လားဟု ထင္ျမင္မိရေၾကာင္းပါ။

Credit To 7D News Journal